Search results

One of the key legal definitions introduced into tax law, i.e. the definition of "an organised part of an enterprise", was analysed in the study. It is an example of a definition under which a tax legislator expresses the tax consequences of business trading. According to the author, this legislative measure may be qualified as a legal definition limiting the imprecision in the provisions of tax law. The fulfilment of certain determinants becomes important for the construction of this definition, on the basis of which it should be constructed. The study specifies these determinants and shows that the tax legislator does not always use them when formulating the analysed definition. Therefore, in the article the author indicates solutions aimed at implementing these determinants. ; W opracowaniu analizie poddano jedną z kluczowych definicji legalnych wprowadzonych do prawa podatkowego, tj. definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Jest to przykład definicji, w ramach której ustawodawca podatkowy wyraża podatkowe skutki obrotu gospodarczego. Zdaniem autora ten środek legislacyjny można zakwalifikować jako definicję legalną ograniczającą nieostrość w przepisach prawa podatkowego. Istotne dla konstrukcji tej definicji staje się spełnienie pewnych determinantów, w oparciu o które powinna być ona zbudowana. W opracowaniu określono te determinanty oraz wykazano, że ustawodawca podatkowy nie zawsze korzysta z nich, formułując analizowaną definicję. Ponadto autor wskazał rozwiązania mające na celu realizację tych determinantów.

W opracowaniu poddano analizie jeden z rodzajów definicji legalnych, które mają coraz częstsze zastosowanie w przepisach prawa podatkowego. Chodzi o definicje legalne ograniczające nieostrość przepisów prawa podatkowego. Kluczowe w konstruowaniu tych definicji staje się zasto-sowanie determinantu ograniczenia nieostrości. Nieuwzględnienie tego determinantu przez ustawo-dawcę podatkowego może powodować negatywne skutki w postaci wyboru niewłaściwego obszaru podlegającego definiowaniu czy w sensie błędów popełnionych już w samym formułowaniu danej definicji legalnej. Dlatego też w artykule wskazano sposób rozumienia determinantu ograniczenia nieostrości. W celu ukazania praktycznego zastosowania tego determinantu odniesiono się do roz-wiązań przyjętych w klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.

W modelach o zawężonym zakresie kontroli odwoławczej podstawowy czynnik wpływający na zakres rozpoznania sprawy stanowią granice środka odwoławczego. Ilość i rodzaj tworzących je elementów postrzegane są w sposób bardzo zróżnicowany. Rozwiązaniem kwestii wieloznaczności spornego pojęcia wydaje się art. 433 § 2 k.p.k. Zawartą w nim listę elementów podlegających obligatoryjnej kontroli w instancji odwoławczej traktuje się bowiem jako definicję granic środka odwoławczego zawierającą wyliczenie desygnatów tej nazwy. Zgodnie z treścią art. 433 § 2 k.p.k. elementami kontrolowanymi są jedynie zarzuty i wnioski odwoławcze, w wyliczeniu zabrakło natomiast niekwestionowanego składnika granic, jakim jest zakres zaskarżenia. Desygnaty elementów kontrolowanych nie tworzą więc pełnego zakresu nazwy definiowanej. Tym samym lista elementów kontrolowanych nie eliminuje wieloznaczności spornego pojęcia. Wyliczenie elementów kontrolowanych w instancji odwoławczej nie zawiera również zwrotów typowych dla definicji legalnej. W przepisach obowiązujących od 1 lipca 2015 r. zrezygnowano z posługiwania się spornym pojęciem, zastępując je kryterium wskazującym na kwestionowany fragment orzeczenia i uchybienia popełnione przez decydenta.

Poszanowanie godności człowieka, według aktów normatywnych, stanowiących podstawy systemów ochrony praw człowieka, jest gwarancją utrzymania pokoju na świecie. Skonkretyzowanie zakresu znaczeniowego tego standardu staje się bardziej niezbędne w rozstrzyganiu konfliktów międzynarodowych niż obrońcy praw człowieka mogli to sobie wyobrazić zanim nadszedł XXI wiek. Żaden z ww. aktów nie zawiera definicji "przyrodzonej godności istoty ludzkiej". Stanowi ona pojęcie zbyt otwarte i stanowiące pole do zbyt rozbieżnych interpretacji ze względu na różnice kulturowe pomiędzy poszczególnymi regionami świata. Zatem dla utrzymania pokoju na świecie powinno ono stać się zasadą – normą, synonimem konkretnego dobra prawnie chronionego, a jego definicja powinna stanowić podstawę zuniwersalizowanej doktryny.

Zakres przedmiotowy problemu badawczego prezentowanego w tekście obejmuje kwestie związane z istotą i sensem definicji legalnej przestępstwa o charakterze terrorystycznym w polskim prawie karnym. Polski ustawodawca zaimplementował definicję przestępstwa o charakterze terrorystycznym w ramach art. 115 § 20 Kodeksu karnego w 2014 roku, co wynikało z konieczności dostosowania polskiego prawa do regulacji Unii Europejskiej. Stosując metaforę uznać należy, że definicja ta stanowi swoisty rodzaj modyfikatora czynu zabronionego i zakresu odpowiedzialności karnej. Struktura definicji legalnej przestępstwa o charakterze terrorystycznym skalda się z dwóch elementów, będących zarazem przesłankami, które wypełnić ma sprawca. Pierwsza przesłanka ma charakter formalny, i dotyczy wysokości sankcji przypisanej głównemu czynowi sprawcy, z kolei druga przesłanka ma charakter motywacyjny, i dotyczy szczególnego rodzaju celu jaki przyświeca w działaniu sprawcy. Niewątpliwie instytucja przestępstwa o charakterze terrorystycznym w polskim prawie karnym pełni funkcje odstraszającą i represyjną w stosunku do sprawców tego typu przestępstw. W celu uszczegółowienia zakresu przedmiotowego podjętej analizy w tekście przedstawiono następujące pytania badawcze: (1) W jakim stopniu definicja legalna przestępstwa o charakterze terrorystycznym jest efektywna w polityce karnej w zakresie przeciwdziałania i zwalczania zjawiska terroryzmu?, (2) W jakim stopniu treść definicji legalnej przestępstwa o charakterze terrorystycznym może naruszać zasadę nullum crimen sine lege certa? Analiza zawarta w tekście ma głównie charakter poglądowy, w ramach, którego wykorzystano ujęcie instytucjonalno-prawne. W ramach tego ujęcia treść definicji legalnej przestępstwa o charakterze terrorystycznym poddano interpretacji tekstualnej, doktrynalnej i funkcjonalnej. W związku z rozbieżnościami wynikającymi z niejednoznaczności terminów użytych w tej definicji stosunkowo duży nacisk położono na interpretację językową.

Searching for normative solutions that at least to a certain extent limit the dynamics of changes in tax law regulations is one of the important tasks of the tax law doctrine. This trend includes the use by the legislator of both the legislative technique ensuring the flexibility of tax law regulations, as well as of legal definitions. However, the application of one of the specific normative solutions may be assessed as a combination of these two means of legislative technique. What is meant are legal definitions that serve to limit the area of vagueness. While these definitions are used by the tax legislator, their normative form and placement in legislation and legal regulations do not lead yield the results that could be expected given the determinants of their formation. Therefore, the article examines in detail the determinants of establishment of legal definitions aimed at limiting the areas of inaccuracy. At the same time, these determinants are referred to legal definitions aimed at limiting the said areas, which have been used by the legislator in the regulations specifying a legal definition of an artificial action. The structure of the anti-avoidance provisions is based on such definitions. Therefore, the review of these regulations from the point of view of the postulated determinants is important, taking into account not only the specificity of the anti-avoidance clause, but also the taxpayer's situation. ; Definicje legalne w prawie podatkowym służące ograniczeniu obszaru nieostrości (uwagi na tle klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania). Poszukiwanie rozwiązań normatywnych przynajmniej w pewnym stopniu służących ograniczeniu dynamiki zmian przepisów prawa podatkowego jest jednym z istotnych zadań doktryny prawa podatkowego. W ten nurt wpisuje się korzystanie przez ustawodawcę zarówno ze środków techniki prawodawczej zapewniających elastyczność przepisów prawa podatkowego, jak również z definicji legalnych. Przy czym posługiwanie się jednym ze specyficznych rozwiązań normatywnych można ocenić jako powiązanie tych dwóch środków techniki prawodawczej. Chodzi o definicje legalne służące ograniczeniu obszaru nieostrości. Ustawodawca podatkowy posługuje się tymi definicjami, jednakże ich kształt normatywny, a także umiejscowienie w przepisach oraz instytucji prawnej nie prowadzą do takich rezultatów, jakie można byłoby oczekiwać, biorąc pod uwagę determinanty ich tworzenia. Stąd też w artykule poddano szczegółowym badaniom determinanty tworzenia definicji legalnych służących ograniczeniu obszaru nieostrości. Jednocześnie odniesiono je do definicji legalnych służących ograniczeniu nieostrości, które normodawca użył w przepisach określających definicję legalną sztucznego sposobu działania. Konstrukcja przepisów dotyczących klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania oparta jest na tego rodzaju definicjach. Stąd też zbadanie tych unormowań z punktu widzenia postulowanych determinantów jest istotne, biorąc pod uwagę nie tylko specyfikę klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, ale także sytuację podatnika.

Searching for normative solutions that at least to a certain extent limit the dynamics of changes in tax law regulations is one of the important tasks of the tax law doctrine. This trend includes the use by the legislator of both the legislative technique ensuring the flexibility of tax law regulations, as well as of legal definitions. However, the application of one of the specific normative solutions may be assessed as a combination of these two means of legislative technique. What is meant are legal definitions that serve to limit the area of vagueness. While these definitions are used by the tax legislator, their normative form and placement in legislation and legal regulations do not lead yield the results that could be expected given the determinants of their formation. Therefore, the article examines in detail the determinants of establishment of legal definitions aimed at limiting the areas of inaccuracy. At the same time, these determinants are referred to legal definitions aimed at limiting the said areas, which have been used by the legislator in the regulations specifying a legal definition of an artificial action. The structure of the anti-avoidance provisions is based on such definitions. Therefore, the review of these regulations from the point of view of the postulated determinants is important, taking into account not only the specificity of the anti-avoidance clause, but also the taxpayer's situation. ; Definicje legalne w prawie podatkowym służące ograniczeniu obszaru nieostrości (uwagi na tle klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania). Poszukiwanie rozwiązań normatywnych przynajmniej w pewnym stopniu służących ograniczeniu dynamiki zmian przepisów prawa podatkowego jest jednym z istotnych zadań doktryny prawa podatkowego. W ten nurt wpisuje się korzystanie przez ustawodawcę zarówno ze środków techniki prawodawczej zapewniających elastyczność przepisów prawa podatkowego, jak również z definicji legalnych. Przy czym posługiwanie się jednym ze specyficznych rozwiązań normatywnych można ocenić jako powiązanie tych dwóch środków techniki prawodawczej. Chodzi o definicje legalne służące ograniczeniu obszaru nieostrości. Ustawodawca podatkowy posługuje się tymi definicjami, jednakże ich kształt normatywny, a także umiejscowienie w przepisach oraz instytucji prawnej nie prowadzą do takich rezultatów, jakie można byłoby oczekiwać, biorąc pod uwagę determinanty ich tworzenia. Stąd też w artykule poddano szczegółowym badaniom determinanty tworzenia definicji legalnych służących ograniczeniu obszaru nieostrości. Jednocześnie odniesiono je do definicji legalnych służących ograniczeniu nieostrości, które normodawca użył w przepisach określających definicję legalną sztucznego sposobu działania. Konstrukcja przepisów dotyczących klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania oparta jest na tego rodzaju definicjach. Stąd też zbadanie tych unormowań z punktu widzenia postulowanych determinantów jest istotne, biorąc pod uwagę nie tylko specyfikę klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, ale także sytuację podatnika.

W opracowaniu podjęto próbę ukazania jak pojęcie "dobro dziecka" jest rozumiane w aktach prawa międzynarodowego oraz na gruncie obowiązujących regulacji krajowych, ze szczególnym uwzględnieniem dorobku judykacyjnego sądów administracyjnych. Zasadniczym zamiarem jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy brak definicji legalnej stanowi istotną przeszkodę na gruncie stosowania przez sądy administracyjne przepisów traktujących o prawach dziecka, a tym samym obniża standardy ich ochrony.

Polski ustawodawca został postawiony przed koniecznością implementacji nowych uregulowań dotyczących podziału transgranicznego. Uregulowania te, niezbędne do wykonania dyrektywy 2019/2121/UE, powinny zostać wprowadzone w życie najpóźniej do 31 stycznia 2023 roku. W związku z tym głównym celem niniejszego opracowania jest analiza procedury transgranicznego podziału zaproponowanej przez ustawodawcę europejskiego we wspomnianej dyrektywie i porównania jej z rozwiązaniami czeskimi, które obowiązują obecnie. W artykule odniesiono się także do miejsca transponowania przepisów, definicji legalnej połączenia transgranicznego oraz zakresu samej regulacji.

Przedmiotem opracowania jest umiejscowiona wkontekście uregulowań prawnomiędzynarodowych oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka analiza porównawcza kształtu administracyjnej reglamentacji zgromadzeń na Ukrainie iwPolsce. Wjego pierwszej części dokonano analizy tych spośród wiążących Ukrainę iPolskę aktów prawa międzynarodowego, wktórych podejmowana jest problematyka zgromadzeń, m.in. Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich iPolitycznych, Europejskiej Konwencji oOchronie Praw Człowieka iPodstawowych Wolnościach czy też Konwencji Ramowej oOchronie Mniejszości Narodowych. Część druga dotyczy zagadnień konstytucyjnych gwarancji wolności zgromadzeń na Ukrainie oraz dopuszczalnych wprawie tego kraju ograniczeń tej wolności. Wreszcie trzecia część zawiera refl eksje na temat kształtu administracyjnoprawnej regulacji zgromadzeń wPolsce, obejmujące przede wszystkim zagadnienia definicji zgromadzenia, klasyfikacji zgromadzeń iwreszcie obowiązków organizatora oraz uprawnień porządkowych władz, takich jak np. możliwość rozwiązania zgromadzenia. Wpracy wykazano między innymi, że wprawdzie na Ukrainie, podobnie jak wPolsce, wolność zgromadzeń gwarantowana jest konstytucyjnie, ale na tym podobieństwa się kończą. Trudno ocenić pozytywnie brak nowoczesnej ustawy, która zbiorczo regulowałaby zagadnienia zgromadzeń publicznych tak jak polska ustawa Prawo ozgromadzeniach. Wybiórcze stosowanie zupełnie nieprzystających do realiów państwa demokratycznego przepisów uchwalonych jeszcze wZSRR, wpołączeniu zkonstytucyjnie wyrażonym prawem sądów do wprowadzania ograniczeń wolności zgromadzeń, sprzyja skrajnej arbitralności podejmowanych rozstrzygnięć, co niewątpliwie narusza istotę wolności. Problemem polskiej administracyjnoprawnej regulacji zgromadzeń są zkolei częste inie zawsze przemyślane zmiany odpowiednich przepisów. Nie ulega jednak wątpliwości, że Polską regulację prawną można uznać za znacznie dojrzalszą. ; Przedmiotem opracowania jest umiejscowiona wkontekście uregulowań prawnomiędzynarodowych oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka analiza porównawcza kształtu administracyjnej reglamentacji zgromadzeń na Ukrainie iwPolsce. Wjego pierwszej części dokonano analizy tych spośród wiążących Ukrainę iPolskę aktów prawa międzynarodowego, wktórych podejmowana jest problematyka zgromadzeń, m.in. Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich iPolitycznych, Europejskiej Konwencji oOchronie Praw Człowieka iPodstawowych Wolnościach czy też Konwencji Ramowej oOchronie Mniejszości Narodowych. Część druga dotyczy zagadnień konstytucyjnych gwarancji wolności zgromadzeń na Ukrainie oraz dopuszczalnych wprawie tego kraju ograniczeń tej wolności. Wreszcie trzecia część zawiera refl eksje na temat kształtu administracyjnoprawnej regulacji zgromadzeń wPolsce, obejmujące przede wszystkim zagadnienia definicji zgromadzenia, klasyfikacji zgromadzeń iwreszcie obowiązków organizatora oraz uprawnień porządkowych władz, takich jak np. możliwość rozwiązania zgromadzenia. Wpracy wykazano między innymi, że wprawdzie na Ukrainie, podobnie jak wPolsce, wolność zgromadzeń gwarantowana jest konstytucyjnie, ale na tym podobieństwa się kończą. Trudno ocenić pozytywnie brak nowoczesnej ustawy, która zbiorczo regulowałaby zagadnienia zgromadzeń publicznych tak jak polska ustawa Prawo ozgromadzeniach. Wybiórcze stosowanie zupełnie nieprzystających do realiów państwa demokratycznego przepisów uchwalonych jeszcze wZSRR, wpołączeniu zkonstytucyjnie wyrażonym prawem sądów do wprowadzania ograniczeń wolności zgromadzeń, sprzyja skrajnej arbitralności podejmowanych rozstrzygnięć, co niewątpliwie narusza istotę wolności. Problemem polskiej administracyjnoprawnej regulacji zgromadzeń są zkolei częste inie zawsze przemyślane zmiany odpowiednich przepisów. Nie ulega jednak wątpliwości, że Polską regulację prawną można uznać za znacznie dojrzalszą.

Przedmiotem rozważań jest przestępstwo handlu niewolnikami, stypizowane w art. 8 przepisów wprowadzających kodeks karny. Autor rozważa genezę przepisu art. 8 p.w.k.k., przedmiot ochrony, podmiot, stronę podmiotową, stronę przedmiotową przestępstwa handlu niewolnikami; próbuje scharakteryzować m.in. pojęcia "niewolnictwa", "handlu niewolnikami", "oddania innej osoby w stan niewolnictwa", "utrzymywania w stanie niewolnictwa", odwołując się do poglądów wyrażanych w doktrynie i judykaturze. Autor wskazuje w konkluzji, że przestępstwo z art. 8 p.w.k.k. bierze swe źródło z umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną. Przedmiotem ochrony art. 8 p.w.k.k. jest wolność oraz godność człowieka. Podmiot sprawczy jest powszechny. Przestępstwo ma charakter wieloodmianowy; umyślny, toteż popełnione może być w zamiarze bezpośrednim, jak również, wydaje się, ewentualnym; jest zbrodnią ściganą z oskarżenia publicznego; popełnione może zostać przez działanie; zaniechanie zaś wydaje się realizowalne w przypadku utrzymywania osoby w stanie niewolnictwa. Zagadnienie niewolnictwa interpretować należy w świetle definicji legalnej, zaś handel niewolnikami w kontekście definicji ustawowej handlu ludźmi. Handel niewolnikami może mieć charakter chociażby jednorazowej transakcji – nawet nieodpłatnej – w stosunku choć do jednej osoby będącej jej przedmiotem.

W opracowaniu zostały przedstawione przyjmowane przez projektodawcę definicje legalne "rachunku" na gruncie poszczególnych projektów ustawy o pracowniczych planach kapitałowych, tj. projekcie ustawy o pracowniczych planach kapitałowych z dnia 8 lutego 2018 r., projekcie ustawy o pracowniczych planach kapitałowych z dnia 24 maja 2018 r., projekcie ustawy o pracowniczych planach kapitałowych z dnia 4 lipca 2018 r., projekcie ustawy o pracowniczych planach kapitałowych z dnia 20 sierpnia 2018 r., projekcie ustawy o pracowniczych planach kapitałowych z dnia 27 sierpnia 2018 r., a także na gruncie ostatecznie uchwalonej ustawy z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych. W takiej też koncepcji został zaplanowany układ pracy, tj. poprzez odniesienie do poszczególnych regulacji proponowanych projektów i ustawy zostały przedstawione rozważania dotyczące definicji legalnej "rachunku".

Unormowane w ustawach o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów od wielu lat w licznych wyrokach zarówno wojewódzkich sądów administracyjnych, jak i Naczelny Sąd Administracyjny, a także w orzecznictwie administracyjnym organów podatkowych i piśmiennictwie podatkowym określane bywają mianem "specyficznej klauzuli generalnej". Jednocześnie tytułowa instytucja kosztów podatkowych bywa zarówno w judykaturze, jak i literaturze naukowej określana mianem definicji legalnej. Celem artykułu jest jednoznaczne ustalenie tego jaką kategorią prawną jest ten niezwykle ważny element techniczny konstrukcji obydwóch podatków dochodowych w Polsce. Jeden zwrot prawny zakodowany na etapie stanowienia prawa w treści normy prawnej nie może być bowiem interpretowany przez różne podmioty stosujące prawo jednocześnie jako: zwrot niedookreślony, klauzula generalna i definicja prawna. Zjawisko takie jest sprzeczne z obowiązującą pozytywistyczną koncepcją racjonalnego ustawodawcy.