Suchergebnisse

The article analyzes the nature and features of the formation of political myths, as well as the most common political myths in the political system of Armenia. It is argued that every myth has a semantic center, the role of which in most cases is played by archetypes. The main plot of the myth unfolds around the semantic center. History and politics are the areas where most myths are created. Political myths in the mass consciousness do not reflect real political processes, but their distortions, original interpretations. They are widely used due to modern communication technologies and mass media. It is argued, that in addition to the negative impact on public consciousness, the myth can also have a positive effect, which is expressed in the mobilization of society, without which it is sometimes impossible to imagine overcoming the crisis in the political system, expressing the interests and goals of society or affirming democratic principles. In the article, some examples of political myths in the political system of Armenia are discussed: by the myths about a young state and a transitional period the authorities of the country have for a long time motivated the impossibility of solving basic social problems, corruption, weak democratization of social relations, etc. The myths about guaranteed security and sustainability of social life in the mass consciousness reflected the idea of a supposedly productive domestic and foreign policy. One of the most resistant political myths is the myth of the legitimacy of the chosen power in which the legality and legitimacy of power are presented as implying each other phenomena, although legally elected power may not be legitimate, and illegitimate powermay act completely legally. Simultaneously, with the process of a mythologization of politics, the process of demythologization in society is also taking place, which is most productive in the development of analytical and critical thinking, as well as on the condition that political relations are public, not backstage. ; Հոդվածում վերլուծվում է ինչպես քաղաքական միֆերի ձևավորումը, այնպես էլ դրանցից ամենատարածվածը Հայաստանի քաղաքական համակարգում: Պնդվում է, որ յուրաքանչյուր միֆ ունի իմաստային կենտրոն, որի դերը շատ դեպքերում խաղում են արքետիպերը: Պատմությունն ու քաղաքականությունն այն ոլորտներն են, որտեղ ստեղծվում են ամենաշատ միֆերը: Զանգվածային գիտակցության մեջ քաղաքական միֆերն արտացոլում են ոչ թե իրական գործընթացները, այլ դրանց աղավաղումները և մեկնաբանությունները: Դրանք տարածվում են կապի ժամանակակից տեխնոլոգիաների և լրատվամիջոցների միջոցով: Պնդվում է, որ բացի հասարակության գիտակցության վրա բացասական ազդեցությունից, միֆը կարող է նաև ունենալ դրական ազդեցություն, որն արտահայտվում է հասարակության մոբիլիզացմամբ, առանց որի երբեմն անհնար է հաղթահարել ճգնաժամը: Երկար ժամանակ երկրի իշխանությունները երիտասարդ պետության ու անցումային շրջանի մասին միֆերով պատճառաբանում էին հիմնական սոցիալական խնդիրները և կոռուպցիայի լուծման անհնարինությունը: Ամենակայուն քաղաքական միֆերից մեկն է ընտրված իշխանության լեգիտիմության մասին միֆը, որում լեգիտիմությունն ու լեգալությունը ներկայացված են միմյանց փոխպայմանավորող երևույթներ՝ չնայած օրինականորեն ընտրված իշխանությունը կարող է լինել ոչ լեգիտիմ, իսկ ոչ լեգիտիմ իշխանությունը կարող է գործել ամբողջովին օրինական: ; В статье анализируется формирование политических мифов, а также наиболее распространённые из них в политической системе Армении. Утверждается, что каждый миф имеет смысловой центр, роль которого в большинстве случаев играют архетипы. История и политика – те области, где создаётся наибольшее количество мифов. Политические мифы в массовом сознании отражают не реальные процессы, а их искажения, интерпретации. Они распространяются благодаря современным коммуникационным технологиям и СМИ. Утверждается, что помимо негативного влияния на общественное сознание, миф может иметь и положительный эффект, который выражается в мобилизации общества, без чегоиногда невозможно преодолеть кризис.Мифами о молодом государстве и переходном периоде власти страны долго мотивировали невозможность решить основные социальные проблемы, коррупцию и т.д. Одним из наиболее устойчивых политических мифов является миф о легитимности избранной власти, в котором легальность и легитимность предстают как подразумевающие друг друга явления, хотя на самом деле легально избранная власть может быть нелегитимной, а нелегитимная власть может действовать вполне легально.

Harvard University Professor Joseph Nye first revealed the concept of "soft power" which he describes as an ability of a state to form preferences of other actors of world policy using its attractiveness for them. This is connected with culture, political values, and the foreign policy of the USA. It is becoming obvious that the efficiency of using military forces is substantially limited, and the need for states to increase their influence cannot fully be realized. Ideas that in their essence are close to "soft power", appeared long before American political scientists started the discussion of the concept. It is necessary to pay attention to the works of G. Morgenthau, E. Carr, the Italian Marxist philosopher A.Gramsci, and others. Such concepts include the "concept of seduction" by J.Baudrillard, as well as the "concept of seduction" by Gilles Lipovetsky. Following John Hiring, researchers from different countries have made "soft power" the subject of their research. However, their positions concerning this concept are far from being unambiguous, and sometimes contradictory. An important rethinkingabout "soft power" is the Chinese school of research of this phenomenon. Chinese researchers point to the historical roots of the idea of "soft power", which can be found in the country's history, and that this concept is harmony and naturalness for Chinese society. ; Հարվարդի համալսարանի պրոֆեսոր Ջոզեֆ Նայը նախ բացահայտեց «փափուկ ուժ» հասկացությունը, որով նա հասկանում էր պետական ակտորի ունակությունը՝ ձևավորելու այլ ակտորների նախապատվություները՝ օգտագործելով իր գրավչությունը նրանց աչքերում: Սա վերաբերում էր ԱՄՆ մշակույթին, քաղաքական արժեքներին և արտաքին քաղաքականությանը: Ակնհայտ դարձավ, որ ռազմական ուժի կիրառումը սահմանափակ է, իսկ սեփական ազդեցությունը մեծացնելու անհրաժեշտությունը մնում է ոչ ամբողջովին իրականանալի: «Փափուկ ուժի» նման գաղափարներն ի հայտ եկան ամերիկյան քաղաքագիտության մեջ այդ հայեցակարգի քննարկումները սկսելուց շատ առաջ: Այս իմաստով պետք է նշել Հ. Մորգենթաուի, Է.Քարի, իտալացի մարքսիստ փիլիսոփա Ա. Գրամշիի և այլոց աշխատանքները: Նման հասկացությունները ներառում են Ժ.Բոդրիարի «գայթակղության հայեցակարգը», ինչպես նաև Ժ.Լիպովեցկիի «հրապուրման հայեցակարգը»: Հետևելով Ջ.Նային՝ տարբեր երկրների հետազոտողները «փափուկ ուժը» դարձրեցին իրենց հետազոտության առարկան: Նրանց դիրքորոշումները միանշանակ չեն: Այս երևույթի ուսումնասիրման չինական դպրոցը կարևոր է՝ մատնանշելով «փափուկ ուժի» գաղափարի պատմական արմատները: Այստեղից էլ թեզը չինական հասարակության համար՝ այս հայեցակարգի ներդաշնակության և բնականության մասին: ; Профессор Гарвардского университета Джозеф Най впервые раскрыл концепт «мягкой силы», под которой он понимал способность государства формировать предпочтения других акторов мировой политики, используя собственную привлекательность в их глазах. Это относилось к культуре, политическим ценностям и внешней политике США. Становилось очевидно, что применение военной силы ограничено, а потребность в увеличении своего влияния оказывается не вполне реализованной. Идеи, схожие по своему действию с «мягкой силой», появились задолго до того, как концепт начал обсуждаться в американской политологии. В этом смысле следует отметить работы Г. Моргентау, Э. Карра, итальянского философамарксиста А. Грамши и др. К подобным концепциям можно отнести «концепцию соблазна» Ж. Бодрийяра, а также «концепцию обольщения» Ж. Липовецки. Вслед за Дж. Наем исследователи разных стран сделали «мягкую силу» предметом своего исследования. Их позиции далеко не однозначны. Важной представляется китайская школа изучения данного феномена, указывающая на исторические корни идеи «мягкой силы». Отсюда - тезис о гармоничности, естественности данного концепта для китайского общества.

Both in Turkey and Azerbaijan, there is a similar phenomenon: neither the transition from one political-economic system to another, nor the change of government turned these states away from the course of the Armenian Genocide. The fact suggests that the reasons for the genocidal policy must be searchednot only "in the depths" of the state (especially imperially oriented) as an institution, but also in the peculiarities of the historically formed political culture of the nation. It also turns out that in geopolitically tense regions (Western Asia and Transcaucasia were and remain such regions), the responsibility for the commission of genocide is not only the state that carried out the crime, but the great powers directly involved in the "affairs of the region". Their complicity manifests itself either in the form of inaction, then false neutrality, or indirect (and even direct) participation. ; Նմանատիպ մի երևույթ նկատվում է ինչպես Թուրքիայում, այնպես էլ Ադրբեջանում. ո՛չ անցումը մի քաղաքական համակարգից մյուսին, ո՛չ տնտեսական համակարգի փոփոխությունը, ո՛չ էլ կառավարությունների փոփոխությունն այս պետություններին ետ չի մղել Հայոց ցեղասպանության ընթացքից: Սա ենթադրում է, որ ցեղասպան քաղաքականության պատճառները պետք է որոնել ոչ միայն պետության հիմքում, որպես ինստիտուտ (ընդ որում՝ կայսերական ուղղվածություն), այլ նաև դրանից դուրս՝ ազգի պատմականորեն ձևավորված քաղաքական մշակույթի առանձնահատկությունների մեջ: Սակայն պարզվում է, որ աշխարհաքաղաքական լարվածության շրջաններում (Առաջավոր Ասիան և Անդրկովկասն այդպիսի տարածաշրջաններ էին և մնում են այդպիսին), ցեղասպանություն կատարելու պատասխանատվությունը կրում են ոչ միայն հանցագործություն կատարած պետությունը, այլ նաև տարածաշրջանի գործերով անմիջականորեն ներգրավված մեծ տերությունները: Նրանց ներգրավվածությունը դրսևորվում է կա՛մ անգործության, կա՛մ կեղծ չեզոքության, կա՛մ անուղղակի (և երբեմն ուղղակի) մեղսակցության տեսքով: ; Как в Турции, так и в Азербайджане наблюдается схожее явление: ни переход от одной политической системы к другой, ни изменение экономического строя, ни смены правительств не отвратили эти государства от курса на геноцид армян. Это наводит на мысль, что причины геноцидной политики надо искать не только в недрах государства как интитута (к тому же имперски ориентированного), но и за его пределами – в особенностях исторически сложившейся политической культуры нации. Однако выясняется, что в регионах геополитической напряжённости (Передняя Азия и Закавказье были и остаются такими регионами) ответственность за совершение геноцида несёт не только государство – исполнитель преступления, но и непосредственно вовлечённые в дела региона великие державы. Их причастность проявляется в форме то бездействия, то ложного нейтралитета, то косвенного (а подчас и прямого) соучастия.

Armenian abstract: Թուրքիա-Իրան բազմակողմ հարաբերությունները և երկու երկրների ներքաքաղաքական զարգացումները տարածաշրջանային անվտանգության տեսանկյունից և ՀՀ-իհամարկարևոր նշանա-կություն ունեն։ Հաշվի առնելով մոտ մեկ դարի ընթացքում տարածաշրջանում սկիզբ առած մարտահրավերները և երկուստեք տեղի ունեցած քաղաքական բնույթի փոփոխությունները, որոնք ընդհանուր առմամբ ազդում էին երկու երկրների միջպետական հարաբերությունների վրա` կարելի է փաստել, որ դրանք եղել են փխրուն, բայց միևնույն ժամանակ` հավասարակշռված։ English abstract: Turkey-Iran multilateral relations and the internal political developments of the two countries are of crucial importance for the regional security and for Armenia. Taking into account the challenges that have emerged in the region over the course of the last century and the political changes, that generally affect the interstate relations of the two countries, it can be stated that they are fragile, but at the same time balanced. Russian abstract: Разносторонние межгосударственные отношения Турции и Ирана, а также внутриполитические процессы в них, имеют особую важность для Республики Армения, в том числе по части региональной безопас-ности на Южном Кавказе.Принимая во внимание вызовы, возникшие в регионе в течение последнего столетия, а также политические изменения в каждой из них – все это в целом повлияло на межгосударственные отношения двух стран. В то же время отметим, что сущность ирано-турецких отношений можно определить как "хрупкие", которые, в то же время, являются достаточно сбалансированными.

The Sèvres syndrome, the fear of territorial loss being imposed on Turkey by foreign powers, again gains its active manifestation in modern Turkish official and political discourse. In parallel, Turkish authorities have taken aggressive and revisionist policy course in the neighbouring regions, based on the use of military force and continuous threat of it, bringing into agenda the territorial vision of the National oath. In the rhetorics of the authorities are combined the fear of territorial loss, the syndrome, on the other side as the countermeasure to it, aggressive and interventionist policy in neighboring regions, which is obviously not only in discoursive dimension but also in real military-political actions. So we can say that the current aggressive regional policyof Turkey is determined by the fear of territorial dismemberment of Turkey. The Sèvres syndrome, as in the past, today also influences Turkish politics and the understanding of politics and world affairs. ; Թուրքիայի ժամանակակից պաշտոնական դիսկուրսում ակտիվորեն դրսևորվում է «Սևրի սինդրոմը»՝ դրսից պարտադրված տարածքային կորուստների վախը: Միևնույն ժամանակ, Թուրքիայի իշխանությունները հավատարիմ են ծայրահեղ ագրեսիվ ռևիզիոնիստական քաղաքականությանը հարևան երկրների նկատմամբ ՝ հիմնված ուժի գործադրման և դրա մշտական սպառնալիքի վրա. միևնույն ժամանակ, դիսկուրսի մակարդակում առաջ է քաշվում «ազգային ուխտի» ուրվականը: Իշխանությունների հռետորաբանությունը մի կողմից համատեղում է Թուրքիայի մասնատման վախը, իսկ մյուս կողմից՝ որպես հակաքայլ, էքսպանսիոնիստական քաղաքականություն տարածաշրջանում, որն ակնհայտ է ոչ միայն դիսկուրսի մակարդակում, այլև հատուկ ռազմաքաղաքական գործողություններում: «Սևրի սինդրոմը» ազդել է անցյալում և դեռ ազդում է թուրքական քաղաքականության վրա, քանի որ ազդում է քաղաքական իրականության և միջազգային գործընթացների ընկալման վրա: ; В современном официальном дискурсе Турции активно проявляется «севрский синдром» – страх территориальных потерь, навязываемых ей извне. Вместе с тем турецкие власти придерживаются в отношении соседних стран крайне агрессивной ревизионистской политики, основанной на применении силы и постоянной её угрозе; при этом на уровне дискурса выдвигается призрак «национального обета». В риторике властей совмещаются, с одной стороны, страх раздела Турции, с другой стороны, в качестве противодействия – экспансионистская политика в регионе, очевидная не только на уровне дискурса, но и в конкретных военно-политических действиях. «Севрский синдром» влиял в прошлом и влияет ныне на турецкую политику, поскольку он воздействует на восприятие политической реальности и международных процессов.

In March 2011, rallies and demonstrations started in Syria, which later developed into an armed conflict and large-scale military operations between the Syrian government and opposition all over the country. With the gradual escalation of the conflict at the end of 2011, the Syrian government adopted a strategy of defending the western territories and regional centers, which were of strategic importance in Syria, and avoiding large-scale military operations in these areas. The situation in Syria changed dramatically at the end of 2015. It was due to Russia's direct military assistance to the Syrian government.The Syrian conflict has affected regional and extra-regional developments in the Middle East, paving the way for new realities, for the active engagement of a number of power centers in the Middle East and the processes of various formats aimed at a peaceful resolution of the conflict.During the conflict (2011-2020) there were some results in the negotiation process (regulated by various international formats) of the crisis. Though they had mainly solved problems partially in certain parts of Syria, the importance of meetings in such formats cannot be underestimated. The peculiarity and global nature of the conflict provided no other solution than partial solutions to the Syrian crisis, which had an enormous impact and created opportunities for the views of the conflicting parties to be heard. The aforementioned resolution processes of the conflict allow us to assume that the parties involved in the conflict have shifted to a partial solution to the Syrian crisis. It presupposes a short-term solution or freezing of issues related to some areas of military-political and socio-economic importance, ensuring predictability of developments, after which it will be possible to get a comprehensive agreement on the Syrian conflict.The Syrian conflict has long ceased to be a Middle Eastern regional reality, affecting global processes. Conflict resolution must have both regional and extra-regional dimensions, based on sensible and sincere approaches, which should prompt parties concerned with a quick resolution to the conflict to find the key to resolving the Syrian issue. ; 2011թ. մարտին Սիրիայում սկսվեցին բողոքի ցույցերը, որոնք վերաճեցին զինված բախումների և լայնածավալ ռազմական գործողությունների ողջ երկրում կառավարական ուժերի և ընդդիմության միջև: Իրավիճակը կտրուկ փոխվեց 2015թ. վերջին, երբ Ռուսաստանը կառավարությանն ուղղակի ռազմական օգնություն ցույց տվեց: Ճգնաժամին ուղեկցող բանակցային գործընթացն ընթացավ տարբեր ձևաչափերով և միայն մասամբ հարթեց ծագած խնդիրները: Հակամարտության լայնամասշտաբ բնույթը թույլ չտվեց ավելին, քան մասնատված լուծումներ: Բայց դրանք նաև հնարավորություն ստեղծեցին կողմերի տեսակետները լսելու համար: Սիրիայում արյունալի հակամարտությունը վաղուց դադարել է լինել այս երկրի ներքին գործը: Դրա կարգավորումը, անշուշտ, պետք է ունենա նաև արտատարածաշրջանային հարթություն՝ հիմնված ողջամիտ մոտեցումների վրա: ; С марта 2011 г. в Сирии начались акции протеста, которые переросли в вооружённые столкновения и крупномасштабные военные действия по всей стране между правительственными войсками и оппозицией. Ситуация резко изменилась к концу 2015 г., когда Россия оказала непосредственную военную помощь правительству. Переговорный процесс, сопровождавший кризис, протекал в разных форматах и лишь частично сглаживал возникшие проблемы. Масштабный характер конфликта не позволял большего, чем фрагментарноые решения. Но и они создали возможность, чтобы мнения сторон были услышаны. Кровопролитный конфликт в Сирии давно перестал быть внутренним делом этой страны. Его урегулирование непременно должно также иметь и внерегиональное измерение, основанное на разумных подходах.