Suchergebnisse

Environmental policy is one of the new policies in the corpus of public policies in Serbia. Although the beginning of environmental policy in Serbia, or organized directing of society towards the environment, can be noticed even at the beginning of the nineties, the real development and intensification of this policy occurs only in the last five years. The slowness of the acceptance of the political idea that society and the state must change their attitude towards the environment is one of the causes of inefficiency of environmental policy in Serbia. This is also supported by the fact that in the process of conception and implementation of environmental policy in Serbia an essential element is missing that is reflected in the lack of sufficient democratic and political capacity. Environmental policy in Serbia is still defined and viewed as a strictly national policy, as a right and obligation of public authorities to protect the environment, while completely neglecting the role of other social institutions and especially the citizens. The lack of democracy in decision-making on environmental image of Serbia is also visible in the non-use of different models of direct democracy, and lack of objective and timely information of citizens about environmental problems in the country. In that way, the combination of impairment of democracy in decision-making, lack of information, as well as slowness of solving environmental problems and so-called 'black spots' in Serbia leads to the conclusion that the environmental policy of the Republic of Serbia, led by the state authorities, shows signs of a specific 'eco-monopolism' that is inappropriate in the democratic spirit of environmental policy. ; Ekološka politika je jedna od novijih politika u korpusu javnih politika u Srbiji. Iako početak ekološke politike u Srbiji, odnosno organizovanog usmeravanja društva prema životnoj sredini, možemo da uočimo još početkom devedesetih godina prošlog veka, pravi razvoj i intenziviranje ove politike nastaje tek u poslednjih pet godina. Sporost prihvatanja političke ideje da društvo i država moraju da menjaju svoj odnos prema životnoj sredini je jedan od uzroka neefikasnosti ekološke politike u Srbiji. Tome u prilog ide i činjenica da u procesu koncipiranja i ostvarivanja ekološke politike u Srbiji nedostaje bitan momenat koji se ogleda u nedostatku dovoljnog demokratskog i političkog kapaciteta. Ekološka politika se u Srbiji i dalje definiše i posmatra kao striktno državna politika, kao pravo i obaveza državnih organa da štite životnu sredinu, dok se u potpunosti zanemaruje uloga drugih društvenih institucija i pogotovo građana. Nedostatak demokratičnosti u odlučivanju o ekološkoj slici Srbije je takođe vidljiv u neprimenjivanju različitih modela neposredne demokratije, kao i nedostatku objektivne i pravovremene informisanosti građana o ekološkim problemima u zemlji. Na taj način, kombinacija nedemokratičnosti u odlučivanju, neinformisanosti, kao i sporosti u rešavanju ekoloških problema i takozvanih 'crnih tačaka' u Srbiji upućuju na zaključak da ekološka politika Republike Srbije, vođena od strane državnih organa, pokazuje znake specifičnog 'ekomonopolizma' neprimerenog demokratskom duhu ekološke politike.

The paper analyzes the basic concepts, approaches, objectives and individual tasks of the National strategy for sustainable development in Serbia. These goals and objectives are viewed in the context of the lack of adequate political, administrative capacity and democratic deficit. These restrictions are the result of ignoring environmental problems and sustainable development as a political problem and issues of survival and social development. Therefore, the question of achieving sustainable development strategy in this paper and presented as a problem of formalization one of the possible conditions for the admission of Serbia into the European Union. This process of formalization is just visible through the slow process of realizing this strategy, lack of interest subjects of political life for the process and inadequate media coverage. High goals, thereby fully harmonized with the existing economic capacities, and general social awareness of the urgency and importance of sustainable development define this strategy not as a political vision but as a kind of political utopia. ; U radu se analiziraju osnovne koncepcije, pristupi, ciljevi i pojedinačni zadaci Nacionalne strategije održivog razvoja u Republici Srbiji. Ovi ciljevi i zadaci se posmatraju u kontekstu nedostatka adekvatnog političkog, administrativnog kapaciteta i demokratskog deficita. Ova ograničenja su rezultat ignorisanja ekoloških problema i održivog razvoja kao političkog problema i pitanja opstanka ekonomskog i socijalnog razvoja. Zato je pitanje ostvarivanja strategije održivog razvoja u ovom radu i postavljeno kao problem formalizovanja jednog od mogućih uslova za prijem Srbije u Evropsku uniju. Taj proces formalizacije je vidljiv upravo kroz proces sporog ostvarivanja ove strategije, nezainteresovanosti subjekata političkog života za taj proces i neadekvatne medijske podrške. Visoko postavljeni ciljevi, pri tome potpuno neusklađeni sa postojećim ekonomskim kapacitetima i opšte društvenom svešću o urgentnosti i značaju održivog razvoja, definišu ovu strategiju ne kao političku viziju već kao svojevrsnu političku utopiju.

Analiza polazi od Rawlsova stajališta da autonomne osobe u liberalnom društvu trebaju posjedovati dvije moralne moći – kapacitet koji se odnosi na smisao za pravdu te za formiranje, slijeđenje i reviziju koncepcije dobra. Politički ili neutralni liberalizam podržava opravdanost državne intervencije za poboljšanje prvog kapaciteta, ujedno proglašavajući utjecaj na drugi kapacitet nelegitimnim. Kritika ove pozicije izložena je kroz analizu stajališta Jonathana Quonga i Marthe Nussbaum, ukazujući na to da ona vode do dozvoljavanja iracionalnih i autoritarnih pozicija u obrazovanju, odnosno do zapostavljanja razvoja vrijednih kapaciteta. Premda institucionalni utjecaj može biti pristran i paternalistički, u pojedinim se slučajevima može ukazati na legitimnost institucionalne intervencije u osiguravanju uvjeta koji poboljšavaju sposobnost osoba da procjenjuju, preispituju i revidiraju vlastite koncepcije dobra. ; Analysis starts from Rawls's disposition that in a liberal society autonomous persons should have two moral powers – the capacity for a sense of justice and the capacity to establish, pursue and revise the concept of the good. Political or neutral liberalism advocates the justification of state intervention to improve the first type of capacity while declaring the interference with the second capacity illegitimate. The critique of this disposition is done by analysing the perspectives of Jonathan Quong and Martha Nussbaum, showing that they lead to allowing irrational and authoritarian perspectives in education, that is, neglecting the development of valuable capacities. Although institutional influence can be biased and paternalistic, in some cases it may be legitimate for the institution to create conditions that enhance people's ability to evaluate, reevaluate, and revise their conceptions of the good.

The article gives the reasons why a distinction between political morality and ethical conceptions needs to be drawn, as well as the reasons for which political liberalism is a substantial moral conception, and as such in tension with certain understandings of the neutrality. Further, the text analyzes the definition of personality through capacity for action (above all ethical). Recognition of this capacity is necessary, but not sufficient to attribute to a person a special status from the standpoint of political morality, since individuals also must be capable to coordinate their ethical actions with moral principles of others. Further, the text critiques Charles Larmore's moral grounding of the theory of justice on respect of persons by arguing that the concept of respect should be considered as part of the complex interrelationships with other moral concepts, such as equality. In this way, neutrality regarding content of respect, as well as neutrality regarding capacity for ethical action turns out to be insufficient. ; U tekstu se navode razlozi zbog kojih je neophodno povući distinkciju između političke moralnosti i etičkih koncepcija, kao i razlozi zbog kojih se politički liberalizam ispostavlja kao supstancijalna moralna koncepcija, pri čemu se javlja napetost između nje i određenih shvatanja neutralnosti. Dalje se analizira određenje ličnosti kroz kapacitet za delanje (u prvom redu etičko), i obrazlaže se da je priznavanje ovog kapaciteta neophodno, mada ne i dovoljno da bi se osobi pripisao poseban status sa stanovišta političke moralnosti i da je za ovo pripisivanje takođe neophodno da pojedinac bude u stanju da usaglasi svoje etičke akcije sa moralnim principima drugih osoba. Takođe, u tekstu se kritikuje Larmoreovo moralno zasnivanje teorije pravde kroz poštovanje osoba, pri čemu se brani stanovište da pojam poštovanja treba razmatrati u sklopu kompleksnijeg međuodnosa sa drugim moralnim pojmovima, kao što je jednakost. Na taj način, neutralnost u pogledu sadržaja poštovanja, isto kao i neutralnost u pogledu kapaciteta za etičko delanje, se pokazuje kao nedovoljna.

Negativni ishod referenduma o Ustavu Europske unije u Francuskoj i Nizozemskoj doveo je u žarište alternativu između preoblikovanja Europe u federativnu državu i njezinog zadržavanja statusa svojevrsne međunarodne organizacije. U radu se naglašava da je ta alternativa manje oštra nego što se čini. Europska je unija proces koji obje mogućnosti drži otvorenima. Europa se može istodobno razvijati i prema čvršćim strukturama u nekim područjima i prema većoj elastičnosti i prilagodljivosti u drugima: sigurnost, regulacija, javne službe, socijalna skrb, snaženje kapaciteta za ekonomsku kompeticiju, poboljšanje sposobnosti za suočavanje s globalnim izazovima. Uspoređuju se rezultati radova o upravljanju višerazinskim teritorijalnim sustavima, osobito u njemačkoj i američkoj tradiciji, u pogledu kapaciteta rješavanja problama u višerazinskim sustavima pod uvjetima pregovaranja i labave skopčanosti među razinama. U konačnici, taj je kapacitet važniji od formalnih obilježja europskog integracijskog oblika. ; The negative out come of the referenda about the European Constitution in France and the Netherlands have, apparently, put the alternative between the transformation of Europe in a federative State and its remaining an international organization in to sharper focus. The argument in this paper is that this alternative is less sharp than it might appear. The European Union is an evolving proces that keeps both alternatives open. Europe could move simultaneously towards tighter structures in some fields and towards greater elasticity and adaptivenes in others: security, regulation, public services, social benefits, increasing capacity for economic competition, better ability to face new global challenges. Work done about the govenance of multi level territorial systems, particularly in the German and American traditions, is compared from the point of view of the problem-solving capacity of multi level systems under conditions of bargaining and loose coupling among its levels. This capacity, in the final analysis, is more important than the formal attributes of the European construction.

Institutions and their historical dynamics are indispensable to understanding how the contemporary urban politics of developing world democracies differs from the present day urban politics of the developed world. The paper sketches the outline of a comparative historical account of how the local government institutions that have become familiar among the cities of developed democracies have emerged. Then, it shows how examination of institutional arrangements in the cities of contemporary developing democracies from the same broadly comparative perspective illuminates important differences between urban politics there from contemporary processes in the cities of developed countries. These reflections point to the need to bring a deeper historical understanding to comparisons of urban governance and politics across the divide between developed country democracies and the new democracies of the developing world. Across the developed and developing worlds, the variations in institutions and state-society relations are as important as any global commonalities. In developing and transitional democracies, efforts at local state building confront conflicts that their counterparts in earlier democratizing countries did not. These conflicts stem partly from trajectories of institutional development that have left local government capacities weak, but also from the demands of urban movements that have helped bring about democratization, and arisen in its wake. The accumulating agendas of the policy state at the local level have imposed greater expectations for local governance that have in turn helped spark civic and political action, including protest. The resulting tensions have helped make local governance infrastructures as central to the politics of contemporary developing countries as they have long been to their counterparts in the developed world. ; Institucije i njihova povijesna dinamika neophodne su za razumijevanje načina na koji se gradske javne politike zemalja u razvoju razlikuju od današnjih takvih politika razvijenog svijeta. U radu se ukratko prikazuje komparativni povijesni razvoj načina na koji su se pojavile institucije lokalne vlasti koje su sada tipične za gradove razvijenih demokracija. Zatim se navodi kako, koristeći istu komparativnu perspektivu, pregled institucionalne organizacije u gradovima suvremenih zemalja u razvoju upućuje na važne razlike između tamošnjih gradskih javnih politika i suvremenih procesa u gradovima razvijenih zemalja. Ova razmatranja upućuju na potrebu dubljeg povijesnog razumijevanja usporedbi urbane vladavine i javnih politika tako da se premosti jaz između razvijenih zemalja i novih demokracija u zemljama u razvoju. U obje skupine zemalja razlike u institucijama i odnosima između društva i države jednako su važne kao i bilo koja druga globalna zajednička značajka. U zemljama u razvoju te u zemljama u tranziciji pokušaji izgradnje lokalne samouprave suočeni su s konfliktima s kojima se njihove prethodnice koje su se ranije demokratizirale nisu susretale. Spomenuti konflikti djelomično potječu od putova institucionalnog razvoja koji su zadržali slabe lokalne kapacitete ali i od zahtjeva urbanih pokreta koji su pomogli demokratizaciji, a koji su nastali tijekom toga razvoja. Rastući broj pitanja na dnevnom redu lokalnih vlasti nametnuo je veća očekivanja od lokalne vladavine što je pak potaklo građanski i politički aktivizam, uključujući i proteste. Rastuće napetosti dovele su do toga da su infrastrukture lokalne vladavine u zemljama u razvoju postale jednako važne kao što su već dugo u razvijenim zemljama.