Suchergebnisse

The paper discusses the characteristics of modern American presidential political rhetoric with special reference to Barack Obama's speeches in which he addressed the highly publicized killings of black Americans. Three of the analysed speeches contain Obama's rhetorical reaction to the judicial decisions not to indict the police officers responsible for the killings, while one speech gives his immediate reaction to the mass murder of black parishioners by a white supremacist. The study is based on the discourse-linguistic analysis of attitudinal meanings and their functions, which are conceptualized as evaluative frames. Evaluative frames are used to highlight different kinds of discourse participants through judgments of behaviour, attributions of emotions and evaluations of semiotic phenomena and objects. The theoretical framework for the different categories of evaluative frames is based on the theory of news framing and theory of evaluative language within systemic-functional linguistics. The findings of the analysis show that Obama uses an interplay of positive and negative evaluations of different kinds to transcend racial categorizations and avoid a direct attribution of blame. When he acknowledges the continuing relevance of the racial divide in US society, he often applies evaluative frames in such a way that they unify rather than divide the discourse participants on both sides of the divide. ; The paper discusses the characteristics of modern American presidential political rhetoric with special reference to Barack Obama's speeches in which he addressed the highly publicized killings of black Americans. Three of the analysed speeches contain Obama's rhetorical reaction to the judicial decisions not to indict the police officers responsible for the killings, while one speech gives his immediate reaction to the mass murder of black parishioners by a white supremacist. The study is based on the discourse-linguistic analysis of attitudinal meanings and their functions, which are conceptualized as evaluative frames. Evaluative frames are used to highlight different kinds of discourse participants through judgments of behaviour, attributions of emotions and evaluations of semiotic phenomena and objects. The theoretical framework for the different categories of evaluative frames is based on the theory of news framing and theory of evaluative language within systemic-functional linguistics. The findings of the analysis show that Obama uses an interplay of positive and negative evaluations of different kinds to transcend racial categorizations and avoid a direct attribution of blame. When he acknowledges the continuing relevance of the racial divide in US society, he often applies evaluative frames in such a way that they unify rather than divide the discourse participants on both sides of the divide. ; The paper discusses the characteristics of modern American presidential political rhetoric with special reference to Barack Obama's speeches in which he addressed the highly publicized killings of black Americans. Three of the analysed speeches contain Obama's rhetorical reaction to the judicial decisions not to indict the police officers responsible for the killings, while one speech gives his immediate reaction to the mass murder of black parishioners by a white supremacist. The study is based on the discourse-linguistic analysis of attitudinal meanings and their functions, which are conceptualized as evaluative frames. Evaluative frames are used to highlight different kinds of discourse participants through judgments of behaviour, attributions of emotions and evaluations of semiotic phenomena and objects. The theoretical framework for the different categories of evaluative frames is based on the theory of news framing and theory of evaluative language within systemic-functional linguistics. The findings of the analysis show that Obama uses an interplay of positive and negative evaluations of different kinds to transcend racial categorizations and avoid a direct attribution of blame. When he acknowledges the continuing relevance of the racial divide in US society, he often applies evaluative frames in such a way that they unify rather than divide the discourse participants on both sides of the divide. ; The paper discusses the characteristics of modern American presidential political rhetoric with special reference to Barack Obama's speeches in which he addressed the highly publicized killings of black Americans. Three of the analysed speeches contain Obama's rhetorical reaction to the judicial decisions not to indict the police officers responsible for the killings, while one speech gives his immediate reaction to the mass murder of black parishioners by a white supremacist. The study is based on the discourse-linguistic analysis of attitudinal meanings and their functions, which are conceptualized as evaluative frames. Evaluative frames are used to highlight different kinds of discourse participants through judgments of behaviour, attributions of emotions and evaluations of semiotic phenomena and objects. The theoretical framework for the different categories of evaluative frames is based on the theory of news framing and theory of evaluative language within systemic-functional linguistics. The findings of the analysis show that Obama uses an interplay of positive and negative evaluations of different kinds to transcend racial categorizations and avoid a direct attribution of blame. When he acknowledges the continuing relevance of the racial divide in US society, he often applies evaluative frames in such a way that they unify rather than divide the discourse participants on both sides of the divide. ; The paper discusses the characteristics of modern American presidential political rhetoric with special reference to Barack Obama's speeches in which he addressed the highly publicized killings of black Americans. Three of the analysed speeches contain Obama's rhetorical reaction to the judicial decisions not to indict the police officers responsible for the killings, while one speech gives his immediate reaction to the mass murder of black parishioners by a white supremacist. The study is based on the discourse-linguistic analysis of attitudinal meanings and their functions, which are conceptualized as evaluative frames. Evaluative frames are used to highlight different kinds of discourse participants through judgments of behaviour, attributions of emotions and evaluations of semiotic phenomena and objects. The theoretical framework for the different categories of evaluative frames is based on the theory of news framing and theory of evaluative language within systemic-functional linguistics. The findings of the analysis show that Obama uses an interplay of positive and negative evaluations of different kinds to transcend racial categorizations and avoid a direct attribution of blame. When he acknowledges the continuing relevance of the racial divide in US society, he often applies evaluative frames in such a way that they unify rather than divide the discourse participants on both sides of the divide. ; V prispevku so obravnavane značilnosti sodobne ameriške predsedniške politične retorike s posebnim poudarkom na govorih Baracka Obame, s katerimi se je odzval na uboje temnopoltih Američanov. Trije od analiziranih govorov vsebujejo Obamov odziv na sodne odločitve, ki so zavrnile obtožbo policistov, odgovornih za uboj, v enem od govorov pa se je odzval na množični umor temnopoltih faranov s strani belega skrajneža. Študija temelji na analizi jezikovnih kategorij vrednotenja, ki so pojmovane kot okviri vrednotenja. Okviri vrednotenja udeležence v diskurzu osvetlijo s presojami vedenja in pripisovanja čustev ter z vrednotenjem predmetov in pojavov. Koncept okvirov vrednotenja temelji na spoznanjih teorije medijske komunikacije in teorije jezika vrednotenja v sistemsko-funkcijskem jezikoslovju. Ugotovitve analize kažejo, da Obama uporablja preplet pozitivnih in negativnih vrednotenj različnih vrst, da bi presegel rasno kategorizacijo in se izognil neposrednemu pripisovanju krivde. Raziskava pokaže tudi, da Obama rasne razdelitve pogosto uokvirja tako, da udeležence na nasprotnih straneh poenoti z istim okvirom.

Milica Bakrač: Usjekovanje glave srpkoga jezika; Veljko Brborić: Srpski izgovori i pisma u dvadesetom veku kroz ustavna i zakonska rešenja (Rad objavljen u Zborniku "Jezik i pismo u Republici Srpskoj", Banja Luka 2012); Ognjen Bojvodić: Stogodišnjica jugoslovenskog višeimenovanja srpskog jezika; Jelica Stojanović: Jezik i pismo u Crnoj Gori - zadaci nauke i jezičke politike...

Ovaj rad je pokušaj autora da podseti domaću i međunarodnu naučnu javnost na kontinuitet albanskog nasilja nad Srbima u XX veku. Velikoalbanska iredentistička aktivnost između dva svetska rata imala je snažnu podršku fašističkih sila, zainteresovanih za razbijanje novonastale jugoslovenske države. Bila je to u prvom mestu fašistička Italija i Treća komunistička internacionala (Kominterna) sa sedištem u Moskvi. Velikoalbanski "Kosovski komitet" se početkom 1920. godine povezao sa Kominternom. Italija je neposredno podržavala akcije albanskih terorista (kačaka) u Jugoslaviji u godinama posle Prvog svetskog rata. "Vođe tog pokreta Hasan Priština i Mustafa Kroja dobijali su od italijanske vlade u početku 50 000 lira mesečno, kasnije oko 200 000 od septembra 1927. godine znatno više". Na Beogradskom univerzitetu formirana je 1935. godine tajna studentska organizacija "Besa" s osnovnim programskim opredeljenjima da radi na priključenju Kosova i Metohije Albaniji. Idejne vođe tajne terorističke organizacije bili su Ćazim Blaca, Šaip Mustafa i Ibrahim Ljutva, a njihov osnovni zadatak bio je da na univerzitetu stvore atmosferu o neophodnosti stvaranja Velike Albanije, da formiraju oružane formacije u i datom momentu krenu sa terorističkim akcijama. Finansiralo ju je albansko i italijansko poslanstvo u Beogradu.

Nasilje je u prirodi, pa samim tim i u ljudskom rodu, jedan od osnovnih načina ostvarivanja ciljeva i pokazivanja nadmoći. Ono što ljude odvaja od životinja je uređeni društveni sistem u kome žive i koji razvijaju, i čija je jedna od osnovnih funkcija da zaštiti svakog člana društva od, generalno rečeno, zla koje je imanentno ljudskoj prirodi. Stepen civilizacijskog razvoja se može meriti i stepenom zaštićenosti svakog pojedinca od nasilja onog ko je jači, i u stepenu distribucije pravde za sve. Stoga, ukoliko posmatramo savremeno društvo, kao i njegove prethodne iteracije, možemo da zaključimo da uprkos određenim pomacima, ljudska civilizacija još nije dostigla zadovoljavajući nivo. Tehnološki razvoj je doneo brojne promene, i uz sve što je dobro i što je izmenilo način na koji se odvija život na Zemlji, taj razvoj je istovremeno delovao kao katalizator za problem koji postoji bezmalo koliko i ljudska civilizacija, a to je nasilje nad ženama, koje je u digitalno doba dobilo novu formu koju zovemo digitalno nasilje. Cilj ovog rada je da istraži odrednice, stanje, rasprostranjenost i forme digitalnog nasilja nad ženama, sa osnovnom hipotezom da je rodna neravnopravnost, duboko ukorenjena u ljudske odnose kroz čitavu istoriju i prisutna u skoro svakom aspektu ljudskog života i aktivnosti, glavni uzročnik disproporcije u rodnoj distribuciji žrtava digitalnog nasilja.

Monografija Rdeče nasilje predstavlja prvo obsežno zgodovinsko študijo s celovitim pregledom nasilja, ki ga je komunistična oblast v Sloveniji po letu 1945 izvajala nad svojimi dejanskimi in domnevnimi nasprotniki. V njej avtor obravnava tiste oblike represije, ki so predstavljale najhujše kršitve temeljnih človekovih pravic in svoboščin. Kot takšne oblike nasilja so v okviru posameznih poglavij obravnavani množični izvensodni poboji, ustanavljanje koncentracijskih in delovnih taborišč za nasprotnike komunističnega režima, mnošični izgoni prebivalstva, nasilne razlastitve premoženja, politični in zrežirani sodni procesi proti takoimenovanim notranjim sovražnikom, zatiranje vere in nasilje nad posameznimi verskimi skupnostmi ter njenimi duhovniki in redovniki. Poglavju o povojnih političnih sodnih procesih je dodano če posebno poglavje o političnih obsojencih in političnih zapornikih.

Nasilje u porodici kao akt iskazivanja moći i kontrole nad žrtvom unutar same porodice, poslednjih godina poprima osobine modela ponašanja, te kao takav predstavlja više nego aktuelan predmet doktrinarne analize, ali istovremeno i ponašanje za čije je suzbijanje naročito zainteresovana i sama praksa. Uopšte uzev, nasilje u porodici kao savremeni društveni fenomen poprimilo je mnogo značajnije razmere u društvenim okvirima i probudilo daleko značajniju pažnju javnosti u odnosu na druga krivična dela protiv braka i porodice. Kada je reč o Srbiji, postoji izrazita potreba za prevencijom porodičnog nasilja. Problem je, naime, veoma rasprostranjen i duboko ukorenjen u tradiciji društva, tako da je prevashodno potrebno stabilizovati i izgraditi društvo na novim vrednostima nenasilja. Imajući u vidu temu, rad se bavi pitanjima – šta je nasilje u porodici, ko je žrtva, a ko učinilac krivičnog dela nasilja u porodici, koja je svrha Zakona o sprečavanju nasilja u porodici i drugih aktuelnih zakonskih rešenja, s ciljem identifikovanja raspoloživih mera zaštite i procedura za obezbeđivanje njihovog sprovođenja.

In line with international and European human rights instruments and standards, the EU Member States are under obligation to protect children from all forms of violence. The establishment of a holistic child protection system is the primary obligation of each EU Member State and a prerequisite for the effective protection of children. An integrated child protection system covers a wide range of comprehensive and integrated measures, and includes multi-disciplinary, crosssectorial and inter-agency cooperation of all duty-bearers. Due to migration to the EU and mobility within the EU, the number of cross-border and transnational child protection situations has been increasing. These situations require cooperation between social welfare, judicial, investigative and other authorities in different EU Member States. This paper gives an overview of the EU legislation and policies relevant to child protection, and examines the EU's role in reinforcing the protection of children against violence. ; U skladu s međunarodnim i europskim instrumentima i standardima za zaštitu ljudskih prava, države članice Europske unije su obvezne zaštiti djecu od svih oblika nasilja. Uspostava holističkog sustava za zaštitu djece je ujedno glavna obveza svake države članice Europske unije i preduvjet za učinkovitu zaštitu djece. Integrirani sustav za zaštitu djece obuhvaća širok raspon sveobuhvatnih i integriranih mjera te uključuje multidisciplinarnu, međusektorsku i međuagencijsku suradnju svih sudionika. Uslijed migracija u Europsku uniju i mobilnosti unutar Europske unije, broj prekograničnih i transnacionalnih situacija za zaštitu djece raste. Te situacije zahtijevaju suradnju između ustanova socijalne skrbi, te pravosudnih, istražnih i drugih tijela u različitim državama članicama Europske unije. U radu se daje prikaz zakonodavstva i politika Europske unije relevantnih za zaštitu djece, te analizira uloga Europske unije u jačanju zaštite djece od nasilja.

In line with international and European human rights instruments and standards, the EU Member States are under obligation to protect children from all forms of violence. The establishment of a holistic child protection system is the primary obligation of each EU Member State and a prerequisite for the effective protection of children. An integrated child protection system covers a wide range of comprehensive and integrated measures, and includes multi-disciplinary, cross- sectorial and inter-agency cooperation of all duty-bearers. Due to migration to the EU and mobility within the EU, the number of cross-border and transnational child protection situations has been increasing. These situations require cooperation between social welfare, judicial, investigative and other authorities in different EU Member States. This paper gives an overview of the EU legislation and policies relevant to child protection, and examines the EU's role in reinforcing the protection of children against violence. ; U skladu s međunarodnim i europskim instrumentima i standardima za zaštitu ljudskih pra- va, države članice Europske unije su obvezne zaštiti djecu od svih oblika nasilja. Uspostava holističkog sustava za zaštitu djece je ujedno glavna obveza svake države članice Europske unije i preduvjet za učinkovitu zaštitu djece. Integrirani sustav za zaštitu djece obuhvaća širok raspon sveobuhvatnih i integriranih mjera te uključuje multidisciplinarnu, međusektorsku i međuagencijsku suradnju svih sudionika. Uslijed migracija u Europsku uniju i mobilnosti unutar Europske unije, broj prekograničnih i transnacionalnih situacija za zaštitu djece raste. Te situacije zahtijevaju suradnju između ustanova socijalne skrbi, te pravosudnih, istražnih i drugih tijela u različitim državama članicama Europske unije. U radu se daje prikaz zakono- davstva i politika Europske unije relevantnih za zaštitu djece, te analizira uloga Europske unije u jačanju zaštite djece od nasilja.

Jedna od osnovnih funkcija medija je da pravovremeno i istinito informišu građane o stvarima koje su se dogodile van njihovog opažajnog dometa. Na tu osnovnu funkciju nadograđuju se ostale, više društvene funkcije, pomoću kojih mediji mogu da direktno ili indirektno utiču na društvene tokove i pojave postojanjem, načinom i vrednosnom kvalifikacijom umetnutom u informacije koje mediji distribuiraju. Nasilje nad ženama je negativni fenomen ljudske civilizacije bezmalo od njenih početaka, odnosno, od kraja matrijarhata. Osnovni uzrok za to je percepcija muškaraca kao u svakom smislu nadmoćnijim bićem nad ženom, i iz takve percepcije proisteklih stereotipa, navika i običaja. Uprkos očiglednom civilizacijskom progresu, u velikom delu sveta i danas važi identični obrazac muško-ženskih odnosa koji je uspostavljen pre nekoliko hiljada godina. Ipak, savremena društva sa višim nivoom ljudskog razvoja pokušavaju da koriguju brojne nasleđene društvene nepravde, od kojih je neravnopravni položaj žena iz kog proističe i disproporcionalna količina nasilja nad njima, jedan od najvažnijih. U tim društvenim korekcijama mediji kao nosioci ogromne društvene moći imaju krucijalnu ulogu. Cilj ovog rada je da analizom medijskih sadržaja, kao i primarnih i sekundarnih izvora, istraži na koji način mediji izveštavaju o nasilju nad ženama sa posebnim akcentom na medije u Srbiji. Osnovna hipoteza ovog rada je da mediji ne koriste sve svoje funkcije, ili ih ne koriste na najcelishodniji način, i da kao posledica određene disfunkcionalnosti medija, problem nasilja na ženama vrlo često ima senzacionalistički i tabloidni prikaz u medijima, što uz odvojeni problem medijske glorifikacije nasilja, dovodi do stvaranja novih teškoća umesto da doprinosi rešavanju problema.