Suchergebnisse

Bu çalışma, gazetede yer alan fakat edebiyatın gelişmesinde de önemli bir role sahip olan tefrikanın işlevlerini ele almaktadır. 19. Yüzyıl, Batılılaşma hareketlerinin siyasî ve sosyal bakımdan hayatın içine girmeye başladığı bir dönemdir. Tanzimat Fermanı, Islahat Fermanı ve Meşrutiyet idaresinin kabulü gibi siyasî gelişmeler, zamanla kültür hayatı üzerinde de önemli etkilere sebep olmuştur. Gazete, bu etkiyi hızlandıran o devrenin en önemli kitle iletişim aracıdır. Roman, Batılı tarzda hikâye, tiyatro gibi Batılı türlerin Türk edebiyatına girişinde ve gelişmesinde gazeteciliğin önemli bir rolü vardır. Türk edebiyatının yeni türler ile değişim yaşamasında önemli bir vasıta rolü oynayan gazete, geniş insan yığınları üzerinde kültürel etkilere sahiptir. Uzun edebî metinlerin belli diziler hâlinde neşredilmesiyle ortaya çıkan tefrika, Türk gazeteciliğinde çok uzun süre etkisini sürdürmüştür. Tefrika, uzun edebî metinlerin gazetede görünmesini mümkün kılarak daha fazla insanın edebiyat ile tanışmasına zemin hazırlamıştır. Türk edebiyatında pek çok genç yazar, gazetelerdeki yazıları ile meşhur olmuştur. Bu yazılar ise genelde 'tefrika' ile gazetelerde kendine yer bulmuştur. Tefrika, gazetecilik bakımından kültürel ve edebî bir faaliyet olması, edebiyat açısından ise popüler edebiyat başta olmak üzere telif ve tercüme pek çok eserin okurla buluşması dolayısıyla okur – eser etkileşiminin temini ile edebî mahfilde hızla tekâmül etmiştir. Tefrika aynı zamanda müelliflerin kitap basım masraflarının da önüne geçmiştir. Bu yüzden tefrika, edebiyat ve gazetecilik arasında karşılıklı bir fayda ilişkisi inşa etmiş, fikir hayatının canlanmasına aracılık etmiştir.

Günümüzde, iktidarın elde edilmesi için yürütülen siyasal iletişim faaliyetlerinde; siyasi lider aktörü oldukça ön plana çıkmaktadır. Siyasi liderlerin seçmenleri ikna etmek amacıyla gerçekleştirdikleri konuşmalar, üslupları noktasında siyasal sistemde tartışmalara konu edilmektedir. Politik konuşmalarda, siyasi liderlerin üslup türlerinin belirginlik göstermemesi; üslup üzerinde farklı nitelemelerin yapılmasına imkân sunmaktadır. Bu çalışmanın amacı, ülkemizde siyasi liderlerin üsluplarına ilişkin tartışmalardan yola çıkarak; liderlerin üsluplarını seçmenlerin algılayışından bir sınıflandırmaya tabi tutmaktır. Aynı zamanda, liderlerin konuşma üsluplarının seçmenlerin karar alma sürecindeki rolü üzerinde de çalışılmıştır. Bundan dolayı, Şanlıurfa ilinde bir anket çalışması gerçekleştirilmiştir. Araştırmada; Faktör, One-Way ANOVA ve Independent Samples t- Test analizleri kullanılmıştır. Seçmenlerin oy verme yaklaşımları bakımından üç, politik konuşmalardaki ikna bileşenleri noktasından dört, liderlerin konuşmalarındaki üslup açısından iki faktör tespit edilmiştir. Oy verme yaklaşımlarında tespit edilen faktörler; sosyolojik oy verme, psikolojik oy verme ve rasyonel oy vermedir. İkna bileşenleri ölçeğinde tespit edilen faktörler; duygusal çekicilik, biçemli ifadeler, kaynak güvenilirliği ve rasyonel çekiciliktir. Konuşmalardaki üslup ölçeğinde tespit edilen faktörler ise çatışmacı üslup ve uzlaşmacı üsluptur. İkna bileşenleri ölçeğinde, en yüksek ortalamalı faktör, kaynağın güvenilirliği iken; en düşük ortalamalı faktör, biçemli ifadeler olarak tespit edilmiştir. Üslup ölçeğinin faktörlerinde ise siyasi liderlerin konuşmalarında uzlaşmacı üslup faktörünün ortalamasının çatışmacı üslup faktörü ortalamasından yaklaşık iki kat fazla olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca, özellikle çatışmacı ve uzlaşmacı üslup faktörlerinin seçmenlerin sosyo-demografik özellikleriyle anlamlı farklılaşmalar gösterdiği tespit edilmiştir. ; Nowadays, the political leader stands out considerably in the political communication activities carried out with the purpose of achieving political power. The speeches given by the political leaders to persuade the voters have been a topic in terms of their styles in discussions in the political system. The fact that types of political leader styles do not have significant differences offers an opportunity to create various characterizations about style. On the basis of the discussions in our country related to the leadership style, the purpose of this study is to classify the styles of the leaders from the perspectives of the voters. The role of speech styles of the leaders in the voters' decision-making process was also studied. For this purpose, a questionnaire study was carried out in the city Sanlıurfa. Factor, One-Way ANOVA and Independent Samples t-Test analyses were used in the study. Three factors in terms of the voting approaches of the voters, four factors in terms of persuasion components in a political speech and two factors in terms of styles of leaders in their speeches were identified. The factors identified in voting approaches are sociological voting, psychological voting and rational voting. The factors identified within the scale of persuasion components are emotional attraction, statements with a style, reliability of resource and rational attraction. Finally, the factors identified within the scale of style in speech are conflicting style and complementary style. While the factor with the highest mean within the scale of persuasion components was reliability of the source, the factor with the lowest mean was found to be statements with a style. As to the factors within the scale of style, it was found that mean of the complementary style factor in political leaders' speeches is about two times more than the mean of the conflicting style factor.Moreover,particularly factors of conflicting and complementary style show meaningful differences regarding socio-demographic characteristics of the voters.

WOS: 000492390900004 ; Çalışma devletin rolüne ilişkin tutumlardaki farklılıkları ülkeler arasında karşılaştırmayı ve bireysel düzeyde yeniden dağılım ve kamu mülkiyetine dair tercihlerin belirleyicilerini, WVS ve EVS verilerine dayanarak, Orta Asya Ülkeleri ve Türkiye için karşılaştırmalı olarak analiz etmeyi amaçlamıştır. Ülkeler arasında karşılaştırma zaman boyutunda devletin rolü lehine eğilimin birçok ülke grubunda arttığını göstermektedir. Bir diğer önemli olgu devlet-piyasa karşıtlığı çerçevesindeki tutumların ülkelerin gelir seviyesi ile de ilişkili olduğudur. Yeniden dağılım yanlısı tutum kişibaşı gelirle pozitif, kamu mülkiyeti, devlet sorumluluğu yanlısı görüşlerin negatif birlikteliğe sahip bulunmuştur. Ülke içinde tutumlarda homojenlik ülkede kişibaşı gelir yükselirken artmaktadır. Orta Asya Ülkeleri ve Türkiye'de yeniden dağılım ve kamu mülkiyetine ilişkin görüşlerin bireysel düzeyde belirleyicileri, tüm örneklem için ve ayrı ayrı ülke örneklemleri için regresyonlar aracılığıyla analiz edilmiştir. Sonuçlar demografik karakteristiklerin yanı sıra, gelirin, sübjektif refahın, güvenin, siyasal görüşlerin ve dindarlığın devletin rolüne ilişkin tercihlerin önemli belirleyicileri olduğunu göstermiştir. Ancak bu değişkenlerin önemi ülkeler arasında farklıdır. ; The paper studies the differences in attitudes toward the role of the state among the countries and addresses empirically determinants of personal preferences on redistribution and public ownership of firms in Central Asia Countries and Turkey. In the study, we employed the data by World Value Survey (WVS) and European Value Survey (EVS). The comparison at country level indicates that pro-government preferences increase in the most of the countries by the time. Another fact is that the average of individualistic/collectivist attitudes is correlated with the per capita income level of countries. Attitudes favor of redistribution are positively correlated with per capita GDP, while attitudes favor public ownership and government responsibility are negatively correlated with it. Moreover, the homogeneity of citizens' views in a country is positively associated with the country's income level. We analyzed the individual-level determinants of the preferences on redistribution and ownership in Central Asian Countries and Turkey by both the country-level samples and a combined sample of mentioned countries. Results reveal the evidences on significance of income level, subjective wellbeing (happiness and life satisfaction), generalized trust, confidence on government and private sector firms, political views and religiousness in order to determine the preferences on redistribution and ownership, along with demographic characteristics such as gender, age. However, the significance and magnitude of coefficients vary to country sample.

DOI:10.17336/igusbd.97191 ; Bu çalışmanın amacı, yönetişim kavramı ekseninde devletin değişen rolü ve bunun deniz ticareti sektöründeki olası etkilerini analiz etmektir. Söz konusu bu değişim, devletleri etkin yönetim için yeni stratejiler üretmeye ve deniz ticareti sektöründeki paydaşların çıkarlarına daha duyarlı yönetişim düzenlemeleri oluşturmaya davet eden yönetişim süreciyle uyum içindedir. Bu makale kamu kurumlarından ve iş çevrelerinden sivil toplum kuruluşlarına kadar uzanan paydaşların, işbirlikçi düzenlemelerin adım adım hiyerarşilerin yerini aldığı yönetişim ağları içinde faaliyette bulunduklarını iddia etmektedir. Söz konusu bu tartışma, bir taraftan devletin bu ağları yönetme ve koordine etme noktasında kapasitesinin ve rolünün arttığı, diğer taraftan da yönetimin bu rolü üstlenmesini sağlayacak olanın yönetişim ağlarına özgü ekonomik ve toplumsal talepler olduğu sonucuna ulaşmaktadır. ; The aim of this study is to analyse the changing role of state within the framework of governance concept and its potential impacts upon maritime commerce sector. This transformation is in conformity with the process of governance which invites states to produce new strategies for effective governing and to formulate governance arrangements which are more sensitive to the interests of stakeholders in the maritime commerce industry. This paper asserts that these stakeholders ranging from public institutions and business circles to nongovernmental organizations act within governance networks where hierarchy is gradually replaced by cooperative arrangements. This discussion leads to the conclusion that on the one hand, state's capacity and role in directing and coordinating these networks is enhancing, and on the other hand those are the economic and social demands peculiar to the governance network that will compel the state to assume this role.

Bu çalışmada Amerika Birleşik Devletleri'nin kuruluşundan bugüne değin geçen sürede dış politika yapım süreçlerinde dış yardımların oynadığı rol incelenmiştir. Çalışmanın öne sürdüğü argümanlar arasında politika ile ekonomi arasında değişmez bir ilişkinin olduğu ve devlet davranışlarının bu ilişki türü ile şekillendiği yer almaktadır. Dış yardımların da ekonomik bir araç olarak ABD dış politikasında bu tür bir şekillendirici rol oynadığı iddia edilmiştir. Uluslararası ilişkiler disiplinindeki hâkim teoriler ekonomi-politika arasındaki ilişkiyi farklı şekilde yorumlamışlardır. Çalışmada bu iki kavram arasındaki ilişki realist ve liberal ekonomi politik teoriler çerçevesinde ele alınmıştır. Bu tez dört ana bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde dış yardım ve dış politikaya ilişkin kavramsal açıklamalar ile realist ve liberal ekonomi politik teoriler açıklanmıştır. İkinci bölümde ABD'nin kuruluşundan İkinci Dünya Savaşı sonrası döneme değin gelişimi ve dış politika davranışları üzerinde durulmuştur. Üçüncü bölümde Soğuk Savaş dönemi ABD dış yardım politikaları incelenmiştir. Dördüncü bölümde ise Soğuk Savaş sonrası dönemden günümüze değin Amerikan dış yardım politikalarının gelişimi incelenmiştir. ; This thesis analyzes the role of foreign aid in the foreign policy processes of the United States of America since it's establish. Thesis claims that there is a constant interrelation between economy and the politics and the act of the state is shaped with this interrelation. It's also asserted that the foreign aid -as an economic toolplays that kind of shaping role in the US foreign policy. In international relations discipline, every theory has interpreted differently the relation between politics and the economy. In this study, interrelation between this two concept is analysed within the framework of realist and liberal political economic theories. This thesis consist of four main chapters. The first chapter explains the cognitive and theoretical explanations of foreign aid, foreign policy and political economy. In the second chapter USA's foreign policy is elaborated from the years of it's institution to the Post Second World War. In the third chapter American Cold War foreign aid policies are discussed. Finally in the fourth chapter Post Cold War foreign aid polices are analysed.

Url: http://usad.selcuk.edu.tr/usad/article/view/89 ; Selçuklu-Eyyubi ilişkileri genellikle tâbi devletlere ve ortak düşmanlara bağlı olarak ittifak ve askeri harekât şeklinde gelişme göstermiştir. Bu ortak düşmanlardan birisi de, bölgede takip ettiği saldırgan ve tahrik edici siyasetiyle olumsuz bir rol oynayan Çukurova Ermeni Prensliği'dir. Çukurova Ermeni Prensliği'nin Selçuklu ve Eyyübiler arasında tampon bir bölge olması nedeniyle, bazen Türkiye Selçuklu Devletine bazan da Eyyübiler'e tâbi olarak hüküm sürmeye çalıştığı görülmektedir. Ermeni Prensliğinin, bölgedeki hakim güç olan bu iki devletin iç meselelerindeki karışıklıklardan faydalanarak bölgedeki nüfuzunu artırmak için siyasi hamleler yaptığı görülmektedir. Bu hamleler bölgeden geçen ticaret yollarına saldırı, hac kervanlarını vurmak, Haçlı ve Moğol istilacılar ile ittifak kurmak gibi farklı alanlarda takip edilen bir siyaset şeklinde kendisini göstermiştir. Bu siyaset sonucunda Çukurova Ermeni Prensliği hem kendi devletini hem de bölgedeki olayları şekillendirmede olumlu ya da olumsuz bir rol oynamıştır. ; The Relations between Turkey Seljukians and Ayyubids maked progress with alliance and military action depends on vassal states and common enemies. One of these common enemies was Cukurova Armenian Princedom that played a role in agressive and provocatives follow-up policy in the region. By the reason of Çukurova Armenian Princedom is a buffer zone between the Seljukians and Ayyubids states so it dependently reigns in Turkey Seljuq Empire and sometimes Ayyubids states. It is seen that Armenian Princedom make a political moving to raise its prestige make use of the domestic affairs between these two states which they have dominant power in the region. These political moves manifest itself a policy that is pursued in different fields such as attacks on trade routes passing through the region, beating the hadj camel train, making allience with Crusader and Mongol invaders. As a result of these politics Chukurova Armenian Princedom played a role to form its own state and shaping the events in the region either positive or negative way.

Araştırma makalesi ; Cumhuriyetin ilan edildiği 1923 yılından sonra takip eden 40 yıl boyunca, Türkiye'nin Ortadoğu ülkeleriyle olan gerek siyasî gerek ekonomik ilişkileri tamamen Batı bloğunda yer alan bir ülke profilinde şekillendi. Zira Türkiye, yükselen Batı eksenine alternatif ya da muhalif değil, bu eksenin bir parçası olma şeklinde özetleyebileceğimiz bir dış politikayı benimsemişti. Bu politika doğrultusunda hareket eden Türkiye ile Batı dünyası arasındaki ilişkiler kuvvetlendikçe Ortadoğu ülkeleriyle arasındaki bağlar giderek zayıfladı. Bölge ülkeleriyle yakınlaşma adına atılan olumlu adımların da yine Batılılaşma amacına yönelik olması, bu ülkeler için var olan tabloyu daha da kötüleştirmişti. II. Dünya Savaşından sonra değişen dünya dengeleri Türkiye ile yakın komşuları olan Arap ülkeleri ve diğer Müslüman toplumların yollarını iyiden iyiye ayırdı. Zira Türkiye 1945 yılından itibaren, bu sefer daha kesin bir şekilde Batıya ve öncelikle de ABD'ye yanaşma çabasını göstermişti. Çünkü bu dönemde Türkiye, Sovyet tehdidiyle karşı karşıya kalmış ve güvenlik endişesiyle Batı'nın desteğine ihtiyaç duymuştu. Buna karşılık Ortadoğu ülkelerinde güçlenen milliyetçilik akımlarıyla birlikte yükselen bir Batı karşıtlığı vardı. Üstelik Sovyetlerden gelecek bir tehdit algıları da yoktu. Türkiye ile Ortadoğu ülkeleri arasındaki uçurum 1960'lı yılların ortalarına kadar giderek derinleşti. 1960 yılından itibaren bu uçurumun kapanmasına, bölge ülkeleriyle önce siyasi, sonra ekonomik ilişkilerin gelişmesine sebep olan gelişmeler peşpeşe yaşandı. 1964'te Kıbrıs'a yapılması planlanan askerî bir müdahaleyi önleyen Johnson Mektubu ve BM'de Kıbrıs konusunda yapılan oylamada olumsuz karar çıkmasıyla Türkiye'nin yaşadığı büyük hayal kırıklığı Batı güdümündeki dış politikanın terk edilerek çok yönlü ve alternatifli bir dış politikanın hayata geçirilmesine imkan sağladı. Bu köklü değişikliğin en önemli uygulama alanı ise, kaçınılmaz olarak Ortadoğu ülkeleri olmuştu. Bu makalede, 1964'te başlayan, 1973 Petrol Krizi ve 1974 Kıbrıs Barış Harekatı ile iyiden iyiye belirginleşen Ortadoğu politikamızdaki değişiklik ele alınacak, bu politika değişikliğinin ekonomik ilişkilerimizdeki yansımaları üzerinde durulacaktır. ; Throughout the following 40 years after the year 1923 when the republic was proclaimed, Turkey's political and economic relations with Middle Eastern countries were shaped in the profile of a country that was entirely within the Western bloc. That was because Turkey had adopted a foreign policy that we can summarize as being neither an alternative nor a dissident to the emerging Western axis, but becoming a part of it. As the relations between Turkey acting in accordance with this policy and the Western world grew stronger, the ties between Turkey and the Middle Eastern countries gradually weakened. The fact that the positive steps taken in the name of convergence with the countries in the region were again aimed at the purpose of Westernization had made the existing picture for these countries worse. The changing world dynamics after the World War II completely severed the ties between Turkey and the Arab countries, which are its close neighbors, and other Muslim societies as Turkey had made an effort from 1945 onward, this time more firmly, to converge towards the West and primarily the United States. Because during this period, Turkey had faced the Soviet threat and needed the West's support with security concerns. On the other hand, there was an emerging Anti-Westernism in the Middle East countries with the strengthening nationalist movements. Moreover, they had no perception of a threat from the Soviets. The gap between Turkey and the Middle Eastern countries deepened gradually until the mid-1960s. From 1960 onwards, consecutive developments resulting in the closing of this gap and advancement in political, then economic relations with the countries in the region emerged. Turkey's big disappointment resulting from the Johnson letter, which prevented a planned military intervention to Cyprus in 1964 and the negative result from the voting on Cyprus at the UN enabled it to abandon the Western guided foreign policy and implement a versatile foreign policy with alternatives. The most important application area of this fundamental change was inevitably the Middle Eastern countries. In this article, the change in our Middle East policy that started in 1964 and became increasingly evident with the 1973 Oil Crisis and the 1974 Cyprus Peace Operation will be discussed and the reflections of this policy change on our economic relations will be emphasized.

Küreselleşme ve bilgi teknolojilerindeki ilerlemeler gibi etkenlerle bireylerin "yalnızca hizmet alan" konumundan çıkarak kendisinin ve diğer vatandaşların yaşamlarını etkileyen önemli kararlara katılmak istemeleri katılımcı demokrasi tartışmalarını arttırarak temsili demokrasinin sorgulanmasına yol açmıştır. Vatandaşların birey olarak tek başlarına seslerini duyurmasının zorluğu ise onları organize olup örgütlenmeye itmiştir. Böylece sivil toplumun örgütlenmiş hali olan Sivil Toplum Kuruluşlarının önemi anlaşılmış ve sayısı gün geçtikçe artmıştır. Günümüzde Sivil Toplum Kuruluşları, devlet otoritesinin yetersiz kaldığı ve özel sektörün kâr amaçlı yaklaşımlarından dolayı üstlenmediği pek çok alanda üçüncü sektör olarak işlev görmektedir. Bununla beraber kamu politikalarının oluşum sürecinde mümkün olduğunca yer alarak kamusal hizmetlerin vatandaşların talepleri doğrultusunda sunulmasına çalışmaktadır. Bu çalışmanın amacı Sivil Toplum Kuruluşlarının yerel politika belirleme süreci üzerinde etkili olup olamadıklarını, hangi faktörlerin etkilerini arttırdığı ya da azalttığını, yerel katılım mekanizmalarını ne düzeyde kullandıklarını incelemektir. Araştırmanın temel özelliği konuyu Sivil Toplum Kuruluşlarının perspektifi aracılığıyla anlamaya çalışmasıdır. Bu amaçla Konya'daki 110 STK'dan her birinden bir yönetici veya üyeyle anket çalışması yapılmıştır. Elde edilen veriler analiz edilerek araştırmanın hipotezleri test edilmiştir. ; Together with the factors like globalisation and advance in information technologies, individuals are not in the position of "just getting service", but they want to participate in the making process of important decisions that affect both their own lives and other citizens'. This situation created the crisis of representative democracy and increased the debate on participatory democracy. The difficulty of making themselves heard pushed citizens to become organized. Thus, the importance of non-governmental organisations that is the organized form of civil society has realized and their number has increased day by day. Today, non-governmental organisations are functioning as the third sector in a great deal of areas in which state authority is inadequate and private sector doesn't want to take responsibility due to profit-oriented approach. In addition, they are trying to offer public services in line with the demands of citizens by taking place in the policy making process as far as possible. The aim of this study is to examine whether non-governmental organisations are affective in the local policy making process, which factors increase or decrease these effects and how they use local participation mechanisms. The main feature of this research is to study the subject from the perspective of non-governmental organisations. For this aim, a survey was conducted with one administrator or member from each of 110 NGOs. The data obtained was analysed to test the hypothesis of the study.

Bir çatışma yönetimi formu olarak uluslararası arabuluculuk, eski çağlardan bu yana yaygın biçimde kullanılan bir üçüncü taraf müdahalesidir. 21. yüzyılla birlikte, çatışmaların değişen nitelikleri, aktörlerin çeşitlenmesi ve artan uluslararası bilinç gibi nedenlerle uluslararası arabuluculuğa dair geleneksel yöntemler etkinliğini kaybetmeye başlamıştır. Bu süreçte, uluslararası arabuluculuk kuramsal ve kurumsal bazda yeniden ele alınmış ve başta çok aktörlü arabuluculuk olmak üzere, yeni yaklaşımlar, uluslararası arabuluculuğa dahil edilmiştir. Bu çalışmada, değişen arabuluculuk anlayışı incelenmekte ve bu süreçte Türkiye'nin yeni yaklaşımların kurumsal düzenlemelere dahil edilmesindeki rolü analiz edilmektedir. Çalışma, Türkiye'nin bölgesel ve küresel çapta etkin arabuluculuğun kurumsallaşması hususunda önemli bir etkiye sahip olduğunu ileri sürmektedir. ; International mediation as a form of conflict management is a third-party intervention that has been widely used since ancient times. With the 21st century, traditional methods of international mediation began to lose their effectiveness due to reasons such as changing characteristics of conflicts, diversification of actors and increased international awareness. In this process, international mediation is reconsidered on a theoretical and institutional basis and new approaches, especially multi-actor mediation, are included in international mediation. In this study, the changing concept of mediation is examined and the role of Turkey in including new approach into institutional arrangements in this process is analyzed. The study argues that Turkey has a significant impact on institutionalization of effective mediation processes in regional and global scale.

Cumhuriyetin ilan edildiği 1923 yılından sonra takip eden 40 yıl boyunca, Türkiye'nin Ortadoğu ülkeleriyle olan gerek siyasî gerek ekonomik ilişkileri tamamen Batıbloğunda yer alan bir ülke profilinde şekillendi. Zira Türkiye, yükselen Batı ekseninealternatif ya da muhalif değil, bu eksenin bir parçası olma şeklinde özetleyebileceğimizbir dış politikayı benimsemişti.Bu politika doğrultusunda hareket eden Türkiye ile Batı dünyası arasındaki ilişkilerkuvvetlendikçe Ortadoğu ülkeleriyle arasındaki bağlar giderek zayıfladı. Bölge ülkeleriyle yakınlaşma adına atılan olumlu adımların da yine Batılılaşma amacına yönelik olması,bu ülkeler için var olan tabloyu daha da kötüleştirmişti.II. Dünya Savaşından sonra değişen dünya dengeleri Türkiye ile yakın komşuları olan Arap ülkeleri ve diğer Müslüman toplumların yollarını iyiden iyiye ayırdı. ZiraTürkiye 1945 yılından itibaren, bu sefer daha kesin bir şekilde Batıya ve öncelikle deABD'ye yanaşma çabasını göstermişti. Çünkü bu dönemde Türkiye, Sovyet tehdidiylekarşı karşıya kalmış ve güvenlik endişesiyle Batı'nın desteğine ihtiyaç duymuştu. Buna karşılık Ortadoğu ülkelerinde güçlenen milliyetçilik akımlarıyla birlikte yükselen bir Batıkarşıtlığı vardı. Üstelik Sovyetlerden gelecek bir tehdit algıları da yoktu.Türkiye ile Ortadoğu ülkeleri arasındaki uçurum 1960'lı yılların ortalarına kadargiderek derinleşti. 1960 yılından itibaren bu uçurumun kapanmasına, bölge ülkeleriyleönce siyasi, sonra ekonomik ilişkilerin gelişmesine sebep olan gelişmeler peşpeşe yaşandı. 1964'te Kıbrıs'a yapılması planlanan askerî bir müdahaleyi önleyen Johnson Mektubuve BM'de Kıbrıs konusunda yapılan oylamada olumsuz karar çıkmasıyla Türkiye'nin yaşadığı büyük hayal kırıklığı Batı güdümündeki dış politikanın terk edilerek çok yönlü vealternatifli bir dış politikanın hayata geçirilmesine imkan sağladı. Bu köklü değişikliğinen önemli uygulama alanı ise, kaçınılmaz olarak Ortadoğu ülkeleri olmuştu.Bu makalede, 1964'te başlayan, 1973 Petrol Krizi ve 1974 Kıbrıs Barış Harekatı ileiyiden iyiye ...

Makalenin konusu, Sahel bölgesinde faaliyet gösteren devlet dışı silahlı aktörlerin özel ajandaları ile yerel dinamikleri birbirine entegre eden hibrit stratejilerini analiz etmektir. Çalışmada, seçilen terör grupları ve yerel milis grupların 2013-2022 tarihleri arasında Mali, Burkina Faso ve Nijer'deki şiddet eylemleri analiz edilecektir. Çalışmanın amacı, DDSA tanımlaması altında ele alınan grupların son dönemde artan eylemleri ve alan kontrolleri doğrultusunda bu grupların hangi sebepler dahilinde Sahel bölgesinde dirençlilik kazandığını saptamaktır. Bu bağlamda; zayıf ordular ve sorunlu terörle mücadele yaklaşımı, yerel yönetişim eksikliği ve yönetilemeyen alanlar ikilemi, bu grupların genişlemesine zemin hazırlayan faktörler olarak belirlenmiştir.

Batı'da doğup gelişen sivil toplum kavramı, Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne üyelik sürecinde en fazla anılan kavramlardan birisidir. Avrupa Birliği– Türkiye ilişkilerinde sivil toplum kuruluşları önemli misyonlar üstlenmektedir. AB'ye uyum süreci Türkiye'de sivil toplumun gelişmesinin önünü açmaktadır. Bu bağlamda, AB Türkiye'de sivil toplumun gelişmesi açısından birçok sivil toplum kuruluşunu desteklemekte ve geliştirilen projelere fon aktarmaktadır. Bu çalışmanın amacı, günümüzde dünya ekonomilerine yön veren önemli temel araçlardan biri olan sivil toplum kuruluşlarının, Avrupa Birliği'ne tam üyelik sürecinde Türkiye'deki konumunu ortaya koymaktır. Bu bağlamda çalışmada, teorik analiz yöntemi kullanılmıştır. Son olarak da sivil toplum kuruluşları açısından Türkiye ve Avrupa Birliğinin SWOT analizi yapılmıştır. ; Civil society concept which arose and developed in the West is one of the mostly mentioned concepts in Turkey's European Union membership process. Non-governmental organizations undertake important missions in Turkey - EU relations. EU harmonization process paves the way for advancement of civil society in Turkey. In this context, with regards to the advancement of civil society in Turkey, the EU supports many NGO's and transfers funds to the on going projects. The aim of this study is to reveal the position of NGOs in Turkey which is one of the important fundamental tools nowadays shaping world economies in the EU full membership process. Within this context, the theoretical analysis was used as the method. Finally, a SWOT analysis of Turkey and EU was conducted in terms of their NGOs.

1950'li yıllarda küreselleşmeyle birlikte ülkelerin idari yapısında ve kalkınma anlayışlarında bir takım değişikliklerin yaşandığı görülmektedir. Daha sonraki yıllarda gündeme gelen yerelleşme anlayışı sonucunda kamu, özel ve sivil toplum kuruluşları arasındaki ortaklıklar giderek artmış, bu da yeni kalkınma anlayışının ortaya çıkmasına neden olmuştur. Artık ülkeler tavandan tabana kalkınma anlayışı yerine tabandan tavana kalkınma anlayışını seçmektedir. Yaşanan bu gelişmelerle beraber bölgesel ölçekte kalkınma politikalarını oluşturmak ve uygulamak, bölgelerarası dengesizlikleri ortadan kaldırmak ve yerel dinamikleri harekete geçirmek amacıyla bütün dünyada Bölgesel Kalkınma Ajansları oluşturulmaya başlanmıştır. Ülkemizde 2006 yılında kabul edilen "Kalkınma Ajanslarının Kuruluşu, Koordinasyonu ve Görevleri Hakkında Kanun" ile yerel iktisadi kalkınmayı gerçekleştirmek amacıyla 26 tane Bölgesel Kalkınma Ajansı oluşturulmuştur. Bugün ajanslar yerel kalkınmanın gerçek aktörleri olarak kabul edilmektedir ; It is obviously seen that an amount of differences in governmental structure and the intelligence of economic development of countries with the globalization in 1950's. In later years, with the current issue of common understanding of localization the corporations among the association, special and civil associations has increased continually, that has caused a new understanding of development. From now on, the countries choose the understanding of development not from the ceiling to the floor but, from the floor the ceiling. With these improvements, in order to organize and put regional development policies into practise, to abolish the imbalances among the regions and with the aim of setting the local dynamics into action, Regional Development Agencies are started to be constituted all around the world. In our country, with "The law About The Constitution Development Agencies, Coordination and Functions" and with the aim of carrying out local economical development, 26 Regional Development Agencies constituted. Today, agencies are regarded as the real actors of local development

Avrupa Birliği (AB) 2004 yılından bu yana Orta ve Doğu Avrupa ülkelerinin büyük çoğunluğunu resmi olarak birliğe kabul etti ve Batı Balkanlarda geriye kalan üye olmayan ülkeler AB'nin yeni hedefi haline geldi. Ancak, Birlik AB politik üyelik koşulları yoluyla kurallarını Orta ve Doğu Avrupa ülkelerine kıyasla Batı Balkanlardaki diğer üye olmayan ülkelere aktarırken birtakım zorluklarla karşılaşmıştır. Burada akla iki soru gelmektedir: Birinci soru, "Hangi şartlar altında bu koşullar etkili olabilir?" iken; ikinci soru, "AB üyelik koşulları neden Batı Balkanlarda bulunan ülkelerin iç politikasında kısmen sınırlı bir rol oynar?" şeklindedir. Bu meseleyi açığa kavuşturmak için Schimmelfennig ve Sedelmeier (2004) tarafından "dış teşvik modeli" benimsenmiştir. Bu çalışma "dış teşvik modelinin" bu soruları tam anlamıyla cevaplandıramadığını ve ulusal kimliğin Batı Balkan devletleri olan Hırvatistan ve Sırbistan'da AB üyelik koşullarının etkililiğini belirleme noktasında önemli bir role sahip olduğunu ileri sürmektedir. Çalışmanın Hırvatistan ve Sırbistan'ı durum çalışmaları olarak ele almasının sebepleri; bu iki ülkenin eski Yugoslav Sosyalist Federal Cumhuriyeti olmaları ve 1990'lı yıllarda ortak bir savaş tarihi paylaşmalarıdır. Belirtilen bu ortak özelliklere rağmen bu iki ülkenin Birliğe olan üyelik sürecine ilişkin tutumlarının birbirinden farklılık arz ettiği dikkat çekmiştir (Massari, 2010). Hırvatistan AB üyeliğini hâlihazırda 2013 yılında elde etmiş olmasına rağmen, Sırbistan'ın bu üyeliği gerçekleştirme noktasında kat etmesi gereken daha çok yol vardır ; The European Union (EU) has formally initiated the vast majority of the Central and Eastern European Countries (CEECS) into the Union and Western Balkans' remaining non-EU countries have became the new target of EU enlargement since 2004. The Union, however, has faced some difficulties in transferring its rules to non-member countries in Western Balkans by means of the EU political accession conditionality in comparison to Central and Eastern European Countries. Here are two questions to mind: 'Under what circumstances could the conditionality be effective?' and 'why does the EU conditionality play relatively limited role in the domestic politics of the Western Balkan states?' An "external incentive model" is adopted by Schimmelfennig and Sedelmeier (2004) to articulate the issue. This study addresses this contestation, arguing that the "external incentive model" is incapable of fully answering these questions and that national identity has a huge impact on the determination of the effectiveness of EU accession conditionality by focusing on the problems limiting this effectiveness in two Balkan states, namely Croatia and Serbia. The reasons why the paper has chosen Croatia and Serbia as case studies are that they are republics of former Yugoslavia and that they have shared war history in the 1990s, however act differently on the way to the European Union (Massari, 2010). Although Croatia has become a member of the Union, Serbia still has got a long way to go The European Union has utilised political conditionality as one of the most significant strategies to export its governance and to encourage non-member countries to obey the rules of the EU (Schimmelfennig and Sedelmeier, 2004). Political conditions, which are necessitated by the Union from the very beginning, can be described as a competitive party system, and free and fair elections. As for the essential political conditions of EU accession that the EU confirmed in 1993, which are also defined as the Copenhagen Criteria, they are the stability of democratic institutions, rule of law, liberal market economy, human rights and lastly the protection of minority rights (Bieber, 2013:2). The required political conditions are flexible. By which it means that some specific requirements could be added to the conditions. For instance, the UE required cooperation with the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (ICTY) in the context of Western Balkans (Frerburh and Richter, 2010:269-71). Predominant studies select "external incentive model" to articulate the logic of EU conditionality and political conditions. This model is based on a rationalist cost-benefit calculation that assumes that states are regarded as rational actors, seeking to boost their interests (Schimmelfennig and Sedelmeier, 2004). The tool of conditionality is perhaps the most significant instrument that the EU external governance applies to force would-be member states to obey the rules of the EU. That is, the Union decides its instructions as conditions and would-be member states are expected or required to accept these conditions to receive rewards. Consequently, the target government would face three various pressures namely from the Union, domestic and international politics in return for EU external incentives (Trauner, 2011:8). It is therefore the credibility of the EU conditionality plays a key role in evaluating the pros and cons of EU rewards as opposed to domestic compliance (Schimmelfennig and Sedelmeier, 2004:663-7). This model is, however, unsuccessful in fully articulating why the EU political conditionality could perform better in states like Croatia than in states like Serbia in the context of Western Balkan despite the fact that the Union has provided these countries with rewards. At this point, national identity, as a constructivist variable, has a huge impact on the determination of the effectiveness of EU accession conditionality by focusing on the problems limiting this effectiveness in two Balkan states, namely Croatia and Serbia. National identity is the main theme that determines whether conditionality can be effective or not. Constructivists argue that wouldbe member states would acknowledge the influence of the Union by means of socialisation and persuasion processes. It is these processes internalizing identities with the help of domestic actors (Trauner, 2011). Considering the rules of the EU appropriate and compatible with political conditionality helps domestic actors to stick to given EU rules (Schimmelfennig et al., 2006:27-52). In this sense, national identity, as a filter actor, influences EU conditionality. It is, therefore, crucial to note that states, as social actors, often shape and reshape national identity when they face or interact with different social structures. The EU political conditionality has raised doubts about its effectiveness in the countries in question. This is because they had ethnic conflicts in 1990s that shaped their national identities. It is this historic background affecting the effectiveness of EU political conditionality in Croatia and Serbia in different lights. As a result, the European Union (EU) has formally initiated the vast majority of the Central and Eastern European Countries (CEECS) into the Union and Western Balkans' remaining non-EU countries have become the new target of EU enlargement since 2004. The Union, however, has faced some difficulties in transferring its rules to nonmember countries in Western Balkans by means of the EU political accession conditionality in comparison to Central and Eastern European Countries. In this paper, it is argued that the "external incentive model" is incapable of fully explaining the issue in question and that national identity has a huge impact on the determination of the effectiveness of EU accession conditionality by focusing on the problems limiting this effectiveness in two Balkan states, namely Croatia and Serbia. The reasons why the paper has chosen Croatia and Serbia as case studies are that they are republics of former Yugoslavia and that they have shared war history in the 1990s, however act differently on the way to the European Union (Massari, 2010). Although Croatia has become a member of the Union, Serbia still has got a long way to go.Cooperation with the ICTY has been very sensitive issue in both Croatia and Serbia where these countries had to comply with it as a result of being tied to EU accession. The way in which the transformation of the EU rules, however, quite varied from one another. Croatian elites saw the cooperation with ICTY as indispensable part of EU accession and in line with Croatian respect of European organizations. Croatia met EU requirements. This is simply because the country was one of the European countries in which the rule of law is respected and obeyed. As far as Serbia is concerned, the cooperation with the ICTY was ensured by Serbian elites who felt forced and oppressed to do so. But they rejected the Hague tribunal. Even though they rejected it, a sense of obligation arising from the fear of being punished by the international community through the cancellation or postpone of EU talks took place regarding detaining suspects. This problematic issue resulted in different images of the EU in the eyes of these two countries. Serbia regards the European Union as a punisher and a superior force that inclined to in Serbia. This could be one of the reasons why there is distance between Belgrade and Brussels. As for Croatia, the image of Europe in the eyes of Croatian people is related to high democratic standards, liberty and civilization (Subotic, 2011:326-7). This could be one of the reasons why there is close cooperation between Croatia and the European Union. The rational incentive model is important for explaining the choice of would-be member states. It is crucial to clarify that this model is valid once the rules of the European Union are compatible with national identity of the would-be member states. Once the national identity of the target state is incompatible with the rules of the EU, it is fair to say that any material condition does not serve a very useful purpose. Therefore, national identity matters

Siyasal pazarlamada, siyasal unsurlar olarak siyasal partiler, liderler ve adaylar rakiplerine kıyasla daha yüksek oy potansiyeli elde edip, seçimi kazanmak için hedef pazarın temel unsurları olan seçmenleri ikna etmeyi amaçlamaktadırlar. Bunun yanı sıra seçmenler, içinde bulundukları sosyal çevrelerle etkileşimde bulunarak, oy verme kararlarını alabilmektedirler. Dolayısıyla, seçmenler ağızdan ağıza iletişim teknikleri ile tavsiye verme ve tavsiye alma şeklinde, gerek yüzyüze gerekse kitle iletişim araçları vasıtasıyla sosyal çevrelerinden etkilenmektedirler. Seçmenlerin, oy verme tercihinin siyasal unsurlar doğrultusunda mı yoksa sosyal çevrelerinin etkileri ile mi şekillendiği literatürdeki çalışmaların odağı haline gelmiştir. Bu doğrultuda, bu çalışmada, seçmenlerin oy verme tercihinde etkili olabilecek unsurlar tespit edilmeye çalışılmıştır. Çalışmanın temel amacı, siyasal unsurlar tarafından yapılan siyasal pazarlama faaliyetleri ile seçmenler tarafından yapılan ağızdan ağıza iletişimin, seçmen davranışları üzerindeki etkisini belirlemektir. Çalışma, 432 seçmenden oluşan kolayda örnekleme yöntemi ile belirlenen bir örneklem büyüklüğü ile yüzyüze anket yönteminden yararlanılarak Konya'da gerçekleştirilmiştir. Çalışmada, siyasal pazarlama, ağızdan ağıza iletişim ve seçmen davranışları arasındaki ilişkiler doğrulayıcı faktör analizi yapılarak yapısal eşitlik modeli ile tespit edilmiştir. Araştırma sonucunda, siyasal unsurlar tarafından yapılan siyasal pazarlama faaliyetleri ile seçmenler tarafından yapılan ağızdan ağıza iletişim arasında pozitif yönlü ve istatistiksel bakımdan anlamlı bir ilişki olduğu tespit edilmiştir. Siyasal unsurlar tarafından yapılan siyasal pazarlama faaliyetlerinin ve seçmenler tarafından yapılan ağızdan ağıza iletişimin seçmen davranışları üzerinde pozitif yönde etkisi olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Bu kapsamda, siyasal pazarlama faaliyetlerinin seçmen davranışları üzerindeki etkisinde ağızdan ağıza iletişimin aracılık rolü olduğu belirlenmiştir. Ayrıca, çalışma kapsamında, siyasal pazarlama, ağızdan ağıza iletişim ve seçmen davranışları düzeylerinde seçmenlerin demografik özelliklerine göre anlamlı farklılık olduğu tespit edilmiştir. ; In political marketing, political parties as political elements, aim at persuading voters, who are the key elements of target market in order to win election by gaining a higher vote potential than their opponents. In addition, voters can make decisions on election by interacting with the social environment they are in. Accordingly, voters are affected by their social environments by means of either face-to-face or mass media communication through word of mouth communication techniques in the way of receiving and giving advice. Whether voter preferences are shaped by political elements or by the effects of social environment has become the focus of the studies within the relevant literature. Therefore, in this study, factors that might be influential in decision making process of voters are tried to be determined. The main purpose of this study is to determine the effect of political marketing activities carried out by the political elements and word of mouth communication carried by voters on voter behaviours. The study is conducted in Konya on a sample consisting of 432 voters, the size of which is determined by convenience sampling method by using face-to-face survey method. Consequently, the relationships among political marketing, word of mouth communication and voter behaviours are confirmed by structural equation modelling through confirmatory factor analysis. As a result of the study, it is determined that there is a positive and statistically significant relationship between political marketing activities conducted by political elements and word of mouth communication conducted by voters. Political marketing activities carried out by political elements and word of mouth communication conducted by voters are found to have a positive effect on voter behaviour. In this context, it is determined that word of mouth communication have an mediator role in the effect of political marketing activities on voter behaviours. In addition, within the scope of this study, a significant difference has been determined with respect to demographic features of voters at the levels of political marketing, word of mouth communication and voter behaviours.