The aim of the article is to analyze the basic statements and actions of official authorities of Russia on the problem of security in Europe. The author analyzes the impact of these factors on the level of authorities support from citizens and assessment of the country's population of the national security threats. Russian President from 2014 implements an active geopolitical strategy that made the foreign news media more important than the debate on domestic issues. Fearful of foreign influence on domestic policy, the Russian authorities have adopted regulations that restrict the activities of international non-profit organizations (NGOs) and Russian NGOs financed by foreign organizations. These statements and actions of the Russian authorities, as a whole, form a positive attitude to Putin and the negative – to his critics. ; Celem artykułu jest analiza oświadczeń i działań rosyjskich władz w kwestii bezpieczeństwa w Europie oraz wpływu tych działań na poziom poparcia społecznego dla władz i ocenę zagrożeń dla kraju. Prezydent FR od 2014 r. realizuje aktywną strategię geopolityczną, wskutek czego medialne doniesienia dotyczące spraw międzynarodowych stały się ważniejsze od dyskusji o wewnętrznych problemach. Obawiając się zewnętrznych wpływów na politykę wewnętrzną, władze rosyjskie przyjęły regulacje, które ograniczają zdolność zagranicznych organizacji pozarządowych do udziału w życiu politycznym Rosji, w tym poprzez finansowanie rosyjskich organizacji pozarządowych. Analizowane działania i oświadczenia, traktowane jako całość, kształtują pozytywny stosunek społeczny do prezydenta Putina i negatywny w stosunku do jego krytyków. Ponadto, posługiwanie się kwestiami międzynarodowymi w polityce wewnętrznej nie tylko pomaga wyjaśniać trudności gospodarcze w kraju, ale także utrzymać lojalność większości Rosjan. ; Целью статьи является анализ основных заявлений и действий официальных органов власти России по вопросу проблем безопасности в Европе и влияния этих факторов на уровень поддержки граждан власти и оценку населением угроз безопасности страны. Президент РФ с 2014 г. реализует активную геополитическую стратегию, что сделало внешнеполитические новости в СМИ более важными, чем дискуссии по внутренним проблемам. Опасаясь внешнеполитического влияния на внутреннюю политику, российские власти приняли нормативно-правовые акты, ограничивающие деятельность международных некоммерческих организаций (НКО) и российских НКО, финансирующихся иностранными организациями. Описанные заявления и действия российских властей, в целом, формируют позитивное отношение к В. Путину и негативное – к его критикам.
Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; The article aims to present the stand of relationship between Germany and Poland in context of changes that took place in the EU Common Foreign, Security and Defense Policy and New East Policy of Germany and Germany's Russia policy deeply infl uence threw aggressive Russian policy agents Ukraine and adders postsoviet countries. Author also analyses Poland's "resets" with Germany and Russia and interested in changing German-Russian relationship in the future. German see Russia as a partner due to its global role while Poles see it as a partner due to its geographic proximity and needs to stabilize the region. While Germans do not see Russia as a direct threat Poles understand why Ukraine, Belarus, and the Caucasus see it as a threat. Poland and Germany has consistently supported the strengthening of cooperation between member states within Common Foreign, Security and Defense Policy of the European Union with an aim of making this international organization gain a status of the key player in the international politics in the future.
Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Polska od momentu członkostwa w UE zaczęła zwracać szczególną uwagę na kwestię ochrony środowiska. Wspólnota pozwala na dowolność kreowania przez państwa ich bilansów energetycznych, jednak unijne prawo musi być przestrzegane i wdrażane. W związku z tym polityka bezpieczeństwa energetycznego Polski, kreowana przez rząd oraz organizacje rządowe, pozarządowe, przedsiębiorców, a także społeczeństwo, powinna uwzględniać unijne priorytety, zwłaszcza w przypadku sektora odnawialnych źródeł energii. OZE są jednym z priorytetów polityki energetyczno-klimatycznej UE. Celem artykułu jest m.in. wskazanie roli prosumenta w zarządzaniu bezpieczeństwem energetycznym Polski oraz analiza tzw. energetyki prosumenckiej. Kwestię prosumenta reguluje w Polsce ustawa o OZE – proces nowelizacji w 2015 r, odbił się szeroką dyskusją nie tylko w gronie naukowym, ale i wśród przedstawicieli organizacji społecznych oraz środowisk skupiających prosumentów w Polsce. Zjawisko to było widoczne również i na początku 2016 r., gdzie nowy rząd, po dojściu do władzy (Patia Prawo i Sprawiedliwość), postanowił wznowić pracę nad zawartością ustawy. Należy podkreślić, że w polskim prawie nie było bezpośredniego wsparcia finansowego (określonego na poziomie ustawowym) dla małych producentów energii elektrycznej. Kredyty i uproszone rozwiązania administracyjne, nie zachęcały konsumentów do indywidualnych inwestycji. W wyniku nowelizacji ustawy o OZE prosument w ramach wsparcia może skorzystać m.in. z zakupu i montażu małych instalacji odnawialnych źródeł energii finansowanych z funduszy unijnych. Artykuł stanowi także próbę odpowiedzi na pytania: kim jest prosument, co to jest energetyka prosumencka oraz jakie są jej założenia? Jaka jest rola prosumenta w procesie zarządzania bezpieczeństwem energetycznym w Polsce? Artykuł koncentruje się na zagadnieniu aktualnym, co zwiększa jego atrakcyjność pod względem badawczym. ; Since its EU membership, Poland has paid special attention to the protection of the natural environment. The Community enables flexible creation of the energy balances by the Member States, but EU law must be respected and implemented. Therefore, the energy security policy created by the Polish government and governmental organizations, NGOs, businesses and the society should take into account the EU priorities, especially in the renewable energy sector. RES is one of the priorities of the energy and climate policy. This article aims to indicate the prosumer role in the management of energy security, and to analyse prosumer energy. The issue of prosumer-driven regulations in the field of renewable energy in Poland, amended in 2015, triggered a broad discussion not only among the scientific community, but also among the representatives of social organizations and communities gathering prosumers in Poland. This phenomenon was evident also at the beginning of 2016, when the new government came to power (the Law and Justice party) and decided to resume work on the content of the Act. It should be emphasized that the Polish law provided for no direct financial support (determined on a statutory level) for small power producers. Simplistic loans and administrative arrangements do not encourage consumers to individual investments. As a result of the amendment to the law on renewable energy in support of prosumer benefits from, among others, the purchase and assembly of small installations of renewable energy sources financed from the EU funds. This article aims to answer a few questions: who is the prosumer, who is the energy prosumer and what are their objectives? What is the role of the prosumer in the management of energy security in Poland? The article focuses on a topical issue, which makes it all the more interesting in terms of research.
Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Właściwym do zapewnienia powszechnej i przestrzennej gotowości obronnej państwa, a jednocześnie realizacji zadań w ramach obrony kolektywnej Sojuszu, jest system obronny, dysponujący efektywnym potencjałem odstraszania w którym ważne miejsce zajmuje obrona terytorialna, włączona w proces powszechnego wychowania i szkolenia wojskowego młodzieży, szkolenia rezerw, wsparcia lokalnych społeczności i układu pozamilitarnego w działaniach zapewniających ochronę ludności i mienia w sytuacji zaistnienia kryzysu (militarnego lub niemilitarnego), a w okresie wojny i ewentualnej okupacji prowadzenia ochrony i obrony ważnych obiektów i rejonów na całym terytorium kraju, współdziałania z wojskami operacyjnymi oraz wsparcia, a także elementami układu pozamilitarnego. ; In order to provide effective, universal and spatial defense of the Polish State, and at the same time to carry out the collective defence tasks of the Alliance, it is indispensable to create a defense system with an effective deterrence potential. Effective defence requires effective coordination between the military and other state institutions. Territorial Defence as a component of a genuinely effective, modern military structure – included in the process of universal youth education and training, Polish Army reserve training, support to local communities and non-military cells in the event of a crisis (military or non-military), and during the war and possible occupation, protection and defence of important facilities and areas throughout the territory of the country, cooperation with regular operational units, and support units and civilian defence and defence structures, provide an effective and up-to-date defence of both military and non-military threats to national security.
The EU Global Strategy for Foreign and Security Policy was adopted by the European Council on June 28, 2016. It defines the common interests of the EU and its member states. It was based on the following objectives: security of citizens and territory, prosperity, democracy, global order, which are to lead to the creation of a credible, reactive and cohesive European Union. The principles which the European Union began to follow are unity, cooperation with others, responsibility, and deepening external partnerships.It is worth noting that cybersecurity in the European Union is a prerogative of the Member States unlike cyberterrorism which is a shared competence. Nevertheless, the EU has a key role to play in creating the conditions for the ability of Member States to improve, cooperate and build trust.This article will attempt to demonstrate that the effectiveness of actions taken by European Union bodies in the field of cyber terrorism depends on the type of instruments at the disposal of the EU and the Member States and the legal basis of the relevant regulations. The problem is that there are legal inaccuracies and interpretation discrepancies in the provisions of legal regulations at the EU level regarding the division of competences regarding cyberspace protection, which in fact lead to a delay in the establishment of mutual cooperation between the EU and the Member States. ; Globalna strategia UE na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa została przyjęta przez Radę Europejską 28 czerwca 2016 r. Określa wspólne interesy UE i państw członkowskich. Opiera się na następujących celach: bezpieczeństwie obywateli i terytorium, dobrobycie, demokracji, ładzie światowym, które mają doprowadzić do stworzenia wiarygodnej, reaktywnej i spójnej Unii Europejskiej. Zasady, którymi zaczęła kierować się Unia Europejska, to jedność, współdziałanie z innymi, odpowiedzialność, pogłębianie partnerstw zewnętrznych.Warto zauważyć, że cyberbezpieczeństwo w Unii Europejskiej jest prerogatywą państw członkowskich w przeciwieństwie do cyberterroryzmu, który należy do kompetencji dzielonych. Mimo to UE ma do odegrania kluczową rolę w tworzeniu warunków dla zdolności państw członkowskich, aby ulepszać, współpracować i budować zaufanie. W niniejszym artykule zostanie podjęta próba wykazania, że na skuteczność działań podejmowanych przez organy Unii Europejskiej w zakresie polityki cyberterrorystycznej zależy od rodzaju instrumentów będących w dyspozycji UE i państw członkowskich oraz podstawy prawnej odpowiednich regulacji. Problemem pozostają nieścisłości prawne i rozbieżności interpretacyjne w zapisie regulacji prawnych na poziomie unijnym w zakresie podziału kompetencji dotyczących ochrony cyberprzestrzeni, które w rzeczywistości prowadzą do opóźnienia powstania wzajemnej współpracy między Unią a państwami członkowskimi[1] https://eeas.europa.eu/top_stories/pdf/eugs_pl_.pdf. (dostęp: 3.02.2021 r.).
Azja Centralna nie jest obszarem priorytetowego zainteresowania ze strony Unii Europejskiej. Choć relacje z państwami regionu nawiązano zaraz po uzyskaniu przez byłe republiki radzieckie niezależności i intensywnie próbowano rozwijać przez następne lata, dzisiejsze efekty współpracy wynikające ze wzajemnych zobowiązań nie są satysfakcjonujące. Celem artykułu jest analiza priorytetów polityki zagranicznej Unii Europejskiej wobec Azji Centralnej po roku 2012. Priorytety zostały przedstawione w dwóch ujęciach: regionalnym i krajowym. Analizie podlegał pełen zakres dokumentów prawnych określających ramy wzajemnych relacji,jak i szersze spektrum obustronnych deklaracji politycznych. Kluczowymi elementami analizy stały się: uwarunkowania kreowania priorytetów politycznych, utworzony mechanizm instytucjonalny niezbędny do kształtowania decyzji politycznej, jak i realizacji założeń współpracy. Artykuł porusza także główne wyzwania w uznanych za kluczowe wymiarach współpracy.Końcowa część analizy prowadzi do wniosków pozwalających na ocenę możliwości realizacji założonych celów polityki unijnej w relacjach z państwami Azji Centralnej. ; Central Asia is not a priority for the European Union. Relations with the states in this region were established immediately after the former Soviet republics won independence but, despiteattempts at rapid advancement there, the results of mutual cooperation and mutual commitments have been unsatisfactory. The objective of this paper is to analyze the priorities of the European Union's policy towards Central Asia after 2012. These priorities are viewed from the regional and national perspectives. The analysis studies a comprehensive range of legal documents to establish the framework of mutual relations and the broad range of mutual political declarations. The key elements of this analysis involve examining the determinants that have shaped the political priorities, the institutional mechanisms established for the purpose of political decision-making and the conduct of collaboration. The paper also looks at the main challenges faced in those areas of cooperation that are deemed crucial. The final part of the analysis leads to conclusions that make it possible to assess how feasible it is to implement EU policies in relations with Central Asian states.
Azja Centralna nie jest obszarem priorytetowego zainteresowania ze strony Unii Europejskiej. Choć relacje z państwami regionu nawiązano zaraz po uzyskaniu przez byłe republiki radzieckie niezależności i intensywnie próbowano rozwijać przez następne lata, dzisiejsze efekty współpracy wynikające ze wzajemnych zobowiązań nie są satysfakcjonujące. Celem artykułu jest analiza priorytetów polityki zagranicznej Unii Europejskiej wobec Azji Centralnej po roku 2012. Priorytety zostały przedstawione w dwóch ujęciach: regionalnym i krajowym. Analizie podlegał pełen zakres dokumentów prawnych określających ramy wzajemnych relacji, jak i szersze spektrum obustronnych deklaracji politycznych. Kluczowymi elementami analizy stały się: uwarunkowania kreowania priorytetów politycznych, utworzony mechanizm instytucjonalny niezbędny do kształtowania decyzji politycznej, jak i realizacji założeń współpracy. Artykuł porusza także główne wyzwania w uznanych za kluczowe wymiarach współpracy. Końcowa część analizy prowadzi do wniosków pozwalających na ocenę możliwości realizacji założonych celów polityki unijnej w relacjach z państwami Azji Centralnej. ; Central Asia is not a priority for the European Union. Relations with the states in this region were established immediately after the former Soviet republics won independence but, despite attempts at rapid advancement there, the results of mutual cooperation and mutual commitments have been unsatisfactory. The objective of this paper is to analyze the priorities of the European Union's policy towards Central Asia after 2012. These priorities are viewed from the regional and national perspectives. The analysis studies a comprehensive range of legal documents to establish the framework of mutual relations and the broad range of mutual political declarations. The key elements of this analysis involve examining the determinants that have shaped the political priorities, the institutional mechanisms established for the purpose of political decision-making and the conduct of collaboration. The paper also looks at the main challenges faced in those areas of cooperation that are deemed crucial. The final part of the analysis leads to conclusions that make it possible to assess how feasible it is to implement EU policies in relations with Central Asian states.
Celem artykułu jest ukazanie uwarunkowań reorientacji polityki Unii wobec regionu Afryki Północnej po roku 2011, w związku z jej zaangażowaniem podczas 'arabskiej wiosny', a także analiza zakresu nowego podejścia w odniesieniu do praktycznych możliwości wdrażania unijnych instrumentów polityk. Powyższe rozważania pozwolą na przedstawienie wniosków dotyczących dalszego zaangażowania Unii Europejskiej w regionie Afryki Północnej i budowy nowych ram podejścia strategicznego UE w tym regionie, zarówno na płaszczyźnie ustalania interesów na arenie brukselskiej, jak i przedstawienia wypracowanego stanowiska i uruchomienia działań na arenie międzynarodowej. ; The paper attempts to indicate the determinants of the reorientation of the European Union's policy towards North Africa after 2011 on account of the EU's involvement in the Arab Spring and to analyze the new attitude to the possibilities of practical implementation of EU policy instruments. These considerations allow conclusions on further EU involvement in North Africa and building new frameworks for the EU's strategic approach in this region to be presented both in terms of how various interests are established in Brussels and how the joint standpoint is presented and practical activities launched internationally.
Celem artykułu jest analiza Unii Europejskiej jako aktora na arenie międzynarodowej z punktu widzenia trzech najbardziej wpływowych koncepcji, tj. Europy jako potęgi cywilnej, normatywnej i militarnej. Charakterystyka dokonana jest przy uwzględnieniu ewolucji aktywności zewnętrznej Unii, począwszy od nieudanych prób zainicjowania integracji politycznej w latach 50. XX wieku aż do okresu po wejściu w życie traktatu lizbońskiego w 2009 r. Unia Europejska jest traktowana jako nowy rodzaj potęgi, którego wartość wynika ze stosowania instrumentów gospodarczych i dyplomatycznych (potęga cywilna), przywiązania do wartości i norm prawa międzynarodowego (potęga normatywna) oraz z ograniczonego stosowania instrumentów militarnych w postaci operacji petersberskich (potęga militarna). UE nie może jednak w pełni odegrać istotnej roli na arenie międzynarodowej. Ograniczenia w tym zakresie wynikają z braku należytej reakcji przez UE na wiele bieżących wyzwań o charakterze wewnętrznym (np. Brexit) lub zewnętrznych (np. wojna domowa w Syrii i napływ uchodźców do Europy). Są one także rezultatem faktu, że Unia Europejska jest traktowana jako struktura hybrydowa, gdyż wywodzi się z różnych źródeł lub składa się z elementów o odmiennym lub przeciwstawnym charakterze. ; The aim of the article is to analyse the European Union as an actor in the international arena from the point of view of the three most influential concepts, i.e. Europe as a civilian, normative and military power. Characterization is made taking into account the evolution of the Union's external activities ranging from failed attempts to initiate political integration in the 1950s until the period after the entry into force of the Treaty of Lisbon in 2009. The European Union is treated as a new kind of power, whose value is derived from the use of economic and diplomatic instruments (a civilian power), attachment to the values and norms of international law (a normative power) and the limited use of military instruments in the form of Petersberg operations (a military power). The EU cannot fully play a significant role in the international arena. Restrictions in this regard derive from the lack of an adequate response by the EU to many current challenges internal (e.g. Brexit) or external challenges (e.g. the war in Syria and the influx of refugees to Europe). They are also the result of the fact that the European Union is treated as a hybrid structure, since it is derived from different sources, or consists of elements with different or opposite nature.
Celem artykułu jest analiza Unii Europejskiej jako aktora na arenie międzynarodowej z punktu widzenia trzech najbardziej wpływowych koncepcji, tj. Europy jako potęgi cywilnej, normatywnej i militarnej. Charakterystyka dokonana jest przy uwzględnieniu ewolucji aktywności zewnętrznej Unii, począwszy od nieudanych prób zainicjowania integracji politycznej w latach 50. XX wieku aż do okresu po wejściu w życie traktatu lizbońskiego w 2009 r. Unia Europejska jest traktowana jako nowy rodzaj potęgi, którego wartość wynika ze stosowania instrumentów gospodarczych i dyplomatycznych (potęga cywilna), przywiązania do wartości i norm prawa międzynarodowego (potęga normatywna) oraz z ograniczonego stosowania instrumentów militarnych w postaci operacji petersberskich (potęga militarna). UE nie może jednak w pełni odegrać istotnej roli na arenie międzynarodowej. Ograniczenia w tym zakresie wynikają z braku należytej reakcji przez UE na wiele bieżących wyzwań o charakterze wewnętrznym (np. Brexit) lub zewnętrznych (np. wojna domowa w Syrii i napływ uchodźców do Europy). Są one także rezultatem faktu, że Unia Europejska jest traktowana jako struktura hybrydowa, gdyż wywodzi się z różnych źródeł lub składa się z elementów o odmiennym lub przeciwstawnym charakterze. ; The aim of the article is to analyse the European Union as an actor in the international arena from the point of view of the three most influential concepts, i.e. Europe as a civilian, normative and military power. Characterization is made taking into account the evolution of the Union's external activities ranging from failed attempts to initiate political integration in the 1950s until the period after the entry into force of the Treaty of Lisbon in 2009. The European Union is treated as a new kind of power, whose value is derived from the use of economic and diplomatic instruments (a civilian power), attachment to the values and norms of international law (a normative power) and the limited use of military instruments in the form of Petersberg operations (a military power). The EU cannot fully play a significant role in the international arena. Restrictions in this regard derive from the lack of an adequate response by the EU to many current challenges internal (e.g. Brexit) or external challenges (e.g. the war in Syria and the influx of refugees to Europe). They are also the result of the fact that the European Union is treated as a hybrid structure, since it is derived from different sources, or consists of elements with different or opposite nature.
This article examines security policy of the European Union in securing democratic order and preventing universal values and individual liberties against major threats, such as terrorism and crime. The analytical concept employed here is governance of internal security of the EU conceived of as a complex set of political activities undertaken by the member states, assisted by EU institutions, bodies and agencies, to secure high level of safety to EU citizens and legal aliens as well as to respect civil liberties and fundamental rights. For the EU's identity as a security community is built on a common perception of threats and risks, EU security governance consists of complex, multitiered, geographically overlapping structures embedded into multilayered security regimes. Security policy is no longer state-centric, no less important is security generated on the societal level. However, the institutionalization of securitization processes, indispensable to accommodate state objectives with civic engagement and responsibility for maintaining democratic order, alters radically the perspective of security making in the face of new threats
Publikacja jest zbiorem artykułów z I Ogólnopolskiej Konferencji Studencko-Doktoranckiej, zorganizowanej 8 czerwca 2018 r. pt. "Świat, państwo, człowiek. Istota i perspektywy bezpieczeństwa w XXI wieku", zorganizowanej przez Koło Naukowe Doktorantów Nauk o Bezpieczeństwie UPH oraz Studenckie Koło Bezpieczeństwa Narodowego UPH ; Streszczenie: Po objęciu urzędu prezydenta przez Hollande'a przeprowadzono redefinicję strategii bezpieczeństwa. Polityka bezpieczeństwa i obrony Francji w okresie jego prezydentury została przedstawiona w Białej Księdze wydanej 29 kwietnia 2013 r. W dokumencie zawarto główne zagrożenia bezpieczeństwa państwa oraz strategię obrony i środki służące do jej realizacji. Dokonano redefinicji polityki bezpieczeństwa Francji z powodu dynamicznych zmian w środowisku międzynarodowym i konieczności dostosowania polityki do warunków na arenie międzynarodowej. Celem artykułu jest analiza treści Białej Księgi, wskazanie najważniejszych zagrożeń dla państwa i regionu wymienionych w Księdze oraz priorytetów polityki zagranicznej. W pracy zaprezentowano istotę francuskiej polityki bezpieczeństwa oraz wskazano kierunki, w których ta polityka ewoluowała, podjęto próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, na ile polityka bezpieczeństwa Francji jest skutecznym narzędziem we współczesnych stosunkach międzynarodowych. ; Abstract: After President Hollande had taken office, the French security strategy was redefined. The French security and defense policy during his presidency were presented in the White Paper published on 29th April, 2013. The document enumerated the main threats to state security, presented the defense strategy and the measures which enable to implement it. The French security policy was redefined due to the dynamic changes in the international environment and the need to adapt the policy to international conditions. The aim of the article is to analyze the provisions of the White Paper, to point to the main threats to the country and the region described in the White Paper and to analyze foreign policy priorities. The article presents the essence of the French security policy and points to the directions in which this policy has evolved, it also attempts to answer the question to what extent the French security policy is an effective tool in the contemporary international relations.
After regaining independence in 1918, the Polish state, apart from the necessity of building a state apparatus, was forced to fight for its borders and then for their recognition on the international arena. Another extremely important task of Polish diplomacy was the issue of creating a system of alliances that would give Poland and the newly revived states of the subregion security guarantees. To this end, in the first years after the end of the war, Warsaw intensively sought to create a permanent form of political and military cooperation within the Central and Eastern Europe subregion and the Baltic Sea. In Warsaw, on March 17, 1922, an agreement was signed by Poland, Latvia, Lithuania, Estonia and Finland, which in the far-reaching plans of the Polish Ministry of Foreign Affairs was to be a step towards establishing the so-called of the Baltic Union. The problem, however, was that in Finland at the time, the tendency to strengthen cooperation with the Scandinavian countries and the desire to adopt a policy of neutrality played a large role. Lithuania, however, was not willing to further strengthen relations with Poland, with which it remained in conflict after the occupation of Vilnius in April 1919 by the troops of General Lucjan Żeligowski. The fact that Vilnius was captured by Polish troops aroused waves of criticism in Western Europe towards Warsaw. The opportunity to improve the image came in January 1923, when Lithuania removed the French garrison and annexed the so-called Klaipeda country. Warsaw's balanced and calm reaction to Lithuanian moves was positively assessed by the Western powers. Although none of the concepts of building an alliance capable of opposing Soviet Russia and thus ensuring the security of itself and its allies has not been implemented, their analysis today allows us to put forward the thesis that the fate of this part of Europe has never been indifferent to Poland and it has always been associated with security of the entire subregion, as evidenced by the current political and military commitment in the form of battalion battle groups under the NATO initiative known as enhanced forward presence (eFP). ; Państwo polskie po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. poza koniecznością budowania aparatu państwowego zmuszone zostało do walki o swoje granice a następnie o ich uznanie na arenie międzynarodowej. Kolejnym niezwykle istotnym zadaniem dyplomacji polskiej stała się kwestia stworzenia systemu sojuszy, które dałyby Polsce i nowo odrodzonym państwom subregionu gwarancje bezpieczeństwa. W tym celu Warszawa w pierwszych latach po zakończeniu wojny intensywnie zabiegała o stworzenie stałej formy współpracy polityczno-militarnej w obrębie subregionu Europy Środkowo-Wschodniej oraz Morza Bałtyckiego. W Warszawie 17 marca 1922 r. doszło do podpisania przez Polskę, Łotwę, Litwę, Estonię i Finlandię układu, który w dalekosiężnych planach polskiego MSZ miał być krokiem ku powołaniu do życia tzw. związku bałtyckiego. Problem polegał jednak na tym, że w Finlandii w tym czasie dużą role odgrywały tendencje zacieśnienia współpracy z państwami skandynawskimi oraz chęć obrania polityki neutralności. Litwa zaś nie była skłonna do dalszego zacieśniania relacji z Polską, z którą pozostawała w konflikcie po zajęciu Wilna w kwietniu 1919 r. przez oddziały gen. Lucjana Żeligowskiego. Fakt ten wzbudził w Europie Zachodniej fale krytyki względem Warszawy. Okazja do poprawy wizerunku nadarzyła się w styczniu 1923 r, kiedy to Litwa usunęła garnizon francuski i dokonała aneksji tzw. Kraju Kłajpedy. Wyważona i spokojna reakcja Warszawy na posunięcia Litwinów została pozytywnie oceniona przez mocarstwa zachodnie. Chociaż żadna z koncepcji zbudowania sojuszu zdolnego przeciwstawić się Rosji Radzieckiej a tym samym zapewnić bezpieczeństwo sobie oraz sojusznikom, nie została zrealizowana, jednak ich analiza pozwala nam dzisiaj wysunąć tezę, że losy tej części Europy nigdy nie były Polsce obojętne i zawsze wiązały się one z bezpieczeństwem całego subregionu, czego dowodem jest obecne zaangażowanie polityczne i militarne w postaci batalionowych grup bojowych w ramach inicjatywy NATO znanej, jako wzmocniona Wysunięta Obecność (ang. enhanced Forward Presence – eFP). ; Після відновлення незалежності в 1918 році польська держава, крім необхідності побудови державного апарату, була змушена боротися за свої кордони, а потім і за їх визнання на міжнародній арені. Ще одним надзвичайно важливим завданням польської дипломатії було питання створення системи союзів, яка би дала Польщі та нововідродженим державам гарантії безпеки субрегіону. Із цією метою у перші роки після закінчення війни Варшава посилено прагнула створити постійну форму політичного та військового співробітництва в межах субрегіону Центрально-Східної Європи та Балтійського моря. У Варшаві 17 березня 1922 р. Польща, Латвія, Литва, Естонія та Фінляндія навіть підписали угоду, яка в далекосяжних планах польського Міністерства закордонних справ повинна стати кроком до створення т. зв. Балтійського союзу. Однак проблема полягала в тому, що в той час у Фінляндії велику роль відігравала тенденція до зміцнення співпраці зі скандинавськими країнами та бажання прийняти політику нейтралітету. Литва, однак, не бажала надалі зміцнювати відносини з Польщею, з якою вона залишалася в конфлікті після окупації Вільнюса у квітні 1919 р. військами генерала Лучана Желіговського. Цей факт викликав хвилі критики щодо Варшави у Західній Європі. Можливість покращити імідж з'явилася у січні 1923 року, коли Литва усунула французький гарнізон та анексувала т. зв. Клайпедський край. Урівноважена та спокійна реакція Варшави на литовські кроки була позитивно оцінена західними державами. Хоча жодна з концепцій побудови альянсу, здатного протистояти Радянській Росії і таким чином запевнити безпеку собі та своїм союзникам, не була втілена в життя, однак їх аналіз сьогодні дозволяє висунути тезу про те, що доля цієї частини Європи ніколи не була байдужою для Польщі. Вона завжди була пов'язана з безпекою усього субрегіону, про що свідчить нинішня політична та військова прихильність у формі бойових груп батальйонів як частини ініціативи НАТО, як посилена Розширена Присутність.
The aim of this study is to broaden knowledge about the conditions/factors, priorities and effectiveness of Polish foreign policy towards the Russian Federation. After 2014, this policy is characterized by a classic security dilemma, in which the continuation of Russia's aggressive policy in Ukraine caused the need to increase the defense potential of the Polish state. The annexation of Crimea by the Russian Federation in March 2014 contributed to changes in Polish security policy, economic policy (including energy) and social contacts aimed at limiting relations with Russia. ; Celem niniejszego opracowania jest poszerzenie wiedzy na temat uwarunkowań, priorytetów i efektywności polskiej polityki zagranicznej prowadzonej wobec Federacji Rosyjskiej. Po 2014 r. politykę tę charakteryzuje klasyczny dylemat bezpieczeństwa, w którym kontynuacja agresywnej polityki Rosji na Ukrainie wywoływała potrzebę zwiększenia potencjału obronnego państwa polskiego. Aneksja Krymu przez Federację Rosyjską w marcu 2014 r. przyczyniła się do zmian w polskiej polityce bezpieczeństwa, polityce gospodarczej (w tym w energetyce) oraz w zakresie kontaktów społecznych ukierunkowanych na ograniczenie relacji z Rosją. ; Целью данного исследования является расширение знаний об условиях / факторах, приоритетах и эффективности польской внешней политики в отношении Российской Федерации. После 2014 года эта характеризуется она классической дилеммой безопасности, в которой продолжение агрессивной политики России в Украине вызвало необходимость увеличения оборонного потенциала польского государства. Аннексия Крыма Российской Федерацией в марте 2014 года способствовала изменениям в политике безопасности Польши, а также экономической политике (включая энергетику) и социальных контактах, направленным на ограничение отношений с Россией.
