Suchergebnisse

ÖZET1980 sonrası yaşanan yönetsel değişim sonucu sivil toplum kuruluşları yönetişim kapsamında politika belirleyici bir aktör olarak kamu ve özel sektör kuruluşları ile birlikte karar mekanizmasında yer almaya başlamıştır. Böylelikle sivil toplum kuruluşları temsiliyet düzeyinin geliştirilmesi ve demokratik bir topluma ulaşma yolunda hak ve özgürlüklerin gerçekleşmesi açısından önemli bir rol kazanmıştır. Bu çerçevede siyasi katılım kavramına bir alternatif olarak sunulan sivil toplum kuruluşları temsili demokrasinin yaşadığı çoğulculuk problemini çözerek hukuk devletini gerçekleştirmenin bir aracı haline gelmiştir. Bu vesile ile sivil toplum kuruluşları vatandaşların katılımcı, çoğulcu, şeffaf bir demokratik yapı içerisinde aktif yurttaş olarak yer almalarını sağlayacaktır. Bu noktada, özellikle Türkiye'de yönetişim mekanizmasının etkili bir şekilde işlemesi için sivil toplum kuruluşlarının yeterli kurumsal kapasiteye sahip olup olmadığı sorusu ortaya çıkmaktadır. Türkiye'de sivil toplum kuruluşlarına yönelik bulunan mevzuat STK'ların kurumsal kapasitelerini geliştirmeleri açısından zayıftır. Bu açıdan sivil toplum kuruluşlarının yönetişim çerçevesinde etkili bir şekilde yönetildiği ve katılım mekanizmalarının geliştiği günümüz koşulları ile uyum sağlayacak mevzuatın düzenlemesi ihtiyacı devam etmektedir. Bu durum sivil toplum kuruluşlarının kendisi için tanımlanan bu görev ve sorumlulukları etkin bir şekilde yönetilerek yerine getirebilmeleri için şüphesiz kurumsal kapasitelerini arttırmalarını gerektirmektedir. Bu tez çalışmasında Sivil Toplum Kuruluşlarının Kurumsal Kapasite Geliştirme Zorlukları ele alınarak literatür analizi, içerik analizi mevzuat analizi yapılmış ve niteliksel araştırma metotlarından yarı yapılandırılmış mülakat yöntemi kullanılmıştır. Bu kapsamda kurumsal Kapasite Geliştirme Stratejileri kapsamında bir model oluşturulup Türkiye'de faaliyet gösteren çeşitli sivil toplum kuruluşları ile yarı yapılandırılmış mülakatlar gerçekleştirilerek bu sivil toplum kuruluşlarının kurumsal kapasite analizleri gerçekleştirilmiştir. Tez çalışmasında ulaşılan sonuçlar açısından stratejik yönetimi uygulayan sivil toplum kuruluşları etkili bir şekilde yönetilmekte; stratejik yönetim, kurumsal yönetim ve kurumsal iletişim kurumsal kapasite gelişimini hızlandırmakta ve STK'ların kurumsal kapasitesinin gelişmesi kurumsallaşmayı beraberinde getirmektedir. --- ABSTRACTBecause of the administrative change experienced after 1980, civil society organizations started to take part in the decision mechanism together with public and private sector organizations as a policy-determining actor within the scope of governance. In this way, civil society organizations have an important role in terms of improving the level of representation and realizing the rights and freedoms in reaching a democratic society. In this context, civil society organizations presented as an alternative to the concept of political participation has been a means of realizing the rule of law by solving the pluralism problem of representative democracy. By this means, civil society organizations will ensure that citizens take part in a participatory, pluralistic, transparent democratic structure as active citizens. At this point, the question arises as to whether or not civil society organizations have sufficient corporate capacity for the effective functioning of the governance mechanism. Located legislation for civil society organizations in Turkey is weak in terms of developing corporate capacities of civil society organizations. In this respect, the need for the regulation of legislation that will comply with the current conditions to be developed by the participation mechanisms of civil society organizations within the framework of governance effectively continues. This requires undoubtedly increasing the institutional capacity of civil society organizations in order to effectively manage and fulfill these duties and responsibilities defined for them. In this thesis, Corporate Capacity Development Difficulties of Civil Society Organizations have been addressed and a model has been formed within the scope of Corporate Capacity Building Strategies. In this thesis; literature analysis, content analysis, legislation analysis and semi-structured interview method which is one of the qualitative research methods had been used. In this context, with various civil society organizations operating in Turkey it was carried out semi-structured interviews. Then, institutional capacity analyzes of these non-governmental organizations were carried out. In terms of the results achieved in the thesis, civil society organizations implementing strategic management are managed effectively; strategic management, corporate governance and corporate communication accelerate institutional capacity development, and the corporate capacity development of civil society organizations brings about institutionalization.

ÖZETCumhuriyet'in ilan edilmesi ile gerçekleşmeye başlayan siyasal reform programları demokrasinin işlerliğinin kazanılması adına çok partili siyasal hayatı zorunlu kılmıştır. Ancak demokrasi için zorunlu olan bu durum toplumsal ve siyasal ortamda yenileşme hareketlerine elverişli ortamın oluşmaması yüzünden ertelenmiştir. II. Dünya Savaşı'nın ardından otoriter ve totaliter rejimlerin arka planda kalması ve buna bağlı olarak demokrasi kavramının öneminin artması birçok devlet gibi Türkiye Cumhuriyeti siyasal hayatı içinde büyük bir değişime neden olmuştur. Dünya siyasetindeki değişen bu konjonktür ile daha önce çok partili siyaseti Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası ve Serbest Cumhuriyet Fırkası ile iki kez tecrübe eden ancak olumsuz bir sonuç ile karşılaşan Türk siyasetinde yeni adımların atılmasına neden olmuştur. Üçüncü çok partili siyasal hayat tecrübesi 1945 senesinde kurulan Milli Kalkınma Partisi ile olmuştur. Ancak dönem şartları ile tam mana ile ülke çapında örgütlenemeyen bu parti, Türk siyasetindeki muhalefet boşluğunu kapatamamıştır. Bu süreçte muhalefet boşluğunu 1946 senesinde kurulacak olan Demokrat Parti doldurmuştur. Kuruluşundan dört sene sonra 14 Mayıs 1950 günü genel seçimlerinde muhalefet koltuğundan iktidar koltuğuna geçen Demokrat Parti bu bağlamda Türk siyaseti adına önemli bir dönüm noktasını teşkil etmektedir. 1950 seçimleri ile "Beyaz Devrim'i" gerçekleştiren ve on yıl süre ile iktidar partisi olan Demokrat Parti, 1945-1960 arası dönemde yapılmış olan genel seçimlerinin tahlilinde de ayrı bir öneme sahip olmuştur. Demokrat Parti'nin kuruluşu, çok partili siyasal hayatın fiili olarak başlaması, 1945-1960 arası dönemde yapılan genel seçimler, bu seçimlerde uygulanan seçim sistemi ve bu süreçte yürürlükte olan Milletvekili Seçim Kanunu, Türk siyasal hayatında demokrasinin konumu, işlevi ve devamlılığı açısından büyük bir alt yapı oluşturmaktadır. Bu bağlamda çalışmanın merkezi odak noktası olarak 1945-1960 yılları arasında yapılan seçimler ve bu seçimlerde uygulanmakta olan seçim sistemleri ele alınmıştır. Bu süreçte geçerli olan çoğunlukçu seçim sistemi verileri ile nispi temsil seçim sistemi analizi yapılarak karşılaştırılmış ve bu sonuçların siyasal partilere etkisi ele alınmıştır. --- ABSTRACTThe political reform programs, which started with the proclamation of the Republic, necessitated the multi-party-political life in order to gain the functioning of democracy. However, this situation, which is necessary for democracy, has been postponed due to the lack of an environment conducive to social and Political Renewal movements. After World War II, the authoritarian and totalitarian regimes remained in the background and consequently the importance of the concept of democracy has led to a major change in the political life of the Republic of Turkey, like many other states. With this changing conjuncture in world politics, Turkish politics, which had been experienced twice with the progressive Republican Party and the Free Republican Party but faced with a negative result, had led to the new steps taken in. The third multi-party-political life experience was with the National Development Party established in 1945. However, this party, which could not be fully organized because of the conditions of the period, could not have closed the gap of opposition in Turkish politics. During this period, the Democratic Party, established in 1946, filled the gap of the opposition. Four years after its foundation, the Democratic Party, which was elected from the seat of the opposition in the general elections on May 14, 1950, became an important turning point in the name of Turkish politics in this context. The Democratic Party, which carried out the "White Revolution" with the 1950 elections and which was the ruling party for ten years, had also been a separate factor in the analysis of the general elections held between 1945 and 1960. The establishment of the Democratic Party, the actual start of multi-party-political life, the general elections held between 1945 and 1960, the electoral system applied in these elections, and the parliamentary election law in force in this period constitute a major infrastructure in terms of the position, function and continuity of democracy in Turkish political life. In this context, the central focus of the study was the elections held between 1945 and 1960 and the election systems that are being implemented in these elections. In this process, the majority voting system data and proportional representation election system analysis were compared and the impact of these results on political parties were discussed.

ÖZET 1980 sonrası yaşanan yönetsel değişim sonucu sivil toplum kuruluşları yönetişim kapsamında politika belirleyici bir aktör olarak kamu ve özel sektör kuruluşları ile birlikte karar mekanizmasında yer almaya başlamıştır. Böylelikle sivil toplum kuruluşları temsiliyet düzeyinin geliştirilmesi ve demokratik bir topluma ulaşma yolunda hak ve özgürlüklerin gerçekleşmesi açısından önemli bir rol kazanmıştır. Bu çerçevede siyasi katılım kavramına bir alternatif olarak sunulan sivil toplum kuruluşları temsili demokrasinin yaşadığı çoğulculuk problemini çözerek hukuk devletini gerçekleştirmenin bir aracı haline gelmiştir. Bu vesile ile sivil toplum kuruluşları vatandaşların katılımcı, çoğulcu, şeffaf bir demokratik yapı içerisinde aktif yurttaş olarak yer almalarını sağlayacaktır. Bu noktada, özellikle Türkiye'de yönetişim mekanizmasının etkili bir şekilde işlemesi için sivil toplum kuruluşlarının yeterli kurumsal kapasiteye sahip olup olmadığı sorusu ortaya çıkmaktadır. Türkiye'de sivil toplum kuruluşlarına yönelik bulunan mevzuat STK'ların kurumsal kapasitelerini geliştirmeleri açısından zayıftır. Bu açıdan sivil toplum kuruluşlarının yönetişim çerçevesinde etkili bir şekilde yönetildiği ve katılım mekanizmalarının geliştiği günümüz koşulları ile uyum sağlayacak mevzuatın düzenlemesi ihtiyacı devam etmektedir. Bu durum sivil toplum kuruluşlarının kendisi için tanımlanan bu görev ve sorumlulukları etkin bir şekilde yönetilerek yerine getirebilmeleri için şüphesiz kurumsal kapasitelerini arttırmalarını gerektirmektedir. Bu tez çalışmasında Sivil Toplum Kuruluşlarının Kurumsal Kapasite Geliştirme Zorlukları ele alınarak literatür analizi, içerik analizi mevzuat analizi yapılmış ve niteliksel araştırma metotlarından yarı yapılandırılmış mülakat yöntemi kullanılmıştır. Bu kapsamda kurumsal Kapasite Geliştirme Stratejileri kapsamında bir model oluşturulup Türkiye'de faaliyet gösteren çeşitli sivil toplum kuruluşları ile yarı yapılandırılmış mülakatlar gerçekleştirilerek bu sivil toplum kuruluşlarının kurumsal kapasite analizleri gerçekleştirilmiştir. Tez çalışmasında ulaşılan sonuçlar açısından stratejik yönetimi uygulayan sivil toplum kuruluşları etkili bir şekilde yönetilmekte; stratejik yönetim, kurumsal yönetim ve kurumsal iletişim kurumsal kapasite gelişimini hızlandırmakta ve STK'ların kurumsal kapasitesinin gelişmesi kurumsallaşmayı beraberinde getirmektedir. --- ABSTRACT Because of the administrative change experienced after 1980, civil society organizations started to take part in the decision mechanism together with public and private sector organizations as a policy-determining actor within the scope of governance. In this way, civil society organizations have an important role in terms of improving the level of representation and realizing the rights and freedoms in reaching a democratic society. In this context, civil society organizations presented as an alternative to the concept of political participation has been a means of realizing the rule of law by solving the pluralism problem of representative democracy. By this means, civil society organizations will ensure that citizens take part in a participatory, pluralistic, transparent democratic structure as active citizens. At this point, the question arises as to whether or not civil society organizations have sufficient corporate capacity for the effective functioning of the governance mechanism. Located legislation for civil society organizations in Turkey is weak in terms of developing corporate capacities of civil society organizations. In this respect, the need for the regulation of legislation that will comply with the current conditions to be developed by the participation mechanisms of civil society organizations within the framework of governance effectively continues. This requires undoubtedly increasing the institutional capacity of civil society organizations in order to effectively manage and fulfill these duties and responsibilities defined for them. In this thesis, Corporate Capacity Development Difficulties of Civil Society Organizations have been addressed and a model has been formed within the scope of Corporate Capacity Building Strategies. In this thesis; literature analysis, content analysis, legislation analysis and semi-structured interview method which is one of the qualitative research methods had been used. In this context, with various civil society organizations operating in Turkey it was carried out semi-structured interviews. Then, institutional capacity analyzes of these non-governmental organizations were carried out. In terms of the results achieved in the thesis, civil society organizations implementing strategic management are managed effectively; strategic management, corporate governance and corporate communication accelerate institutional capacity development, and the corporate capacity development of civil society organizations brings about institutionalization.

ÖZET Cumhuriyet'in ilan edilmesi ile gerçekleşmeye başlayan siyasal reform programları demokrasinin işlerliğinin kazanılması adına çok partili siyasal hayatı zorunlu kılmıştır. Ancak demokrasi için zorunlu olan bu durum toplumsal ve siyasal ortamda yenileşme hareketlerine elverişli ortamın oluşmaması yüzünden ertelenmiştir. II. Dünya Savaşı'nın ardından otoriter ve totaliter rejimlerin arka planda kalması ve buna bağlı olarak demokrasi kavramının öneminin artması birçok devlet gibi Türkiye Cumhuriyeti siyasal hayatı içinde büyük bir değişime neden olmuştur. Dünya siyasetindeki değişen bu konjonktür ile daha önce çok partili siyaseti Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası ve Serbest Cumhuriyet Fırkası ile iki kez tecrübe eden ancak olumsuz bir sonuç ile karşılaşan Türk siyasetinde yeni adımların atılmasına neden olmuştur. Üçüncü çok partili siyasal hayat tecrübesi 1945 senesinde kurulan Milli Kalkınma Partisi ile olmuştur. Ancak dönem şartları ile tam mana ile ülke çapında örgütlenemeyen bu parti, Türk siyasetindeki muhalefet boşluğunu kapatamamıştır. Bu süreçte muhalefet boşluğunu 1946 senesinde kurulacak olan Demokrat Parti doldurmuştur. Kuruluşundan dört sene sonra 14 Mayıs 1950 günü genel seçimlerinde muhalefet koltuğundan iktidar koltuğuna geçen Demokrat Parti bu bağlamda Türk siyaseti adına önemli bir dönüm noktasını teşkil etmektedir. 1950 seçimleri ile "Beyaz Devrim'i" gerçekleştiren ve on yıl süre ile iktidar partisi olan Demokrat Parti, 1945-1960 arası dönemde yapılmış olan genel seçimlerinin tahlilinde de ayrı bir öneme sahip olmuştur. Demokrat Parti'nin kuruluşu, çok partili siyasal hayatın fiili olarak başlaması, 1945-1960 arası dönemde yapılan genel seçimler, bu seçimlerde uygulanan seçim sistemi ve bu süreçte yürürlükte olan Milletvekili Seçim Kanunu, Türk siyasal hayatında demokrasinin konumu, işlevi ve devamlılığı açısından büyük bir alt yapı oluşturmaktadır. Bu bağlamda çalışmanın merkezi odak noktası olarak 1945-1960 yılları arasında yapılan seçimler ve bu seçimlerde uygulanmakta olan seçim sistemleri ele alınmıştır. Bu süreçte geçerli olan çoğunlukçu seçim sistemi verileri ile nispi temsil seçim sistemi analizi yapılarak karşılaştırılmış ve bu sonuçların siyasal partilere etkisi ele alınmıştır. --- ABSTRACT The political reform programs, which started with the proclamation of the Republic, necessitated the multi-party-political life in order to gain the functioning of democracy. However, this situation, which is necessary for democracy, has been postponed due to the lack of an environment conducive to social and Political Renewal movements. After World War II, the authoritarian and totalitarian regimes remained in the background and consequently the importance of the concept of democracy has led to a major change in the political life of the Republic of Turkey, like many other states. With this changing conjuncture in world politics, Turkish politics, which had been experienced twice with the progressive Republican Party and the Free Republican Party but faced with a negative result, had led to the new steps taken in. The third multi-party-political life experience was with the National Development Party established in 1945. However, this party, which could not be fully organized because of the conditions of the period, could not have closed the gap of opposition in Turkish politics. During this period, the Democratic Party, established in 1946, filled the gap of the opposition. Four years after its foundation, the Democratic Party, which was elected from the seat of the opposition in the general elections on May 14, 1950, became an important turning point in the name of Turkish politics in this context. The Democratic Party, which carried out the "White Revolution" with the 1950 elections and which was the ruling party for ten years, had also been a separate factor in the analysis of the general elections held between 1945 and 1960. The establishment of the Democratic Party, the actual start of multi-party-political life, the general elections held between 1945 and 1960, the electoral system applied in these elections, and the parliamentary election law in force in this period constitute a major infrastructure in terms of the position, function and continuity of democracy in Turkish political life. In this context, the central focus of the study was the elections held between 1945 and 1960 and the election systems that are being implemented in these elections. In this process, the majority voting system data and proportional representation election system analysis were compared and the impact of these results on political parties were discussed.

ÖZETAvrupa Topluluğu'nun sosyal yönü, Avrupa entegrasyon sürecinin başlangıcından beri vardır. Ancak, Avrupa Topluluğu'nun temel amacı, Topluluk üyeleri arasında etkin bir ortak pazar oluşturarak ekonomik bütünleşmeyi sağlamak olduğundan sosyal politikanın genel Topluluk politikaları içindeki rolü küçüktü. Üye ülkeler arasında Topluluk'un sosyal alandaki rolü konusunda hiçbir zaman bir konsensüs oluşmadı. Ancak, zaman içinde, Topluluk üyeleri ekonomik bütünleşmesinin başarısı için etkin sosyal politikaların gerekliliğini kavradılar. Dolayısıyla, Toplululuk'un sosyal yönüne dikkat çekildi ve 1980'lerin sonlarında bu yönde adımlar atılmaya başlandı. Topluluk seviyesinde etkin bir sosyal politika 1980'lerin sonunda siyasi destek kazandı ve Avrupa entegrasyon süreci boyunca, birbiri ardına gelen Antlaşma revizyonlarıyla devam etti. AB sosyal politikasının bu tarihsel gelişme sürecine paralel olarak, Tek Avrupa Senedi (TAS) ile başlayarak, sosyal politikanın yasal ve yönetişim yönlerinde bir dönüşüm gerçekleşmiştir. AB'de sosyal politika alanı hala üye devletlerin yetkisinde olmasına rağmen, özellikle 1990'lardan itibaren, AB sosyal politikasının yönetişiminde hiyerarşik yapıdan hiyerarşik olmayan yapıya doğru bir gelişim olmuştur. Bu yönetişim yaklaşımında, AB'de değişik katmanlardan çok sayıda aktör, sosyal politika yapım sürecine dahil edilmiştir. AB sosyal politikasının geçirdiği bu gelişim süreci, Avrupa sosyal ortaklarının sosyal politika yapım sürecine katılmalarıyla sosyal diyaloğun yolunu açmıştır. Bu açıdan, Avrupa sosyal diyaloğu, 1985'te o günkü Komisyon Başkanı Delors'un başlattığı 'Val Duchesse' görüşmelerinden bu yana AB'nin gündeminde yer almaktadır. Avrupa sosyal diyaloğunun Maastricht ve Amsterdam Antlaşmaları'yla kurumsallaşmasıyla sosyal diyaloğun etkisi, bağlayıcı olmayan ortak görüşlerden, Komisyon tarafından denetlenen ve Konsey kararıyla uygulanan çerçeve anlaşmalara kadar ulaştı. Avrupa sosyal diyaloğunun bu aşamalı gelişiminde, sürecin temel aktörlerinden olan sosyal ortakların rolü ön plana çıkmıştır, çünkü bunların Avrupa seviyesinde temsili, sosyal diyaloğun Avrupa seviyesinde kurumsallaşması açısından önemlidir. Böylece, Maasricht Antlaşması'ndan beri, bir tarafta işçi sendikaları diğer tarafta işveren örgütlerini Avrupa seviyesinde temsil eden Avrupa sosyal ortakları, sosyal politika yapım sürecinde kurumsal bir role sahip olmuşlar, ve işgücü piyasası ile ilgili konularda yasal olarak bağlayıcı anlaşmaları görüşebilir duruma gelmişlerdir. Bu doğrultuda, sosyal ortakların gücü, sosyal ortaklara Laeken Avrupa Konseyi ile 'otonom çerçeve anlaşmalar' hazırlama ve uygulama yetkisinin verilmesi ile daha bağımsız bir rol verilerek arttırılmıştır.Bu bağlam içinde, çalışma Avrupa sosyal diyaloğunun ve sosyal ortakların rolünün AB sosyal politika yapım sürecindeki etkisini yönetişim yaklaşımı bağlamında araştırmaktadır. Avrupa sosyal diyaloğunun bağlayıcılığı olan çıktıları ve kapsamı kısıtlı olduğu görülmektedir. AB kurumsal yapısının sosyal diyalog üzerindeki etkisi de kısıtlıdır. Avrupa sosyal ortakların temsil yapılarında da eksiklikler mevcuttur. Ancak, bütün bunlara rağmen, Avrupa sosyal diyaloğu, AB sosyal politikasının meşruluğuna katkısı açısından AB sosyal politkasının önemli bir parçasıdır. Bu açıdan, Avrupa sosyal diyaloğu, sadece temelinde uzlaşma, konsensüs, işbirliği olan Avrupa sosyal modelinin önemli parçalarından biri olarak değil, aynı zamanda genel çerçevede Avrupa yönetişimin ve AB'deki demokratikleşmenin önemli bir mekanizması olarak karşımıza çıkmaktadır. ABSTRACTThe social dimension of the Community exists since the inception of the European integration process. However, as the primary rationale of the Community was economic integration among the member states in order to create an effective internal market within the Community in the initial phases, the role of social policy in overall Community policy was minor. There has never been consensus among the member states as to the role of the Community in the social field. However, in time, the member states of the Community perceived the necessity of effective social polices for the accomplishment of economic integration. Thus, increased attention was paid to the social dimension of the Community, with a clear commitment to its development from the late 1980s. This idea for an active social policy, which began to gain political support in the late 1980s, continued its progress with the successive Treaty revisions throughout the European integration process. In parallel to this progressive historical development of European Union (EU) social policy, there has been a transformation in the legal and governance aspects of social policy, starting with the Single European Act (SEA). Although the social policy field is still within the domain of the member states, especially in the 1990s, there has been a transformation in the governance of EU social policy from a hierarchical mode of governance to a non-hierarchical mode of governance, producing soft law rather than the regulatory mode of hard law. According to the governance approach, multiple actors at multiple levels of the EU are involved in the social policy-making process with deliberation and problem-solving efforts. This development of EU social policy paves the way towards the European social dialogue through the active involvement of the European social partners in the social policy-making procedure. In that regard, the European social dialogue has been on the EU's agenda since 1985, when it was initiated with the 'Val Duchesse' talks under the presidency of Delors. With the institutionalization of the European social dialogue process through the Maastricht and Amsterdam Treaties, the influence of the European social dialogue has increased from merely issuing non-binding joint opinions to the point where it now makes framework agreements implemented by Council decision and monitored by the Commission. In this incremental development of the European social dialogue, the role of the social partners as the core actors of the process has come to the fore, since their representation at European level is important for the institutionalization of the social dialogue at European level. Thus, since the Maastricht Treaty, the European social partners, which represent trade union and employer organizations, has enjoyed an institutional role in the policy-making process and can negotiate legally binding agreements on labour market issues. Moreover, the power of the social partners has been enhanced with the Laeken European Council, when they were granted greater independence in the preparation and implementation of 'autonomous agreements'. In this context, the study explores the extent of the influence of the European social dialogue and the role of the social partners in EU social policy-making procedure with reference to governance in the EU. It is notable that, despite the limited outcomes of the European social dialogue process regarding binding legislation, the limited scope of the European social dialogue, the limited influence of the EU institutional framework on the social dialogue, and the deficiencies in the representative structures of the social partners, the European social dialogue is a significant part of EU social policy in terms of its contribution to its legitimacy. In that regard, the European social dialogue has emerged not only as one of the vital parts of the European social model, which comprises the concepts of compromise, consensus, and cooperation, but also as an important mechanism in the general framework of European governance and democratization of the EU. Key Words:EU social policy, EU/ European social policy governance, European social dialogue, European social partners