Suchergebnisse

Tezin inceleme alanını 2009-2014 döneminde Türkiye'nin Avrupa Birliği, İsrail ve Suriye ile kurduğu ilişkiler oluşturmaktadır. Tezde genel olarak, Türkiye'nin çok boyutlu ve yapıcı dış politika aktivizmini sürdürebilmesi için; Avrupa Birliği çıpasını kendi dış politikasının ve demokrasisinin ana ekseni olarak görmesi gerektiği ve aynı zamanda Türkiye'nin bölgesel ve küresel siyaset faktörlerinin konjonktürel gerçekliğe uygun değerlendirmesini yapması gerektiği öne sürülmektedir. Türkiye tarihsel süreçte elde ettiği uzun yönetim geleneğiyle hadiselere geniş boyutlu bakabilmiş, başkalarıyla evrensel düzlemde karşılıklı yarara dayalı ilişkiler modeli geliştirebilmiştir. İsrail ile ilişkilerde söz konusu dönemde yaşanan problemleri bu yaklaşımla aşmak mümkün gözükmektedir. Türk dış politikası'nın 2009-2014 döneminde yaşadığı zorluklar hem Türkiye'nin devlet kapasitesindeki eksikliklerden, hem de mevcut bölgesel ve küresel dengelerin zorluğundan kaynaklanmaktadır. Suriye ile yaşanan sorunlar bu durumun göstergesini oluşturmaktadır. Tezde kullanılan "Osmanlılık" kavramı - halk iradesinin siyasete yön vermesi- Türkiye için söz konusu dönemde karşılaşılan zorlukları çözmede önemli bir araç olabilecektir. Öte yandan, Türkiye yumuşak gücünün önemli bir unsuru olan liberal, çoğulcu niteliklere sahip demokrasiyi kurumsallaştırmada tam bir başarı örneği gösterememiştir. Bu bağlamda AB süreci Türkiye demokrasisinin gelişmesi için önemli bir destek sunmakla birlikte; demokrasinin yerleşebilmesi için birincil öneme sahip olan unsur, iç politikadaki demokrasi destekçileridir. İç politikanın önemli bir unsuru olan devlet-halk ilişkisinin, hak ve yükümlülükler temelinde bilinçlenme ile sağlam ve kalıcı bir sisteme dayandırılması büyük önem taşımaktadır. ; The scope of the thesis is the relations established by Turkey with the EU, Israel and Syria in the period 2009-2014. In this thesis, it is mainly suggested that, in order to sustain its multidimensional and constructive foreign policy activism, Turkey should consider the EU anchor as the main axis of its foreign policy and democracy, as well as evaluate regional and global political factors in accordance with conjunctural reality. Turkey has been able to evaluate the events in a large perspective and develop win-win relationship models with others, thanks to its long management tradition gained in the historical process. It seems possible to overcome the problems with Israel in the mentioned period with this approach. The difficulties encountered by Turkish Foreign Policy in the period of 2009-2014, stem both from the deficiencies in Turkey's state capacity, and from the challenges of existing regional and global balances. The problems encountered with Syria is a sign of this situation.The concept of "Ottomanism" (Osmanlılık) put forward in the thesis - the public will to give direction to the politics - could be an important tool for Turkey to solve the difficulties encountered in the mentioned period. However, Turkey could not demonstrate a success in institutionalizing the liberal, pluralist democracy, which is an important component of its soft power. In this context, although the EU process gives an important support for Turkey to improve its democracy; the most important factor for the settlement of democracy, is the democracy supporters in domestic politics. It is of utmost importance that the state-people relation, which is a significant element of domestic politics, be based on a sound and permanent system by raising the awareness of rights and obligations.

Dünyada, tarihi çok eskilere dayanan yerel yönetimlerin, Türk idare kültürüne girmesi Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerine rastlamaktadır. Yerel yönetimler, bir geçiş sürecinden çok, zorunlu sebeplerden dolayı oluşturulmuş yeni yapılanmalardan biri olarak Osmanlı idari sistemine dahil edilmiştir. Yerel yönetimlerin belediye şeklinde örgütlenmesi ise 1800'lü yılların ilk yarısına denk gelmektedir. Tanzimat ile ortaya çıkan yerel yönetimlerde, özerkçi eğilimlerin olduğu sıklıkla dile getirilmektedir. Bu doğrultuda ilk belediye teşkilatı 1855 yılında İstanbul'da kurulmuştur. Söz konusu yapılanmadan sonra büyükşehir belediye örgütlenmesinin yönetim sistemine dahil edilmesi için 129 yıl gibi bir süre geçmiştir. Bu süreçte bir İmparatorluk yıkılıp yerine Cumhuriyet temelli bir devlet kurulmuştur. Cumhuriyet döneminde, güçlü yerel yönetimlerin oluşturulması için gösterilen çabalar yetersiz kalmıştır. Bu durumun ekonomik, sosyal, politik birçok sebebi bulunmaktadır. Bu nedenle, hem kuramsal hem de uygulama boyutuyla yerel yönetimlerin irdelenmesi gerekmektedir. Yerel yönetim sisteminde bir çeşit yapılanma olan ve çalışmanın ana temasını oluşturan büyükşehir belediyeleri, 1984 yılında kurulmuştur. Bu tarihten yola çıkarak öncesi ve sonrasıyla büyükşehir belediyelerinin geçirmiş olduğu evrim, farklı başlıklar altında incelenmiştir. İnceleme yapılırken, hem teorik düzlemde hem de uygulamalı olarak belirlenen büyükşehir belediyelerinde demokrasi ve etkinlik boyutlarıyla bir analiz gerçekleştirilmiştir. Çalışma ile genel olarak, büyükşehir belediyelerinin etkinliğinin ve demokratiklik açısından mevcut durumunun ortaya konulması ve daha etkin ve demokratik büyükşehir belediyelerinin oluşturulması için öneriler geliştirilmesi amaçlanmıştır. ; Before addressing the formation process of metropolitan municipalities, formation of local governments needs to be considered. Early adoption of local governments by Turkish administrative culture goes back to the final years of Ottoman Empire. Local governments have been created as one of new administrative structures due to necessities rather than a transition process in Ottoman history. Early municipal forms of local government organizations go back to first decades of 1800s. It is often mentioned that autonomists trends existed at local administrations during Tanzimat era. In this direction, the first municipal organization was established in 1855 in Istanbul. After the mentioned settlement, it took 129 years for metropolitan municipal organization's getting involved in administrative system. . During this period, a collapsed empire has been replaced by a republic-based state. In republic period efforts were insufficient to develop strong local governments. There are several economic, social and political reasons of this failure. Therefore, local authorities should be discussed with both theoretical and practical dimensions. Metropolitan municipalities which is a kind of settlement in administrative system and constitute the main theme of this study, was established in 1984. Based on prior to this date, evolution of metropolitan municipalities has been examined under the different headings with before and after. During the examination; metropolitan municipalities have been analysed in theoretical and practical ways with democracy and efficiency dimensions. In this study it is aimed the determining of metropolitan municipalities' current situation about efficiency and democratization and offering suggestions for constituting more effective and democratic metropolitan municipalities. Before addressing the formation process of metropolitan municipalities, formation of local governments needs to be considered. Early adoption of local governments by Turkish administrative culture goes back to the final years of Ottoman Empire. Local governments have been created as one of new administrative structures due to necessities rather than a transition process in Ottoman history. Early municipal forms of local government organizations go back to first decades of 1800s. It is often mentioned that autonomists trends existed at local administrations during Tanzimat era. In this direction, the first municipal organization was established in 1855 in Istanbul. After the mentioned settlement, it took 129 years for metropolitan municipal organization's getting involved in administrative system. . During this period, a collapsed empire has been replaced by a republic-based state. In republic period efforts were insufficient to develop strong local governments. There are several economic, social and political reasons of this failure. Therefore, local authorities should be discussed with both theoretical and practical dimensions. Metropolitan municipalities which is a kind of settlement in administrative system and constitute the main theme of this study, was established in 1984. Based on prior to this date, evolution of metropolitan municipalities has been examined under the different headings with before and after. During the examination; metropolitan municipalities have been analysed in theoretical and practical ways with democracy and efficiency dimensions. In this study it is aimed the determining of metropolitan municipalities' current situation about efficiency and democratization and offering suggestions for constituting more effective and democratic metropolitan municipalities.

Likud Partisi'nin 1977 seçimleriyle iktidara gelmesi İsrail siyasi tarihinde dönüm noktası olarak görülmüş ve bu değişimin İsrail dış politikasında ve siyasi kültüründe ortaya çıkardığı politik, sosyal ve askeri dönüşümler 'İkinci İsrail' değerlendirmelerine yol açmıştır. Tezin temel iddiası Likud Partisi'nin ideolojisinden, liderlerine ve tabanına kadar partiyi var eden faktörlerin Arap-İsrail sorununa yönelik İsrail dış politikasını etkilediği ve sorunun kronikleşmesinde ve derinleşmesinde Likud'un ilk iktidar döneminin (1977-1992) etkili olduğudur. Tezde Likud Partisi'nin genelde İsrail dış politikasında özelde ise Arap-İsrail sorunundaki etkisi Neoklasik Realizm çerçevesinde analiz edilmiştir. Maddi kapasite ve güç dağılımı unsurlarının uluslararası ilişkilerde nedensel üstünlüğe sahip olduğunun altını çizen Neoklasik Realizm, bunun yanında ara değişken olarak kodladığı lider algısı, ideoloji, devlet-toplum ilişkisi, stratejik kültür ve yerel kurumlar gibi faktörlerin de karar alma süreçlerinde önemli rol oynadığını vurgulamaktadır. Bu anlamda Likud Partisi'nin Filistin'in bir bütün olarak İsrail'e ait olduğu inancı, güvenliğin askeri kapasiteyle sağlanabileceği yaklaşımı, uzlaşı karşıtlığı, barışa olan güvensizliği ve agresif yerleşim politikası; İsrail'i dış politikada ideolojik aidiyeti önceleyen ve sertlik yanlısı politikalara yönlendirmiştir. Nitekim girişilen tüm müzakare çabalarını sonuçsuz bırakan Likud Partisi; Golan Tepeleri'nin ilhakı, Kudüs'ün başkent yapılması, Irak Osirak saldırısı, Lübnan işgali, Filistinlilerin ulusal haklarının inkârı ve yasadışı yerleşimlere öncelik veren politikalarıyla sorunların daha da derinleşmesine ve hatta kronik hale dönüşmesine yol açmıştır. Likud Partisi'nin dış politikasının temel parametrelerini oluşturan bu faktörler İsrail siyasetinde ve İsrail'in Arap-İsrail çatışmasına ve Filistin sorununa yönelik politikasında çok ciddi dönüşümler yaratmış ve bugün dahi geçerliliğini koruyan sertlik yanlısı, tavizsiz ve tek taraflı yaklaşımların referans noktasını oluşturmuştur. --- Likud Party came to power in 1977, was seen as a turning point in the Israeli political history. The political, social and military transformations that caused in Israel's foreign policy and political culture labelled as "Second Israel". The main claim of the thesis is that the factors that created the party in the first ruling period of Likud (1977-1992) such as ideology, leader perception and voters profile, affected the Israeli foreign policy towards the Arab-Israeli conflict which led to the chronicization and deepening of the conflict. Neoclassical Realism is selected as the theory for the examination of these policies. Neoclassical Realism gives priority to the material capacity and power distribution elements in international relations, however, it emphasizes that factors such as leader perception, ideology, state-society relationship, strategic culture, and local institutions, which they considered as intervening variables, plays an important role in decision-making processes. The policies that Likud Party pursued during its government, which idea of Palestine belongs to Israel as a whole, security can be provided with military capacity, mistrust of negotiation and aggressive settlements activities, has led Israel Foreign Policy to the acquired harsh and strict ideological position regarding Arab-Israeli conflict. As a matter of fact, Likud Party has caused the conflict to deepen and led chronicity of problem as it turned all negotiation efforts down, the annexation of the Golan Heights, change the status of Jerusalem, the Iraq Osirak attack, the Lebanese occupation, the denial of Palestinians' national rights and policies that prioritize illegal settlements. In this respect, these main parameters of the foreign policy of the Likud Party are the main reference point of uncompromising, unilateral approaches, and hawkish approaches that dominated even today's Israeli politics.

BM savaş sonrası barışla yaşanan bir dünyayı gerçekleştirmek özlemiyle kurulmuştu. Örgütün kurulmasından sonra on yıllar içinde dünyadaki siyasi dengeler değişmiş, yeni güç odakları oluşmuş, uluslararası barış ve güvenliği tehdit eden devlet dışı unsurlar oluşmuştur. Ancak bütün bu gelişmeler BM sözleşmesine yansımamıştır. Bu sebeple bu yeni gelişmelere göre BM yapısının uyarlanması maksadıyla reform arayışları başlamıştır. Bu arayışlar özellikle uluslararası barış ve güvenliğin korunmasının ana sorumlusu olan Güvenlik Konseyin üzerine odaklanmıştır. Bu makalede Güvenlik Konseyinde Reform arayışları işlenmiştir. Konu önce Güvenlik Konseyinin mevcut yapısı, karar alma usulü ele alınarak incelenmiştir. Ardından Güvenlik Konseyinde neden reform yapmak gerektiği, reformun önünde hangi engellerin olduğu incelenmiştir. Daha sonra da yapılan reform önerileri ayrı ayrı ele alınmıştır. Makalenin sonunda da reform arayışları üzerine bir değerlendirme yapılmıştır. ; UN is established after the war with the hope of peace. After decades from the establishment of the organization, political balances has changed, new power roots emerged and besides these,non-state threats against international peace and security came into existence. However, all these changes are not reflected in the UN contract. Therefore, quest for reform has started in order to make adaptations to UN's structure according to these new events. These quests especially focus on Security Council which is the main responsible for the protection of peace and security. In this paper, quest for reform of Security Council is analyzed. First, the current structure of the Security Council is handled by discussing the order of decision making style of it. Then, the reason why Security Council needs to be reformed and handicaps of these reforms are studied. After that, all reform proposals handled one by one. At the end of the essay, an evaluation about reform seeking is made. After that, all reform proposals handled one by one. At the end of the essay, an evaluation about reform seeking is made and attention is drawn that if the aim is to prevent failure of United Nations' fulfilling its duty about assuring the world peace and safety and also to hinder abasement of this organization, a new settlement should be done about the reform of UN agreement.

ÖZETİsrail, Osmanlı sonrası Ortadoğu politikasının belirleyici ögelerinden biridir. İsrail dış politikası üzerinde etken olan iç politika aktörlerinin tanınması bölgesel politikanın anlaşılabilmesi için zorunludur. İsrail'in dış politika aktörleri içinde en ilgi çekeni şüphesiz politikalarını din eksenli olarak belirleyen ve fakat gerektiğinde pragmatik kararlar alabilen 'Radikal Sağ Partiler'dir. Kuramsal olarak seküler bir devlet sistemi kurmuş olan İsrail'in iç ve dış politikasında parlamenter güçlerine oranla oldukça fazla nüfuzları olan bu partilerin İsrail dış politikasını belirleyen aktörler mi oldukları, yoksa seküler fakat yayılmacı liderler tarafından 'pazarlık kozu veya günah keçisi' olarak mı kullanıldıklarının belirlenmesi gerekmektedir. Tezimizin ana konusu, İsrail politikasındaki varlığı devletin kurulmasından öncesine dayanan MafDaL partisinin (Miflaga Datit Le'umit: Dinî Millî Parti) Batı Şeria ve Gazze Şeridi ile alakalı politikaların belirlenmesine etkisidir. Bu bağlamda MafDaL'ın ideolojik ve dinî temelleri incelenmiş, bu temellerin parti politikalarındaki ağırlığı ele alınmış, partinin varlığının son elli yılında geçirdiği evrim ve bu evrim sırasında edindiği dış politika prensipleri anlaşılmaya çalışılmıştır. Tezimizin ulaştığı temel kanılar şu şekilde özetlenebilir:1.İsrail radikal sağı 1967 öncesinde 'yayılmacı', 1967 sonrasında 'yerleşimci' bir çizgi takip etmiştir.2.Radikal sağ partiler yer aldıkları koalisyon tabanının genişliği ile ters orantılı bir 'şantaj' gücünü ellerinde tuttuklarından daha dar koalisyonlarda fazlaca etkin olmuşlar, bu sebeple de milli birlik hükümeti veya geniş tabanlı hükümetlerden rahatsız olmuşlardır. 3.MafDaL girdiği koalisyonlarda yer alan tek dindar parti olmak istemiş, bunu sağlayamadığında hükümetten siyasi ve ekonomik talepleri olmayan anti-Siyonist Aguda partileri ile aynı koalisyonda yer almayı tercih etmiştir. 4.Din eksenli radikal sağ partiler gerektiğinde gayet pragmatist politikaları destekleyebilmişlerdir. 5.Ultra-Ortodoks Şas Partisi'nin ortaya çıkması ve MafDaL'ın 'sosyo ekonomik tabakaların alt sınıflarından' aldığı oyları kapmasından sonra MafDaL yerleşim birimleri endeksli bir politika belirlemek zorunda kalmış ve dış politika çizgisi daha uzlaşmaz bir noktaya kaymıştır.6.İsrail radikal sağının bütün partileri gibi MafDaL da lider endeksli bir partidir ve değişen liderlikle birlikte dış politika çizgilerinde de belirgin değişiklikler sergilemektedir. Tezimiz İsrail radikal sağının özel olaylar karşısında gösterdikleri tepkileri olay bazında incelemiş ve bunlardan genel bir politika çizgisine ulaşmaya çalışmıştır. Sonuç bölümünde Oslo Süreci'nin genelde radikal sağ, özelde de MafDaL üzerine etkisi incelenmiş, din eksenli partilerin sürekli artan oy potansiyeli göz önüne alınarak bu partilerin İsrail'in ve Ortadoğu'nun geleceğine ne şekilde yön verebilecekleri hakkında bir yargıya varılmaya çalışılmıştır. SUMMARYOne of the determinants of the post-Ottoman Middle East Politics is Israel. An understanding of the domestic policy actors is necessary for the understanding of the regional politics. Among the foreign policy actors of Israel the ones that deserve most attention are the 'Radical Right Parties' that determine their policies with a religious orientation but can take pragmatic decisions when necessary. It is necessary to determine whether those parties with their powers in the domestic and foreign policy of Israel disproportionate to their parliamentary seats are the determining factors in the Israeli foreign policy making, or they are used by secular but territorial maximalist leaders as 'bargaining cards or scapegoats'.The main topic of the current thesis is the impact of MafDaL (Miflaga Datit Le'umit: National Religious Party) as a party the presence of which predates the state of Israel political existence on the determination of policies on the West Bank and Gazza Strip. In this connection the ideological and religious foundations of MafDaL has been studied, the weight of these foundations on the party politics has been examined, and the evolution the party passed by in the last fifty years of its existence and the foreign policy principles it acquired during this evolution have been tried to be understood. The basic understandings the current thesis arrived can be summarized as such:1.The political line of the Israeli radical right has been 'territorial maximalism' before 1967 and 'settlement' after 1967.2.Since the radical rightwing parties used to enjoy a 'blackmail potential' disproportional to the broadness of the base of the coalitions they took place, they have been more influential in narrow coalitions and thus were critical of National Unity Governments and broad coalitions. 3.MafDaL preferred to be the only religious party in the coalitions it took place and if could not manage to do this, it preferred to be together with Anti-Sionist Aguda Parties that had no political or economic demands from the governments.4.Religiously oriented radical right parties managed to support highly pragmatic policies when necessary.5.After the establishment of the ultra-orthodox Shas Party and its catching the votes of MafDaL's supporters from 'the lower socioeconomic echelons of the society' MafDaL was forced to keep a settlements oriented policy and its foreign policy orientation became tougher. 6.Like all other radical right parties of Israel, MafDaL is a leader oriented party and with the leadership changing it demonstrates significant changes in its policy lines. The thesis examined the reactions of Israeli radical right on specific events and from these tried to reach to a general policy line. In the final chapter the impact of the Oslo Process on the radical right in general and on MafDaL in private is examined and the continuously increasing vote potential of the religiously oriented parties taken into consideration, an attempt was made to reach an understanding of what kind of a form these parties will give to the future of Israel and the Middle East.

Türklerin Kıbrıs'taki varlık mücadelesinde Türkiye'nin bu askeri müdahaleleri hayati bir öneme sahip olsa da Faiz Kaymak, Dr. Fazıl Küçük ve Rauf Raif Denktaş gibi siyasi aktörlerin yerel ve uluslararası çapta verdikleri mücadele büyük bir önem taşımaktadır. Özellikle Denktaş'ın Kıbrıs Davası ile özdeşleşen kimliği, yaşamı ve mücadelesi, Kıbrıs'taki Türklerin varlığının ayakta kalmasında özel bir öneme sahiptir. Denktaş, Kıbrıs'ta çeşitli kamu görevleri üstlenmesinden itibaren Kıbrıs Türk halkının varlığı ve bağımsızlığı için mücadele etmeye başlamış, bu mücadelesinde ilk başlarda savcılık ve benzeri kamu görevleri üstlenmiş, Ada'da Türklere karşı silahlı eylemlerin artmasıyla Türk Mukavemet Teşkilatı'nın kurucularından birisi olarak bir silahlı mücahit olarak yer almıştır. Daha sonra ise Türklerin kurduğu siyasi organizasyonlarda temsilcilik yapmış, müzakere ve görüşmelerde Türkleri temsil etmiş nihayetinde 1973'ten itibaren Kıbrıs Türklerinin benzersiz lideri olarak Kıbrıs Davası'nın bayraktarlığını yapmıştır. Bütün bunlara karşın Kıbrıs sorununun çözümünde yeni bir aşamayı temsil eden Annan Planı'nın hayata geçirilmesi sürecinde Denktaş çözümün önündeki bir engel olarak görülmüş ve başta Türkiye olmak üzere bütün taraflarca müzakerelerden çekilmeye zorlanmıştır. Denktaş'a yönelik bu zorlamalarda gerek Türkiye'den gerekse de uluslararası platformdan hem siyasi çevreler hem de medya yer almış, hatta bunların tamamı yakın bir iş birliği içerisinde hareket etmiştir. Bu çalışmada Annan Planı'nın tartışıldığı dönemde Denktaş'a yönelik olarak yürütülen karalama kampanyası ele alınmıştır. Araştırma bütünlüğü içerisinde Denktaş'ın Kıbrıs Davası için ifade ettiği önemi ortaya koyması açısından öncelikle Kıbrıs sorununun tarihi, Türklerin sivil ve askeri mücadelesi, bu mücadelede Denktaş'ın rolü, Denktaş'ın genel olarak sivil ve siyasi yaşamı ayrı ayrı ele alınmıştır. Ayrıca Annan Planı geniş bir şekilde ele alınırken bu Plan'ın tartışıldığı günlerde Denktaş'a karşı yürütülen kampanya ve nihayetinde gelinen nokta da çalışmanın içerik ve kapsamına uygun olarak tartışılmıştır. ; Although these military interventions made by Turkey were vitally important for the presence of Turks on the island, struggles of some political actors such as Faiz Kaymak, Dr. Fazıl Küçük and Rauf Raif Denktaş in national and international arena are also of great importance. In particular, Denktaş's identity, life and struggle identified with Turkish Cypriot Cause has a special importance for the survival of Turkish Cypriots. From the time Denktaş assumed several civil services in Cyprus, he started to struggle for the existence and sovereignty of Turkish people on the island. He, at first, worked as an accomplished barrister and undertook some other similar civil services, then helped establish Turkish Resistance Movement (TMT) and struggled as an armed mujaheed as a result of the increased pressure and armed attacks against Turks on the island. Later, he led political organizations founded by the Turks, represented Turkish Cypriots in negotiations and agreements, and eventually, played a leading role in Cyprus Cause as an irreplaceable leader of Turkish Cypriots since 1973. Despite all his endeavours for consolidation of Turkish Cypriots' rights, during the implementation process of Annan Plan which was thought to be a new phase for the Cyprus problem, Denktaş was seen as an obstacle for the settlement of the problem and was forced to withdraw from negotiations notably by Turkey and all other parties. Political circles and media organs both in Turkey and international platforms all took part in the coercion process of Denktaş and most of them acted together. This study discussed smear campaign mounted against Denktaş during the period when Annan Plan was on the agenda in international policy. As well as revealing Denktaş's importance for Cyprus Cause, the study addressed the origin of the Cyprus problem, the Turk's civil and military struggles, Denktaş's role in these struggles and Denktaş's civil and political life in general. In addition, Annan Plan, the campaign launched against Denktaş during the time when the plan was discussed and their consequences were also analyzed in detail in compliance with the content and scope of the study.

During their life times, societies have always wanted to symbolize everything that constantly required remembering or being remembered. That kind of desire to symbolize came out as monuments in the course of time. Monuments have always changed and renewed as with the changing world. During this process, it has been one of the most important components to monitor the cultural changes of societies. Time has attributed them the characteristics such as holding the traits of construction period and describing this peculiar time. Along with developing societies, monuments have lost their characteristic as the only single structure and they have been considered as small finds from the past as well as settlements that exist in real life. The tradition of monument together with the concept of time has shown itself in Turks that have roots deep in history. Monuments in Turkish civilizations have exhibited different characteristics in the course of time and changed with social, religious, political and economic developments. Turkish people reflected the characteristics of the term in a regional integrity to make monuments everywhere they went. The Atatürk Monument in Konya in Neo‐Classic Age style appears as the synthesis of monument‐statue approach in the early Republic Years. Therefore, the study of Konya Atatürk Monument is important in terms of shedding light on the monument understanding as well as the architecture of the term. ; Toplumlar, yaşantıları boyunca, sürekli anımsanmak ve anımsatmak gereğini duyduğu her şeyi simgelemek istemişlerdir. Bu simgelemeği isteği, zamanla anıt olarak karşımıza çıkmıştır. Anıtların biçim ve nitelikleri, değişen dünya ile birlikte değişmiş ve yenilenmiştir. Bu süreç içerisinde, toplumların kültür değişikliklerinin izlenebileceği en önemli unsurlardan biri olmuşlardır. Zaman onlara, yapıldıkları dönemin özelliklerini barındırma ve anlatabilme görevini yüklemiştir. Anıt, gelişen toplumsal anlayışla, sadece tek bir yapı olma anlayışının değişmesini sağlamış, geçmişten kalan küçük bir buluntu, yaşam içinde varolan bir yerleşme merkezi olarak da düşünülmeye başlanmıştır. Zaman kavramı ile var olan anıt geleneği, köklü bir tarihe sahip Türklerde de görülmektedir. Türklerde anıt zaman içerisinde farklı biçimler ve özellikler göstermiş, toplumsal, dini, siyasi ve ekonomik gelişmelerle değişmiştir. Türkler gittikleri her yerde dönemlerinin özelliklerini yöresel bir bütünlük içerisinde anıtlaştırmışlardır. Konya Atatürk Anıtı'da, son Osmanlı dönemi Neo‐Klasik anıt anlayışı ile Cumhuriyetin ilk yıllarındaki anıt‐heykel anlayışının bir sentezi olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu nedenle de Konya Atatürk Anıtı'nın incelenmesi, dönemin mimarisine ve anıt anlayışına ışık tutması açısından önemlidir.

Miladi 674 yılında Irak topraklarına ayak basan Irak Türkmenleri, Osmanlı Devletinin I. Dünya Savaşını kaybetmesi sonucunda Irak üzerindeki egemenliğini kaybetmiştir. Egemen toplumdan azınlık durumuna düşen Irak Türkmenleri, Irak siyasetinde kendilerine fazla yer bulamamışlardır Irak'taki baskıcı rejimler buna izin vermemiştir. Ayrıca Irak otoriteleri, Türkmen kimliklerini yok etmeye yönelik politikalar da izlemişlerdir. 1990 yılındaki Körfez savaşı sonucu olarak Kuzey Irak'ta uçuşa yasak bölge ilan edilmesi ile otonom bölge kurulmuştur. Her ne kadar Kürtlere yönelik bir politika olsa da Irak Türkmenleri, bu bölgelerde Saddam Hüseyin rejiminin etkisindeki bölgelere göre daha rahat hareket edebilmişlerdir. Siyasi partilerin ortaya çıktığı bu dönemde Irak Türkmenleri de birçok siyasi parti kurarak Irak siyasetinde etkili olmaya çalışmışlardır. 1996 yılında Irak Türkmen Cephesinin (ITC) kurulması ile tek çatı altında toplanmayı hedeflemişlerdir. ITC, günümüze kadar Irak Türkmenlerinin en etkili siyasi organı olarak faaliyet göstermektedir. ABD'nin 2003 yılında Irak'ı işgal etmesi ile birlikte, Irak Türkmenleri yine dışlanmış ve oluşturulan temsil mekanizmalarında yeterinde temsil edilmemişlerdir. Zaman içerisinde gerek Bağdat yönetiminin gerekse Kürtlerin, Türkmenlere karşı işbirliği, Irak Türkmenlerinin bir kısmını muhtelif zamanlarda göç etmeye zorlamıştır. Bu çalışmada Türkiye'ye göç eden Irak Türkmenlerinden 1990-2015 yılları arasında Türkiye'de vatandaşlık, oturma ve çalışma izni almış olan Irak Türkmenleri incelenmiştir. Türkiye'deki yaşantıları, sosyo-kültürel durumları ele alınmıştır. Irak Türkmenlerinin sicil toplum kuruluşları incelenmiş, faaliyetleri araştırılmıştır. Türkiye'ye geldiklerinde karşılaştıkları sıkıntılar, eğitim, ekonomik durumları, yerleşme ve nüfuslarına dikkat çekilmiştir. Bu alanlarda bilgi elde etmek için kanaat önderleri ile görüşülmüş olup, genel bir tablo ortaya konulmaya çalışılmıştır. Eğitim durumlarından gelirlerine, mesleklerinden siyasi düşüncelerine kadar genel bir bilgi elde edilmiştir. Anahtar Kelimeler: Göç, Irak Türkmenleri, Sosyal Hayat, Türkmen Katliamları, Türkiye.ABSTRACT Iraqi Turkmens have set foot on Iraqi soil in 674. They have lost their sovereignty over Iraq as a result of the loss of the Ottoman Empires loss in World War I. Iraqi Turkmens who fell to becoming a minority status from the ruling society has not found much ground in Iraqi politics. The oppressive regimes in Iraq have not allowed this. In addition, Iraqi authorities have followed policies aimed at destroying the identities of Turkomans. As a result of the 1990 Gulf War, the autonomous region was established with the declaration of a no-fly zone in northern Iraq. Although this policy has provided a lot of benefits to the Kurds, the Turkomans have also been influenced positively from this policy in accordance with Saddam's other regions. Iraqi Turkomans also have tried to influence Iraqi politics by establishing many parties during these periods when political parties appeared. They have aimed to meet under the union with the establishment of Iraqi Turkoman Front (ITF) in 1996. The ITF operates as the most influential political organ of the Iraqi Turks until now. With the invasion of Iraq by the United States in 2003, Iraqi Turkomans were once again excluded and were not adequately represented in political mechanisms. Both Baghdad and Kurdish administrations have taken stance against Turkomans that a part of the Iraqi Turkomans to migrate at various times. In this study, the Iraqi Turkomans emigrating and settling to Turkey between 1990-2015 were examined. Dynamics in their lives such their lives in Turkey, socio-cultural situations, non-governmental organizations of Iraqi Turkmens have been studied and researched. Also, troubles on arrival in Turkey, education, economic status, attention is drawn to the settlement and population. Interviews were also conducted with the most important opinion leaders to generate a general idea and frame. Furthermore, various forms of data such as educational status, life status and other dyamics were also gathered as well. Key Words: Turkey, Iraqı Turkmens, Migration,Social Life, Integration

The peace settlement on 26 November 2016 – in between the Colombia Government and Revolutionary Armed Forces of Colombia (hereafter, FARC), overcame the half-century civil war and insecurity environment in Colombia. Thanks to the democratic discourse and efforts to transform the friend-enemy relationship into the rival relationship, the peace process has gained importance in terms of political science and democracy. Furthermore, the peace process not only comprises the peace with FARC but also refers to a comprehensive democratic transformation which calls all the elements to cause antagonisms in the country to agonism. This thesis aims to analyze the conflict and peace processes in Colombia relied on radical democracy theory of Ernesto Laclau and Chantal Mouffe. This study pays particular attention to the radical democratic potential of the conflict and post-conflict transformation process in Colombia consisted on the terms such as antagonism, agonism, friend-enemy, articulation, discourse, collective identity, chain of equivalence, subject positions put forward by this theory. The first chapter puts forth a historical background in Colombia based on Mouffe's conceptual distinction between 'political' and 'politics'. Afterward, legal regulations of the peace process will be detailed. The thesis discusses the argument that Colombia has the potential for transforming social antagonisms to agonism. Yet, the failure to ensure social cohesion constitutes a major obstacle to the transition to adversary politics. It can be observed that the radical democratic transformation based on the peace process in Colombia triggered social antagonism. This study upholds that there is a corresponding paradox to the paradox which is assumed to be in liberal democracy among the ontological and practical propositions of radical democracy because of the incompleteness of society. ; Kolombiya'da yarım yüzyıldır süren iç savaş ve güvensizlik ortamı, Kolombiya Hükümeti ile savaşın ana karakteri olan Kolombiya Devrimci Silahlı Güçleri (FARC) adlı örgüt arasında 24 Kasım 2016 tarihinde imzalanan barış anlaşması ile sona ermiştir. Yarım yüzyıllık düşmanlığı bitiren bu anlaşma sürecinde yaşanan demokratik açılımlar ve dost-düşman (friend/enemy) ilişkisinin rakip ilişkisine dönüştürülerek politik alana çekilmesi yönündeki çalışmalar bu süreci siyaset bilimi ve demokrasi çalışmaları literatürü açısından önemli bir noktaya taşımıştır. Diğer yandan bu anlaşma süreci sadece FARC ile barışmayı kapsamayıp, ülkede antagonizmalara sebep olan tüm unsurları agonizmaya çağıran topyekûn bir demokratik dönüşüm süreci olması nedeniyle de ön plana çıkmaktadır. Bu tezin amacı Kolombiya'da yaşanan çatışma ve anlaşma sürecini Ernesto Laclau ve Chantal Mouffe'un radikal demokrasi teorisine ait kavramları kullanarak analiz etmektir. Çalışma, bu teorinin ortaya koyduğu antagonizma, agonizma, dost-düşman, eklemlenme, söylem, kolektif kimlik, eşdeğerlik zinciri, özne konumları gibi kavramları kullanarak Kolombiya'daki çatışma ve çatışma sonrası dönüşüm sürecinin radikal demokratik potansiyelini anlamayı amaçlamıştır. Mouffe'un yaptığı siyasal ve siyaset ayrımından yola çıkarak öncelikle Kolombiya'daki tarihsel arka plan incelenmiş sonrasında anlaşma sürecine ait yasal düzenlemeler ele alınmıştır. Tezin temel argümanı Kolombiya'da toplumsal antagonizmaların agonizme dönüşmesi için gerekli potansiyelin var olduğu ancak toplumsal bütünlüğün sağlanamamasının hasım politikasına geçiş için büyük bir engel oluşturduğudur. Kolombiya'da son barış süreci ile yaşanan radikal demokratik dönüşüm hamlelerinin toplumsal antagonizmaları tekrar tetiklediği görülmüştür. Toplumun kapanımsızlığı dolayısı ile radikal demokrasinin ontolojik ve pratik önermeleri arasında liberal demokraside olduğu varsayılan paradoksa benzer bir paradoksun olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Bu çalışmada 1923-1930 yılları arasında Türkiye Cumhuriyeti ile Bulgaristan arasındaki ilişkilerin kamuoyuna yansıyan boyutları Hâkimiyet-i Milliye gazetesi üzerinden ve arşiv belgelerine de referansla değerlendirilmektedir. I. Dünya Savaşı'ndan yenik çıkan Bulgaristan'da Milli Mücadele'ye duyulan sempati iki ülke arasındaki iyi ilişkilere zemin hazırlamıştır. Bulgar Çiftçi Partisi'nin bir askerî darbe ile iktidardan düşürülmesi sonrasında iktidara gelen radikal milliyetçilerin söylem ve siyasetleri şüphe ile karşılansa da karşılıklı güvensizlik aşılabilmiş ve iki ülke arasında 1925'te bir "Dostluk Antlaşması" imzalanabilmiştir. Antlaşmaya rağmen iki devlet ve iki halk arasında yakın geçmişin hadiselerinden kaynaklanan sorunlar zaman zaman kendisini göstermiştir. 1929'da iki ülke arasında "Tarafsızlık, Uzlaşma, Adli Tesviye ve Tahkim Antlaşması" yapılmıştır. Ne var ki 1920'lerin sonuna gelirken Türkiye'nin uluslararası siyasetini statükodan yana belirlemesi, ayrıca Bulgaristan İtalya ile birlikte revizyonist bloğa yaklaşırken Türkiye'nin Bulgaristan ile uzlaşmaz menfaatleri bulunan diğer Balkan devletleri ile yakınlaşma stratejisi ilişkilerde bozulmaya neden olmuştur. Türkiye ve Bulgaristan arasındaki siyasi ve diplomatik ilişkilerin doğası ekonomik, toplumsal ve kültürel ilişkileri de etkilemiştir. Kamuoyu algısını hem üreten hem de yansıtan ve yayan bir kaynak olarak basın iki ülke arasındaki ilişkileri anlamak adına detaylı veriler sağlamaktadır. ; In this study, the reflections of the relations between the Republic of Turkey and Bulgaria between the years of 1923-1930 are evaluated from the Hakimiyet-i Milliye newspaper also with reference to archive documents. The symphaty towards the Turkish National Struggle in Bulgaria which was defeated in the World War I, has paved the way for better relations between the two countries. Although the radical nationalists' rhetoric and policies have been met with suspect in Turkey after the military coup that overthrown the Bulgarian Farmer's Party from the power, it was succeeded in overcoming the mutual distrust and a "Treaty of Friendship" was signed between two countries in 1925. Despite the agreement, the problems arising from the recent past events between the two states and two societies occasionally showed themselves. "Treaty of Neutrality, Conciliation, Judicial Settlement and Arbitration" was signed between the two states in 1929. However, coming to the end of 1920s, Turkey's determination of its international politics in favor of the status quo and while Bulgaria was approaching to the revisionist bloc with Italy, Turkey's rapprochement strategy with the other Balkan states whose interests are irreconcilable with the interests of Bulgaria, caused a deterioration in relations. The nature of the political and diplomatic relations between Turkey and Bulgaria also affected economic, social and cultural relations. The press, which is producing and also reflecting and emitting public perception, provides detailed data to understand the relationship between the two countries.

Güney Kafkasya bölgesindeki istikrar ve güven ortamını tehdit eden, bölge ülkeleri arasındaki ekonomik, siyasi ve kültürel ilişkileri olumsuz etkileyen en önemli sorunlardan biri Azerbaycan ile Ermenistan arasında var olan ve yaklaşık iki yüzyıllık bir geçmişe sahip olan Dağlık Karabağ sorunudur. Rusya'nın Kafkasya bölgesine yönelik politikaları ile doğrudan ilişkili olan Dağlık Karabağ sorunu, 90'lı yılların başında etnik anlaşmazlıklardan kaynaklanan bölgesel bir sorun olarak ortaya çıkmıştır. Ancak kısa bir süre içerisinde küresel bir sorun haline gelen Dağlık Karabağ meselesi , küresel alanda güç mücadelesi içerisinde olan bütün aktörlerin yakından takip ettiği bir sorun haline gelmiştir.Dağlık Karabağ bölgesinde meydana gelen çatışmaların sonucunda Karabağ da dahil olmak üzere Hukuken Azerbaycan toprağı olan yerlerin yüzde yirmisi Ermenistan tarafından işgal edilmiş, bir milyondan fazla insan mülteci konumuna düşmüştür. AGİT bünyesinde kurulmuş olan Minsk Grubunun çözüm arayışlarına rağmen 2018 yılı itibarıyla sorun halen çözüme kavuşturulamamıştır. Bunun birçok farklı sebebi olsa da Ermenistan'ın uzlaşmaz tutumları en önemli etken olarak karşımıza çıkmaktadır.Bu çalışmada, Dağlık Karabağ sorununun tarihsel kökenleri , çatışmanın tarafı olan bölgesel ve küresel aktörlerin soruna yönelik yaklaşımları , Sorunun çözüme kavuşturulması için uluslararası alanda ortaya konulan çabalar ve çözümün önündeki engeller incelenerek kalıcı bir barışın sağlanmasının şartları ele alınacaktır. --- Threatening the environment of stability and confidence in the southern Caucasus region, one of the most important problems that adversely affect the economic, political and cultural relations between the countries of the region is the problem of Nagorno-Karabakh, which exists between Azerbaijan and Armenia and has a history of about two hundred years. Russia's policy towards the Caucasus region is associated directly with the Nagorno-Karabakh issue, at the beginning of the 90s as a regional problem However, the Nagorno-Karabakh issue, which soon became a global problem, has become a matter of close scrutiny by all actors in the global arena of power struggle caused by ethnic disputes. As a result of the conflicts in the Nagorno-Karabakh region, twenty percent of Azerbaijani territories legally including Karabakh were occupied by Armenia and more than a million people became refugees. Despite the search for solutions of the Minsk group, which was established within the OSCE, the problem resolution was not resolved by 2018. Although there are many different reasons for not solving the problem, the irreconcilable attitudes of Armenia are the most important factor. In this study, the historical roots of the Nagorno-Karabakh conflict, the approaches of the regional and global actors, which are the sides of the conflict, and the obstacles in the international arena for resolving the problem, and the obstacles to the settlement will be examined and the conditions for achieving a lasting peace will be revealed.

1. Introduction Important political, administrative and economic changes occurred in Turkey and the world in the last 50 years, especially during post-1980 neo-liberal era. Decentralization, rapid urbanization and metropolization processes that emerged by means of these changes have boosted authority, spending and responsibility of local governments. Local governments gradually came to the fore in the process of service delivery. However, especially, allocation of self-income and resources to local governments have not shown a similar level of increase. In this study, this dilemma is analyzed in cases of municipalities in Turkey. The purpose of this study is to reveal the contradiction between the increased burden of duty and income of the municipalities. By this way, it is aimed to provide a scientific basis for policy makers in solving self-income problems. In this context, the situation of the municipalities in Turkey has been analyzed. The case is studied with both theoretical and numerical data and the problem has been clearly demonstrated. 2. Trends of Fiscal Autonomy, Fiscal Decentralization and Decentralization Although a single, universal and unique definition cannot be made, decentralization is generally defined as the transfer/assignment of decision-making responsibility, power and authority of resource creation from higher level administration (central government) to lower levels of administration (regions, local governments and NGOs) (Cheema & Rondinelli, 2007: 1, Leung, 2004: 1, Edquist, 2005: 9, Yuliani, 2004, Hinsz vd., 2006: 2, Eryılmaz, 2002: 225). According to the definition of Litvack ve Seddom (1999: 2) and World Bank, decentralization is the transfer of authority and responsibility for public functions from the central government to subordinate or quasi-independent government organizations or the private sector (Keskin, 2008: 2). Fiscal decentralization forms the financial aspect of devolution to regional and local administrations. Moreover, European and American writers use terms like "centrallocal (or intergovernmental) financial relations" and "fiscal federalism" in order to refer to fiscal decentralization. The first phase of fiscal decentralization is the division of spending responsibilities and revenue sources between levels of government (national, regional, local etc.). The second phase is the amount of discretion given to regional and local governments to determine their expenditures and revenues (both in aggregate and detail). This discretion gives regional and local governments the ability to determine their budgets by levying taxes and fees and allocating resources (Davey, 2003: 1). The essence of fiscal decentralization is the authority and responsibility of subnational governments to finance their local services to a certain extent (Ebel & Yılmaz, 2002: 34). In other words, fiscal decentralization occurs when higher levels of government cede influence over budgets and financial decisions to lower levels (Sharma, 2008). Decentralization and fiscal decentralization trend that has developed in the framework of thinking that local governments should be strengthened has also created the infrastructure of financial autonomy. Fiscal Autonomy aims to enable local governments to have adequate, healthy and sustainable resources in order to ensure the institutionalization of democracy and effective implementation of their services. In that framework, it is defined as local governments' fulfillment of their duties and responsibilities independently from the center. To achieve this aim, local governments manage/spend assets and resources in line with their laws (in accordance with the interests of the local population). They also make budgets and borrowings (Ulusoy & Akdemir, 2009: 260-265, Yontar & Dağ, 2014: 150, Çelik, 2013: 22). 3. Increased Responsibility of Municipalities as a Result of Urbanization and Metropolization in Turkey The urbanization rate was very slow in the early years of the Republic of Turkey. The population living in rural areas began to migrate to urban areas in the 1950s due to improvements in transportation infrastructure, change of the land ownership regime, mechanization and modernization of agriculture, technological developments, increase in industrialization, and other economic/social changes. In particular, migration to cities increased in line with the population growth. This accelerated the need for better highway networks and settlement areas, and new housing (Tosun, 2015: 202- 203, Şahin, 2013: 79). There have been serious population increases in cities such as Istanbul, Izmir, Adana, Ankara and Bursa. This trend caused significant problems in terms of urban services in these cities (Keleş, 2009: 289). Local governments and especially municipalities took on the most important tasks of on-site analysis of the mentioned problems and solving them with practical - permanent proposals. 4. Comparative Analysis of Revenues and Expenditures of Municipalities in Turkey Municipalities became center-dependent units from financial, political and administrative aspects. It is mainly due to inefficient income structure that is dependent on central transfers, not on self-income. It is clear that this situation causes many negative effects on the functioning of municipalities. However, inadequacy of self-income or dependency needs to be demonstrated with numerical data in order to see the adverse trend in a concrete way. This enables a comparison in an international scale and identification of appropriate sample countries for the planned changes for these comparisons. Furthermore, it becomes possible to analyze financial interdependence among different municipal levels and all municipalities. Through detailed assessments, the dilemma between metropolization and fiscal decentralization in Turkey has been put forward in this study. 5. Basic Financial Problems of Municipalities in Turkey The main financial problems of the municipalities can be listed as lack of sustainable revenue sources, ineffective use of available resources, over-dependence on shares transferred from general budget tax revenues collection, inadequacy of self-income sources (Yüksel, 2004). Because of these financial problems, there are many negative situations faced at the local level. 6. Conclusion There is a trend of urbanization and metropolization in Turkey. 93% of the total population lives within the municipal boundaries. 84% of the population within municipal boundaries is within the borders of the metropolitan municipalities. Metropolitan municipalities have the highest burden of responsibilities. Then comes the provincial municipalities, district and town municipalities. However, amount of incomes is in the opposite order. This situation, prevents municipalities from enjoying the benefits of fiscal autonomy and fiscal decentralization. Instead, they become highly dependent on the central government. To get rid of this dilemma, a three-stage policy must be followed. Firstly, efficiency in spending should be achieved. Secondly, steps should be taken to make the most out of available income sources. Finally, municipalities should be provided with new sources of revenue in order to get rid of the fiscal dilemma. While these steps are being taken, rather than applying a general method, political characteristics and administrative, economic, cultural of Turkey should be taken into consideration and Turkey-specific system should be established.