Prevention of adolescent risk behaviours Abstract The article reflects on the effectiveness of preventive actions towards risky behavior of young people. It shows levels and strategies of preventive work and basic methods and concepts of effective prophylaxis. It also draws attention to the assumptions that should be followed by any prevention program.
Poland supported George W. Bush's Iraqi policy and sent soldiers who were supposed to fight, together with Americans, against Saddam Hussein's regime. The decision was highly risky for Poland, as it had been taken at the time when Poland was just about to enter the European Union. Both Germany and France, playing crucial role in the EU, were against any military sanctions towards Iraq. There were predictions that Polish actions, contrary to the European power's vision, would result in a serious crisis. There were even fears that it would impede Poland joining the EU. Indeed, the crisis occurred, however it soon became only the background for European problems. Iraqi issue led also to the deterioration of the relations between Poland and Russia. Moscow's government did not approve of the consolidation of American's position in the Middle-East and in Middle-East Europe.
W gospodarce rynkowej podstawowym zadaniem instytucji państwowych jest ograniczenie niepewności przez wyznaczanie ram wpływających na podejmowanie działań i decyzji wszystkich podmiotów. Od efektywności instytucji, przyjętego przez nie systemu działania oraz jego spójności, zależy skuteczność realizacji wyznaczonych strategii i planów społeczno-gospodarczych. Nieskuteczne i nieetycznie działające instytucje mogą wywoływać narastanie zjawisk patologicznych i nie pozwolić z jednej strony na swobodny, bez narzucania niepotrzebnych ograniczeń rozwój wszystkich podmiotów w gospodarce, z drugiej natomiast – doprowadzić do sytuacji, w której odsłonią się niekontrolowane objawy zwierzęcej natury, skłaniające do nieracjonalnych, nazbyt ryzykownych czy wręcz szkodliwych zachowań. Wywołuje to potrzebę wypracowania przez państwo mechanizmów, które godziłyby wymogi efektywności ekonomicznej, społecznej i politycznej z jednoczesnym uszanowaniem norm etycznych. Celem opracowania jest wykazanie, że kwestie powiązań pomiędzy etycznie postępującymi reprezentantami instytucji państwowych a etycznym postępowaniem przedstawicieli biznesu są niedostatecznie dostrzegane i doceniane oraz że wprowadzenie systemu etycznego, złożonego z ocen obiektywnych, implikuje w efekcie etyczną samoregulację podmiotów społeczno-gospodarczych i rozwój ekonomiczny państwa. ; In a market economy, the main task of state institutions is to reduce uncertainty by setting frameworks that affect actions and decisions of all the actors in the market. The effectiveness of the implementation of socio-economic strategies and plans depends on the efficiency of the system adopted and its coherence. Ineffective and unethical institutions may lead to an accumulation of pathological phenomena. On the one hand they hinder the free, and not unreasonably restricted, development of all actors in the market, and on the other hand they may lead to a situation in which the uncontrollable symptoms of 'animal instinct' will come into play, provoking irrational, too risky or even harmful behaviours. This in turn raises the need to develop state mechanisms that reconcile the requirements of economic, social and political efficiency whilst at the same time respecting ethical standards. The aim of the study presented in this article was to demonstratethat the correlation between ethically acting of representatives of state institutions and the ethical behaviour of business representatives is not sufficiently recognised and appreciated, and that the introduction of a system of ethics, consisting of objective assessments, implies the ethical selfregulation of socio-economic entities and of the economic development of the state.
The subject of this paper touches upon the prohibition to use force, and military force in particular, by States in self-defence. This is a classical example of an important and still very topical issue in international law practice. The right of each State to self-defence is perceived as one of the fundamental rights provided for in customary as well as positive international law. And yet, the exercise of this right has always raised many controversies and questions resulting, on the one hand, from the fact that the concept of self-defence has evolved over years, and, on the other hand, because of the recent tendencies to legalise different military actions carried out outside the framework of the United Nations Charter. These tendencies, presented in the paper in the context of military actions taken by states in situations of a potential terrorist attack, are described as either a pre-emptive, or a preventive use of military force. The author then concludes that although in the event of a pre-emptive military action taken by a State in reliance of its right to self-defence it may be justified to rely on the legal construction of self-defence, in the context of a preventive military operation, such reliance would be much more risky, if not inadmissible. A preventive use of military force fails to meet the criteria of legality of self-defence set forth in the UN Charter, as well as those resulting from international customary law. ; Problematyka artykułu nawiązuje do klasycznej, ale niezwykle ważnej i aktualnej w praktyce międzynarodowej problematyki zakazu użycia siły, zwłaszcza siły zbrojnej. Dotyczy bowiem możliwości podejmowania i realizowania przez państwa działań zbrojnych pod postacią samoobrony. Prawo każdego państwa do użycia siły w ramach samoobrony było i jest postrzegane jako jedno z praw fundamentalnych, gwarantowanych zarówno przez zwyczajowe, jak i pozytywne prawo międzynarodowe. Jego realizacja w praktyce budzi jednak wiele kontrowersji i pytań. Są one związane zarówno z ewolucją samej instytucji samoobrony, jak również z nowymi tendencjami w zakresie legalizowania różnych akcji zbrojnych dokonywanych poza ramami Karty Narodów Zjednoczonych. Autor prezentuje te tendencje, zwłaszcza w kontekście działań zbrojnych podejmowanych przez państwa w sytuacji potencjalnego zagrożenia atakami terrorystycznymi, a określanych jako uprzedzające i prewencyjne użycie siły. W konkluzji autor stwierdza, że o ile w wypadku zbrojnej operacji uprzedzającej uzasadnione jest odwoływanie się do konstrukcji prawnej samoobrony, o tyle w wypadku zbrojnej operacji prewencyjnej jest to znacznie bardziej ryzykowne, a wręcz nieuprawnione. Prewencyjne użycie siły zbrojnej nie spełnia bowiem kryteriów legalności samoobrony – zarówno tych określonych w Karcie Narodów Zjednoczonych, jak i tych wynikających z prawa zwyczajowego.
In the 21st century, subversion understood as a foreign disruptive activity, has become an element of security policy and power politics in an environment where the direct use of force may be too risky. Though this term is well-known in humanities in Poland, it hasn't yet been translated and literally applied by Polish political scholars. However, states' repertoire includes measures that are a continuation or even a substitute of "war", and their very objectives are consistent with the logic of subversive strategies known in arts. As opposed to direct violence, such operations aim at maintaining conditions between political weakness and failure by targeting fragile areas. In this vein, subversion appears to become the first strategic choice of many states, including world powers. The author introduces the term to the taxonomy of security studies as he starts from a semantic theoretical reasoning (subversion as a covert and indirect strategy) and later answers how subversive strategies are implemented in Eastern Europe. In a specific geopolitical context, i.e. in the intersection of transatlantic/European security complex and post-Soviet area, subversion is part and parcel of the Kremlin policy towards Georgia and Ukraine, and recently the Republic of Belarus towards Poland. Therefore, subversive, "short of war" measures are intended to force competitors to make political concessions, which defines the Russian (in)security policy in its "near (and a bit further) abroad". ; W XXI wieku "subwersja" (subversion), tłumaczona jako zagraniczna działalność wywrotowa, staje się ważnym elementem polityki bezpieczeństwa i budowania stref wpływów w środowisku, w którym otwarte użycie siły może okazać się zbyt kosztowne. Choć pojęcie to jest dobrze znane na gruncie nauk artystycznych, w polskiej literaturze politologicznej nie pojawiało się dotąd w sposób dosłowny. Tymczasem w repertuarze państw pojawiają się środki, które są przedłużeniem, a nawet substytutem, "wojny", a których cel wiąże się z logiką strategii subwersywnych stosowanych w sztuce. W przeciwieństwie do otwartej przemocy takie operacje polegają na utrzymywaniu stanów pomiędzy słabością a upadkiem w drodze wykorzystywania newralgicznych punktów. Subwersja staje się dziś pierwszym wyborem strategicznym wielu państw, w tym mocarstw. Autor wprowadza pojęcie subwersji do terminologii nauki o bezpieczeństwie, wychodząc od rozważań natury teoretycznej (subwersja jako strategia pośrednia i niejawna), aby nieco później przyjrzeć się sposobom operacjonalizacji tych działań w regionie Europy Wschodniej. W konkretnych warunkach geopolitycznych, tj. na styku transatlantyckiego/europejskiego systemu bezpieczeństwa oraz obszaru poradzieckiego, subwersja przejawia się w polityce Kremla wobec Gruzji czy Ukrainy, a ostatnio także Republiki Białoruś względem Polski. Subwersywne działania "poniżej progu wojny" mają prowadzić przeciwnika do politycznych ustępstw, definiując politykę (nie)bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej w jej "bliskiej (i nieco dalszej) zagranicy". ; В XXI веке «субверсия» (subversion), переводимая как иностранная подрывная деятельность, становится важным элементом политики безопасности и построения сфер влияния в среде, где открытое применение силы может оказаться слишком дорогостоящим. Хотя эта концепция хорошо известна в области искусства, до сих пор она не появлялась буквально в польской политологической литературе. Между тем в репертуар государств входят меры, являющиеся продолжением или даже заменой «войны», цель которой связана с логикой подрывных стратегий, используемых в искусстве. В отличие от открытого насилия, такие операции заключаются в удержании состояний между слабостью и неудачей, используя горячие точки. Сегодня подрывная деятельность становится первым стратегическим выбором многих стран, в том числе великих держав. Автор вводит понятие субверсии в терминологию науки о безопасности, начиная с теоретических соображений (подрывная деятельность как косвенная и неявная стратегия), чтобы немного позже взглянуть на методы реализации этой деятельности в регионе Восточной Европы. В определенных геополитических условиях, то есть на стыке трансатлантической / европейской системы безопасности и постсоветского пространства, подрывная деятельность проявляется в политике Кремля в отношении Грузии или Украины, а в последнее время также в Республике Беларусь в отношении Польши. Подрывные действия «ниже порога войны» призваны привести противника к политическим уступкам, определяя политику (не) безопасности Российской Федерации в ее «ближнем (и несколько дальнем) зарубежье».
