Suchergebnisse

İçinde bulunulan yüzyılda dünya mercek altına alındığı takdirde, karşı karşıya kalınılan manzara pek de iç açıcı görünmemektedir. İç savaşlar, insan hakları ihlalleri, ulusal ve uluslararası güvenlik sorunları, etnik çatışmalar, doğal felaketler, küresel iklim değişiklikleri sonucu yaşanan problemler, açlık ve yoksulluk, terör, şiddet ve daha niceleriyle çevrelenen bir dünya kompozisyonu bulunmaktadır. Her birinin altında farklı nedenlerler veya birbiriyle iç ilişkili sorunlar kümesi olsa da küreselleşmenin sunduğu olumlu etkilerden biri olan bilgi teknolojilerinin gelişmesiyle, dünyanın herhangi bir yerinde meydana gelen olumsuz bir durum karşısında uluslararası toplum bu sorundan kısa sürede haberdar olmakta ve soruna karşı gerekli tepkiyi ortaya koyabilmektedir. Bu bağlamda da pek çok sorun uluslararası platformda ortak bir payda ekseninde ele alınmaktadır. Karşı karşıya kalınan sorunlar ekseninde altı çizilmesi gereken en önemli sorunlardan birisi de iç savaş olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu noktada da niceliksel olarak artış gösteren iç savaşların mevcudiyeti, insani diplomasi kavramına alan açmaktadır. İnsani diplomasi denildiğinde de bu alanda çeşitli bölgelerde faaliyet gösteren fakat literatürde bu kavramla bağdaştırılarak analiz edilmeyen aynı zamanda da özellikle Türkiye'deki faaliyet alanının sınırlı olması ekseninde yeterli düzeyde bilinmeyen Uluslararası Kızılhaç Komitesi, insani diplomasi alanındaki baş aktörlerden biri konumunda bulunmaktadır. Bu bağlamda çalışma çerçevesinde insani diplomasi kavramı, Uluslararası Kızılhaç Komitesi'nin deneyimleri ekseninde sorunsallaştırılacaktır. Nihai amaç ise insani diplomasi kavramı ve bu alanda önemli bir rol oynayan Uluslararası Kızılhaç Komitesi'nin görev ve misyonuna dair farkındalık ve bilinçlilik düzeyinin artmasını sağlamaktır. Nitekim dünyanın geniş bir kısmında devam etmekte olan çatışmalar ve her daim yeniden ortaya çıkabilecek çatışma tehdidi, karşı karşıya kalınılan temel realiteyi yansıtmaktadır. ; If the world put under the scope in the current century, there is the underwhelming scene. There is a world composition that is surrounded by civil wars, human rights abuses, national and international security problems, ethnic conflicts, natural disasters, problems regard to global climate cahanges, starvation and poverty, terror, violence and many more. Although there are different reasons or interrelated problem clusters under the each of them, international community is aware of these problems that occur anywhere in the world and gives reaction to them in a short time with the progress of information technologies that are one of the positive impacts of globalization. In this context, many problems are addressed by international platform with in the scope of common ground. In the axis of living problems one of the most important problems that must be underlined is civil war. In this point, the presence of civil wars that is showing an increase quantitatively open space to the concept of humanitarian diplomacy. When it called humanitarian diplomacy, International Committee of Red Cross is one of the main actors in this field. Although it is active in regard to humanitarian diplomacy, in literature its humanitarian diplomacy isn't analyzed. Also, it is well known because of being limited its area of activity especially in Turkey. In this context, the concept of humanitarian diplomacy will be problematized with in the axis of the experiences of the Committee by this study. Also, ultimate purpose is to bring to light for the level of awareness and conciousness with regard to the concept of humanitarian diplomacy and the task and the mission of Committee, which plays an important role in this field. Hence, continued conflicts in the large of the world and conflict threat that can occur again at any time reflect main reality.

Ortadoğu bölgesi gerek stratejik konumu, gerekse sahip olduğu petrol kaynakları bakımından dünyanın en zengin bölgesi olması nedeniyle ayrı bir öneme haizdir. Ortadoğu ikili ilişkiler, ticari ilişkiler ve çatışmaların odağındaki bölge olması dolayısıyla Avrupa Dış Politikalarında da üst sıralarda yer almıştır. Avrupa ve Ortadoğu arasındaki ilişkiler uzun bir tarihsel süreci kapsamaktadır. AB kuruluşundan bu yana demokrasi ve insan haklarına verdiği önemi belirtmiş ve bunun kendine ait içsel bir unsur halini alması için çabalamıştır. Uluslararası arenada etkin bir güç olmayı hedefleyen AB kendine ait içsel değerleri diğer ülkelere de yaymayı hedeflemektedir. Bu amaçla oluşturmuş olduğu Avrupa Komşuluk Politikası kapsamında AB'ye komsu olan fakat üyelik perspektifi bulunmayan ülkelerde demokrasinin teşviki önemli bir unsurdur. Bu çalışma ile AB'nin geçmişten günümüze Ortadoğu ilişkileri ve yakın dönemdeki komşuluk politikaları çerçevesinde Ortadoğu'ya bakışı amaçlanmaktadır. Yapılan literatür taraması sonucu elde edilen bilgiler yardımıyla araştırmanın amacına uygun ön çalışma ve anahat planı oluşturulmuştur. Bu plan çerçevesinde gerekli düzenlemeler süre yeterliliği göz önünde bulundurularak danışman gözetiminde yapılmaya çalışılacaktır. Bu araştırmada, günümüzde genişleme ve komşuluk politikaları ile öne çıkan Avrupa Birliği'nin, artan şiddet olaylarına sahne olan Ortadoğu politikası ile sınırlandırılmıştır. Kuruluşundan bu yana demokrasinin önemine vurgu yapan AB, Avrupa Komşuluk Politikası kapsamında yer alan ülkelerde de demokrasiyi yaymayı hedeflemektedir. Sonuç olarak AB açısından özellikle genişleyen sınırlar ile birlikte güvenlik açısından öneme sahip olan Ortadoğu bölgesinde AB'ye yakın rejimler oluşturulması önem taşımaktadır. ; The Middle East is of great importance due to both its strategic position and by virtue of the fact that it is the riches region of the world in terms of its oil reserves. The Middle East also ranks high in European Foreign Policies as it is a region that is at the centre of bilateral relations, commercial relations and conflicts. Relations between Europe and the Middles East covers a long historical process. EU, since its inception, has emphasised the importance it lays upon democracy and human rights and endeavoured to make it an internal component of its nature. Intending to be an influential figure in international arena, EU aims to spread its internal values to other countries, too. Encouragement of democracy within the scope of European Neighbourhood Policy in countries that are neighbours of EU but do not have membership perspective is an important move. This study aims to investigate EU?s relationships with the Middle East from past to present and its look on the Middle East within the framework of its neighbourhood policies. A preliminary examination has been conducted and an outline plan has been devised by the help of information obtained through review of the relevant literature. The required corrections will be made under the supervision of an advisor in accordance with this plan an so long as time limits allow. This study is limited to the policy of European Union, which is in the foreground today by virtue of its expansion and neighbourhood policies, concerning the Middle East, which is home to increasing cases of violence. EU, which has been emphasising democracy since its establishment, intends to spread democracy in countries that are included in the European Neighbourhood Policy. In conclusion, it is important for EU to help establish friendly regimes in the Middle East, which is important for EU in terms of security especially due to expanding borders.

Devletlerin desteklediği terörizmle (dış terörizmle) mücadelenin hükûmetler tarafından bir iç güvenlik meselesi olarak kurumsallaştırılması millî sınırlar içerisinde önemli sosyal maliyetlere sebep olabilir. Sosyal maliyetler yıpratıcı sonuçlar ortaya çıkardığında devletler terörizmi daha fazla destekleyebilirler. Uluslararası sistemin anarşik niteliği ise bu desteği kolaylaştırabilir. Sebep-sonuç ilişkisinin biçimlendirdiği bu döngüdeki "sosyal maliyet" gerçeğinin iç güvenlik yönetimlerinde dikkat çekmesi terörizmle etkili mücadelenin gereğidir. Zira terörizmle mücadeleye aslında katkı sunmayan, mevcut sorunları çeşitlendiren ya da derinleştiren yaklaşımlar bu sayede sorgulanabilecektir. Terörizmle manipülasyon etkisindeki yapay yöntemlerle mücadele edilirken bazı devletlerin sosyal maliyetler oluşmasını destekleyen girişimler içinde olabileceklerine dair farkındalık da bu sayede daha fazla gelişebilecektir. Bu olası kazanımlar nedeniyle "sosyal maliyet" terörizmle mücadelenin önemli bir meselesi olarak kabul görmelidir. Bu minvalde, devlet destekli dış terörizme karşı işe koşulan iç güvenlik yönetimlerinin bu terörizm türüyle mücadelenin yaratabileceği sosyal maliyetleri dikkate alan yaklaşımlar çerçevesinde yapılandırılması konusunda hükûmetleri teşvik edebilecek sonuçlar üretmek bu çalışmanın amacıdır. Alan yazın araştırmasına dayanacak olan çalışmada terörizmle mücadelenin sosyal maliyetleri "terörizm korkusu", "hak ve özgürlük ihlâlleri", "iç düşman üretimi", "meşruiyet kaybı" ve "demokratik gerileme" olmak üzere beş kavram üzerinden incelenecektir. Kuramsal temelde yapılacak incelemeler sonucunda ise hükûmetlere öneriler sunulacaktır. Çalışmanın kültürel çeşitliliğe sahip olan ulus-devletlerin özellikle dış terörizmle mücadelesi için değer içerebileceği düşünülmektedir. Çalışmanın ayrıca hem devletler tarafından kullanılan meşru şiddetin toplumun aleyhinde haksız sonuçlar üretmemesi için kontrol altında tutulabilmesine hem de sona erebileceği öngörülemeyen terörizmin gelecekte alabileceği yeni biçimleriyle mücadele edilmesine ışık tutabileceği değerlendirilmektedir. ; Institutionalizing the fight against state-sponsored terrorism (foreign terrorism) by governments as a matter of internal security can result in significant social costs within national borders. States may be more likely to support terrorism when the social costs have dire consequences. Furthermore, the anarchic nature of the international system can facilitate this support. The fact that the "social cost" in this cycle shaped by the cause-effect relationship draws attention in the internal security administrations is a requirement of the effective counterterrorism. The approaches that do not actually contribute to the counterterrorism and that diversify or deepen existing problems can be questioned in this way. While counterterrorism continues with artificial methods under the influence of manipulation, awareness that some states may be involved in initiatives that support the creation of social costs can also be able to develop more in this way. Because of these possible gains, the "social cost" should be recognized as an important issue in the counterterrorism. In this respect, the aim of this study is to produce results that can encourage governments to structure the internal security administrations employed against state-sponsored foreign terrorism within the framework of approaches that take into account the social costs of combating this type of terrorism. In the study, which will be based on the literature research, the social costs of the counterterrorism will be examined through five concepts: "fear of terrorism", "violations of rights and freedoms", "production of internal enemies", "loss of legitimacy" and "democratic backsliding". It will be present suggestions to the governments on the result of the examinations on the theoretical basis. It is thought that the study may contain value for the nation-states with cultural diversity, especially for the countering foreign terrorism. It is also considered that the study can shed light on both keeping the legitimate violence used by states under control so that it does not produce unjust results against the society, and countering new forms of terrorism, which cannot be predicted to come to an end.

İki ülkenin kurulmasına tanık olan yirminci yüzyılın ilk çeyreğinden itibaren, aralarındaki ilişkiye biraz kaygı verici bir şekilde bir dizi gerilim eşlik etmiştir. Ancak, bu gerilimler çoğu zaman birbirine bağlı çıkarlardan dolayı olumlu gelişmelerle sonuçlanmıştır. Bu durum, zaman zaman kendi çıkarlarına hizmet eden hedefleri gerçekleştirmenin bir yolu olarak işbirliği yapmalarını sağlamıştır. Türkiye-Irak ilişkileri, Orta Doğu'nun stratejik önemi dolayısıyla uluslararası gelişmelerden ve ABD'nin bölgedeki etkisinden bağımsız düşünülmemelidir. Nitekim Birinci ve İkinci Körfez Savaşı sonrası gelişmeler ve beraberinde Sovyetler Birliği'nin dağılmasıyla birlikte Amerika'nın başat güç olarak yükseldiği, dünyanın tek kutuplu bir sürece doğru evrildiği süreçte Türkiye-Irak ilişkilerinde de değişimler yaşanmıştır. Bahsi geçen gelişmeler özellikle 1991 sonrası ikili ilişkilerin gerilemesinde önemli bir rol oynamıştır. 2003 yılı ABD işgali sonrası ise ikili ilişkiler, bu işgalin yol açtığı etkiler çerçevesinde gelişme göstermiştir. Bu süreçte Irak'ın yeniden yapılanmasında Türkiye aktif rol almak istese de 1 Mart Tezkeresiyle başlayan Türkiye-ABD gerginliği buna engel teşkil etmiş, Irak'taki Kürt grupların ABD ile işbirliği yapması ile Türkiye sürece dâhil olamamıştır. Diğer taraftan işgal sonrası Irak'taki kargaşayı fırsat bilen PKK terör örgütünün Kuzey Irak'ta faaliyetlerini yoğunlaştırması, mezhep savaşlarının bölgedeki istikrar ortamını zafiyete uğratması, Türkiye'nin güvenlik eksenli sorunlar yaşamasına yol açmıştır. Bu sebeple Türkiye, Irak'taki tüm siyasi, etnik ve mezhepsel gruplarla iyi ilişkiler geliştirmeye çalışmıştır. Türkiye ile Irak arasındaki ilişkilerin yıllardır devam eden PKK sorunu ve uluslararası güçlerin bu coğrafyadaki çıkar çatışmaları sebebiyle tam manasıyla düzelmesi güç görünmektedir. ; From the first quarter of the twentieth century, which witnessed the establishment of the two countries, the relationship between them was accompanied by a series of worrisome tensions. These tensions, however, have often resulted in positive developments due to interdependent interests. This has enabled them to cooperate as a way of achieving goals that serve their interests from time to time. Turkey-Iraq relations should not be considered independent of the international developments and the impact of the USA in the region due to the strategic importance of the Middle East. As a matter of fact, along with the developments after the First and Second Gulf Wars, and the process in which America rises as the dominant power after the disintegration of the Soviet Union and when the world evolves towards a unipolar process, there have been changes in the Turkey-Iraq relations. The aforementioned developments played an important role in the weakening of bilateral relations especially after 1991. Bilateral relations after the 2003 US invasion, on the other hand, have improved within the framework of the effects of this invasion. Although Turkey wanted to take an active role in the reconstruction of Iraq in this process, Turkey-US tension starting with March 1 2003 Permit impeded this, and Turkey was excluded from the process, as the Kurdish groups in Iraq cooperate with the United States. On the other hand, the fact that the PKK terrorist organization, who took the advantage of the post-invasion turmoil in Iraq, increased its activities in the Northern Iraq, and that sectarian wars have weakened the environment of stability in the region led Turkey to experience security-based problems. Therefore, Turkey has tried to develop good relations with all the political, ethnic, and sectarian groups in Iraq. As a result, it seems difficult for relations between Turkey and Iraq to fully recover due to factors such as the long-standing Kurdish question, sectarian violence, and conflicts of interest of international powers in this geography.

Jeopolitik, bir devletin coğrafi konumu, doğal kaynakları, demografik yapısı gibi özelliklerinin o devletin dış politikasına nasıl yansıdığıyla ilgilenir. Klasik jeopolitik teoriler ise kalpgâh, kalpgâhı çevreleyen ülkeler ve bunların özellikleri ile denizlere ve havaya hâkim olmanın dış politikaya nasıl yansıdığını açıklamaya çalışan teorilerdir. Aynı zamanda mekân kavramı klasik jeopolitikte önemlidir. Güçlü devletlerin güçlerini devam ettirebilmeleri için mekân arayışları vardır ve bu da politikalarını şekillendirirken zaman zaman şiddete de başvurdukları gerçeğini ortaya çıkarır. Bu çalışmada, klasik jeopolitik teorilerinin 2000-2016 yılları arasında Irak, Suriye, Libya ve Türkiye'de meydana gelen olaylar ya da ülkelerin mevcut sorunları üzerinden nasıl yansımalarının olduğu incelenmiştir. Irak, Suriye, Libya ve Türkiye'de meydana gelen olaylarda klasik jeopolitiğin etkisinin olduğu görülmüş, çalışmada bu etkilerin nedenlerine inilerek Ortadoğu'ya yansımasının nasıl olduğuna bakılmıştır. Irak örneğinde, 11 Eylül saldırganlarına destek verdiği ve kitle imha silahlarına sahip olduğu gerekçesiyle ve arka planda olan petrol hâkimiyetinden dolayı müdahale gerçekleştirilmiştir. Suriye örneğinde, rejim karşıtları ve rejimin çatışması dünya denkleminde Rusya ve ABD'nin karşı karşıya kalmasına neden olmuştur. İç savaş bölge ülkelerini de derinden etkilemiş, radikal dinci grupların doğuşuna neden olmuştur. Libya'da anti-demokratik rejimin yıkılması ve teröre desteğin önüne geçilmesi bağlamında müdahalede bulunulmuştur ancak yine de arka planda kaynak hâkimiyeti ve Akdeniz'e olan komşuluğu nedeniyle stratejik önemi bulunmaktadır. Türkiye açısındansa, Irak müdahalesinde Türkiye'nin desteğine kesin gözüyle bakan ABD'nin aradığı şekilde destek bulamaması Tezkere Krizini doğurmuştur. Yıllardır süregelen terör konusunda da ABD'nin Türkiye'ye yardımcı olmaması ilişkileri zora sokmaktadır. Klasik jeopolitik teoriler, adı her ne kadar klasik olarak geçse de günümüz 21. yüzyıl dünyasında etkilerini göstermektedir. Bunun örnekleri çalışmada sunulmuştur. --- Geopolitics deals with how a state's characteristics such as its geographical location, its natural resources, its demographic structure are reflected in the foreign policy of that state. As for classical geopolitical theories, they try to explain how the heartland, the surrounding countries, and their characteristics, and the dominance of the seas and the air are reflected in the foreign policy. At the same time, the concept of "Raum" is important in classical geopolitics. Strong states have a search for Raum to sustain their power, and this reveals the fact that they sometimes resort to violence while shaping their policies. In this study, it is studied that between the years of 2000-2016, how the classical geopolitical theories have reflections in terms of the incidents and current problems in Iraq, Syria, Libya and Turkey. It has been seen that in the events which occurred in Iraq, Syria, Libya and Turkey, classical geopolitics has an effect and in this study the causes of these effects are analyzed on the grounds that how the Middle East is reflected. In the case of Iraq, an intervention was carried out on the grounds that it supported the September 11 attackers and possessed weapons of mass destruction and oil control in the background. In the case of Syria, the conflict of the opponents and the regime has caused Russia and the US confrontation in the world equation. The civil war deeply affected the countries of the region as well, causing the emergence of radical religious groups. Libya has been intervened in the context of the demolition of anti-democratic regime and support for terrorism, but it also has strategic importance due to its resource dominance and its proximity to the Mediterranean. With regard to Turkey, USA took it for granted that Turkey would support the US intervention in Iraq but as Turkey did not give the expected support, it led to the Tezkere crisis. As USA did not give support to Turkey for the on-going terrorism problem, it also jeopardizes the relations of the United States and Turkey Classical geopolitical theories, even though their names are classic, show their effects in today's 21st century world. Examples are presented in this study.

Jeopolitik, bir devletin coğrafi konumu, doğal kaynakları, demografik yapısı gibi özelliklerinin o devletin dış politikasına nasıl yansıdığıyla ilgilenir. Klasik jeopolitik teoriler ise kalpgâh, kalpgâhı çevreleyen ülkeler ve bunların özellikleri ile denizlere ve havaya hâkim olmanın dış politikaya nasıl yansıdığını açıklamaya çalışan teorilerdir. Aynı zamanda mekân kavramı klasik jeopolitikte önemlidir. Güçlü devletlerin güçlerini devam ettirebilmeleri için mekân arayışları vardır ve bu da politikalarını şekillendirirken zaman zaman şiddete de başvurdukları gerçeğini ortaya çıkarır.Bu çalışmada, klasik jeopolitik teorilerinin 2000-2016 yılları arasında Irak, Suriye, Libya ve Türkiye'de meydana gelen olaylar ya da ülkelerin mevcut sorunları üzerinden nasıl yansımalarının olduğu incelenmiştir. Irak, Suriye, Libya ve Türkiye'de meydana gelen olaylarda klasik jeopolitiğin etkisinin olduğu görülmüş, çalışmada bu etkilerin nedenlerine inilerek Ortadoğu'ya yansımasının nasıl olduğuna bakılmıştır. Irak örneğinde, 11 Eylül saldırganlarına destek verdiği ve kitle imha silahlarına sahip olduğu gerekçesiyle ve arka planda olan petrol hâkimiyetinden dolayı müdahale gerçekleştirilmiştir. Suriye örneğinde, rejim karşıtları ve rejimin çatışması dünya denkleminde Rusya ve ABD'nin karşı karşıya kalmasına neden olmuştur. İç savaş bölge ülkelerini de derinden etkilemiş, radikal dinci grupların doğuşuna neden olmuştur. Libya'da anti-demokratik rejimin yıkılması ve teröre desteğin önüne geçilmesi bağlamında müdahalede bulunulmuştur ancak yine de arka planda kaynak hâkimiyeti ve Akdeniz'e olan komşuluğu nedeniyle stratejik önemi bulunmaktadır. Türkiye açısındansa, Irak müdahalesinde Türkiye'nin desteğine kesin gözüyle bakan ABD'nin aradığı şekilde destek bulamaması Tezkere Krizini doğurmuştur. Yıllardır süregelen terör konusunda da ABD'nin Türkiye'ye yardımcı olmaması ilişkileri zora sokmaktadır.Klasik jeopolitik teoriler, adı her ne kadar klasik olarak geçse de günümüz 21. yüzyıl dünyasında etkilerini göstermektedir. Bunun örnekleri çalışmada sunulmuştur. --- Geopolitics deals with how a state's characteristics such as its geographical location, its natural resources, its demographic structure are reflected in the foreign policy of that state. As for classical geopolitical theories, they try to explain how the heartland, the surrounding countries, and their characteristics, and the dominance of the seas and the air are reflected in the foreign policy. At the same time, the concept of "Raum" is important in classical geopolitics. Strong states have a search for Raum to sustain their power, and this reveals the fact that they sometimes resort to violence while shaping their policies.In this study, it is studied that between the years of 2000-2016, how the classical geopolitical theories have reflections in terms of the incidents and current problems in Iraq, Syria, Libya and Turkey. It has been seen that in the events which occurred in Iraq, Syria, Libya and Turkey, classical geopolitics has an effect and in this study the causes of these effects are analyzed on the grounds that how the Middle East is reflected. In the case of Iraq, an intervention was carried out on the grounds that it supported the September 11 attackers and possessed weapons of mass destruction and oil control in the background. In the case of Syria, the conflict of the opponents and the regime has caused Russia and the US confrontation in the world equation. The civil war deeply affected the countries of the region as well, causing the emergence of radical religious groups. Libya has been intervened in the context of the demolition of anti-democratic regime and support for terrorism, but it also has strategic importance due to its resource dominance and its proximity to the Mediterranean. With regard to Turkey, USA took it for granted that Turkey would support the US intervention in Iraq but as Turkey did not give the expected support, it led to the Tezkere crisis. As USA did not give support to Turkey for the on-going terrorism problem, it also jeopardizes the relations of the United States and TurkeyClassical geopolitical theories, even though their names are classic, show their effects in today's 21st century world. Examples are presented in this study.

Bu Yüksek Lisans Tezi'nin amacı Türkiye'nin önemli bir sorunu olarak karşımızda duran PKK ve ona karşı yapılan mücadelenin Türk kamu yönetiminin işlevleri açısından bir süreç olarak incelenmesi ve terörle mücadele ile terörizme mücadele ekseninde Türk kamu yönetimindeki değişiminin araştırılmasıdır. Temel varsayım Türk kamu yönetiminin terör ve terörizmle mücadelede bir süreç olarak terörle mücadeleden terörizmle mücadele alanına kaydığı ve bunun nedeninin değişen konjonktür, değişen PKK ve kamuoyunun şiddete doygunluğu olduğudur. Üç bölümden oluşan bu tezin ilk bölümünde kavramsal çerçeve dâhilinde araştırmanın temeli olan terör ve terörizm kavramları ve bunların nedenleri, amaçları, unsurları, ayrımları zengin bir literatürle anlatılmıştır. Tezin ikinci bölümünde ise Türkiye'de PKK dışındaki terör örgütleri anlatılmıştır. Tezin son bölümünde ise PKK terör örgütü kökleri, örgüt yapısı ve finans kaynakları ile ayrıntılı bir şekilde anlatılmış ve Türkiye'nin terörle mücadelede kamu yönetiminin işlevleri yasama ve yürütme erklerinin faaliyet ve uygulamaları ile incelenmiş ayrıca Kürt Sorunu ve PKK terörünün bitirilmesi amacıyla ortaya konan belli başlı raporlar özetlenmiştir. Tezin katkısı ile PKK'daki ve Türkiye'nin terörle mücadelesindeki değişimler ve nedenleri ortaya konmuş ve konu bütüncül bir şekilde ele alınmıştır. Tezin bir başka katkısı ise PKK terör örgütünün ulaşılması yasal kendi yazılı kaynakları ile incelenmesi ve nesnel veriler ışığında doğru bir şekilde anlatılmasıdır. Sonuçta bu Yüksek Lisans Tezi ile PKK'daki değişimler bir süreç olarak irdelenmiş ve bunun Türk kamu yönetimindeki değişimler ile nedenselliği ortaya konmuştur. PKK'nın değişim süreci sonunda siyasallaşması ve terörizmi sadece alternatif bir güç haline getirmesi ile Türk kamu yönetiminin terörizmle mücadele ile artık mücadelenin siyasi, ekonomik ve toplumsal yanına ağırlık vermesi durumları arasında bağlar ortaya konarak temel varsayımımız doğrulanmıştır. The aim of this Master's Thesis is to study as a process the fight against the PKK and its terrorism that confronting us as a significant problem in Turkey, in terms of the functions of Turkish public administration and to quest the changes in Turkish public administration in the axis of the fight against the terror and the terrorism. Our basic assumption is that in its fight against the terror and the terrorism, Turkish public administration has shifted as a process from the fight against terror to the area of fight against terrorism and the reason for this is the changing environment, the changing PKK and the satiety of public to the violence. In the first section of this thesis consisting of three sections, we described in a rich literature the terror and the terrorism which is the basis of research within the conceptual framework as well as their definitions, causes, purposes, elements and differences. In the second section of the thesis, we explain in details the other terrorist organization in Turkey. In the last part of the thesis, we explain PKK terrorist organization with its roots, organizational structure and financial resources and we analyze the functions of public administration in the fight against terrorism in Turkey as well as the activities and practices of the legislative and executive powers and we also summarizes the major reports set forth in order to inactivate clear up the Kurdish problem and solve the PKK terror. Thanks to this thesis, we put forward the changes in the PKK and the fight against the terror in Turkey as well as their reasons and we deal with the subject in a holistic manner. Another contribution of this thesis is to study the PKK terrorist organization with its own legally accessible written sources and to illustrate it correctly in the light of objective data. As a result, this Master's Thesis researches as a process the changes in the PKK and sets forth the causality of this with the changes in the Turkish public administration. We have validated our basic assumption by putting forward the bonds between the fact that the PKK has become politicized as a result of the process of change and has changed its terrorism into an alternative power and the fact that Turkish public administration has started to give more weight to political, economic and social side of the fight in its fight against terrorism.

Bu çalışmada; `Kürt Sorunu'nun, Türkiye'nin modernleştirilmesi sürecinde benimsenen jakoben vatandaşlık anlayışı ve radikal reform süreci ile bağlantılı olduğu ortaya koyulmaya çalışılmıştır. Kendine özgü tarafları olsa da, Türkiye'nin modernleştirilmesi sürecinin Batı dünyasındaki felsefî ve siyasî düşünceler doğrultusunda şekillenmesi, `Kürt Sorunu'nun ele alınmasında Batılı demokrasilerdeki vatandaşlık anlayışının gelişiminin incelenmesini gerektirmektedir. Bu amaçla, Batı demokrasilerinde benimsenen jakoben vatandaşlık anlayışı, klasik liberal vatandaşlık anlayışı ve son olarak çokkültürlü vatandaşlık anlayışı ele alınmıştır. Etnokültürel problemlerin çözümünde, jakoben vatandaşlık anlayışı ve klasik liberal anlayışın yetersizliği ortaya koyulurken, âdil ve hakkaniyetli çözüm noktasında, farklılıkların eşit değerde tanınıp saygı göreceği çokkültürlü vatandaşlılığın iyi bir alternatif oluşturabileceğine dair argümanlar incelenmiştir. Çokkültürlü vatandaşlık ve grup hakları bağlamında, 1989 sonrasında `Kürt Sorunu'nun çözümü için siyasî partiler ve sivil toplum örgütleri tarafından kamuoyuna sunulan raporlar incelenmiştir. Gerek raporlarda gerekse çokkültürlülük savunucularının söylemlerinde ortaya konulduğu gibi, ulus-devletin homojen ulusal kimlik öngören ortak vatandaşlık anlayışı, günümüzde toplumsal birliği sağlamaktan uzaktır. Toplumsal birlik, soyut bir ortak vatandaşlık anlayışından ziyade ortak din ve kültürel değerlerin paylaşımı ile kültürel kimlik haklarının tanınıp saygı göreceği bir sosyopolitik yapı içerisinde sağlanabilir. Fakat, çokkültürlülük savunucularının ortaya koyduğu gibi, azınlıktaki grupların liberal ilkeleri benimsememesi durumunda özyönetim haklarının tanınması söz konusu olamaz. Bu kapsamda, tüm muhaliflerini şiddet yoluyla baskı altına alan P.K.K. çizgisindeki Kürt siyasî hareketinin özerklik taleplerinin kabul edilemeyeceği, grup haklarının tanınmasını savunan çokkültürcü düşünürler tarafından da ortaya konulmuştur. Özet olarak, bu çalışmada; Batının azınlık problemleriyle mücadeledeki tecrübeleri, çokkültürlülük savunucularının bu tecrübeler ışığında azınlık problemlerine yönelik çözüm önerileri ve 1990'dan itibaren siyasî partiler ve sivil toplum örgütlerinin `Kürt Sorunu'na ilişkin çözüm önerilerini içeren raporları, `Kürt Sorunu'nun çözümüne katkı amacıyla incelenmiştir. ; In this study, it is revealed that, `Kurdish Question? is deeply tied with the adoption of jacobin citizenship approach and of authotratic radical reform process in Turkey. Despite its own pecuilarities, the modernization process in Turkey was shaped by mainstream philosophical and political ideas in Western world. So that, the perception of citizenship in Turkey are needed to be extensively analysed in context of Western politics, when `Kurdish Question? is taken into consideration. In order to realize the roots of `Kurdish Question?; the jacobin citizenship approach, the classical liberal citizenship approach and lastly, the multicultural citizenship approach are thought to be analysed together. Within this scope, the deficiency of both jacobin approach and the classical liberal approach in solving ethnocultural problems are stated expressly. Then, for fair solutions, multicultural citizenship approach is analysed as a good alternative. Thereinafter, some declared reports about the solution of `Kurdish Question?, which are prepared by political parties and non-govermental organizations in Turkey after 1989, are analysed in context of multiculturalism. As it strongly shown that, both in declared reports about `Kurdish Question? and in arguments of multiculturalist thinkers, the imposition of homogeneous national identity by the nation-state is far from bringing the unity of nation. Rather than fictious common citizenship, national unity can be achieved by sharing common cultural values and religion in a sociopolitic environment where citizens get their cultural identity rights and get respect. Recognition of ethnocultural differences on equal basis, rather than opressing them, plays an important role in solving ethnocultural problems. But minority demands for authonomy don?t always provide fair solutions for ethnocultural problems. At that point, the defenders of multiculturalism claim, as long as the minority groups don?t adopt liberal principles, self-government rights can?t be allowed. Within this multicultural context, it is clear that authonomy claims of P.K.K. leading Kurdish nationalist movement, which opressed the opposition in Kurdish society by violence, can?t be allowed. To sum up; in this study, experiences of Western democracies about ethnocultural problems and multicultural approch?s solutions for these problems and the research reports prepared and declared for `Kurdish Question? in Turkey since 1990?s, are evaluated for the sake of contributing to the solution process.

Danışman: PROF. DR. HASAN SELÇUK KÖNİ Yer Bilgisi: İstanbul Gelişim Üniversitesi / Sosyal Bilimler Enstitüsü / Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı Konu: Uluslararası İlişkiler = International Relations ; Devletlerin vatandaşlarını soykırım, savaş suçları, insanlığa karşı suçları ve etnik temizlik suçlarına karşı koruyamadığı, korumakta isteksiz davrandığı ya da kendi vatandaşlarına karşı şiddet uyguladığı durumlarda egemenlikten kaynaklanan sorumluluk açığı bulunmaktadır. Bu açık koruma sorumluluğu kavramının ortaya çıkmasıyla birlikte müdahale yetkisinin uluslararası topluma verilmesiyle kapatılmaya çalışılmıştır. Egemenlik kavramı nüfusun iç savaş, isyan, baskı ya da devletin başarısızlığı sonucu ciddi bir zarara uğradığı ve hükümetin durumu kontrol altına almada başarısız olduğu durumlarda yerini sorumluluk olarak egemenlik' kavramına bırakmıştır. Devletin üzerinde tam ve mutlak hâkimiyeti olduğu ülke topraklarından ayrı tutulan insanların, salt egemenliğin bir parçası olmayacağı anlayışı uluslararası antlaşmalar ile geliştirilmiştir. Üç aşamalı bir yapı üzerine kurulu bu sorumluluk "insani müdahale" gibi zorlayıcı tedbirleri içermekte, "insani müdahale"den farklı olarak "önleyici diplomasi" ve "yeniden inşa" sorumluluklarını da uluslararası topluma yüklemektedir.Koruma sorumluluğunun varlığının kabul edilmesiyle birlikte, uluslararası barış ve güvenliği sağlama konusunda birincil derecede yetkili uluslararası aktör olan Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin norm uygulayıcısı olarak uluslararası barış ve güvenliğin tehdidi dışında bir sebeple ilgili devletin rızası olmadan egemenliğine müdahale etme yetkisinin olduğu kabul edilmiştir. Ancak normun uygulaması aşamasında üç sütunlu yapıda öngörülen sıraya riayet edilmemesi, müdahalenin insani koruma amacı dışında doğrudan bir devletin siyasi bütünlüğüne ve bağımsızlığına müdahale şeklinde gerçekleşmesi, müdahalenin son çare olması ilkesine uyulmaması ve uygulamadaki istikrarsızlık normun gelişimini sekteye uğratmıştır. Bu çalışmada, uluslararası toplumun koruma sorumluluğu adı altında ilk zorlayıcı müdahalesi olma özelliğine sahip olan Libya müdahalesi ile benzer iç çatışmalara sahne olan Suriye hakkında Güvenlik Konseyi'nin 2011'den günümüze almış olduğu kararların nitel içerik analizi yapılmıştır. Bu analiz sayesinde koruma sorumluluğu normunun uygulanış şekli, uluslararası hukuk normlarına uygunluğu, uluslararası pratiğin tutarsızlığının nedenleri ve küresel sistem düzeyinde P5'in aralarındaki güç ilişkilerinin normun uygulanmasına yansıması irdelenmiştir. Sonuç olarak bir devlette insani krizin ortaya çıktığı olaylarda yetkili otorite tarafından yapılacak olası bir müdahalenin amacının "norm mu? egemenlik mi?" olduğu sorunsalı uluslararası ilişkiler teorileri ve uluslararası hukuk kuralları çerçevesinde değerlendirilmiştir. ; There is a lack of responsibility for sovereignty when states cannot protect their citizens against genocide, war crimes, crimes against humanity and ethnic cleansing, or are reluctant to protect them or use violence against their own citizens. With the emergence of this concept of open responsibility for protection, it has been tried to be closed by giving the intervention authority to the international community. The concept of sovereignty has been replaced by the concept of sovereignty as responsibility where the population has suffered serious damage as a result of civil war, rebellion, repression or failure of the state and the government has failed to control the situation. The understanding that the people who are separated from the territory of the country where the state has full and absolute sovereignty will not be a part of pure sovereignty has been developed by international treaties. This responsibility, which is based on a three-stage structure, includes coercive measures such as humanitarian intervention, and, unlike "humanitarian intervention" imposes"preventive diplomacy"and" reconstruction "responsibilities on the international community. With the recognition of the responsibility of protection, international peace and security As the norm enforcer of the United Nations Security Council, which is the primary international actor competent to provide, it is recognized that it has the authority to intervene in the sovereignty of the state without the consent of the relevant state for a reason other than the threat of international peace and security. However, failure to comply with the order envisaged in the three-pillar structure during the implementation of the norm, the fact that the intervention took place in the form of an intervention directly to the political integrity and independence of a state other than the purpose of human protection, the non-compliance with the principle of being the last resort of the intervention and the instability in practice interrupted the development of the norm. In this study, the qualitative content analysis of the decisions taken by the Security Council since 2011, which has witnessed similar internal conflicts with the Libya intervention, which is the first coercive intervention under the name of protection responsibility of the international community, has been conducted. With this analysis, the application of protection responsibility norm, compliance with international norms of law, the reasons of inconsistency of international practice and the reflection of the power relations between P5 on the implementation of the norm at global system level were examined. As a result, the question of whether a possible intervention by the competent authority in the events of humanitarian crisis in a state is 'norm or sovereignty? It has been evaluated within the framework of international relations theories and international law rules.

In the 1970's Turkey was polarized right and left and had experienced intense chaos, instability, anarchism and economic crises in the political and social arena, and the country came to the brink of civil war. The two general election results had been condemned to the coalition governments, and the coalition unions had not been able to yield any results. Moreover, the uncompromising attitudes of politicians struck this turmoil. In political life, there was a multi-part structure consisting of CHP, AP, MSP, MHP, CGP, DP and independents. This structure was a fragile structure in which even a single deputy could encourage multi-party negotiations and divisions, also small parties could be subject to negotiations on behalf of government. The establishment of seven short-lived governments between 1973 elections and 12 September Military Coup is another indication of political instability. In such a troubled period, the intelligentsia of the country proposed the CHP-AP coalition and thought that this would be the only solution; But this partnership could not be realized as it is hoped. The reasons such as the low level of socio-economic development of the society, the polarization of the political parties, the whole violence in the society, the arrival of the partisanship and the staffing to the extreme, the stubbornness despite the stimulation of the politics, the uncompromising attitudes and insensitivity made the option of making a new start. As a result, the developments experienced after the elections in 1973 and especially in 1977 made it clear that democratic remedies were exhausted, a civilized development of "co-operative culture" had not yet developed, the political and democratic culture had not yet matured and democratic life might be better with a single contemporary and secular party. The 70s, in which two general elections held in this period did not stabilize the country, remained in memories as a period of depression, an undemocratic era in which the democratic order brought separation to the country. In the study, diversity of resource type and versatility were taken as basis and an interdisciplinary study was conducted by acting in cooperation with other social sciences. In addition to written documents, visual and verbal sources were also utilized and talks were held with people living in the period within oral history. In the introductory part of the work, the definition of the subject, the method of the research, the researches about the subject, the conceptual substructure and the development of the selection case in Turkey are emphasized. The first part deals with the process leading to the March 12, 1973 elections in the second, 1975 elections in the third, 1977 elections in the fourth, 1979 and 1980 elections in the fifth. ; 1970'li yıllar, Türkiye'nin sağ ve sol şeklinde kutuplaştığı, siyasal ve sosyal alanda yoğun bir kaosun, istikrarsızlığın, anarşinin ve ekonomik krizlerin yaşandığı, ülkenin iç savaşın eşiğine geldiği bir dönemdir. Yapılan iki genel seçim sonucu ülke koalisyon hükümetlerine mahkûm olmuş, koalisyon birlikteliklerinden de verim alınamamıştır. Ayrıca siyasetçilerin uzlaşmaz tavırları bu döneme damgasını vurmuş; siyasal hayatta CHP, AP, MSP, MHP, CGP, DP ve bağımsızlardan oluşan çok parçalı bir yapı söz konusu olmuştur. Bu yapı; çok partili, bölünmeleri ve küçük partileri teşvik eden, kırılgan, tek bir milletvekilinin bile hükümet kurabilme adına pazarlıklara konu olabildiği bir yapıdır. 1973 seçimleri ile 12 Eylül Askeri Darbesi arasında yedi hükümet kurulması ve bunların da kısa ömürlü olması, bahse konu siyasal istikrarsızlığın bir başka göstergesidir. Türkiye için buhran yıllarının hüküm sürdüğü böylesi sıkıntılı bir dönemde, ülkenin aydın kesimi CHP-AP koalisyonunu önermiş ve bunun tek çözüm olacağını düşünmüş; ancak umut görülen olarak bu ortaklık bir türlü gerçekleşememiştir. Toplumun sosyoekonomik gelişmişlik düzeyinin düşüklüğü, siyasi partiler arasındaki kutuplaşmanın topluma da bütün şiddetiyle sirayet etmesi, partizanlığın ve kadrolaşmanın had safhaya varması, siyasilerin uyarılmalarına rağmen inatlaşmaları, uzlaşmaz tavırları, ciddiyetsizlikleri ve duyarsızlıkları, toplumda köklü bir bozulmanın yaşanması gibi nedenler, yeni ve taze bir başlangıç yapılması seçeneğini gündeme getirmiştir. Sonuç olarak 1973 ve özellikle 1977 seçimleri sonrasında yaşanan gelişmeler, demokraside çarelerin tükendiğini, medeni bir gelişme olan "birlikte iş görme kültürü"nün henüz gelişmediğini, siyasi ve demokratik kültürün hala olgunlaşmadığını, çağdaş ve laik tek bir partiyle demokratik yaşamın sanki daha iyi olabileceğini düşündürmüştür. Bu dönemde yapılan seçimlerin ülkeye istikrar getirmediği 70'li yıllar, demokratik düzenin ülkeye ayrılık getirdiği, hatırlanmak istenmeyen bir buhran dönemi olarak hafızalarda kalmıştır. Çalışmada kaynak türü çeşitliliği ve çok yönlülük esas alınmış, diğer sosyal bilimlerle iş birliği içinde hareket edilerek disiplinler arası bir çalışma ortaya konmuştur. Yazılı belgelerin yanı sıra görsel ve sözlü kaynaklardan da istifade edilmiş, sözlü tarih kapsamında dönemi yaşayan kişilerle görüşmeler yapılmıştır. Çalışmanın giriş bölümünde, konunun tanımı, araştırmanın yöntemi, konu ile ilgili araştırmalar, kavramsal alt yapı ve Türkiye'deki seçim olgusunun gelişimi üzerinde durulmuştur. Birinci bölümde 12 Mart Muhtırasına giden süreç, ikinci bölümde 1973 seçimleri, üçüncü bölümde 1975 seçimleri, dördüncü bölümde 1977 seçimleri, beşinci bölümde 1979 ve 1980 seçimleri ele alınmıştır.

İngiliz kolonyal yönetiminin Güney Asya'dan çekilmesinde sonra ortaya çıkan devletlerden biri olan Pakistan bağımsızlığının ilk yıllarında, ülkeyi yönetecek idari bir altyapıya, temel kamu hizmetlerini sağlayacak kurumsal bir yapıya ve nitelikli idari personele sahip değildi. Üstelik, söz konusu dönemde Pakistan'ı oluşturan halkın, Müslüman olmaları dışında çok az ortak noktaları vardı. Bu zorluklar nedeniyle, Pakistan'ın uzun süre bağımsızlığını koruyamayacağı ve kısa sürede çökeceği, başta Hindistanlı yöneticiler olmak üzere, beklenen bir durumdu. Ancak, Pakistan hayatta kalmayı başardı. Hatta, General Ayub Khan döneminde gelişmekte olan ülkelere bir kalkınma modeli olarak sunuldu. 1950'lilerde olduğu gibi, 11 Eylül saldırılarından sonra da Pakistan hakkında pejoratif sıfatlar kullanılmaya başlandı. Komşusu Afganistan'dan kaynaklı sınır aşan terörizm ve mülteci akınlarıyla boğuşan Pakistan'ın, Sünni ve Şiiler arasında 1970'lerden beri devam eden mezhep çatışmaları; kamu hizmetlerinin görece yetersiz sağlanması; ordunun siyasete olan müdahaleleri gibi pek çok kronik sorunu vardır. Bu sorunlar nedeniyle, Pakistan'a yönelik olarak "başarısız devlet" (failed state) tabiri, Batılılar tarafından sıklıkla kullanılmaktadır. Bu çalışmada, Pakistan devletini tanımlamak için kullanılan "başarısız" sıfatının, Pakistan için uygun bir niteleme olmadığı, Pakistan'ın sosyo-ekonomik ve siyasi yapısı kuruluşundan günümüze gelen süreçte yaşananları ele alarak ifade edilmeye çalışılacaktır. Başarısız devlet söylemine ilişkin literatürde, farklı sorunları olan devletlerin aynı sıfatla nitelendiği dikkati çekmektedir. Örnek vermek gerekirse, 1990'larda iç savaşla boğuşan ve hiçbir kamu hizmetinin verilemediği Afganistan ve Somali ile; Kuzey kore ve Pakistan gibi, otoriter yönetimlerin olduğu, kamu hizmetlerinin sağlanmasında yapısal sorunları olan ülkeler başarısız sıfatı ile nitelenmektedir. Başarısız devlet söylemine ilişkin eleştirilerde en fazla üzerinde durulan husus da bu olmuştur. Bu nedenle, bu çalışmada başarısız devlet söylemi yerine ikili bir ayrıma gidilmesi ihtiyacı doğmuştur. Hiçbir kamu hizmetinin verilemediği ve devlet otoritesinin tamamen ortadan kaybolduğu ülkeler için, William Zartman'ın "çökmüş devlet" (collapsed state) kavramı kullanılmıştır. Devlet otoritesinin var olduğu, ama kamu hizmetlerinin sağlanmasında ciddi problemleri olan, demokratik bir yönetim ve insan haklarına saygı bağlamında yetersiz bir performans sergileyen devletler için ise "kırılgan devlet" (fragile state) kavramının kullanılması tercih edilmiştir. Bu çalışmada, söz konusu bağlamda Pakistan'ın kırılgan bir devlet olduğu, Pakistan'ın sosyo-ekonomik ve siyasi yapısı ele alınarak ifade edilmeye çalışılacaktır. ; Pakistan, one of the states which came into existence after the British colonial rule withdrew from South Asia, didn't have any administrative structure to rule the country; any institutional structure to provide public services and qualified bureaucratic personnel. Furthermore, during the aforementioned period Pakistan composed of people who had few thing in common with the exception of being Muslim. Due to these hardships, it was expected, especially by the then Indian rulers, that Pakistan could not preserve its independence and would collapse in a short time. However, Pakistan succeeded to survive. Even, in General Ayub Khan era it was demonstrated as a model for developing countries. Like 1950s, pejorative adjactives have used to describe Pakistani state after September 11 attacks. Pakistan has many chronic problems such as; cross border terrorism and influx of refugees based on its neighbour Afganistan; sectarian violence between Sunnis and Shias which continues since 1970s; relatively insufficent public services; army's interference to politics, military coup d'etats. Because of these problems, failed state discourse was used frequently towards Pakistan by Westerners. In this project, by handling it's socio-economic and political progress since independence it will try to articulate that the adjective "failed" which is used to describe to Pakistan, is not a proper attribution for Pakistan. In the literature about failed state discourse, it attracts notice that many countries facing different problems are labelled as the same adjective. To give an example, on the one hand there are countries like Afganistan and Somalia, in 1990s both of them struggled with civil war and no public services were given to people. On the other hand, there are countries like North Korea and Pakistan, which have structural problems providing public services and authoritarin regimes. All these countries are labeled as failed, and this situation is one of the main critics of failed state discourse. That's way, in this project it is needed to make a dual classification subtituted for failed state. For countries whose state authority completely vanished and not providing any public services, are described with William Zartman's definition, as "collapsed state". For countries which have state authority but have difficulties in providing basic public services; performs poorly in the context of democracy and respect to human rights, are prefered to be described as "fragile state". Accordingly, in this project, Pakistan is going to be handled wtih its socio-ekonomic and political structure and it is going to be argued that Pakistan is a fragile state.

Göçmen ve Mülteci Kadınlar için Fiziksel Aktivite Rehberi, Hacettepe Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi tarafından desteklenen "Türkiye'de Yaşayan Suriyeli Göçmen Kadınların Güçlenmelerinde ve Toplumsal Entegrasyonunda Bir Sosyal Politika Aracı Olarak Fiziksel Aktivitenin Kullanılması" isimli araştırma projesi kapsamında hazırlanmıştır. Projede, mülteci kadınların güçlenmelerinde ve sosyal uyumun sağlanmasında fiziksel aktivite bir araç olarak kullanılmıştır. Projenin birinci basamağında Suriyeli mülteci kadınların fiziksel aktivite düzeyi kültürleşme bağlamında incelenmiştir. Projenin ikinci basamağında, Suriyeli, Afganistanlı, Iraklı ve Türkiyeli kadınlardan oluşan 25 kişilik bir grupla 12 haftalık fiziksel aktivite programı uygulanmıştır. Sosyal uyumu hedefleyen bu uygulama sonrasında elde edilen bulgular ve deneyimler doğrultusunda, mülteci kadınlar için geliştirilecek bir fiziksel aktivite programının kavramsal çerçevesini, hedeflerini ve pedagojik ilkelerini içeren bir rehber kitap hazırlanmıştır. Geçtiğimiz on yılda artan göç oranları, birçok göç edilen ülkede göç ve toplumsal bütünleşme politikaları konusundaki tartışmaları hızlandırmıştır. Dünyada Suriyeli mülteci sayısının en fazla olduğu Türkiye'de, Suriyeli ve son zamanlarda Afganistanlı ve Iraklı mültecilerin sosyal uyumuna yönelik çeşitli araştırma verilerine dayalı politikalar üretilmektir. Bu politikalara dayanak olan bilimsel araştırma verileri, fiziksel aktivite ve sporun göçmen ve mülteci bireylerin yaşamlarına olumlu katkılarını ortaya koyarken, göçmenlerle ve mültecilerle ilgili politikaları geliştiren uluslararası kurumlar tarafından fiziksel aktivite ve sporun birleştirici gücü vurgulanmaktadır. 2016-2018 yılları arasında Avrupa Birliği Komisyonu, Avrupa Birliği üye ülkelerdeki mültecilerin iyi olma hali ve sosyal uyumlarını artırmak için fiziksel aktivite ve spor fırsatları sunan yaklaşık 3 milyon Avro tutarındaki 54 projeyi desteklemiştir. Birleşmiş Milletler 2030 Sürdürülebilir Kalkınma Amaçlarının "Toplumsal Cinsiyet Eşitliği" başlıklı 5. Maddesi kapsamında kadınların her seviyede güçlenmesi ve kadına yönelik her türlü istismarı kapsayan şiddetin ortadan kaldırılması gerekmektedir. Göçmen ve Mülteci Kadınlar İçin Fiziksel Aktivite Rehberi, hedefleri itibariyle Türkiye'de yaşayan mülteci kadınların fiziksel, psikolojik, sosyal ve kültürel güçlenmelerinde bir sosyal politika aracı olarak fiziksel aktivitenin kullanımına örnektir. Kadının güçlenmesini hedefleyen bilimsel araştırmalarda ve sosyal sorumluluk projelerinde yararlanılabilecek nitelikte bir rehberdir. Rehberin Türkçe, Arapça ve İngilizce dillerinde yazılmış olması, bilgilerin doğrudan göçmen ve mülteci kadınlar tarafından erişilebilir olmasını sağlamaktadır. Ayrıca, uluslararası platformlar için de kullanılabilir bir uluslararası rehber niteliği de taşımaktadır. Proje faaliyetlerinin gerçekleştirilmesinde hep birlikte çalıştığımız katılımcılara, eğitmenlere, gönüllülere, kurum çalışanlarına ve yöneticilere çok teşekkür ederiz. Birlikte hareket ettiğimiz, birlikte dans ettiğimiz, farklılıkları ve benzerlikleriyle kültürlerimizi, gündelik yaşamlarımızı paylaştığımız ve birlikte güçlendiğimiz projemizin, benzer hedeflerdeki çalışmalara rehberlik yapabilmesini umuyoruz. ; Physical Activity Program Guide for Migrant and Refugee Women was prepared within the scope of the Project titled "Using Physical Activity as a Social Policy Tool in the Empowerment and Social Integration of Syrian Migrant Women Living in Turkey", supported by Hacettepe University Scientific Research Projects Coordination Unit. In the project, physical activity is used as a tool in empowering refugee women and ensuring social integration. In the first phase of the project, physical activity levels of Syrian refugee women were investigated with regard to acculturation. In the second phase of the project, a 12-week physical activity program was implemented in a group consisting of 25 Syrian, Afghan, Iraqi and Turkish women. In accordance with the findings and the experiences obtained as a result of this physical activity intervention aimed at social integration, The Physical Activity Guide for Migrant and Refugee Women was developed. Increasing rates of migration in the last decade have accelerated debates about migration and social integration policies in many countries. In Turkey, where the number of Syrian refugees is the highest in the world, policies are being made based on various research data regarding the social integration of Syrian and, more recently, Afghan and Iraqi refugees. Not enough importance has been ascribed to sport and physical activity in these policies yet. However, while data from scientific research exhibit favourable impacts of physical activity and sport on the lives of migrant and refugee individuals, the unifying power of physical activity and sport is emphasised by international organizations. Between 2016 and 2018, the European Commission supported 54 projects, totalling a sum of approximately 3 million Euros, offering physical activity and sport opportunities to improve the well-being and social engagement of refugees in the European Union member states. Within the scope of Article 5 of the United Nations (UN) 2030 Sustainable Development Goals, titled "Promoting Gender Equality", it is required to ensure women's empowerment at all levels and to eliminate violence including all forms of abuse against women. The Physical Activity Guide for Migrant and Refugee Women, with regard to its objectives, is a model for the use of physical activity as a social policy tool in the physical, mental and social empowerment of refugee women living in Turkey. It is a guide that can be used in academic studies and social responsibility projects aimed at women's empowerment within the scope of UN Goals. The availability of the guide in Turkish, Arabic, and English languages makes the information directly accessible to migrant and refugee women. Moreover, it features as an international guide available to international platforms. We would like to thank the participants, trainers, volunteers, staff and managers with whom we work together in the realization of project activities. We moved together, danced together, we shared our cultures, our daily lives. We embraced our differences and similarities and became empowered together. We hope that our project will be able to guide work with similar goals. ; ‫"‬ ‫بـ‬ ‫الموسوم‬ ‫البحثي‬ ‫المشروع‬ ‫نطاق‬ ‫ضمن‬ ‫د‬ ‫ّ‬ ‫أُع‬ ‫الالجئة‪،‬‬ ‫و‬ ‫المهاجرة‬ ‫للمرأة‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫دليل‬ ‫إن‬ ‫و‬ ‫المرأة‬ ‫لتمكين‬ ‫اجتماعية‬ ‫سياسة‬ ‫كأداة‬ ‫استعمالها‬ ‫و‬ ‫الالجئة‬ ‫السورية‬ ‫للمرأة‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫ممارسة‬ ‫هاجات‬ ‫بجامعة‬ ‫العلمية‬ ‫البحثية‬ ‫المشاريع‬ ‫تنسيق‬ ‫قسم‬ ‫قبل‬ ‫من‬ ‫المدعوم‬ ‫و‬ ‫االجتماعي"‬ ‫إندماجها‬ ‫تعزيز‬ ‫االجتماعي‪.‬‬ ‫التماسك‬ ‫ضمان‬ ‫و‬ ‫الالجئات‬ ‫لتعزيز‬ ‫كأداة‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫استخدام‬ ‫المشروع‪،‬‬ ‫في‬ ‫تم‬ ‫تبة‪.‬‬ ‫في‬ ‫السوريات‬ ‫الالجئات‬ ‫للنساء‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫مستوى‬ ‫فحص‬ ‫تم‬ ‫المشروع‪،‬‬ ‫من‬ ‫األولى‬ ‫الخطوة‬ ‫في‬ ‫‪12‬‬ ‫لمدة‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫برنامج‬ ‫تنفيذ‬ ‫تم‬ ‫المشروع‪،‬‬ ‫من‬ ‫الثانية‬ ‫الخطوة‬ ‫في‬ ‫الثقافي‪.‬‬ ‫التمازج‬ ‫سياق‬ ‫و‬ ‫التركية‪.‬‬ ‫كذلك‬ ‫و‬ ‫العراقية‬ ‫األفغانية‪،‬‬ ‫السورية‪،‬‬ ‫القومية‬ ‫من‬ ‫امرأة‬ ‫‪25‬‬ ‫من‬ ‫مؤلفة‬ ‫لمجموعة‬ ‫ً‬ ‫أسبوعا‬ ‫إعداد‬ ‫تم‬ ‫‪،‬‬ ‫االجتماعي‬ ‫التماسك‬ ‫تستهدف‬ ‫التي‬ ‫الفعالية‬ ‫هذه‬ ‫بعد‬ ‫المكتسبة‬ ‫الخبرات‬ ‫و‬ ‫النتائج‬ ‫مع‬ ‫ً‬ ‫تمشيا‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫لبرنامج‬ ‫التربوية‬ ‫المبادئ‬ ‫و‬ ‫األهداف‬ ‫و‬ ‫المفاهيمي‬ ‫اإلطار‬ ‫على‬ ‫يحتوي‬ ‫إرشادي‬ ‫دليل‬ ‫الالجئات‬ ‫تلك‬ ‫أجل‬ ‫من‬ ‫تطويره‬ ‫سيتم‬ ‫‪.‬الذي‬ ‫االندماج‬ ‫و‬ ‫الهجرة‬ ‫سياسات‬ ‫حول‬ ‫النقاش‬ ‫تسريع‬ ‫إلى‬ ‫الماضي‬ ‫العقد‬ ‫في‬ ‫المتزايدة‬ ‫الهجرة‬ ‫معدالت‬ ‫أدت‬ ‫عدد‬ ‫أقصى‬ ‫فيها‬ ‫بلغ‬ ‫حيث‬ ‫أيضاً‪،‬‬ ‫تركيا‬ ‫في‬ ‫و‬ ‫العالم‬ ‫ففي‬ ‫المهاجرة‪.‬‬ ‫البلدان‬ ‫من‬ ‫العديد‬ ‫في‬ ‫االجتماعي‬ ‫البحثية‬ ‫البيانات‬ ‫على‬ ‫المبنية‬ ‫المختلفة‬ ‫السياسات‬ ‫من‬ ‫الكثير‬ ‫إعداد‬ ‫يتم‬ ‫العالم‪،‬‬ ‫في‬ ‫السوريين‬ ‫الالجئين‬ ‫من‬ ‫العراق‪.‬‬ ‫من‬ ‫ً‬ ‫مؤخرا‬ ‫و‬ ‫أفغانستان‬ ‫سوريا‪،‬‬ ‫من‬ ‫القادمين‬ ‫الالجئين‬ ‫لهؤالء‬ ‫االجتماعي‬ ‫االندماج‬ ‫تحقيق‬ ‫بغية‬ ‫بيانات‬ ‫تكشف‬ ‫حين‬ ‫في‬ ‫بعد‪.‬‬ ‫البدني‬ ‫والنشاط‬ ‫للرياضة‬ ‫الالزمة‬ ‫األهمية‬ ‫تُعطى‬ ‫لم‬ ‫السياسات‪،‬‬ ‫هذه‬ ‫في‬ ‫‪،‬‬ ‫الالجئين‬ ‫و‬ ‫المهاجرين‬ ‫حياة‬ ‫في‬ ‫الرياضة‬ ‫و‬ ‫البدني‬ ‫للنشاط‬ ‫اإليجابية‬ ‫المساهمة‬ ‫عن‬ ‫العلمي‬ ‫البحث‬ ‫الترابط‬ ‫قوة‬ ‫على‬ ‫الالجئين‪،‬‬ ‫و‬ ‫للمهاجرين‬ ‫سياسات‬ ‫تطوير‬ ‫على‬ ‫تعمل‬ ‫التي‬ ‫الدولية‬ ‫المؤسسات‬ ‫تؤكد‬ ‫أستراليا‬ ‫و‬ ‫الشمالية‬ ‫أمريكا‬ ‫و‬ ‫األوروبي‬ ‫االتحاد‬ ‫إستثمر‬ ‫المثال‪،‬‬ ‫سبيل‬ ‫على‬ ‫الرياضي‪.‬‬ ‫و‬ ‫البدني‬ ‫للنشاط‬ ‫النشاط‬ ‫في‬ ‫للمشاركة‬ ‫اللجوء‬ ‫طالبي‬ ‫و‬ ‫لالجئين‬ ‫التدخل‬ ‫برامج‬ ‫و‬ ‫الرياضية‬ ‫البرامج‬ ‫في‬ ‫كبير‬ ‫بشكل‬ ‫‪2016‬‬ ‫عامي‬ ‫بين‬ ‫االجتماعية‪.‬‬ ‫األغراض‬ ‫و‬ ‫التأهيل‬ ‫إعادة‬ ‫و‬ ‫الصحة‬ ‫ألغراض‬ ‫الرياضي‬ ‫و‬ ‫البدني‬ ‫أنشطة‬ ‫وفرت‬ ‫حيث‬ ‫‪،‬‬ ‫يورو‬ ‫ماليين‬ ‫‪3‬‬ ‫بقيمة‬ ‫ا‬ ‫ع‬ ‫مشرو‬ ‫‪54‬‬ ‫األوروبية‬ ‫المفوضية‬ ‫دعمت‬ ‫‪،‬‬ ‫‪2018‬‬ ‫و‬ ‫األوروبي‬ ‫االتحاد‬ ‫في‬ ‫األعضاء‬ ‫الدول‬ ‫في‬ ‫اجتماعيًا‬ ‫وإدماجهم‬ ‫الالجئين‬ ‫رفاهية‬ ‫لزيادة‬ ‫رياضية‬ ‫و‬ ‫بدنية‬ ‫‪2019‬‬ ‫‪،‬‬ ‫آخرون‬ ‫و‬ ‫‪().‬سبايـج‬ ‫بين‬ ‫المساواة‬ ‫"ضمان‬ ‫بعنوان‬ ‫‪2030‬‬ ‫المتحدة‬ ‫لألمم‬ ‫المستدامة‬ ‫التنمية‬ ‫أهداف‬ ‫من‬ ‫‪5‬‬ ‫المادة‬ ‫نطاق‬ ‫ضمن‬ ‫المستويات‬ ‫جميع‬ ‫على‬ ‫المرأة‬ ‫تمكين‬ ‫ضمان‬ ‫الضروري‬ ‫من‬ ‫‪،‬‬ ‫الفتيات"‬ ‫و‬ ‫النساء‬ ‫جميع‬ ‫تمكين‬ ‫و‬ ‫الجنسين‬ ‫الالجئات‪،‬‬ ‫و‬ ‫المهاجرات‬ ‫للنساء‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫دليل‬ ‫إن‬ ‫المرأة‪.‬‬ ‫ضد‬ ‫العنف‬ ‫أشكال‬ ‫جميع‬ ‫على‬ ‫القضاء‬ ‫و‬ ‫االجتماعية‬ ‫للسياسة‬ ‫كأداة‬ ‫تركيا‬ ‫في‬ ‫للالجئات‬ ‫البدني‬ ‫النشاط‬ ‫الستخدام‬ ‫ً‬ ‫جيدا‬ ‫ً‬ ‫نموذجا‬ ‫يعتبر‬ ‫‪،‬‬ ‫أهدافه‬ ‫بحكم‬ ‫و‬ ‫األكاديمية‬ ‫الدراسات‬ ‫في‬ ‫استخدامه‬ ‫يمكن‬ ‫ً‬ ‫هاما‬ ‫ً‬ ‫مرجعا‬ ‫يعتبر‬ ‫و‬ ‫االجتماعي‪.‬‬ ‫التمكين‬ ‫و‬ ‫النفسية‬ ‫و‬ ‫المتحدة‬ ‫األمم‬ ‫أهداف‬ ‫نطاق‬ ‫في‬ ‫المرأة‬ ‫تمكين‬ ‫إلى‬ ‫تهدف‬ ‫التي‬ ‫االجتماعية‬ ‫المسؤولية‬ ‫‪.‬مشاريع‬ ‫المتاحة‬ ‫المعلومات‬ ‫وصول‬ ‫يضمن‬ ‫اإلنجليزية‬ ‫و‬ ‫العربية‬ ‫و‬ ‫التركية‬ ‫باللغات‬ ‫مكتوب‬ ‫الدليل‬ ‫هذا‬ ‫كون‬ ‫إن‬ ‫المحافل‬ ‫أغلب‬ ‫في‬ ‫استخدامه‬ ‫يمكن‬ ‫دولي‬ ‫دليل‬ ‫فهو‬ ‫ذلك‪،‬‬ ‫على‬ ‫عالوة‬ ‫الالجئات‪.‬‬ ‫و‬ ‫للمهاجرات‬ ‫مباشرة‬ ‫‪.‬الدولية‬

Bu çalışmada Orta Asya'da meydana gelen Modernleşme süresi kapsamında bölgede ve Özbekistan'da yaşanan Modernleşme süreci, bu sürecin sebep ve sonuçları incelenmektedir. Bu kapsamda Çarlık Rusyası tarafından bölgeye taşınan Batı tarzı Modernleşmenin Orta Asya/Özbekistan'daki gelişimi, Modernleşmeye verilen tepkiler ve cevaplar, bölgenin Modernleşmeye verdiği cevaplardan birisi olan Ceditçilik Hareketi temel alınarak analiz edilmektedir. Bunu yaparken dönemselleştirmeye gidilmiştir. Orta Asya bölgesi ile Özbekistan'ın ve Modernleşme sürecinin izlediği tarihi seyir Çarlık Rusyası İdaresi, Sovyetler Birliği Dönemi, Bağımsızlık Sonrası Yeni Bağımsız Özbekistan olarak dönemlere ayrılmış ve bu dönemleri incelemek için Ruslaşmak, Sovyetleşmek, Özbekleşmek ve İslamlaşmak isimli dört ana başlık kullanılmıştır. Ancak bu konu başlıkları açıklanmaya çalışılan süreçler tarihi seyir içinde bir arada bulunabildiği için Sovyetleşmek-Özbekleşmek, Özbekleşmek-İslamlaşmak gibi kavram çiftleri türetilmiş ve kullanılma yoluna gidilmiştir. Orta Asya ve Özbekistan'a Batı tarzı Modernleşme Çarlık Rusyası tarafından bu bölgedeki mevcudiyetini desteklemek için getirilmiş ve yönetiminin kalıcı olmasına yardımcı bir araç olarak görülmüştür. Bu yönetimin Orta Asya toplumunun bir kesiminde yarattığı etki Ceditçilik Hareketini ortaya çıkarmıştır. Bölgede modernizmin kendisi ve sebep olduğu etkilerle başa çıkabilmek için onun usul ve yöntemlerini kullanmayı ve Modernizmle uyumlu olmayı savunan Ceditçilere tepki gelişmiştir. Bu tepkinin kaynağı olan Muhafazakâr grup-Kadimciler ise çözümün korumacı ve muhafazakâr bir tutum geliştirmekte yattığını savunmuşlardır. Sırasıyla Ceditçilere ve Modernleşmeye ayrıca Çarlık Rusyası ve Sovyet İdaresine tepki olarak Modern olan her şeyin reddini savunmuşlardır. Ancak bu tutumu istikrarlı bir şekilde sürdürmemişler karşı oldukları bu sisteminin sağladığı faydaları kullanma konusunda pragmatik bir tutum takınmışlardır. Buna en güzel örnek II. Dünya Savaşı ve sonrasındaki dönemde parti kadrolarında oluşan boşlukların muhafazakârların yoğun olduğu kırsal kesimden gelen gençlere açılmasıdır.Modernleşme taraftarları Ceditçiler arasındaki önemli isimlerden birisi olan İsmail Gaspıralı ve ilk kuşak Ceditçiler Çarlık Rusya'sının bir gün devrini tamamlayıp dağılacağını, bu yüzden de o güne eğitim faaliyetleri yoluyla hazırlanılması gerektiğini savunurken, onlardan sonraki kuşak Ceditçiler ise bu amaçtan uzaklaşmaya ve Çarlık İdaresi içinde hak sahibi olmaya sıcak bakmaya başlamıştır. Bu durum 1917 Ekim Devriminden sonra daha da aleni bir hal alacak, Ceditçilerin bağımsızlık talepleri yerini yeni sistem içinde bir mevki işgal çabalarına bırakacaktır. Ancak bu kuşak daha sonraki yıllarda Sovyet idaresi tarafından yeteri kadar sadık bulunmadıkları için toptan tasfiye edilecektir. Bu tasfiye hareketine devam edilmesine Avrupa'da patlak veren II. Dünya Savaşı engel olmuş, Sovyetler Birliğini Orta Asya ile ilgili planlarını değiştirmeye mecbur bırakmıştır. Sovyetler Birliği kendini Nazi Almanya'sının saldırısından koruyabilmek için Sovyet sistemi yanlısı kadroları savaş meydanında kullanmıştır. Orta Asya ve Özbekistan'da onlardan boşalan kadrolara ise kırsal kesimden gelen eğitimsiz gençleri istihdam etmeye mecbur kalmıştır. İşte bu sayede kırsal bölgeye çekilen ve daha sonraki dönemlerde radikal hareketlerin de temelini oluşturacak olan Kadimci-radikal düşünce ve onun yansımaları devlet bürokrasisi içinde kendine yer bulabilmiştir. İlk olarak Brejnev dönemindeki kısmı gevşemeden yararlanarak varlığını hissettiren radikal hareketler 1991 yılında Sovyetler Birliğinin dağılmasından sonra yeniden gündelik ve siyasi hayatta söz sahibi olmaya çalışacaktır. Ancak bu girişimleri Sovyet Döneminde yetişen ve bağımsızlık sonrasındaki dönemde iktidarda kalmayı başaran Sovyet dönemi bakiyesi yönetici eliti endişelendirmiştir. Bunun sonucunda Özbekistan yönetimi kendisine muhalif gördüğü her şeyi önce baskı altına almayı denemiş daha sonra da ezmeye çalışmış, bunda da büyük oranda başarılı olmuştur. Özbek Devleti ve yönetiminin bu sert ve müsamahasız tutumu ülkedeki ılımlı ve barışçı kanat da dâhil olmak üzere muhalefetin tüm unsurlarının zamanla marjinalleşmesi ve radikalleşmesini beraberinde getirmiştir. Özellikle muhafazakâr gruplar içindeki radikal unsurlar Modernizmin ürünü ve yansıması olarak kabul ettikleri ülke yönetimi ve otoriter siyasi sisteme karşı sert bir tutum geliştirme yoluna gitmişlerdir. Gördükleri siyasi-psikolojik şiddetin de etkisi ile ülke muhalefeti ve bunun içindeki radikal unsurlar kendilerinin de Özbekistan'da yaşanan Modernleşme sürecinin bir sonucu olduklarını gözden kaçırır hale gelmiştir.Sonuç olarak birbirlerinden çok farklı gözükseler de, 20. Yüzyıl Orta Asya'sının Modernleşme yanlıları olan Ceditçiler ve onların muhalifi Kadimciler ve bağımsızlık sonrası dönemin radikalleri de dâhil olmak üzere, bahsedilen grupların hepsi Modernleşme sürecinin bir sonucudurlar. İşte bu çalışmada siyasi denklemin farklı taraflarında yer alan bu aktörlerin birbirlerini besleyen ve üreten, değiştirip, dönüştüren bir süreç ortaya çıkardıklarına ve bu sürecin sonucu olduklarına vurgu yapılmaktadır. --- In this doctoral dissertation, the modernization process which Central Asian region and Uzbekistan experienced in the late 19th and early 20th centuries will be discussed under the title of Uzbek Modernization. Tsarist Russia was the agent of Modernization and carried out Western style Modernization version to Central Asia. While Central Asia's indigenous population's response to Modernization occurred as a Jadidism (Usul-u Cedit) movement, which is one of the main components of that Modernization effort, will also be included and examined under the title. The unique Central Asian-Uzbek Modernization experience divided into 4 periods. Those periods are named as follows: Tsarist Russia Administration, Soviet Era, Construction of Uzbek ethnicity and Re-Islamization. But in order to explain the periods, dual concepts like Sovietness-Uzbekness, Uzbekness-Islamizaiton created and used together. Because those social and cultural evaluations can be found together in the same period.Western style Modernization perception was brought to Central Asia by Tsarist Russia to strengthen its presence in that region, and it was accepted as a necessity for the permanent rule in Central Asia. But because of that mandatory regulations opposition to Modernization process starts quickly. Inconvenience from the Modernization led disadvantaged ones look for a possible solution. In search for the possible options there has raised questions about how to recover the lost superiority in the Central Asian region. As in other parts of the world, the effects and reflections of the Modernization process have been experienced in Central Asia and Uzbekistan. The best solution to that unwanted situation, which failed to combat this new political and cultural structure that formed a new world order and reshaped the international space according to its own understanding, was the adoption of the ideas, discourses and methods of Modernization. This process worked similarly also in Central Asia, and a Modernization movement emerged among the Muslims of Russia in order to counter the threat from the Western Civilization and Tsarist Russia, regarded itself as the representative of Modernism in Asia. That unique Muslim modernization movement was called Jadidism.Although there has been a reaction to Jadits-Progressives. The Conservative ones-Kadimciler, argued that in order to avoid the possible damages of the Modernization a protectionist and conservative attitudes must be developed. Central Asian community must be sealed itself from the Modern world and lay in a perfect isolation. Within that context Conservative group advocated a rejection of all the notions of Modernization as a response to Jadids, as well as Tsarist Russia and Soviet Union, respectively. However, the did not maintain this attitude constantly, and they choose to took pragmatic attitude while gathering the benefits of the system, which they opposed.While İsmail Gaspıralı and the first generation of Jadits argued that one day the tsarist Russia would complete its life cycle and fall, so that Muslim Population of Tsarist Russia should be prepared to that situation through educational activities. But the following generations of Jadits began to move away from this aim and choose to have a post in Tsarist Administration bureaucracy. This situation will become more common after the October Revolution of 1917, and Jadits demands of self-determination and autonomy will be abandoned. However, this generation will be liquidated by the Soviet administration in the following years because they were not considered sufficiently loyal enough. That liquidation or Purges interrupted because of the II. World War II in Europe. That Purges forced the Soviet Union to change its plans for Central Asia. In order to protect itself from the attack of Nazi Germany and overcome uneasy situations in the battlefields the Soviet Union wasted its pro-Soviet cadres on the battlefield. The vacant positions form that enlisted cadres were filled with uneducated young people from rural areas in Central Asia and Uzbekistan in order to continue to governmental activities. That's the turning point for the radical thought that were retreat to the countryside and forced to go underground in order to survive. Thus, those radical thoughts which would later become the basis of radical movements, could sweep into state bureaucracy. The intransigent radical thoughts first express their presence during the Brezhnev era, because of the loosening state control and after the independence 1991, they did express their presence in daily life and in political stage more fearlessly and aggressively. However, the remaining Soviet-era ruling elite, that experienced Soviet style state bureaucracy and managed to stay in power in the post-independence period, panicked with the opposition actions. As a result, the Uzbek State administration first tried to suppress the opposition normally, and then crushed them bitterly. This harsh and intolerant attitude of the Uzbek State forced and marginalized the opposing parties. Because of the marginalization some of the strict elements of the opposition, those elements became radicalized. Those radicalized elements adopted a Post Modern attitude towards the authoritarian political system, which they regard it as the product and reflection of Modernism. With the effect of the political-psychological violence, Uzbek opposition groups and its radical elements have missed the point that they're also components and results of the Modernization process in Uzbekistan.As a result, although they appear to be very different from each other, Jadits and Conservatives and the radicals of the post-independence period are all the result of the Modernization process in the region. In this dissertation, it is emphasized that those actors on different sides of the political equilibrium generate a process that feeds and produces, changes and transforms each other and that they are the products of the Modernization epoch.

Doktrinde anlaşmazlık ve uyuşmazlık terimlerini genellikle birbirinin yerine kullanılmasına rağmen, bu iki terim arasında önemli bir farklılık bulunmaktadır. Anlaşmazlık, birbirine zıt veya düşmanca bir durum ya da bir mücadele veya kavga olarak tanımlanır. Bir uyuşmazlık, dava konusu olabilen meseleler şeklinde ortaya çıkan bir anlaşmazlık çeşidi olarak görülebilir. Uyuşmazlık, müzakere, arabuluculuk veya üçüncü kişinin hüküm vermesi yoluyla çözülebilecek meseleler üzerinde anlaşmazlığa düşülmesini gerektirir. Uyuşmazlık karşı tarafa açıklanan, kişiler arası bir anlaşmazlıktır. Bir anlaşmazlık, birbirine uyumayan bir durumun anlaşılması veya çatışan bir talepte bulunulması şeklinde bir kişiye beyan edilmedikçe uyuşmazlığa dönüşmeyebilir. Alternatif uyuşmazlık çözümü (ADR), mahkemeler tarafından uygulanan şeklî mücadeleci usûllerden, şeklî olmayan usûllere doğru bir yönelişi temsil eder. ADR, dünya çapındaki adalete ulaşma hareketinin çatısı altında görülebilir. ADR nin doğuşu Birleşik Devletler de 1970 e kadar uzanır. Federal bölge mahkemelerinde uygulanan ilk arabuluculuk ve tahkim programı 1970 tarihlidir. Buna ek olarak ADR de diğer bir gelişme 1988?de Birleşik Devletler Kongresinin on adet bölge mahkemesinde zorunlu tahkim programı kurması ve diğer on adet bölge mahkemesini gönüllü tahkim programı oluşturması için yetkilendirmesiyle görülmüştür. ADR nin hızlı gelişimine katkıda bulunan büyük bir etken, 1976 da Amerika Barolar Birliğince düzenlenen Adalet Yönetimindeki Kamusal Tatminsizliklerin Nedenleri Hakkında Ulusal Konferans olmuştur. Bu konferansta, uyuşmazlık çözümündeki alternatif usûllerin, özellikle arabuluculuk ve tahkimin, tıkanmış halde bulunan mah-kemeleri rahatlatacağı, uyuşmazlıkların çözüm süresini kısaltacağı ve giderlerini asgariye indireceği sonucuna varılmıştır. Arabuluculuk hizmeti sunan mahalli adalet merkezlerinin ve çok seçenekli mahkeme teşkilatı programlarının kurulması teşvik edilmiştir. Çok seçenekli mahkeme teşkilatı terimi (ya da çok seçenekli ADR), bir dizi seçimlik uyuşmazlık çözüm usûlü sunan mahkemeleri ifade eder. Bu programlar, ihtilaflı tarafları, onlar için en uygun olan uyuşmazlık çözüm yöntemine yönlendirirler. Bunlar: Kolaylaştırma, arabuluculuk veya tahkimdir. Bazı çok seçenekli mahkeme teşkilatı prog-ramları belli türdeki bütün davaları belirli bir ADR programına havale et-mekteyken, diğer bazı programlar davacılara seçimlik bir liste sunmaktadırlar. ADR, uyuşmazlık çözümü için mahkemeler vasıtasıyla yürütülen davalarda alternatif olarak işleyen, genellikle tarafsız bir üçüncü kişinin aracılığı ve yardımını içeren bir dizi usûller olarak tanımlanır. Doktrine göre ADR usûlleri aşağıdaki yararları içerebilir: 1. Mahkemelerin iş yükünü ve giderlerini azaltmak, 2. tarafların yargılama için harcadıkları giderleri ve zamanı azaltmak, 3. topluluklara veya tarafların ailelerine zarar veren uyuşmazlıkların hızlı bir şekilde çözümünü sağlamak, 4. bireylerin adalet sisteminden daha iyi bir şekilde tatmin olmasını sağlamak, 5. tarafların ihtiyaçlarına uygun olan çözümleri teşvik etmek, 6. tarafların uyuşmazlık çözüm usûllerine gönüllü olarak uymalarını sağlamak, 7. komşuluk ve topluluk değerlerini ve toplulukların ilişkilerini onarmak, 8. ihtilaflı taraflarca ulaşılabilecek usûller oluşturmak, 9. halka, uyuşmazlıkların çözümünde ihlâl ya da dava yolu yerine daha etkili olan usûlleri denemelerini öğretmek, ADR tarafların bir araya getirilmesinde pek çok farklı yöntem gerektirir; bununla birlikte temel ADR usûlleri arabuluculuk ve müzakeredir. Arabuluculuk ve uzlaştırma terimleri eş anlamlı olarak kullanılırlar. Arabuluculuk (veya uzlaştırma), tarafların bir anlaşmayı müzakere etmeleri için onlara yardım eden tarafsız bir üçüncü kişice gerçekleştirilen bağlayıcı olmayan bir müdahaledir. Üç tür arabuluculuk vardır. Bunlar geleneksel arabuluculuk, yargısal arabuluculuk ve modern arabuluculuktur. Arabulucunun yapısı ve işlevi, arabuluculuk usûlünü diğer uyuşmazlık çözüm usûllerinden ayırmaktadır. Arabulucu bir kolaylaştırıcıdır. Arabulucu, ihtilaflı konular üzerindeki kendi kararını taraflara dikte etmemelidir. Arabulucululuk esnek yapısıyla şekillenerek farklı bir usûl haline bürünür. Arabulucunun yaklaşımı doğrudan veya dolaylı ya da bunların arasında bir usûlde kendini gösterebilir. Arabuluculukta bir ya da birden fazla oturum olabilir. Arabuluculuyla caucuses adında ayrı toplantılar yapılabilir. Arabuluculuk oturumları gizlidir ve tarafların iletişimine yadım etmek amacıyla gerçekleştirilir. Arabuluculuk geliştikçe, kolaylaştırma ve değerlendirme arabuluculuğu gibi farklı arabuluculuk türleri ortaya çıkmaktadır. Mahkeme veya arabulucu tarafından hangi arabuluculuk modelinin izlendiğine bakılmaksızın, arabuluculuk usûllerinin çoğu aşağıdaki aşamaları izler: Arabuluculuk öncesi aşama, arabuluculuk aşaması ve arabuluculuk sonrası aşama. Türk hukuk sisteminde Avukatlık Kanunu, Ceza Muhakemesi Kanunu, İş Kanunu, Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun ve Vergi Usûl Kanunu gibi kanunlarda ADR ile doğrudan ilgili düzenlemeler bulunmaktadır. Türk hukukunda, ADR ye ilişkin iki temel düzenleme mevcuttur. ADR yi destekleyen ilk yasal düzenleme Avukatlık Kanunundadır. Avukatlık Kanunu nun 35/A maddesine göre, müvekkilin talep etmesi halinde bir avukat, dava veya duruşma başlamadan önce ihtilaflı tarafları uzlaştırabilir. Kanun, tarafların uzlaştırma süreci sonunda bir anlaşmaya varmaları halinde, taraflar ve avukatların uyuşmazlığı çözen bir yazılı anlaşma yapmalarını hükme bağlamıştır. Uzlaşma tutanağı olarak adlandırılan bu anlaşma avukatlar ve müvekkillerince imzalanır. Uzlaşma tutanağı diğer mahkeme hü-kümleri gibi icra edilebilir. İkinci düzenleme, 1 Nisan 2005 te yürürlüğe giren yeni Ceza Muhake-mesi Kanunu ve Ceza Kanununda bulunmaktadır. Ceza Muhakemesi Kanununun 253. maddesi ve Ceza Kanununun 73. maddesi, savcının veya hâkimin kararına bağlı olarak, bir ceza davasında mağdur-fail uzlaştırmasına ilişkin hükümler içermektedir. Sadece takibi şikâyete bağlı suçlar uzlaştırmaya uygundur. Kanımca, ADR Türk yargı sisteminde medenî hukuk, ticaret hukuku ve ceza hukuku uyuşmazlıklarının çözümünde temel bir işleve sahip olacaktır; zira, yargılama üzerinde çalışan veya dava yolunda büyük güçlüklerle karşılan avukatlar, ADR nin, hukuk davalarının tamamına teşmil edilmesini be-lemektedirler. Hukuk Muhakemeleri Kanunu hâlen, ADR nin kullanılması için gereken yetkiyi vermemektedir. Ancak, ADR yollarının hukuk davalarının tamamında kullanılması için, Hukuk Muhakemeleri Kanunda geniş bir yetki verilmesi gereklidir. Yakın bir gelecekte, özel hukukun bütün alanlarında ADR nin daha önemli ve merkezî bir rol oynayacağı açıktır. There is an essential distinction between conflicts and disputes, though the literature often uses the two terms interchangeably. Conflict is defined as a stole of opposition or hostilities a fight or struggle. A dispute may be viewed as a class or kind of conflict which manifests itself in distinct, justiciable issues. It involves disagreement over issues capable of resolution by negotiation, mediation or third party adjudication. A dispute is an interpersonal conflict that is communicated or manifested. A conflict may not become a dispute if it is not communicated to someone in the form of a perceived incompatibility or a contested claim. Alternative dispute resolution (ADR) represents a movement, away from formal adversarial proceedings on the part of the courts, toward informal processes. ADR can be seen as lying within the framework of the world-wide access-to-justice movement. The beginning of ADR is usually traced to the 1970s in the United States. In the federal district courts, the first mediation and arbitration programs date from the 1970s. Additional expansion of ADR occurred in 1988 when the United States congress authorized ten district courts to implement mandatory arbitration programs and an additional ten to establish voluntary arbitration programs. A major impetus for ADR s rapid growth was a 1976 American Bar Association sponsored National Conference on the Causes of Popular Dissatisfaction with the Administration of Justice. The Conference concluded that alternative forms of dispute resolution, in particular mediation and arbitration, would ease congested courts, reduce settlement time, and minimize costs. The development of neighborhood justice centers (which practice mediation) and multi-door courthouse programs were encouraged. The terms of multi-door courthouse or multi-option ADR describe courts that offer an array of dispute resolution options. These programs direct disputants to the most appropriate dispute-resolving mechanism: facilitation, mediation or arbitration. Some multi-door courthouses refer all cases of certain types to particular ADR programs, while others offer litigants a menu of options. ADR is defined as a range of procedures that serve as alternatives to litigation through the courts for the resolution of disputes, generally involving the intercession and assistance of a neutral and impartial third party. Accordingly in literature the benefits provided by ADR processes may include: 1. lower court caseloads and expenses, 2. reduce the parties? expenses and time, 3. provide speedy settlement of those disputes that were disruptive of the community or the lives of the parties? families, 4. improve public satisfaction with the justice system, 5. encourage resolutions that were suited to the parties? needs, 6. increase voluntary compliance with resolutions, 7. restore the influence of neighborhood and community values and the cohesiveness of communities, 8. provide accessible forums to people with disputes, and 9. teach the public to try more effective processes than violence or litigant for settling disputes. ADR involves many different techniques of bringing parties together, however the main ADR processes are negotiation and mediation. The terms mediation and conciliation are used synonymously. Mediation (or conciliation) is the non-binding intervention by a neutral third party who helps the disputants negotiate an agreement. These are traditional mediation, judicial mediation and modern mediation. The nature and role of the mediator is what distinguishes the process of mediation from other dispute resolution processes. The mediator is a facilitator. The mediator should not impose his or her own judgment of the issues upon that of the parties. Mediation is characterized by its flexibility, taking shape in a variety of models. Mediator approach may manifest in either directive or non directive fashion, or somewhere in between. There may be only one session or several. There may or may not be separate meetings, called caucuses, with the mediator. Mediation sessions are confidential and structured to help parties communicate. As mediations develops, distinct mediation strategies such as facilitative and evaluate are emerging. Regardless of which mediation model a court or mediator follows, most mediations progress through the following stages: Pre-mediation phase, the mediation proper and post-mediation phase. There are direct interested provisions about ADR in the Turkish law system such as Code of Lawyer, Code of Criminal Procedure, Code of Labor, Code of Consumer Protection, and Code of Tax Procedure. There are two main provisions on ADR in the Turkish Law. The first statutory provision that supports ADR is in the Code of Lawyer. According to the article 35/A of the Code of Lawyer if the client claims for conciliation, an attorney may invite the opposite sides to conciliation when the case or the trial is not commenced. If the parties reach an agreement at the end of the conciliation, the statue provides that the parties and the attorneys will execute a written agreement disposing of the dispute. The agreement called conciliation minute? signed by clients and their attorneys. Conciliation minute is enforceable in the same manner as any other final judgment. The second provision is in the new Code of Criminal Procedure and in the Penal Code which came into force on June 1, 2005. Article 253 of the Code of Criminal Procedure and article 73 of the Penal Code, contain provisions about victim-offender mediation in a criminal case, depend on a decision by the prosecution or the judge. Only offenses which can be prosecuted by the public prosecutor only upon complaint of the injured party are suitable for mediation. In my view, ADR will be recognized in Turkish judicial system as having a fundamental role to play in the resolution of civil, commercial and criminal disputes. Because lawyers who work on trials or those who encounter enormous difficulties in litigation expect the ADR to be extended to all civil cases. Nowadays, the Code of Civil Procedure does not provide necessary authority to use ADR. However, a broad authority for using ADR process in all civil actions must be given in the Code of Civil Procedure. It is clear that in all fields of civil dispute resolution ADR will play a central and rather important role in the near future.