Suchergebnisse

Aristoteles'in siyasetle ilgili düşüncelerinin, Politika, Nikomakhos'a Etik, Eudemos'a Etik, Atinalıların Devleti ve Retorik adlı eserlerinde yer aldığı söylenebilir. Politika'nın ikinci kitabında sözlerine "sırada devletin biçimini tartışmak ve hangisinin daha iyi olduğunu anlayabilecek durumda olduğumuzu varsayarak bunu anlamaya çalışmak var" diyerek başlayan Aristoteles, bunun için iyi yönetilen bazı devletlerin anayasalarına bakmaya ve, hiç kuşkusuz Platon'u kast ederek, bazı yazarların ütopyalarına bakmaya ihtiyaç duyulacağına işaret eder. Platon'da olduğu gibi, devletten hep site devletini anlayan Aristoteles'e göre, devlet adamıyla devlet, kralla uyrukları, aile reisiyle ev halkı, efendiyle köleleri arasındaki ilişkilerin hep aynı türden ilişkiler olduğunu sanmak yanlıştır. Aristoteles, ne zengin azınlığın ne de yoksul çoğunluğun değil de, ancak ortak çıkarın gözetilmesiyle oluşabilecek orta tabakanın güçlü olduğu ve adaletin kendisiyle tecelli ettiği bir yönetim biçimi olan politeianın oligarşi ile demokrasinin uzlaştırılması sonucunda ortaya çıkabileceğini öne sürer. Demokratik anayasanın oligarşik anayasaya göre isyana ve devrime daha az açık olması nedeniyle ötekine göre daha sürdürülebilir bir nitelik taşıdığı kanısında olan Aristoteles, hem etik hem siyaset anlayışının merkezinde yer alan altın orta ilkesi gereği, güçlü bir orta tabakaya yaslanan anayasanın en güvenli ve en sürdürülebilir bir anayasa olacağından kuşku duymamaktadır. ; It can be said that the thought of Aristotle regarding politics takes place in his works: Politika, Nikomakhos'a Etik, Eudemos'a Etik, Atinalıların Devleti and Retorik. At the outset of his second book of Politika, he argues that "our purpose is to consider what form of political community is best of all for those who are the most competent to realize their ideal of life." To be able to accomplish this, he indicates that we have to examine not only the constitutions of "well-governed states" but also "any theoretical forms", held in esteem. Aristotle undoubtedly refers to Platon and argues that it is a necessity to understand some author's book related with Utopia. As is the case with Plato and Aristotle who always understands a state as the "site," considers that it is wrong to think that the relationship between statesman and state, households and householder, slaves and master are the same kind of it. Aristotle argues that neither rich minority nor poor majority, but the common interest of the middle layer constituted with observance is robust and the politeia, a form of government manifested its own justice, can occur as a result of reconciling democracy with oligarchy. Aristotle, who is of the opinion that democratic constitution is a more sustainable constitution compared to oligarchic constitution due to its less obviousness to rebellion and revolution, in keeping with the principle of the "Golden Middle," located in the heart of both ethics and politics, has no doubt about that constitution leaned on a strong middle class will be the safest and most sustainable constitution.

Özgürlük, mutluluk ve demokrasi Mill'i bir siyaset felsefecisi olarak değerlendirirken üzerinde durulması gereken anahtar kavramlardır. Mill, geleceğin en büyük sorunu olarak gördüğü özgürlüğü düşünce özgürlüğü, eylem özgürlüğü ve bir araya gelme özgürlüğü olmak üzere üç aşamada değerlendirmektedir. Düşünce özgürlüğü için hiçbir sınır koymayan Mill'e göre hiçbir düşünce susturulmamalıdır; zira her düşünce potansiyel olarak bir hakikat barındırmaktadır. Bireylerin her türlü eylem ve bir araya gelme özgürlükleri ise başkalarının refah ve huzuruna zarar verilmediği sürece bakidir. Mill yaşamın amacını mutluluk olarak görürken, mutluluğu birbiri ardına yaşanan hazlar şeklinde tanımlamaktan kaçınmaktadır. Onun ima ettiği mutluluk yalnızca bireyin kendi mutluluğu değil, eylemle ilgili olan herkesin mutluluğudur. Mill'e göre bir toplumun nasıl yönetileceği o toplumun karakteri ile doğrudan ilintilidir. Dolayısıyla Mill ideal bir yönetim şekli iddiasından ziyade toplumun yapısıyla uyumlu bir yönetim şeklinin aranması taraftarıdır. Mill'in siyaset felsefesinde toplumun tüm zorunlu ihtiyaçlarını bütünüyle karşılayacak tek yönetim tüm halkın katıldığı yönetimdir. Toplumun gelişim düzeyi ne kadar yüksekse demokratik yönetimin o toplum için uygunluğu da o derece yüksek olacaktır. Mill demokrasinin çoğunluğun tiranlığına dönüşmesinin engellenmesi gerektiğini savunurken doğru ve yanlış demokrasi arasında ayrım yapmaktadır. Eşit oy hakkı Mill'e göre yanlış bir demokrasi uygulamasıdır. Onun doğru demokrasisinde çoğunluk değil nitelik öncelenmekte ve bu yolla sistemin topluma ahlâkî ve entelektüel açıdan faydalı olması hedeflenmektedir. ; Liberty, happiness and democracy are the key terms of John Stuart Mill's political philosophy. Mill evaluates liberty, he accepts as the most important problem of the future, in three stages as freedom of thought, freedom of action and freedom of aggregation. According to Mill, any restriction of freedom of thought could not be accepted in any case because all kinds of thought include truth as potential. Freedom of action and freedom of aggregation could be restricted just by relying on harm principle that means someone is free in his action as soon as he does not harm other people. Mill, while accepting the aim of life as happiness, avoids describing happiness as the sum of pleasures. Happiness, according to Mill, is not the happiness of individuals but the happiness of everyone related with the action. The regime of a society is directly related with the character of society. Hence, Mill is in favor of searching for a regime compatible with the society rather than ideal regime for all societies. In political philosophy of Mill, the mere administration fulfils the necessary needs of society is the administration whole community participated. The higher developmental degree a society has, the compatibility of the democracy for the related society is higher, as well. Mill discriminates between true and false democracy. In true democracy of Mill, the important factor is not the selection of majority but the property. By this way, he aims to increase the moral and intellectual capacity of the society.

Claude Lefort siyaset felsefesini siyaset biliminin, Marksizmin ve Yeni Filozofların ( Les Nouveaux Philosophes) düşüncelerine karşı dirilteceğini söyler. Leforta göre, bu üç düşüncenin siyasallığı (le politique) yeterince tahlil edememiş olması, onun 'çağımızın en büyük siyasal olayı olarak adlandırdığı totalitarizmi gözden kaçırmalarına neden olmuştur. Lefort, totalitarizmin tarihin belli bir döneminde yaşanmış ve bitmiş bir olgu olmadığını söyler. Demokrasi, iktidarın yerinin boş olması (le lieu vide du pouvoir) özelliği yüzünden, totalitarizmin yeniden gerçekleşmesi hakikatine açık olan bir rejimdir. Bu yüzden, Leforta göre ancak demokrasinin mutlak olumsuzlaması olan totalitarizm çözümlenirse demokrasi ve kazanımlarına ulaşabilir, totaliter ayartmaya kar- şı durabiliriz. Bu makalede Lefortun modern demokrasinin iki karakteristi- ği olarak gördüğü bölünme (la division ) ve bununla ilişkili olarak ihtilaf (le conflit) ile 'kesinlik işaretlerinin çözülmesi (la dissolution des repères de la certitude) düşünürün çeşitli okumalarındaki uğrak noktalarıyla beraber ele alınacaktır. Ayrıca 'siyasallığın işaretleri peşindeki bu düşünürün siyaset felsefesi üzerinden siyaset bilimi, Marksizm ve Yeni Filozoflara getirdiği eleştirileri yine bu iki karakteristiği açıklamaya çalışırken ele almaya çalışacağız. ; Claude Lefort mentions that he will raise political philosophy against the thoughts of the political science, Marxism and the New Philosophers (Les Nouveaux Philosophes). According to Lefort, these three thoughts being the political (le politique) and having not been analyzed sufficiently led them miss out totalitarianism which he calls as 'the major political fact of our time'. Lefort tells that totalitarianism is not a phenomenon having been experienced and finished in certain period of time. Due to the empty place of power (le lieu vide du pouvoir) feature of democracy, it is a regime open to the truth of totalitarianism materializing again. Therefore, according to Lefort, only if totalitarianism, the absolute negation of democracy, is resolved, it will be possible to reach democracy and its' acquisitions and we can stand against totalitarian temptation. In this article, the division (la division) and associated with the conflict (le conflit) and 'the dissolution of the markers of certainty' (la dissolution des repères de la certitude) that Lefort sees as the two characteristics of modern democracy will be discussed along with the sources in thinkers' various readings. Furthermore, along with the explanation of these two characteristics, we will try to address the criticism of the political science, Marxism and New Philosophers, the thinker who is after the 'the signs of the political' brought.

Bu çalışma İbn Haldun'un görüşleri bağlamında siyasî otorite ve meşruiyet ilişkisini incelemektedir. Bu bağlamda siyasî otorite kavramıyla yakından ilgili olan umran, asabiye, mülk, hilafet vb. kavramlar incelenmektedir. Siyaset bir yönüyle 'en iyi'nin araştırılmasıdır. Olan ile olması gereken arasındaki karşıtlıklar bir açıdan üzerinde siyaset felsefesinin inşa edildiği etik bir paradigmayı belirlemektedir. Bu açıdan siyasetin meşruiyet arayışı etik bir temellendirmeyi, siyaset etik ilişkisini de öncelemektedir. Bu olgu siyasal iktidar ve siyasetin meşruiyeti problemi devletin dinamik bir süreç içerisinde bulunduğu her aşamada dinamik bir sürekliliği ve sorunsalı kendi içerisinde barındırmaktadır. Siyasetin meşruiyeti kavramı farklı süreçler içerisinde, yaşanan değişimler karşısında değişmeyen ölçütlerin, meşruiyet zemininin niteliğine yönelik bir arayışın ifadesidir. İbn Haldun, siyasî otoriteyi üç kısımda inceler ve meşruiyetlerini tartışır. Bunlardan birincisi temelinde üstünlük kurma ve zor kullanma içeren "tabii mülk"tür. İkincisini ise dünyevî menfaatlere ulaşma, zararları ise uzaklaştırma konularında toplumun akli düşüncenin gereğine göre yönetilmesini içeren "siyasî mülk" oluşturmaktadır. Sonuncusu ise dünya ve âhiret faydasına yönelik devletin dinî düşüncenin gereğine göre idare edilmesi olan "hilâfet"tir. İbn Haldun, İslam filozoflarının siyasî otorite görüşlerini eleştiri konusu yapmaktadır. ; This study examines the relationship between political authority and legitimacy in the context of Ibn Khaldun's views. In this context, such concepts as prosperity (umran), collective conscience (asabiye), possession (mülk), caliphate (hilafet), which are closely related to the concept of political authority, are examined. Politics is a search for 'the best' in a way. It defines an ethical paradigm in which the philosophy of politics is built on the contradictions between ex post and de lege ferenda (between what is and what should be). In this respect, the pursuit of legitimacy in politics predicates an ethical grounding and also the relationship between politics and ethics. This phenomenon, the questions of the legitimacy of politics and political power, has a dynamic continuity and problematic in itself at every stage of the government's dynamic process. The concept of legitimacy of politics is the expression of a search for steady criteria against changes and the merits of the legitimacy ground within different processes. Ibn Khaldun examines the political authority in three parts and discusses their legitimacy. The first of these is the "natural possession" that contains overtowering and using force on the basis. The second is "political possession" that includes to manage the society as necessitated by the mind in the fields of reaching worldly interests and removal of losses. The last one is the "caliphate" which means to conduct the government as a matter of religious thought for the benefit of the world and the hereafter. Ibn Khaldun criticizes the views of Islamic philosophers about political authority.

This study examines the relationship between political authority and legitimacy in the context of Ibn Khaldun's views. In this context, such concepts as prosperity (umran), collective conscience (asabiye), possession (mülk), caliphate (hilafet), which are closely related to the concept of political authority, are examined. Politics is a search for 'the best' in a way. It defines an ethical paradigm in which the philosophy of politics is built on the contradictions between ex post and de lege ferenda (between what is and what should be). In this respect, the pursuit of legitimacy in politics predicates an ethical grounding and also the relationship between politics and ethics. This phenomenon, the questions of the legitimacy of politics and political power, has a dynamic continuity and problematic in itself at every stage of the government's dynamic process. The concept of legitimacy of politics is the expression of a search for steady criteria against changes and the merits of the legitimacy ground within different processes. Ibn Khaldun examines the political authority in three parts and discusses their legitimacy. The first of these is the "natural possession" that contains overtowering and using force on the basis. The second is "political possession" that includes to manage the society as necessitated by the mind in the fields of reaching worldly interests and removal of losses. The last one is the "caliphate" which means to conduct the government as a matter of religious thought for the benefit of the world and the hereafter. Ibn Khaldun criticizes the views of Islamic philosophers about political authority. ; Bu çalışma İbn Haldun'un görüşleri bağlamında siyasî otorite ve meşruiyet ilişkisini incelemektedir. Bu bağlamda siyasî otorite kavramıyla yakından ilgili olan umran, asabiye, mülk, hilafet vb. kavramlar incelenmektedir. Siyaset bir yönüyle 'en iyi'nin araştırılmasıdır. Olan ile olması gereken arasındaki karşıtlıklar bir açıdan üzerinde siyaset felsefesinin inşa edildiği etik bir paradigmayı belirlemektedir. Bu açıdan siyasetin meşruiyet arayışı etik bir temellendirmeyi, siyaset etik ilişkisini de öncelemektedir. Bu olgu siyasal iktidar ve siyasetin meşruiyeti problemi devletin dinamik bir süreç içerisinde bulunduğu her aşamada dinamik bir sürekliliği ve sorunsalı kendi içerisinde barındırmaktadır. Siyasetin meşruiyeti kavramı farklı süreçler içerisinde, yaşanan değişimler karşısında değişmeyen ölçütlerin, meşruiyet zemininin niteliğine yönelik bir arayışın ifadesidir. İbn Haldun, siyasî otoriteyi üç kısımda inceler ve meşruiyetlerini tartışır. Bunlardan birincisi temelinde üstünlük kurma ve zor kullanma içeren "tabii mülk"tür. İkincisini ise dünyevî menfaatlere ulaşma, zararları ise uzaklaştırma konularında toplumun akli düşüncenin gereğine göre yönetilmesini içeren "siyasî mülk" oluşturmaktadır. Sonuncusu ise dünya ve âhiret faydasına yönelik devletin dinî düşüncenin gereğine göre idare edilmesi olan "hilâfet"tir. İbn Haldun, İslam filozoflarının siyasî otorite görüşlerini eleştiri konusu yapmaktadır.

ÖZETYENİÇAĞ'DA TOPLUM SÖZLEŞMESİNİN FELSEFÎ TEMELLERİ VE NAMIK KEMAL'E ETKİSİModern dönemle birlikte Batı siyasî düşüncesinde ortaya çıkan toplum sözleşmesi kuramı, insan aklına dayalı siyasal bir örgütlenme biçimi ortaya koymakta ve siyaset alanını tanrısal değerlerden bağımsız bir alan olarak tanımlamaktadır. Buna göre sözleşme kuramı, devletin varlık nedenini ortaya koymakla birlikte, onun nasıl ortaya çıktığına dair de açıklama sunmakta ve yöneten ile yönetilen arasındaki ilişkiyi sözleşme temelinde izah etmektedir. Sözleşmeyle meydana gelen egemen gücün ötesinde, siyasî mekanizmayı kontrol eden aşkın bir varlık fikrini de reddeden sözleşme kuramı, siyaset alanında gayelilik fikrini ortadan kaldırmıştır. Modern siyaset felsefesinde yaşanan bu köklü değişim, devlet ve devletle ilgili diğer mefhumlar üzerinde ciddi tartışmaların yaşanmasına ve geleneksel kurumların sorgulanmasına zemin hazırlamıştır. Batı dünyasında yaşanan ve yeni bir kurumsal yapılanmayı da beraberinde getiren bu dönüşüm, Avrupa dışındaki devletlerde de etkili olmuştur. Bu etkilerin belki de en çok hissedildiği 19. yüzyılın Osmanlı'sında, modern siyaset felsefesinin temel tezleri dönemin aydınlarınca tartılmıştır. Bu dönemde, siyaset alanında sözleşme benzeri düşünceler öne süren Namık Kemal, hâkimiyeti, tepeden oturtulmuş bir otorite olarak değil de, bireyin tabii haklarının siyaset düzlemine çekilmesine imkân tanıyacak şekilde açıklamıştır. Modern felsefe temelinde siyasî bir teori inşa etmekten ziyade, çökmekte olan imparatorluk için çözüm yolları üzerinde duran Kemal, 19. yüzyıl Batı siyasî kurumlarının, imparatorluk için en uygun model olduğunu düşünmekte ve Batı dünyasında sözleşme kuramının etkisi altında gelişen anayasa, parlamento ve meclis gibi unsurları, İslâm-Osmanlı düşünce ve devlet geleneği üzerinde meşrulaştırmaktadır. Sözleşme kuramını, felsefî temelleri bağlamında değil de, sonuçları itibariyle ele alan Namık Kemal, İslâm-Osmanlı siyasî düşünce geleneğine ait kavramlar ile Batı siyasî felsefesine ait kavramlar arasında senteze gitmeye çalışmıştır. ABSTRACTPHILOSOPHICAL BASIS OF THE SOCIAL CONTRACT IN THE NEW ERA AND ITS INFLUENCE ON NAMIK KEMALSocial contract theory, which appears in Western political thought with Modern ages, puts forward a political organisation based on human mind and defines politics as a field totally independent from calestial values. According to this idea, while introducing the reason of existance of the state, contractarian theory displays how the state arised and explains the relation between the ruler and the ruled in the basis of the contract. In addition to the ruling power, that was formed by the contract, the contractarian theory also refuses the idea of a transcendent being, controlling political mechanism and brought away the concept of intentionality in the field of politics. This dramatic change in modern political philosophy gave way to some serious discussions on state and related issues, and the questioning of traditional institutions. This convertion, that took place in the Western world and brought about a new kind of institutional structure, also affected the countries beyond the continent. The basic thesis of modern political philosophy was discussed by the scholars in the 19th century Ottoman land, where the effects of this convertion were most striking. In this period, Namık Kemal, who offered quasi contractarian ideas in the field of politics, defined sovereignity as a concept that enables the presentation of individual's natural right in politics, rather than explaining it as an externally given authority. Instead of constructing a political theory in modern philisophy, Namık Kemal asserted some solutions for the falling empire, considered Western political institutions as the most suitable model for the empire and legitimated the concepts such as constitution, parliament and congress that developed under the influence of contractarian theory, on the Islamic-Ottoman thought and state tradition. Handling the contractarian theory in terms of its consequences, rather than handling it on philosophical basis, Namık Kemal tries to make a synthesis between the concepts of Islamic and Otoman tradition and Western thought.

Bu çalışmada, Türkiye'de merkez siyasetin sağında ve solunda yer alan iki büyük partinin (Adalet ve Kalkınma Partisi ve Cumhuriyet Halk Partisi) çatısı altında bulunan, değişik siyasi görevler üstlenen parti üyelerinin siyasi katılım düzeyleri incelenmiştir. Robert Dahl'ın katılımla ilgili geliştirdiği dörtlü kıstas olan ilgilenme, bilgilenme, önemseme ve eyleme geçme süreçleri esas alınarak parti üyelerinin performansı araştırılmıştır. Üyelerin, siyasete karşı hangi düzeyde ilgili oldukları ve partilerinin karar mekanizmasına hangi ölçüde etki ettikleri üyelerden alınan bilgiler üzerinden analiz edilmiştir. Parti kararları üzerindeki etkilerinin parti içi demokrasiyi yansıttığı varsayımından hareketle, üyelerin eyleme geçme düzeyi ile siyasi partilerin karar mekanizmalarına etkileri arasındaki ilişki, araştırmada elde edilen istatistiksel veriler üzerinden tahlil edilmiştir. Tez çalışması, İstanbul'un üç ilçesinde gerçekleştirilmiştir. Bu ilçeler İstanbul'daki üç seçim çevresi dikkate alınarak seçilmiş ve her birinin bir seçim çevresini temsil ettiği varsayılmıştır. Bu ilçeler Avcılar, Fatih ve Kartal ilçeleridir. Tez çalışmasında araştırma yöntemleri olarak, anket ve derinlemesine mülakat yöntemleri kullanılmıştır. Araştırmanın anket formuna, ilgili üç ilçeden 537 geçerli cevap alınmıştır. Ayrıca, ilgili partilerde, değişik kademelerde görev yapan 21 kişi ile derinlemesine mülakatlar yapılmıştır. Anket çalışması ve mülakatlar partilerin üyelerine, il ve ilçe teşkilatlarında üst düzey görevlerde bulunanlara, aktif olarak temsil mekanizmalarının herhangi birinde yer alanlara ve daha önce buralarda görev yapan kişilere uygulanmıştır. Araştırmanın bulguları ışığında ulaşılan sonuca göre, parti üyeleri, siyasete karşı oldukça yüksek ilgi düzeyinde ve siyasette aktif yer alma konusunda heveslidirler; ancak birtakım engellerden dolayı üyeler, partilerinin felsefe ve karar mekanizmalarını yeterli düzeyde etkileme hususunda zayıftırlar. Partilerin, karar süreçlerini etkileyen mekanizmaların; parti tüzüğünün partilerde yol açtığı oligarşik yapı, parti yöneticilerinin merkeziyetçi tutumları, partilerdeki hemşericilik ve kimlik politikaları, genç ve dinamik üyelerin fazla önemsenmeyişi gibi faktörler olduğu tespit edilmiştir. Siyasetin farklı cephelerinde yer almalarına rağmen Ak Parti ile CHP arasında bu konularda anlamlı bir farklılığın bulunmadığı tez çalışmasının bir bulgusudur. ; In this study, political participation level of party members served in different levels of political positions within the two main parties (JDP, Justice and Development Party and RPP, Republican People Party) one from the center right and the other from the center left in Turkey is examined. The performance of the members was investigated according to the processes of interest, concern, information and activity, the four criteria developed by Robert Dahl about participation. To what extent members are interested in politics and to what extent they influence their parties decision-making mechanism are analyzed based on the information received from the members. Based on the assumption that the effects on party decisions reflect intra-party democracy, the relationship between the members' level of activity and their effects on decision-making mechanisms of political parties was analyzed with the help of the statistical data obtained in the research. This study was carried out in three districts of Istanbul. These districts were selected from the three electoral districts in Istanbul and each one of them was assumed to represent one election district. These districts are Avcılar, Fatih and Kartal. In our study, a mixed research method based on questionnaire and interview was used. 537 individuals were surveyed in total and in-depth interviews were carried out with 21 individuals working at different levels in the parties in these three districts. Both the survey and the interviews were applied in a wide range of party members including ordinary members, members who have senior positions in the party's provincial and township organization, members who actively taking part in any of the representative positions and members who previously worked in those positions. In conclusion, although party members have a high level of interest in politics and are eager to take part in politics, they lack the opportunity to sufficiently affect their party's decision mechanism and philosophy due to some obstacles. It has been determined that there are factors such as mechanisms affecting the decision-making process, the oligarchic structure caused by the party rules, the centralist attitudes of the party elites, the clientelism and identity politics in the parties, and the underestimation of the young and dynamic members. It is concluded that although both parties are located on different sides of politics, there is no significant difference between Ak Party (JDP, Justice and Development Party) and CHP (RPP, Republican People Party) on these issues.

Avrupa'da XIX. yüzyılda ulus devletlerin ortaya çıkmasıyla sonuçlanan tarihsel akış içinde monarşileri değişime zorlayan ve anayasa hareketlerinin doğmasını sağlayan temel faktör meşruiyet meselesi veya tartışmasıydı. Siyaset felsefesi açısından meşruiyet, siyasî iktidarı makbul kılan, diğer bir ifadeyle gücü iktidara dönüştüren rasyonel etkendir.Şiî ulemanın ondokuzuncu yüzyıldan itibaren siyaset sahnesinde etkin biçimde yer almasıyla İran'da devlet önce meşrutî idareye ve nihayet 1979'daki devrimle de cumhuriyete evrildi. Bu süreçlerde aslî oyuncu din âlimleri olduğundan Şiîliğin teorik tartışmaları aynı zamanda siyasetin de tartışması oldu.1979 devriminin referansı olan ünlü meşrutiyet önderi Mirza Nâînî (1860-1936), Şia'nın siyaset düşüncesinde yenilik bahsinin de önemli aşamasını temsil ediyor. Nâînî'nin Tenbihu'l-Ümme isimli eseri, 1905'te harekete geçen meşrutiyet devriminin manifestosuydu. Ama aynı zamanda Nâînî, ortaya koyduğu teoriyle Şiî siyaset düşüncesinde de devrim yaptı ve Onikinci İmam'ın yokluğunda (gaybet) ulemanın ve halkın siyasete katılımını temellendirdi.İran meşrutiyetinin içinde oluşan tartışmalar, düşünceler ve birikim 1979'daki devrime kadar kesintisiz biçimde gelişerek devam etti. Denebilir ki, 1979 devrimi, 1906 meşrutiyet devriminde hız kazanan siyasal iktidarın meşruiyeti sorusunu "cumhuriyet" ile cevaplamaktan ibarettir. --- In Europe, the main factor that pushed the monarchies to change in the historical course that resulted from the emergence of nation states in the 19th century, and which resulted in the emergence of the constitution movements, was the question of legitimacy. In terms of political philosophy, legitimacy is a rational factor that makes political power acceptable, in other words, transforming power into power.Since the Shi'ite rebellion took an active part in the political scene from the twentieth century, the state in Iran had first evolved to the constitutional administration and finally to the republic with the revolution in 1979. The theoretical debates of Shi'ism were also a discussion of politics, since these were the main players of the religious scholars in these processes.Mirza Nâînî (1860-1936), the famous leader of the constitutional monarchy movement, who is the reference of the 1979 revolution, represents the important stage of the idea of renewal in Shia's political thought. Nâînî's book Tanbih al-Ummah was the manifesto of the constitutionalist revolution that began in 1905. But at the same time, Nâînî revolutionized Shiite political thought with the theory he put forward, and based on the participation of the ulama and the public in politics in the absence of the Twelfth Imam.The debates, thoughts and accumulation in the Iranian constitutionalism continued uninterruptedly until the revolution in 1979. It can be said that the 1979 revolution consisted of answering the question of the legitimacy of the political power that gained speed in the 1906 constitutionalist revolution.

Amerika'nın izlemiş olduğu dış politikalar akademik ortamda sıkça çalışma konusu olmuştur. Bu akademik çalışmada ise Amerika'nın Makyavelist dış politika anlayışı Afganistan üzerinden örnek alınarak incelenmiştir. Machiavelli siyaset biliminin en önemli düşünürlerinden birisidir. Machiavelli, pragmatizm ve realizm konusunda önemli bir düşünce sistemi ortaya koymuştur. Bu anlamda Amerikan dış politikası ile örtüşen Makyavelist siyaset felsefesi, bu akademik çalışma için önemli bir referans noktası olmuştur. Bu çalışmada Amerika Birleşik Devletleri'nin dış politikadaki Makyavelist tarzı, tarihten örnekleri referans alınarak ortaya konmuştur. Amerika'nın Soğuk Savaş öncesi ve sonrasında nasıl bir dış politikaya yer verdiği incelenmiştir ve Makyavelist felsefe ile örtüşen yönleri ortaya konmuştur. Machiavelli'nin devlet anlayışının nasıl olduğu ve gücün nasıl elde edileceği çalışmada incelenmiştir. Diğer yandan Machiavelli'nin prens yani hükümdara yönelik tavsiyelerinin neler olduğuna da yer verilmiştir. Amerika'nın uluslararası sistemde Makyavelizm ile örtüşen dış politika anlayışı çalışmada yer almıştır. Bu anlamda Amerika'nın, Afganistan üzerinde nasıl bir gelişim gösterdiği incelenmiştir. Ayrıca 11 Eylül saldırıları ve gösterdiği reaksiyonlar da ele alınmıştır. Amerika'nın terör saldırıları neticesinde kendi çıkarlarına uygun bir şekilde nasıl bir savunma ortaya koyduğu irdelenmiştir. Bu anlamda Amerika'nın, 11 Eylül Saldırıları sonrasında kendi çıkarlarını Birlemiş Milletler ve NATO nezdinde nasıl koruduğu uluslararası hukuk ve antlaşmalar çerçevesinde incelenmiştir. 11 Eylül Saldırılarına karşılık olarak Amerika'nın Afganistan'ı işgal etmesinin, Amerika için ne gibi bölgesel ve stratejik kazanımlar sağladığı ortaya konmuştur. Bu bağlamda Afganistan işgalinde, Amerika'nın stratejik kazanımları ve uluslararası ilişkilerdeki çıkarcı yani pragmatist tutum şekli, Makyavelist siyaset anlayışı üzerinden açıklanmaya çalışılmıştır. ; Foreign policies pursued by the United States have been the subject of frequent study in an academic environment. In this academic study, America's understanding of Machiavellian foreign policy has been studied by taking an example from Afghanistan. Machiavelli is one of the most important thinkers of political science. Machiavelli has put forward an important system of thought on pragmatism and realism. In this sense, Machiavellian political philosophy, which overlaps with American foreign policy, has been an important reference point for this academic study. In this study, the Machiavellian style of the United States in foreign policy has been revealed by taking the examples from history. What kind of foreign policy America has included before and after the Cold War has been examined and its aspects overlapping with Machiavellian philosophy have been revealed. How Machiavelli's understanding of the state and how to obtain power is examined in the study. On the other hand, the recommendations of Machiavelli for the prince, the ruler, are also included. America's understanding of foreign policy, which coincides with Machiavelism in the international system, was included in the study. In this sense, how America has developed over Afghanistan has been examined. In addition, the September 11 attacks and their reactions were also discussed. As a result of the terrorist attacks of the United States, it was examined what kind of defense they put forward in accordance with their own interests. In this sense, how America protects its interests before United Nations and NATO after the September 11 attacks has been examined within the framework of international law and treaties. It is revealed what kind of regional and strategic gains the America's invasion of Afghanistan in response to the September 11 attacks. In this context, in the invasion of Afghanistan, the strategic achievements of America and the manner of pragmatist attitude in international relations are tried to be explained through the Machiavellian politics.

ÖZET Tez çalışmamızın birinci bölümünde, genel anlamda muhafazakarlık kavramı ele alınmıştır. Bu bağlamda siyaset felsefesi açısından muhafazakarlık kavramının tarihsel gelişimi incelenmiştir. 20.yüzyılda muhafazakar felsefenin değişimi ele alınarak, Anglo Saxon ve Amerikan Muhafazakarlığı'na yer verilmiş, muhafazakarlık kavramının demokrasi ve ekonomi kavramları ile olan ilişkisi irdelenmiştir. Birinci bölümün son kısmında ise; günümüz Türk Siyaseti'nde gündem oluşturmakta olan muhafazakarlık ve modernite ilişkisi, Türk sağının felsefi manada muhafazakarlık kavramının neresinde olduğu ve muhafazakar demokrasi ve İslamcılık arasındaki farklar üzerinde durulmuştur.Çalışmamızın ikinci bölümü olan Türk Siyasi Hayatı'nda Muhafazakarlık Yaklaşımı bölümünde ise; Osmanlı'nın son döneminden başlayarak tarihsel süreç dahilinde muhafazakarlık kavramının siyasi hayatımızdaki yeri konu edilmiştir. İncelememizin diğer bölümünde ise; Türk Basını'ndaki muhafazakar kimlik olgusu başlığı altında basınımızdaki teknolojik yenileşme ve holdingleşme sürecinin başlangıcına değinilmiştir. Buna bağlı olarak holdingleşme süreci ve bu süreçte flulaşan medya-siyaset-ticaret üçgenindeki ilişkiler ağına vurgu yapılmıştır. Dönemin muhafazakarlıkla ilgili haber başlıkları seçilmiş örnekler yardımıyla, Hürriyet ve Yeni Şafak Gazeteleri'nin bakış farklılığı belirtilerek aktarılmıştır.1980'li yıllardan itibaren Türkiye Kapitalizmi'nin yeni stratejik tercihleriyle paralel biçimde basın endüstrisinin basın dışı sektörle bütünleşerek, yapısal bir dönüşüm sürecine girdiği gözlenmiştir. Bu dönüşümün sonucunda basın büyük sermaye gruplarının eline geçmiş ve geleneksel işlevlerini neredeyse tamamen yitirmiştir. Araştırmamızın son bölümü olan analiz bölümünde ise; Hürriyet ve Yeni Şafak Gazeteleri'nin 2001-2011 döneminde Ocak-Nisan-Ağustos-Aralık aylarının ilk haftalarındaki sayılarının incelemesi sonucu elde edilen bulgular içerik analizi yöntemi ile değerlendirilmiştir.Analiz sürecinde yapılan detaylı çalışmada döneme ait haberler; haber sayısı, haberlerin yer alış biçimleri, konuları ve haber değer kuramı açısından incelenmiştir.ABSTRACTIn the first chapter of our thesis study, the concept conservation has been considered in the general sense. Within this context, the historical development of the concept conservation has been studied in terms of political philosophy. By taking account of the change of conservative philosophy in the 20th century, the Anglo Saxon and American Conservatism has been considered, and the relationship of the concept conversation with the concepts democracy and economy has been studied in-depth. And in the last section of the first chapter, the relationship of conservatism and modernity which presently sets the agenda in the Turkish Policy, and the matter of that the Turkish rightist wing take place in which part of the concept conservatism in philosophical sense as well as the differences between conservative democracy and Islamism have been considered. And in our study's second chapter which is titled the Approach of Conservatism of the Turkish Political Life, the place of the concept conservatism in our political life within the framework of historical process starting as from the last period of the Ottomans has been considered. And in the other chapters of our study, under the title of the conservative identity phenomenon in the Turkish Press, the beginning period of the technological innovation and conglomerating (becoming a holding) process has been reconsidered. In line with this, the conglomerating process as well as the network of the relationships within the triangle of media-policy-trade have been emphasized. The news headlines relating to the conservationism of the mentioned period have been transmitted with the help of the selected examples by particularly emphasizing the diversity of views of Turkish Hurriyet Daily and Yeni Safak Daily. It has been observed as of 1980's that Turkey has entered a structural process of transformation in such a way that the press industry has integrated the out-of-the press sectors in line with the new strategically preferences of the Capitalism. At the end of such transformation, the press has fallen into the hands of the big capital groups, and almost fully lost its traditional functions. And in the our study's last section titled the analysis, the findings obtained at the end of the studying the figures of the first weeks of the months of January-April-August-December of the 2001-2011 periods of the Turkish Daily Hurriyet and Yeni Safak have been evaluated through the analytical method of contents. In the study so made in details during the period of analysis, the news relating to relevant period as stated herein have been studied in-depth in terms of the number of news, and the replacing the distributing of such news, and the subjects serving and distributing to any third parties.

Bu tezde, İran-Türkiye ilişkilerinin, iç politik mücadelelerden ve iki devletin dış politika yöneliminden nasıl etkilendiğinin saptanması amaçlanmış ve bu iki devlet arasındaki ikili ilişkiler Neo-Gramşici Kuram çerçevesinde çözümlenmiştir. Neo-Gramçici Kuram'ın tarihsel blok kavramı ve siyasal toplum-sivil toplum, zorlama-rıza, hegemonya-diktatörlük gibi kavram ikilileri tezin temel kavramsal çerçevesini oluşturmuştur. Çözümlemeler yapılırken, İran-Türkiye ilişkilerindeki "organik" ve konjonktürel dinamiklerin; değişim ve sürekliliklerin saptanması hedeflenmiştir. Kuramsal çerçevenin oluşturulmasından ve İran ile Türkiye'nin iç politik dinamikleri ve dünya düzenine yaklaşımları ana hatlarıyla tartışıldıktan sonra, belirlenen temalardan hareketle ikili ilişkiler çözümlenmiştir. Yapılan çözümlemeler sonucunda tarihsel olarak, iki ülkedeki iktidarların iç tehdit algılarının ve dış politika yönelimlerinin ortaklaştığı durumlarda işbirliğine dayalı, farklılaştığı durumlarda ise rekabete ya da çelişmeye dayalı ilişkiler kurdukları saptanmıştır. İran İslam Devrimi sonrasında Türkiye'nin hegemonik tarihsel blok içerisindeki konumunun özellikle İran'daki Radikaller açısından sorun oluşturduğu ve ikili ilişkileri olumsuz etkilediği görülmüştür. Ayrıca, Türkiye'nin hegemonik/baskın tarihsel blok içerisindeki konumu, yönetici seçkinler ikili ilişkileri geliştirmeyi talep ettiğinde dahi kısıtlayıcı bir etki yapmıştır. Türkiye'nin hegemonik/baskın tarihsel blok içerisindeki aktörlerle arasında bir uzlaşı dengesi oluştuğunda ya da bu aktörlerle ilişkileri olumsuz olduğunda işbirliğinin daha kolay kurulabildiği saptanmıştır. İran'ın karşı-hegemonik aktörlerle işbirliğini arttırmasının özellikle bölgesel sorunlar çerçevesinde İran-Türkiye ilişkilerinin tarihsel bloklar arasındaki mücadeleden olumsuz etkilenmesine neden olduğu görülmüştür. --- The aim of this thesis is to evaluate how Iran-Turkey relations are influenced by domestic political struggles and foreign policy orientations of these two countries. Bilateral relations between these two are analyzed through Neo-Gramscian Theory. Dual concepts of Neo-Gramscian Theory such as historic bloc, political society-civil society, coercion-consent, hegemony-dictatorship constituted the basic conceptual framework of the thesis. Throughout the analysis, to identify the changes and continuities of the "organic" and conjonctural dynamics of Iran-Turkey relations is set as an objective. After setting the theoretical framework and discussing, in a general manner, the domestic political dynamics of Iran and Turkey and their attitude towards the World Order, departing from predetermined themes, the bilateral relations are analyzed. As a result of the analyses, it identified that, historically stating, when the perceptions of internal threat and the foreign policy orientations of the Powers in these two countries are in tune, they build a collaborative relationship; when these become dissimilar, they build a conflicting relationship. It is observed that following the Iranian Islamic Revolution Turkey's position within the hegemonic historical bloc pose a problem, especially for the radicals in Iran, and affects the bilateral relations negatively. Besides, Turkey's position within the hegemonic/dominant historical bloc, even when the ruling elites demanded to improve the bilateral relations, had an inhibitive effect on the relations. It is identified that when a balance for consensus between Turkey and the actors within the hegemonic/dominant historical bloc or when Turkey's relations with these actors are negative, the collaboration between Iran and Turkey can be established more easily. It is observed that the increase in the collaboration between Iran and the counter-hegemonic actors, especially within the framework of regional problems, leads to the result that the struggle between the historical blocs affects the Iran-Turkey relations adversely.

Tez No: 608388 ; Yüksek Lisans ; Tarım toplumundan sanayi toplumuna geçişle birlikte, toplumsal sorunlara bir cevap olarak ortaya çıkan sosyal demokrasinin yaşadığı gelişim ve yayılma sürecine, Türk siyasi hayatı CHP üzerinden dahil olmuştur. Avrupa'da sanayi devrimini büyük ölçüde tamamlamış olan ülkelerde, ezilen işçi sınıfının haklarını koruma amacıyla dayanışma merkezli ortaya çıkan sosyal demokrasinin Türkiye'de ortaya çıkışının, tabandan yukarıya doğru bir baskıyla oluşmadığı görülmektedir. Çok partili düzene geçişle birlikte Türk siyasi hayatına katılan yeni partilerin kendilerini ideolojik bir düzlemde tanımlama ihtiyacı doğmuştur. 1960 ihtilali sonrası ortaya çıkan yeni siyasi ortam, sol fikir kulüplerinin ve sol söyleme sahip partilerin kurulmasına imkân vermiştir. Özellikle üniversite öğrencilerinin ve aydınların sol düşünceler etrafında toplanmasıyla birlikte, CHP kendisi için aradığı ideolojik söylemi ortanın soluyla yakalamaya çalışmıştır. Başlangıçta, CHP "halka rağmen halk için" felsefesini, sosyal demokrasiyi geniş halk kitlelerine kabul ettirmek için devam ettirmiştir. 12 Mart 1971 askeri müdahalesiyle hız kazanan parti içi mücadele "halk için halkla beraber" felsefesine geçiş yaparak, yeni bir dil kullanmaya başlamıştır. 1965 – 1977 arasında iki farklı sosyal demokrasi yorumunu ortaya koyarak, halktan onay bekleyen CHP, beklediği başarıyı lider kadrolarında ve ortanın solu söyleminde yapmış olduğu değişiklikle yakalamıştır. Bu başarının yakalanmasında, parti programının sosyal demokrat ilkeler doğrultusunda değiştirilmesinin etkisi vardır. ; With the transition from agricultural society to industrial society, it was through CHP that the Turkish political life became part of the development and spread of social democracy that emerged as an answer to social problems. While, in the European countries that considerably completed the Industrial Revolution, solidarity-based social democracy emerged with the purpose of protecting the rights of the oppressed working class, in Turkey, it didn't emerge through a bottom-up pressure. With the transition to the multi-party order, new parties that recently participated in Turkish political life had the need to define themselves on an ideological level. The new political environment that emerged after the 1960 coup allowed the establishment of left-wing clubs and left-discourse parties. Especially with university students and intellectuals gathering around left-wing thoughts, CHP tried to get hold of the ideological discourse that it was seeking, through the left of the center. Initially, CHP continued its "despite the people, for the people" philosophy to impose social democracy on large masses of people. The within-the-party-struggle which accelerated with the military intervention on March 12, 1971 started to use a new discourse by switching to the philosophy of "with the people for the people". While awaiting public approval by putting forward two different interpretations of social democracy between 1965 and 1977, CHP achieved its long-awaited success by changing its leading staff and changing its discourse in the left of the center. Changing the party program in line with social democratic principles has an effect on this success.