Suchergebnisse

Interesovanje za teoriju i praksu rane intervencije u Srbiji je intenzivirano poslednjih desetak godina. U praksi su odavno zastupljeni različiti oblici rada sa decom sa smetnjama u razvoju ranog uzrasta, dok su teorijsko uobličavanje znanja i sistemski pristup ranoj intervenciji, sagledani kroz donošenje državnih odluka, uključivanje sadržaja iz ove oblasti u studijske programe fakulteta koji školuju defektologa, novijeg datuma. Cilj ovog rada je da ukaže na ključne promene i aktivnosti usmerene na razvoj nacionalnih sistema rane intervencije, s posebnim osvrtom na Srbiju. Od šest priotiteta sadržanih u dokumentu Poziv na akciju: Podrška razvoju dece u ranom detinjstvu koji je Vlada Srbije sačinila u saradnji sa UNICEFOM, a koji je zasnovan na Konvenciji o pravima deteta, Ciljevima održivog razvoja i najboljim interesima za svako dete posebno je značajan prvi podrška roditeljstvu. Izdvajanje ovog prioriteta bazirano je na činjenici da je podrška dobrobiti deteta jedan od najvažnijih ciljeva predškolskog vaspitanja i obrazovanja i da je ostvariv samo onda kada porodica može na adekvatan način da oblikuje sopstvene životne okolnosti. Osim toga takozvani model F-reči, utemeljen na odrednicama Međunarodne klasifikacije funkcionisanja, invalidnosti i zdravlja, vidi porodicu kao centralni "kontekstualni" činilac razvoja, koji ima najbolji potencijal za pružanje fizičke i emocionalne bezbednosti deteta i čija dobrobit treba da bude primarni cilj uključivanja u programe rane intervencije i obezbeđivanja usluga. Iako je rad sa porodicom, ključni činilic pozitivnih ishoda rane intervencije, dosadašnja praksa u ovom segmentu rada može da se opiše kao dugo putovanje od pristupa usmerenog na stručnjake koji donose odluke i sprovodi tretman, do pristupa u čijem fokusu je porodica Veštine uspostavljanja saradničkog odnosa su za stručnjake, koji prihvataju model usmeren na porodicu još uvek velik izazov, jer je neophodno da se uloga donosioca odluka, "prepisivača saveta", zameni ulogom partnera, slušaoca, pomagača i konsultanta. ; Interest in the theory and practice of early intervention in Serbia, has intensified in the last ten years. In practice, various forms of work with children with disabilities at an early age have long been represented, whereas theoretical shaping of knowledge and systematic approach to early intervention seen through state-decision making, inclusion of contents from this area in university programmes for educating defectologist, are of the more recent date. The aim of this paper is to point out the key changes and activities directed to development of national early intervention systems, with special reference to Serbia. Considering the six priorities contained in the document Call to Action: Support to children development in early childhood, created by Government of Serbia in cooperation with UNICEF, based on Convention on the rights of the child, Sustainable development goals and best interest for each child individually, the first one is especially important, parenting support. The selection of this priority is based on the fact that supporting the welfare of the child is one of the most important goals of preschool education and that it is achievable only in case when the family can adquately shape their own life circumstances. Besides, the so-called F-word model based on the International Classification of Functioning Disability and Health, recognizes the family as the central "contextual" factor, with best potential for providing physical and emotional security to the child, whose welfare should be the primary goal of inclusion in early intervention and service providing programmes. Although, the work with family is the key factor in positive outcomes of early intervention, current practice in this segment of work can be described as a long journey from and approach focused on decision-making and treatment professionals, to the family-oriented approach. Collaborative skills are still the great challenge for professionals who accept family-oriented model, as it is necessary to replace the role of decision-maker, "advice transcriber" with the role of partner, listener, assistant and consultant.

Ова књига садржи студије настале на основу излагања на међународном скупу Музичке праксе Балкана: етномузиколошке перспективе, одржаном новембра 2011. године у Београду. Организовањем скупа желели смо, пре свега, да као домаћини међународног скупа допринесемо учвршћивању постојећих контаката међу истраживачима који се баве музикама Балкана, као и да пружимо могућност за нова професионална познанства. У проблемском смислу, намера нам је била да створимо прилику за преиспитивање и унапређивање сопствених учешћа у етномузикологији, да дискутовањем о различитим истраживачким стратегијама примењиваним на балканске музичке праксе у новије време допринесемо унапређењу њихових истраживања, као и да скретањем пажње на специфичне проблеме, али и вредности етномузикологије, односно "националних етномузикологија" на Балкану учествујемо у ефикаснијем укључивању "малих" дисциплинарних заједница у светско етномузиколошко друштво. Овакве, у извесном смислу опште потребе, потенциране су околностима развоја етномузикологије у Србији, посебно последњих деценија. Интересовања за традиционалну народну музику изражена кроз записе о њој, њено нотирање и снимање, а потом и прве студије образованих музичара, махом композитора, у Србији су (тек) 1948. добили институционално окриље оснивањем Музиколошког института Српске академије наука (данас Српске академије наука и уметности – САНУ). Од оснивања до данас то је државна установа, те је начин рада условљен државним културним и научним политикама, а обим научне продукције кључно је одређивао увек мали број истраживача. Повећање броја етномузиколога запослених у Институту резултирало је иницијативом да се у оквиру обележавања 170 година постојања САНУ, након већег броја скупова које су организовали музиколози из Института, приреди међународни етномузиколошки скуп. То је, уједно, био и први специјализовани етномузиколошки симпозијум у Србији, а сходно томе, ово је први зборник таквог профила објављен у нашој земљи. Комплексна подршка коју смо добили од САНУ – Одељења ликовне и музичке уметности, као и признавање важности оваквог скупа од стране Министарства просвете и науке Републике Србије, што је подразумевало финансијску помоћ организацији, били су неопходни предуслови и за саму реализацију скупа, и за објављивање овог зборника. Као и увек, обим помоћи, а посебно рокови, били су лимитирајући фактори нашим идејама и професионалним жељама. Изражавамо нарочиту захвалност уваженим колегама који су били у саставу Програмског одбора скупа: Изаљију Земцовском, Џиму Самсону, Мартину Стоуксу, Лозанки Пејчевој и Палу Рихтеру. Непосредне задатке из домена организације скупа делили смо првенствено са колегама-етномузиколозима из Института, Растком Јаковљевићем и Маријом Думнић. Велико нам је задовољство што смо имали прилику да окупимо 26 етномузиколога из 11 земаља: Бугарске, Велике Британије, Грчке, Литваније, Мађарске, Македоније, Русије, Словеније, Турске, Аустралије и Србије. Жао нам је што, због објективних околности, на скупу нису могли да узму учешћа неки од истраживача музика Балкана са других подручја, чија би искуства несумњиво допринела квалитету симпозијума и зборника. Велика већина учесника скупа је приредила своја излагања за публиковање. Сада се пред читаоцима налази двадесет једна студија која на различите начине осветљава музичке праксе Балкана, сведочећи о ширини актуелних истраживачких интересовања и методологија. Издање укључује и вредне аудио и видео примере на приложеном диску, чиме читаоцима омогућавамо потпунији увид у истраживану музику и научне приступе. Обраћајући се ширем кругу читалаца, зборник је публикован на енглеском језику, али је ауторима остављена могућност да своје радове приложе и на матерњим језицима, па су ове верзије такође приложене на диску. Уређивање овог обимног и комплексног зборника је било посебно искуство. Захваљујемо се свим ауторима за прилоге и сарадњу. Посебну захвалност дугујемо рецензентима студија. У овом обимном послу подршку смо имали од читавог колектива Музиколошког института, а нарочито од колегинице др Мелите Милин, која је имала мноштво драгоцених сугестија. Ангажовање др Јелене Симоновић-Schiff (Државни универзитет Портланда, САД) око лекторисања текстова на енглеском језику, Зорана Јерковића у припреми звучних примера, Милоша Рашића у обради видео- примера и Горана Јањића на техничкој припреми издања, далеко је превазишло базичне задатке, због чега смо им велики дужници. ; This book is comprised of studies presented at the international symposium Musical practices in the Balkans: ethnomusicological perspectives, held in November 2011 in Belgrade, Serbia. By organizing this international meeting, as hosts, we above all wanted to contribute to strengthening the existing ties among researchers involved with Balkan musics and to facilitate new professional contacts. Our intent was to create an opportunity for reassessment and improvement of each of our own shares in ethnomusicology, to contribute to the advancement of research by discussing various research strategies recently applied to Balkan musical practices, and to participate in the more efficient inclusion of 'small' disciplinary communities in the global ethnomusicologies by highlighting specific values and problems of 'national ethnomusicologies' in the Balkans. These, so to speak, general needs, were reinforced in circumstances of the growth of the ethnomusicology in Serbia, particularly in recent decades. The interests in traditional folk music expressed through writings, notation, and recording of the same, followed by the first research studies by educated musicians—mainly composers, became institutionalized in Serbia (only) in 1948 with foundation of the Institute of musicology of Serbian academy of sciences (today Serbian academy of sciences and arts—SASA). Since its beginning, SASA has been a state institution, with its work regimen determined by the government culture and science politics and the scope of research output administered by a small number of researchers. The increase in number of ethnomusicologists employed by the Institute resulted in an initiative to celebrate the SASA 170th anniversary by organizing an ethnomusicology conference, in the footsteps of a number of similar professional meetings coordinated by the Institute's musicologists. This was at the same time the first narrowly specialized ethnomusicology symposium in Serbia, and consequently, in front of you is the first proceedings of such profile published in our country. The substantial support received from the SASA Department of fine arts and music and the acknowledgement of the significance of such a meeting by the Ministry of education and science of the Republic of Serbia, including funding the event organization, were essential and indispensable prerequisites for the Symposium realization and publication of this book. As is usually the case, the extent of financial support and particularly deadlines, imposed limits on some of our ideas and professional desires. We are deeply grateful to our esteemed colleagues, members of the Symposium Program committee: Izaly Zemtsovsky, Jim Samson, Martin Stokes, Lozanka Peycheva, and Pál Richter. The Symposium immediate logistics duties were helpfully shared primarily with our colleagues, the Institute ethnomusicologists, Rastko Jakovljević and Marija Dumnić. It was our satisfaction to have the opportunity to gather twenty-six ethnomusicologists from eleven countries: Bulgaria, Great Britain, Greece, Hungary, Lithuania, Macedonia, Russia, Slovenia, Turkey, Australia, and Serbia. We regret that due to objective circumstances, some of the Balkans researchers from other regions, whose experiences would unquestionably contribute to the quality of the Symposium and these proceedings, could not take part. The vast majority of the Symposium participants prepared their papers for publication. The readers are offered twenty-one studies that in different ways illuminate Balkan musical practices and testify to the breadth of current research interests and methodologies. The publication also includes a compact disc with useful audio and video examples, assembled with the idea to provide the reader with even more complete insight into the researched music and utilized approaches. In order to address a wider audience, the proceedings are published in English. Since the contributing authors could optionally submit an additional version of the paper in their native language, those versions are also provided on the compact disc. Editing of this extensive and comprehensive publication presented a unique experience. We would like to thank all of the authors for submitting their papers and for their cooperation. We also extend our sincere gratitude to our reviewers. In this voluminous undertaking, we enjoyed the support of our colleagues at the Institute, but in particular, the encouragement from Melita Milin who offered a number of valuable suggestions. We truly appreciate the cooperation of Jelena Simonović Schiff (Portland State University, USA) in proof reading papers in English, Zoran Jerković in mastering of audio examples, Miloš Rašić in preparing of video examples, and Goran Janjić in technical preparation for print that exceeded standard duties and helped shape this publication. ; Објављивање овог зборника финансијски је помогло Министарство просвете, науке и технолошког развоја Републике Србије. / These proceedings have been financially supported by Ministry of education, science and technological development of the Republic of Serbia. Зборник радова са научног скупа одржаног од 23. до 25. новембра 2011. / Proceeding of the international conference held from november 23 to 25. , 2011.

Doktorska disertacija Jugoslovenska politika prema zemljama narodne demokratije u susedstvu 1953 – 1958. godine zasnovana je na jugoslovenskim arhivskim izvorima iz Arhiva Srbije i Crne Gore, Diplomatskog arhiva Ministarstva spoljnih poslova Republike Srbije i Vojnog arhiva kao i na relevantnoj domaćoj i stranoj literaturi. Disertacija se bavi jugoslovenskom politikom prema Albaniji, Bugarskoj, Rumuniji i Mađarskoj u periodu normalizacije odnosa Jugoslavije sa ovim zemljama posle Staljinove smrti tj. posle petogodišnjeg perioda tokom koga su njihovi odnosi bili u gotovo potpunom prekidu. Ona predstavlja pokušaj da se sagleda odnos Jugoslavije prema neposrednom susedstvu u uslovima hladnog rata i sadejstva jugoslovenskih interesa sa jedne i spoljnih faktora poput uloge Sovjetskog Saveza u procesu normalizacije odnosa Jugoslavije sa pomenutim zemljama ili uloge vodećih zapadnih zemalja i njihovih interesa u Jugoslaviji i susednim zemljama "narodne demokratije" sa druge strane. U nekoliko faza kroz koje su od marta 1953. do aprila 1958. godine prošli odnosi Jugoslavije sa Albanijom, Bugarskom, Rumunijom i Mađarskom (od Staljinove smrti do potpisivanja Beogradske deklaracije, od potpisivanja Beogradske deklaracije do XX kongresa KPSS-a, od XX kongresa KPSS-a do izbijanja događaja u Mađarskoj 1956. godine i od događaja u Mađarskoj do kritike novog Programa SKJ) jugoslovenska politika se menjala u skladu sa okolnostima zadržavajući kao konstante izražen interes za normalizaciju odnosa i insistiranje na tome da sve susedne zemlje "narodne demokratije" javno osude svoju raniju politiku prema Jugoslaviji i rehabilituju sve koji su na montiranim sudskim procesima osuđeni zbog špijunske delatnost u korist Jugoslavije. Osnovni cilj rada na ovoj dioktorskoj disertaciji je bio da pruži nova znanja o ovoj temi, nove poglede na jugoslovensku spoljnu politiku i ponudi novi ugao gledanja na odnose Jugoslavije sa SSSR-om i Varšavskim paktom u celini. U vezi sa tim definisan je i drugi cilj ovog rada koji se odnosi na rekonstrukciju jugoslovenske politike prema ovim zemljama i na pokušaj da se uoče specifičnosti, metode i ciljevi te politike koji su se razlikovali u odnosu na jugoslovensku politiku prema ostalim istočnoevropskim zemljama. Treći cilj na temu jugoslovenske politike prema susednim zemljama "narodne demokratije" od 1953. do 1958. godine bio je i sistematizacija postojećih znanja o ovoj temi i njihova evaluacija s obzirom na veći stepen dostupnosti izvora nego što je to bio slučaj pre više decenija kada su nastali najznačajniji radovi koji su se delimično bavili pojedinim segmentima ove teme. Četvrti cilj istraživanja bio je utvrđivanje hronološki jasno određenih faza kroz koje su prolazili odnosi Jugoslavije sa Mađarskom, Rumunijom, Bugarskom i Albanijom u posmatranom periodu i identifikacija faktora koji su na to uticali. U trenutku Staljinove smrti, susedne zemlje "narodne demokratije" bile su daleko od centra pažnje jugoslovenske spoljne politike jer je , između ostalog, i njihov značaj za nju u uslovima prekida međudržavnih odnosa bio mali. Međutim, promene koje su ubrzo posle Staljinove smrti usledile u Sovjetskom Savezu omogućile su početak normalizacije odnosa Jugoslavije i "prve zemlje socijalizma" što je za sobom povuklo i mogućnost da Jugoslavija normalizuje svoje odnose i sa susednim zemljama "narodne demokratije". Kada su u pitanju bile te zemlje, primarni jugoslovenski interes nije se nalazio u sferi politike i ekonomije kao u slučaju Sovjetskog Saveza već u sferi praktičnih međudržavnih pitanja koja su teško opterećivala Jugoslaviju. Na prvom mestu to je bio interes da se što pre otkloni vojna pretnja na granicama i stanje na zajedničkoj "liniji razgraničenja" koje je u godinama posle 1948. iziskivalo velika materijalna i kadrovska ulaganja. Osim toga, Jugoslavija je jasan interes imala i po pitanju poboljšanja položaja pripadnika jugoslovenskih manjina u susednim zemljama "narodne demokratije" kao i po pitanju normalizacije saobraćaja. Razlog što Jugoslavija nije pokazivala izražen interes za političku i ekonomsku saradnju sa ovim zemljama ležao je u činjenici da je ona u međuvremenu, u vreme godina sukoba, uspela da pronađe alternativu kako u sferi spoljne politike tako i u sferi ekonomije i na taj način obesmisli blokadu kojoj je bila izložena sa Istoka. Međutim, cena iznalaženja te alternative bila je visoka i pretila je da ugrozi monopol vlasti Saveza komunista Jugoslavije što je za Tita i njegovo najbliže okruženje bilo neprihvatljivo. Iz tog razloga, mogućnost da se nađe zajednički jezik sa Moskvom predstavljao je za Tita priliku da uspostavi ravnotežu kada je u pitanju bio jugoslovenski položaj prema suprotstavljenim blokovima u zaoštrenoj hladnoratovskoj atmosferi. Odnos Jugoslavije prema SSSR-u, i obrnuto, može se smatrati jednim od najznačajnijih faktora koji su uticali na oblikovanje jugoslovenske politike prema susednim zemljama "narodne demokratije" sa jedne i na kreiranje politike koje su sve istočnoevropske zemlje vodile prema Jugoslaviji sa druge strane. Drugi značajan faktor koji je uticao na jugoslovensku politiku prema zemljama "narodne demokratije" u susedstvu od 1953. do 1958. godine bio je u tesnoj vezi sa jugoslovensko-sovjetskim odnosima a ticao se prevashodno ideologije i s tim u vezi destaljinizacije. Kreirajući u godinama sukoba sa Informbiroom sopstveni model "samoupravnog" socijalizma, Jugoslavija tokom procesa normalizacije odnosa nije pristajala na "jedinstvo lagera" i povratak u njega što je bio glavni kamen spoticanja u njenim odnosima kakao sa SSSR-om tako i sa drugim istočnoevropskim zemljama pa i susednim kao što su bile Albanija, Bugarska, Mađarska i Rumunija. S tim u vezi je i destaljinizacija, odnosno njen napredak i dubina u susednim "zemljama" narodne demokratije kao i njihova spremnost da se distanciraju od staljinističke ideologije, predstavljala jedan od glavnih faktora koji su uticali na oblikovanje jugoslovenske politike prema tim zemljama. Najzad, važan činilac koji je uticao na jugoslovensku spoljnu politiku uopšte pa i na njenu politiku prema delu ili celini Istočnog bloka bili su i njeni odnosi sa Zapadom, koji su iz pragmatičnih razloga tokom godina sukoba sa Informbiroom bili poboljšani do te mere da su Jugoslaviju, iako nevoljno, doveli na rub uključenja u zapadni vojni savez. Zapad je bio taj kome se nije dopadalo jugoslovensko približavanje SSSR-u i istočnoevropskim zemljama i u periodu normalizacije njihovih odnosa svaki korak koji je vodio približavanju dveju do tada suprotstavljenih strana izazivao je na Zapadu sumnje u iskrenost Jugoslavije i zebnju kada je u pitanju bila budućnost odnosa Zapada i Jugoslavije. Kao rezultat sadejstva nekoliko najvažnijih spoljnih faktora i jugoslovenskih interesa u neposrednom susedstvu iz okvira socijalističkog "lagera" nastajala je jugoslovenska politika prema Istoku uopšte pa i prema Albaniji, Bugarskoj, Rumuniji i Mađarskoj ponaosob, onakva kakva je bila. U periodu od 1953. do 1958. godine ta politika je bila aktivna i pozitivna ali ne i bez ograda. Tih godina, Jugoslavija je bez sumnje pokazivala interes da normalizuje svoje odnose sa susedima sa kojima je osim granice delila i ideologiju ali najčešće nije želela da ona bude ta koja će dati inicijativu za konkretne korake u tom procesu. Smatrajući da su međusobni odnosi narušeni ne njenom već krivicom suseda, ona je strogo poštovala načelo (koje je inače zastupala i kada je u pitanju bila njena politika prema SSSR-u) da prvi korak treba da učini onaj koji je odgovoran za prekid normalnih dobrosusedskih odnosa. Imajući u vidu sve interese, želje i aspiracije koje je Jugoslavija imala kada je u pitanju bio prostor neposredno uz njene granice kao i faktore koji su neminovno uticali na njenu politiku, može se reći da je Jugoslavija prema zemljama "narodne demokratije" u susedstvu u periodu normalizacije međusobnih odnosa od 1953. do 1958. godine vodila politiku mogućeg. Ta politika, međutim, iako osmišljena na isti način, nije uvek bila ista prema svakoj pojedinačnoj zemlji u susedstvu iz prostog razloga što u njima nije nailazila na istovetne uslove i mogućnosti. Tamo gde su mogućnosti bile veće, Jugoslavija je postizala više. Međutim, kako je vreme odmicalo i kako je Jugoslavija bivala sve uspešnija u pronalaženju svog sopstvenog "trećeg puta", čini se da joj je sve manje i manje bilo stalo do sadržajnije saradnje sa većinom suseda od kojih je (budući da su sve bile deo Istočnog bloka), u skladu sa svojom novom spoljnopolitičkom strategijom koja je ekvidistancu prema blokovima predviđala kao imperativ, trebalo da napravi određeni otklon. ; The Ph.D. thesis Yugoslav Policy Towards the Neighboring Countries of People's Democracy 1953-1958 is based on Yugoslav archival sources from the Archives of Yugoslavia, the Diplomatic Archives of the Foreign Ministry of the Republic of Serbia and the Military Archives, as well as on the relevant domestic and foreign literature. The thesis deals with Yugoslav policy towards Albania, Bulgaria, Romania and Hungary during the period of normalization of relations between these countries and Yugoslavia after Stalin's death, i.e. after a five years' period of almost complete interruption in bilateral relations. It is an attempt at a study of the interplay of Yugoslavia's relations with immediate neighborhood during the Cold War and Yugoslav interests on the one hand, and interests of foreign factors, such as the Soviet Union and the leading Western nations in Yugoslavia and in the neighboring countries within the framework of the normalization of Yugoslavia's relations with the above mentioned countries. During the several phases the Yugoslav relations with Albania, Bulgaria, Romania and Hungary went through between March 1953 and April 1958 (from Stalin's death until the signing of the Belgrade Declaration, from then to the 20th congress of the CP of the USSSR, from then until the beginning of the events in Hungary in 1956 and from then until the critique of the new Program of the CP of Yugoslavia), the Yugoslav policy changed in accordance with the situation, preserving the interest in normalizing relations and insisting that all neighboring countries of "people's democracy" should condemn their former policy towards Yugoslavia and rehabilitate all those who had been sentenced as Yugoslav spies at show trials. The main goal of this Ph.D. thesis was to provide new knowledge of the topic, new views on Yugoslav foreign policy and to propose a new vantage point on the Yugoslav relations with the Soviet Union, and on relations with the Warsaw Pact as a whole. Connected with this was another goal of the thesis that concrens the reconstruction of Yugoslav policy toward these countries and the attempt to pinpoint the characteristics, methods and goals of that policy that were different from those of Yugoslav policy toward other east European countries. The third goal of the topic of Yugoslav policy toward the neighboring countries of "people's democracy" between 1953 and 1958 was also to systematize the existing knowledge on the subject in view of better accessability of sources as compared with the situation of several decades ago when the most important works touching upon some aspects of this topic were written. The fourth goal of the research was to determin chronologically clearly defined phases that the Yugoslav relations with Hungary, Romania, Bulgaria and Albania had gone through during the researched period and to identify the factors that influenced the process. At the time of Stalin's death the countries of "people's democracy" were far from the focus of the Yugoslav foreign policy, because, among other things, their importance was small due to the severed inter-state relations. However, the changes that set in the Soviet Union soon after Stalin's death made the beginning of normalization of relations with the "first country of socialism" possible. This entailed the possibility that Yugoslavia also normalizes its relations with neighboring countries of "people's democracy". When these countries were in question, Yugoslavia's primary interest didn't lie in political or economic spheres as in the case of the Soviet Union, but rather in the sphere of practical inter-state matters weighting heavily on Yugoslavia. Supreme was the interest to do away as soon as possible with the military threat on the borders and to change the situation on the "line of demarcation" that had required much material and human resources in the years after 1948. Furthermore, Yugoslavia had a clear interest in improving the situation of members of Yugoslav minorities in the neighboring countries of "people's democracy", as well as in normalization of trafic. The reason why Yugoslavia showed no great interest in political or economic cooperation with these countries lay in the fact that she had in the meantime, during the years of conflict, found alternative solutions in the spheres of foreign policy and economy, reducing thus to insignifficance the blocade imposed on her from the East. However, the price of that alternative solution was high and it threatened to endanger the power monopoly of the Union of the Communists of Yugoslavia, which was unacceptable for Tito and his innermost circle of collaborators. For that reason, the possibility of finding common grounds with Moscow was for Tito an oportunity to balance Yugoslavia's position between the two competing blocs in a worsened Cold War atmosphere. Yugoslavia's relation to the USSSR and vice versa, can be seen as one of the most important factors influencing Yugoslav policy toward the neighboring countries of "people's democracy" on the one hand, and on the other, one that was decisively shaping their policy towards Yugoslavia. Another important factor influencing Yugoslav policy toward the countries of "people's democracy" in the vicinity between 1953 and 1958 was closely connected with the Yugoslav-Soviet relations and it concerned primarily ideology and, in that context, destalinization. Having created her own model of "self-managing" socialism during the years of conflict with the Cominform, during the process of normalization Yugoslavia didn't accept the unity of the Eastern Bloc and the matter of her return to it was one of the main stumbling blocks both in her relations with the USSR and with the neighbors such as Albania, Bulgaria, Hungary and Romania. In that context, destalinisation, i.e. its progress and depth in the neighboring countries of "people's democracy" and their willingnes to distance themselves from the Stalinist ideology was one of the major factors influencing Yugoslavia's policy toward those countries. Finally, the important factor influencing Yugoslav foreign policy in general, including part of the Eastern Block or it as a whole, were Yugoslavia's relations with the West that had been so improved during the years of conflict with the Cominform, that they led Yugoslavia, although unwillingly, to the brink of joining the western military alliance. The West was unhappy with Yugoslav rapprochement with the USSR and eastern European countries and every step that brought closer the two once confonted parties during the process of normalization of their relations, caused the West to doubt Yugoslavia's sincerety and cause fears for the future relations between the West and Yugoslavia. As a result of interplay of several major foreign political factors and Yugoslav interests in the imediate socialist block neighborhood, the Yugoslav policy toward the East in general and toward Albania, Bulgaria, Romania and Hungary individually, emerged in the given form. Between 1953 and 1958 that policy was active and positive, but not without restrains. During those years Yugoslavia clearly showed interest in normalizing her relations with the neighboring countries with whom she shared not only borders, but ideology too, but in most cases she was not willing to be the one to initiate concrete steps in that process. Deeming that it had not been her fault but that of her neighbors that the bilateral relations had been spoiled, she observed strictly the principle (that she also championed in her relations with the USSR) that the side that had been responsible for the interruption of normal good neighborly relations should also make the first move. Having in mind all the interests, wishes and aspirations that Yugoslavia had concerning the space imediatly bordering on her territory as well as the factors necessarily infuencing her policy, it can be said that Yugoslavia led the policy of what was possible toward the neighboring countries of "people's democracy" during tthe period of normalization of bilateral relations 1953-1958. However, that policy wasn't always the same toward all these neighboring countries, for simple reason that it didn't meet with the same conditions and possibilities in them. Where possibilities were greater, Yugoslavia acheived more. However, as the time went by and as Yugoslavia became increasingly more successful in finding her own "third way", it seems she was increasingly less interested in substantial cooperation with most of the neighbors from whom (since they were all members of the Eastern Block) certain distance should be kept – in keeping with the new foreign political strategy that foresaw equidistance towards both blocs as a must.