Suchergebnisse

Aspirations dor independence of Catalonia are increasingly draw the attention of researchers and observers of the European political scene. Possibly division of Spain could have consequences for all of Europe and the European Union. However, visions of a possible future Catalan state, comes down generally the idea to the area of the current Autonomous Community of Catalonia. Meanwhile, both the historical and cultural roots of Catalonia and the Catalan nationalist aspirations date back much deeper. Catalan national doctrine, which is based on the cultural concept of so-called Catalan Countries, presupposes the unification of all the catalan-speaking lands. Although we should not expect to comply with this requirement in the coming decades, it is worth to consider how these doctrinal foundations influence the current policy of the regional authorities and social attitudes. What is more, Catalonia remains an interesting example of the use of the opportunities offered by cross-border cooperation in a united Europe and a contribution to the reflection on how the European Union regional policy has already led to changes in the role of different actors on the European political scene. In this article, the author will present the source of the concept of the Catalan Countries and its contemporary connotations, as well as analyze the current relationship between the regions belonging to the Països Catalans with particular emphasis on the Autonomous Community of Catalonia and the department of Pyrénées Orientales. ; Dążenia niepodległościowe Katalonii coraz silniej zwracają uwagę badaczy i obserwatorów europejskiej sceny politycznej. Ewentualny podział Hiszpanii może mieć konsekwencje dla całej Europy i Unii Europejskiej. Jednakże mówiąc o ewentualnym przyszłym państwie katalońskim, sprowadza się na ogół jego wyobrażenie do obszaru obecnej Wspólnoty Autonomicznej Katalonii. Tymczasem zarówno korzenie historyczno-kulturowe Katalonii, jak i aspiracje katalońskich nacjonalistów sięgają o wiele dalej. Katalońska doktryna narodowa, opierająca się na kulturowej koncepcji tzw. Krajów Katalońskich zakłada bowiem zjednoczenie wszystkich ziem katalońskojęzycznych. Choć nie należy spodziewać się realizacji tego postulatu w ciągu najbliższych dziesięcioleci, warto przeanalizować, w jaki sposób te podstawy doktrynalne wpływają na obecną politykę władz regionu oraz postawy społeczne. Tym bardziej, iż Katalonia pozostaje interesującym przykładem wykorzystania możliwości, jakie daje współpraca transgraniczna w zjednoczonej Europie oraz przyczynkiem do refleksji na temat tego, w jaki sposób polityka regionalna Unii Europejskiej już doprowadziła do zmiany ról poszczególnych aktorów na europejskiej scenie politycznej. W niniejszym artykule autorka przedstawi źródła koncepcji Krajów Katalońskich oraz jej współczesne konotacje, a także przeanalizuje obecne powiązania pomiędzy regionami, wchodzącymi w skład Països Catalans ze szczególnym uwzględnieniem Wspólnoty Autonomicznej Katalonii oraz departamentu Pyrénées Orientales.

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Tekst przedstawia politykę historyczną Rosji w kontekście syryjskiego sekularyzmu – ukazuje nową rundę zmagań pomiędzy anglosaskim optymizmem dotyczącym islamu na Bliskim Wschodzie a historycznym rosyjskim realizmem. Po pierwsze, wspierana przez Rosję świecka partia Baas zapewniła trwałą integrację mniejszości Syrii w pewien typ społeczeństwa i systemu politycznego gwarantującego wolność religijną w przeciwieństwie do systemów radykalnego islamu. Po drugie, Rosja wykorzystuje pamięć zbiorową alawitów i chrześcijan odnoszącą się do sunnickich prześladowań oraz kontrowersyjne alianse USA, utwierdzając swe wpływy zagraniczne, głównie w regionach związanych z prawosławiem. Po trzecie, Stany Zjednoczone i niektóre państwa UE osądzają działalność al-Assada według własnej perspektywy po 1990 r., tzn. eksperymentu wdrażania standardów wielokulturowego społeczeństwa. Z kolei Rosja ocenia sytuację w regionie z perspektywy co najmniej 200 lat, które obfitowały w wiele dramatycznych wydarzeń, z najbardziej bolesnym: ludobójstwem Ormian. Problemem jest to, że w przypadku ewentualnego upadku rządów Baszara Al-Asada Zachód nie będzie w stanie zapewnić mniejszościom długoterminowego bezpieczeństwa według swoich demokratycznych standardów. W tej sytuacji alawici i chrześcijanie upatrują w Rosji gwaranta bezpieczeństwa i wolności religijnej. Zachodnie wsparcie dla "demokracji" na Bliskim Wschodzie i Azji Centralnej przerodziło się w pasmo konfliktów i zaowocowało niebywałym rozwojem radykalnego islamu. ; This article presents an overview of the principal results of research on the historically-oriented policy of Russia's activity in the Middle East in the context of the case of Syrian- Ba'thist secularism. Firstly, supported by Russia the secular approach of the Syrian Baath Party has provided integration of the Alawites, Christians and other minorities into the political system and society. Secondly, Russia has used memories of many religious warfare and Islamic (Sunni) persecution of Alawites and Orthodox Christians. Using this kind of collective memories, Russian policy has linked many Christian nations. Thirdly, one of the misunderstandings is that the United States and some EU countries judge Assad and Syria by the modern standards of post 1990 Western Europe; Putin and Russia are judging matters in the context of over two hundred years of conflicts and persecutions. Probably, it is a new round of competition between the Anglo-Saxon liberal optimism and historical Russian pessimism. The problem is that in the case of Assad's fall Washington and none of its Western allies are able to provide long-term security for Syrian minorities according to their democratic standards. Paradoxically, the Alawites and Christians automatically see Russia as a natural protector of human rights at least in terms of religious freedom. Unfortunately, today's western support for 'democracies' in the Middle East (Afghanistan, Iraq, Syria, and Libya) has been unsuccessful.