Suchergebnisse

The purpose of this article is to understand the factors determining the state of European Union-NATO relations since 2017. Current determinants of these relations are discussed alongside the structures of interinstitutional links between the two organizations. In order to properly investigate the research problems identified, qualitative selection of sources in the form of legal acts and 'soft law' documents of the organizations concerned has been em- ployed. The research questions addressed in the analysis concern the sources and dynamics of changes in these relations. The answers are based on an examination of the determinants of behavior of participants in the decision-making process of both organizations. The article is based on the assumption that, in the period analyzed, the hitherto principle of correlation of tasks based on the two organizations mutually complementing their respective potentials, has been modified. Recurrent situations calling for a joint and multidimensional response to cri- ses have considerably widened the potential scope of strategic commitment of both partners and contributed to their links becoming stronger. Intensified activities aimed at developing the EU's CSDP have occurred while political disputes regarding the role of both entities in the new balance of strategic forces have significantly multiplied. European limitations on ex- ercising an actual military influence in the region impede the chances of effective cooperation between the two entities. ; Celem artykułu jest wskazanie czynników warunkujących stan relacji Unia Europejska – NATO po roku 2017. Przedstawione zostały istniejące determinanty tych relacji, jak i istniejące struktury powiązań międzyinstytucjonalnych obu organizacji. W celu właściwego rozpatrzenia wskazanych problemów badawczych zastosowano dobór jakościowy źródeł w postaci wybranych aktów prawnych i dokumentów typu soft law omawianych organizacji. Pytania badawcze stawiane w prowadzonej analizie dotyczą źródeł i przejawów dynamiki zmian w relacjach. Odpowiedź na nie udzielona została w oparciu o ukazane determinanty zachowań uczestników procesu decyzyjnego omawianych organizacji. W artykule oparto się na założeniu, iż w oma- wianym okresie dotychczasowa zasada korelacji zadań UE–NATO oparta na uzupełnianiu potencjału obu organizacji uległa modyfikacji. Powtarzające się sytuacje wymagające wspólnego i wielowymiarowego reagowania na kryzys znacząco zwiększyły obszar możliwego zaangażowania obu strategicznych partnerów i przyczyniły się do wzmocnienia istniejących powiązań. Intensyfikacja działań na rzecz rozwoju WPBiO UE występuje w okresie, gdy znacząco wzrosła liczba sporów politycznych dotycząca roli obu podmiotów w nowym układzie sił strategicznych. Europejskie ograniczenia w zakresie realnych możliwości wojskowego oddziaływania w regionie, umniejszają szanse na efektywną kooperację obu podmiotów.

The purpose of this article is to understand the factors determining the state of European Union-NATO relations since 2017. Current determinants of these relations are discussed alongside the structures of interinstitutional links between the two organizations. In order to properly investigate the research problems identified, qualitative selection of sources in the form of legal acts and 'soft law' documents of the organizations concerned has been employed. The research questions addressed in the analysis concern the sources and dynamics of changes in these relations. The answers are based on an examination of the determinants of behavior of participants in the decision-making process of both organizations. The article is based on the assumption that, in the period analyzed, the hitherto principle of correlation of tasks based on the two organizations mutually complementing their respective potentials, has been modified. Recurrent situations calling for a joint and multidimensional response to cri- ses have considerably widened the potential scope of strategic commitment of both partners and contributed to their links becoming stronger. Intensified activities aimed at developing the EU's CSDP have occurred while political disputes regarding the role of both entities in the new balance of strategic forces have significantly multiplied. European limitations on ex- ercising an actual military influence in the region impede the chances of effective cooperation between the two entities. ; Celem artykułu jest wskazanie czynników warunkujących stan relacji Unia Europejska – NATO po roku 2017. Przedstawione zostały istniejące determinanty tych relacji, jak i istniejące struktury powiązań międzyinstytucjonalnych obu organizacji. W celu właściwego rozpatrzenia wskazanych problemów badawczych zastosowano dobór jakościowy źródeł w postaci wybranych aktów prawnych i dokumentów typu soft law omawianych organizacji. Pytania badawcze stawiane w prowadzonej analizie dotyczą źródeł i przejawów dynamiki zmian w relacjach. Odpowiedź na nie udzielona została w oparciu o ukazane determinanty zachowań uczestników procesu decyzyjnego omawianych organizacji. W artykule oparto się na założeniu, iż w omawianym okresie dotychczasowa zasada korelacji zadań UE–NATO oparta na uzupełnianiu potencjału obu organizacji uległa modyfikacji. Powtarzające się sytuacje wymagające wspólnego i wielowymiarowego reagowania na kryzys znacząco zwiększyły obszar możliwego zaangażowania obu strategicznych partnerów i przyczyniły się do wzmocnienia istniejących powiązań. Intensyfikacja działań na rzecz rozwoju WPBiO UE występuje w okresie, gdy znacząco wzrosła liczba sporów politycznych dotycząca roli obu podmiotów w nowym układzie sił strategicznych. Europejskie ograniczenia w zakresie realnych możliwości wojskowego oddziaływania w regionie, umniejszają szanse na efektywną kooperację obu podmiotów.

"Seit Oktober 2006 liegt mit dem neuen WeiBbuch wieder ein zentrales Dokument der Bundesregierung zur Sicherheitspolitik Deutschlands vor\ Zuvor informierten vor allem die Verteidigungspolitischen Richtlinien von 2003 iiber die wahrgenommenen Bedrohungsszenarien und die darauf gegriindeten Planungen zur Umstrukturierung der Bundeswehr2. Der umfangreichere »Aktionsplan zivile Krisenpravention«, der von der Bundesregierung 2004 verabschiedet wurde3, vermittelt demgegeniiber nicht nur einen Eindruck von den zivilen Instrumenten, sondem auch von der Schwerpunktsetzung deutscher Sicherheitspolitik. Einen naheren Einstieg dazu bietet das von der Bundesakademie fur Sicherheitspolitik herausgegebene Kompendium zum »erweiterten Sicherheitsbegriff«4. Der »erweiterte Sicherheitsbegriff« beschreibt heute parteiiibergreifend das Leitbild deutscher Sicherheitspolitik und soli dereń vorrangig zivile Ausrichtung zum Ausdruck bringen."(.)

Cooperation between France and Germany is crucial for the future of the European Union. Slowed down by lengthy coalition negotiations in the aftermath of German elections, chancellor Merkel has been late to give an answer to reform proposals from president Macron. There have been a few improvements concerning European defence policy and the Posting of Workers Directive. More important topics, including European financial policy, are still being vividly debated. Aside from current difficulties and strong reservations from within Merkel's conservative party, the way for a practicable compromise seems to be paved. ; Współpraca między Francją i Niemcami ma kluczowe znaczenie dla przyszłości Unii Europejskiej. Osłabiona po wyborach w 2017 r. długotrwałymi negocjacjami koalicyjnymi kanclerz Merkel spóźniła się z udzieleniem odpowiedzi na propozycje reform w UE prezydenta E. Macrona. Wprowadzono zaledwie kilka poprawek dotyczących europejskiej polityki obronnej i dyrektywy w sprawie delegowania pracowników. Ważniejsze tematy, w tym europejska polityka finansowa, są wciąż żywo debatowane. W obliczu obecnych trudności i silnych zastrzeżeń ze strony konserwatywnej części CDU i CSU dla polityki europejskiej rządu, wydaje się, że Merkel jest na dobrej drodze do osiągnięcia pragmatycznego kompromisu z Francją.

Cooperation between France and Germany is crucial for the future of the European Union. Slowed down by lengthy coalition negotiations in the aftermath of German elections, chancellor Merkel has been late to give an answer to reform proposals from president Macron. There have been a few improvements concerning European defence policy and the Posting of Workers Directive. More important topics, including European financial policy, are still being vividly debated. Aside from current difficulties and strong reservations from within Merkel's conservative party, the way for a practicable compromise seems to be paved. ; Współpraca między Francją i Niemcami ma kluczowe znaczenie dla przyszłości Unii Europejskiej. Osłabiona po wyborach w 2017 r. długotrwałymi negocjacjami koalicyjnymi kanclerz Merkel spóźniła się z udzieleniem odpowiedzi na propozycje reform w UE prezydenta E. Macrona. Wprowadzono zaledwie kilka poprawek dotyczących europejskiej polityki obronnej i dyrektywy w sprawie delegowania pracowników. Ważniejsze tematy, w tym europejska polityka finansowa, są wciąż żywo debatowane. W obliczu obecnych trudności i silnych zastrzeżeń ze strony konserwatywnej części CDU i CSU dla polityki europejskiej rządu, wydaje się, że Merkel jest na dobrej drodze do osiągnięcia pragmatycznego kompromisu z Francją.

Celem artykułu jest analiza czynników warunkujących stan relacji Unia Europejska – NATO po roku 2012. Przedstawione zostały istniejące struktury powiązań międzyinstytucjonalnych oraz najważniejsze zmiany w relacjach obu organizacji. W artykule oparto się na założeniu, iż w analizowanym okresie relacje UE–NATO cechuje znacząca dynamika prowadząca do przekształcenia istniejących więzi współpracy. Dotychczasowa zasada korelacji zadań oparta na uzupełnianiu potencjału obu organizacji, jak i zasada asymetryczności, wynikająca przede wszystkim z przewagi amerykańskiej w Sojuszu Północnoatlantyckim, ulegają modyfi kacji. Narastanie zagrożeń dla bezpieczeństwa europejskiego, będące konsekwencją destabilizacji w rejonie wschodniego i południowego sąsiedztwa Unii Europejskiej, wzmocnienia współzależność, a jednocześnie zbiega się z procesem zmian struktur wewnętrznych obu organizacji. Powtarzające się sytuacje wymagające wspólnego reagowania na kryzys znacząco zwiększają zakres zaangażowania obu strategicznych partnerów na rzecz wzmocnienia istniejących powiązań. Określając determinanty wzajemnej współpracy, podkreślić należy istniejącą dysfunkcjonalność, której podłożem są animozje polityczne dotyczące roli obu podmiotów w nowym układzie sił strategicznych, a także europejskie ograniczenia w zakresie realnych możliwości oddziaływania w regionie. ; The aim of the article is to analyze the factors determining the state of relations between the European Union and NATO in the period 2012–2018. The issue presented in the article was based on the assumption that EU–NATO relations are characterized by signifi cant dynamics leading to the transformation of existing cooperation ties. The principle of correlation, based on supplementing the potential tasks of both organizations, as well as the principle of asymmetry, resulting primarily from the American advantage in the North Atlantic Alliance, are modifi ed. Growing threats to European security, being a consequence of the stabilization disorder in the region of the Eastern and Southern Neighborhood of the European Union, affect the strengthening of interdependence, and coincide with the process of changes in the internal structures of both organizations. Crisis response situations signifi cantly increase the involvement of both strategic partners to strengthen existing links. Defi ning the determinants affecting mutual cooperation should be emphasized the existing dysfunctionality, which is based on political animosities regarding the role of both entities in the new European political order, as well as European limitations in the real possibilities of infl uence in the region.

Celem artykułu jest wskazanie relacji pomiędzy wydarzeniami, które miały miejsce na Ukrainie w 2014 roku i latach następnych, a zmianami w politykach obronnych wybranych państw Unii Europejskiej. Autor zakłada, że przynajmniej część z państw należących do Unii Europejskiej zmieniła swoją politykę obronną. Ograniczyła redukcję wydatków obronnych, a nawet rozpoczęła ich zwiększanie. Szczególnie w państwach graniczących z Federacją Rosyjską. Weryfikację tej hipotezy można przeprowadzić w oparciu o publikowane w latach 2014–2017 białe księgi obronności, lub dokumenty o tożsamym charakterze. Ponadto poprzez wskazanie działań (lub ich braku) realizowanych przez rządy państw zgodnie z przyjętymi założeniami. Za właściwą perspektywę badawczą uznano podejście neorealistyczne. ; The aim of the article is to identify and analyse the relationship between events in Ukraine in 2014 and changes in defense policies of selected European Union countries. The author assumes that at least some of the countries belonging to the European Union have changed their defense policy. They limited the reduction of defense expenditures and even started to increase them. Especially countries bordering on the Russian Federation. Verification of this hypothesis can be carried out on the basis of defense white papers published in 2014–2017 or similar documents. Moreover, by analyse of the actions which have been taken to implement the adopted assumptions. The neorealistic approach was considered to be the right research perspective.

The aim of the article is to identify and analyse the relationship between events in Ukraine in 2014 and changes in defense policies of selected European Union countries. The author assumes that at least some of the countries belonging to the European Union have changed their defense policy. They limited the reduction of defense expenditures and even started to increase them. Especially countries bordering on the Russian Federation. Verification of this hypothesis can be carried out on the basis of defense white papers published in 2014–2017 or similar documents. Moreover, by analyse of the actions which have been taken to implement the adopted assumptions. The neorealistic approach was considered to be the right research perspective. ; Celem artykułu jest wskazanie relacji pomiędzy wydarzeniami, które miały miejsce na Ukrainie w 2014 roku i latach następnych, a zmianami w politykach obronnych wybranych państw Unii Europejskiej. Autor zakłada, że przynajmniej część z państw należących do Unii Europejskiej zmieniła swoją politykę obronną. Ograniczyła redukcję wydatków obronnych, a nawet rozpoczęła ich zwiększanie. Szczególnie w państwach graniczących z Federacją Rosyjską. Weryfikację tej hipotezy można przeprowadzić w oparciu o publikowane w latach 2014–2017 białe księgi obronności, lub dokumenty o tożsamym charakterze. Ponadto poprzez wskazanie działań (lub ich braku) realizowanych przez rządy państw zgodnie z przyjętymi założeniami. Za właściwą perspektywę badawczą uznano podejście neorealistyczne.

The aim of the article is to analyze the changes that took place in the defence policy of Sweden after 2014. The annexation of the Crimea Peninsula by the Russian Federation, the creation of the socalled People's Republics in the East of Ukraine, along with military provocations aimed in Sweden, led to the reconstruction of defence policy. The Swedish authorities have recognized that they don't have enough capabilities to meet the challenges of a potential crisis or war. Regardless of the assessment that it's unlikely. Therefore, thanks to obtaining a political consensus around defence policy, the process of its change was initiated. Including increasing expenditures and expanding the armed forces. It's necessary for the implementation of the total defense concept pursued by Sweden during the Cold War. Taking into account the conditions that must be met in the 21st century. The analysis was carried out primarily on the basis of source and neorealistic approach to the policy of small states in the defense field. ; Celem artykułu jest analiza zmian, jakie zaszły w polityce obronnej Szwecji po 2014 r. Aneksja Krymu przez Federację Rosyjską, powstanie tzw. republik ludowych na Wschodzie Ukrainy wraz z prowokacjami wojskowymi wymierzonymi m.in. w Szwecję, doprowadziły do rekonstrukcji polityki obronnej. Władze Szwecji uznały, że nie posiada ona wystarczających sił i środków, by moc sprostać wyzwaniom potencjalnego kryzysu lub wojny, niezależnie od oceny stopnia jej prawdopodobieństwa. W związku z tym dzięki uzyskaniu konsensusu politycznego wokół polityki obronnej rozpoczęto proces jej zmian, w tym zwiększenia wydatków i rozbudowy sił zbrojnych. Służyć to ma wprowadzeniu w życie koncepcji obrony totalnej, realizowanej przez Szwecję w czasie zimnej wojny, z uwzględnieniem uwarunkowań, jakim sprostać musi w XXI w. Analizę przeprowadzono przede wszystkim w oparciu o materiały źródłowe i neorealistyczne podejście do polityki państw małych w dziedzinie obronnej.

The aim of the article is to explain the conditions influencing the interest in the deployment of US military bases in Poland by the government offices of both countries. The author focuses his analysis on the internal policy of the Polish government and the reasons for involvement in the implementation of this type of projects announced by the US administration. It is also important in the article to show the tensions in this context that occur in bilateral relations between Poland and the Federal Republic of Germany. The considerations concern the period during which Barack Obama and Donald Trump were in office in the US. This is a legitimate procedure due to their different positions on the issue in question. The author based the analysis on available documents, scientific and journalistic publications, government communications, international agreements and scientific articles. ; Celem artykułu jest wyjaśnienie uwarunkowań mających wpływ na zainteresowanie rozmieszczeniem baz wojskowych USA w Polsce przez rządy obu tych państw. Autor koncentruje swoją analizę na polityce wewnętrznej rządu polskiego oraz przyczynach zaangażowania w realizację tego typu projektów podawanych przez administracje USA. Istotne w artykule jest również wykazanie napięć na tym tle, występujących w stosunkach bilateralnych między Polską a Republiką Federalną Niemiec. Rozważania dotyczą okresu sprawowania urzędu prezydenta w USA przez Baracka Obamę i Donalda Trumpa. Jest to zabieg zasadny z uwagi na ich odmienne stanowiska w przedmiotowej kwestii. Autor oparł analizę na dostępnych dokumentach, publikacjach naukowych i publicystycznych, komunikatach rządowych, umowach międzynarodowych i artykułach naukowych.

The author's goal is to analyze the impact of changes in the international security environment on the defense policy of New Zealand in the second decade of the 21st century. It was found that the changes have a direct impact on New Zealand's policy during the governments lead by the National Party. The evidence can be found in the documents and decisions e.g. increase of defence spending and modernization of armed forces. Moreover, the start of developing the national security policy, which combines a number of different policies regarding state's security. There is no doubt that the National Party implemented a program of strengthening defence capabilities. The author will prove that it happened due to new threats to international security. The content of documents issued in the years 2008–2016 cleary confirm that argument eg. military spending of 20 billion NZD in the coming years. It should be considered as a correct direction because of opposing the negative consequences of changes in the natural environment, the growing role of the People's Republic of China, the nature of contemporary armed conflicts and terrorism is possible only by using a holistic approach to security. This point of view is strongly supported by an opinion that geographic isolation is no longer a guarantee of peace for New Zealand. It is impossible in the times of the 21st Century globalization and the rapid technological development manifested by a series of new, previously unknown cyber-threats. These are particularly dangerous for New Zealand's society due to the level of use of new technologies in ordinary life.To sum it up, the author of the issue will be based on the neorealist perspective and try to prove that the changes in the international security environment have direct impact on the defence and security policy of New Zealand. Key words: New Zealand; defence policy; national security policy; international security environment; New Zealand Defence Force. ; Celem Autora jest analiza wpływu zmian w międzynarodowym środowisku bezpieczeństwa na politykę obronną Nowej Zelandii w drugiej dekadzie XXI wieku. Stwierdzono, że zachodzące zmiany mają bezpośredni wpływ na politykę nowozelandzką w czasie rządów, na których czele stała Partia Narodowa. Ich odzwierciedleniem jest zawartość dokumentów dotyczących polityki w wymienionym obszarze i wynikające z nich działania m.in. wzrost wydatków na obronność wraz z towarzyszącym mu programem modernizacyjnym sił zbrojnych Nowej Zelandii. Dodatkowo zaś ze względu na charakter współczesnych wyzwań i zagrożeń bezpieczeństwa rządzący państwem zdecydowali się rozpocząć budowę kompleksowej polityki bezpieczeństwa narodowego. Biorąc to pod uwagę można stwierdzić, że Partia Narodowa realizowała swoje postulaty przedwyborcze, w których akcentowano konieczność wzmacniania zdolności obronnych, w szczególności rozwoju nowozelandzkich sił zbrojnych oraz integracji prowadzonych polityk związanych z bezpieczeństwem państwa. Zawartość dokumentów wydanych w latach 2008–2016 wyraźnie dowodzi działań w tym kierunku. Należy je uznać za słuszne, ponieważ przeciwstawienie się negatywnym konsekwencjom zmian w środowisku naturalnym, rosnącej roli Chińskiej Republiki Ludowej, charakterowi współczesnych konfliktów zbrojnych oraz obawom o rozwój organizacji terrorystycznych, możliwe jest przy zastosowaniu całościowego podejścia do bezpieczeństwa. Odpowiada temu pogląd głoszony silnie w tym okresie, że geograficzna izolacja nie jest już gwarantem pokoju dla Nowozelandczyków. Trudno bowiem o to nie tylko w czasach XXI wiecznej globalizacji, ale i tak gwałtownego rozwoju technologicznego przejawiającego się szeregiem nowych, nieznanych wcześniej cyber-zagrożeń. Analiza zagadnienia prowadzona będzie w oparciu o perspektywę neorealistyczną.Słowa kluczowe: Nowa Zelandia; polityka obronna; polityka bezpieczeństwa narodowego; międzynarodowe środowisko bezpieczeństwa; Siły Obronne Nowej Zelandii.

Projekty integracji europejskiej polityki zagranicznej i wojskowej – francuski Europejskiej Autonomii Strategicznej i niemiecki Europejskiej Suwerenności Strategicznej – są próbą zbudowania zdolności UE do politycznego i militarnego oddziaływania na zewnątrz. O autonomizacji bezpieczeństwa europejskiego zaczęto mówić po upadku ZSRS. Próby zbudowania w latach 1991–2017 unijnych struktur wojskowych zakończyły się fiaskiem: rozczarowały Europejska Tożsamość Bezpieczeństwa i Obrony (1994), Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony (1999) z helsińskim celem operacyjnym i jego następcą – celem operacyjnym 2010, Europejska Unia Obronna. Choć podjęto współpracę w ramach PESCO, to europejski rynek zbrojeniowy nadal jest podzielony na rynki narodowe. Unijne Eurokorpus, EUROFOR, EUROMAFOR i grupy bojowe albo nie zostały użyte, albo prowadziły symboliczne operacje. Nie zbudowano europejskiego parasola jądrowego. Nie istnieje europejski system satelitów wojskowych, zawiódł program Airbus A400M. Problemy te mają głęboką przyczynę: brak europejskiego demosu zdolnego do poparcia polityki strategicznej samodzielności i ponoszenia jej kosztów.

W wyniku reformy konstytucyjnej przeprowadzonej w Królestwie Niderlandów w październiku 2010 roku, dotychczasowe Antyle Holenderskie zostały rozwiązane. Obecnie Królestwo Niderlandów składa się z czterech państw autonomicznych: Niderlandów, Aruby, Curaçao i Sint Maarten oraz trzech specjalnych gmin: Bonaire, Sint Eustatius i Saba (BES). Specjalne gminy noszą teraz nazwę Karaibskich Niderlandów (Caribisch Nederland). Nowe kraje autonomiczne mają własne rządy i parlamenty. Gminy specjalne mają dwa poziomy władz. Pierwszy poziom reprezentuje władze centralne Królestwa Niderlandów, a drugi władze lokalne w postaci Rady Wysp (Eilandsraad). Głową państwa jest król Willem-Alexander. Polityka zagraniczna i obronna Karaibskich Niderlandów pozostaje w gestii Królestwa Niderlandów z jednym tylko ministrem spraw zagranicznych i jedną służbą zagraniczną. Kraje Aruba, Curaçao i Sint Maarten mają swoje własne Wydziały Spraw Zagranicznych. Na Sint Maarten instytucja ta nosi nieco inną nazwę – Departament Spraw Zagranicznych. Począwszy od 1 stycznia 2011 roku na Bonaire, Sint Eustatius i Saba oficjalnym środkiem płatniczym jest dolar amerykański. W krajach Curaçao i Sint Maarten, tymczasowo pozostał w obiegu gulden antylski (Antilliaanse Gulden), do czasu zastąpienia go przez guldena Karaibskich Niderlandów. Królestwo Niderlandów jest członkiem Unii Europejskiej. Aruba, Curaçao i Sint Maarten mają status krajów i terytoriów zamorskich UE, a tym samym nie są częścią UE. Nazwa Karaibskie Niderlandy nie obejmuje krajów autonomicznych i odnosi się tylko do tych wysp karaibskich, które są częścią podziału administracyjnego Królestwa Niderlandów. Natomiast termin Karaiby Holenderskie odnosi się do wszystkich wysp karaibskich w ramach Królestwa Niderlandów.