Suchergebnisse

Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie? ; The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy?

The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran's calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran's approach towards this sub-region, its significance in Tehran's geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad's presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran's penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran's policy? ; Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?

Celem globalnej polityki rozwojowej jest likwidacja ubóstwa. Badacze nie mają wątpliwości, że jedną z kluczowych barier w skutecznej walce z ubóstwem są wojny i konflikty zbrojne. Pokój i bezpieczeństwo są ważne zarówno dla państw rozwijających się, jak i dla państw świadczących pomoc rozwojową. UE i jej państwa członkowskie są największymi dawcami pomocy na świecie, a Afryka Subsaharyjska (SSA) regionem o największym zapotrzebowaniu na pomoc rozwojową. Tekst analizuje jakie miejsce w europejskiej polityce rozwojowej wobec Afryki zajmuje kwestia pokoju i stabilizacji? Drugim obszarem analizy jest próba odpowiedzi na dylemat w jaki sposób pokój i stabilizacja lub ich brak wpływają na rozwój Afryki Subsaharyjskiej? Z analizy sytuacji państw SSA wynika, że trwały, zrównoważony rozwój w warunkach wojny czy innych konfliktów zbrojnych nie jest możliwy. Budowanie trwałego rozwoju musi być poprzedzone skutecznym zakończeniem konfliktów oraz wyeliminowaniem lub radykalnym ograniczeniem ich przyczyn. Pomoc z zewnątrz, w tym pomoc UE, ma w tych krajach – przede wszystkim – charakter pomocy humanitarnej. Jest ona potrzebna i ratuje ludzkie życie. Sama w sobie nie likwiduje jednak przyczyn konfliktów, ani nie jest w stanie zapewnić trwałego rozwoju. ; The aim of the global development policy is to eradicate poverty. Scholars are in no doubt that wars and armed conflicts are among the key obstacles to the effective struggle against poverty. Peace and security are as important for developing countries as for those that offer development aid. The EU and its member states are the greatest global providers of aid and Sub-Saharan Africa (SSA) is the region with the highest demand for developmental aid. This article analyzes the position of peace and stability in European development policy towards Africa. Another issue is the attempt to answer the question of the influence peace and stability, or their lack, have on the development of SSA. The analysis of the situation in SSA states demonstrates that consistent and sustainable development is not feasible during warfare and other armed conflicts. Ensuring permanent development has to be preceded by an effective conclusion of conflicts and the eradication or dramatic suppression of the causes of such conflicts. The aid from outside, including that provided by the EU, is first and foremost humanitarian. While such aid is necessary and helps save human lives, it neither eliminates the reasons for conflicts, nor is it able to ensure permanent development.

Celem globalnej polityki rozwojowej jest likwidacja ubóstwa. Badacze nie mają wątpliwości, że jedną z kluczowych barier w skutecznej walce z ubóstwem są wojny i konflikty zbrojne. Pokój i bezpieczeństwo są ważne zarówno dla państw rozwijających się, jak i dla państw świadczących pomoc rozwojową. UE i jej państwa członkowskie są największymi dawcami pomocy na świecie, a Afryka Subsaharyjska (SSA) regionem o największym zapotrzebowaniu na pomoc rozwojową. Tekst analizuje jakie miejsce w europejskiej polityce rozwojowej wobec Afryki zajmuje kwestia pokoju i stabilizacji? Drugim obszarem analizy jest próba odpowiedzi na dylemat w jaki sposób pokój i stabilizacja lub ich brak wpływają na rozwój Afryki Subsaharyjskiej? Z analizy sytuacji państw SSA wynika, że trwały, zrównoważony rozwój w warunkach wojny czy innych konfliktów zbrojnych nie jest możliwy. Budowanie trwałego rozwoju musi być poprzedzone skutecznym zakończeniem konfliktów oraz wyeliminowaniem lub radykalnym ograniczeniem ich przyczyn. Pomoc z zewnątrz, w tym pomoc UE, ma w tych krajach – przede wszystkim – charakter pomocy humanitarnej. Jest ona potrzebna i ratuje ludzkie życie. Sama w sobie nie likwiduje jednak przyczyn konfliktów, ani nie jest w stanie zapewnić trwałego rozwoju. ; The aim of the global development policy is to eradicate poverty. Scholars are in no doubt that wars and armed conflicts are among the key obstacles to the effective struggle against poverty. Peace and security are as important for developing countries as for those that offer development aid. The EU and its member states are the greatest global providers of aid and Sub-Saharan Africa (SSA) is the region with the highest demand for developmental aid. This article analyzes the position of peace and stability in European development policy towards Africa. Another issue is the attempt to answer the question of the influence peace and stability, or their lack, have on the development of SSA. The analysis of the situation in SSA states demonstrates that consistent and sustainable development is not feasible during warfare and other armed conflicts. Ensuring permanent development has to be preceded by an effective conclusion of conflicts and the eradication or dramatic suppression of the causes of such conflicts. The aid from outside, including that provided by the EU, is first and foremost humanitarian. While such aid is necessary and helps save human lives, it neither eliminates the reasons for conflicts, nor is it able to ensure permanent development.

Institutionalization of relations with Sub-Saharan Africa states is one of approaches used to include those states in main currents of world economy. The African states will benefit because new markets for their exports will open which will increase the speed of reform of their political systems and economies. EU will benefi t because better overall situation of the African states will help in development of stable multilateral relations. In this paper I analyze the EU – Sub-Saharan states relations as an example of institutionalization understood as development of legal and institutional solutions that shape international relations. In this context institutionalization is an instrument that enhances systematic change which in turn leads to transformation of particular states and regions. In the paper I try to answer the question: is the declared level of integration of different instruments of EU foreign policy identical with the reality vis-a-vis the states of Africa.

Article describes a complex political crisis lasting in Mali and his probable implications. There were presented in detail two fundamental aspects of this crisis such as: the Tuareg (MNLA) and islamists rebellion started in January as well as military coup from march 2012. It was claimed that the military intervention at the beginning of 2013 r., in which French army was involved, was an indispensable solution – but insufficient. It was found that sweeping reforms are needed to value Tuareg participation in political and economic life of the country (for eg. in the form of autonomy). It was demonstrated that labile interior situation in Mali might destabilize all order in Western and Sub-Saharan Africa as well as in Sahel area by increasing the threat of terrorism, Islamic fundamentalism and crime (especially by AKIM, Boko Haram and MUJAO). Not to mention the safety of North Africa, where the situation after the Arab Spring is still fragile, and in the longer term, Europe and the USA.

Sahel jest regionem o strategicznym znaczeniu. Z punktu widzenia geograficznego stanowi granicę między "białą Afryką Północną" i "czarną Afryką Subsaharyjską". Z punktu widzenia politycznego to obszar, w którym zderzają się interesy państw i społeczeństw subregionu, aktorów zewnętrznych tak państwowych (Chiny, USA, Francja), jak i niepaństwowych (Al-Quaida). W regionie Sahelu krzyżują się międzynarodowe szlaki przemytu narkotyków, broni, nielegalnego transferu ludzi przez Maghreb do Europy. Mając na względzie bezpieczeństwo międzynarodowe, nie bez znaczenia pozostaje fakt, że niedostępne, trudne do kontroli tereny sahelo-saharyjskie są infiltrowane przez ugrupowania radykalnego islamu. Artykuł prezentuje występujące w Sahelu czynniki wpływające na bezpieczeństwo regionalne i międzynarodowe. Zwrócono uwagę na czynniki ekonomiczne, polityczne, społeczne determinujące słabość państw subregionu. Dalsza część artykułu zawiera analizę programów administracji USA podejmowanych wobec regionu, wpisujących się w program "globalnej wojny z terroryzmem". ; The Sahel is a region of strategic importance. From the geographical point of view, it marks the boundary between "White North Africa" and "Black Sub-Saharan Africa". From the political point of view, it is an area where various interests collide - those of the states and communities of the subregion, as well as those of external actors, both states parties (China, USA, France) and non-states parties (Al-Qaeda). International drug, illegal arms, and human trafficking routes into Europe via Maghreb cross in the Sahel region. Taking into consideration the issue of international security, it is important to highlight that radical Islamic groups operate in the inaccessible and difficult to control Sahelo-Saharan desert. The article discusses factors present in the Sahel that have an impact on regional and international security. The main attention is paid to economic, political and social factors which determine the weakness of the Sahel states. The paper also includes an analysis of the US administration's programmes implemented in the region, which are part of the "Global War on Terrorism" campaign. ; Сахель - это регион стратегического значения. С географической точки зрения он представляет собой границу между «белой Северной Африкой» и «черной Африкой южнее Сахары». В политическом аспекте это территория, на которой сталкиваются интересы стран и общественных групп субрегиона, внешних игроков как государственных (Китай, США, Франция), так и негосударственных (Аль-Каида). В регионе Сахель пересекаются международные маршруты контрабанды наркотиков, оружия, переброски незаконных мигрантов через территорию Магриба в Европу. Учитывая международную безопасность, не следует забывать о том, что недоступные, трудно контролируемые области сахело-сахарского региона подвергаются инфильтрации со стороны исламских радикальных групп. В статье представлены встречающиеся в Сахеле факторы, которые влияют на региональную и международную безопасность. Указаны экономические, политические, социальные факторы, обуславливающие слабость государств субрегиона. В дальнейшей части статьи представлен анализ государственных программ США в сахельском регионе, которые составляют часть американской стратегии «глобальной войны с терроризмом».