ÖZET10 Kasım 1938 tarihinde Mustafa Kemal Atatürk'ün hayatını kaybetmesi ile bir-likte Cumhurbaşkanı olan İsmet İnönü ülke yönetiminde en yetkili kişi haline gelmiştir. İnönü'nün CHP ve ülke yönetimindeki adete tek kişilik hakimiyeti ( Milli Şef ) Celal Bayar başta olmak üzere dönemin CHP'li milletvekili ve yöneticilerinde tepkiye neden olmuştur. Bir şahsın parti ve ülke yönetimindeki hakimiyetine İkinci Dünya Savaşı'nın da etkisiyle halkın büyük çoğunluğunda oluşan ekonomik sıkıntının ve iktidarın halkın muhafazakarlığı ile çelişen eğitim ve sosyal alanlardaki uygulamaları CHP ve dışındaki siyasi çevrelerde ve halkın büyük bir bölümünde muhalif bir tutumun oluşmasına neden olmuştur. Bu süreç hükümetin birtakım radikal uygulamaları ile birlikte örgütlü bir mu-halif hareketin doğmasına neden olmuştur. Yukarıda belirtilen nedenlerden kaynaklanan ve açıktan açığa bir söylem ve ey-leme dönüşmeyen CHP milletvekillileri içindeki bireysel tavırlar ilk defa Çiftçiyi Top-raklandırma Kanunu teklifi sırasında ortaya çıkmıştır. CHP milletvekilleri Celal Bayar, Adnan Menderes, Fuat Köprülü ve Refik Koraltan, 14 Mayıs 1945 tarihinde bu kanun teklifinin TBMM'de görüşülmeye başlaması ile birlikte hükümetin bu uygulamasına karşı tavırlarını yaptıkları konuşmalar ile ortaya koymuşlardır. Fakat esasen bu kanun tasarısının TBMM'ye sunulmasından önce CHP içinde muhalif bir grubun oluşması Tevfik Rüştü Aras'ın evinde yapılan perşembe toplantılarıyla başlamıştır. 1945 yılının Nisan ayından itibaren Tevfik Rüştü Aras'ın evinde bir araya gelen Emin Sazak, Adnan Menderes ve Fuat köprülü CHP'nin, İsmet İnönü'nün otoritesi altında olduğunu ifade etmişler ve bu durumu değiştirmek gerektiği üzerinde durmuşlardır. İkinci defa bir ara-ya gelen Adnan Menderes ve Fuat Köprülü demokratik bir merkez oluşturma konusun-da görüş birliğine varmışlardır. Daha sonraki toplantılara Refik Koraltan da katılmıştır. Adnan Menderes, partide ve toplum içinde etkili olan Celal Bayar'ı bu gruba katmak gerektiğini açıklamıştır. Celal Bayar ile yapılan toplantı sonunda o da gruba dahil ol-muştur. Grup üyeleri 18 Mayıs 1945 tarihinde yapılan toplantıda CHP Meclis Grubuna vermeyi düşündükleri Dörtlü Takriri hazırlamışlardır.Takrir verilmeden önce TBMM'de 1945 yılı devlet bütçesinin oylamasına katı-lan üç yüz yetmiş üç milletvekilinden İzmir Milletvekili Celal Bayar, Aydın Milletve-kili Adnan Menderes, İçel Milletvekili Refik Koraltan, Kars Milletvekili Fuat Köprülü ve Eskişehir Milletvekili Emin Sazak bütçeye karşı aleyhte oy kullanmışlardır. Cumhu-riyet Dönemi'nde ilk defa bir bütçeye karşı aleyhte oy kullanılmıştır. Böylece muhalif tavırlarını ikinci defa ortaya koymuşlardır. Grup üyeleri 7 Haziran 1945 tarihinde Celal Bayar, Adnan Menderes, Fuat Köprülü ve Refik Koraltan'ın imzası ile Dörtlü Takrir'i CHP Meclis Grubu Başkanlığı-na vererek muhalif tutumlarını somutlaştırmışlardır. Takrirde CHP'nin işleyişinin de-mokratik ilkelere uygun hale getirilmesini ve TC. Anayasası'nda var olan vatandaş hak ve hürriyetlerinin tanınması talep etmişlerdir. Bu takrir 12 Haziran 1945 tarihinde CHP Meclis Grubu'nda görüşülmüş ve red-dedilmiştir. Takririn reddedilmesi ile birlikte devam eden süreçte bu kadronun CHP içinde siyaset yapma imkanı kalmadığı gibi takrirde talep edilen bir düzenin kurulma-sının CHP içinde mücadele edilerek olamayacağı ortaya çıkmıştır. Takririn, CHP Meclisi Grubuna verildiği günlerde Cumhurbaşkanı İsmet İnönü, Rauf Orbay ile görüşmüş yeni parti kurulması fikrini ona açmıştır. Bu görüşmeden, İnönü'nün yaptığı diğer konuşmalardan cesaret alan grup üyelerine karşı CHP'li yöne-tici ve milletvekillerinin olumsuz tavrı, partinin yayın organı Ulus gazetesindeki ağır sözlerle dolu yazılar grup üyelerinin CHP'den ayrılmalarına neden olmuştur. Zaten Adnan Menderes ve Fuat Köprülü Vatan gazetesinde yayınlanan yazıları nedeniyle CHP Divanı tarafından 25 Eylül 1945 tarihinde CHP'den ihraç edilmişlerdir. Diğer isimlerde istifa etmişlerdir. Partisiz kalan grup üyeleri parti kurma çalışmalarına başla-mışlar ve Demokrat Parti 7 Ocak 1946 tarihinde resmen kurulmuştur. Demokrat Parti, Dörtlü Takrir'in imzacıları: Celal Bayar, Adnan Menderes, Fuat Köprülü ve Refik Koraltan tarafından kurulmuştur. Demokrat Parti'nin simgesi "DP", genel merkezi ise Antalya Milletvekili Cemal Tunca'nın Ankara Sümer Sokaktaki sekiz numaralı binası olmuştur. Demokrat Parti'nin kuruluş gerekçesinde ve programında Türkiye'de demok-ratik bir rejimin kurulacağı, TC Anayasası'nda demokrasiye aykırı kanunların kaldırı-lacağı, vatandaşların hak ve hürriyetlerinin anayasal teminat altına alınacağı dile geti-rilmiştir. Muhalefet yıllarında ise CHP ve iktidar demokratik olmayan tutum ve davra-nışlar sergilemekle itham edilmiştir. Muhalefet yıllılarında iki parti arasında demokra-siye aykırı birçok olay yaşanmıştır. Hatta 7 Ocak 1947 tarihinde gerçekleşen Demokrat Parti Birinci Genel Kongresi'nde kabul edilen Hürriyet Misakı'nda TC Anayasası'na aykırı olan kanunların kaldırılması ve demokrasiye uygun kanunların yapılması talep edilmiştir. Bu istekler yerine getirilmez ise Demokrat Parti Genel Yönetim Kurulu'na sine-i millet kararı ( TBMM'den çekilme ) hakkı verilmiştir. Demokrat Parti yönetici-leri iktidara gelmeleri halinde vatandaşlara hak ve hürriyetlerinin tanınacağı, demokra-siye aykırı kanunların kaldırılacağı ve TC Anayasası'nın demokrasiye uyumlu hale ge-tirileceği sözlerini vermişlerdir. 14 Mayıs 1950 seçim faaliyetlerinde aynı vaatler tekrarlanmıştır. Hatta 2 Nisan 1950 tarihinde Kasımpaşa'da konuşan Demokrat Parti Genel Başkanı Celal Bayar, grev hakkının demokratik hak olduğunu ve demokrasinin olduğu ülkelerdeki gibi toplumsal düzene ve ekonomiye zarar vermeyecek biçimde işçilere grev hakkının verileceğini ifa-de etmiştir. Seçimleri kazanan Demokrat Parti adına Adnan Menderes 22 Mayıs 1950 tarihinde hükümeti kurmuş ve 29 Mayıs 1950 tarihinde hükümet programı TBMM'de onaylanmıştır.Hükümet programında partinin seçim beyannamesinde olduğu gibi iktidar deği-şikliğinin ülkede maddi ve manevi hiçbir sarsıntıya yol açmasına imkan tanınmayacağı ve özellikle devri sabık yaratılmayacağı vurgulanmıştır. Programda, TC Anayasası'nda vatandaş hak ve hürriyetlerine ve millet iradesine dayanan kararlı bir devlet düzeninin gerçekleşmesini sağlayacak düzenlemelerin yapılacağı ifade edilmiştir. Ayrıca CHP hükümetlerinden ( tek parti dönemi ) kalan, demokratik olmayan kanunların, alışkan-lıkların ve anlayışların değiştirileceği vurgulanmıştır. Programda, işçilere grev hakkının sosyal ve ekonomik düzeni bozmayacak şekilde tanınacağı açıklanmıştır. Demokrat Parti İktidarı Programı'nda sadece vatandaşlara tanınacak haklar yer almamıştır. Ayrıca o tarihlerde azınlıkta olsa da bazıları tarafından hak olarak görülen faaliyetlerin yasaklanacağı da yer almıştır. Cumhuriyet'in ve inkılapların korunması için aşırı sol akımlara ( komünizm ) izin verilmeyeceği ve bunlarla etkin bir biçimde müca-dele edileceği ifade edilmiştir. Bunlara karşı kanuni tedbirlerin alınacağı çünkü bu tür düşüncelerin günün şartlarında fikir ve vicdan hürriyeti olarak görülmediği vurgulan-mıştır. Bu fikir akımların hürriyet maskesi altında yayın yapmalarına izin verilmeyeceği çünkü bu düşünce akımlarının amacının özgürlükleri ortadan kaldırmak olduğu iddia edilmiştir. Komünizm fikir akımının yanı sıra irticai hareketlere de asla müsaade edil-meyeceği vurgulanmıştır. Demokrat Parti Dönemi'nde iktidarın sivil toplum kuruluşları ile ilişkilerine özetlemeden önce sivil toplumun örgütü tanımını yapmak yerinde olacaktır. Sivil top-lum kavramı farklı biçimlerde tanımlanan bir kavramdır. Özellikle devlet ile sivil top-lum arasındaki ilişki farklı tanımlamalara neden olmaktadır. Bu tanımlardan bazılarında sivil toplum, devletten tamamen bağımsız, devleti kontrol eden ve hatta devletin alter-natifi olan örgütlü bir güç olarak tarif edilmiştir. Diğer tanımlarda ise devlet ile sivil toplum arasında bu kadar keskin bir ayrılığın olmadığı, sivil toplumun devlete top-lumsal katılımı sağlama amacının var olduğu ileri sürülmüştür. Modern anlamda sivil toplum kavramı "Non Govern Mental Organizations" ( devletten bağımsız örgütlen-meler ) olarak tanımlamasının yanı sıra "gönüllü kuruluşlar", "kar amacı gütmeyen ku-ruluşlar" gibi ifadelerle de tanımlanmaktadır. Sivil toplum tanımını yaptıktan sonra Demokrat Parti iktidarları öncesi sivil toplum örgütlenmesine devletin müdahalesinin ne zaman kaldırıldığına kısaca yer verelim. Türkiye'de 28 Haziran 1938 tarihinde yürürlüğe giren 3512 sayılı Cemiyetler Kanunu ile Osmanlı Devleti döneminden kalma 1909 tarih ve 121 sayılı Cemiyetler Kanun'u ve bu kanunda yapılan 353 ve 387 sayılı kanunlar yürürlükten kalkmıştır. Bu kanunun dokuzuncu maddesinin h bendiyle "aile, sınıf, ırk, cins" esasına dayalı der-neklerin kurulması yasaklanmıştır. Bu madde ile sendika ve birçok derneğin kurulması yasaklanmıştır. Bu kanunun kabul gerekçesinde, o dönem de bazı ülkelerde var olan ko-münist ve faşist rejimlerin ülkenin yönetimin ele geçirmesini önlemek olduğu ileri sü-rülmüştür. İsmet İnönü'nün 10-11 Mayıs 1946 tarihinde CHP Kurultayı'nda yaptığı konuşmadan sonra 5 Haziran 1946 tarihinde 4919 sayılı Kanun ile dernek kurma işle-mindeki izin alma formalitesi kaldırılmıştır. Sınıf esasına dayalı dernek kurma yasağı da kalkmıştır. Bu kanunun kabulü sırasında Demokrat Parti adına bir konuşma yapan Adnan Menderes, kanunda yapılan değişikliği demokrasiye giden yolda önemli bir aşa-ma olarak adlandırmıştır. Sivil toplum örgütlenmesinin önündeki engeller Demokrat Parti İktidarı öncesinde kaldırılmıştır. Demokrat Parti İktidarı döneminde sivil toplum kuruluşları ile ilişkiler iki bölü-mde ele alınabilir. Birinci bölüm hükümetin sivil toplum alanında yaptığı düzenleme-lerden oluşur. İkinci bölüm ise iktidarın sivil toplum kuruluşlarına yaklaşımı yani onların faaliyetlerine karşı tutumu, ülke yönetimi ile ilgili alınan kararlara ilgili sivil toplum kuruluşlarının tepkileri ve sivil toplum kuruluşlarının kendi alanları ile ilgili alınan kararlarda bu kuruluşların isteklerinin ve itirazlarının dikkate alıp almamasından oluşur.Demokrat Parti İktidarı döneminde sivil toplum alanında birçok düzenleme yapılmıştır. Hükümetin yaptığı bu düzenlemelere günümüzün demokrasi düzeyi ile yaklaşmak zamanın koşullarını ve demokrasi kültürünün oluşum sürecini dikkate almamak anlamına gelir. Hükümetin sivil toplum alanında yaptığı ilk düzenleme 5680 sayılı Basın Kanunu'dur. Kanunun kabulü demokrasi ilkeleri ile bağdaşan bir uygulama olmuştur. Bu nedenle basın ve basın-yayın örgütleri bu yasayı doğru bir adım olarak görmüşlerdir. Hükümetin sivil toplum alanında yaptığı ikinci kanuni düzenleme 5844 sayılı Komünizm İle Mücadele Kanununu çıkarmasıdır. İktidarın programında komü-nizm fikir akımına ve komünist yayınlara karşı mücadele edileceği, bu fikir akımlarının faaliyetlerinin demokratik bir fikir ve vicdan hürriyeti olarak görülmediği aksine de-mokratik rejimi ortadan kaldırmaya yönelik bir tutum ve tavır olduğu vurgulanmıştır. Muhalefetin de bu konuda iktidarla aynı düşünceye sahip olması bu kanunun çıkarıl-masını kolaylaştırmıştır. Demokrat Parti İktidarı'nın bu tür düşünce akımlarına ve onların faaliyetlerine izin vermemesini değerlendirirken zamanın koşullarını ve demok-rasi kültürünün oluşum sürecini göz önünde tutmak yerinde olacaktır. İktidarın sivil toplum alanı ile ilgili yaptığı bir başka uygulama ise 5816 sayılı Atatürk Kanunu'nun çıkarılmasıdır. Atatürk'ün kişiliğine, ilke ve inkılaplarına saldırıların sonucunda kabul edilmiş olan bu kanun günümüzde de geçerlidir. Bu kanunun çıkarılmasına Atatürk'ün kurduğu parti olan CHP'li milletvekillerinin karşı çıkmış olmaları ise üzerinde durul-ması gereken önemli bir husustur. Hükümetin sivil toplum alanında gerçekleştirdiği bir başka düzenleme ise 6761 sayılı Vicdan ve Toplanma Hürriyetini Koruma Kanunu'nun kabul edilmesidir. Kanun, irticai hareketlerin artarak rejimi tehdit eder hale gelmesinin sonucu çıkarılmıştır. İrticai hareketlere izin verilmeyeceğini, demokratik rejimi koruya-cağını programında ilan eden hükümet bunun gereğini yerine getirmiştir. Dinin siyasi veya diğer çıkarlar için kullanılması ve bu tür örgütlenmelerin kurulmasını demokratik ilkelerle bağdaştırmak mümkün değildir. Hükümetin sivil toplum alanına bir başka müdahalesi Neşir Yolu ile veya Radyo ile İşlenecek Bazı Cürümler Hakkındaki Kanun'u çıkarması ile 6732 ve 6733 sayılı basın kanunlarının bazı maddelerini değiş-tirmesi ile olmuştur. Bu kanunlarda yer alan kişilerin şikayeti olmadan savcıların ya-yınlar ile ilgili kendiliğinden harekete geçebilmesi unsuru haber alma ve verme hür-riyetini engelleyen bir koşul oluşturmuştur. Yine gazetecilerin yaptıkları haberler ve köşe yazarlarının yazdıkları yazılar nedeniyle şikayet edilmeleri halinde kendilerini müdafaa edebilmeleri için ispat hakkının onlara verilmeyişi bazı konularda ( iktidar ve mülki amirler ile ilgili yolsuzluk vb) haber yapmalarına, yazı yazmalarına engel olacak ortamı oluşturmuştur. Ayrıca, halkın haber alma özgürlüğüne, gazetecilerin özgür ve bağımsız çalışmasına engel olmuştur. İspat hakkı verilmediği gibi bu tür yazı ve haberler için cezaların arttırılması basın hürriyetini ortadan kaldırmıştır. Bu nedenle bazı basın mensupları hareket içerikli haber ve yazıları nedeniyle ceza almış olsalar da hükümetin politikalarını eleştiren onlarca basın çalışanına hapis cezalarının verilmesi vatandaşlara hak ve hürriyetlerini vereceğini ve devri sabık yaratmayacağını söyleyen Demokrat Parti İktidarı'nın bu uygulamaları onun söylemleri ve adıyla çelişmesine ne-den olmuştur. Hükümetin sivil toplum alanında yaptığı bir başka kanuni düzenleme 6771 Sayılı Toplantılar ve Gösteri Yürüyüşleri Kanunu'nu çıkarmasıdır. Kanun, siyasi partilerin seçim varmış gibi çok fazla miting yaptığı ve bu mitinglerde konuşanların hükümeti ağır bir şekilde eleştirdiği ve hatta bazı hatiplerin hükümet üyelerine ağır sözler söylediği gerekçeleriyle kabul edilmiştir. Bu kanun ile partilerin miting ve kapalı alan toplantıları seçim zamanı ile sınırlandırılmıştır. Bu nedenle bu uygulama demokrasiye aykırı bir düzenleme olmuştur. Bir parti veya dernek kanunlara aykırı hareket etmediği sürece istediği zaman izin almak koşulu ile miting yapabilmelidir. Hükümetin sivil toplum kuruluşları ile ilişkilerine baktığımızda ise olumlu ve o-lumsuz tutum ve uygulamaların varlığından söz edebiliriz. İktidarın sivil toplum kuru-luşları ile ilişkileri dernekler, sendikalar ve basın teşkilatları ile olmak üzere üç ana bö-lüm halinde ele alınabilir. Derneklerle ilişkilere baktığımızda öğrenci dernekleri ile iliş-kilerin daha yoğun olduğunu söyleyebiliriz. Özellikle TMTF ve MTTB gibi öğrenci dernek federasyonları yönetimleri ile ilişkiler öğrenci dernekleri ile ilişkilerin en önemli bölümünü oluşturur. Bu konuda partilerin bugünde devam eden derneklerin yönetimle-rini elde etme isteği Demokrat Parti İktidarı'nın da faaliyetlerinden birisini oluşmuştur. Muhalif olan yönetimleri değiştirmek için çeşitli çalışmalar yapılmıştır. Bu doğrultuda Demokrat Partili dört milletvekili tarafından öğrenci derneklerine hükümetin verdiği ö-deneği dağıtma ve gençlik sorunlarını çözmek amacıyla kurulmuş olan Gençlik Bürosu' nun TMTF ve MTTB'nin yönetim kurulları seçimlerine müdahale etmesi ve sonrası yaşanan olaylar demokrasi ilkeleri ile bağdaşmamıştır. Ayrıca Türkiye Milli Gençlik Teşkilatı adında bir gençlik derneği varken Türk Milli Birliği'nin kurulması ve böylece geçliği farklı cephelerde örgütleme isteği gençliğin birbiri ile kavgalı hale gelmesine ne-den olmuştur. Radyo Dinlemeyenler Cemiyeti'nin İstanbul Valisi Ethem Yetkiner tara-fından kanunsuz bir biçimde kapatılması, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dekanı Turhan Fevzioğlu'nun görevden alınması nedeniyle eylem yapan öğrencilerin gözaltına alınması ve mahkemeye verilmesi, İTÜTB'nin üniversitedeki yemek boykotu nedeniyle öğrencilerin gözaltına alınmaları, mahkemeye verilmeleri ve hükümet yetki-lilerinin bu konuda yaptıkları açıklamalar demokratik bir iktidar sivil toplum kuruluşu ilişki tarzına aykırı olmuştur. Tahkikat Komisyonu kararları ile örfi idarelerin kurulması ve öğrencilerin tepkilerinin engellenmesi de demokrasi açısında doğru olmayan uygula-malar olmuştur. Kiracılar Cemiyeti'nin istekleri dikkate alınarak Kira Kanunu'nun ka-bul edilmesi, tüccar, esnaf ve sanayicilerin derneklerinin talepleri dikkate alınarak Milli Korunma Kanunu'nda yapılan değişiklik ve kredi imkanlarının artırılması gibi karar-larda dernekler ile ilgili hükümetin olumlu yönde uygulamaları olmuştur. Ayrıca hükü-metin irtica ve komünizm ile mücadeleleri de dernekler tarafından olumlu karşılan-mıştır. Hükümetin sendikalar ile ilişkilerine baktığımızda ise grev hakkı tartışmalarının en önemli sorun olduğunu söyleyebiliriz. İktidarın seçim vaatlerinde ve programında olan grev hakkı ile ilgili sendikalar tarafından onlarca talep gelmiştir. 1951 yılında bir tasarı hazırlanmış olmasına ve ilgili bakanların bu hakkın verileceğini yıllarca söyleme-lerine karşın grev hakkı verilmemiştir. Çalışma bakanları grev hakkının verilmeme ne-denini, genellikle iktisadi ve sosyal düzenin bozulabileceğine dayandırmışlardır. Ayrıca, grev hakkı verildiğinde işverene lokavt hakkının da tanınması gerektiği için sendikala-rın mali gücünün bunu kaldıramayacağını ve işçilerin zor durumda kalacağını iddia et-mişlerdir. Bu nedenlerle grev hakkı için acele edilmemesini dile getirmişlerdir. İşçiye grev hakkının verilmemesinin yanında işçi mitinglerinin yasaklanması; kanunsuz grev nedeniyle bazı sendikaların kapatılması; işsizlik rakamları açıklamaları nedeniyle Çalışma Bakanlığı ile tartışmaya giren bazı sendika birliklerinin Sendikalar Kanunu'nun sekizinci maddesinde yer alan ayrı ayrı iş kolundaki sendikaların sendikal birlik olama-yacağı gerekçesiyle kapatılması; işçi seminerlerinin yasaklanması ve burada konferans verenlerin cahillikle, komünistlikle ve siyasi propaganda yapmakla ile itham edilmesi; Zonguldak Maden İşçileri Sendikası ikinci başkanının muhalif açıklamaları nedeniyle görevden alınması ve sendikanın kongresine müdahale edilmesi gibi olaylar demokratik olmayan tutumlar olmuştur. Kolektif İş Akdi tasarısının TBMM'ye getirilmesi, işçiler için ev yapılması, yıllık ücretli iznin verilmesi, tatil yapamayanlara çalıştıkları gün için yevmiye ödenmesi, sendikal faaliyet nedeniyle işten çıkarılmaların kanunla yasaklan-ması, işçi sigortalarındaki düzenlemelerde işçilerin ve sendikaların lehine olan demok-ratik uygulamalar olmuştur. Basın ve onun teşkilatları ile ilişkilerine baktığımızda Demokrat Parti, muhalefet yıllarında ve iktidarının ilk üç, dört yılında basının büyük bir bölümü tarafından destek- lenmiştir. Fakat hükümet politikalarındaki değişmeler ve ekonomideki kötü gidiş bası-nın büyük bir bölümünün hükümete muhalif olmasına neden olmuştur. Bu nedenle bası-nının muhalif partilerin eylem ve söylemlerini sayfalarına taşıması; hükümet politikala-rını eleştiren yazılar yayınlaması hükümetin yukarıda aktardığımız kanuni önlemleri al-masına neden olmuştur. Bu kanunların kabulüne bazı gazetecilerin hükümet üyeleri ile ilgili eleştirinin boyutunu aşarak hakaret içeren yazıları kaleme almaları da etkili olmuş-tur. Özellikle 1958 yılından sonra basın kuruluşları ile hükümet üyeleri arasında ilişkiler gerginleşmiştir. Basın sanki bir muhalefet partisi gibi muhalefeti hükümete karşı tek cephede birleşmeye çağırırken hükümette basını reklam ödeneklerinin azalması nede-niyle bu yönde hareket etme ve meşru hükümete karşı halkı ayaklanmaya teşvik etmek-le itham etmiştir. İsmet İnönü'nün ve CHP'lilerin yurt gezileri ile Osman Bölükbaşı'nın Kırşehir'i ziyareti ve tutuklanması sırasında bazı gazetecilerin polis tarafından tartak-lanması, fotoğraf makinelerinin ellerinden alınması, gözaltına alınmaları, yargılanma-ları, bu olayların yayının yasaklanması hükümet ile basının ilişkilerini daha da gergin-leştirmiştir. Bu olaylar nedeniyle basın örgütlerinin tebliğler yayınlamaları ve bu tebliğ-lerden birisi nedeniyle İstanbul Gazeteciler Sendikası'nın siyaset yaptığı gerekçesiyle kapatılması ve Beynelmilel Basın Enstitüsü'nün Türkiye'deki basın hürriyeti ile ilgili açıklamasının yayınının yasaklanması basınla iktidarı karşı karşıya getirmiştir. Bu olay-lar bazı gazeteci örgütlerinden istifa edenlerin Demokrat Parti'ye yakın gazeteciler ile radyo ve Anadolu Ajansı'nda çalışan gazetecilerden oluşan Matbuat Kulübü'nün kurul-ması ile sonuçlanmıştır. CHP'nin son olaylar nedeniyle halkı iktidara karşı isyana teşvik ettiği ve silahlı hücreler kurduğu gerekçesiyle Tahkikat Komisyonu'nun kurulması ve bu olay sonucunda örfi idarelerin ilan edilmesi bazı örfi idare kararlarına uymadığı ne-deniyle bazı gazetelerin kapatılmasına neden olmuştur. Tabi ki sadece hükümetin basın-la olumsuz yönde ilişkileri olmamıştır. Başbakan Adnan Menderes birçok kez bazı ga-zetecilere ziyafet vermiş, onların teşekküllerini ziyaret etmiş ve istek ve sorunlarını din-lemiştir. Özetle Demokrat Parti İktidarı Türkiye'de demokrasi kültürünün oluşmadığı ve Cumhuriyet'in ilanının üzerinden çok fazla zamanın geçmediği bir dönemde işbaşına gelen bir iktidardır. Bu nedenle devri sabık yaratılmayacağı ve demokratik hak ve hürriyetlerin tanınacağı, TC Anayasası'nın demokrasi ilkelerine uygun biçimde tanzim edileceği sözleri tutulamamıştır.ABSTRACTOn November 10, 1938 with the death of Mustafa Kemal Ataturk, Ismet Inonu country, the management of which the President has become the most authoritative person. İnönü, CHP and the state administration dominated by single units (National Chief), especially the period of Celal Bayar reaction caused CHP deputies and managers. Direction of the party and the country is a party to the Second World War due to the domination of the majority of the people and the power of the economic distress of the people in conflict with conservative political circles and outside the CHP applications in educational and social fields, and a large part of the population has led to the formation of an oppositional stance. In conjunction with this process, the government organized a number of radical opposition movement has led to applications.Due to the reasons stated above, and openly turned into a discourse and actions of individual behavior within the CHP has emerged during the bid for the first time legislation for land reform. CHP deputies Celal Bayar and Adnan Menderes, Fuat Koprulu, and Refik Koraltan, May 14, 1945 with the start of the discussion in Parliament on the proposal of this law the government's attitude towards the application put forward by their speeches. However, prior to the submission to Parliament of the draft of this law is essentially a dissident group within the CHP meetings began Thursday in the home of the formation of Tevfik Rüştü Aras. Aras Tevfik Rüştü since April of 1945 came together at home Emin Sazak sure, Adnan Menderes and Fuat Koprulu CHP reported that they were under the authority of Ismet Inonu and focused on the need to change this situation. Fuat Koprulu Adnan Menderes coming together for the second time and agreed on establishing a democratic center. Refik Koraltan later participated in the meetings. Adnan Menderes, the party and in the community should join this group Celal Bayar has announced that effective. The meeting with the group at the end of Celal Bayar, it has been included. Group members at the meeting held on May 18, Calm before the Turkish Grand National Assembly without a vote of the state budget of 1945 three hundred and seventy-three deputies involved in İzmir deputy Celal Bayar,Deputy Aydin Adnan Menderes, Mersin deputy Refik Koraltan, Kars deputy Fuat Koprulu and Eskişehir deputy Emin Sazak used negative vote against the budget. Against the budget vote against the Republican period was used for the first time. Thus, the attitudes of the opposition put forward a second time. 1945 was prepared by the CHP Parliamentary Group Quartet Motion to think.Group members on June 7, 1945 at Celal Bayar and Adnan Menderes, Fuat Koprulu and the CHP Parliamentary Group of the motion hazard with the signature of President Rafik Koraltan'ın attitudes explicitly put forward by the opposition. The operation of the CHP's proposal to be brought into line with democratic principles and the TC. Recognition of citizens' rights and freedoms of the Constitution claimed that exists.CHP Parliamentary Group on June 12, 1945 This resolution was discussed and rejected. Calm in the ongoing process of this staff within the CHP with the rejection of the possibility of politics as no event requested a proposal to establish an order could not be fighting in the CHP has emerged.The proposals given in the CHP parliamentary group, recently President Ismet Inonu, the idea of establishing a new party he has met with Rauf Orbay. This meeting, the group ventured İnönü his other speeches negative attitude against members of the CHP managers and members of parliament, the party organ of the Nation newspaper articles full of heavy words to leave the group members has led to the CHP. Already published in Homeland Adnan Menderes and Fuat Koprulu writings were expelled from the CHP CHP by the Court on September 25, 1945.Other names resigned. The remaining members of the group began the work of establishing party-Party and the Democratic Party was formally established on January 7, 1946. The Democratic Party, Four signatories to the motion: Celal Bayar and Adnan Menderes, was founded by Fuat Koprulu, and Refik Koraltan. Symbol of the Democratic Party, "DP", is headquartered in Ankara Antalya Deputy Cemal Tunca Sumerian has been building street number eight.The justification of the Democratic Party establishment of a democratic regime in Turkey to install and program, contrary to the laws of democracy, the Constitution of the Republic of Turkey removed, will be guaranteed by the constitutional rights and freedoms of citizens are expressed. In opposition to the CHP, and the government has been accused of exhibiting non-democratic attitudes and behaviors. The opposition between the two parties yıllılarında many events occurred against democracy. Even the Democratic Party, which took place on January 7, 1947 the First General Congress of the abolition of laws which are contrary to the Constitution of the Republic of Turkey adopted the Convention on Freedom and democracy has been requested to the appropriate law. These requests are not adhered to given the right to withdraw from the Parliament of the Board of Directors of the Democratic Party. If the Democratic Party came to power managers to recognize the rights and freedoms of citizens, democracy, contrary to the laws of the Republic to remove the words of the Constitution gave making them compatible with democracy.May 14, 1950 election activities, the same promise was repeated. Even speaking Kasımpaşa on April 2, 1950 Democratic Party Chairman Celal Bayar, that democratic rights and democracy in countries where the right to strike as the social order and stated that the economy will not harm the workers the right to strike. On behalf of the Democratic Party won the elections on May 22, 1950 the government of Adnan Menderes set up and on May 29, 1950 the Parliament approved the government's program.The government program as well as the party's electoral declaration is no shock of the moral and material change of government in the country the possibility to open the account will not be recognized, and in particular sorulmayacağı previous government was emphasized. In the program, the Constitution of the Republic of Turkey is based on the will of the citizens' rights and freedoms and the nation are expressed in stable arrangements shall be made to ensure the realization of a state order. In addition, the governments of the CHP (single-party period) and the remaining non-democratic laws, habits, and understandings change is emphasized. In the program, the workers explained to recognize the right to strike will not disrupt the social and economic order.Programme of the Government of the Democratic Party would get only the rights of citizens were not included. In addition, even though at that time by some of the minority rights in the banned activities took place. Reforms for the protection of the Republic and the extreme left movements (communism) and will not be allowed to deal with them effectively unless otherwise indicated. Legal action will be taken against them because such conditions, the ideas and thoughts of the day is not seen as freedom of conscience is emphasized. This idea will not be allowed to broadcast under the guise of freedom of currents currents of thought because it has been claimed that the purpose of eliminating freedoms. The idea of communism would not be allowed to flow as well as the reactionary movements never be emphasized.Democratic Party Period Before summarizing the power of civil society in its relations with non-governmental organizations would be appropriate to define the organization. The concept of civil society is a concept defined in different ways. In particular the relationship between the state and civil society leads to different definitions. Some of these definitions, civil society, completely independent of the government, which controls the state and even the organized power of the state, which has been described as an alternative. Other definitions of the state and civil society is not so much a sharp separation, has the purpose of ensuring the participation of civil society, the state has been suggested that social. The concept of civil society in the modern sense "Non Govern mental Organizations" (independent of the state organizations), as well as the definition of "voluntary organizations", "nonprofit organizations" as well as the terms are defined. After the definition of civil society non-governmental organization prior to the governments of the Democratic Party has been removed briefly when you let the government's interference.Turkey Associations law no. 3512 came into force on June 28, 1938 and 1909 by the Ottoman Empire era and societies act no. 121 and no. 387 to the law and the law was abolished 353. This is the ninth article of the law bendiyle h "family, class, race, gender" on the basis of the establishment of associations is prohibited. This material association with the trade unions and the establishment of many prohibited. Accept the justification for this law, existing at the time of communist and fascist regimes in some countries to avoid taking over the administration of the country suggested that.Ismet Inonu, 10 to 11 May 1946, after his speech to the CHP congress of the law no. 4919 on June 5, 1946 permitting process and formalities to freedom of association has been removed. Class on the basis of the ban on freedom of association disappeared. Time of the adoption of this law, gave a speech on behalf of the Democratic Party of Adnan Menderes, the change in the law is an important step on the road to democracy, termed. Removed the obstacles to the organization of civil society ahead of the Democratic Party Government.Relations with non-governmental organizations in the Government of the Democratic Party can be considered in two parts. The first part consists of the Regulation in the field of government, civil society. The second part of power approach to civil society organizations, that is, their attitude towards the activities of the country, on the decisions taken on the management of non-governmental organizations and civil society responses in decisions related to their field consists of absence from these organizations to take into account requests and objections.The Governments of the Democratic Party made many regulations in the field of civil society. The government's approach to his time with the level of democracy in today's terms of these regulations and take no account of the formation process of a culture of democracy means. The government's first regulation in the field of civil society Press Act no. 5680. The adoption of the Law has been a practice incompatible with the principles of democracy. Therefore, the press and media organizations saw this as a step towards the law. The second legal regulation in the field of civil society, the government's Struggle Against Communism Act 5844 to issue no. The idea of communism and communist publications program flow of power to fight against the idea of a democratic currents of ideas and activities seen as contrary to freedom of conscience to abolish the democratic regime is emphasized as an attitude and demeanor. Opposition to have the same thought on this subject, power and facilitated the removal of this law. İktidarı'nın Democratic Party not to allow this kind of thought currents and their activities in terms of assessing the time and would be wise to keep in mind that the process of the formation of a culture of democracy. Another application is related to the field of civil society that the government is the removal of the law no. 5816 of Atatürk. Atatürk's personality, principles and reforms of this law which has been adopted as a result of the attacks also applies today. This law established by Ataturk party, the CHP deputies opposed the removal of the need to focus on to be an important consideration. If the regulation is carried out by the Government in the field of non-governmental No. 6761 is the adoption of the Law on Protection of conscience and the right to freedom of assembly. The law was a result of the arrival of fundamentalist movements become increasingly threaten the regime. Harekelere reactionary allowed the democratic regime of government that proclaimed the need to protect the program fulfilled. The use of religion for political or other interests is not possible to reconcile democratic principles and the establishment of such organizations. Another area of civil society through the intervention of the government or the Radio Broadcasting to be covered by the Act on Certain Felonies by extraction with replacement of some provisions of the laws of 6732 and 6733 has been no press. Without these laws, prosecutors publications related to the complaints of the people pass the element of self-motivation has created a condition that prevents the freedom to receive and impart news. Again, journalists, columnists wrote articles for their news and to be able to prove that the right to defend themselves if they are complaining verilmeyişi them on some issues (related to power and corruption, governors, etc.) make news, the media has created to prevent writing to write. In addition, the public freedom of information, has been hampered by journalists to operate freely and independently. Proof is not given the right to increase the penalties for press articles and news like this kind of freedom is eliminated. For this reason, some members of the media even if they are convicted of moving content, news and articles critical of the government's policies, press the dozens of employees and the transfer of prison sentences would be given rights and freedoms of citizens who have no former Democratic Party İktidarı'nın these practices conflict with the name of his discourses, and from what has been . Any other legal regulation in the field of civil society that the Government No. 6771 Law on Meetings and Demonstrations landing. The law of political parties and election rallies like there's a lot of rally speakers heavily criticized the government and even some harsh words said to the members of the government on grounds of orators were adopted. With this law, meetings, parties, rally and off the field is limited to election time. Therefore, this application has an arrangement undemocratic. Act contrary to the laws of association, unless a party or get permission at any time be able to rally with the condition.If we look at the government's relations with civil society organizations can talk about the existence of positive and negative attitudes and practices. Power relations with non-governmental organizations, associations, trade unions and the press offices of three main parts: can be handled. When we look at the relations of relations with associations, student associations say that more intense. Student associations and federations, such as TMTF MTTB especially relations with governments creates the most important part of relations with student associations. Management of associations in this regard the parties desire to achieve, which continues today İktidarı'nın Democratic Party, one of the activities occurred. Various studies the management of the opposition to change. In this respect the government of the Democratic Party the benefit of four deputies student associations established to solve the problems of deploying and youth, the Youth Bureau's board of directors MTTB'nin TMTF and after the elections and the events in the intervention was not consistent with democratic principles. In addition, while Turkey's National Youth Organization is a youth association, and thus the establishment of the Turkish National Union geçliği different fronts at loggerheads with each other to become the youth organization has led to the request. Radio unlawfully by not obeying the closure of the League of the Governor of Istanbul Ethem Yetkiner, Dean of the Faculty of Political Sciences, Ankara University, Turhan Fevzioğlu'nun dismissal of the action because of the detention and court-students who, due to the boycott of food İTÜTB'nin university students detention, without trial and government officials and their explanations in this regard the relationship of a democratic style of government, non-governmental organizations has been inconsistent. Research Commission decisions and the establishment of the legal authorities and the students' reactions have been prevented by applications that are not correct in terms of democracy. Requests, taking into account the adoption of the Law on Lease Tenants Association, merchants, tradesmen, and taking into account the demands of the industrialists' associations, and credit facilities amendment to the Law on Protection of National Associations of decisions, such as increasing the government has applications in a positive way. In addition, the government struggles with fundamentalism and communism was welcomed by the associations.If we look at the government's relations with the trade unions the right to strike is the most important problem söyleyebiliriz.Hükümetin election promises and program discussions with the trade unions on the right to strike has been requested by the dozens. In 1951, a bill has been prepared and the relevant ministers would say that for many years, but the right to strike were not given this right. The right to strike or not to study the cause of ministers, generally relied on the economic and social order can go wrong. In addition, the employer is given the right to strike or lock-out should be recognized the right of the workers to handle this difficult situation will remain the financial power of the trade unions have claimed. For these reasons expressed not to rush to the right to strike. An employee is not given the right to strike of workers rallies next to the prohibition of certain trade unions due to the closure of illegal strikes, unemployment figures into the discussion with the Ministry of Labour for comments eighth article of the Law on Trade Unions located in some of the trade union trade union trade union unity can not be separate business line on the ground, working seminars ban and ignorance of those who lecture here, to be accused of being a communist and political propaganda; Zonguldak Mine Workers' Union and the second president of the union congress to intervene in the dismissal of the opposition, such as descriptions of events were non-democratic attitudes. The introduction to Parliament of the draft collective employment contract for workers to home, paid annual granting of a permit, work groups not on the payment of per diem for the day, because of the dismissal law, the prohibition of trade union activity, labor regulations, workers and trade unions in favor of insurances has been democratic practices.Look at the Democratic Party's relations with the press and its agencies, the opposition and the government die in the first three, four, supported by a large part of the press in. However, changes in government policies and the economy is going bad, the opposition to the government has led to a large part of the media. For this reason, the actions and rhetoric of media sheets to carry the opposition parties and the government to publish articles critical of the government's policies have quoted above, has led to take legal measures. The adoption of this law, the size of some of the criticism of journalists, members of the government to submit written papers has been effective in overcoming-round insulting. Especially in 1958, after the tense relations between members of the press and the government. Press it as an opposition party, the opposition to unite against the government calling a single front to move in this direction due to the decline in government appropriations media advertising and the people to revolt against the legitimate government has been accused. . Ismet Inonu and CHP foreign trips and a visit to Kirşehir Osman Bölükbaşı some journalists during his arrest by the police, beaten, deprived cameras, detention, trial, media relations with the government banning the publication of these events gerginleştirmiştir. This is due to the events of press organizations publish papers and one of the papers due to the closure of Istanbul, on the grounds that the political Union of Journalists and the international Press Institute press freedom in Turkey, the prohibition of publication of the statement on the power of the press has faced. These events are close to the Democratic Party, who resigned some journalist organizations, journalists and radio and printed documents of journalists working in the Anatolian Agency resulted in the establishment Club. Due to recent events in the CHP encourages people to revolt against the government and the armed cells, and this event as a result of the establishment of the Commission of Inquiry on the grounds established by customary authorities declared martial law in some of the decisions of the breach has led to the closure of some newspapers. Of course, only the government's relationship with the press has been negative. Some reporters several times Prime Minister Adnan Menderes feast, I have visited their formations and listened to requests and problems.In summary declaration of the Democratic Party Government of the Republic of Turkey, the culture of democracy are generated does not exceed too much time in power, which came to power at a time. For this reason, touched and democratic rights and freedoms recognized representatives of the previous government, the Constitution of the Republic of Turkey promises to be devised in accordance with the principles of democracy has not been realized.
1. IntroductionOver the last decade, increased attention has been paid to terrorism, particularly to the new wave of terrorist groups, fundamentalist movements, and extremist organisations such as Al‐Qaeda. September 11 marked the beginning of a turbulent phase in which states face a new kind of threat made up of a complex network of insidious revolutionary and nationalist forces. Such transformations have given rise to an unprecedented number of publications. However, both political violence and terrorism remain sources of endless disputes and controversies because of their political implications. At the same time, in the scientific community, terrorism studies lack conceptual and methodological uniformity. In his article, Domenico Tosini synthesises and discusses some major findings from this research. Courses using such a review will be confronted with the four major topics that any analysis of terrorism, to be comprehensive, should take into account: the definition of terrorism; its history and classification; its explanations; and an assessment of the consequences of counterterrorism policies.2. Literature recommendations Bjørgo, Tore (ed.) 2005. Root Causes of Terrorism: Myths, Realities and Ways Forward. London, UK: Routledge.In this book, based on the analysis of numerous case studies (e.g. Palestinian armed groups, the Liberation Tigers of Tamil Eelam, right‐wing extremists, state terrorism and state‐sponsored terrorism), experts in political violence examine the preconditions for the emergence of different types of terrorist organisations and the main factors that sustain terrorist campaigns. Cole, David 2003. Enemy Aliens: Double Standard and Constitutional Freedoms in the War on Terrorism. New York, NY: The New Press.Thanks to its analysis and evaluation of the consequences of counter‐terrorism measures, David Cole's Enemy Aliens is one of the most rigorous discussions of how states (like the United States since 2001) often combat terrorism by adopting emergency powers (such as the special detention at Guantanamo Bay), which, in turn, risk undermining civil liberties. della Porta, Donatella 1995. Social Movements, Political Violence, and the State. Cambridge, UK: Cambridge University Press.Based on empirical research that compares the origins and development of left‐wing terrorism in Italy and Germany between the 1960s and the 1990s, della Porta offers a middle‐range theory of political violence that combines an analysis of the political opportunities and ideological frames exploited by armed groups, a profile of their organisational structures, and an investigation of the typical patterns underlying their recruitment processes. Gambetta, Diego (ed.) 2006. Making Sense of Suicide Missions. Oxford, UK: Oxford University Press.In this book, a number of distinguished social scientists, while examining the use of suicide missions by political and religious groups (such as the Japanese Kamikaze, the Tamil Tigers, Palestinian organisations, and Al‐Qaeda), specify and discuss the most important methodological questions associated with definitions, data collection, and explanations concerning this form of political struggle. Hoffman, Bruce 2006. Inside Terrorism. New York, NY: Colombia University Press.The book introduces the most important issues of terrorism studies: the controversial problem of the definition of terrorism; a history of terrorism, from anti‐colonial struggles to international terrorism; an examination and explanation of the most recent waves of religious extremists and suicide terrorism; an analysis of the ways terrorist groups exploit old and new media such as the Internet; and, finally, an overview of the strategies, tactics, and organisational aspects of modern and contemporary terrorism. Horgan, John 2005. The Psychology of Terrorism. London, UK: Routledge.Horgan presents a critical analysis of our understanding of terrorist psychology; many shortcomings emerge, particularly the limitations of personality theories in attempting to explain militancy. Based on interviews with terrorists, the book considers the most relevant psychological and social factors underlying involvement and engagement in political violence, and the process of leaving terrorist organisations. Kalyvas, Stathis 2006. The Logic of Violence in Civil War. Cambridge, UK: Cambridge University Press.Scholars generally distinguish between terrorism and other forms of violence against civilians – tactics of guerrilla warfare or insurgency in civil wars, for example. However, this work makes a relevant contribution to terrorism studies. Kalyvas clarifies the rationality and micro‐processes of interactions during armed conflicts that account for indiscriminate and selective uses of violence against civilian populations by political actors. Kushner, Harvey W. 2003. Encyclopedia of Terrorism. London, UK: Sage.One of the most accurate and exhaustive dictionaries focusing on terrorism, with more than 300 entries concerning terrorist groups, key events, people, terms, and statistics, as well as biographical, historical, and geographical information. Free access is available at the Memorial Institute for the Prevention of Terrorism (MIPT) (http://www.terrorisminfo.mipt.org/eBooks.asp). Laqueur, Walter 2002. A History of Terrorism. London, UK: Transaction Publishers.Along with Laqueur's Guerrilla Warfare: A Historical and Critical Study (London: Transaction Publishers, 1998), this constitutes a pioneering history of armed organisations, from nineteenth century Europe, to the anarchists of the 1880s and 1890s, to the left‐wing clashes during the 20th century, and up to the most recent terrorist groups. Pape, Robert A. 2005. Dying to Win: The Strategic Logic of Suicide Terrorism. New York, NY: Random House.Over the last decade, suicide terrorism has become an alarming political threat and a crucial challenge for social scientists. In his work, which compares a number of organisations responsible for suicide attacks, Pape rejects the explanation of suicide terrorism based on religious fundamentalism. He argues for a correlation between the use of this tactic and specific kinds of groups engaged in separatist campaigns or in struggles for liberation from foreign occupiers. Ranstorp, Magnus (ed.) 2007. Mapping Terrorism Research: State of the Art, Gaps and Future Directions. London, UK: Routledge.In this book, distinguished scholars of terrorism studies discuss state‐of‐the‐art field research. In exploring new trends in this area – the most important questions about the explanation of recent terrorist organisations such as Al‐Qaeda, and about counterterrorism – these essays shed light on the strengths and weaknesses of our current knowledge of political violence. Reich, Walter (ed.) 1998. Origins of Terrorism: Psychologies, Ideologies, Theologies, States of Mind. Washington, DC: Woodrow Wilson Center Press.This is another seminal work on terrorism, bringing together some of the most well known experts in political violence. The variety of approaches used in the explanations of terrorist organisations and in the analysis of counterterrorism paves the way for a real interdisciplinary setting, which is absolutely crucial once the multi‐faceted nature of terrorism is clear. Sageman, Marc 2004. Understanding Terror Networks. Philadelphia, PA: University of Pennsylvania Press.Based on the analysis of biographical data for nearly 200 members of global Islamist extremism (of which Al‐Qaeda is a part), Sageman accounts for the origins and developments of this movement and specifies the crucial role played by social networks in the recruitment of individuals as Islamist militants. Wilkinson, Paul 2006. Terrorism versus Democracy: The Liberal State Response. London, UK: Routledge.Wilkinson examines major trends in international terrorism and liberal democratic responses. On the one hand, the book introduces the specificity of terrorism and offers a classification and explanation of the most important types of armed groups. On the other, in approaching how states deal with terrorist threats, this work discusses forms of counterterrorism, by taking into account their impact on the rule of law and on the protection of civil liberties.3. Online materials Agenzia Informazioni e Sicurezza Interna (AISI) (Agency for Internal Information and Security)(http://www.aisi.gov.it)The Agenzia Informazioni e Sicurezza Interna (AISI) is the branch of Italian Intelligence tasked with collecting and analysing information about any criminal and terrorist threat to security. Among other activities, the AISI distributes its own periodical, Gnosis, online, where a chronology of international as well as domestic terrorist attacks since 2004 (currently updated through 2007) is available. Counterterrorism Blog (http://counterterrorismblog.org)The Counterterrorism Blog is a multi‐expert blog devoted to providing a one‐stop gateway to the counterterrorism community. It offers, among other things, overnight and breaking news, with real time commentary by experts; reports on terrorist organisations; discussions of long‐term trends in counterterrorism; and summaries of and discussions about US and international law. Center for Constitutional Rights
(CCR) (http://ccrjustice.org)Founded in 1966 by attorneys who represented civil rights organisations, the Center for Constitutional Rights (CCR) is a non‐profit legal and educational organisation dedicated to protecting the rights guaranteed by the United States Constitution and the Universal Declaration of Human Rights. It also offers information about important issues related to counterterrorism (e.g., the prolonged battle in defence of civil liberties associated with the special detention at Guantanamo Bay, Cuba). Global Terrorism Database (GTD)(http://www.start.umd.edu/data/gtd)The Global Terrorism Database (GTD) is an open‐source database on terrorist incidents around the world since 1970 (currently updated through 2004). It includes systematic data on international as well as domestic terrorist attacks. For each GTD incident, information is available on the date and location of the attack, the weapons used and nature of the target, the number of casualties, and (when possible) the identity of the perpetrator. Another important database, the Terrorism Knowledge Base (TKB) at the Memorial Institute for the Prevention of Terrorism (MIPT) (http://www.mipt.org/TKB.asp), has recently ceased operations and elements of the system have been merged with the GTD. Information on terrorist groups is now available at the Terrorist Organization Profiles (http://www.start.umd.edu/data/tops). Human Security Report Project
(HSRP) (http://www.hsrgroup.org)The HSRP conducts research on global and regional trends in political violence, exploring their causes and consequences, and then making this research accessible to the policy and research communities, the media, educators, and the interested public. The HSRP's publications include the Human Security Report, the Human Security Brief series, and the Human Security Gateway. The recent Human Security Brief 2007, online, makes a relevant contribution in discussing the methodological issues associated with collecting data on terrorism and offers a comprehensive overview of terrorist incidents in the last decade. Middle East Media Research Institute
(MEMRI) (http://www.memri.org)The Middle East Media Research Institute (MEMRI) explores the Middle East through the region's media with respect to a variety of topics including terrorism. MEMRI provides translations of Arabic, Persian, and Turkish media, as well as analysis of political, ideological, intellectual, social, cultural, and religious tendencies in the Middle East. A new section, the MEMRI's Islamist Websites Monitor Project, was launched in 2006 as part of the Jihad & Terrorism Studies project. Its aim is to keep Western audiences informed about the phenomenon of jihadist sites on the Internet, which are used by terrorist groups and their sympathisers to spread their extremist messages, to raise funds, and to recruit activists. Uppsala Conflict Data Project
(UCDP) (http://www.pcr.uu.se/research/UCDP)The Uppsala Conflict Data Project (UCDP) collects data on armed conflicts around the world. A global conflict database is now available online. Data are useful for systematic studies of conflict origins, dynamics, and resolution. Worldwide Incidents Tracking System (WITS)(http://wits.nctc.gov)The Worldwide Incidents Tracking System (WITS) is the National Counterterrorism Center's (NCTC) database of terrorist incidents. NCTC serves as the primary organisation in the United States government for integrating and analysing all intelligence pertaining to terrorism and, at the same time, as the central and shared knowledge bank on terrorism information. Based on WITS, the NCTC provides an annual report and statistical information about terrorist incidents. Additional Online Resources Scores of additional organisations and centres (too many to list) conduct and disseminate research on issues related to armed conflicts, terrorism, terrorist groups, security, and counterterrorism. What follows is a list of some other key organisations and centres, with links to their websites:Australian Strategic Policy Institute (ASPI)(http://www.aspi.org.au)Centre for Asymmetric Threat Studies (CATS)(http://www.fhs.se/en/Research/Centers‐and‐Research‐Programmes/CATS)Center for Strategic and International Studies (CSIS)(http://www.csis.org)Centre for the Study of Terrorism and Political Violence (CSTPV)(http://www.st‐andrews.ac.uk/~wwwir/research/cstpv)IntelCenter(http://intelcenter.com)International Centre for Political Violence and Terrorism Research (ICPVTR)(http://www.pvtr.org)International Crisis Group (ICG)(http://www.crisisgroup.org)International Institute for Strategic Studies (IISS)(http://www.iiss.org)International Policy Institute for Counter‐Terrorism (ICT)(http://www.ict.org.il)Memorial Institute for the Prevention of Terrorism (MIPT)(http://www.mipt.org)Saban Center at the Brookings Institution(http://www.brookings.edu/saban.aspx)Senlis Council(http://www.senliscouncil.net)Southern Poverty Law Center(http://www.splcenter.org)Terrorism and Homeland Security at RAND Corporation(http://www.rand.org/research_areas/terrorism)Terrorism Research Center (TRC)(http://www.terrorism.org)Transnational Radical Islamism Project at the Norwegian Defence Research Establishment(http://www.mil.no/felles/ffi/english/start/research/Analysis_Division/_TERRA)United States Institute of Peace(http://www.usip.org/index.html)4. Sample syllabus Course Title: A Sociological Analysis of Terrorism and Counterterrorism Course Description In this course, we will explore the most relevant issues around terrorism and counterterrorism policies. Although we will largely approach this topic from a sociological perspective, this study is quite interdisciplinary. Consequently, we will be reading works from other academic disciplines, including history, psychology, political science, and economics. There are four major areas that any analysis of terrorism, to be comprehensive, should take into account: the definition of terrorism; its history and classification; its explanations; and an assessment of consequences related to counterterrorism. After an introduction to terrorism research (part 1), we will discuss the controversies related to the definition of terrorism (part 2) and to data collection (part 3), both necessary for an understanding of tendencies concerning terrorist incidents. A historical overview (part 4) will give us some preliminary information about the variety of terrorist campaigns – information that prepares us for the next exercise (part 5): grouping terrorist organisations by different types. Looking in more depth at the evolution of terrorism in the last decade, we will examine the case of Al‐Qaeda (part 6), and how this and other organisations exploit old and new media, especially the Internet (part 7). The next chapter will be the explanation of terrorism, that is, the specification of the main psychological, political, cultural, and religious factors underlying the emergence of a terrorist organisation and the unfolding of a terrorist campaign. Suicide terrorism will be used as a case study. More specifically, we will approach terrorism by examining the motivations and rationality of terrorist organisations (part 8), of the communities that support them (part 9), and of those who join them (part 10). We end the course by focusing on both the legal (part 11) and strategic (part 12) implications of counterterrorism measures adopted since 2001. Course outline and reading assignments Part 1. Terrorism Research An overview of the most important approaches to the study of terrorism and of the strengths and weaknesses of available analyses. Bjørgo, Tore 2005. 'Introduction' (pp. 1–15) and 'Conclusions' (pp. 256–264) in Root Causes of Terrorism: Myths, Realities and Ways Forward, edited by Tore Bjørgo. London, UK: Routledge. Crenshaw, Martha 2000. 'The Psychology of Terrorism: An Agenda for the 21st Century.'Political Psychology 21 (2): 405–420 (Doi: 10.1111/0162-895X.00195). Ranstorp, Magnus 2007. 'Introduction: Mapping Terrorism Research – Challenges and Priorities.' Pp. 1–28 in Mapping Terrorism Research, edited by Magnus Ranstorp. London, UK: Routledge. Silke, Andrew 2004. 'An Introduction to Terrorism Research.' Pp. 1–29 in Research on Terrorism: Trends, Achievements and Failures, edited by Andrew Silke. London, UK: Frank Cass. Sinai, Joshua 2007. 'New Trends in Terrorism Studies: Strengths and Weaknesses.' Pp. 31–50 in Mapping Terrorism Research, edited by Magnus Ranstorp. London, UK: Routledge. Turk, Austin T. 2004. 'Sociology of Terrorism.'Annual Review of Sociology 30: 271–286 (Doi: 10.1146/annurev.soc.30.012703.110510). Wilkinson, Paul 2007. 'Research into Terrorism Studies: Achievements and Failures.' Pp. 316–328 in Mapping Terrorism Research, edited by Magnus Ranstorp. London, UK: Routledge. Part 2. What is Terrorism? A discussion of one of the most controversial issues, the definition of terrorism, focusing on its political and methodological implications. Aly, Waleed 2008. 'The Axiom of Evil.'The Guardian, 8 July, http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/jul/08/nelsonmandela.terrorism (last accessed: 8 July 2008). Hoffman, Bruce 2006. Chapter 1 (pp. 1–42). Inside Terrorism. New York, NY: Columbia University Press. della Porta, Donatella 2004. 'Terror Against the State.' Pp. 208–16 in The Blackwell Companion to Political Sociology, edited by Kate Nash and Alan Scott. Oxford, UK: Blackwell Publishing. Schmid, Alexander P. 2004. 'Frameworks for Conceptualising Terrorism.'Terrorism and Political Violence 16 (2): 197–221 (Doi: 10.1080/09546550490483134). Tilly, Charles 2004. 'Terror, Terrorism, Terrorist.'Sociological Theory 22 (1): 5–16 (Doi: 10.1111/j.1467-9558.2004.00200.x). Tosini, Domenico 2007. 'Sociology of Terrorism and Counterterrorism: A Social Science Understanding of Terrorist Threat', Sociology Compass 1 (2), 664–681 (Doi: 10.1111/j.1751-9020.2007.00035.x). Wilkinson, Paul 2006. Chapter 1 (pp. 1–19). Terrorism versus Democracy: The Liberal State Response. London, UK: Routledge. Part 3. Collecting Data on Terrorism Incidents An introduction to the challenges and solutions to the collection of terrorism data, a preliminary and crucial aspect of any scientific analysis. Buchalter, Alice R. and Glenn E. Curtis 2003. Inventory and Assessment of Databases Relevant for Social Science Research on Terrorism. Washington, DC: Federal Research Division Library of Congress, http://lcweb.loc.gov/rr/frd (last accessed 10 June 2008). Enders, Walter and Todd Sandler 2006. Chapter 3 (pp. 52–83). The Political Economy of Terrorism. Cambridge, UK: Cambridge University Press. Lafree, Gary 2007. 'Introducing the Global Terrorism Database.'Terrorism and Political Violence 19 (2): 181–204 (Doi: 10.1080/09546550701246817). HSP 2008. Human Security Brief 2007. Dying to Lose: Explaining the Decline in Global Terrorism. Simon Fraser University, Canada: Human Security Report Project, http://www.humansecuritybrief.info/HSRP_Brief_2007.pdf (last accessed 15 June 2008). Part 4. Waves of Terror: The Evolution of Terrorism A look at terrorism from a historical perspective in an attempt to identify continuities and discontinuities in the use of political violence. Abrahms, Max 2006. 'Why Terrorism Does Not Work.'International Security 31 (2): 42–78 (Doi: 10.1162/isec.2006.31.2.42). Duyvesteyn, Isabelle 2004. 'How New Is the New Terrorism?'Studies in Conflict and Terrorism 27 (5): 439–454 (Doi: 10.1080/10576100490483750). Hoffman, Bruce 2006. Chapters 2–4 (pp. 43–130). Inside Terrorism. New York, NY: Columbia University Press. Jenkins, Brian 1975. International Terrorism: A New Mode of Conflict. Research Paper n. 48, California Seminar on Arms Control and Foreign Policy. Kaplan, Jeffrey 2007. 'The Fifth Wave: The New Tribalism?'Terrorism and Political Violence 19 (4): 545–570 (Doi: 10.1080/09546550701606564). Laqueur, Walter 2002. Chapters 1–2 (pp. 3–78). A History of Terrorism. London, UK: Transaction Publishers. Münkler, Herfried 2005. Chapter 5 (pp. 99–116). The New Wars. Cambridge, UK: Polity. Rapoport, David C. 2004. 'Modern Terror: The Four Waves.' Pp. 46–73 in Attacking Terrorism: Elements of a Great Strategy, edited by Audrey Cronin and J. Ludes. Washington, DC: Georgetown University Press. Reed, Donald J. 2008. 'Beyond the War on Terror: Into the Fifth Generation of War and Conflict.'Studies in Conflict and Terrorism 31 (8): 684–722 (Doi: 10.1080/10576100802206533). Part 5. Typologies of Terrorist Movements An overview of the complex task of classifying terrorist organisations on the basis of characteristics such as political objectives, ideological frames, and the cleavages between them and their enemies. Goodwin, Jeff 2006. 'A Theory of the Categorical Terrorism.'Social Forces 84 (4): 2027–2046. Gunaratna, Rohan and Graeme C. S. Steven 2004. Chapter 1 (pp. 1–98). Counterterrorism. Santa Barbara, CA: Abc Clio. Schmid, Alexander P. and Albert J. Jongman 1988. Chapter 2 (in collaboration with M. Stohl and P. A. Fleming, pp. 39–60). Political Terrorism. London, UK: Transaction Publishers. Tosini, Domenico 2007. 'Sociology of Terrorism and Counterterrorism: A Social Science Understanding of Terrorist Threat.'Sociology Compass 1 (2), 664–681 (Doi: 10.1111/j.1751-9020.2007.00035.x). Wilkinson, Paul 2006. Chapter 2 (pp. 20–38). Terrorism versus Democracy: The Liberal State Response. London, UK: Routledge. Part 6. Al‐Qaeda and its Affiliates: Ideologies, Strategies, Structures A sociological look at the ideological, strategic, and organisational aspects of Al‐Qaeda's terrorism from the 1980s to its most recent campaign in Iraq. Al‐Zayyat, Montasser 2004. The Road to Al‐Qaeda. London, UK: Pluto Press. Gunaratna, Rohan 2002. Chapters 1–2 (pp. 21–126). Inside Al‐Qaeda. New York, NY: Berkley Books. Pape, Robert A. 2005. Chapter 7 (pp. 102–125). Dying to Win: The Strategic Logic of Suicide Terrorism. New York, NY: Random House. Sageman, Marc 2004. Chapters 1‐2 (pp. 1‐60). Understanding Terror Networks. Philadelphia, PA: University of Pennsylvania Press. Hafez, Mohammed M. 2007. Chapters 1–5 (pp. 35–162). Suicide Bombers in Iraq. Washington, DC: United States Institute of Peace Press. Part 7. Terrorism and the Media An exploration of the ways that terrorist organisations exploit old and new media, especially the Internet, as communicative channels (for staging their attacks, threats, demands, and propaganda) and as instrumental tools (for fund raising, coordination, and recruitment). Hoffman, Bruce 2006. Chapters 6–7 (pp. 173–228). Inside Terrorism. New York, NY: Columbia University Press. ICG 2006. In Their Own Words: Reading the Iraqi Insurgency. International Crisis Group: Middle East Report No 50, 15 February, http://www.crisisgroup.org/home/index.cfm?id=3953&l=1 (last accessed 5 February 2008). Rogan, Hanna 2006. Jihadism Online: A Study of How Al‐Qaeda and Radical Islamist Groups Use Internet for Terrorist Purposes. Norwegian Defence Research Establishment: FFI/RAPPORT‐2006/00915, http://rapporter.ffi.no/rapporter/2006/00915.pdf (last accessed 5 June 2008). Sageman, Marc 2008. Chapter 6 (pp. 109–123). Leaderless Jihad. Philadelphia, PA: University of Pennsylvania Press. Weimann, Gabriel 2006. Chapters 3–4 (pp. 49–145). Terror on the Internet. Washington, DC: United States Institute of Peace Press. Part 8. Terrorist Organisations and Their Logic An examination of the political objectives and ideologies of terrorist organisations and an overview of the rationality and strategies underlying their decision‐making in relation to the political opportunities and military events shaping their environment. Boyns, David and James David Ballard 2004. 'Developing a Sociological Theory for the Empirical Understanding of Terrorism.'American Sociologist 35 (2): 5–26 (Doi: 10.1007/BF02692394). Crenshaw, Martha 1998. 'The Logic of Terrorism: Terrorist Behaviour as a Product of Strategic Choice.' Pp. 7–24 in Origins of Terrorism, edited by Walter Reich. Washington, DC: Woodrow Wilson Center Press. Gambetta, Diego 2006. 'Can We Make Sense of Suicide Missions?' Pp. 259–299 in Making Sense of Suicide Missions, edited by Diego Gambetta. Oxford, UK: Oxford University Press. Hafez, Mohammed and Quintan Wiktorowicz 2004. 'Violence as Contention in the Egyptian Islamic Movement.' Pp. 61–88 in Islamic Activism: A Social Movement Theory Approach, edited Quintan Wiktorowicz. Indianapolis, IN: Indiana University Press. Kalyvas, Stathis 2006. Chapters 6–7 (pp. 147–208). The Logic of Violence in Civil War. Cambridge, UK: Cambridge University Press. Kramer, Martin 1998. 'The Moral Logic of Hezbollah.' Pp. 131–157 in Origins of Terrorism, edited by Walter Reich. Washington, DC: Woodrow Wilson Center Press. Pape, Robert A. 2005. Chapters 3–5 (pp. 27–60). Dying to Win. New York, NY: Random House. Tosini, Domenico 2009. 'A Sociological Understanding of Suicide Attacks.'Theory, Culture & Society (Forthcoming). Part 9. Mechanisms of Social Support A discussion of the economic, cultural, and political conditions which make possible the support for, and collaboration with, terrorist organisations by members of certain communities. Cook, David and Olivia Allison 2007. Chapters 1–5 (pp. 1–85). Understanding and Addressing Suicide Attacks: The Faith and Politics of Martyrdom Operations. Westport, CT: Praeger Security International. Chernick, Marc 2007. 'FARC‐EP: From Liberal Guerrillas to Marxist Rebels to Post‐Cold War Insurgency.' Pp. 51–120 in Terror, Insurgency, and the State, edited by Marianne Heiberg et al. Philadelphia, PA: University Pennsylvania Press. Hashim, Ahmed S. 2006. Chapter 2 (pp. 59–124). Insurgency and Counter‐Insurgency in Iraq. Ithaca, NY: Cornell University Press. Kalyvas, Stathis 2006. Chapter 4 (pp. 87–110). The Logic of Violence in Civil War. Cambridge, UK: Cambridge University Press. Merari, Ariel 2005. 'Social, Organizational and Psychological Factors in Suicide Terrorism.' Pp. 70–86 in Root Causes of Terrorism: Myths, Realities and Ways Forward, edited by Tore Bjørgo. London, UK: Routledge. Pape, Robert A. 2005. Chapters 6–8 (pp. 79–167). Dying to Win. New York, NY: Random House. Part 10. Social Networks and Recruitment An analysis of the motivations behind the process of joining terrorist organisations and of the role played by group dynamics and social networks. della Porta, Donatella 1995. Chapter 7 (pp. 165–186). Social Movements, Political Violence, and the State. Cambridge, UK: Cambridge University Press. Sageman, Marc 2004. Chapters 4–5 (pp. 99–173). Understanding Terror Networks. Philadelphia, PA: University Pennsylvania Press. Horgan, John 2005. Chapter 3 (pp. 47–79). The Psychology of Terrorism. London, UK: Routledge. Khosrokhavar, Fahad 2005. Chapter 3 (pp. 149–224). Suicide Bombers. London, UK: Pluto Press. Pedahzur, Ami 2005. Chapters 6–7 (pp. 118–181). Suicide Terrorism. Cambridge, UK: Polity Press. Stern, Jessica 2003. Chapter 9 (pp. 237–280). Terror in the Name of God. New York, NY: Harper Collins Publisher. Wintrobe, Ronald 2006. Chapters 5–6 (pp. 108–157). Rational Extremism: The Political Economy of Radicalism. Cambridge, UK: Cambridge University Press. Part 11. Counterterrorism I: Legal Implications An overview of the emergency powers of antiterrorism legislations and 'special measures', and an analysis of their legal impact on the protection of human rights. Cole, David 2003. Chapters 1–5 (pp. 17–82). Enemy Aliens. New York, NY: The Free Press. Haubrich, Dirk 2003. 'September 11, Anti‐Terror Laws and Civil Liberties: Britain, France and Germany Compared.'Government and Opposition 38 (1): 3–29 (Doi: 10.1111/1477-7053.00002). Parker, Tom 2005. 'Counterterrorism Policies in the United Kingdom.' Pp. 119–148 in Protecting Liberty in an Age of Terror, edited by Philip B. Heymann and Juliette N. Kayyem. Cambridge, MA: The MIT Press. Tosini, Domenico 2007. 'Sociology of Terrorism and Counterterrorism: A Social Science Understanding of Terrorist Threat', Sociology Compass 1 (2): 664–681 (Doi: 10.1111/j.1751-9020.2007.00035.x). Part 12. Counterterrorism II: Strategic Limitations An examination of the most important counterterrorism policies adopted since 2001, with special reference to the occupation of Iraq, and an assessment of their advantages and risks for combating and preventing terrorism. Nesser, Peter 2006. 'Jihadism in Western Europe After the Invasion of Iraq: Tracing Motivational Influences from the Iraq War on Jihadist Terrorism in Western Europe.'Studies in Conflict and Terrorism 29 (4): 323–342 (Doi: 10.1080/10576100600641899). Pape, Robert A. 2005. Chapter 12 (pp. 237–250). Dying to Win. New York, NY: Random House. Silke, Andrew 2005. 'Fire of Iolaus: The Role of State Countermeasures in Causing Terrorism and What Needs to Be Done.' Pp. 241–255 in Root Causes of Terrorism: Myths, Realities and Ways Forward, edited by Tore Bjørgo. London, UK: Routledge. Smelser, Neil J. 2007. Chapter 6 (pp. 160–199). The Faces of Terrorism: Social and Psychological Dimensions. Princeton, NJ: Princeton University Press. Tosini, Domenico 2007. 'Sociology of Terrorism and Counterterrorism: A Social Science Understanding of Terrorist Threat', Sociology Compass 1 (2): 664–681 (Doi: 10.1111/j.1751-9020.2007.00035.x). Wilkinson, Paul 2006. Chapters 5–6 (pp. 61–102). Terrorism versus Democracy: The Liberal State Response. London, UK: Routledge.5. Films and videos Al‐Qaeda Film on the First Anniversary of the London Bombings. 2006 (17 min)(http://www.memritv.org/clip/en/0/0/0/0/0/215/1186.htm)Excerpts from a message from 2005 London bomber Shehzad Tanweer and statements by Al‐Qaeda leaders Ayman Al‐Zawahiri and Adam Gadahn, posted on http://www.tajdeed.net.tc on 8 July 2006. A typical example of the communicative use of the Internet by Islamists in their attempt to frame terrorist attacks as legitimate acts of martyrdom, committed by courageous Muslims in defence of their brothers and sisters in occupied Muslim lands (e.g. Afghanistan, Iraq, Palestine). Al‐Qaeda Leader in Iraq Abu Musab Al‐Zarqawi's First Televised Interview. 2006 (17 min)(http://www.memritv.org/clip/en/0/0/0/0/0/344/1118.htm)A video posted by the Islamist web forum http://www.alsaha.com on 25 April 2006, in which the Al‐Qaeda commander in Iraq Abu Musab Al‐Zarqawi (killed by an airstrike on 7 June 2006) outlines all the typical condemnations (by Islamist extremists) of the Iraq occupation by the US‐led coalition, and calls for a jihad against its forces and allies. Propagandising the military capabilities of Al‐Qaeda, the video culminates in footage of Al‐Zarqawi with masked fighters, firing an automatic weapon, and 'new missiles' developed by 'the brothers'. Al‐Arabiya TV Special on the Culture of Martyrdom and Suicide Bombers. 2005 (7 min)(http://www.memritv.org/clip/en/0/0/0/0/0/215/807.htm)Excerpts from a show about the culture of martyrdom, aired on Al‐Arabiya TV on 22 July 2005. The documentary investigates some of the most relevant religious and political justifications and symbolic representations among Islamist extremists in favour of suicide attacks. In particular, it looks at the Palestinian organisations Hamas and Islamic Jihad, and at the Lebanese Hezbollah. The film includes an interview with Maha Ghandour, the wife of Salah Ghandour, who was responsible for a suicide attack carried out in 1995 on behalf of Hezbollah against an Israeli military convoy. Battle For Haditha. 2007 (93 min)(http://www.nickbroomfield.com/haditha.html)In this film, the director Nick Broomfield looks at the dramatic events surrounding an incident that occurred in Haditha, Iraq, when 24 Iraqis were allegedly massacred by US Marines, following the death of a Marine in a bombing perpetrated by Iraqi insurgents. The harsh reality of the war is viewed from three perspectives: that of the US troops, the insurgents who committed the attacks, and a civilian Iraqi family. Iranian Animated Film for Children Promotes Suicide Bombings. 2005 (10 min)(http://www.memritv.org/clip/en/0/0/0/0/0/215/906.htm)Including excerpts from an Iranian animated movie for children, aired on IRIB 3 TV on 28 October 2005, this film is an example of the mechanisms of de‐humanization of the enemy (the Israelis), based on a tale of the ferocious murder of innocent people by Israeli soldiers. This incident is followed by a bomb attack framed as an act of martyrdom by young militants in revenge of the previous assassination. Paradise Now. 2005 (91 min)In his film, the director Hany Abu‐Assad focuses on the final days of two Palestinian militants as they prepare to carry out a suicide attack in Tel Aviv. Once childhood friends Said (Kais Nashef) and Khaled (Ali Suliman) are offered such an attack, they feel a sense of purpose in serving their people's cause, whereas a young Palestinian woman, after learning of their plan, tries to dissuade them from carrying out their missions. Paradise Now has been viewed as a controversial attempt to examine the motivations of suicide bombers. The Reach of War: Sectarian War in Iraq. 2006 (7 min)(http://www.nytimes.com/packages/khtml/2006/12/28/world/20061228_SECTARIAN_FEATURE.html)The New York Times journalist Marc Santora reports on some of the most violent and bloody effects of the sectarian violence perpetrated in Iraq during the civil war between Sunnis and Shiites, which has followed the occupation by the US‐led coalition. The Road to Guantanamo. 2006 (92 min)(http://www.roadtoguantanamomovie.com)Directed by Michael Winterbottom, the film tells the story of four friends beginning a holiday in Pakistan. Through a series of interviews and news footage, the film shows how they end up in Afghanistan, where are then captured by American forces and kept in harsh conditions at Guantanamo Bay, Cuba, for over 2 years. The Role of Foreign Fighters in the Iraqi Jihad. 2006 (9 min)(http://www1.nefafoundation.org/multimedia‐original.html)In this video, NEFA Foundation expert Evan Kohlmann documents the phenomenon of foreign fighters in Iraq and their role within the Sunni insurgency. The video includes footage of senior figures from Abu Musab al‐Zarqawi's terrorist group (including Lebanese, Saudi, and Kuwaiti nationals) and scenes from Al‐Qaida training camps in Iraq. The Suicide Bomber. 2005 (12 min)(http://www.pbs.org/newshour/bb/terrorism/july‐dec05/bombers_11‐14.html)In this debate aired on PBS on 14 November 2005, three experts (Mia Bloom, Mohammed M. Hafez, and Robert A. Pape) discuss what motivates suicide bombers and their terrorist organisations, with special reference to the 2005 hotel bombings in Amman, Jordan, where a female militant joining these attacks was found alive after her bomb failed to detonate. The Terrorist Propaganda (three videos): Indexing Al‐Qaeda Online. 2005 (6 min)(http://www.washingtonpost.com/wp‐dyn/content/custom/2005/08/05/CU2005080501141.html?whichDay=1) Without the Video, It's Just an Attack. 2007 (5 min)(http://www.washingtonpost.com/wp‐dyn/content/video/2007/09/28/VI2007092800608.html) Al‐Qaeda's Growing Online Offensive. 2008 (14 min)(http://www.washingtonpost.com/wp‐dyn/content/article/2008/06/23/AR2008062302135.html)Over the last decade, terrorist propaganda on the Internet has increased dramatically. In these videos, experts discuss how insurgent groups, in particular Islamist extremists in Iraq and Afghanistan, are using new media to spread their messages worldwide, to chronicle their operations (including the assembly and emplacement of roadside bombs targeting US forces), to recruit, and to raise money.6. Focus questions
What challenges do researchers interested in terrorism studies face and why? What are the most important theoretical and methodological weaknesses in current terrorism research? How can we define terrorism? What political controversies affect the definition of terrorism? When comparing different terrorism data sets, what kinds of diagnoses can we make on the tendencies of terrorist incidents in the last decade? How has terrorism changed in history? Based on the literature concerning Al‐Qaeda's ideology, strategies, and structures, what continuities and discontinuities can we identify with respect to previous forms of terrorism? When dealing with the explanation of terrorism, what are the most significant factors to be taken into account? How can we learn from the current literature on suicide terrorism in order to build a comprehensive model for its explanation? Given the legislative and military responses to September 11 and subsequent attacks (e.g. the 2005 London bombings), what have been the legal consequences affecting our societies and the strategic implications for combating and preventing terrorist violence?
7. SeminarsParticipants will be divided into small groups of about three persons. Each group will be asked to make a contribution to a sociological analysis (either written or presented) of a specific armed organisation, such as:Al‐Gama'a Al‐IslamiyyaAl‐QaedaAl‐Qaeda in IraqAl‐Qaeda in the Islamic Maghreb (formerly Salafist Group for Call and Combat)Ansar Al‐SunnahAnsar Al‐IslamArmed Islamic Groups (GIA)Army of GodAum ShinrikyoChechen separatistsEgyptian Islamic JihadEuskadi Ta Askatasuna (ETA)HamasHezbollahIrgun Zvai LeumiIrish Republican Army (IRA)Islamic Movement of UzbekistanJemaah IslamiyahKashmiri separatistsKu Klux Klan (KKK)Kurdistan Workers' Party (PKK)Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE)Lashkar‐e‐JhangviLibyan Islamic Fighting GroupPalestinian Islamic JihadPalestinian Liberation Organisation (PLO)Red Army Faction (RAF)Red Brigades (BR)Revolutionary Armed Forces of Colombia (FARC)Taliban.For each armed organisation, each group will examine the following aspects:
data on its attacks – including information that justifies the label of 'terrorist organisation'; a historical account of its origins and developments; an analysis of the strategy underlying its terrorist campaigns; a clarification of its social support and collaboration (if any); a profile of its militants and patterns of recruitment; a discussion of the counterterrorism policies adopted by states and their impact on the terrorist organisation.
Note * Correspondence address: Assistant Professor, Department of Sociology and Social Research, Piazza Venezia 41 – 38100 Trento, Italy, +39 0461 881324; +39 0461 881348 (fax); +39 347 2329219 (mobile); Email: domenico.tosini@soc.unitn.it http://portale.unitn.it/dpt/dsrs/docenti/tosini.htm
THE GETTYSBURG MERCURY, The Literary Journal of Pennsylvania College. Entered at the Postoffice at Gettysburg as second-class matter. VOL. IX. GETTYSBURG, PA., OCTOBER, 1900. No. S RALLY 'ROUND THE STANDARD. CHAS. W. WEISER, '01. Those days are gone, they've swiftly flown, With pleasures fraught, and joys well known, When by the sea or mountain town We gaily roamed, or lithe, sat down— Or in the country on the farm Renewed our health thro' nature's charm. We'd often sport throughout the day, And when the zephyrs held their sway We'd chat with friends and loved ones light, 'Neath Hesper islands of the night, Of actions done which time had sealed, Or of the future unrevealed. Those days are gone, and back to toil, We've come, and burn the midnight oil— Aye eagerly once more we've come, 'Though minds are full of thoughts of home, For thro' it all we get a view Of the orange and the blue. We see our standard in the air, Floating high in noon-tide glare, And feel that we must lead the ranks Which cross the yellow Tiber's banks, And bravely 'neath our ensign stand,— A glorious future's now at hand. 138 THE GETTYSBURG MERCURY BARNACLES. [First Gies Prize.] R. D. CLARE, '00. My soul is sailing' through the sea, But the Past is heavy and hindereth me. The Past hath crusted cumbrous shells That hold the flesh of cold sea-mells About my soul. The huge waves wash, the high waves roll, Each barnacle clingeth and worketh dole And hindreth me from sailing-. Old Past, let go, and drop i' the sea Till fathomless waters cover thee ! For I am living but thou art dead; Thou drawest back, I strive ahead The Day to find. Thy shells unbind ! Night comes behind, I needs must .hurry with the wind And trim me best for sailing'. —SlDNBV L,ANIER. We have in the lines just quoted the forcible and correct im-plication of a great and eternal truth—great in its significance and comprehensiveness, eternal in its applicability to existence in all ages and the constant uniformity of its operation. The Past is ever exercising a mighty controlling influence on the Present and is at the same time determining with wonderful ac-curacy the character of the Future. L,ike a dread sovereign, clothed with absolute power, it secures the complete enactment of its every edict. Even the forces of nature are subservient to it and yield unquestioning obedience to its behests. Its influence is at the same time beneficent and tyrannical, benign and arrogant, uplifting and debasing. Its realm of activity being infinite, all men come within its potent sway. Every individual is therefore to a great extent, in his intellectual, moral and physical char-acteristics, a product of past ages. Innumerable habits and tendencies are transmitted from generation to generation, now in-creasing in strength, now weakening or disappearing, all the time carrying with them blessing or destruction. To those who have a deep and sympathetic insight into human nature with all its frailties and ceaseless struggles, these choice lines of Eanier will appeal with special force and significance. The analogy between the soul and a vessel upon the sea is both THE GETTYSBURG MERCURY 139 beautiful and appropriate. Who has witnessed the departure of an ocean liner on its solitary journey to some far distant port without being reminded of the passage of a human soul across the broad ocean of life ? Imagine the scene. In a sheltered harbor, riding at anchor upon the gently undulating surface of the water, is a stately ship. Her highly polished decks, glitter-ing sides and burnished armorings suggest immaculate cleanliness and youth, while her dazzlingly white sails, bathed in the warm sunlight, are the very emblems of purity. On board, stationed at their respective posts of duty, are the hardy sailors, eager for the cruise. Finally the signal is given; the anchor is lifted, and the sails are spread to the ready breeze. Slowly at first, but with ever increasing speed, the beautiful ship, like a huge white-winged bird, passes majestically from the harbor out into the open sea. The shores rapidly recede from view until they describe to the fond farewell gaze of the sailors nothing more than a thin haze along the horizon. This too soon disappears, and ere long our proud ship is far from all lauds, pursuing her solitary course upon the trackless depths of the ocean. Days come and go and the ship is still on her watery way, propitious winds co-operating with the unerring intelligence of the pilot in directing her to her destined harbor. From time to time the hearts of the sailors are cheered by the appearance of a sail on the horizon and the passing of another vessel with its precious burden of human beings. But the interest is only tem-porary ; halloos and good-byes are exchanged and the vessels soon lose sight of one another. Each has its own peculiar mission to perform, just as different souls, which in life's experiences may come into close contact one with another, must always remain individual existences with their own peculiar missions and obli-gations. Following our ship in her onward course we find her still staunch and true. Nor does she escape untoward conditions; the fury of the elements threatens her repeatedly; the thunders roar and the lightnings play about her masts. But she successfully braves every tempestuous sea, as though confident of her own soundness and safety. In time her first port is made; her first achievement gloriously won. The cruise is continued and the ship sails from port to port in the performance of her responsible mission. But in the course of time there gradually appear signs mmm 140 THE GETTYSBURG MERCURY of deterioration in the vessel. Not only is there a decided dimi-nution in her speed, but her draught is increased and her sailing more laborious. An investigation reveals the startling fact that clinging to her once smooth and clean hull with tenacious grasp are many small barnacles, whose appearance there had been so gradual as to be at first almost without any perceptible effects. The ship is hundreds of miles from a dock and consequently the evil cannot be remedied. The number of barnacles is rapidly increasing now and the sailing of the ship is continually becom-ing more laborious. Our once proud and beautiful ship begins to show unmistakable signs of decay. She is ever sinking deeper in the briny deep and can continue her course only with the greatest difficulty. No longer is she able to withstand the buffet-ing storms; and those in charge of her make strenuous efforts to get her into the nearest port before calamity overtake her. But alas their efforts are vain ! A terrific storm, arises; again the winds toss up huge overwhelming billows. The thunders roar and the vivid lightnings flash, and in their flash can be read the doom of our vessel, whose early fortitude and strength now gone, rides helplessly in the cruel sea. Repeatedly submerged beneath the mountain waves, she can no longer be managed by her terror-stricken crew. At last comes the fatal moment. The ship is in sight of land and makes frantic efforts to reach safety, but the thousands of barnacles now adhering to her hull drag her down and impede her progress. About her the breakers are roaring. Suddenly and with a crash of doom the ship is dashed upon the hidden rocks; her well-built frame trembles and yields to the rending force of the waves; her brave crew are sacrificed to the deep, and a proud and promising career is ended in ruin. Was it the tempest that did it? No, it was the small and apparently in-significant barnacle. After the foregoing elaboration on the chief thought of the poem it would be a reflection on the intelligence of our readers to explain the applicability of this thought to human life and ex-perience. Into every life there come at an earlier or later period mischievous and destructive habits and tendencies. Like the barnacles in the poem their coming is gradual and unobserved, calling for the greatest watchfulness on the part of the individual. They quietly and insinuatingly implant themselves into the very moral fibre of our being, and cling to us with an almost inextric- THE GETTYSBURG MERCURY 141 able grasp. They are furthermore like the real barnacle in that they continually multiply in number and evil effects, until at last they bring about ignominious death and destruction. A discussion of the formation of habits aud the cultivation of tendencies in early life from a purely psychological standpoint would necessarily be more comprehensive than the scope of this essay permits or the ability of the writer justifies. We shall con-. tent ourselves therefore with the mere facts and their applications. Man, in his moral and spiritual nature, has been defined as a "bundle of habits and tendencies." While this definition may be opeu to just criticism it nevertheless expresses a great psy-chological truth and implies an almost terrifying moral responsi-bility for our daily life and conduct. That character chiefly determines the nature of man's ethical distinctions and mental acts and states is generally acknowledged. That man is morally accountable for most of his own peculiar habits is no less true. This simple truth, from which men are prone to flee, invests life with the greatest responsibility. It is a serious thing to live. Barnacles of habit! What failures, sorrow aud wide-spread misery they are accountable for! Although restricted in their operations to no particular periods of life, they are most likely to appear in the early and formative periods. They meet us at the very threshold of our earthly existence, and with insinuating art invade the sacredness of pure, sweet childhood and youth, firmly attaching themselves to innocent souls and implanting therein the germs of all those evils which go to rob life of its rightful happiness and peace,and render existence through time and eternity one dreary round of sorrow and remorse. In order that we may get a more comprehensive view of the modes of operation of those barnacles of habit as well as their far-reaching effects, we shall now consider the state of the indi-vidual who has become a victim to them : and for our present purpose it is desirable that we treat first the objective influence of this individual in his social relations. We distinguish in this objective influence a two-fold division: First, the influence on others ; Second, the reflex influence, or the influence on self through the solidarity of the race. Both divisions are very important and far-reaching, but between them can be drawn no entirely clear line of demarkation. Clearly an individual's objective influence will be determined largely by his 142 THE GETTYSBURG MERCURY intellectual and social status. But laying this consideration aside, it is evident that the average individual exerts a wonderfully great influence upon those about him. His habits of action and even of thought are bound to become, to a certain extent, theirs also, and to just this extent does he become morally responsible for their course of life and conduct. Since men love darkness rather than light, it would seem that his evil habits possess a more operative and effective influence than his good habits. This evil influence, emanating from him, affects not only his immediate companions, but it also leaves its deadly stamp upon the com-munity at large. Indeed the moral tone of the entire human race suffers a positive lowering because of the evil influence of this single individual. We come now to the reflex objective influence of the indi-vidual to whom these barnacles of habit adhere. It is an un-deniable fact that every individual creates to a large extent his own environment. Whether he shall be surrounded by light or darkness, joy or sorrow, righteousness or sin depends largely upon his own course of life and conduct. As an image is reflected in a mirror so is the influence of evil habits reflected in those upon whom it operates, to be seen and experienced again by him in whom it first had its origin. From the standpoint of self-interest, it is just as unreasonable to draw a fellow-man from the path of rectitude and duty as to drag him by main force into a bed of quick sand, for in both cases the aggressor must share the fate of his victim. Thus we see that he who wields an evil influence is not only a dangerous enemy to society, but is also a curse to himself, for he is continually preparing pitfalls for his own feet, and jeopardizing all chance of his ever attaining to moral worth. The subjective influence of the individual calls for treatment now, and it is here that we observe the saddest and most destruc-tive workings of these barnacles of habit. Like the unfortunate ship, whose career we have described, many a life has its begin-ning in comparative purity and strength. Full of confidence in its own powers, it presses boldly on, overcoming obstacle after obstacle. But just as the watery environment of our ship con-tained many hidden and unsuspected dangers, so is the environ-ment of this life teeming with evils which ere long begin to assert themselves. Pernicious habits of temperament, disposition, or passion appear. Silently, but with the inexorableness of Fate THE GETTYSBURG MERCURY 143 they undermine all that which is best and noblest in human nature, and in the end bring moral wreck and ruin. Nor is this hideous transformation limited only to the outward expression of char-acter. There is a marked physiological change in the very brain cells of the individual. The very citadel of man's superior glory and strength is attacked and laid low. The intellect is debased and misdirected in its operations. The sensibility is rendered weak and misleading; the will is helplessly bound, as in ada-mantine chains. Beautiful and lofty thoughts, refined feelings, and noble resolves are no longer possible. In their place are low and unworthy conceptions, coarse feelings and ignoble desires and resolutions. If perchance there flash through this night of sin and shame a faint auroral beam of truth and purity, the fettered will can only by the most strenuous effort respond to its uplifting influence. Weoffer no apology for the dark picture here presented; human experience in all ages will testify to its fidelity to stern reality. These hell-born barnacles of habit have destroyed the highest in-tellects and debased the most beautiful characters. All spiritual worth falls before them. For an unutterably sad illustration of this truth, let us take a brief glance at the life of one of England's most distinguished poets, Lord Byron. Although a man of great genius, rank, fame and power, his life was in the end a miserable failure. The barnacles of habit, which first made their appear-ance in him in early youth, clun'g to him to the close of his life with ever increasing bane and deadening influence. Throughout his sad and romantic life he was in continually abject slavery to the Past. The vicious habits formed then asserted their dread power even in his best moments, and, like the hideous Eumenides of old, allowed him no rest, but drove him from shore to shore until, with a prematurely worn out body and destroyed peace of mind, his life, once full of glorious promise but now bereft of all its charm,was sadly ended. The unutterable sorrow and regret of the following lines, written but three months before his death, bar comment: "My days are in the yellow leaf ; The flowers and fruit of love are gone; The worm, the canker, and the grief, Are mine alone. 144 THE GETTYSBURG MERCURY But probably the most important phase of our subject is the influence of the individual upon posterity. We stand face to face with the great law of heredity, whose workings are now receiving such general recognition by all intelligent people. If there is one thing which more than any other gives to life solemn and tremendous responsibility it is heredity, for literally, "none of us liveth to himself," but he lives for the whole race, both in this age and in all subsequent ages. We can no longer believe that " each soul is an emanation, fresh and unpolluted, from a divine fountain of being." It is entirely opposed to all our knowledge of psychical phenomena and the modern views on evolution. On the other hand, we must refrain from going to the opposite extreme of the materialist and say that " men are what they were born." The former view imposes upon poor man a terrible burden of responsibility for every slight violation of right which causes him to fall from a state of absolute purity, render-ing his moral condition utterly hopeless. The latter view would lead us to fatalism, and the denial of all responsibility. The former view ignores the existence of the law of heredity ; the lat-ter view would endeavor to explain everything by this law. Heredity is not all. Environment plays an inestimably import-ant part in the development of every human being. The evolu-tion of man is but the history of the operations of these two great forces. Like two Titans, engaged in work upon some great structure, heredity and environment ply their respective tasks, the former continually building with utmost constancy of pur-pose ; the latter capriciously assisting for a time, and then again hindering or destroying the work of the former. It is only by recognizing the existence of these influences, and their effect upon character, that we can arrive at even an elementary knowledge and appreciation of life's problems. We have thus far said but little relative to the will, and its functions in the development of character. We have, however, by our frequent references to moral responsibility in life, implied its existence and over-ruling power. Heredity and environment are not all. Towering above them in dignity and power is the human will, which, if rightly exercised, can overcome to a greater or lesser extent many of their most potent influences. This will necessarily operates in freedom, and it is in this freedom that the responsibilities of life arise. " Each human being is free, and THE GETTYSBURG MERCURY 145 therefore responsible, in a measure ; and yet no child has any voice in saying where he shall be born, what blood shall course in his veins, what tendencies shall impel, or what aspirations thrill him."—(Amory H. Bradford.) In thus opposing will to heredity and environment we do not wish to imply that it operates in a field distinctly its own, and is altogether above and free from the influences of the latter. The character of the will is indeed determined to a very large degree by heredity and environment. Should the will of the parent be affected by the barnacles of weakness, indecision and cowardice, we would have reason to expect the same condition in the case of the child. For the sake of illustrating the manner in which a weakness of the will may be inherited, let us cite a sad example. The English poet, Samuel Taylor Coleridge, was addicted to the use of stimulants. Although he earnestly strove to overcome this tendency, he found that he lacked the will-power necessary for complete abstinence. His son, Hartly Coleridge, also a poet, inherited all his father's weakness in this direction ; and his entire life was a constant and unsuccessful struggle against temptation. In a spirit of despair he wrote of himself: " O ! woeful impotence of weak resolve, Recorded rashly to the writer's shame, Da3rs pass away, and time's large orbs revolve, And every day beholds me still the same ; 'Till oft neglected purpose loses aim, And hope becomes a flat, unheeded lie." And thus these barnacles of habit beset the individual, and accomplish their deadly work. They appear when life is young and sweet, and, like the Sirens, entice him with their soft allure-ments to destruction. As time progresses they tighten their re-morseless hold upon him, and weigh him down beneath their slimy weight of shame remorse and despair. At last death, with a thousand terrors, overtakes him, and another lost soul enters the realm of everlasting darkness. But the evil effects of the barnacles of habit do not end with the death of the individual. The curse is transmitted to subsequent generations. There is started a stream of death, which flows on down through the ages, continually exhaling from its poisonous waters, mixed with tears and blood, the germs of sin, grief, agony and unutterable despair. We shall now conclude this rather meagre and unsatisfactory 146 THE GETTYSBURG MERCURY treatment of some of life's great problems. If our essay partakes of too gloomy and despondent a tone to please our reader's ears, its theme should be held accountable, but not its writer. We have endeavored to the best of our ability to set forth some of the more obvious evil effects resulting from the formation of wrong habits of life ; and throughout we have conscientiously endeavored to develop the central thought of L,auier's poem—the powerful influence of the past upon the present. Danier recognized the fact that life, for many an individual, is a ceaseless struggle ; that every attainment of virtue and true worth is reached only by the overcoming of innumerable obstacles, and the resolute and deter-mined resistance to the restraining grasp of the spectral hand which the dead past is ever reaching out to us. In conclusion, we wish to say that, by the very nature of our subject, we have been compelled to depict the darkest side of human nature. That there is a bright side, too, we confidently believe. While it is a serious thing to live, because of life's re-sponsibilities, it is also a blessed thing to live, because of life's glorious opportunities. And for us to invest life with deep gloom and sorrow is not only the height of folly, but it is an insult to ourallwise and loving Maker. The Reign of Righteousness will come ; for, while that which is true and holy will abide and in-crease throughout all time, sin has in itself the seeds of its own decay. " The wages of sin is death." THE BLACK CURL. MAY BELLE DIEHL, '03. TT was a warm day, about the middle of June, when Detective A Elair got to Richard's house. He could see it when he entered the wood, a small house, painted white, with a porch running all around it. Blair was on the search for Richard, better known as "Sly Bill." He had skipped off with about a thousand, one dark night, from the bank in which he was working. Blair had never seen him, but he was sure he would know him as soon as he would see him. As he drew near the house he heard singing, and stopping to listen, he thought he recognized a woman's voice. When he rapped on the door it was opened by a withered old woman who THE GETTYSBURG MERCURY 147 curtly inquired what he wanted there. Her face grew a little pale when he asked for her son, but she straightened herself up and said that he had gone. Blair's face fell, but he asked leave to search the house. When that was ended he sat down to think. No trace whatever had he found of the fellow. Instead he found, sitting in her room, the loveliest girl he had ever seen, dark as night. Blair adored dark girls. As he was far from New York he was invited to stay over night. He declined to stay, but afterwards decided to do so and go back the next day. That evening they had a pleasant time chatting on the porch, but Blair had no idea whether either of them suspected what he was there for. He grew to love the girl in those few hours. When they took a walk the next day she coyly asked why he could not stay a little longer. He was delighted and determined to stay until he was ordered to leave. And he did. These two took a great many walks, and one pleasant evening when Blair thought the time had come, he asked her to be his wife. Of course she accepted him and he told her all about New York, and where they would live, etc. But there was only one cloud to mar the pleasure. She shunned him a little, a very little, but Blair saw it and wondered to himself. One evening he asked her why she did this;—they were sitting under a weeping willow by the brook, their favorite spot—she started a little when the question was asked, but looking at the water at her feet she coyly said, "I am afraid if I were with you always I would not be able to let you go when—a—when—the time came to part." He put his arm about her and drew her towards him; but just then there were footsteps and Mrs. Richards called her daughter. The girl arose and rau forward to her mother and they went toward the house together. The next day he got word to start and hunt Richard at another place where he was supposed to have been seen. He decided to go, and on his way stop for "Blanche." The day he left they were in their old place by the brook. Blair had asked her for a certain curl that hung lovingly over her little ear. She cut it off, and when he took it he pressed it to his lips and put it in his card case. While he was on the way to find the thief he received a tele-gram: "Come back at once; thief found." He decided to come 148 THE GETTYSBURG MERCURY for his sweetheart later, and set out for New York-. He arrived there a few days later, and when he walked into the office one of the men came up to him and slapped him on the back and said: "Well, old boy, so you were entrapped ?" At this all the other men laughed. Blair looked bewildered, and he was led to a door, which, when it was unlocked was thrown open to his gaze. Blair staggered back and covered his eyes, then opened them and looked again. There in a corner by an opeii window stood— "Blanche," yet not "Blanche." The same dark skin and black eyes and pretty ringlets that Blair had so admired. She(?) held a cigarette between her pearly teeth and a cap sat back on the clustering curls. There came a sneering laugh from between those teeth when Blair came in but "fool!" was the only word that came. But he certainly made a pretty girl! ONE OP COD'S WAIPS. [Second Gies Prize.] C. M. A. STINE, '01. '"pHB train had just roared out of its miles of snowsheds and ■"■ paused for a moment on the summit of the Sierras. It was dusk. The sun had sunk behind the cloud-capped peaks and the platform before the little box of a station was very quiet after the long vestibuled train vanished into the fast approaching night. At the one end of the platform, playing with the pebbles and singing softly to himself, was a rosy cheeked, brown-eyed little boy. He was clothed in a rough suit of jeans many sizes too large, and his soft brown curls peeped through his ragged straw hat. The boy's name was Tom. Tom's father worked in the mines and sometimes Tom became very lonesome with no companions save the great, silent moun-tains. But the moutains answered Tom when he shouted in his childish sports and he thought they sympathized with him en-tirely. His mother had died six long years before, and nobody had thought it worth while to explain to him that it was an echo. To-night, when Tom spied his father in the distance and ran to meet him as usual, he was put aside and told to run away and not bother his father. It was the first time that he had not met THE GETTYSBURG MERCURY 149 with a loving welcome and been lifted to his father's shoulder. His soft red lips quivered a moment and the brown eyes filled as he turned silently away. A little later when Tom had eaten his meagre supper and then gone to his bed in one corner, the little cabin was filled with men and Tom heard his father deny some-thing again and again, but he could not quite understand what it was all about. Finally one of the men sprang up, with an oath, and threatened to shoot his father, but the other men pulled him out of the cabin, saying that they offered one alternative, that was that his father go away and not show himself again. His father promised and then came and told Tom to dress himself and come. The trouble was about a large nugget of gold which had dis-appeared mysteriously. Tom's father had been working near the place where the nugget was last seen, and when it disappeared the readiness to suspicion by the rough miners at once asserted itself, and it was agreed that Tom's father could tell more about the lost nugget than he was willing to admit. He was a new-comer and had no friends, so things went hard with him. As the two stole away in the night, Tom, looking back over his father's shoulder as he was carried, saw their little cabin in flames, and when he reported the discovery his father only walked faster and didn't seem to care. But Tom cried a little to himself as he was hurried off, and finally went to sleep on his father's shoulder. The man plodded wearily on for awhile and then laid Tom down under a pine and wrapping him up in his coat, paced up and down till the gray light of dawn crept down from its resting place in the towering peaks. As he walked he talked to himself softly; " Oh, Mary, if you had only stayed. Why did God have to take you ? The brutes! To burn my home and drive me out with my little boy into the mountains to die! I did not take the cursed nugget. Oh, God ! I dare not kill myself. My poor little boy ! You can't realize what it means to you to be the son of a man who has been branded a thief.'' Finally he threw himself beside Tom and, exhausted with work and anxiety, slept till the rays of the morning sun kissed the closed eye-lids of his little boy and awoke him. The little fellow called his father, and the two trudged wearily on till they came to another mining town. The father bought a meagre dinner from one of the cabins ISO THE GETTYSBURG MERCURY which a huge board proclaimed a " Restournt." He took Tom to a cabin and gave a woman some money, asking her to keep the little fellow till he came back. Then he took Tom aside, looking at him a long time, told him to grow up to be a good man, and stroked Tom's soft brown hair awhile. At last he took a tiny locket from within his ragged blue shirt and hung the delicate chain around Tom's neck and showed him how to look at the picture of the sweet, girlish face within. He held Tom's head in his hands and gazed into the deep brown eyes as if looking for the resemblance to the face in the locket. The look in his father's face made the little fellow feel like crying, though he knew it wasn't manly to cry. That evening they brought his father back to the little town and a couple men hastily buried the body for decency's sake- There was a bullet hole in the forehead. " He had committed suicide, because his revolver had one chamber empty and was found lying beside him." Such was the verdict of the astute coroner. No one took the trouble to look about near the scene of the supposed suicide or they might have found the loaded shell which had been taken from one chamber of the revolver tossed there by the coward who had threatened to shoot him by his very fireside, and now had accomplished his craven will from a con-cealed spot among the rocks. The same villain who took the gold now had covered up his crime with an almost devilish cun-ning. He escaped punishment on earth, unless his own dark thoughts tormented him. The woman kept Tom for awhile, but she had many cares of her own and finally Tom was left to make a living for himself. The little fellow (just five summers he had seen) did all sorts of odd jobs, but was hungry always, only sometimes not quite as much as at others. One night it rained and Tom caught cold. The next day he couldn't work and one of the miners pitied the little fellow and took him to his home. For a few weeks Tom was very sick, but he was carefully watched over by the great-hearted Christian mother, who willingly undertook the care of the homeless, ragged little stranger, a part of whose pitiful ex-perience she knew. At last, one day, the great brown eyes opened and the fire of intelligence was once more alight within THE GETTYSBURG MERCURY 151 them. He finally got well and received work in the company store. We must pass over a period of ten years, during which the little lad grew to be a strong, intelligent, kind-hearted youth. His restless spirit and his thirst for knowledge induced him, at the end of his sixteenth year, to take a sad leave of the woman who had cared for him as tenderly as a mother, and whom he had learned to love. At parting he left with her the delicate gold chain of peculiar workmanship, but took the locket himself. He said that he intended to find work, get a college education, and some day he would return. When, he did not know. Three years more slipped away. The little mining town had grown with a mushroom-like growth to the size of a great city. Many new mining industries had arisen. One morning a grey haired, withered old woman offered flowers for sale to an equally grey and old, but richly dressed and proud-faced woman, who, attracted by the magnificent roses of the old flower-woman, had ordered her carriage to stop. She bestowed a passing glance on the poorly dressed little woman and was about to turn again to the roses when she uttered an exclamation and demanded to know where this woman, who probably had never had money enough to buy a fine dress, could have gotten the strangely fashioned and costly chain which had slipped into view from beneath the old flower-woman's wrap. She became more agitated as the old flower-woman took the chain off and permitted her to examine it. Passers-by were astonished to see the rich and fashionable Mrs. Grayson in earnest conversation with a poor old flower-woman. Finally she out-raged the refined sensibilities of her sister, who had been leaning listlessly back in the carriage, by actually taking the shabby old woman into her carriage and ordering the coachman to drive home. "Oh, Marion, what will our friends say?" But this phrase, which usually had the desired effect, seemed spoken to deaf ears. A look into Mrs. Grayson's pale face silenced her. The old flower-woman related how Tom had come to her when a little sick lad and left her after he had grown almost to manhood, and how she had never heard of him since. The old woman's voice trembled and her faded old face took additional ti. i ii. ,.«■——w ii minim HW.IU. 152 THE GETTYSBURG MERCURY lines as she told bow she longed to see her lost boy. And then her grief gave place to wonder as she discovered that the woman beside her was shedding tears from eyes that had almost forgotten what tears were. " It is certainly my daughter's son," she exclaimed, noticing the look of wonder on the face of the old flower-woman. " But where is the locket?" and she indicated the place on the chain where the locket had hung. " He kept the locket," the old flower-woman answered. Then Mrs. Grayson explained in a voice frequently inter-rupted by grief how her daughter, when but a young girl, had fallen in love with a wild young civil engineer, and on her parents' absolute refusal of their consent, had disappeared and not been heard from. The chain and locket with a picture of the young girl had been given to her daughter by her on a birthday before she left home. The mother had loved her daughter most tenderly, and when the little boy, Tom, was but a few months old the mother had received a letter asking her, if anything should happen his mother, to take care of the little fellow. She had then tried to find her daughter, but they had gone farther West and she never again heard, and did not know that her daughter was dead, though she had feared that such must be the case. That night the wires sang and operators were astonished at the number of messages and inquiries, all relating to the same man. They hesitated between the belief that the man who created all this inquiry was a murderer and the belief that he was an absconding bank cashier. But all inquiry was in vain. The past refused to give a clue to the present. Detectives who had never failed before gave up the vain search. Mrs. Grayson came to the end of her resources. All that wealth could do had been done, without result. She had shown her gratitude to the old flower-woman by making her comfortable for the remainder of her life. She, herself, decided to go abroad in search for lost health, and perhaps, deep down in her heart, she thought that some kind providence would reveal her grandson, for whom she had a very tender and deep affection as the son of her erring, but well be-loved, daughter. One day on the deck of the steamer she found a man's watch THE GETTYSBURG MERCURY 153 and chain, and at once the charm on the chain caught her eye. It was the missing locket. She touched a spring and found her-self gazing, with tear dimmed eyes, at the smiling face of her daughter pictured within. A moment later a young man inquired of her for a watch and chain that he thought must have slipped from his clothing as he lounged in a steamer chair. The law of heredity had told. The strain of refinement showed itself in that, through all these years of hard work and rough surroundings, he had succeeded, and was the quiet, re-fined looking fellow the grandmother had longed to see. He had managed to earn his way through a business college, and now as private secretary of a well-to-do merchant was in a fair way to reach his goal, a higher education. Without a word the grandmother fastened the locket in its place on the curious old chain which she had received again through the old flower-woman, and handed the beautiful bit of jewelry to him. Ten minutes later the lazy passengers were astonished to see Mrs. Grayson go by leaning on the arm of a tall, brown-eyed fel-low (for she was old and the ship swayed on the ocean swell), and to notice that there were actually tears on the aristocratic old face, and a suspicious moisture in the eyes of the young fellow who helped her along so carefully, and with such a caressing touch. God had cared for and watched over the motherless waif, and when human strength had failed to unite relatives, in His fathomless love He gave the young man a loving mother in place of the mother he had lost so many years ago. CONSCIOUSNESS. Within the silent rock exist A billion yearning- lives. Man is a petty egotist To think he only strives, To think he only struggles up To God through toil and pain. He is but one drop in a cup Filled from the mighty main. The flowers have tender little souls, That love, repine, aspire. 1S4 THE GETTYSBURG MERCURY Each star that on its orbit rolls, Feels infinite desire. The diamond longs to scintillate When hid beneath the sod. The universe is animate With consciousness of God. —E1.1.A WHEELER WILCOX, IN COLLIER'S WEEKLY. G^U HONOR, OR HONORS? (Gits Prut Production, Third Prize.) D. C. BURNITE, '01. "TN the world's broad field of battle" each contestant must have •*■ a purpose. This life has been called the "struggle for existence." This might be said, with some measure of truth, of some of the meanest of God's creatures, but such a purpose is unworthy of one made in His image. We struggle for more than mere existence. Each has a definite end towards which he strives, an ideal he seeks to imitate. A man's moral character is measured by his ideal. The higher his ideal, the nobler his traits of character. And how many there are who fail to realize the importance of the choice of an ideal! Many persons are, unfortunately, accustomed to act before they think. They do not consider tbat there are two sides to every question. Attracted by the brilliant achievements of others, without considering the means and methods by which such persons have attained their ends, they set up a goal, towards which they blindly direct their course of action, forgetful of everything but success. Comparatively few men can stand success. As in the case of the misguided Mohammed, with the attainment of distinction comes a change of character. Too often do men forsake honor in the strife for honors. Yet honors are not to be wholly despised. Even the most modest persons experience some satisfaction when the success of their efforts meets with the approval of their fellows. And the pursuit of such approval cannot justly be condemned if attended by sturdiness of character and the pre-servation of honor. On the contrary, such a course can be com-mended, for its successful outcome is not only a source of gratifi- THE GETl^YSBURG MERCURY 155 cation to the participant himself, but brings joy to his friends and credit to his community. But not all the honors that mankind can bestow can compensate for the loss of one grain of honor. "An honest man's the noblest work of God." Shall we, then, labor to win the empty praises of men, or to fulfill our Maker's design? With honors as the one end for which we strive, honor may be lost; but if all we do is done with this one purpose in view, the building up of an honorable character, sufficient honors will surely come. What man's name is more honored than that of "honest Abe Lincoln?" Each year our nation celebrates the memory of the virtuous Washington. The humble works ofMoody have brought him esteem, more sincere than could any other achievement, political or military. These are men who have worked, not for honors, but for honor, and obtained both. But what a host of men have forgotten character in the race for glory! The pursuit of honors under such circumstances is vain. What availed all the distinctions won by the intriguing Caesar? The name of Nero is remembered, not so much as that of a great Roman emperor, as that of history's most cruel tyrant. It was checked ambition which led Benedict Arnold to give his name to history, not as a successful American general, but as a traitor. For those the maintenance of honor was impossible, with honors alone in view. This fault of excessive ambition appears not only in past history, but also in that of the present. Men are no less inclined to endanger their good names in the pursuit of honors now than they have always been. But the means taken are somewhat different. The days of bloodshed and outright robbery to gain distinction are past; but the practice of falsehood, cheating and inti'igue has scarcely abated. It is too true that in these days honors accompany riches. By a large majority of people the wealthy are respected and courted because of their possessions only. And this being realized, many are the means taken to acquire wealth. Many a man starts out into business with the avowed intention of letting right rule his every act and word. But the ever appearing opportunity of telling a "business lie," or perpetrating one of the numerous "tricks of trade," assails him at every turn. Unless he recalls and clings to his good resolve, the first step below the level of 1S6 THE GETTYSBURG MERCURY honesty is too frequently the beginning of a general weakening of character, the loss of which he imagines is repaid by the acquirement of wealth and all the honors it brings. The honors attendant upon political eminence are particularly attractive. It is very easy for the political aspirant to be induced to employ falsehood and intrigue as assistants in reaching coveted ends, and it is to be deplored that these means too often are successful in producing the desired results, not only in connection with our town and state affairs, but in the government of our nation itself. So prevalent are such practices that a great pro-portion of our populace firmly believe that political honors and personal honor are incompatible. But business and politics are not the only directions in which honor can be lost to honors. There is scarcely one line of labor which does not offer abundant chances for deterioration of character. And not only at one time of life may we have this delusive ambition. It appears alike in the old and young. In fact, the evil practices of men are generally the continuation of dishonorable habits formed in early life. Nowhere is this sacrifice of honor for honors practiced so much as in our institutions of learning—those places where young men are finishing the mould-ing of characters that are to endure all through manhood. It is a cause of regret that so many in such places seem not to realize the importance of right dealing at this period of life. The bestowal of honors in the shape of high grades, in most schools and colleges, is based, not upon what the student has the ability to do—for it would be impossible to ascertain that accu-rately— but upon what he makes his instructors think he can do. What an inducement for wrong-doing, especially if these honors take the form of material rewards, or even verbal approval. He who in his zeal for honors lays aside honor, can find countless methods by which he may create the required good impression upon the minds of his tutors. And many do find and use these methods. The bane of our institutions of learning is the extensive practice of cheating, the great prevalence of the inclination to do wrong for the sake of advanced notation. Too many students are willing to give honor for honors. College credits, rightly acquired, are worthy of attainment, for they are evidence to the student himself of his real worth. But dishonestly obtained, they are nothing. And the excessive THE GETTYSBURG MERCURY 157 use of this latter method of obtaining honors renders the whole system of numerical or alphabetical notation almost useless as a standard for the judgment of ability. But the majority of students fail to see this, and regard these honors as the one goal towards which they must bend their efforts, and to make the process easy, many stoop to unworthy methods. How utterly foolish such deeds ! For a few short years of self-satisfaction, for the praise of friends, and for the sake of transient credit, they are willing to injure that which is designed to regulate the whole course of life, the character. Too frequently we are mistaken in our conception of what true honors are. We consider the approval of a large number of persons as sufficient to call an attainment an honor. But true honors are not those regarded as such by many, but by certain men—the wise, the good, and by One who is infinitely wiser and better, the Great Judge. It is in His sight that the deepening of character becomes in itself an honor. With these thoughts in mind, let us ask ourselves, "For what shall we strive ? For that which will please our Maker or for the praise of men ; for self-improvement or vain glory ; for honor or honors?' ' Let Fate do her worst, there are relics of joy— Bright dreams of the past, which she cannot destroy. They come in the night-time of sorrow and care, And bring back the features that joy used to wear. Long, long be my heart with such memories filled, Like the vase in which roses have once been distilled; You may break, you may shatter the vase if you will, But the scent of the roses will cling 'round it still. -MOOKK. THE GETTYSBURG MERCURY. Entertd at the Postoffice at Gettysburg as second-class matter. Voi,. IX. GETTYSBURG, PA., OCTOBER, 1900. No. 5. Editor-in- Chief, S. A. VAN ORMEK, '01. Assistant Editors, W. H. HBTRICK, W. A. KOHLER. Business Manager, H. C. HOFFMAN. Alumni Editor, REV. F. D. GARLAND. Assistant Business Manager, WILLIAM C. NEY. Advisory Board, PROF. J. A. HIMES, LIT. D. PROF. G. D. STAHLEY, M. D. PROF. J. W. RICHARD, D. D. Published monthly by the students of Pennsylvania (Gettysburg") College. Subscription price, One Dollar a year in advance; single copies Ten Cents. Notice to discontinue sending- the MERCURY to any address must be accompanied by all arrearages. Students, Professors, and Alumni are cordially invited to contribute. All subscriptions and business matter should be addressed to the Business Manager. Articles for publication should be addressed to the Editor. Address THE GETTYBURG MERCURY, GETTYSBURG, PA. EDITORS' DESK. "EVERYTHING points to a successful year for Pennsylvania *-* College ! A larger Freshman class, to the members of which—though too late to extend a welcome—THE MERCURY extends a greeting and an invitation to contribute to her columns ; a lively, healthy, interesting athletics ; a rival of the old-time enthusiasm in getting new men into the literary societies; an exceptional feeling of good-will among the students ; and a com-mendable harmony pervading the whole institution ; all these signs seem to augur a " star" year in the history of the college. Let us all conduct ourselves as students worthy the proffered privileges ! THE GETTYSBURG MERCURY 159 HPHERE is no more opportune time to urge the expediency of * regularly attending and actively participating in the work of our literary societies than at the beginning of the college year for the old students, and of the college course for the new. The college graduate, no matter in what profession he may be engaged, will frequently be called upon in public meetings, either to conduct the proceedings or give his opinion and counsel. How often, with a brilliant college record behind him, he hesitates or reluctantly accepts, only to stumble and falter in speech, or dis-play a grievous ignorance of parliamentary practice, to his own confusion and the disgust of those assembled. Opportunities to rise into public notice, to win the confidence of his community, and, in general, to exhibit qualifications for public duty and trust, are thus allowed to pass unimproved, and the disappointed aspirant is obliged to confine his interests and activities to the narrow channels of professional routine, and tamely work out his ordinary destiny on the dead level of professional common-place ; all because in his struggle for class standing, distinction in col-lege sports or general college activities, if not because of utter indifference, he has neglected the literary societies and their training. Too often the training there imparted is depreciated, and re-garded as a college incidental of collateral importance and in-terest, and not an essential and supplementary part of one's equipment for life—a part, indeed, of higher market value in the world to-day than that any department of study in the college curriculum can furnish. The literary societies are both animated by a spirit of earnest endeavor—a spirit which, though it savors of rivalry and competition, is modified by a sympathetic interest in the literary culture of all members. Their doors are ever open to visitors, and welcome ever warm to applicants. -K. **p LITERARY INOTES. HTHE publication at this time of the United States Government's *■ History of the Civil War in 128 volumes of narrative, and 35 volumes of maps, makes very tiniely the publication of Col. Thomas L,. Iyivermore's " Numbers and L,osses in the Civil War." The work is based upon official information contained in per- 160 THE GETTYSBURG MERCURY mauent department records of both sides in the struggle, and gives the numbers engaged and the losses sustained in the long contest between the North and the South. Messrs. Houghton, Mifflin & Co. will publish the work. Jt Edna Dean Proctor, whose " Poems," chiefly of New England subjects, have won for her an enviable reputation, has in press with the Messrs. Houghton, Miffliu&Co. a new volume of verse, which relates entirely to New Hampshire, her native State. The book will be issued under the title, " A Mountain Maid, and Other Poems of New Hampshire." It will be illustrated by a number of reproductions of photographs of some of the romantic mountain and other scenery of the " Old Granite State." j* The publishers of " David Harum" give some interesting statistics regarding that work, now in its 436th thousand : Over 5,000 pounds of ink, 5,865 reams of paper, and 1,900 miles of thread have been used in making the books. If placed end to end they would extend for more than fifty miles. e^b THE MAIDEN ALL PORLORN. STANLEY C FOWLEB, '04. "IT'S de gospel truff I'm a tellin yo'. Dis yere house am ■*■ ha'nted shur nuff." " What's up now ?" asked Mr. Bently, looking up from his morning paper. George Washington rolled his eyes and twiddled his thumbs as he repeated his former assertion : " Dat de house am ha'nted." "Where did you obtain this pleasant information?" Mr. Bently demanded. " W'a a young gen'lenian, dats a stayin' downhe'ar, tole me dat de spook ob a beau'ful lady walks up in de garret. Dis lady used ter lib he'ar, when dis yer house was fust built, wid an ole uncle who wanted ter marry her ter his son, so's he'd git her money, but she wa' dead in lub wid a young fellar dat she used to meet ' clandistinctly.' One night dis ole uncle spied her a goin' up ter de garret an' cotched her a makin' signals out of dat THE GETTYSBURG MERCURY 161 ' oriole' window to de fellar. De ole wretch locked her in de room, an' stole down an' waited fo' de young man, an' killed him while she wa' a lookin' at 'em. She went crazy, an'used ter steal up dere ebery Wednesday night (fo' dat's de night her uncle killed him), an' moan an' groan about him, an' when she died her spook walked. De people called her ' De Maiden All Forlorn.' " And having delivered this pleasant piece of news, George Washington retired. Here was a pretty state of affairs. Mr. Bently had spent three days with his wife and nephews at the large, old-fashioned man-sion on the Hudson, that he had recenttypurchased for a summer residence. These nephews, while at college, had earned the reputation of being " wild," but had developed into two quiet cads during the three days spent in the company of their aunt; much to the de-light of that estimable lady, and disgust of her husband. Mr. Bently rubbed his ears reflectively, and said, " George Washington's name is a warrant for his veracity, but, Good Dord ! just think of living in a house inhabited by a spook ! It's just like you, Tom Bently, to buy a place like this. What will you poor boys do when she begins to walk and groan ?" asked Mr. Bently. '' I will lay me down in peace and take my rest; for it is Thine, Dord only, that makest me dwell in safety," said Fred, rolling his eyes to the ceiling. Will, the younger nephew, was too deeply interested in "Uncle Tom's Cabin," which he had been reading for the past few days, to pay any attention to the conversation. Well, if she's going to walk she'll do it to-night. But say, Fred, how will that club of yours, that you have invited to spend every Wednesday night here, stand it?" asked Mr. Bently. " They are all Christian boys, and fear nothing," said Fred. Mr. Bently's foot itched to connect with Fred, but, fearing his wife's anger, he found satisfaction in kicking the dog. " Well, it's queer that the agent forgot to mention ' The Maiden All Forlorn.' I'm going to examine the garret," and off Mr. Bently stamped. The garret had two very large rooms. One which had an oriel window, overlooking the river, opened into another smaller room, in which were a wooden table and several large packing 162 THE GETTYSBURG MERCURY cases. This room opened into a large closet with a door at one end. Mr. Bently found it to be locked and the key missing. After getting the lay of the land for future emergencies, he hur-ried down to welcome the guests. They were six of the gayest looking " Christian" boys he had ever seen. His spirits rose only to fall again, for they proved to be the exact counterparts of his nephews. Mr. Bently's blissful snoring was brought to an abrupt end. " There, that's her ! Don't youhearthat noise ? Go up and see what it is !" said Mrs. Bently, who was sitting bolt upright in bed. It is needless to say that Mr. Bently failed to display a proper spirit of eagerness or enthusiasm at his wife's command, but a few prods from her succeeded in instilling the proper degree of courageousness necessary for such an undertaking. Calling for George Washington, who came running along with a bamboo cane in his hand, Mr. Bently handed him a pistol, some matches and a lighted candle; and after taking the cane from him, ordered him to lead the way. Trembling with fear they climbed the garret stairs, and just as George Washington was opening the garret door he sneezed, and out went the candle. " Light that candle ! " screamed Mr. Bently. Poor George was so excited that he succeeded in dropping the matches, and after Mr. Bently groped about in the dark, consol-ing himself and blessing George audibly, he was forced to proceed in total darkness. George plucked up sufficient courage to open the door very slowly, and both stole in. The moonlight was stealing through the window, and there, walking, or rather gliding over to it, her gauzy drapery floating gracefully behind her, was a beautiful young girl. George Wash-ington gave one yell and fled, tripping Mr. Bently, who did not take the time to rise to his feet, but scampered on all fours, fin-ishing a close second to George ; for Mr. Bently, instead of run-ning down stairs, jumped. He sailed through the air like a comet, his dressing gown floating majestically behind him as stiff as a board. THE GETTYSBURG MERCURY 163 When he lauded he imagined that he heard a chuckle, but turning he beheld George Washington shaking like a lump of jelly and muttering his prayers. "Say, George, I'll give you five dollars ifyou will completely forget this little excursion," said Mr. Bently. " All right, sah," said George. The next day, while strolling in the grounds, Mr. Bently was surprised to hear voices coming from behind a clump of bushes. Hearing his name mentioned, he listened and heard his nephew's voice say, " George, tell us how he looked when he sailed down stairs." Then he heard George Washington's voice answer, " Well, Massa Fred, he done went so fast ah could only see a streak ob him from de top to de bottom ob de stairs.'' Here then was a burst of laughter. Mr. Bently turned savagely on his heel and stalked away muttering, " The black snoozer. I'll choke him. Wait, I'll surprise them yet." Next Wednesday Mrs. Bently announced her intention of sleeping in the left wing of the house, far from the stamping ground of the maiden. Mr. Bently said nothing, but looked very wise. It was almost midnight, and Mr. Bently, fully dressed, his feet shod with soft felt slippers, and carrying a dark-lantern, slowly ascended the garret stairs. He trembled so violently as he turned the knob of the door that he was forced to lean against the wall for a minute. He finally opened it and peeped in. All was quiet and serene, so he tiptoed into the room. Presently he heard footsteps, and hastily shading the lantern saw George Washington walk by and enter the smaller room. As the door opened a flood of light came out, and he heard the sound of many feet tramping. Then he heard Will singing : " O, the youngest son, was a son of a gun, He was, he was, He shuffled the cards and he played for mon, He did, he did." Mr. Bently stole up and peeped into the room through the crack, for George had neglected to shut the door tightly. There sat Will and five "Christian boys" around the wooden table, on which were cards and chips. Fred was boxing with the re-maining " Christian boy," both clad in scant attire. George Washington was opening some bottles of champagne. 164 THE GETTYSBURG MERCURY " Come, Ed, it's time that you did your act," said Will. Ed, a big, broad-shouldered fellow, arose aud placed a big blonde wig on his head and donned a long white wrapper. Then he draped some gauze about his shoulders. As he took off his shoe he dropped it. " Are they blasting rock as late as this?" innocently asked Will. " You horrid thing, to make fun of my little shoes. I'll hit you real hard," said Ed as he sent the other number eight sail-ing through the air in the direction of Will's head. When Ed had completed his toilet he stole up to Will, and laying his head on his shoulder, gazed up into his eyes and said, " Does 'oo love 'oo little tootsey-wootsey ?" " He should, ior he lost enough filthy lucre to you last club night," said Fred. Will sang " Thou'rt Like Unto a Flower," and was telling Ed how he " longed on those golden tresses his folded hands to lay," when Ed threw back his head and gave voice to such a howl as human ear had never heard before. It was the bray-ing of a donkey and the howling of a clog, blended harmoniously into one cry, " in linked sweetness long drawn out." "Suffering Moses! When did you cultivate that howl?" asked Will. " I got my inspiration from a Wagnerian chorus that I had the agony of listening to for about four hours and a half. I've practiced it for the past week. Dos't think it sounds like The Maiden All Forlorn singing, " Where Art Thou Now, My Be-loved?" said Ed. " She must have sung like a snorting gale," said Fred. " Say, George Washington, you told that tale with good effect. Who coached you?" asked Ed. " Ah belong to de ' Moonlight Dramatic Association,' " said George, proudly. " Gee," whispered Will, "I should think so many clouds would spoil the moonlight." " Go on, Ed, and do your act. The old gentleman may in-vestigate again," said Will. " Not much. He has his nightcap pulled down over his ears and his head buried under the pillows," said Ed. This was too much, and Mr. Beutly threw open the door and —MI im>i»nm—P THE GETTYSBURG MERCURY 165 walked in. What a scene ! George Washington dropped on his knees, saying, " "Tis me father's ghost," in tones that would make the " Divine Sarah" turn green with envy. The Maiden All Forlorn, like the proverbial ostrich, had her head buried in a packing case, and her pedal extremities waving frantically in the air. A row of coat-tails were fast disappearing under the table. Only Fred remained cool and collected. " Good morning, gentlemen," said Mr. Bently. "Good morning, uncle. Won't you join the 'Precious Pearls' in their exercises ?" said Fred. " Don't care if I do," said Mr. Bently. A howl came from the depth of the packing case, where the Damsel Crowned With Rue had taken refuge. A head slowly appeared from the opposite side of the table. " But, uncle, I thought that you didn't approve of poker ?" " That's when your aunt's listening," said Mr. Bently, giving a sly wink. " Whose idea was this ?" " Mine," answered Will. " You see, Aunt Ann insisted on my reading ' Uncle Tom's Cabin,' and I thought that Cassy's racket might work here. It's diplomacy, you know." " And blamed good diplomacy. How do you get up here ?" asked Mr. Bently. " There's a flight of stairs leading from a closet in our room to that door in there," said Fred, pointing to the door in the closet of the room. " Well, it's a mighty good racket so long as your aunt don't investigate," said Mr. Bently. c^p THE NATIONAL NOMINATING CONVENTION. T}RIOR to the year 1825 candidates for President and Vice- A President were nominated by what was called the Con-gressional Caucus. Its power had become so great that a nomi-nation by the Caucus had come to be equivalent to an election. But when it attempted to force upon the people as candidates for the Presidency ir in whom the rank and file of the party did not wish, its usefulness was in question, and because of its persistence 166 THE GETTYSBURG MERCURY in such obnoxious actions it lost all its power and influence and came to an inglorious end during the campaign of 1824. Throughout the stage of transition from the Congressional Caucus to the National Nominating Convention the State Legis-lative Caucus assumed the duty of making the presidential nomi-nations. The plan for nominating presidential candidates by means of a national convention had been proposed by different individuals and newspapers opposed to the Congressional Caucus and was under discussion for several years ; but the difficulties in the way, together with the lack of agreement on the part of the people, had prevented a general movement in favor of the plan. Some of the difficulties began to disappear as facilities for com-munication between the States improved with the improved roads and the building of railways. The first call for a national nominating convention was sent out by the Anti-Masonic party in 1830. Thirteen States were represented in this first national convention. An address to the people of the United States was issued and nominations for President and Vice-President were made. The convention idea was now in the air and was promptly adopted by the two great parties. The city of Baltimore has the honor of being the place where candidates for President and Vice-President were first nominated by national conventions. The procedure of these Baltimore conventions was in many particulars much like that of National Conventions to-day. There was the temporary organi-zation, the examination of credentials, the permanent organization, the address to the people setting forth party principles and assail-ing the principles of other parties, the "nominating speeches," and the committee to notify those nominated of the honor conferred. There was no formal"platform " adopted at the first conventions. This feature was introduced by a gathering of young men which met in May, 1832, in the interest of Henry Clay's candidacy. At this meeting a series of resolutions were adopted which, in the language of Mr. Bryce, "constituted the first political plat-form ever put forth by a nominating body." In the National Convention of the present the "platform" occupies a conspicuous place. Three ideas are now seen to enter necessarily into a political platform. There is first a statement of the general fundamental principles for which the party stands. Secondly, THE GETTYSBURG MERCURY 167 there is a conscious effort to set forth a specific policy to be pursued under existing circumstances and conditions. And, third, the platform carries with it a pledge, stated or implied, that the party will be true to its historic principles and will carry out the policy outlined. The Anti-Masons contributed to convention organization the suggestion that each State should send as many delegates as it had electoral votes, and the National Republicans the suggestion that the delegates be elected by Congressional districts. In the early conventions the number of delegates from each State was not limited, though the number of votes was restricted to the number of electors. For twenty years from 1852 the number of delegates from each State to Democratic conventions was fixed at double the number of electors and each delegate was given a half a vote. In 1872 this rule was changed so as to give to each delegate a full vote and retain the number of delegates at double that of the electors. The Republicans had adopted this latter rule twelve years before, and it is still in force in both parties. Two delegates from each territory are admitted to Republican conventions, with the privilege of voting. Democratic conventions do not grant this privilege to territorial delegates. Since the year 1892 the Republican party requires every State to elect its delegates by Congressional districts. The Democratic party has two methods in general use. The two delegates to which each Congressional district is entitled are chosen by that district, while the State Convention elects the four "delegates-at-large" for the whole State. There is also a difference between the Republican and Democratic Conventions with respect to some other important rules—the Two-Thirds Rule, the Majority Rule and the Unit Rule. The first Democratic Convention adopted a rule declaring "that two-thirds of the whole number of votes in the convention shall be necessary to constitute a choice." This rule has been reaffirmed by every subsequent Democratic Convention. The Majority Rule was adopted by the Whigs in 1840, and is the rule which has been used by the Republican Conventions up to the present time. The first Democratic Convention also adopted a rule which has been understood to give to the majority of the delegates from any State the right to cast the vote of the State. This is known 168 THE GETTYSBURG MERCURY as the Unit Rule. It disregards the wishes of the minority in any particular State and at the same time makes it possible for candi-dates to be nominated who are approved by a minority only of the party voters of the country. But as tending to exalt the rights of the State as such, the Unit Rule has been much favored by Democratic State Conventions, which have often instructed their delegates to national conventions to vote as a unit. In Republican National Conventions the Unit Rule never gained foothold, though efforts have been made to impose it upon the party. The rule which is now in force was adopted in 1880. It requires that in case any delegate objects to the announcement made by the chairman of his delegation, "the president of the convention shall direct the roll of members of such delegation to be called and the result recorded in accordance with the votes individually given." The National Nominating Convention has come to be such an important factor in our form of government that every citizen should become as familiar with its organization and manner of working as with the Constitution itself. An insight into the methods of the great political leaders framing the future policies of the nation, together with an opportunity to witness the delib-erations of the men who control the destinies of the country— especially at this important period of our national existence— ought to be sought by every young man who glories in the proud name of an American citizen. "PROMETHEUS." AN EXPOSITION.—THE LAW OF ENERGY. HAVING cut a small square out of a card-board screen, hold the screen in a vertical position near a lighted lamp be-tween the lamp and the wall. In your imagination, connect the corners of the illumined surface on the wall with the corresponding corners of the square hole in the screen. The connecting cords converge, and, if con-tinued through the hole, will meet in the flame of your lamp. The square pyramid thus formed may be seen if there is dust in the atmosphere. The part of this pyramid between the lamp and the screen, is also a pyramid, similarto the whole. By geometry, we know that the sides of these two squares are proportional to their respective distances from the point in the flame where the imaginary cords meet; hence, their areas are proportional to the squares of their distances from the flame. THE GETTYSBURG MERCURY 169 A bunch of rays of light that will light up the surface the size of the hole in the screen, if let pass on, will illuminate the much larger surface on the wall. Evidently, the degree of brightness is not so. great at the wall as at the screen. This degree of brightness varies as the respective areas, just as a given quantity of paint is four times as thick on a certain surface as on another surface four times as great, supposing it is evenly distributed in each case. But, we have shown that the illumined surfaces are to each other as the squares of the distances from the source of light, hence the first part of the law for the intensity of light energy. The amount of radiant energy of light to the square inch of surface varies inversely as the square of the distance from the source. Now, turn up the wick and the amount is a certain part greater at both places. It can at once be seen that the amount increases in direct ratio with the increase at the source of light. This gives us the second part of the law ; and the entire law may be stated thus: The amount of light received per unit area is inversely pro-portional to the squares of the distances from the source, and directly proportional to the intensity of light possessed by the luminous body. A student of physics has but this one law to learn for intensity of energy, and he may apply it to physical energy of whatever form. By using a screen of alum solution we might produce a similar pyramid of heat energy, able to be outlined as definitely by using a thermometer. You know it better perhaps by trying to get into the shade, as it were, of the hot rays from a stove or grate, by placing a screen, it may be of glass even, before your face. Then, as to the law, how instinctively you move back from a stove becoming too hot. The same law holds the solar system together, and we call the force, there acting in couformity with the law, the force of gravitation. There is also a similar force acting between the earth and objects upon it, and between these objects themselves. This, too, varies inversely as the square of the distances, and directly as the product of the masses. By it, electrical attraction is governed; hence, the specific inductivity of substances. Magnetic force and sound as well as light and heat vary accord-ing to the same law. In short, all physical energy varies inversely as the square of the distance, and directly as the product of the amounts. Nature is simple if we put ourselves into the spirit of her actions. She is open, ready to be read by all who will. As to the degree of energy we have learned her simple law and may apply it theoretically without a question. L,ucus. PATRONIZE OUR ADVERTISERS. C. F?. SOLT MERCHANT TAILOR Masonic Bldg., GETTYSBURG . Our collection of Woolens for the coming Kail and "Winter season cannot be surpassed for variety, attractive designs and general completeness. The latest styles of fashionable novelties in the most approved shades. Staples of exceptional merit, value and wearing durability. Also altering, repairing, dyeing and scouring at moderate prices. .FOR UP-TO-DATE. Clothing, Hats, Shoes, And Men's Furnishing Goods, go to I. HALLEM'S MAMMOTH CLOTHING HOUSE, Chambersburg St., GETTYSBURG, PA. ESTABLISHED 1867 BY ALLEN WALTON. ALLEN K. WALTON, President and Treasurer. ROBT. J. WALTON Superintendent. flammelstoiun Bromn Stone Gompany Quarrynieu and Manufacturers of Building Stone, Sawed Flagging and Tile Waltonville, Dauphin Co., Pa. Contractors for all kinds of Telegraph and Express Address. Cut Stone Work. BROWNSTONE, PA. Parties visiting the Quarries will leave cars at Brownstone Station on the P. & R. R. R. For a nice sweet loaf of Bread call on J. RAiHER Baker of Bread and Fancy Cakes, GETTYSBURG. PA. EIMER & AMEND, Manufacturers and Importers of Chemicals and Chemical Apparatus 205, 207, 209 and 211 Third Avenue, Corner 18th Street NEW YORK. Finest Bohemian and German Glassware, Royal Berlin and Meissen Porcelain, Pure Hammered Platinum, Balances and Weights. Zeiss Mi-croscopes and Bacteriological Apparatus; Chemical Pure Acids and Assay- Goods. SCOTT PAPER COMPANY MAKERS OF FINE TOILET PAPER 7th and Greenwood Ave. PHILADELPHIA ■'""■"■""/'*»
wMmmzwmmsmi QETTY8BURQ "NEWS" PRINT. mim\ am (&M,i«r/*,/ WAiiiit 'i-.W/,l«ii» I • f *> >■ 11/ ndi' i * ,T 1:1 ■■■■■■ 4h Ii '•'II■■ I V «\\ 4 I.'i HELP THOSE WHO HELP US. The Intercollegiate Bureau or Academic Costume. Cotrell & Leonard, ALBANY, N. Y. Makers ol Caps, Gowns and Hoods to the American Colleges and Universities from the Atlan-tic to the Pacific- Class contracts a specialty IR-iciL (3-o-w-n.s for tlxe ZE'-u.lpit and. Benc5±.- WANTED. College students during their vacation can easily make $20 to $30 per week. Write for par-ticulars. THE UNIVERSAL MFG. CO , Pittsburg, Pa. i'f Come and Have a Good Shave, or HAIR-CUT at Harry B. Seta's New Tonsorial Parlors, 35 Baltimore St. BARBERS' SUPPLIES A SPECIALTY. Also, choice line of fine Cigars. Wanted. LADIES AND GENTLEMEN in this and adjoining territories to represent and advertise the Wholesale and Educa-tional department of an old established house of solid financial standing. Salary $3.so per day with expenses advanced each Monday by check direct from headquar-ters. Horse and buggy furnished when necessary. Position Permanent- Ad-dress, BLEW BROTHERS & CO., Dept. 8, Monon Bldg., Chicago. 111. IF YOU CALL ON C. A. Bloehep, JeuucleP, Centre Square, He can serve you in anything you may want in REPAIRING or JEWELRY. WE RECOMMEND THESE FIRMS. a If FOUR POINTS" Quality of material; thorough-ness of workmanship; perfection of style, and fairness of price are the four cardinal points of this tailor store. J. D. LIPPY, 29 Chambersburg Street, GETTYSBURG, PA. CITY HOTEL, Main Street, - Gettysburg, Pa. Free 'Bus to and from all trains. Thirty seconds' walk from either depot. Dinner with drive over field with four or more, $ 1.35. Rates, $1.50 to $2.00 per Day. Livery connected. Rubber-tire buggies a specialty. John E. Hughes, Prop. For Artistic Photographs Go To TIPTON, The Leader in Photo Fashions. Frames and Passapartouts Made to Order. C. E. Barbehenn THE EACLE HOTEL > ■ i :: Main and Washington Sts. ia-XoX.= -=O*.*; _XcXs : _XrX^ : _=c«i; _5c^f o =»: :**: :**: *A; :**r fc^-J U-PI-DEE. jj{? ■; A new Co-ed lias alighted in town, lT-pi-dee, U-pi-da! •'b'*' In an up-to-daicst tailor-made gowr.,(J-pi-de-i-da ! *y -* The hoys are wild, and prex is, too. You never saw such a hulla-ba-loo. CHORUS. — U-pi-uee-i-dee-i-da ! etc. Her voice is clear as a soaring lark's, And her wit is li/cc those trolley-car sparks t When 'cross a imiddy s:reet she flits, The boy.-, ad have conniption tits: The turn of her head turns all ours, too. There's always a Strife to sit in her pew; Tis enough to make a parson drunk, mm m:■-nn m 5(?n and NEW WORD; k To hear her sing old co-ca-che-lunk! rsesto ma The above, and three otherNEWverses to U-PI-DEF and NEW WORDS, catchy, uo-to-date, to many in/ others of the popular OLD FAMILIAR TUNES; be- ff *T ft? «- ■ tr" 1 m w mm sides OLD FAVORITES ; and also many NEW SONGS. IfWi SONGS OF ALL THE COLLEGES. W:i Copyright Price. $r.50, postpaid. 110,1 *W,- tf"ff WINDS k NOBLE, Publishers, New York City. XX nnr.i Schoolbooks of all p7tblishers at ove store. •m iaa» -ty- =w= *c =5*.=\*=**=xx =**= *t=**= mr.\ I In .4 PATRONIZE OUR ADVERTISERS. Of Novelties for the Fall Season, including Latest Suiting, Coating, Trousering and Vesting. Our Prices are Eight. SPECIAL CARE TAKEN TO MAKE WORK STYLISH AND EXACTLY TO YOUR ORDER. Ulill CCl. Seligman, WHO*. 7 Chambersburg St., Gettysburg, Pa. R. A. WONDERS Corner Cigar Parlors. A full line of Cigars, Tobacco, Pipes, etc. Scott's Corner, opp. Eagle Hotel GETTYSBURG, PA. Pool Parlors in Connection. D. J. Swartz Country Produce in Groceries Cigars and Tooacco GETTYSBURG. Established 1867 by Allen Walton. Allen K. Walton, Pres. and Treas. Root. J. Walton, Superintendent. Dummelstown Brown Stone Company QTT_A_:e,:R,-H-:i^E!iT and Manufacturers of BUILDING STONE, SAWED FLAGGING, and TILE, WALTOPILLE, " PENNA. Contractors for all kinds of cut stone work. Telegraph and Express Address, BROWNSTONE, PA. Parties visiting quarries will leave cars at Brownstone Station, on the P. & R. R. R. 'A I PATRONIZE OUR ADVERTISERS. ■mm WeaVep Pianos and Organs Essentially the instruments for critical and discriminating buyers. Superior in every detail of construction and superb' instruments for the production of a great variety of musical effects and the finest shades of expression. Close Prices. Easy Terms. Oil Instruments Exchanged. I WEAVER ORGAN AND PIANO CO., MANUFACTURERS, YORK, PA., U. S. A. \ \ Ec\ert Latest Styles in HATS, SHOES AND GENT'S FURNISHING .Our specialty. WALK-OVER SHOE M. K. ECKERT Prices always right The Lutheran puhli^ing jlonge., No. 1424 Arch Street PHILADELPHIA, PA. Acknowledged Headquarters for anything and everything in the way of Books for Churches, Col-leges, Families and Schools, and literature for Sunday Schools. PLEASE REMEMBER That by sending your orders to us you help build up and devel-op one of the church institutions with pecuniary advantage to yourself. Address H. S. BONER, Supt. m The diereary. The Literary Journal of Gettysburg College. VOL. XIII. GETTYSBURG, PA., APRIL, 1905. No. 2 CONTENTS "THE TOILER'S SONG."—Poem, 30 F. W. M. '07. "ARE OUR ISLAND COLONIES A SOURCE OF "—Essay. . HERBERT S. DORNBERGER, '06. STRENGTH?"—' 31 POEM. 34 "THE UNCERTAINTY OF LIFE,"—Story, . 34 "SENIOR SWAN SONG,"—Poem, 39 "A HABIT OF ECONOMY,"—Essay, . 40 GEO. W. GULDEN, '06. "THOUGHTS OF THE 'PROFS,'"—Poem, . 42 "KEEPING A DIARY,"-Essay, 45 5. B. '07. "AWAY,"—Poem . 47 '06. "THE DREAM MAIDEN,"—Story, . . 48 EDITORIALS, . • 54 "Salve, Tempus Vernum." The Bulletin Board." " The Critique." ■"UNDER THE CRACKER," 57 30 THE MERCURY. THE TOILER'S SONG. F. W. M. '07 /V CROSS the corn and cotton ■* "^ Rings out the toiler's song ; And all earth's countless voices Bear its plaintive strains along. Singing in the sunshine, Bind the long sheaves fast, Song and labor blending, For rest will come at last. Its melody is lasting ; Brings the tears to many eyes ; Those sweet-voiced singers' anthem Goes like incense to the skies. Singing in the sunshine, Speed the task with might; Rest comes after labor, And labor ends with night. Across the starlight pealing Goes the echo of that song, And thousands humbly kneeling Its mellow tones prolong. Singing in the sunshine, Crown the earth with light ; Evening brings the homeland. For labor ends with night. -HL* THE MERCURY. 3 I ARE OUR ISLAND COLONIES A SOURCE OF STRENGTH? Essay, by HERBERT S. DORNBERGER, '06. b4* VER since the close of our war with Spain much dis- "* cussion has taken place concerning our new possessions. These discussions have considered the Philippine Islands and Hawaii from various standpoints. What advantages will these semi-civilized islands bring the United States? has often been asked. Are they a source of strength or are they, on the con-trary, a source of weakness? is another of the points, which has caused much debate and contention. And thus a number of similar questions, too many to enumerate here, have likewise been asked. From this great number of standpoints it is the purpose of the present discussion to consider the foreign ag-grandizement question in respect to whether or not our new island colonies are a source of strength. This, likewise, gives rise to a large number of intermediate points, which are directly concerned with the above mentioned question. Owing to lim-ited space we will only take up the more important points and confine ourselves to the effect these islands have or may have on the United States %s a nation and on the people of the United States. The first part of the discussion, the effect these colonies have on the United States as a power or nation, will be divided, for convenience, into four topics : These islands in times of peace ; in times of war with a foreign power; in times of internal re-bellion or insurrection ; and their value to the government as coaling stations. The first topic, as before stated, will be the effect upon the United States in times of peace. Now that we are in posses-sion of these islands, it, of course, becomes necessary to make them capable of protecting themselves against either foreign or domestic strife or war. This means that a force of troops, a squadron of war-vessels and modern defences and fortifications be established there. To do this properly requires the expendi-ture of large sums of money. But this fortifying and station- 32 THE MERCURY. ing of military and naval forces there is not all the expense in-curred by holding these islands. Other modern institutions must also be introduced. An educational system must be founded, roads must be built and improved, a postal system must be established and men must be employed to fill these different positions. Thus, from the aspect of the effect of these colonies on the government, nothing but expense is seen. Now that we have hurriedly scanned the situation in times of peace, it will logically follow to examine briefly the situation in times of war with a foreign power. These islands are at a great distance from the Ignited States and are accessible only from the Pacific coast, besides requiring a large force to be sta-tioned there in the event of a hostile attack. Then, how easy it would be for some strong power to lay siege to one of the numerous harbors and thus weaken the Pacific coast defense and lay it open to attack by causing reinforcements to be sent to the besieged colonies. Of course, it is not probable that anything like this will occur at the present time, but who can tell what the future is destined to bring us ? If the United States had had these islands during the Spanish war, it would not have been so easy to overcome Spain, for it would have necessitated the keeping of a large enough force stationed at these different places to insure protection for them and thereby weakened our attacking force considerably. Now take Spain. Had she had only Spain proper to protect, she would have been enabled to use the fleets, which were protecting her various island possessions, to harrass the Atlantic and Pacific coast. England will serve as another instance of this, as will also France. Considered in this light these islands are undoubtedly an element of weakness to our otherwise strong nation. Next, we will discuss the third topic, the effect these islands have on the United States as a nation, or these possessions in times of insurrection. Their inhabitants are for the most part very poorly educated and have a tendency toward rebellion. Such a rebellion means the loss of a large number of lives and the destruction of a vast amount of property, for a rebellion there would be waged in a guerrilla fashion, which is a form of THE MERCURY. 33 insurrection that is extremely difficult to suppress. Here we again have another great disadvantage to the nation holding such possessions as the Philippins Islands and Hawaii. As ex-amples of this we cite the Philippines under Spain's dominion and the long list of insurrections and rebellions Great Britain has been obliged to meet and crush. Now that we "have considered the disadvantages these col-onies afford the United States, it is only proper that we also turn our attention to the advantages they offer us as a nation. These islands are principally valuable as coaling stations. Their location for this purpose is one of their best qualities. Situated in the middle of the Pacific Ocean they are most valuable as •coaling stations. They also form an extremely fine base of supplies for operations against China and the Far East. What ■makes them all the more valuable is that they, as islands, are subject only to an attack by water. Thus one can see at a glance the vast importance they are to the United States as ■coaling stations and a base of supplies for operations in the East, which will be the field of battle in the near future. Now that we have considered the more important points both for and against our keeping possession of these island colonies of ours, from the aspect of their effect upon the United States as a nation, it naturally follows that we also devote some time to the effect they will have on the people of the United States. As before, we would divide this part of the discussion into topics which are also four in number: Their value to our commerce ; their value to our industries and manufactures; their value as sources of raw materials and the like; and their value as affording a field for the investment of American capital. 34 THE MERCURY. "'i "HE Spaniards had a fleet of ships, * The greatest to be found ; They started on a conquest trip And cruised the world around. They thought they could do wondrous things And conquer every land ; But lo, they struck a windy time And now rest in the sand. They never thought that such a thing Could ever come their way ; But said that they could make King " Hen" Do 'xactly as they say. The elements were opposed to it, And now "Hen " holds full sway They only had a few ships left, Those Uncle Sam blew 'way. THE UNCERTANTY OF LIFE. TODAY we are, to-morrow we are not. When the hand of fate falls then is our time at hand. We may wander longr brave many perils ; in an unguarded, yet appointed moment we are lost. But it is not a tale of daring and courage, nor a tale of man and the city, but a plain, unvarnished tale of the mountains and streams which we would tell. Among the mountains of Pennsylvania, in a hollow, like to a giant's cup, lies a sparkling, little pond kept full by three trout streams. All around the mountains rise a sheer half-mile, and the heads of those grim, old ranges almost converge in a point. The almost in this case allows this story to be written. Now there, in days past, had stood a mill, beneath whose whirling saw the giants of the forest were transformed into prosaic lum-ber. Early in my boyhood we went through that hollow for berries; first in season raspberries, then huckleberries, then those long, sweet, black fellows, whose delicious taste well re- THE MERCURY. 35 pays a seven-mile tramp. To this spot we always came, for here there were many diverging roads and here we rested and drank of spring water, ice-cold and crystal-clear. The mill stood silent and deserted, for the flood which had wiped out the city of Johnstown also ruined the skidways and tramroads. All over the hills the only sign of man to be found were the blacked stumps, left a grim reminder oi the destructive force of man. The tramroad on which they had hauled the logs to the mill was now rotted away and over the sides of the moun-tains was a new growth which had almost reached a commer-cial size. In the valley, which was mentioned before, lived an old couple in a log cabin. We boast of being up-to-date in Penn-sylvania, yet there are spots where civilization is not all-power-ful. This was one. On the-right hand side of the cabin (go-ing up the mountain,) was the most beautiful stream I ever ex-pect to see. Great, flat slate stones scattered all over the bed of the brook were covered with moss, which, when the leaping water threw its spray, glistened like one grand robe of emeralds. An archway of trees made it an ideal retreat, cool in the hot-test summer day. Many times while berrying did we sit there, a merry crowd of boys and girls to eat our lunch. Above the cabin, circling like a gigantic serpent, runs the railroad, the P. & N. W. Railroad. Back of the cabin it makes the grandest horseshoe of any railroad in the East. Often in the hard times of '94-'97 did I ride around Point Lookout with its magnificent view for miles down the valley, where the morn-ing fog hung low over the stream and field, where the moun-tains rose grandly with their tops bathed in sunlight, except where here and there a little cloudlet of fog rose like some specter along the mountain side. Below us would be seen probably four or five coal trains creeping one after another like a procession of snails. On the first train were probably 125 men, who, idle, picked berries in preference to doing nothing in town. Below sparkling like a diamond, set on a background of velvet, lay the mill-dam in the very centre of the valley. As the train shot grandly around Point Lookout the coal cars roll- 36 THE MERCURY. ling and rocking, it made one shiver to think of the half-mile plunge we would take if they should ever leave the track. In the valley on the mountain road the berrypickers, looked like little black and red ants, and the trout stream wound about like a band of silver. But we are forgetting our cabin in the valley. The old man > who lived there, was one-half Indian, Jimmy Sutton by name. He had no trade, no occupation but that of a hunter. A small patch of ground across the road from the cabin grew all the potatoes and other vegetables he needed, and the fish and game he caught made a welcome addition to his table. He had served in the war of '61-'65 and drew a pension, which was sufficient for their simple mode of life. All day long he would sit patiently and fish or watch for wild turkey and rabbit. His patience was untiring, his time unlimited. His wife was his opposite, a childlike, primitive sort of a woman, obeying his commands with doglike devotion, looking up to him as her lord and master. He, as a rule, exacted no demands which were unreasonable or impossible. But, well I remember one summer, when the old man re-ceived his back pension. He went to the nearest saloon and drank hard from middle summer until early fall. Then the grief of his wife was almost unbearable ; her faith was touching. It transformed her from a simple, ignorant woman into a woman of strength and character. Long would she look every day for. her man's return. Often, while at her work, she would run to the door and look up the mountain road, eagerly await-ing him. And her disappointment was bitter; it moved the women of the berry pickers to tears. She never gave up hope that he would come back ; she would always answer, when asked if she expected him to return, " He'll come back some day, my Jim will." And she was right. When after a sum-mer of wondering and debauchery, the old man came home broken and penitent, her joy was beyond the reach of pen to describe. This strange couple had a son at this time, a boy of about seven years. He had never seen a trolley or a book, yet he THE MERCURY. 37 was a keen little fellow, to whom the secrets of the woods were known by instinct. With his dog, on the long, summer days, he would play through the valley, going miles from home, undisturbed by fear of rattlers and copperheads, for he was a free child of nature, reveling in the glory of mountains streams and forest. Often have I met him, calling as he ran along, exulting in the mere fact of living. He loved the moun-tains. They were school and home for him, and, though un-spoken, his passion was none the less real. The people of the lowlands can never feel, never understand, the affection a man, raised in the highlands, has for his native hills. To him they are dear; to be near them is enough ; to walk over them by day all alone with his thoughts, to camp high on their summits and watch in the summer-dusk the stars appear one by one, is glorious, it is wonderful. Standing in a valley looking up the rockstrewn steep a man's conceit is struck from him by the con-trast with his own littleness; God made the mountains, to teach man his own unworthnessand instability and to shelter the busy cities from the unbroken sweep of snowladtn winds. The summer went by. The strange family in the giant's cup lived on. More work had made fewer berrypickefs, yet they were all welcome. A belated party caught by the rain was always gladly taken in at the cabin, and when the old wo-man would spread us bread and butter after a long day's tramp, it tasted sweeter than honey, more satisfying than any dinner we have ever eaten. Well do I remember one sultry, hot day when, as the evening approached, the sky was one somber mass of black and the wind moaned through the trees like a player sadly running over the strings of his violin. Three of us sat in the cabin door and waited for the storm to break. Across the valley loomed the slide, a great yellow splotch on the hill-side, where hundreds of tons of earth had broken loose and dashed to the foot of the mountain. Around this summit the lightning played strange freaks, cutting the trees, rending them as with a giant's axe. The old man told us stories of catamounts, bears and snakes, 38 THE MERCURY. I , until, in our boyish fear, we could almost hear the unearthly cry of the wild cat and the rattle of the snake. The years went by and a time of adversity came to the family, who lived in the shadow of the mountains. Their cabin was burned one summer night" and they were left homeless. But there was some compensation for them, too. Those, who have little and lose all, regain their former standing with greater ease than those blessed with many worldly goods. A tew days later a new cabin stood on the site of the old one and what little furniture they had lost was replaced by the exercise of a little ingenuity. The fall came on and the mountain sides were clothed in a a garment of red and gold. The dying leaves put on their gayest colors ere they fell, making one grand kaleidscope of beauty. The half-wild cow, which the family owned, did not return for clays and they spent their time in searching for her. One evening the boy now thought he heard the tinkle of a bell, and, asking his mother's permission, he ran down the road in search of the lost animal. At his heels followed his dog Jack, the best ground hog dog in all that country. We can only imagine him as he went down the road so light-hearted and free, little knowing he was going to meet death. We can imagine the dog stopping shortly with a quick, sharp bark as he scented the ground-hog sitting before his hole in the evening sunlight. With a short, shrill "yelp the dog springs from the road up the hill followed by the no-less eager boy. The dog soon holes the hog and then follows it through its crooked path under the rock. Brought to bay in his home, the game fought back so fiercely that, old and experienced as the dog was, he was com-pelled to retreat to the open air. Then the boy crawls forward on his stomach with a short club to dislodge the animal. The hog had builded wiser than he knew. Underneath a rough stone wall above which ran the deserted tramroad he had dug far into the ground. The boy in his eagerness thought not of the danger and striking the keystone of the wall the whole weight of rock fell upon him. His life was crushed out in an instant and all was still except for the echo of the falling stones. ■■■■ ■i I i I/ II I i tit i «I>M ./. THE MEKCURV. 39 Dusk came and then the night and not until the night was far advanced did his people begin to wonder or worry. At last alarmed, they hastened to find him. The dog faithful unto 'death sat on the ledge of rock howling morunfully and guided them to him. In a glance they understood. We cannot know the feelings of these two old people whin at last they uncovered their boy mutilated and cold. The old man, with the stoicism of his Indian father, said not a word, but his mother wailed and moaned, out there on the mountain side. They buried him in the valley where he had lived and died and now every one, who stops there, listens with sympathy and pity to the story of his untimely death. SENIOR SWAN SONG. E^~"AREWELL, when "exams " hold you in their power, And keep you awake in the wee stilly hour, Then think of what " profs " will sure do to you And how you will feel when they all get through. Your troubles are many, not one hope will remain Of the few that have passed through your fear-leaden brain. But you ne'er will forget the small note that you threw, To your class-mate o'er yonder, who signaled to you. And yet in the evening when songs you strike up, With joy and with pleasure you fill up each cup. Whate'er's in the future, be it gloomy or bright, You'll always remember the joys of that night. You will join in the jokes, the tricks, and the wiles, And return to your pillow to dream there with smiles ; For something it tells you that this happy day Will soon pass far from you forever and aye. Then live while you can in this gay college life, For soon will your path be a journey of strife. Your friends will be few and still less of them tried ; With courage and calmness you must stem the tide. Your troubles will come, they will fall thick and fast; Yet memory will hold these glad days till the last. For no matter how low you may sink in the strife, You will look back with pleasure to gay college life. 40 THE MERCURY. ' A HABIT OF ECONOMY. GULDEN, '06. kHE meaning of the words " habit" and " economy," as used in this subject, needs but little exposition. Every-one of average intelligence understands them in a general sense ; but their application in the details of affairs demands our atten-tion. A habit is an involuntary tendency to perform a certain act,, which tendency is acquired by a frequent repetition of that act. A habit determines how we walk ; another, how we sit; an-other, how we eat, and so on indefinitely, until we can truly say-that habits determine our actions. • Economy, as defined by one writer, is : " The management,, regulation or supervision of means or resources, especially the management of pecuniary or other concerns of a household;. hence, a frugal use of money, material and time ; the avoidance of, or freedom from, waste or extravagance in the management or use of anything; frugality in the expenditure of money and material." This definition, though clear, yet, it seems to me, can be crystallized into this one idea of the proper manage-ment of one's concerns. In short, then, a habit of economy is an involuntary tendency to'manage one's concerns properly. Illustrative examples we have in plenty of men, who have sadly failed on account of the lack of a habit of economy ; and of others, who have been eminently successful because they possessed it. In the care of important matters, both public and private, the largest safety is to be assured by placing con-fidence in those who have formed this habit. Observe the ex-amples of some of our great men, with what scrupulous care they managed their affairs. Washington, even in camp, with the cares of the campaign devolved upon him, looked after the details of his mess and his personal expenditures. This habit also manifested itselt in his careful account of household expen-ditures while he was President. Jefferson, too, planned the af-fairs of his house, his garden, his farm, everything to the last detail. He was reared to avoid waste. The habit of enforcing; 1 J kt ■ *l THE MERCURY. . 4I reasonable frugality was formed in his youth, and was exercised throughout his entire life. These were the highest types of the class of men in whom others put confidence, but they were not the only men who possessed this habit. We know that the majority of our an-cestors, the sturdy men and women of earlier days, possessed,- in a much larger measure, this habit than we, their descertdents^ do today. They were workers, honest, frugal and saving.- They acquired for themselves comfortable homes and taught their children to work, to save, to insure increase from a habit of wholesome economy. Often do we hear those, still living, tell how they were brought up under the discipline of economy. Work was ap-pointed for them, and they had to do it. Idleness was not tol-erated. And now it actually pains them to witness the waste and idleness practiced by the growing generation. The main question with which they were concerned, in regard to personal affairs, was, "How much can be saved?" They were satisfied to work for small wages, if out of thesf wages they could save a portion during the year. The great question today seems to be, "How much can be made?" With this deceptive guide as their leader, our young men from the country are flocking into the cities, searching for situations, which will afford them an easier living, with the hope of rapid accumulation of wealth. Many of them do not believe that labor is the producing power, but think that by some easy road they can obtain success and fortune. They have never realized that "You can't get something for nothing ;" and to them "misfortune," as they call it, speedily comes. Others have never formed the habit of economy, and, although they are successful in securing positions which pay large salaries, yet they save no money. They spend each month's wages as they earn it, and often before it is earned. They are the men who later demand higher wages, not that they may save money and make their homes more comfortable, but that they may spend more on the luxuries of life, luxuries that the wealthy enjoy. Too many of our people today are not satisfied to live com- f'fB^—l'.'»«««flHBTaMTmlfiffiff KMitmm 42 THE MEKCORV. fortably and add a little to their material possessions by prac-ticing frugality. Feeling confident that the future will bring large returns, they branch out into large expenditures, and run into debt for purchases altogether unnecessary. They try to match or surpass, in house-hold equipment or other showy material, those of larger and more abundant means. Their false pride impels them to follow the leadership of fashion which ruins them with debt, changes wholesome taste to pernicious •excesses, and invites demoralizing perils. All this from a lack of the habit of economy, which comes from saving here and there, and holding on to the small things, which go to make up the larger; a habit which should be enforced by every pa-rent, and formed by every child, because the practice of econo-my is among the most useful and valued of life's duties. THOUGHTS OF THE PROFS. ^| VHE " Prof " lies down to rest, ^ His working day is o'er ;. His dreams are filled with zest, He plots and schemes yet more. Now there's the Senior grave— Yes, I'll go after him ; He looked so bold and brave But, oh, his bluff is thin ! I call him up the very first, I torture him with fire ; And in my rage I'll almost burst The bonds of god-like ire. I'll hurl the question in his face, I'll make him quake and moan ; He surely will another place Wish he had for his happy home. But let him writhe in grief and pain, Until I find another, Who can his place as well supply, Oh, yes, his Junior brother. THE MERCURY'. 43 A Junior is a mighty man, A man of power aiid skill ; Indeed, if it were not for him The schools would go downhill. That's what he thinks about himself, But oh what a foolish notion ; Could"he see himself as others see, He might change in his devotion. To '• Profs " arrayed in learning deep He looks quite small indeed ; Pop says he sees them come and go, And when Pop speaks we heed. To them the brain of man is clear As crystal-sparkling water; In logic they are gifted one's In Greek they wisely mutter. But the ■' Prof " dreams on ; His ghoulish glee is not one whit abated, For tomorrow come exams, you know, And his wrath can not be sated. Philosophy, History, Poetry, Art, Psychology and Mathematics— A very demon seems to start As he gazes on Poppy Statics. But we leave the Junior now anon, For the Sophomore, wisest of wise, Who, haughtily smiling, gazes on With his wide-open owl-like eyes. To him the heavens are an open book ; For botany specimens he roams the plain, On athletic teams for him you look ; At midnight knowledge he strives to gain. He hustles and bustles around, Like a hen on a griddle hot; Undying fame he would win at a bound, He would even question the wife of Lot. . . I ■ >tl.'J ! 44 THE MERCURY. But the professor has a job for him, That will turn his joy to woe ; Ich bin, du bist, like a funeral hymn The Dutchman mutters sweet and slow. An essay I make him hand to me, The Essay Doctor says in his sleep ; Four-hundred-thousand words at least And busy at his work he'll keep. Goodbye, Sophomore, here's my meat, The Proffy grins in fiendish glee, For the verdant grass beneath the feet Is pale indeed near a Freshman wee. This world struggled on for ages Ere the Freshman here arrived, And now he scribbles countless pages, To solve the riddle he often tries. He's in for reform the day he starts— Politic's, Fraternities, curriculum, too ; He'll assign to the " profs " their speaking parts ', And tell the Seniors what to do. There's not a thing on this old sphere, Of which he cannot all things tell; He's always in place to see and hear ; He has guided all he attempted well. But o'er him does the Proffy gloat, And rolls in his bed with joy ; For he's going to set this young mind afloat; He'll surely teach this Freshman boy ! He'll make him dig the whole day long, Till his tired hands can scarcely move ; No more will he burst into song ; Sad, sick he misses mamma's love ; " For I'll be his mother dear," The kindly Proffy said ; " I put his bottle of milk quite near I dress him for his little bed. • 1/ IJ * / f THE MERCURY. 45 ^^»M*.IM,IH,t. aiH.^nY.fal.fc., 1,1 l.t/-.Jl L.IM11M 48 1 THE MERCURY. The rose looked up at the maiden And opened its petals white ; The twilight of life is passing, How swiftly falls the night, But into the city of sorrow The maiden sent the rose, That bloomed on a brighter morrow For only a few of those, Who, burdened with strife of living, Yet yearned for one happy day, And 'twas thus, through the maiden,s giving, That the rose found out " A Way." THE DREAM MAIDEN. WHEN Bill Heller came to college as an unsophisticated rustic, he little dreamed of the adventures which des-tiny had mapped out for him. Up to this time Bill had been accustomed only to follow his father's great horses as they toiled in the heat of the mid-day sun, to listen to the liquid warbling of the nightingale as she sang in the silvery moonlight, to rise in the early dawn as the sun came majestically sweep-ing above the horizon, kissing the tender buttercups as they gladly turned their golden cheek toward him. Bill had read the lives of men who had left their foot-prints on the sands of time and often in the solitude of his daily toil he had longed for the time when he should lift his deep sounding voice against the evils which threatened the destruction of his native land. Bill's first month's experience as a verdant Freshman was not exactly (a direct) parallel to his expectations. Beaten and bruised in the class rushes, the laughing stock of the upper classmen, his hopes and ambitions suffered a severe shock. To be or not to be. Should he stay and endure it all or go back to the huckleberry bushes ? was the question, which constantly puzzled Bill's mind as the days went by and trouble threw her black cloak around him like the pall of darkest night. The last spark of hope had almost died away and homesickness, that most unrelenting of all afflictions, held Bill in its iron grip. ) I I * I a < 11 THE MERCURY. 49 'One night, overwhelmed with the deepest dispair, he angrily 'dashed his books to the floor and rushed forth into the night, -some unconscious attraction, the will of some higher power, •drew him on. Over field and meadow he plodded, weary of the world, of sorrow and care. Unmindful of the flight of time and whither-soever, he walked, he finally came to a stream glittering in the moonlight. Sitting on a fallen giant of the forest and hurrying his face in his hands, he burst into tears, ibitter and unconsoling. The tears dropping like rain on the placid bosm of the stream rippled as though it, too, sympathized •with him in his hour of trouble. Gently as the professor steals upon the unsuspecting cribber, lie heard a faint melody steal upon him. Was it his fervid imagination or was it the murmur of the rippling brook ? Like the balm of Gilead, the sound came to his troubled soul and, forgetting all woes, he sat, enraptured by the wild beauty of the music; nearer and nearer it came, louder and louder it grew and Bill felt himself wafted into the seventh heaven of delight. Like a meteor bursting from its home in the heavens, a vision came from the depths of the forest and then Bill knew from whence those angelic notes had come. He sat spellbound and speech-less as the fair creature swept by him. His ayes had never before beheld such beauty, so intoxicating, so wonderful that Bill's excited brain could scarce believe her human. Some where in this rushing old world of ours there is a man for every woman, a woman for every man. Sometimes they never meet and two lives are blasted. When they do meet some law, un-known in its principles, draws them together, until two hearts beat as one. She was gone, but a new hope beat in Bill's breast. Who the fair maiden was Bill pondered in vain. Was she human or divine? If he could only see her once again, what would he not do or give to hold the fair (creature) in his arms and whisper, soft words of love in those (dainty) ears ! Bill's ambition came back like the tide and he held his head proudly up to the starry heavens. The clock just struck three, when Bill reached the college gate, and soon he was in Ded. Sleep came to him, a dream in which a lovely maiden gently MM.LV.W tLMMUJ'M.Ul.lr, jl.L.At.l.l.t.MHHiamHimmaUilMMI 50 THE MERCURY. brushed his tawny locks from off his fevered brow. The Chapel Bell was ringing when Bill awoke, and, hastily dressing, he was just 5 1-2 minutes late in getting to Latin class. Three times the Latin professor called upon him to recite, and three times Bill heard him not. The fourth summons broke the spell of his reverie and the gigling of his classmates caused Bill to blush to the roots of his hair. Bill's head swam. The room seemed to* be going round and he toppled over in a faint. For two months he lay in bed with brain fever. His life was despaired of and only his magnificent constitution and will sustained life. One night, while the tired nurse slept, Bill silently stole from his bed and instinctively sought again the spot where the vision of love-liness had first appeared to him. She was an over-grown country girl, a brunette, with wide-open, brown eyes. She came to college to realize her highest ideals, wilful, pretulent, brilliant, in her classes, always singled out in a crowd, a veritible queen, envied by women, loved by the men. Born in an atmosphere of literary culture and re-finement, she was at the time we write as yet undeveloped by the moulding flame of love. Nature was to her an open book. She loved to roam the fields and forests drinking with delight from the sparkling springs which sprang up in the forests. She came to college to live, to enjoy, to do, to be. Never failing in her set purpose, she went overcoming all obstacles. Her voice, bell-like and clear, sounded through the forest like the chime of a silver bell. She never knew the joy of love, the wild abandon, the joy that was almost pain. Bill had escaped his nurse and sat again at the tree in the forest beside the brook. He listened, longing with all the unreasonableness of a sick man for the voice of his charmer. Hark, listen, through the stillness of the night, it came and Bill's heart threatened to leap from his mouth. The voice came no nearer and Bill arose walking silently on the fallen leaves. He had walked only a few hundred feet when coming out into an open glade he saw the object of his search. Parting the bushes, Bill stood there open-eyed, drinking in the music as the hot sand of the desert drinks up the falling dew. There was the disturber of his -
Eine dauerhafte Verfügbarkeit ist nicht garantiert und liegt vollumfänglich in den Händen der Herausgeber:innen. Bitte erstellen Sie sich selbständig eine Kopie falls Sie diese Quelle zitieren möchten.
Lebanon's main Islamist party has undergone a profound transformation over the past four decades. Once associated with suicide bombings and hostage-taking, Hezbollah has steadily evolved from an underground movement in 1982 to the dominant political player in Lebanon in 2022. Yet even though Hezbollah is strong militarily and politically, it also faces greater challenges than ever before. They range from the party's massive expansion since 2006 to the domestic discontent over its refusal to abandon its weapons and the growing disenchantment within its Shiite base.Hezbollah's role in the region has been particularly controversial. The most powerful regional militia, Hezbollah used its vast arsenal to fight Israel for thirty-four days in 2006. The conflict was Israel's longest Middle East war and left no clear winner, although Hezbollah chief Sheikh Hassan Nasrallah emerged afterwards at the top of popularity polls across the region. But its armed intervention in Syria, beginning in 2012, on behalf of President Bashar al-Assad deeply tarnished its image among Sunnis across the region as a champion of anti-Israel resistance. After 2006, the party's expansion in manpower, military capabilities and funding also loosened internal control and made it more susceptible to corruption and penetration by Israel.Image CreditThe movement, created under Iran's auspices and aid after Israel's 1982 invasion, reflects the dynamic Shiite dimension of Islamist politics in the Arab world. Hezbollah was inspired by the teachings of Iranian revolutionary leader Ayatollah Ruhollah Khomeini. It subscribes to a doctrine known as the velayat-e faqih—or, in Arabic, the wali al-faqih—Khomeini's theory of Islamic governance, which bestows guardianship of government on a senior religious scholar. Iran remains Hezbollah's chief ideological, financial, and military supporter. Syria is also a close ally.Hezbollah's core ideological goals are resisting Israel, establishing an Islamic state in Lebanon, and offering obedience to Iran's supreme leader. But Hezbollah has developed a keen sense of realpolitik that helped shape its political agenda and allowed it to sidestep challenges to its armed status. It long ago accepted, for example, that an Islamic state is not appropriate for Lebanon, and it has considered alternative systems of government, while not relinquishing its ideological preference for an Islamic state.Hezbollah has deepened its involvement in Lebanese politics over the years, but it did so largely in response to potential threats to its armed status, what it calls its "resistance priority". Ideally, the party would prefer to avoid the pitfalls of Lebanon's political quagmire, believing that it complicates the more pressing goal of confronting Israel."We have never sought to be in government ministries," Nasrallah said after the collapse of then government of Prime Minister Saad Hariri in 2011. "All we have been saying to successive governments—and we still say it today—is the following: Brothers, we are a resistance movement.… We do not seek to run the government. Our hearts and minds are elsewhere. When people go to sleep, we conduct [military] training and prepare ourselves."Over four decades, Hezbollah's deepening political engagement also transformed the movement into the main representative of Lebanon's Shiites, the largest of the country's seventeen recognized sects. In turn, the movement now needs continued support of the community to ensure its own survival. Yet the interests of its constituents do not always correspond to the agenda of Iran's leaders, to whom Hezbollah is ideologically beholden. Balancing these rival obligations is a paradox that Hezbollah is finding ever more difficult to reconcile.The BeginningHezbollah emerged in the wake of Israel's 1982 invasion of Lebanon, but its genesis lay in the Shiite religious seminaries of Najaf in southern Iraq. In the 1960s and 1970s, Lebanese clerical students were influenced by leading Shiite ideologues such as Mohammed Baqr al Sadr and Ruhollah Khomeini. Sadr, a founder of the Party of the Islamic Call, or Hizb al Dawa al Islamiyya, promoted Islamic values as a counterweight to secularism and the leftist ideologies then attracting Arab youth. Khomeini achieved prominence with his doctrine of velayat-e faqih.Lebanese students and teachers in Iraqi seminaries were forced to return home after President Saddam Hussein cracked down on the Shiite clerics in the late 1970s. Some then began to preach the ideas of Khomeini and Sadr to a domestic audience. By the end of the 1970s, three developments helped create fertile ground for the eventual emergence of Hezbollah. One factor was the creation of Amal, the first strong Shiite movement. Amal's founder was Musa Sadr, a charismatic Iranian-born cleric who tapped into rising anger among Shiites over their repression by other Lebanese sects, particularly Christians and Sunni Muslims. But in 1978, Sadr vanished during a trip to Libya. After his disappearance, Amal drifted in a more secular direction under new leadership, to the dismay of the movement's Islamists.Hezbollah's flagImage CreditThe second event was Israel's first invasion of Lebanon in 1978 in a bid to expel the Palestine Liberation Organization (PLO) from south Lebanon. Israel installed a security cordon along the border inside Lebanon, which was controlled by an Israeli-backed militia. It was the first time many southern Lebanese lived under occupation.The third crucial event was the Iranian Revolution in 1979, when the first modern theocracy replaced the dynastic rule that had prevailed in Iran for more than 2,500 years. The revolution had an electrifying effect on Lebanese Shiites in general and on the clerical followers of Khomeini in particular. Iranian leaders and Lebanese clerics held lengthy discussions about importing the revolution to Lebanon and building an armed anti-Israel movement. Among the Lebanese clerics were Sheikh Sobhi Tufayli, who later became Hezbollah's first secretary-general, and Abbas Musawi, a preacher from the Bekaa Valley village of Nabi Sheet. The idea was delayed by an Iranian power struggle and the beginning of the eight-year war between Iran and Iraq in 1980.Then Israel invaded Lebanon in June 1982to drive the PLO out of Lebanon. Iran immediately offered assistance, dispatching 5,000 Revolutionary Guards to Syria for deployment in Lebanon. But the main fighting soon ended, and most of the Iranians returned home. With Syrian approval, a smaller contingent of Iranians moved into the northern Bekaa Valley to begin mobilizing and recruiting Shiites into a new anti-Israel force that was the basis of what became Hezbollah.By 1983, the nascent Hezbollah's influence was seeping from the Bekaa Valley into Beirut's Shiite suburbs and from there further south toward the front line of the Israeli occupation. By 1985, Israel, exhausted by the intensifying resistance campaign, withdrew to a security belt along the Lebanon-Israel border. Hezbollah—along with Amal and secular local resistance groups, which played smaller roles—had more success in pressuring Israel in two years than had the PLO in a decade. Hezbollah won additional support by providing social welfare services to the Shiite community.In 1985, Hezbollah formally declared its existence in its "Open Letter," a manifesto outlining its identity and agenda. The goals included driving Israeli forces from south Lebanon as a precursor to the destruction of the Jewish state and the liberation of Jerusalem. Hezbollah confirmed that it abided by the orders of "a single wise and just command" represented by Ayatollah Khomeini, the "rightly guided imam."Hezbollah also rejected Lebanon's sectarian political system and instead advocated creation of an Islamic state. At the same time, the party was careful to emphasize that it did not wish to impose Islam as a religion on anyone and that other Lebanese should be free to pick their preferred system of governance.In formally declaring its existence and goals, Hezbollah emerged from the shadows and demonstrated that it was not a fleeting aberration of the civil war but a force determined to endure.First Phase: UndergroundHezbollah's evolution falls into six distinct phases. The first was from 1982 to 1990 and coincided with the chaotic 1975–90 civil war, during which the Lebanese state had little control. Lebanon was instead carved into competing fiefdoms dominated by militias and occupying armies. These were Hezbollah's wild days, when it could do as it pleased under Iran's guidance and Syria's guarded tolerance.The movement became synonymous with extremist attacks, including two on U.S. embassies in 1983 and 1984. Its deadliest attacks were the simultaneous truck bombings of the U.S. Marine barracks and the nearby French Paratroop headquarters, which killed 241 American servicemen and sixty-eight French soldiers. From 1984, more than 100 foreigners in Lebanon were kidnapped. Hezbollah denied responsibility, although some of its members were later linked with the attacks.After 1986, Hezbollah began to dominate the resistance against Israel's occupation in south Lebanon. But the party's growing influence in the south also brought it into conflict with the rival Amal movement. In 1988, the two factions fought the first in a series of bloody internecine battles that over the next two years resulted in thousands of dead and generated an animosity that continued to linger more than three decades later.Second Phase: Running for ParliamentThe second phase was from 1991 to 2000, following the end of Lebanon's civil war in 1990. The restoration of state control sparked a debate within Hezbollah over its future course of action. Hardliners, represented by Sheikh Tufayli, argued that Hezbollah should not compromise its ideological agenda regardless of the nation's changed circumstances. Others countered that Hezbollah had to adapt to the new situation to protect its "resistance priority"—the right to confront Israel's continued occupation of the south.The debate played out over whether Hezbollah should run in the 1992 parliamentary election, the first in twenty years. Joining parliament would strengthen Hezbollah's standing in Lebanon, but it would also flout its 1985 manifesto that rejected a sectarian political system. Pragmatists won after receiving the blessing of Ayatollah Ali Khamenei, Iran's supreme leader, to participate in the elections. Hezbollah won eight parliamentary seats.Hezbollah also went through a leadership change. A few months before the 1992 election, Hezbollah secretary-general Sayyed Abbas Musawi was assassinated in an Israeli helicopter ambush. He was replaced by his protégé, Sayyed Hassan Nasrallah, a 32-year-old cleric.Under Nasrallah, Hezbollah reorganized, adding new bodies to handle its military, political, and social work. It expanded its social welfare activities nationwide to sustain its popular support within the Shiite community. It also launched a television station, Al-Manar, as the flagship of its propaganda arm, and opened a media relations office. Hezbollah even began a dialogue with other factions and religious representatives, including Christians.Hezbollah's newfound pragmatism did not represent an ideological softening or a decision to exchange Islamic militancy for a share of Lebanon's political space. Hezbollah was instead adapting to postwar circumstances to safeguard the resistance. Shortly after the 1992 election, Nasrallah explained, "Our participation in the elections and entry into [parliament] do not alter the fact that we are a resistance party."Hezbollah's resistance efforts intensified after 1992. Other militias were disbanded under Syrian fiat, but Hezbollah was permitted to keep its armed status as resistance against the Israeli occupation. Its hit-and-run guerrilla tactics claimed ever-higher Israeli casualties during the decade. In 1993 and 1996, Israel responded with air and artillery blitzes against Lebanon in failed attempts to dent Hezbollah's campaign.The late 1990s were, in retrospect, Hezbollah's "golden years." Hezbollah's military exploits won it admirers across the Arab and Islamic worlds and earned the respect of all Lebanese, even those inclined to view the Shiite party with suspicion. Under growing pressure from Hezbollah, Israel finally ended its occupation in May 2000, the first time that the Jewish state had ceded occupied territory through force of Arab arms.Third Phase: ConfrontationThe third phase was from 2000 to 2005. With Israel's withdrawal, Hezbollah's reputation had never been higher. But its victory risked being Pyrrhic. A growing number of Lebanese began questioning why Hezbollah needed to keep its arms after Israel pulled out of Lebanon. Hezbollah countered by citing minor territorial disputes along the border and a number of Lebanese still detained in Israeli prisons. It claimed its weapons were a vital part of Lebanon's defense—in case the Israelis returned. Many Lebanese accused Hezbollah of serving an Iranian—rather than a Lebanese—agenda. But Hezbollah still enjoyed the political cover afforded by Syria, which continued to endorse the party's armed status. Beginning in September 2000, Hezbollah mounted a small-scale campaign against Israeli troops occupying Shebaa Farms, a mountainside area along Lebanon's south-east border. Shebaa Farms was claimed by Lebanon, but recognized as Syrian territory by the United Nations and occupied by Israel since 1967. The sporadic campaign of mortar and rocket attacks every two or three months helped sustain resistance against Israel.In February 2005, Rafik Hariri, a former prime minister of Lebanon, was assassinated in a truck bomb explosion. Many Lebanese blamed Damascus; more than a million people--one quarter of the population--turned out in protests against Syria. Syria pulled its troops out of Lebanon in April, two months after Hariri's murder, ending three decades of military occupation.The sudden loss of Syrian cover compelled Hezbollah to step deeper into Lebanese politics to defend its "resistance priority." It allied with Amal, its longtime predominantly Shiite rival, for the June 2005 parliamentary elections. After the election, Hezbollah joined the cabinet for the first time to defend its interests. In early 2006, Hezbollah signed a memorandum of understanding with the Free Patriotic Movement, then the main representative of the Christian community led by retired General Michel Aoun. Yet Hezbollah's political participation did not defuse the core military issue. Hezbollah rejected demands, by the United Nations as well as rival parties, to disarm. Lebanese politics grew increasingly rancorous over Hezbollah's arms. It became the single most divisive national issue.Fourth Phase: War and RebuildingThe fourth phase ran from 2006 to 2012. It featured Hezbollah's biggest military gamble. On July 12, 2006, its militia abducted two Israeli soldiers along the border to bargain for release of Lebanese detainees in Israel. The audacious kidnapping triggered a month-long war with Israel, which sought to disarm Hezbollah and demilitarize the borders. The war ended in a military stalemate—and at a high cost. More than 1,100 Lebanese died; damage was in the billions of dollars. Hezbollah nevertheless declared a "divine victory" simply for preventing an Israeli victory in its longest war since 1948.Facing intense political criticism for the deaths and destruction, Hezbollah walked out of the Lebanese government in November 2006. A month later, it mobilized a mass protest to force the government to resign. The government stood its ground, but Lebanon was gripped by political paralysis.Tensions between Hezbollah and the central government escalated. In 2008, the government of Prime Minister Fouad Siniora announced it intended to shut down Hezbollah's private telecommunications network. Hezbollah reacted by staging a brief takeover of west Beirut, triggering a week of clashes that killed more than 100 people and took the country to the edge of civil war. The crisis ended with the formation of a new government and the long-delayed election of a new president, Michel Suleiman.In 2009, Lebanon faced a new crisis when a U.N. investigation obtained evidence implicating Hezbollah in the assassination of former Prime Minister Rafik Hariri four years earlier. Hezbollah denied the allegations and claimed that the Dutch-based tribunal was serving the political interests of the United States and Israel. The government of Prime Minister Saad Hariri (the son of Rafik Hariri) refused to abandon its support for the tribunal. In January 2011, as the tribunal was preparing to issue its first set of indictments, Hezbollah and its political allies forced a vote of no confidence in the government. The new government was composed of Hezbollah and its allies; it was led by Prime Minister Najib Mikati, a billionaire businessman and political moderate.Fifth Phase: The Syria InterventionThe fifth phase began in response to turmoil in Syria. In March 2011, a popular uprising was launched against the regime of Bashar al Assad as the Arab Spring rippled across the Middle East. Hezbollah initially expected it to blow over quickly. But by the end of 2011, the uprising had morphed into a civil war. Within months, Hezbollah began covertly dispatching fighters to assist the Syrian army against nascent rebel groups.In May 2013, Nasrallah admitted that Hezbollah was fully engaged in Syria's civil war. He argued that the Syrian opposition was composed of radical Sunnis who would take the war to Lebanon after defeating Assad. He also warned that the Assad regime was the "backbone of resistance" against Israel and that its defeat would lead to the victory of Israel and the end of the Palestinian cause. Many Lebanese were dismayed at Hezbollah's military intervention in Syria. It breached the Baabda Declaration of 2012, when Lebanese leaders agreed to immunize Lebanon from the conflict tearing apart its larger neighbor. The intervention also eroded Arab and Muslim support. Once hailed for ending the Israeli occupation in 2000 and humiliating the Israeli army in 2006, Hezbollah was now vilified as a ruthless tool of Iranian power projection across the Middle East.Syria's civil war spilled into Lebanon, deepening political and sectarian tensions. In 2013 and 2014, Sunni militants carried out more than a dozen car bombings in Shiite areas of Lebanon. Almost 100 people were killed, 900 wounded. The emergence of the Islamic State of Iraq and Syria (ISIS) and other radical Sunni militias dampened criticism of Hezbollah. Shiites and other Lebanese minorities viewed the party as a protector against Sunni extremists. But Hezbollah casualties were higher than in any of its battles with Israel over the previous three decades. Discontent rumbled within its Shiite base. President Suleiman's six-year term ended in May 2014. In Lebanon, presidents are elected by parliament. Hezbollah endorsed its Christian ally, Michel Aoun, for the presidency and refused to attend successive sessions of parliament to vote until it could guarantee Aoun would win. The stalemate lasted two and a half years, during which the caretaker government lacked the power to pass legislation. The economy steadily declined. In October 2016, Hezbollah's opponents gave up. Aoun was elected in a deal in which Hariri returned as prime minister. Hezbollah became the paramount kingmaker in Lebanese politics, a paradox given its ideological rejection of Lebanon's confessional political system.Sixth Phase: The Collapse of LebanonFor three years, President Aoun and Prime Minister Hariri worked together in an uneasy partnership. It ended abruptly in October 2019 when the cash-starved government slapped a tax on the popular WhatsApp messaging portal, an action that symbolized a broader economic crisis over soaring prices, high unemployment, rampant corruption and poor public services. The largest protests in more than a decade erupted in Beirut and brought out members of all Lebanon's rival sects. Banks closed and prevented customers from accessing their U.S. dollar accounts. The value of the lira plummeted as the scope of Lebanon's financial disaster became apparent. The protests morphed into a nationwide anti-government movement amid anger at three decades of mismanagement by a political elite rarely held unaccountable. Hariri resigned and was replaced by Hassan Diab.In early 2020, the protests grew more violent, and security forces clamped down more rigorously. Hezbollah supporters stormed the protests--beating demonstrators with fists and sticks--on several occasions. Hezbollah, the self-described champion of the "oppressed" and "downtrodden," emerged as the Praetorian Guard for the corrupt and sclerotic status quo.The onset of the Covid-19 pandemic and subsequent lockdowns effectively killed off the protests even as a political opposition began to coalesce on the sidelines. In August 2020, a massive explosion at the Beirut port, caused by hundreds of tons of poorly stored ammonium nitrate, killed more than 200 people and badly damaged a swathe of east Beirut. Hezbollah challenged the official investigation its political allies were indicted. Its opposition fueled suspicions that the party may have had a connection to the ammonium nitrate.Hezbollah's deployment in Syria gradually decreased as the Assad regime regained a tenuous control over much of the country. But Hezbollah remained active in other regional theaters. Since 2014, it had dispatched cadres to Iraq to fight the Islamic State. In 2015, it sent fighters and trainers to Yemen to help the Houthi rebels against a Saudi-led military coalition.In May 2022, Lebanon held the first parliamentary election since the economic crisis. Hezbollah and its allies narrowly lost their parliamentary majority. Shiite turnout was low in what was interpreted as a protest against the two main Shiite parties--Hezbollah and Amal.In October 2022, Aoun's term comes to an end and the race will begin on a successor. Hezbollah has remained the paramount political force in the country. But a series of challenges between 2019 and 2022 dented its popularity as it struggled to balance domestic interests with its obligations to Iran.Key PositionsHezbollah has remained faithful to the core ideological pillars in its 1985 manifesto: the confrontation against Israel, the observance of the wilayet al-faqih leadership doctrine, and the preference to live in an Islamic state.But the party has adjusted its public discourse and operational behavior over the years to suit the unfolding political and social environment in Lebanon. Its survival strategy was evident in the 2009 "Political Document," a long-awaited update to the original "Open Letter." Much of the fiery rhetoric of the earlier manifesto was replaced with nuanced deliberations on a future Lebanese state and the most suitable form of democracy.Islam and DemocracyIn the 1985 "Open Letter," Hezbollah stated, "We do not wish to impose Islam on anybody, and we hate to see others impose on us their convictions and their systems. We do not want Islam to rule in Lebanon by force.… But we stress that we are convinced of Islam as a faith, system, thought, and rule, and we urge all to recognize it and resort to its law."Nearly four decades later, Hezbollah still prefers an Islamic state. As a jihadist Islamist organization, it would be anathema for Hezbollah to renounce the idea of living in a state run under Islamic Sharia law. But its leadership long ago accepted that Lebanon's multi-sectarian and pluralist environment are not suited to the establishment of an Islamic state. Instead, Hezbollah has debated acceptable alternatives.In its 2009 "Political Document," Hezbollah repeated its long-standing rejection of Lebanon's sectarian political system, which it considered "a strong constraint to the achievement of true democracy under which an elected majority may govern and an elected minority may oppose." Until political sectarianism is abolished, Hezbollah argued that "consensual democracy will remain the fundamental basis of governance in Lebanon."Hezbollah explained: "The consensual democracy constitutes an appropriate political formula to guarantee true partnership and contributes in opening the doors for everyone to enter the phase of building the reassuring state that makes all its citizens feel that it is founded for their sake."Women and Personal FreedomsHezbollah has had a more open attitude toward women's role in society than do many other Islamist organizations. Women play important roles within Hezbollah's social-welfare, media, and administrative departments. In the 2009 "Political Document," Hezbollah said that it sought a state "that works to consolidate the role of women at all levels in the framework of benefiting from their characteristics [and] influence while respecting their status."Hezbollah does not aggressively interfere in the lifestyles of its Shiite constituents. Certain taboos are observed. For example, Hezbollah bans the sale of alcohol and tries to stamp out drug use in areas under its control—but Hezbollah is generally uninterested in antagonizing its supporters by imposing a strict moral regimen.Other ReligionsHezbollah recognizes Lebanon's diverse religious landscape and has open channels of dialogue with all other sects. Hezbollah champions unity between the Shiite and Sunni sects on grounds that resistance against Israel takes precedence over doctrinal differences. Hezbollah counts Sunni Islamists among its allies, despite sporadic Shiite-Sunni tensions and the strains caused by its military intervention in Syria's civil war. Hezbollah opened a dialogue with the Maronite church for the first time in 1992, and a party representative regularly meets with religious leaders of various Christian denominations.The United States and the WestIn the 1985 "Open Letter," Hezbollah described the United States as the "first root of vice" and "the reason for all our catastrophes and the source of all malice." By 2022, that view had not changed. The 2009 "Political Document" railed against U.S. global hegemony, accusing it of being the "origin of every aspect of terrorism" and, under the administration of President George W. Bush, "a danger that threatens the whole world in every level and field."The 2009 "Political Document" also stated:"The unlimited U.S. support for Israel and its cover for the Israeli occupation of Arab lands in addition to the American domination of international institutions and dualism in issuing and implementing international resolutions, the policy of interfering in other states' affairs, militarizing the world and adopting the principle of circulating wars in international conflicts, evoking disorder and turbulence all over the world put the American administration in a position hostile to our nation and peoples and hold it essentially responsible of causing chaos in the international political system."In the 1980s, Hezbollah listed France, Israel, and the United States as its main enemies. In the past two decades, however, Hezbollah officials often meet with European representatives, and the party's attitude toward Europe is more reproachful than hostile. European policies, Hezbollah said, "fluctuate between incapability and inefficiency on one hand and unjustified subjugation to U.S. policies on the other."IsraelIn the 1985 "Open Letter," Hezbollah explicitly said that Israel "is a usurping enemy that must be fought until the usurped right [i.e., Palestine] is returned to its owners.… Our struggle with usurping Israel emanates from an ideological and historical awareness that this Zionist entity is aggressive in its origins and structure and is built on usurped land and at the expense of the rights of a Muslim people. Therefore, our confrontation of this entity must end with its obliteration from existence."In the 2009 "Political Document," Hezbollah cited its hostility toward Israel to justify keeping its arms and a military wing:"The role of the Resistance is a national necessity as long as Israeli threats and ambitions to seize our lands and waters continue, in the absence of the capable strong state and the strategic imbalance between the state and the enemy."Chief AlliesIran is Hezbollah's main financial, military, and logistical supplier, and Iran's supreme leader is the party's ultimate source of authority. Under the late President Hafez al Assad, Syria was Hezbollah's protector and supervisor. Since Assad's son Bashar al Assad took over in 2000, Syria became an even closer strategic ally. Syria was the vital geostrategic linchpin connecting Iran to Hezbollah. It provided strategic depth and a conduit for the transfer of arms, which explained the heavy effort by Iran and Hezbollah to preserve Assad's regime.The Palestinian Hamas movement and Palestinian Islamic Jihad have been allies of Hezbollah since the early 1990s. Both groups benefited from Iranian financial and material patronage. But Hamas, a Sunni movement, did not share the Shiite ideology of Iran and Hezbollah, making Hamas and Hezbollah sometimes uncomfortable bedfellows beyond a shared hostility toward Israel.Amal and the Free Patriotic Movement, both secular Lebanese political entities, have been allied with Hezbollah since 2005 and 2006, respectively. These relations, however, are tactical, political and interest-based rather than strategic and ideological. Hezbollah also maintains alliances with smaller pro-Syrian factions and individuals, Islamist groups, and Palestinian groups.The FutureAs of mid-2022, Hezbollah remained the most powerful political force in Lebanon through the implicit force majeure of its armed wing. It was also the most formidable non-state military actor in the Middle East—and arguably in the world. Yet Hezbollah also faced grave challenges from its dual roles as Iran's surrogate and, at the same time, chief representative of Lebanon's Shiites. Iran has helped transform Hezbollah into a robust and unique military force that serves as part of Iran's deterrence against efforts by Israel and the West to contain it. Hezbollah's military involvement in Lebanon, Syria, Iraq and Yemen has made it the largest force enabler to help to project its influence across the Middle East.Hezbollah is also, however, answerable to the economic needs and political interests of its domestic constituency. By 2022, Hezbollah's standing had declined since the heady days after it emerged from the underground and ran for parliament in the 1990s. Its refusal to disarm was at the heart of Lebanon's festering political divide. Since 2005, Hezbollah has been sucked ever deeper into Lebanon's political swamp—forging complex alliances and deals with unreliable and capricious politicians—in order to defend its "culture of resistance."Sustaining the "culture of resistance" within the Shiite base has grown harder with the passage of time and direct military engagement with Israel. Israel ended its 22-year occupation in 2000; the last major conflict was the 2006 war. Since then, Hezbollah has had only a handful of limited skirmishes with Israel. Lebanon's demographics have also changed. Since 2000, a new generation of Shiites has grown up without the memory of the hardships and misery during Israel's occupation. Their interests have shifted to securing employment or – as the economic crisis accelerated – emigrating from Lebanon rather than joining any "resistance" against an increasingly nebulous enemy.Internally, Hezbollah has also struggled to grapple with the insidious corruption. Since 2006, Hezbollah has grown extensively--militarily, financially, and politically. Its sprawling bureaucracy has looser internal controls compared to its early days decades ago, opening the door to embezzlement and theft within the party. It has also become more vulnerable to penetration by Israeli intelligence agencies. By 2022, the leadership's inability to curb corrupt practices represented the single gravest danger to Hezbollah long-term.So Hezbollah is likely to remain a powerful political player in Lebanon for the foreseeable future. But it faces the challenge of balancing the ideological and logistical obligations to Iran against its political and social duties to Lebanon's Shiite community--a paradox that may only grow more difficult in the years ahead.Nicholas Blanford is a Beirut-based nonresident senior fellow with the Atlantic Council's Middle East programs. He is the author of Killing Mr. Lebanon: The Assassination of Rafik Hariri and Its Impact on the Middle East (2006) and Warriors of God: Inside Hezbollah's Thirty-Year Struggle against Israel (2011).
Issue 20.6 of the Review for Religious, 1961. ; Carl ]. P]ei]er, S.]. REVIEW FOR RELIGIOUS 398 plan of all liturgical worship: 1) the service is begun with a reading; 2) after the reading follows singing; 3) and the service is ended with a prayer. Among the early Christians all prayer services and devotions were carried out accord-ing to this basic plan, and since the third 6r fourth cen-tury this has been the ruling principle of all liturgical services.-" Such a plan is not merely arbitrary, nor is an accidental or aesthetic arrangement of elements. Ac-cording to Father Jungmann: ¯. it is in character with the essential nature of the Christian plan of redemption. Our salvation, typified by the divine word which we receive in the reading, comes from God. It descends from heaven to earth and stirs within the hearts of the faithful the echo of song. Thereupon the prayers and petitions of the Christian community are gathered up and brought back to God on high by the priest. There is something dramatic about this arrangement; through it we actually come to realize what is meant in saying that the liturgy is the public worship of the Church? This structure--reading, song, prayer--is filled out ac-cording to basic themes central to Christian revelation. In the Christian message of salvation and the prayer of the Church, certain themes appear as focal, around which all other truths are centered and from which they receive their meaning.' One of these themes centers on the love and kindness God shows His people. Freely, out of love, He created man; freely and out of even greater love He has worked out man's salvation. Such generous and unmerited good-ness demands a response of love and thanksgiving. Grati-tude is thus ~een as a fundamental attitude of man, and more so of a Catholic: "O give thanks to the Lord, for He is good" (Ps 135:1). It is this scriptural theme of God's love calling forth our grateful response that runs through the proposed Thanksgiving Day "bible vigil." Perhaps a fuller explanation will be helpful. Reading God's plan of salvation is effected and manifested to us by His Word, and according to Scripture this redemptive plan is realized gradually. Somehow man's redemption was to be achieved through Israel, the Lord's chosen peo- -"J. A. Jungmann, s.J., Liturgical Worship (New York: Pustet, 1941), p. 67. Father Jungmann devotes most of this book to a dis-qussion of the basic liturgical groundplan. See also Louis Bouyer, Liturgical Piety (Notre Dame: University of Notre Dame' Press, 1955). ~ Jungmann, op. cit., p. 80. * For a fuller treatment of the structure and themes of Christian revelation see Johannes Hofinger, S.J., The Art o] Teaching Chris-tian Doctrine (Notre Dalne: University of Notre Dame Press, 1957) and Mary Perkins Ryan, Key to the Psalms (Chicago: Fides, 1957). Most useful for constructing "bible vigils" is Reading the Word ol God by Lawrence Dannemiller, S.S. (Baltimore: Helicon, 1960). pie. After centuries of intimate relations with Yahweh, this nation brought forth a:Savior; from this race the Word Himself took flesh. And when in the fulness of time God became man, He suffered, died and rose from the dead that men might die with Him to sin and .rise with Him to forgiveness and grace. His redemptive activity continues on through the centuries in His new people, the Mystical Body of Christ, the Church. Finally, He is to come again bringing the divine plan to its fulfillment in the new and eternal Jerusalem. The .plan itself is one; likewise the revelation of the plan is unified in the unique Word of God. The Old Testament, then, is not just a collection of interesting and sometimes edifying stories, but the gradual manifestation of God's plan for our sal-vation. The God of Abraham, Isaac, and Jacob is also our Father in heaven. He is the one Lord of History, as the Church teaches us in the. liturgy of the Easter Vigil: "O God, we behold your ancient wonders shining even to our own time. For that which the power of your right hand did for one people in freeing them from Egyptian bondage you accomplish now for the salvation of all men by the waters of rebirth." Throughout the Old Testa-ment run basic themes "about God and man's relationship to Him. Although the stories vary,~ the basic relationships do not. Central to the religion o-f the Israelites was the belief that their God, Yahweh, moved by love alone, not-by any merit on their part, had called them, chosen .them out from among the nations, to be .His people_. "You shall be My people, and I will be your~ God" (Ez 36:26). The initiative was wholly on His~part. This call, given initially to Abraham, found its highest expression through Moses in the Exodus, the focal point of Jewish religious history. Their God saved them from slavery, destroyed their pur-suers, and leading them through the desert, formed and purified them into a nation, His chosen people, and fi-nally brought them to the promised.land. The initiative was all His. He perpetuated His call in a covenant with His people, a promise.eternally binding, freely offered out of love. This covenant was prepared for and initiated in the first act of creative love. It became more definitive in the Garden, then with Noah, later with Abraham, and finally with Moses. From then on, it was renewed ritually each yegr by the Hebrew people. Such a covenant renewal ceremony is found, in the book of Nehemiah, 9: 1-55. This then will be the first selection to be read. It is a prayerful remembrance of God's initia-tive in. forming and saving His people, a remembrance of His covenant, His love. After a short period for silent, prayerful reflection on the first reading, a selection from the New Testament is ÷ ÷ ÷ Thanksgiving Da~ Service VOLUME 20, 1961 399 Carl ]. P~ei]er, S.]. REVIEW FOR RELIGIOUS read. It indicates the continuation of God!s plan and its culmination in Christ. In Nehemiah the ritual renewal of the covenant-between Yahweh and His people is re-corded in which' the fundamental beliefs of Israel's reli-gion were proclaimed to the assembled nation. These same ideas are fundamental to our belief, for, as we saw, God's salvific plan continues into our era and culminates in Christ. What went before Christ was not accidental to God's plan, and hence, not accidental to our own reli-gious education and worship. Rather it was a preliminary stage, preparatory to the coming of the great High Priest and His priestly people. In Him all history finds its mean-ing. This is the substance of what is expressed in the second selection, taken from Paul's letter to the Ephe-sians. For what God did for His chosen people through Abra-ham, Moses, and the prophets, He continues now in a more perfect manner for us, the new Israel, through Christ. The Jews wer6 set apart by Yahweh, a chosen nation; we are adopted as His sons, made members of His eternal Son, temples of His Spirit. The Jews He led out of Egyptian slavery; He frees us from the power of Satan. The manna of old is replaced by "bread from heaven," and the vague prophecies of the Old Law have given away to the full revelation of the Word. And in-stead of a promised land "flowing with milk and honey," we look forward to-the eternal banquet, where "eye has not seen, nor ear heard . " Such is the great love of our Father in heaven for us His new people. "He would have all future ages see, in that clemency which he shewed us in Christ Jesus, the surpassing richness of his grace" (Eph 2:8). Song Filled with the realization of the goodness of our Father, of His love for us sinful creatures, we sing out in gratitude, making use of Hig own revealed words, Psalm 135. Joined together in a worshipping community we re-spond to His word, which has just taken vital form through 'its proclamation in our midst. We sing now, the new Israel, an ancient Jewish hymn of thanks. And as it recalls Yahweh'S great deeds for His ~oeople, we make the words our own, singing our thanks for His even more wonderful deeds toward us. Our song of gratitude is rooted in faith, faith in the Word we have just heard. This faith is our response to God's call and covenant; it, is our total, personal commitment to our Father, a total giving of self to God in return for His gifts. As with Abraham and the Israelites, this faith is the fundamental virtue of our Christian life. God calls, elects, chooses. To him whom He chooses, He freely offers His graces, eve~ ! Himself. Our response is faith, belief in what He says, but also belief in Him, personal dedication to Him, flow-ing over into gratitude, confidence and joy? Prayer Our gratitude now takes the form of prayer. We exer-cise our priestly role, proper to us who share the priest-hood of Christ by our baptism and confirmation. And we enumerate with gratitude the gifts of the new covenant. God's plan of salvation, begun in the Jewish nation, cli-maxing in the Incarnation and Redemption of Jesus Christ, continues on to us through the Mystical Christ, the Church. It is only by pertaining to this Body of Christ that the saving action of God reaches us through Christ our Lord. Through membership in the new people of God we are in personal contact with our Redeemer. His word is proclaimed in our midst, His grace is shared with us in our personal encounters with Him in His sacra-ments. Through our union with Him we are enabled to offer our Father a suitable thank-offering, the Mass. And through our ever increasing share in His life we have al-ready a ~beginning of that glory which awaits us with Him in heaven. And all of this, prefigured in Yahweh's rela-tionships with His chosen people, is a completely free gift of our Father. United, then, in one worshipping commu-nity, we offer our thanks to our Father in our united prayer. Finally, after a moment of silent prayer following our vocal prayer, the priest gathers up our grateful expres-sions and offers them to God for us. Christ's mediatorship is continued through His ordained priests. They stand between us and God, not as barriers, but as the normal means by which God comes to us and we reach up to God. Through the priest His Word is proclaimed and finds living reality; through the priest Christ allows us to come directly in contact with Him in the sacraments--a per-sonal encounter between us and our Savior. And through the priest Christ offers our prayers to the Father. Hence the service ends with the priest's prayer as our representa-tive. The particular prayer chosen dates from the year 215 A.D. and was composed by Hippolytus of Rome as a sample that migh~ be used in the first Mass of a newly consecrated bishop. It is one of the earliest extant formu-laries for the Prayer of Thanksgiving, or Eucharistic Prayer, now more commonly called the Canon of the Mass. The text has been somewhat adapted for use in this "bible vigil"; the words of consecration, for example have been omitted, as have other references to sacrifice. What remains is a beautiful prayer of thanksgiving for God's ~ For,a further treatment of faith as a personal response to God, see Jean Mouroux, I Believe (New York: Sheed and Ward, 1959). + 4- 4- Thanksgiving Day Se~vi~e VOLUME 20, 1961 401 Cad 1. Pleiler, SJ. REVIEW FOR RELIGIOUS 402 redemptive work through the llfe, death, and resurrection of His Son, Christ Jesus, our Lord. Such, then, is the suggested biblical-liturgical service. Its structure leads to an appreciation of the meaning and purpose of public worship, while its content manifests an essential theme of Christian life an.d revelation. In 'this case, the theme is suited to Thanksgiving Day, Similar "bible vigils" can be worked out for almost any occasion and allow for much variety within the basic group plan of reading, song, prayer. For example, a homily may be preached after the reading(s). And although the Psalms~. are admirably suited to such services, any hymn that fits the theme may be substituted. The priestly prayers of the Mass (Collect, Secret, Preface, Postcommunion) are a rich source of acceptable prayers, as is the Raccolta. And the service may be concluded with Benediction or some other suitable rite. For example, a service constructed on the theme of Baptism might fittingly be concluded with blessing and sprinkling with holy water. So much for the explanation of the ser.vice. The text follows in full, with hymns added at the beginning: and end to round out the basic structure. If used in full, it should take about twenty minutes; verses of the Psalms may be omitted to reduce the time. ENTRANCE HYMN: [stand] Psalm 22" (All sing the antiphon after the cantor and after each verse): HIS GOODNESS SHALL FOLLOW ME ALWAYS, TO THE END OF MY DAYS. My shepherd is the Lord; there is nothing I shall want. FreSh and green are the pastures where he gives me repose. Near restful waters he leads me, to revive my drooping spirit. [Antiphon] He guides me along the right path; he is true to his name. If I should walk in the valley of darkness no evil would I fear. You are there with your Crook and your staff; with these you give me Comfort. [Antiphon] You have prepared a banquet for me in the sight of my foes. My head you have anointed" with oil; my cup is overflowing. [AntiPhon] OThe text of the three psalms used in the service is taken from Joseph Gelincau, S.J., Twenty-Four Psalms and a Canticle (Toledo: Gregorian Institute of America, 1955) with permission of the pub-lishers~ Surely goodness and kindness shall follow me all the, days of my life. In the Lord's own house shall' I dwell for ever and ever. [An[iphon] To the Father and Son give glory, give glory to the Spirit. To God who is, who was, ,:and who will be forever and ever. [Antiphon] ' ¯ GOD'S GIFTS IN PREPARATION: [sit] Nehemiah 9: 1-15, 32.' ~ '~ ¯ Then, ~n the twenty-fourth day of this same month~ the men of Israel met together, fasting, and with sack-cloth about them, and sprinkled with dust, ~nd the whole breed of Israel severed itself from all contact with alien, folk. :. This was the prayer offered by the Levi.tes . Up, friends, .and bless the Lord, your God, as blessed he musE be from the beginning to the end of timel.,Blessed be thy. glorious name, O Lords that is beyond all blessing, and all praise! Heaven is of thy fashioning, and the heaven o~ heavens, and all the hosts t.hat dw~ell there, earth and sea~, and all that earth and sea hold; to all these thou givest the life they have; none so high in heayen but must pay thee worship. It was thou,-Lord God, that didst make' choice of Abram, and beckon ~him away from Chaldea, from the City of Fire. And now~ thou. wouldst call~ him Abraham; a loyal servant thou. did~st find him, and didst make a covenant with him, promising that his race should inherit the lands of .Chanaanite and Hethite, Amorrhite and Pherezite, Jebusite, and Gergesite. That promise, in thy faithfulness, thou didst make good, Thou hadst an eye for the affliction our fathers suffered in Egypt, an ear for their cry of distress at the Red Sea; the pride~of Pharao and Pharao's court and all his people, had not passed unregarded; there were porte.nts, an£ cnarvels, and thy name won renown, as it has w~on renown this day: Thou didst part ~the,w~ters.at their coming, so that' they crossed the sea dry-shod, didst hurl their pursuers into the depths of it, so that they sank like a stone be-neath the rushing waves. Thou thyself didst lead thy people on their journey, hidden by day in a pillar of cloud, by night in a pillar of fire, to light the path they must tread. There, on mount Sinai, thou didst keep tryst with them; thy voice came from heaven to teach them thy just decrees, thy abiding law with all its observance.s, all its wholesome bidding. There thou didst reveal to them ~ From the Old Testament, volume i, in the translation of Mo~: ~ignor Ronald Knox, Copyright 1948, Sheed and Ward, Inc, New York. , ,, + Thanksgiving Day Service VOLUME'20, 1961 ÷ ÷ ÷" Carl 1. Ptei~er, $.], REVIEW FOR RELIGIOUS 404 how thy sabbath should be kept holy; law and observance and award thou, through Moses, didst hand down to them. When they were hungry, thou didst give them bread from heaven; when they were thirsty, thou didst bring water out of the rock; and for the goal of their journey didst beckon them on to take possession of this same land, which thou hadst sworn .to give them . To thee, then, we turn, who art our God, to thee, the great, the strong, the terrible God, who didst not forget thy covenant, or the mercy thou hast promised. A MOMENT OF SILENT PRAYER [kneel] GOD'S GIFTS IN FULFILLMENT: [sit] Ephesians 1:3-14; 2:4-10.8 Blessed be that God, that Father of our Lord Jesus Christ, who has blessed us, in Christ, with every spiritual blessing, higher than heaven itself. He has chosen us out, in Christ, before the foundation of the wbrld, to be saints, to be blameless in his sight, for love of him; mark-ing us out beforehand (so his will decreed) to be his adopted children through Jes~us Christ. Thus he would manifest the splendor of that ggace by which he has taken us into his favor in the person of his beloved Son. It is in him and through his blood' that we enjoy redemption, the forgiveness of our sins. So rich is God's grace, that has overflowed upon' us in a full stream of wisdom and~ discernment, to make known to us the hidden purpose of his will. It was his loving design, centered in Christ, to give history its fulfillment by resuming everything in him, all that is in heaven, all that is on earth, summed up in him. In him it was our 10t to be called, singleff out before-hand to suit his purpose, (for it is he who is at work every-where, carrying out the designs of his will); we were to manifest his glory, we who were the first to set our hope in Christ; in. him you too were called, when you listened to the preaching of the truth, that gospel which is your salvation. In him you too learned to believe, and had the seal set on your faith by the promised gift of the Holy Spirit; a pledge of the inheritance which is ours, tO re-deem it for us and to bring us into possession of it, and so manifest God's glory . How rich Godis in mercy, with what an excess of love he lok, ed usI Our sins had made dead men of us, and he, in'giving life to Christ, gave life to us too; it is his grace that has saved you; raised us up too, enthroned us too above the heavens, in Christ Jesus. He would have all future ages see, in that clemency which he shewed us in~ Chri'st Jesus, the surpassing richhess of his grace. Yes, it was grace that saved you, with faith for its instrumen.t; it s From the New Testament in the translation of Monsignor Ron-aid Knox, Copyright 1944, Sheed and Ward, Inc., New York. '/ did not come from yourselves, it wa~ God's gift, not from any action of yours, or there would be room for pride. No, we are his design; God has created us'-in Christ Jesus, pledged to 'such good actions as he has prepared befor~- hand, to be the employment of ~3ur lives. OUR GRATEFUL RESPONSE IN SONG: [stand] Psahn 135 (All sing the following refrain after each phrase of the cantor): FOR HIS' GREAT LOVE IS WITHOUT END O give thanks to the, Lord for he is go~d, FOR HIS GREAT LOVE IS WITHOUT END. Give thanks to the God of gods . Give thanks to the Lord ,of lords . Who alone has wrought marveilous works . whose wisdom it was made the skies,. who, spread the earth on :the seas, . It was he that made ~the great lights,. the sun to rule in the day . the moon and the stars in the night,. The first-born of the Egyptians he smote . brought Israel out from their midst . arm outstretched, with power in his hand . He divided the Red Sea in two . made Israel pass through the midst,. flung Pharaoh and his ~orce in the sea,. Through the desert his people he led . Nations in their greatness he struck . Kings in their splendour he slew . He let Israel inherit their land . On his servants their land he bestowed,. He remembered us in our distress . And he snatched us away from our foes,. He gives food to all living things . To the God of heaven give thanks . OUR GRATEFUL RESPONSE IN PRAYER: [kneel] ~lifford Howell, s.J.~ Priest: O Lord God, we thank you. People: ~O LORD GOD, WE THANK YOU. Pr: We thank you *°that our Lord Jesus Christ still lives on in His Church. ~ The text of the people's prayer is qubt¢d with pei'mission of the publisher from the leaflet by Clifford H6well, S.J., You are Christ's Body (St. Louis: Pio Decimo Press, 1949), p. 3. ÷ Thanksgiving DWy Service VOLUME 20, 1961 4o~. 4, 4, + Carl 1. P]eif~r," $.]. REVIEW FOR RELIGIOUS 406 Pe:,.WE THANK YOU * .,THAT THROUGH HIS CHURCH *' HE CONTINUES HIS ACTIV-ITIES AMONG MEN. Pr: We thank You * that when the C[aurch teaches * it is Christ who teaches. Pe: WE THANK YOU * THAT WHEN THE CHURCH SACRIFICES * IT IS CHRIST WHO SACRIFICES. Pri We thank You Christ ~vho doe~ all these things * through the Church, His Mystical Body. Pe: WE THANK YOU * THAT~WE HAVE BEEN MADE MEMBERS * OF THIS MYSTICAL BODY OF CHRIST. Pr: We thank You * that as members of this Body * we can worship You through Christ our Head * in the Holy Sacrifice of the Mass. Pe: WE THANK YOU * THAT WE MAY OBTAIN ALL GRACES * FROM YOUR HOLY SACRA-MENTS. Pr: We thank You * that through Your Church we may attain to Eternal Life. Pe: O LORD GOD, WE THA.NK YOU~ * TO YOU BE PRAISE IN YOUR CHURCH * AND IN JESUS CHRIST * FOR EVER AND EVER. * AMEN. A MOMENT OF SILEN~ T PRAYER. OUR PRAYERFUL RESPONSE OFFERED TO GOD THROUGH THE PRIEST: [stand] Hippolytus oI Rome?° Priest: The Lord be with you. P~eople: AND WITH YOU ALSO. Priest: Lift up your':h~arts. People: WE HAVE. LIFTEI~ THEM UP TO THE LORD. Priest: Let us give thanks to the Lord. People: IT IS RIGHT AND JUST. Priest: We give thanks to You, O God, "through Your be-loved servant, Jesus Christ, whom You have sent dtoe eums eirn a tnhde smee lsassetn tgimere° so fto Y boeu or ucro usanvsieol.r Haned i sre- Your Word, inseparable from You; thrqugh Him You have made all things and in Him You are well pleased. You did send Him from heaven into, the womb of the Virgin; carried in her womb He was made flesh and was manifested as Your Son; being born of the Holy Ghost and,. of the Virgin. FulfilIing,your Will and acquiring for You a holyl people He stretched out His hands in suffering in~ lo The full text of this thanksgiving prayer can be found in J. A Jungmann, s.J., Public Worship (Collegeville: Liturgical Press, 1957j~] pp. 92-3.if' order that He might free from suffering those who believed in Him . He was handed over to volun-tary suffering to rob death of its power, to break the bonds of the devil, to tread hell underfoot, to give light to the just, to set up a boundary stone and an-nounce the resurrection . Remembering there-fore His death and resurrection., we thank You that You have considered us worthy to stand before You and to serve You. And we pray that You will send down the Holy Spirit on Your Church. Be-cause You gather all together in unity, we pray that You will grant the fulness of the Holy Spirit to all the saints., that their faith may be strengthened in truth, and that we may praise and glorify You through Your servant Jesus Christ, through whom honor and glory be unto You, O Father, with Your Son and the Holy Spirit in Your Holy Church both now and for ever and ever. People: AMEN. CONCLUDING HYMN: [stand] Psalm 99 (All sing the antiphon after the cantor and after each verse.): ALLELUIA, ALLELUIA, ALLELUIA Cry out with joy to the Lord, all the earth. Serve the Lord with gladness. Come before him, singing for joy. [Antiphon] Know that he, the Lord, is God. He made us, we belong to him, we are his people, the sheep Of his flock. [Antiphon] Go within his gates, giving thanks. Enter his courts with songs of praise. Give thanks to him and bless his name. [Antiphon] Indeed, how good is the Lord, eternal his merciful love; he is faithful from age to age. [Antiphon] Give glory to the Father AJmighty, to 'his Son, Jesus Christ, the Lord, to the Spirit who dwells in our heartsY [Antiphon] n For further information on "bible vigils" see "Organizing a Bible Vigil," by Kilian McDonnell, O.S.B., in Worship, February, 4. 1960, pp. 144-48 and the article by the present writer, "Popular 4. Devotions--a New Look!" to be published soon in Homiletic and Pastoral Review. Examples of such vigils can also be found in Wor-ship, January and March, 1959; March, 1960; January, 1961. Tiuml~giving Day Serv~e VOLUME 20, 1961~ 407 RICHARD M. MCKEON, S.J. ' Human Relations in Religion ÷ ÷ ÷ Richard M. McKeon, $.J., is the director of the Institute for In-dustrial Relations at Le Moyne College, Syracuse $, New York. REVIEW FOR RELIGIOUS 408 The title of this article may seem strange to many. Cer-tainly a great deal has been written about the human factor as applied to the religious and the priestly life. But we wonder if there has ever been a systematic study of human relations in religion similar to the hundreds which are being made in the field of industry. Before me .is book, Human Relations in Management, numbering over 750 pages. Subject to correction, I doubt if there is a similar book concerning human relations in religious management. The following are some of the topics treated in the book: the human factor in industry, the philosophy management, conditions of effective leadership, motiva-tion and increased productivity, work group behavior, basic psychological factors in communication, the psy-chology of participation, dealing with resistance to change, empathy--management's greatest need. If great accent is being placed on human relations "as a systematic, develop-ing body of knowledge devoted to explaining the behavior of industrial man," should there not be a similar body knowledge based on the best findings of the behavioral sciences to explain the human relations factor.in religious and priests? The history of industrial relations shows how the human element was sorely neglected up to the start of the twenti-eth century. That was why in 1891 Leo XIII issued his famous encyclical letter On the Condition of the Working Class. Up to World War II there were some noted ad-vances in this field, as the Hawthorne Studies and the im-petus prompted by the passage of the National Labor Relations Act show. But from 1945 to the present the study and application of human relations in industry has been phenomenal. With these thoughts in mind I shall make comment on an article, "The Human Relations of a Foreman," pub-lished in the Monthly Letter of the Royal Bank of Canada for May, 1961. By applying some of the topics to the re-ligious and priestly life, the need for further exploration will be evident. "Why is the supply of men of supervisory capacity so thin?" Why have so many superiors in religion been lacking in the qualities which make for good administra-tion? Many answers will be given and I have listened to them for over forty years. Some will point out men who have been advanced with no worthwhile achievement behind them--merely because they were sources of no trouble. Is there also a chance that,administrative pro-motion in religion is connected with nepotism and cliques? It is true, of course, that the principles and rules of re-ligious life will sustain su~cient order in a community even under a poor administrator; the vow of obedience is the great foundation here. But in this article let us set aside the supernatural side and try to view human re-lations in the light of modern industry. Let us begin by remarking that just as a foreman in a factory needs "poise, wisdom, suppleness of mind, courage, and energy, besides the know-how of his technical special-ity," so also are these qualities to be hoped for in a su-perior. A superior is called upon to be an executive. Do the current methods of selecting a superior prove that he possesses executive talent for this or that particular position? Take, for instance, the priest who has charge of the ma-terial things in a seminary or a religious house where the teachers and students number one hundred or more, As far as shelter, food, and material services are concerned, such an institution is like a hotel. While custom, tradition, and discipline will keep things going, it is evident that such a priest would do a far better job if he had a course in hotel management. We all know the grand rush for our priests and religious to go on for higher studies in order that Catholic intellectual life be improved. This is to be commended. But is it not logical also to send those in charge of the ordinary living conditions of religious and priests to special studies to improve such conditions? Such training should result in better economical operation as well as in better living conditions. Have you ever tried to dry yourself with the moisture-proof towels found in certain communities? "Good human relations is people getting along well to-gether." It is not enough to rely on the religious or the priestly garb to command proper respect. Respect should b'e won by "intelligence, administrative competence, and the power to make men follow him~ because of personal attributes." All evidence of playing a policeman's role mnst be avoided. + + + Human Relations VO~-UME 20, 1961 409 4. o÷ R. M~ McKeon, S.]. REVIEW FOR RELIGIOUS 410 Every religious and priest is a person; the superior must show a. sincere interest in each one; he must give him a sense of really belonging to the team--the institution under the superior's charge. The superior's chair must not be turned into a throne; around it there should be an atmosphere empty of fear but rich with sympathetic un-derstanding. "The best company to work for, and the company that gets the best work done, is the company with a strong company-group feeling." There are and will be divided religious communities; they are not pleasant places to live in.,How can such a situation be remedied? One answer is by superiors "who obtain the collaboration of people in their work-groups through loyalty and liking and coopera-tion." A superior will assign a subject a task; the subject will obey. But it is certain that the job will be better clone if the superior has excited enthusiasm, initiative, loyalty. "However.tall a man may stand in the hierarchy of management, he is not a successful executive unless he un-derstands the points of view and the problems of the rank and file of his workers." This statement is equally true of the religious superior. Unless his interest is sincere and sympathetic, subjects may do their work; but human na, ture being what it is, we wonder how good the work will be. ~A superior must prove himself superior; otherwise his authority is bound to suffer. It is necessary to strengthen that authority by personal performance and demonstrated ability, Good managers ask their workers for counsel and help. They know, that fine ideas are often buried in the mind waiting for the right tapping. The post-war growth of suggestion systems is proof that industry values the min'd of subordinates. It gives courteous hearing to such ideaS; it allows workers to take part in decisions. By such action workers feel that their jobs are important and that they share in responsibility. A few words abou~ discipline. In his own development, a manager should learn to obey. "But discipline is more than blind obedience. The word itself comes from ,the same root as the word 'disciple,' and a disciple is one who follows the teachings and the example of a respected leader." A good manager will have discipline because he is fair in the allotment of work and in the handling of grievances and because he inspires. He is not worried about "losing face" by appearing too human. In a crisis he will be forceful but friendly. The same things will be true of a good superior in reli-gion. Moreover, in his case there is the supreme examplel of Christ in His handling of His disciples to drive home many a lesson applicable to religious life. Christ con7 demned, sin; He had love and mercy for the sinner. "Probably foremost among the techniques of handling men is .the building of morale through praise and en-couragement. Commendation by a superior is of great consequence. It breeds loyalty and it inspires the worker to follow "through." Religious and priests are human and will remain so till their dying breath. Human nature likes encouragement especially when skies are dark. Religious and priests are also humble; when just praise from su-periors is lacking, they will console themselves by remem-bering the words of our Lord: ~'Even so you also, when you have done everything that was commanded you; say 'We are unprofitable,servants; we have done what it _was our du_ty to do.' " But praise justly won for doing one's duty weli means a. great deal in religious life. It does boost morale and it .strengthens self-confidence. It makes~a man willing to as-sume more difficult work. Moreover, when a superior gives credit to his community on the occasion of his in-stitution receiving public praise, he will build up initia-tive and a mutual sense of responsibility. I believe that the words of Peter F. Drucker, an. expert in management matters, should be applied to a religious superior. He writes: "Who is a manager can be defined only by a man's function and by the contribution he is expected to make. And the function which distinguishes the manager above all others is his educational one. The one contribution he is ~uniquely expected to make is'to give others vision and ability to perform:It is vision and moral responsibility that, in the last analysis, define the manager." In the previously mentioned textbook, Human R~la-tions in Management, over one hundred pages are de-voted to communication. I am willing to wager that no treatise on the religious life has a quarter amount of'this topic developed as it should be. If successful communica-tion is necessary for the functioning of industry, it should be equally, true for the religious life. Effective communication can build up a stronger com-munity spirit. How embarrassing it has been for religious and priests to be among lay people and hear, for ex-ample; that a new building will be built on the campus about which they have heard nothing. XVhen special work is assigned, it is,well for superiors to give the subject all information possible or refer him to one. who can help him. When information is passed through several superiors, measures should be'.taken to keep the original information intact. If the lower superiors are not able to explain clearly the.orders and policies of the "top brass," confusion will be more confounded among the rank and file. Communication is a two-way street. A good superior will listen to his subjects. Many have excellent brains + ÷ + Human Relations VOLUM.E 20, 196,1 ÷ ÷ 4. R. M. McKe~n~ $.]. REVIEW FOR RELIGIOUS 412 and are trained in special fields. To pose as all-knowing and not to recognize the interest and contribution of such subjects for the common good is a fatal error. As.I was writing this article, the new president of the college called a special meeting of the community to in-form them about plans for three proposed buildings and for the future development of the entire campus. Three members of the architect's firm spent over two hours ex-plaining intimate aspects of the plans and answering ques-tions. Then followed an informal discussion for another h6ur. As a result, the entire community has a greater in-terest. The president said very little outside of thanking the architects; but he was responsible for this excellent,job of communication. "Sound administration is the sum total of mature imagination, mature perception, mature judgment, and mature humanism." It is well to remember that maturity is not a matter of years of service but of mental develop-ment. It calls for self-discipline manifested by regularity in work habits, exactness in execution, and alertness; More-over "healthy self-criticism and continued willingness to learn are among the important attributes of the foreman" --and likewise for the religious superior. One purpose of this article is to call attention to the great number of books and magazines dealing with the human aspects of industry. In them will be found a wealth of material which can be applied to the religious and priestly life. It is also true that we of the Church, if prop-erly trained, can give to industry the constructive princi-ples of our Christian heritage: the Sermon on the Mount, for example; can be developed into a powerful treatise in industrial relations. What holds for leadership in industry is also true in religion. "Leadership means to initiate, to instruct, to guide, to take responsibility, to be out in front . The joy of leadership and the thrill of being in charge of a group of people does not consist in doing a terrific iob yourself, but in spending your last ounce of energy and encouragement to see the group crack through to success." There have been magnificent leaders in the priesthood and religious life as history testifies. But certainly the Church would make better progress in these critical times if our leaders were well vbrsed in human relations within their respective groups. If the development of human nature studies in industry can be of help to the Church, let us be humble and sincere in translating the best things into the priestly and religious life. SISTER MARTHA MARY, c.s.J. The, Wisdom of Praise Why is p?aise such a welcome sound in our ears? Is it be- Cause we are so egotistic or is it rather that we, as social beings, have such a deep need for the approval of others? St. Thomas remarks that dependence on others is typical of the rational creature. Security in the companionship of our family and associates is our first and most enduring need as a human being. No amount of food, entertain-ment, or suhshine will take th~ place of this ingredient of life. Every li¢ing person needs to know that he is loved and appreciated; and if such recognition is not forthcoming, life loses much of its meaning. He feels that he is'maimed in some interior and frightening way, for deep in his heart everyone agrees with the poet's words: "No man is an is-land." It is interesting to note that our Lord praised people without any hesitation. He praised the widow for her in-significant contribution in the, temple, Mary Magdalene for loving much, the centurion for his faith. What glow-ing words He had for St. John the Baptist, a supposed rivalI1 Sometimes He made these remarks in the presence of the person praised; sometimes not. What is important is that we know our Lord did communicate to others who were with Him the conviction that He appreciated them. He did it by words of praise in many recorded instances. True, He warned against flattery, but that was something quite different, the antithesis of praise--false praise. Jesus Christ was always the enemy of hyp.ocrisy; He was always on the side of truth because He is truth. The qnly true praise is truth. Thus flattery is ruled out from the start. How could it have any meaning when it has no basis in truth? Praise is based on real accomplishment or at least the capacity for ~ Lk 21 : 2-4; 7 : 44--~0; 7 : 9; 7 : 26-28. Sister Martha Mary, C.S.J., teaches religion and English at St. Jos-eph Academy, 1015 South Monroe Avenue, Green Bay; ,Wisconsin. VOLUME 20, 1961 41.~ 4. 4. Sister Martha Mar~ REVIEW ~:OR RELIGIOUS 414 this achievement; flattery is an appeal to another's vanity. Praise flows from principle; flattery comes from policy. Praise is genuine; flattery, is counterfeit. Yet, just as no one rejects all currency because he knows that counterfeit money is in circulation,, so no one would wisely reject all praise simply because flattery does exist. Praise is a great goo~ because it is the straightforward recognition of the cooperation of another with the grace of God. Every worthwhile deed a person accomplishes is brought to fruition under the grace of God without whom no one can do the ~lightest thing. This awareness of the good in others is made tangible by words of praise and by the pleasant relationship which these words set up. Praise be-comes the externalization of the empathy within the heart. It is a combination of joy, gladness, and great-heartedness. It is the visible expression of love and admiration. It is the positive keeping of the eighth commandment which is so closely connected with the great commandment. The Christian is so busy bearing true, glowing, enthusiastic witness to the neighbor that he chnnot bear false witness. To praise, then, is to be virtuous. But is praise not t~o be considered_ dangerous to hu-mility? Will it not be aft inducement to pride? Will it not draw us away from God and focus our attention on self? St. Thomas allays our fears on this point. He says that praise can be a very good thing, and this for several rea-sons. Rightfulpraise is iri reality the praise of God through whose power the good ~eeds have been performed. Sec-ondly, the praise of good may stimulate others to emulate these good acts. Finally, prhise is a means by which one can come to recognize good qualities in himself, the talents which God has entrusted to him. Once recognized, these talents can be developed and the person possessing them can thank God in all humility for the many gifts he has received. How could he be grateful if he did not know what God had given? Awareness brings gratitude. In these words, St. Thomas points out that praise is a means to an end; it i's not to be sought as an end in itself.2 God is the end, but praise is a very powerful stimulant to approach Him more quickly. The theological viewpoint receives strong support from psychologists who agree that vanity, conceit and other un-desirable qu.aliti~s flourish widely where recognitiofi is not given, for they serve as modes of self-defense when a per-son's sense of personal worth is or is thought .to be under attack. Humility flourishes best in an atmosphere of loving approval, and the normal means for making known this approval is praise. Regarding this, Sister Annette spoke at some length to religious superiors at the 1959 Institute of Spirituality: ¯ Summa theologiae, 1-2, q. 132, a. 2. All that you have to do to demonstrate that there really is no incompatibility between humility and a sense of personal' worth is to work very hard and consistently for a while at giv-ing your Sisters a sense of personal worth. Show your appreci-ation, of ~hat they are. doifig. Give. them praise whenever, p.os-s~ ble . And you will see more evidences of genuine humility than you did before this principle of psychology was applied so assiduously in your hguse. You see, it is the secure S~ster, the Sister who feels that she counts for something with her superior and with her community, who can afford to be humble. She is not continually being called upon to defend herself . A sense of p.ersonal worth is not only ~ao detriment to the virtue of hu-mility but it is also a natural help to. the .acquisition of humility.8 Father Nuttin notes that individual, actions tend to be repeated in .proportion to the success achieved: ~Experimental data about the way human personality de-velops from past experience show that normal forms of be-havi'our and the dyndmic forces which lie behind them, tend,to develop according to the success achieved; that is to say, forms of behaviour which lead to a satisfactory result are maintained by theoorganism, whilst the kinds of behaviour~ that end in fail-ure or a comparatively unsatisfactory result are increasingly eliminated.' If such is the case, ignoring good actiom, or worse yet, condemning them, may be a p6sitive deterrent to the praiseworthy development of another; Whether we wish to be or not, we constitute someone else's env~ironment. Now the question can be asked: Who should praise? Theologians and psychologists agr~ee that"~ tO produce its most desirable effects, praise must be given'by those who matter to us. Father Lord, in perhaps his greatest pamph-let, In Praise of Praise, comments thus: I should be quick to praise and eager to approve those who are connected with me by blood and kinship. The nearer the re-lati. onship, the more spontaneous and generous should-be my praise. I should gladly praise those who in the slightest .way depend on me. Their dependence extends to a real need for a state-ment that I like them and their work. I should be quick to notice and point out the good work of associates. Assoctation can easily turn out to be less the'occasion for friendship than for rivalry. That is tragic. Men and women thrive under the approval of those who work at their side. I am wise if I.praise those who are or could be my rivals. I may be sure the praise given to them is not stolen from me. Indeed, if I were to play a calculating and selfish game, I can remember that when I praise a rival and speak well of work that parallels my own, I am displaying my own generosity of soul.8 ~ Sister Mary Annette, C.S.J., "Environmental Factors Conditioning Personal Development," in Proceedings oI the 1959 Sisters' Institute o] Spirituality, edited by Joseph E. Haley, C.S.C. (Notre Dame: Uni-versity of Notre Dame Press, 1960); pp. 105-06. ¯ ' Joseph Nuttin, Psychoanalysis and Personality (New.York: Sheed and Ward, 1953), p. 185. ~ Daniel A Lord, S.J., In Praise o[ Praise (St.Louis: Queen's Work, 1953), pp. 47-8. + ÷ + VOLUME "20, 1961 415 $ist~ Ma~tha Ma~y REVIEW FOR RELIGIOUS 416 It is a known fact that many persons in the United States, even religious, go to 'a psychiatrist to have selbconfidence restored. How has it been lost? Might not a steady diet of apreciation have helped to prevent such personality starv-ation? The duty to praise is far'reaching indeed. It includes family, superiors, associates, everyone--in varying degrees. But for those in a pgsition of authority, the duty is more pressing because the results are more telling. What about religious superiors? Where praise exists, there is a smooth-running, happy community. Where recognition is never given, the virtue of the subjects is tested to the extremes; duty is made very difficult. A much-lo~ed superior general used to say to her subjects: "Do this, Sister dear, with the grace of God and your own smartness." She made her subjects feel that the cooperation they gave to God was tremendous and that they were great persons. They left her presence feeling that they could conquer the world for Christ. Deep in their hearts they felt, too, that perhaps their cooperation had been somewhat defective in the past, but that such a thing would never happen again. Such attitude of mind is healthy. Just the opposite is the de-flation felt when one has been told how inconsequential" one,s achievements and capabilities are. There is no to de better, just a dead feeling that one's clay feet match the rest of one's anatomy. There is always', the danger too, that since religious regard superiors the special representatives of God in their lives, unguarded and thoughtless remarks may be taken very seriously. The commitment of a religious demands excellence performance because what is done for Christ should be' perfection itself. However, a superior who takes the ex-cellent performance of her subjects for granted, does not establish a happy community feeling. The mere fact she provides a well-balanced diet for them, comfortable sleeping quarters, and the proper medicine for them when~ they are sick, does not compensate for a lack of confidence' and trust. Sisters value such comments as: "You did that well, Sister"; "I heard Dr~ Jones comment on your "The talk you gave at assembly was splendid"; "That apple pie tasted just like my mother's." When~ such remarks are made, the small talk of religious becomes, big talk because it makes each member feel that she is necessary person in her religious family, Does this mean that the praise must be all on the side the superior? Should the subject praise the superior? Ob-viously, since praise which is true praise is merely aspect of 19ve, the subject ought to show her appreciationl! for her superior. Too often this manifestation of regard classified as "polishing the apple" or "getting a stand-Yet, in religious communities no one ever aoes anyt alone. Subjects must back their superiors, not just from a sense of duty but in a happy manifestation of esprit de corps. This is best done when appreciation is shown on both sides; therefore, subjects ought not to fear to tell their superiors that a job has beefi well done, that they ap-preciate kindnesses. On the whole, superiors receive less praise than they should. They need kind words to counter-balance the worry and responsibility they have to shoulder. Superiors do a better job when they feel the warmth of subjects' love and admiration. When is the best time to praise a person? Obviously there is no pat answer for this; still it seems that praise should be given as soon as possible after achievement as it is a powerful tonic for relieving the fatigue concomitant with difficult work. It should be given, also in the tedium of steady progress toward distant goals, and it should be given at the moment of failure when discouragement may overwhelm one. In fact, there is no time unsuitable for praise; yet, it is of least value when it is prefaced by un-kind remarks simply because there is little likelihood that it will be believed. Praise, then, we may conclude, is a powerful incentive to virtue when it comes from one who matters to us, when it concerns a good action in an aspect of life which is im-portant to us, and when it is rightly timed. Praise is pre-cious and abundantly at hand. Then why is there so little of it in circulation? Observation will furnish the answer. Praise cannot thrive where there is selfishness, thoughtless-ness, and jealousy, It does not spring from misinterpreted moral principles. Praise is choked in the worldliness of our product-conscious age. All our superlatives have been cheapened in advertisements of such things as cars, beer, patent medicine, soap, and toothpaste. The people who invented these things have usually never been heard of. It seems that only diseases are named for their discoverers. Since the product has taken precedence over the person, we praise the product and ignore the person who devised it. This subtle and damaging form of worldliness can not only creep into religious communities but even thrive un-der the protection of ill-applied moral principles. The extent of the damage which results is almost impossible to gauge. This is true because very few people in the world have enough self-confidence to compensate for not receiving it from others. In our age, most people, rather than tending to pride, seem to be on the opposite side. They tend to be too afraid, infantile, immature, or in a Thomistic sense, pusillanimous. We are more like the man in the parable of the talents who buried his one talent. It is an odd, Jansenistic notion, I suppose, that makes many of us afraid to encourage others for fear we will make them ÷ ÷ Prate VOLUME 201 1961 proud. This is least likely to happen in our age. Rather we seem to need true encouragement to help us along the way.~ The need that is most basic,to our spirit is the need to be loved. We cannot live normally without it, It is being loved by others that gives us our sense of personal worth. Why should we hesitate to let this love shine through our words? Granted that praise does good to others. Does it help the one who bestows it? Yes. Praise dilates the heart. It fills us with love. It makes us outgoing. It makes us want to live life, not just to undergo it. Hearts that sing with praise are far removed from the dry rot of egotism. St. Thomas in explaining why God demands our praise and worship for Himself, underlines the fact that we are the ones who are benefited~ not God. Praise opens us up to God so that we can make contact with the divine. An analogous thing happens when we praise our neighbor. We praise God when we praise what He has made. Thus true praise finds its beginning in the worship of God. °Charles A. Curran, "Some Basic Factors in the Formation of Feminine Character and Spirituality," in Proceedings o! the 1959 Sisters" Institute o[ Spirituality, edited by Joseph E. Haley, C.S.C. (Notre Dame: University of Notre Dame Press, 1960), pp. 59-60. 4- Sister Martha Mary REVIEW FOR RELIGIOUS 418 FATHER AIDAN, C.P. The Examination of Conscience Cemeteries are not, I suppose, places to which we would willingly go to 'pass our time. It is true that the grave-zligger in Hamlet sang at his grave-making, but theh 'custom hath made it in hima property of easiness"; less frequent visitors find light-heartedness the least of their emotions. If the churchyard is well=kept, colorful, and dive with flowers; the contrast between what it looks like ~nd what it serves' as is themore marked; if on the other ,Land it is neglected and untended, theatmosphere of g'en;., eral mournfulness and melancholy befitting the place is dl the more enhanced. No doubt Gray's "Elegy" has done .nuch to contribute to this association of ideas, but the ,~ensive sadness he found in his churchyard is a feeling =ommon to nearly all. I wonder whether a religious about to make his examen ¯ f conscience ever finds himself oppressed by much the ame sensation. Here we are---daily invited to 'attend and :arefully inspect the tombs of our buried ~hopes, our luickly perished good resolutions, our infant virtues; to emember carefully all the ills and diseases that did them o swiftly to death, and thereby to guard more effectively ,gainst the future attacks which we know to be inevitable. 1~o return again and again to the scede of so many defeats, o behold repeatedly evidences of such .feeble efforts--it an be a depressing pilgrimage, so depressing that th6 de- ,otion essential to any pilgrimage quickly evaporates,and ve fall into a routine performance of a task which ought o be, must be, fulfilled: And: tlien, perhaps, our resolutions, like everything me-hanical, begin to wear down. We become less convinced ,f the utility of the practice;, after all, we know ourselves ~retty welt by flow, so wliavis the point of this cons'~ant elf-analysis? Our duties keep us busy, our day is a full ohm, ,nlooked-for circumstances rob us of our precioffs~ mo-aenis; they surely can not be squandered on so profitless ÷ ÷ ÷ Father Aidan, C.P., teaches English at. St. Gabriel's College, Blythe Hall, Orraskirk, Lancs., England. VOLUME 20, 1961 419 Father Aidan, C.P. REVIEW FOR RELIGIOUS 420 and dispiriting an employment. It can well be treated more cursorily, shortened, even omitted altogether. We are amazed to read what great store has been set on the examen by spiritual writers-~quite reputable ones, too~ and we can only feel that they are given to pious exaggera-tion. Yet for all our specious reasoning, the examen is an es-sential feature in our spiritual life, Perhaps it is not merely our practice of it, but our attitude towards it that stands in need of re-orientation. Perhaps we should remember more firmly that it represents not a solo effort with our-selves as judge and jury, plaintiff and defendant, but a joint partnership between ourselves and Christ. After all, the dead we mourn in our own little cemetery were also once His. He is concerned about all those abortive efforts, those frustrated failures, those sadly neglected promises. The sorry wreckage we contemplate so ruefully is not merely the ruin of our own hopes; it is also the thwarting of His loving desires for us. If we remember His presence,~ His concern in what we do, then perhaps we shall not find it too heart-breaking or too strength-sapping a task. When we look out of a window at a view beyond, we, are really lo~king at two things. We see the window itself,I and through it we see the landscape. Our gaze, it is true,,, is focused on the view, and we are aware of the windowl only secondarily, in a vague sort of way. Further, the more magnificent and appealing the view, the less conscious we are ot~ the intervening glass. There is a certain analogy here with our examen. Our souls should be like clear glass, through Which can be seen the magnificent spectacle of God. Too often, however, that unclouded pane becomes speckled and spotted with dust and dirt, so that it steadily grows opaque. It is to removing the source of that dirt that our examen is directed, so that~ we may look beyond to the splendor of divine brightness, Obviously, to clean merely for the sake of cleaning, like a fussy house-proud housewife, is a soulless occupation. The window is cleaned so that it may be seen through-~ that the beholder may gaze in full enjoyment at the beauty beyond. And when we are once convinced that the view is really worth looking at, surely we labor more eagerly at the window cleaning. In other words, when we attend to keeping clean the window of our soul, we must have our gaze steadily focused on the sight of our Divine Lord beyond. We should not rest in a sterile contemplation of our own limitations-- that way lies discouragement--but should compare them, at once with the unlimited virtues in the Sacred Heart Of Christ. He can, and He will, help us to remove those limitations, if we sincerely will to allow Him to do it. The sincere will to let Him have His way--perhaps i.t, ~as been the lack of this that has made our examens in the past so tedious, so disheartening, so~ fruitless. So easy to allow a gush of self-pity to drown the good resolution; so easy to stand idle, paralyzed with dismay, at the revela-tion of our utter weakness; so e~igy to forget our Divine Partner in the examen, that "combined. operation" that is nothing less than the accomplishment, together with Him, af the redemption He has died to bring, us. This should be remembered even if our examen ,has lacked more than sincere good will, and has been only a perfunctory formality--a mere lip-service without any ,eart-searching.: A few pet imperfections hurriedly re-clewed, their number estimated vaguely if at all, some nechanical acts~of sorrbw and petition, and we rise hastily _o get on with the real business of the dayRsomething for which we can see some positiveresult and tangibl~.fruit Of :ffort. Never a substitute for sincerity; formality has, llere ~. fossilizing effect; every subsequent examen only serves _o add a further stratum in the soul and renders future ~clamation more and more remote. Yet if with us works Dne for whom no obstacle exists, save only in our own tardened wills, we can not doubt the outcome. ~ There can be no excuse of "parvity of matter"~in our .elf-analysis. We are never likely to run short of raw ma, erial.'Our vows, our duties, the virtues we should practice, ,ur attitude to and our contacts with our neighbor--all ,r0vide us with food enough for reflection, and after re, iection, action. If it seems otherwise, then we know with ertainty that we are deceiving ourselves. Five loaves and wo fishes seemed at first a scanty meal for a few men; yet, _~lessed by our Divine Lord, they provided ample nourish- ,-tent for five thousand--and still there were left twelve ~askets of fragments. If we complacently survey our soul :nd can see little therein to engage our attention for long, ;'e need the blessing of Christ upon our efforts to detect ,ur infidelities; then we shall be kept busy indeed. Our poverty, for instance--what can we check on there? .~o great breach, perhaps, but are there no ,lesser infideli-ies? A practical distrust of Providence, for example; else ;,hy do we so often hoard up so much for such~remote ontingencies? How about our spirit of detachment? Why 11 those knick-knacks and bric-a-brac that so drearily ollect the dust in our rooms? They would be at home no loubt in a drawing room, but in a religious cell?. "But, ,f course, I should willingly give them up if the superior sked me for them." And how likely is that? Superiors rave surely more sense than to ask their subjects for lbums-of photographs, tawdry little souvenirs, showy ittle gewgaws, or even that battered copy of the New I'estament, guarded so jealously since profession day-- or its sentimental value only. VOLUME 20, 1961 ÷ ÷ REVIEW FOR RELIGIOUS ~ Or, as superiors, have we put purposes before persons; The purpose we have in mind, that is, before the .persons we should have in mind, those under us whom we are responsible to bring closer to Christ. Have we neglected to give them what we might have done well to give them, with the excuse that necessary retrenchments must be made in order to meet the expenses of some pet project of ours? Has there been an over-cautious pruning of certain preliminary expenses, which in the long run will impair the success of the complete scheme as a whole? We must be poor after the manner of Christ. The key: note of His way of living was simplicity. He did not create artificial needs; He did not hanker after what conduced' merely to comfort. He 'accepted what was given, when it was .given, and did not repine; He slept how, when, and Where He could, and was content; born in another man',, stable, He was buried in another man's tomb. All through His life, His indifference about means shines out: "Do no~ fret~ over your life"; "Be not solicitous, therefore.,' He showed practically His self-aband0nment to the provi: dential.care of His heavenly Father. Analysis of our practice of obedience is another useful mine of self-information. Perhaps our faith here has bei come imperceptibly weaker over the years; we are more conscious of the ,human limitations of the superior ~than we are of the fact that he represents Christ for us. (Yet suppose our Lord had seen the cross merely as a painful instrument of an ignominious death?) Would we not go freely and willingly to Christ to discuss our ideas, plans, suggestions-not trying to catch Him at an off-moment of distraction or when we know He is in a "good mood;!' or when we have paved the way for a successful issue b careless hints? Would we not abide by His decision, after discussion, He gave judgment against our petition~ so obviously to us the best for all concerned? If He were to order us tosome employment which we felt would only expose us to almost certain failure, with all its consequem mortification, we would surely not ~'twist and turn frenzied efforts at evasion. He needs our efforts to do Hi., work about as much :as the sun needs a candle to light thb world; but He does look 'for our good will. Or as superiors, remembering that the sole purpose ot the authority we hold from Christ is to bring those ~ndel us nearer to Him, have we really tried to understand sym pathetically the capabilities and limitations of those dis ciples of His? "Splendid isolation, may be all very well a~ a political slogan; it should be far from the mind of superior. The crown of thorns round the brow is probab!: inevitable; but no prickly thickets round the heart shouR render access difficult and even impossible. Man is, cording to Shakespeare, "dressed in a little brief autho~l ity," and should not play "such fantastic :tricks before high heaven As make the angels weep:" The donkey that bore our Lord into Jerusalem had his moment of triumph, felt the garments under his feet, saw the palm branches being waved as he passed, heard the hosannas and shouts of joy; but he would have been an ass indeed to assume that it was for him that the people were rejoicing. The manner in which we obey provides a wide field for examination. "Prompt, blind, and cheerful" is cer-tainly a high enough ideal. We need to ~be on our guard against any "delaying tactics" ("He may think better of it in a day or so") and against any disinclination to carry out what our own intelligence does not dommend. And if the Lord loves a cheerful giver, how much more is He pleased by. a hearty, willing obedience? Yet~how much disobedi-ence may be dignified by the name of manly self-assertion; and how often may pusillanimity usurp, the title of obedi-ence? We must obey as Christ obeyed. Had He not been obedient "unto death, even the death of the cross," we should not have been redeemed at all. He saw the will of His Father in everything that" befell Him, and "the things that are pleasing to Him.I' do always." Authority, even when vested in unworthy holders of office, whether malicious like Caiphas or weak like Pilate, always re-ceived from Him its due recognition, without servility or consideration of human motives. He knew that even such as these "would have no authority, unless it were given from above"; and since from above it.had been given, He submitted to itowith obedience and dignity. Yet even He, Son of God as He was, had to "learn obedience by the things He suffered." ¯ Our third vow, chastity, is perl~aps, best considered under its~ aspect of love, since serious failure here will not require examination, being self-evident. It is possible to allow our very pursuit of purity to blind us to its wider implications. If we. do not find in ourselves anything con-trary to our vow, we should thank God: "I could not other-wise be continent, except God gave. it." Yet are we in-tolerant and censorious of the peccadilloes of others? The "heart of iron for chastity" must not preclude the "heart of flesh for charity"; for "chastity-without charity shall be chained in hell." A mortal sin again~st charity.will kill the soul no less effectively than a mortal sin against chas-tity. Purity means that we long to love only God and for His sake all others. If self-complacent purity should lead to bitter, wounding remarks and unkind lack of considera-tion, we are completely missing the end of the sacrifice entailed by the vow; we might well ask: "To what purpose was this waste?" Again, it is surely only an incomplete view to confine ÷ ÷, ÷ Ex~mi~tlon o Comci~nce VOLUME 20, 1961 423 ÷ ÷ ÷ our warfare against "the flesh" to sexual temptations alone, Perhaps we may not indeed have offended here; but if faith wanes dim, and love waxes cold, there is the danger of the law of compensation creeping upon us unawares. We may tend to grow self-indulgent in smaller matters: to prolong our sleep unnecessarily, to be fussy over what we have to eat and drink, to be fastidious and finical about what we are given to wear, to show a marked disinclina-tion for work that is boring, disturbs our ease, or does not suit us. Purity should not preoccupy us so much that freedom from its grosser infringements blinds us,to the necessity of mortifying our senses--also "the flesh"--our taste, touch, ease, vanity. Nor should our natural propensity for friendship lead us to exclusiveness or to the loss of the spirit of prayer. Our human affections must not be put down, but put straight; they must not be kept under, but kept under con-trol. Controlled affection can be made to serve Christ's purposes; uncontrolled, our inclinations court disaster. What of Christ? His love was not jealous, mean, or petty; but magnanimous, and universal in its sweep. He did not shrink from self-denial in showing His love; He did not fear running the risk of others failing Him, as others did, like Judas,, Pilate, and the unknown "rich young man." All-embracing in its scope (although He too had His "special friends": John, Martha, Mary), His love went out to beggar and well-to-do, Pharisee and publican, virtuous and vicious. He showed no antipathy, no con-tempt towards any one of His creatures; there was nothing forced or spurious about His love, which was the perfect flowering of the all-holy purity of the Man-God. Our examen is, after all, the mirror we hold up to na-ture; a poor weak human nature,.no doubt, but one that all the more on that.account needs the mirror to reflect faithfully all its deficiencies. If we undertake this work more sincerely, more generously, in partnership with Christ, perhaps we shall find what we thought to be stumbling-blocks transformed by Him into ~stepping stones. Our examen will no longer have the dismal charac-ter of a solitary.visit to a desolate cemetery, but the hopeful quality of a pilgrimage with a Friend eager to help us. We may still discover dry bones aplenty on the face of the plain, but if faithfully we do our part, even of them also it may be said "I will give you spirit and you shall live." ~ Father A/dan, REVIEW FOR RELIGIOUS MARTIN A. STILLMOCK; C.SS.R. Two Century Masterpiece "Of all my spiritual works, I should call this' one the best." These are the words spoken by St. Alphdnsus Maria de Ligouri on July 24, 1760, about his book, The True S~ouse ol Jesus Christ. When we consider that of the ope hundred eleven books and pamphlets written by the saint sixty-four ar6 ascetical works, this statement commands attention. The book in question could hardly be given higher praise. To understand why St. Alphonstis made this' remarl~- able utterance, it will' be well to consider the background of this book. As a founder of a religi6us congregation of missionary priests, as a popular and skilled retreat ~aster, and later as a bishop, St. Alpho. nsus was deeply concerned that llis priests and all priests should be learned and holy. To help priests in the field of learning he wrote his famous Mm:al Theology. To help prie,sts in their spiritual life he wrote his well known Selva which treats of the dignity and duties of the priest. All Christians know that there is no salvation for the world except through Jesus Christ. Now the ordinary channel of the world's salvation is the priesthood whic.h Christ instituted. Hence it was that Alphonsus loved so much to preach to priests and seminarians. And hence also it was that he wrote for them. He knew that the sanctification of one priest could mean the saving of thousands of souls that perhaps otherwise would not be saved. Alphonsus know he could put weapons into the hands of priests: weapons of theological learning, sermon material, ~naterial for retreats, missions, novenas. He could give them food for spiritual thought by combing spiritual writers, especially the fathers of the Church, and presenting their writings and ideas in a popular and interesting way. He could point out to priests the road to sanctity and the ways and means to attain holiness. All these weapons as well as many more St. Alphonsus, following Catholic tra-dition, put into the hands of pastors and missionaries for converting the world to Jesus Christ. But to insure success, he thought it necessary to supplement these weapons by Martin A. Stillmock, C.Ss:R., is engaged in parish work at St. A1- phonsus Church, 1118 North Grand Boule-vard, St. Louis 6, Mis-souri. ~OLUME 20, 1961 425 ÷ M. A. Stillmock, C.$s.R. REVIEW FOR RELIGIOUS the prayers of all those who are consecrated to God by religious profession: In every day and age it has been difficult for people to understand the n~cessity and value of the contem-plative life. To mauy it seems a pious waste of time. The problem is that many of these people understand little or nothing of the communion of saints, even though they may believe in it as they profess in the Apostles' Creed. Consequently, they do not understand or even -begin to realize the value of intercessory prayer or suppli-cation. Why God created such an institution as the cloister and why He calls religious to lead lives of penance and pr.ayer is beyond them. But the saints understand the value of these" things; and Alphonsus, from long experience in working for the most. abandoned souls, realized fully how much priests and missionaries need the help of prayers for success in their priestly and missionary work. Whenever Alphonsus had a difficult mission before him, or when he knew strong resistance would be forthcoming from the great enemy of souls, he recommended himself to the prayers of ~:eligious who spend their lives in the presence of God. Alphonsus himself had founded an order of contem-pla'tive nuns, the Redemptoristines. For him they were the second branch of his apostolic congregation, the Redemptorists, While the missionaries were on the front battling [or souls whd were often deep in the clutches of the devil, these nuns raised their minds to "heave/i, like Moses on the mountain, and by 'their prayers and pen-ances obtained the victory. . It was thoughts such as these which impelled A1- phonsus to write The True'Spouse of Jesus Christ. In the volume he says to the religious souls for whom he is writing: You should be :useful to all, especially by yqur prayers. A!l the spouses of our Lord should be zealous for His honor. He Himself said to St. Teresa: "Now that you are My spouse, you must work with zeal for My glory." Indeed, if the souls so ~logely united to Jesus do not take His interests to heart, who will do so? Our Lord has promised to hear anyone who prays to Him. In your prayers, then, at your communions, during the visit to the Blessed Sacrament, recommend to God all poor sinners, infidels, heretics~ and those Who live without God. And Alphonsus goes.on to say: Our Lord Himself asks this of His. special servants. He said to a venerable nun one day: "Help me by your prayers to save souls"; and to St. Mary Magdalene of Pazzi: "See, My daughter, how Christians are in the hands of the evil onel If My elect did not deliver them by their prayers, they would become the prey of that monster." This prompted the counsel which she gave to her religious: "My dear sisters, God has withdrawn, us from the world to save our own' souls, of course, but also that we may satisfy His mercy by interceding for sinners. We shall have to account for the loss of many souls if we neglect to recommend them to God." For this reason she never let an hour of the day go by without prayir[g /0r sinners. Another servant of our Lord did penance for forty years and applied it all to the salvation of souls in need of divine grace. Oh, how many sinners there are who owe their conversion not so much to the sermon of the preacher as to the prayers of some holy re-ligiousl It was revealed to a celebrated orator that the conversions apparently worked by him were not attributable to his elo-quence but to the prayers of the lay brother who sat at th~ foot of the pulpit. Pray then for sinners, and pray also for priests that they may work with true zeal for the salvation of souls. But if religious are to be powerful intercessors with our Lord, it can be only on condition that they be His true spouses. Therefore, just as he did for priests, A1- phonsus treats at length of the duties of religious women. While reading this book, weshould keep in mind that in the eighteenth century many abuses had crept into the cloister. The spirit-of the times breathed laxity, tepidity, and worldliness. A1phonsus was not one to use half meas-ures, and in many instances his language is strong. But his one big purpose is to preach holiness. He does this by pointing out what virtues should be specially practiced, and he prescribes, the means for wiping qut abuses. It may be thought that St. Alphonsus wrote Thk True Spouse solely for cloistered or contemplative nuns. He certainly had° thegn in :mind, but not exclusively. In his preface the saint himself tells us: This work, as appe.ars from the title, is intended particularly for nuns. However, only a small part of it is directed exclusively to them; the remainder, but especially what regards the ob-servance of the vows of religion, regular discipline, and the per-fection of the religious state, is equally suitedto religious of all congregations; and what regards the Christian virtues will be found highly useful even for seculars. What is to be found in The True Spouse? Practically every facet of the spiritual life is treated, The saint starts off his work by treating of the merits of virgins who have consecrated themselves to God. He goes on to state the advantages of the religious state and how religious should belong wholly to God. He speaks of the desire religious should have for perfection and then warns that imper-fect religious are exposed tb danger. The necessity of combating self love is treated. After treating of interior mortifications, the saint goes on to speak of exterior mortification of the appetite, of the senses of hearing and touch, and of the eyes. The book also contains a long treatise on poverty, its perfection, its degrees and practice, the detachment it involves from relatives and other persons. Closely allied to poverty is humility; the saint here discusses its ad-wmtages, the nature of humility of the intellect, heart, and will, and patience in bearifig contempt. ÷ ÷ ÷ Two Century Masterpiece VOLUME 20, 1961 4. M. d. Stillmo¢l¢, C.Ss.R. There is a beautiful chapter on fraternal charity, fol-lowed by one on patience, a virtue that leads to resig-nation to the will of God. Then follows a treatment of mental prayer, its necessity as well as its practice. From there the saint points out the importance and necessity of silence, solitude, and the presence of God. The topic of spiritual reading forms a chapter in itself. The True Spouse contains a long treatment on the frequentation of the sacraments of confession and com-munion. Under confession the saint has a consoling and practical treatise on scruples: what they are, how they are hurtful, their remedy and a practical application. Prayer and purity of intention form two more chapters. A work of this type would not be complete for St~ Alphonsus unless he devoted some space, to the Holy Mother of God. First, Alphonsus contends that no true servant of Mary can be lost; then he goes on to show who are to be considered true servants of Mary. Following the chapter on devotion to Mary is one on the love of Christ, the obligation of a religious to iove Him, and the means of acquiring this love. The saint concludes his work with particular admoni-tions for superiors, novice mistresses, and so on. In the last chapter he gives a rule of life for the religious who desires to become a saint. This includes the treatment of such things as the Divine Office, hearing of Mass, exami-nation of conscience, necessity of banishing melancholy, recreation. The True Spouse even has an appendix con-taining such considerations as a summary of the virtues which the religious who wishes to become a saint should practice, spiritual maxims for religious, and aspirations of love for Christ. Very few books written almost exclusively for religious women handle such a wide and practical range of treat-ment. As one German translator of The True Spouse observes: This book, written as it is with great fo~'ce and piety, contains the.q.uintessence of ascetic theology and is a practical ex-posmon of the virtues of the religious life. I have no hesitation in saying that the reader will find in it all that has been written by ancient and modern writers on the subject of spirituality. It sums up a multitude of books and gives all that the holy author has developed at greater length in other writings on the same matters. REVIEW FOR RELIGIOUS 428 MARCEL MARCOTTE; S.J. Health and Holiness Father, it seems that for the majority of priests, a person suffering from neurosis is condemmed to stand in one spot marking time with no chance of advancing in the spiritual life. I take it that you are not of that opinion, and 1 am so glad. Your opinion confirms my own per-sonal experience and that ol others who have confided in me. When a person is unbalanced in some way, one at once thinks that there has been some frustration in the past of his emotional needs. In most cases this is true. But do not certain neuroses grow worse because of a conflict be-tween the profound need of God which we experience on the one hand and, on the other, the behavior we are led to persist in, sometimes, under the influence o[ the guidance we receive? It seems to me that the more aspir-ing and straightforward a soul is, the more woeful can be certain mistakes in spiritual direction. I think that there is a tendency among religious and priests to make too little of the needs of the soul. Spiritual writers teach clearly that in order to reach God, the soul must proceed by a series of purifications suited to its spiritual progress. But how many spiritual advisors grasp that when the time comes? They seem to think that this was written more for initiates in the spiritual life. But I think that such ideas could be carried over with great profit into many ordinary .lives. Don't you agree? IfI we sidestep debating certain merely incidental ele-ments in this letter so as to throw into relief its main point, the question it asks can be put thus: Does our sanctification depend on our psychological balance as well as, in some degree, on our bodily health and the sound condition of our nerves? Pascal, who was all his life a _very sick and anxiety-haunted man, declared that "ill, ness impairs the judgement and the senses . " "If great 1:This article is translated with permission from Relations, March, . 1961, pp. 64-66. The translation is by George Courtright. 4. 4. 4. Marcel Marcotte, S.J., teaches at the ColI~ge Sainte Marie, 1180 rue Bleury, Montreal 2, Canada. VOLUME 20, 1961 Mar~e! Mav¢otte, S.]. REVIEW FOR RELIGIOUS 430 illness," he says plainly, "visibly alters them, I have no doubt at all that minor illnesses have a proportionate fect." This opinion, dictated by the personal experience of a man of genius who was, also, in his own way, a kind of saint, ought doubtless to be kept in mind. How-ever, recent discoverie~ in psychology together with the teaching of experience and certain data of theology lead us to qualify it. Does our relationship with God really depend upon our physical and psychological formation, which, while in us, is, for all that, not us? Are we to be marked in ad-vance for sanctity or for spiritual mediocrity by reason of our temperament, i the condition of our endocrine glands, certain accidents of education, or traumas ex-perienced in the course of life which definitively open or close to us the approaches"to Christian perfect~ion? "The will of God," says St.Paul, "is ,that' you become saints." But is this divine will concerned only with people who have perfectly healthy and well-balanced bodies and minds? Does sanctity reser~b!e some sort of royal feast to which only a small number of chosen guests--great lords and noble ladies with impressive names--are to be in-vited, while the great mass of the faithful must be satis-fied with the crumbs of the banquet? This would be .a surprising and rather scandalous thing. God, in His giving, remains free, but when once He has granted, in baptism, the first, essential gift ("if you knew the gift of Godl" Jesus said to the Samaritan woman), then that spring of living water, which has just penetrated by grac~ into the Christian soul, must inexhaustibly "gush from his breast into eternal life." For the gift of God is nothing else but God Himself, from whom life pours out, diffuses itself, and irresistibly increases in the Christian so as to make him achieve his full height, his complete stature in Christ. S~ill, we must yield to the evidence: Not all Christians are saints--far from it--for indeed if God's gift is to produce its fruit of sanctity in the soul, the Christian must cooperate freely with the ~ace that is offered him. But the usual effects of original sin make this free co-operation very difficult for the normal Christian. Besides this, in many instances, the exercise of freedom is en-cumbered by" special difficulties which render infinitely more unpredictable the conformity of our acts in life to moral standards and the higher dem~inds of sanctity. "It is hard to practice Christian virtue," Alexis Carrel says, "when one suffers from a glandular deficiency." Edu-cators, judges,-moralists, and spiritual directors realize today how important a role the body plays in the origin and development of certain 'kinds of moral, social, and spiritual weaknesses. Chrtesian dualism no longer has currency; we have learned to, recognize ;and admit the. reciprocal influence of the body and the soul~ on .the physical and mental health of human beings. Psycho-somatic medicine, for its 'part, is ready to take into ac-count complications on the physical and bodily level arising from the psychic; why should not .Catholic moral-ity and spiritual teaching,, in turn, take into account the, repercussion of sick organs and nerves upon the interior, psychic life? "Man," says Pascal again, '~is neither angel nor beast, and ill luck would have it that he who would play the angel plays the beast."-" Furthermore, physical health: is not alohe concerned here. Depth psychology has shown (doubtless to the. point;, of sa.t.iety) that the evolution of a religious and moral personality, is linked to the dynhmic'drives of ifiapulses and tendencies of instinct, and emotion which we carry along with us from earliest infancy to adult life. Ac-cording as the liquidation of ce.rtain psychi~ conflicts has been more or less successful, habit~ and moral or spirit-ual attitudes assume very different characters. In certain instances, repression and sublimation will facilitate ,the practice of virtue and thai.pursuit'of sanctity; in others, they will make virtue and holiness, at least in appearance, very difficult or even altogether impossible. Therefore, in the quest for God, the-Christian must not only adapt himself to his nature as he finds it, but, in ad-dition, undergo to a degree very difficult to estimate the inbuilt necessities springing from the past. Why seek to deny it? There are ill-favored creatures who, so far from being naturally equipped to live a truly spiritual life, are not even fit to live a life in accordance with common morality. They will never be so thoroughly good as they might otherwise be simply for lack of discipline and con-tr61 aiid will drag along through weakness after weakness t6'~the end of their lives. Their sense of judgement is warped, their wills debilitated: how can they aspire to personal holiness? Yet, is sanctification to be made de-pendent on the chance that on~ has or has not a healthy hormone balance, or that one is blest in one's psycho-logical makeup or has been guccessfully educated? Some-times, it takes so little (a thyroid'deficiency, the awkward or rough meddling of a teacher) to change the course of one's life. "If Cleopatra's nose had been shorter . " Is the longing of a Christian for sanctity to be similarly sub-ject to accident, to that "grain of sand in the ureter" which, according to Pascal, upset the, Whole map of Europe? To avoid so scandalous a notion, we must first take care to have a right idea of the meaning of sanctification. We must not'confuse it with the attainment of purely human perfection or even~ with the moral perfection Health and Holiness VOLUME 201 1961 43! ÷ ÷ ÷ Marcel Marcotte, REVIEW FOR RELIGIOUS 432 which makes saints so attractive. In essence, sanctification is the act by which God divinizes man. This action occurs in the spiritual order, an order the harmonies of which are not necessarily echoed in the outward behavior and visible appearance of the man God has sanctified. In re-lation to this action, one's psychological makeup is of no importance. Whether a man be endowed with a nature favorable to the acquiring of virtue or is a neurotic ob-sessed by the flesh or by guilt or scruples, it is enough for him to say "Yes" to God, to cling to Him in his soul of souls, beyond all temptation, all childish fear, in order to be swathed in divine grace and himself made divine. On this point, Saint Francis de Sales says: It is beyond question true that our souls ordinarily take on something of the traits and tone of our bodily lower nature . A body weakened and distracted by much pain cannot but in-hibit the vigor and spontaneity of the soul in its performances. But nothing of this is in anyway prejudicial to the spiritual actions of the soul. As pleasing to God as such actions can be when done among all tlie pleasures of the world, they are even more so when done with greater trouble and pain . We must not be unjust to ourselves and demand more of our-selves than we can do. When our bodies and our health give us trouble, we must, at such a time, expect of the soul only acts of submission and resignation and that holy union of ou~' wills with the good pleasure of God, which is formed in the highest reaches of the soul. As for our outward actions, we must direct and perform them as best we can and be conr tent therewith, though our hearts mislike it and the going be slow and heavy. Nevertheless, the fac( remains that sanctity, in the usual sense of the word, requires certain conditions, which are not given to everyone. For example, an idiot finds himself, as such, incapable of that renunciation of sin and of that assent to grace which are essential ,in the spiritual life. Just as a certain healthiness of the nervous system is needed before the moral consciousness can un-fold, So, too, in the order of sanctity, a certain psychologi-cal healthiness is necessary before that love, thanks to which one renounces sin in order to give oneself utterly to God, can unfold. In what does this healthiness consist, without which sanctity becomes impossible~not that sanctity which exists in the hidden mystery, of the sou! but the sanctity we find in the faces, in the words and the actions of those whom we call saints? There are certain characteristics, certain somatic and psychological qualifications which are necessary so that the fruit Of divine grace .may grow and show itself in the form of Christian virtues: for ex-ample, mildness, temperance, purity, brotherly love. If there are serious deficiencies in one's makeup, the soul will struggle vainly to remain faithful; all its efforts, at least in appearance, will remain useless. True, in the eyes of God, "who searches the reins and the heart," all these struggles, endlessly abandoned and endlessly lost, will have contributed to the sanctification of the soul. But for the bystander, and often for the soul itself, hypnotized by its own weakness, this mystei~ious but real sanctifica-tion will never be verified. It will not even be verifiable. It may even happen that priests and experienced spiritual directors will fail to recognize the value and the merit of these hard-fought spiritual battles which always end in a checkmate. But such a lack of understanding--wit-ness the lives of the saints---often forms a part of the means God uses for the spiritual progress of souls. It is a kind of night added to that night in which souls struggle only to make the darkness darker and faith more meri-torious. Yet, the darker the night, the nearer, the more lovely the stars. "Close your eyes, and you will seel ." God has a way all His own of dealing with the emptiness surrounding the soul. It is at the moment when He ap-pears to be forevermore far away that He is often closest. "If you had already found Me," God says to Pascal, "you would not look for Me." The important thing, then, is the search for God, the effort, as the accepted phrase is, toward sanctity while trying evermore in one's life to accept the divine will, even when that will rules that we make our way toward God stumblingly, foundering in the earth like plough-oxen, we who were made to fly high in the heavens like eagles. There are two kinds of saints, says Father Beirnaert. There are the saints with ill-favored and difficult personalities, that mass of people ridden with anxiety, aggressiveness, and love of the body, all those who bear the intolerable weight of having been born as they were, those whose blighted hearts will al-ways be nothing but a knot of snakes, unlucky because they were born with repulsive faces, or because they have never been able to identify themselves with a father. They are those who, unlike St. Francis, will never in their lives charm a bird or pet a wolf of Gubbio; those who sin and will sin again; who will grieve till the day they die, not because they lost their temper a little but because they keep on committing the same filthy, unmentionable action. They are that vast crowd whose sanctity will never shine out in this world through their personalities, who will rise up only on the last day to glitter, finally, in eternity. They are saints without the honor of the name. At their side are the saints blest with attractive personalities, the pure, strong, sweet saints, the model saints, the canonized saints and the saints fit to be canonized, saints with hearts as free and wide as the seasho~'e; saints whose being, like a per-fectly tuned harp, forever sings out the glory of God; wonderful saints, who encourage the advances of grace and in whom we touch a grace-transfigured nature--the recognized, the cele-brated, the great saints, who trail a shining splendor through history. Both kinds of saints are brothers. Those saints whose per- 4- 4- 4- l;ealth and Holiness VOLUME 20, 1961 sonalities are haunted by m'onsters and those in whom angels dwell have the same basic experience, and they speak Of God and of themselves in the same words. They are of the same bourn, the same world; a world where the only grief is to find oneseff so unworthy of God, and the only happinesg is to be loved by Him and to try to give Him love for love. For us, here below, they are different. Before God, they are alike. And we shall see this in the day of the Lord Jesus (Etudes, t. 266, pp. 63-64). Once more, pure holiness can and sometimes must adapt itself to certain bodily and psychological states which will give their stamp to the outward aspect and ac, tions of a Christian, without, for all that, compromising his inner adherence to the divine will and, therefore, without hurting the life of charity in him. "In the evening of'life," says St. John of the Cross, "we shall be judged~on our love." For each and all of us, it is simply a question of love and, therefore, of choosing, according to the meas-ure of freedom that has been given us, between good and bad, between the perfect and the imperfect. In propor-tion to this, God Himself comes to meet us so as to share His life more intimately with us, before finally, bringing us into His beatitude. ÷ ÷ .÷ Marcel Marcotte, S.]. REVIEW FOR RELIGIOUS 434 THOMAS DUBAY, S.M., ' ' The ,Superior's Predept and God S Will One of the first pro~ositions a.tyro meets in a religious novitiate ,is one to the~effect that a '~superior's directive is "an expression of God's wilV' for .him': If'a religious wishes to know what God' desires of him,~ he need only listen to;accept, and execute the~precepts of his superior. Unfortunately, this early lesson'-'is subject to ambiguity and confusion. And more unfortunately, it can happen that the novice may embrace for life an incorrect interpre-tation of the~,ambiguity or he may simply, practice reli-gious obedience in a pekdffring cloud ofmisunderstand-ing. Does a superior "manifest,God's will" to a subject? If. he does, what does the expression mean? If he does not, ought we to modify our instruction°on this facet of obe-dience? Before attempting an immediate answer to" these, ques-tions, I should like to ask the reader to consider'a philo-sophical and theological antecedent; namely, the problem of how a man can conform his will to the divine will. A conference or retreat master ,can easily advise his listeners to conform their wills to the will of God, but to what ex-tent this conformity is possible and how itls to be achieved is not at all so simple as might appear on the surface. And-, yet a mature and accurate understanding of religious obe-dience would seem to require that we delve beneath the surface and discover~ what-precisely~ we are doing when we obey. For the attainment of this understanding we can follow no better guide than St. Thomas Aquinas. To tinderstand the Angelic Doctbr's doctrine on the precise °fiaanner in which a man is bound to conform his will to the divine will, we must, as Thomas does, dis-tinguish betweeh what may be called a material and a formal conformity.1 In an act of willifig we notice that there are two elements involved: the thing willed and the 1 Summa theologiae, 1-2, q. 19, a. 10~, c. ÷ ÷ ÷ Thomas Dubay, S.M., is spiritual director at Notre Dame Seminary, 2901 South Carrollton Avenue, New Orleans 18, Louisiana. VOLUME 20, 1961 ÷ ÷ Thomas Dubay,. S.M. REVIEW FOR RELIGIOUS 436 motive for willing it. Willing an act of kindness, for ex-ample, implies first of all, the sundry components of the benign deed, and, secondly, the motive or reason for willing that deed. The activity willed (here, the kind deed) is called the material element, while the motive or the reason~why (for example, love for God) is the formal element. It can happen that even when they will opposite real-ities two created wills can be good provided their- motives are good. St. Thomas uses the example of ttie execution of a thief. The judge wills his death, whereas the thief's wife does not will it. The wills are opposed as regards the material element, the fact of the executiori; but they can both be good provided the judge wills the death for a good reason (thecommon welfare) and the wife opposes that death for some evil consequent on it (for example, harm to her family). Because the judge has care for a more universal good, the community, and the wife for a less universal one, her family, both can will opposites and yet be good as long as their reasons are worthy. The° reader will understand that we .are not suggesting that any action at all may become morally good merely by the presence of a good motive. A man may not stem five dollars in order to buy his wife an anniversary gift. We are simply stating that two wills can at times be opposed regarding one action and yet both be willing rightly. We are now in a position to apply this principle to our problem of conformity to God's will. As St. Thomas points out, God as the Maker and Governor of the whole universe knows and wills .whatever He wills under the aspect of the universal good, which is His very goodness. A created will, on the other hand, knows some particular good and sometimes wills it for some reason that is good on a particular scale but not good from the point of view of, the more universal. For example, the avoidance of a spanking is a good from the particular or limited aspect of a child's physical well being, but itsoadministration may be better from the universal and wider aspect of his whole welfare and that of the family. In orde~ for a man to Will well some particular good he must refer it somehow, to the universal good; that is, to God. This referral, this motivation to the last end is the formal element in willing and must be present in a volitional act in order for that act to be rightly ordered. A man, therefore, conforms0his will to the divine will when he refers all that he does to God, since God Himself refers all to His own glory. This is a formal conformity and must always be present in a human act. A man, how-ever, need not and cannot always materially conform his will to the divine will as regards particular acts. It is sufficient that those particular acts be good in themselves and be referred to God, for in so acting man is operating as God wants him to operate~ even though God may not actually will this or that particular act. Hence, a material conformity to the divine will is ,not always required or even possible. Why do we say that a material Conformity to God's will is not always required or even possible? The reason is simple~ We often do not know what God wills as re-gards particular acts. We surely know that He wills us to do all for His sake, but that is a formal conformity, the ordering of all to Him. On.the other hand,.we~frequently do not know whether He .prefers.us to do on~ thing rather than another. I know He wants me'to tell-the truth when I am rightly questioned, but I do not know with certitude whether in ten minutes I should still be writing or visit-ing the BlesSed Sacrament. I know He wants me to obey canon law and my religious rule/but I may not know whe!her He really desires that I make~ tfii.s or that ex-cepaon to them. What ought I to do in these cases? I shbuld use my reason, follow the principles~of.sound ~asceticai theolggy, and exercise the virtue of supernatural prudence. God undoubtedly wiils that I do these latter, but the fact re-mains that once I have made my decision there may or may~ not be a material confOrmity between my will and His. Such,' however, is quite a Satisfactory situation pro-vided that what I do is good and is ordered to Him. In other words, material .conformity may' be lacking, but formal conformity may not. , ~pp!ication to Religious Obediencei: Can we, then, say that a religious Superior manifests tile will of God when he gives' a directive to his subjects? Surely, if the superior merely reiterates a precept of the natural or divine laws, he is indicating the divine will, but he is hardly manifesting it. ,That will is usually al-ready manifested to the subject, 'remotely by human tea, son or supernatural revelation, and proximately by in-struction he has received. As regards other matters (and they are commonly practical on~s) the superior cannot be said tO manifest the divine intention for the obvious rea-son that he does not know what the divine intention' is. If Father Superior tells Father Jones to suspend convert instruction classes during the summer, he is not neces, sarily manifesting God's will to Father Jones. Short of a private revelation Father Superior cannot know with certitude whether God really desires that suspension or not. All he can °do is.Use his experience, reason, and supernatural prudence in coming to a,decision and then hope he is doing what God wants. When Mother Pro-vincial assigns Sister Alice to teaching rather than to ÷ ÷ ÷ The Superior's Precept VOLUME 20, 1961 437 ÷ ÷ ÷ Thomas Dubay, REVIEW FOR RELIGIOUS nursing, Mother is not necessarily declaring the divine mind, because God may actually know that Sister Alice is better fitted to be a'nurse. I would say, then, that, simply speakin.g, a religious superior does not manifest God's will when he issues a command. In an improper sense, however, the superior may be said to manifest God's willAn his precept insofar as God wishes the subject to carry~ out what His representative has commanded. While it is true-that the fulfillment of this command is willed by God, yet the command itself does not properly manifest'anything but the superior's intention. I think it would be re.ore correct to say that by his precept a superior gives his subject the opportunity to do God's will, that is, to obey. It would seem wise, therefore, not to use this.expr~ession in an improper sense because it is misleading and confusi.ng. There-is no mani-festation of what we may call the content of God's will. By his obedience, then,, a religious conforms his will formally to the divine will when he orders his obedience to the divine glory through the virtue of charity. There is, secondly, a material conformity insofar as God wills this precept to, be carried out. There may or may not be, thirdly, a material conformity as regards the content of the precept. The reader will notice that our whole position on the superior's inability to manifest with certitude the con-tent of the ~livine will rests on his ignorance of that will. Hgw can~we establish that ignorance? Really, it needs no establishing because it is obvious on a moment's" reflec-tion. St. Thomas himself saw no difficulty about the matter. "Although we cai~not know a proper end, we can know the ultimate end from whom issues all the goodness found in proximate ends, so t.hat we may direct all we do to God, who made all things for Himself."z "The just on earth, whose will clings to the divine goodness, and yet do not so perfectly contemplate it (as the blessed do) that they clearly see the ordering ofoevery actiop to it, are conformed to the divine will as regards thos_e things whose character th~ey perceive . ,,s The Saint's last remark is most clear: "In particulars we do not know what God wills, and a~s regards.these we are not bound to conform our will to the divine will.''4 ~ St. Thomas readily admits our ignorance of the divine will in many details of human life, the proximate ends as he calls them. We need. only apply his thought to reli-gious obedience and _we have the basis on which our above explanation rests. But can a superior because of his sharing in the divine 1 Sententiae, d. 48, q. l, a. 3, ad 6; see also article 4. De veritate, q. 23, a. 8, c. Summa thkologiae, 1-2, q. 19, a. 10, ad I. ruling authority somehow claim to set forth what we have called the content of the divine will? I think not. No man, be he superior, equal, or inferior, can rightly claim to manifest the mind of God unless God in some way re-veals His mind and ratifies, the claim. God's mind is God and~He is unsearchable. Hence, if a mere man may be said to make known God's mind or His will, that man must have some divine-assurance that such is the case. Does the religious superior have this assurance when he directs his subordinates in the observance of their vows and constitutions? The teaching Church, the Roman~ Pontiff and the bishops in union with him, certainly enjoy this assurance when they intend tobind in their authentic teaching (See Mt 16: 16"19; 18: 18; Lk 10: 16; Jn 20:21).~But does a re-ligious superior as such share in these divine commissions in any way that would permit him to claim that he, too, reflects the .divine will in 'his decisions? We ~may note, first of all, that on the one hand a religious superior, qua : talis, does not possess any special teaching authority in : the Church. On the other, Plus XII made it clear that the i ruling power of ~'eligious superiors is,;a participation in the divinely received ruling power of the Supreme Pontiff ~ himself. Speaking to.the superiors general of orders and .~ to other religious superiors, the Holy Father remarked -" thgt "you have been appointed tO a certain participation " in Our apostolic office," and then enlarged his thought: "Thus in this,.part of Our office, most beloved sons, delegating to you some of Our supreme jurisdiction, either directly by the code of canon law or by your insti-tutes and their rules approved by Us, and setting the foundations of your power which is called 'dominative,' We have assumed you as sharers in Our supreme office. Hence, it is that We are .very much concerned that you exercise your authority according to Our mind and that of the Church.'5 Does this participation in the apostolic governing power give a religious superior some capability to manifest God's will? To answer this last question we must distinguish be tween a mere ruling power and a teaching pbwer. Even the Church herself~, does not claim infallibility in as, pects of her universal laws unconnected with doctrine, and therefore, she does not claim in them to bg represent-ing what we have been terming the content of the divine mind. In setting twenty-four years as the minimum age for the reception of the priesthood even the Holy See would not'claim that it knows the content of the divine mind on that question. While God may conceivably prefer some other age limitation, yet it is His will that 6 Translated from L'osservatore romano, February 12, 1958, p. I. ÷ ÷ ÷ The Superior'$ Precepg VOLUME 20, 1961 439 ÷ Thomas Dubay, $.M. REVIEW FOR RELIGIOUS 440 bishops obey the Church's actual determination of twenty-four years. If the hierarchy itself, divinely endowed with a right to govern men to eternal life, cannot at times be sure that its laws express exactly the divine preference, it can come as a surprise to no one that we deny any such certainly to a religious superior who merely participates in the Church's ruling authority on a delegated basis. When a provincial superior of religious men appoints a priest to the mission band or when a local superior of religious women directs a sister to wax the floors on Saturday morning, it is not objectively sure that the priest is best suited for mission work or that the sister ought not rather be doing background reading in her teaching field. Yet it remains true that both the priest and the sister may be sure that God wills them to give missions and wax the floors respectively. While the two superiors may not6 have manifested the content'of the divine will, both of them have issued directives that God, as a matter of fact, wants implemented by two religious who have received two specific precepts. Even though the religious superior does rule through a participation in a divinely-given governing authority, he has nonetheless received no divine assurance that his commands are always going to conform to the objective truth of things. The subject, then, sees God in his supe-rior not in the sense that the superior's word must be taken as God's own word, but only in the sense that the superior's command is .given by one who has God's authority to give it. The distinction is important. On the one hand it obviates the untenable conclusion that a re-ligious superior is immune from error in his decisions as superior, and on the other it preserves the necessary postulate that a superior's precept is given on no mere human basis. In view of what we have said one could hardly miss the conclusion that a religious superior ought to weigh carefully the directives he gives. Even though it would be unreasonable to expect him to be objectively right in each of his decisions, yet he should make every effort consonant with the gravity of the matter.to be objectively right. Because he rules with a divinely authorized delega-tion, he should take care that his directives be as closely in accord with the divine intentions as possible. Reli-gious government by whim, directives issued by worldly prudence, commands based on favoritism, prejudice, or misinformation are wholly unbecoming in men and women who rule in such wise that their precepts some-e Our use of the word "may" indicates naturally enough that the two superiors may, as a matter of fact, be indicating the content of the divine will. "May not" suggests also "may." how flow from a divine authorizati+n. Traits of the good superior, then, most assuredly include supernatural pru-dence, a personal selflessness, and a willingness to take and follow counsel. We must note correlatively~that what we have said in this article does not absolve a subject from a perfect obedience to his superior. The fact that God may not "agree" that the decision contained in a particular com-mand is the wisest of all choices does not mean that the subject does well in refusing an obedience of execution, will, and intellect (the last, insofar as it is possible). In other words, our discussion is meant to clarify, not to damage the perfection of our obedience. ÷ ÷ ÷ The Superior's Precept VOLUME 20, 1961 44! R. F. SMITH, S.J. Survey of Roman Documents ÷ ÷ R. F. Smith, S.], REVIEW FOR REI.IGIOUS In this article those documents will be summarized wliich appeared in Acta Apostolicae Sedis during June and July, 1961. All page references in the article will be to the 1961 Acta (v. 53). A New Encyclical On May 15, 1961 (pp. 401-64), Pope John XXIII is-sued a new encyclical, Mater et Magistra (Mother and Teacher), to commemorate the seventieth anniversary of Pope Leo XIII's encyclical on social matters, Rerum Novarum. In the introduction to his encyclical, the Pope observed that just as Christ, though primarily interested in the spiritual welfare of men, was also concerned with their material welfare, so also the Church takes care of the spiritual good of men without neglecting their ma-terial, economic, and cultural needs. Passing to the first of the four parts into which the encyclical is divided, His Holiness sketched the evils of the economic and social situation of the nineteenth cen-tury, evils which occasioned Rerum Novarum. The Holy Father then listed the chief principles of Catholic social doctrine as laid down by Leo XIII and as afterwards en-larged and amplified by Pius XI and Pius XII. In the second part of Mater et Magistra, the Vicar of Christ took up and developed certain points of the teach-ing found in Leo XIII's document. While the economic order/ he pointed out, is the. creation of the personal initiative of private citizens, still the State must see to it that economic development benefits all the citizens. This, however, must be done in accordance with the principle of subsidiarity enunciated by Pius XI in Quadragesimo Anno, a principle which protects the personal initiative of individual persons. In this connection the Pontiff con-sidered the matter of modern economic and social plan-ning which involves public authorities in matters as crucial as the care of health or the controlling of pro-fessional careers: Such planning, he remarked, brings many advantages and satisfies many personal rights;, how-ever, it also makes juridical control of hurfian relations more detailed and creates an atmosphere which makes initiative and responsibility difficult. Hence, such plan-ning should be realized in such a way as to draw from it all its advantages and to remove or restrain its disadvan-tages. ¯ .," Pope John then turned to consider the question of "the remuneration to be given to workers. ~AI1 workers, he af-firmed, should be given a wage that:allows them to live a truly human, life and to face with dignity their family responsibilities. Other factors;~.however; must alsb be considered: the worker's effective contribution to produc-tion, the economic state of the enterprise, ~he require-ments of the common good,both of the country and of the entire world~ " The economic'wealth of a people,., the Pontiff went on to say, must not be judged merely.by, its total aggregate wealth, bht also by its efficacious distributidn~throughout the entire populace. One of the most desirable ways of achieving this distribution~ is to permit th~ w6~kers to participate in the ownership of the enterprise. One last necessity for a just economic system was,underscored by the P6pe'when he obseiwe6that~if the structure of an economic system is suEh~that it compromises human dig-nity by systeinatically removing a" sense of-responsibility and of initiative in the 'worker, then .the system is un-just, even though through it riches are accumulated and distributed according to the rules of justice and equity. Hence the continuing importance today of artisan and co-operative enterprises. And in large enterprises, workers should have an active part, the enterprise becoming a real community with relations between employer and employee marked by mutual appreciation, understand-ing, and co-operation and by a mutual,grasp, of,:th~ en-terprise not,merely as a source of income but,,as the ful-fillment of a duty and°the rendering of a service.:~Workers, he.said, should not be reduced to being merely execu'tors of work, entirely passive in regard to decisions that regu-late their activity. Here the Pope stressed the desirability of associations of workers and the need that the influence of workers'should be extended beyond the limits of~their individual productive units. The Holy Father turned next to the matter of. private property, observing that the modern growth of the dis-~- tinction between the ownership of capital and the man: agement of the larger economic entities, the increase of social insurance and security, and the greater confidence in income and rights from, labor,rather'than from capital ÷ ÷ ÷ Roman, Documen~ VOLUME ;'0, ÷ ÷ ÷ R. F. Smith, $.]. REVIEW FOR RELIGIOUS 444 do not diminish the natural right of private ownership. This right, he said, is fouflded on the priority of individ-ual human beings as compared with society,,is necessary for free and personal initiative in the economic field, and prevents the stifling of freedom. Not only must the right to private property be recognized; equally neces-sary is the recognition of the natural right of its effective distribution among all social classes; added to this must be the acknowledgement that a social function is intrinsi-call~ linked with the right, of private property, for the goods of the earth have been destined by God for the worthy support of. all human beings. In the third part of the encyclical, Pope John took up a consideration of new socio-economic problems that face the modern world. First among these is the extensive exo-dus of farm populations to urban centers. While many reasons lie behind this exodus, the Pope pointed out that among these reasons is the fact that the farm sector lags behind other sectors, in productivity of labor and in living standards. Hence public authorities should see that essential services (education, roads, utilities, and so forth) in the country are suitably developed. Improved produc-tion methods and selective agriculture should be encour-aged. In the assessment of taxes, it should be remembered that in ,farming returns come slowly and are exposed to greater risks; the same considerations should lead to a special credit policy for farmers. Social security and in-surance systems should not give farmers allowances sub-stantially lower than those granted to industrial and other' sectors; there should be an effective system to protect farm prices. At the same time, rural workers should keep in mind the rights and interests of other types of workers as well as those of the common good. They should con-ceive their work both as a vocation and as a mission, as a call ~from God and as a contribution to human civili-zation, The Holy Father next took up the matter of relations between developed and underdeveloped countries. Hu-man solidarity as. well as the doctrine of the Mystical Body forbids that political communities with abundant resources remain indifferent tO the misery and hunger of underdeveloped-areas. Countries with an excess of consumer goods, especially farm products,, should give emergency, aid to the indigent and needy of other coun-tries. This, however, should be ,accompanied by scientific, technical, and financial help to remove the causes of *underde~elopment. In the execution of this aid, social progress should grow simultaneously With economic progress, the native characteristics of the country should be respected, and political interestedness--another name [or colonialism--should be avoided. In giving such aid, it should always be remembered that technology, economic development, and material well-being are and must re-main secondary to spii~itual values. At this point the Pontiff showed how the entrance of the Church into a country has always restilted in social and econbfiaic better-ment. With regard to the problem of the increase in popula-tion and the sufficiency of mea'ns of sustenance, the Vicar of Chi'ist remarked that in a view of the world as a whole there does°not seem tobe at least for the moment and the near future a great difficulty. In any.case ~here is no need for solutions such as birth control which offend the moral order established by God. Even in individual countries and regions where there is an actual dispib'- portion between population arid means of sustenance, such means can not be used. The true solution is to be found only in economic development and in social prog-ress brought about in a moral atmosphere. "A provident God," he stated, "grants sufficient means to the human race to solve in dignified fashion even .the many and del-icate problems attendant upon the transmission of life." The last of the problems to be considered by the Pope was that of world co-operation. All problems of any importance, he began, present today supranational and often world dimensions. Hence the different political -communities can not solve such problems on their own and by themselves; accordingly there is a need for mutual °understanding; such understanding, however, is pre-vented today because of the mistrust and fear among nations. This mistrust exists because some political leaders do not recognize the existence of a moral order that is based or/ God. And without God, c6ncluded the Pontiff, science and technology are powerless to con-struct a civilization. In the fourth and last part of the encyclical, the Pope insisted that whatever technical and economic progress there may be, there will be neither justice nor peace in the world until men return to a sense of their dignity as creatures and sons-of God. This is why the Church is a herald of a way of life that is ever modern. From .her doctrine of the sacred dignity of the individual, she has drawn a social teaching that takes into consideration the realities of human nature, the various dimensions of the temporal order, and the characteristics of contem-porary society. This social teaching, he said, is an integral part of the Christian conception of li~[e and should be known, spread, and put into observance by all Catholics. The executibn of this doctrine will be the work especially of the laity whom, in the concluding sections of the en-cyclical, the Pontiff urges to remain close to. the doctrine of Christ and His Church. ÷ 4- 4- Roman Documents VOLUME 20, 1961 445 R. F. Smith~ S,]. REVIEW FOR RELIGIOU, S 446 Miscellaneous° Documents O~a July 22, 1960 (pp. 3~1-43)~ Pope John" issued an apostoli~ constitution dstablishing an exarchate foi: Ukranians of the Byzantine Ri~e living in .France. The see of the exarch will be in Pari~ and~he will be a ~uffr~igan of the archbishop of Paris; the power of the exarch will be exercised cumulatively with that of the loc'al ordinaries of France. On the sameday (pp. 343-44) a similar exarch-ate was estabhshed for those of the Armeman Rxte hwng in France. On April 23, 1961 (pp. 314-18), Hi~ Holines~ spoke to members of various Oriental rites, exl~ressing his admiration for the grandeu~ of Eastern Christianity and the hope that it will find'in the Pope "the sweetness of David and the wisdom of Solomon." On Pentecost, May 21, 1961 (pp. 358-62), His Holiness delivered an al-locution after he had consecrated fourteen mi.ssionary bishops from Africa, America, and Asia. He told his listeners tha t the. riew bishops w.ere the flowers of the new churches of Africa and Asia,~urged the new bishops to study the cultures and histories of their peoples and to work and firay that these be~b'enefited by the redemotion, and re'~all'ed the centenary of the dea'th of Bish~)p de Mazenod, founder of the Oblates 9f Mar~ Immaculate, one o~ the gre.at nanies in the modern renaissance of mission.activity. On November 24, 1960 (pp. 346-'50), the Holy Father'issued an apostolic c6nstitution establishing the hi.erarchy in Vietnam- with a division into three ecclesiastical provinces. On May 27, 1961 (p. 388.),. the Sacred .Cong~egation'bf Rites issued a declaration according to _which a ferial of the fourth class i~ never to be commemorated in a festive or votive Mass,. even though it be a conventual,, one. Accordingly~the f611owing numbers of the new code of rubrics are to ~be modified to read: N.-26. All ferials not mentioned in Nos. 23-25 are ferials of the fourth class; these ar~never commemorated. N.-289_. [At the beginning] On all'ferials of the fourth clasS . there may be said without a commemoration of the ferial. N. 299. [Second part] On bther ferials the Mass of the pre-cedin~ Sunday is said unless the rubrics provide otherwise. On May q l, 1961, the Feast of the Ascension (pp. 289- 95), Pope John XXIII solemnly canonized Blessed Mary Bertilla Boscardin'(1888-1922), virgin, of the School Sisters of St. Dorothy, Daughters of the Sacred Hearts. Her feast day is to be kept on October-22. In the hom.ily after the canonization, the Holy Father pointed out that the new saint is a l~sson to the~great and wise of this world, for she achieved greatness through humility and ,heroism through hidden sacrifice. He also stated that her sanctity was founded on her family where she learned the secret of constancy, on her catechism which taught her true wisdom, and on her religious vocation which allowed her to give herself entirely to God and to her neighbor. On April 26, 1961 (pp. 381-85), the Sacred Congregation of Rites affirmed the heroic virtue ol~ the venerable Servant of God, Leonard Murialdo (1828-1900), professed priest and founder of the Pious Society of St. Joseph. On'the same day (pp. 385-88), the congregation also affirmed the heroic virtue o1: the venerable Servant of God, Gertrude Comensoli (1847-1903), ~oundress of the Sacramentine Sisters. ~ On April 21, 1961 (pp. 308-14), the Holy Father ad-dressed the First National Italian Congress for Ecclesiasti-cal Vocations. He laid great stress on the influence of priests on vocations, the importance of seminaries for the developing of the human and Christian virtues of future priests, and the need to labor with discretion and zeal for the increase of vocations. On M~rch 25, 1,961 (pp. 371-80), the Sacred Congregation of Religious issued an instruction and statutes to govern extern sisters of monasteries of nun
Issue 16.3 of the Review for Religious, 1957. ; A. M. D. G. Review for Religious MAY 15, 1957 Father Charles Nerinckx . Sister M. Matilda Current Spiritual Writing . Thomas G. O'Callaghan Apostates and Fugitives . Joseph I:. Gallen Roman Documents . R. I:. Smith Book Reviews Questions and Answers Summer Institutes Communications~ VOLUME 16 NUMBER 3 RI::VI I::W FOR RI LIGIOUS VOLUME 16 MAY, 1957 Nu~BER 3 CONTENTS FATHER CHARLES NERINCKX--Sister M. Matilda, S.L . 129 SUMMER INSTITUTES . 142 CURRENT SPIRITUAL WRITING-- Thomas G. O'CaIlaghan, S.J . 143 DELAYED VOCATIONS . 154 GUIDANCE FOR RELIGIOUS . 154 APOSTATES AND FUGITIVES~Joseph F. Gallen, S.J . 155 PRAYER OF POPE PIUS XII FOR RELIGIOUS VOCATIONS. 165 SURVEY OF ROMAN DOCUMENTS--R. F. Smith, S.J . 166 OUR CONTRIBUTORS . 175 COMMUNICATIONS . 176 BOOK REVIEWS AND ANNOUNCEMENTS~ Editor: Bernard A. Hausmann, S.J. West Baden College West Baden Springs, Indiana. i . 180 QUESTIONS AND ANSWERS~- 13. Initiation of Principle of Adaptation . 188 14. Credo in Mass . 188 15. Bowing at Distribution of Communion . 189 16. Principles of Adaptation of Prayer . 189 17. Candidates of Inferior Intellectual Ability . 191 18. Special Ordinary Confessor of a Teaching Brother . 192 REVIEW FOR RELIGIOUS, May, t957. Vol. 16, No. 3. Published bi-monthly by The Queen's Work, 3115 South Grand Blvd., St. Louis 18, Mo. Edited by the Jesuit Fathers of St. Mary's College, St. Marys, Kansas, with ecclesi-astical approval. Second class mail privilege authorized at St. Louis, Mo. Editorial Board: Augustine G. Ellard, S.J.; Gerald Kelly, S.J., Henry Willmering, S.J. Literary Editor: Robert F. Weiss, S.J. Copyright, 1957, by The Queen's Work. Subscription price in U.S.A. and Canada: 3 dollars a year; 50 cents a copy. Printed in U.S.A. Please send all renewals and new subscriptions to: Review for Religious, 3115 South Grand Boulevard, St. Louis 18, Missouri. The story of the founder of the Lorettines F :her.Ch rles Nerinckx Sist:er M. Mat:ilda, S.L. T HOUGH the mills of God grind slowly, yet they grind exceeding small." Sometimes we see results, more often we do not. In the life of Reverend Charles Nerinckx and the story of the founding of the Congregation of the Sisters of Loretto, we see much that is tangibJe; yet there is much that is still intangible. The French Revolution was God's smithy in which Nerinckx's character and missionary vocation were forged and welded; ~the American Revolution and the adjust-ment period that followed saw the birth of Mary Rhodes and the other young women whose youth must h~ive been spent amid the problems of a young country in its new-found freedom. These lives, trained in stress and turmoil, an ocean apart, were being prepared slowly but effectively to converge in a work that has carried on through the years. Charles Nerinckx was born October 2, 1761, in the province of Brabant, Belgium, the oldest of seven brothers arid seven sisters born to Sebastian Nerinckx and Petronilla Langhendries, The father was a skillful physician, a Christian of strong and practical faith too infrequently found among the medical men of Europe of that day; the mother, a woman of solid piety and sturdy common sense. With a view to enlarging his medical practice and securing greater educational advantages for his children, Dr. Nerinckx early moved to Ninove, province of East Flanders. Here it was that Charles, at the age of six, began his primary studies. Having completed his elementary education in the local schools, Charles was sent successively to Enghien, Gheel, and the Catholic Uni-versity of. Louvain. Then, having decided to study for the secu-lar priesthood, he entered the seminary at Mechlin and was there 129 SISTER M. MATILDA Review for Religious ordained in 1785.' The following year he was appointed vicar of the metropolitan parish of St. Rumoldus, Mechlin, over which Prince John Henry Cardinal de Frankenberghe presided as arch-bishop. Father Nerinckx filled this important post for eight years with such zeal as to attract the admiring notice of the Cardinal Archbishop. So, when the parish of Everberg-Meer-beke, midway between Mechlin and Brussels, became vacant at "the death of the aged incumbent, M. Nerinckx was appointed to fill it by the general sut~rage of a board ot~ examiners, who, after the searching examination, o'r concursus, recommended by the Holy Council of Trent for such cases, unanimously awarded him the palm over all other candidates." Father Nerinckx was then thirty-three years of age. The greatest problem encountered in the new assignment was the obstinate apathy of the people towards their religious duties. Beginning with the children, winning their love and obedience, he soon won their parents and elders. Within three years such a profound change had been wrought that the mighty wave of irreligion attendant on the victorious armies of the French revolutionists failed to engulf his parishioners. Leaders of the opposition were naturally enraged. They succeeded in having him proscribed because he refused to take the oath de-manded by the government, an oath at variance with his con-science. Thus forced into hiding, he attended his parish only in secret; finally even this became too dangerous. Disguised as a peasant, Father Nerinckx went to Dendermonde where his aunt, Mother Constantia, was the superior of the Hospital of St. Blase. For months he lived in the attic of the hospital, never stirring abroad in daylight but ministering by night to the sick, to the dying, even to condemned prisoners, and caring for the spir: itual welfare of the sisters who had been deprived of their chap. lain by the same enmity that had made their guest a fugitive. Thus by night he did God's work for others; by day he prayed, medita~ted, planned, studied, wrote, and slept a little. For four years he evaded informers and acted secretly as chaplain of the 130 May, 1957 FATHER CHARLES NERINCKX hospital, yet his priestly zeal urged actioni free and untrammeldd action, impossible in his native land under existing conditionS. To save souls was his consuming desire; the western world, where the harvest was great and the laborers few, called him. He would go t.here. Father Nerinckx volunteered' for the American missions. On his arrival at Baltimore in the fall of 1804, he was appointed by Bishop John Carroll to the Kentucky sedtion of his vast dio-cese of Baltimore whicli embraced the whole of the United States. No'record is left us'~of what the word "Kentucky" meant to the Belgian exile on receiving this appointment. Generous in his ignorance of what life on the American frontier meant for a missionary, "it never was regretted when knowledge, the fullest and the bitterest, was his measure." After a few.months at G~orgetown, where he diligently studied the English language, he set out for Kentu.cl~y .with a colony of Trappist monks bound for the same region. Finding theil mode of travel too slow for h~is ardent zeal he pushed ahead alone and arrived on July 18, 1805, at St. Stephen's Farm, sixty miles south of Louisville. He went immediately to work aiding Reverend Stephen Theodore Badin, then the only priest in the state of Kentucky. At first-Father Nerinckx rode the cir-cuits of the missions nearer the priests'-headquarters, St. Steph-en's Farm, now Loretto Motherhouse; liter, he attended those farther away until, as he learned the country, he took the most remote. For the first seven years he shared the humble cabin, coarse fare, and weary journeys of Father Badin at St. Stephen's; after-wards he took up his residence chiefly at the log church of St. Charles on Hardin Creek, to which church he had added a room for himself. But he was seldom at home; he lived in his scaitered missions and passed long hours in the saddle. He then had charge of six large congregations,.besides a much greater number of mission stations scattered over the whole extent of Kentucky. SISTER M. MATILDA Review for Religious To visit all his churches and stations generally required the space of at least six weeks. When the two priests were together, they often discussed the advisab!lity of a diocese with headquarters nearer than Baltimore. Father Badin had urged it before Father Nerinckx arrived; and the latter, after a very short time in Kentucky, added his urging to that of his companion. When the diocese was created in 1808 and Bardstown named as the see city, the two priests set to work to prepare, for the arrival of Bishop Flaget by building near their own a log cabin for him where the formal installation took place. As in Europe Father Nerinckx had used the children to win the people back to God, so in Kentucky he used the same tactics to preserve and to spread the Faith. He loved these little Kentucky children; their simplicity, guilelessness, innocence drew him to them. But he well "knew youthful minds required more than an occasional lesson in the truths of religion if the Faith was to be preserved. Too, he knew education would eventually come to the Kentucky frontier; and, when it came, it would be education without religion. How could he safeguard the Faith of these little ones? Within a year after his arrival he wrote to his parents that he intended to establish a sisterhood to help him in the work. His first effort was a failure, and in his humility he shouldered the blame as being too unworthy of such an undertaking and urged Father Badin to take over the foundation. Accordingly a convent was begun and speedily completed. It stood about a mile and a half from St. Stephen's. Several young women applied to be the first religious. But God's mill does not grind so fast. He had chosen other souls for this work, and until His time came and His chosen ones were fully prepared the work would not begin.- A bolt of lightning set fire to the building before it could be occupied, leaving, only two blackened chimneys--prophetic symbols to Father Nerinckx of future SUCCESS. Father Badin, crushed as-was Father Nerinckx with disap-pointment at the failure of this cherished project, turned to the 132 May, 1957 FATHER CHARLES NERINCKX more distant missions, leaying the nearer congregations to his co-laborer. For four years Father Nerinckx labored and prayed and hoped. God's time had not yet come; he must wait. Riding the circuit of the nearer missions gave him opportunity to study the whole situation; and his convictions became stronger that a sisterhood would arise, a sisterhood as American as the American pioneer women who would build it. This time the initiative came, not from the priests, but from a member of the St. Charles Cong. regation, a Miss Mary Rhodes who was visiting her brother and sister, earlier immigrants to .Kentucky. Mary Rhodes was born in Washington, Maryland, now the District of Columbia. She had received a convent edu-cation, presumably with the Pious Ladies who had established themselves at Georgetown in 1799 and adopted the Visitandine Rule in 1816. The Rhodes sisters were young ladies of culture and refinement, so it is easy to understand how concerned Mary Rhodes was to see her nieces growing up with few intellectual advantages and no mental ambitions beyond those which their hard-working father and mother could give them. What she could do to help them she did, by teaching them daily. Neigh-bors heard of the instruction that the little Rhodes children were receiving and asked for the same advantages for their daughters; Mary Rhodes's generous heart could not refuse what was in her power to give. She laid her project before Father Nerinckx, sought his approval to give religious instruction and the rudiments of elementary education to the girls who might come, and asked his blessing. Obtaining these, she set about converting a long-uninhabited log cabin into a school. The school prospered beyond the most sanguine expectations of pastor and teacher. The increased number of pupils induced Father Nerinckx to look for an assistant to help Miss Rhodes; this he found in Miss Christina Stuart, a pious young lady of the neigh-l~ orhood who eagerly accepted the invitation. Both young women lived for a time at the Rhodes's home; but, finding the house too' much frequented by worldly company, for ~vhich neither 133 S~ISTER M. MATILDA Review for Religious h:id any great inclination, they fitted up a .second log cabin ~adjoining the school and equally dilapidated and there took up their abode where they could pursue undisturbed their studies and the development of their spiritual life. For their livelihood they trusted, solely in, Divine Providence. Till now, we are told, they had not thought of the religious life; but, with the coming of Miss Nancy Havern,to share their happiness, their labors and privations, such a desire was born. The~e is no record of which soul first conceived the idea of becoming a religious; very like~ly it was Mary Rhodes, as she had been with the sisters at Georgetown; and at least 'she knew some-thing about sisters. Again Father Nerinckx was consulted. Happy as he was at finding such piety and generosity, he prudently in-structed them on the obligations of religious life and the obstacles they might meet under pioneer conditions. But they were not fearful; their trust in Providence was modeled on that of their adviser and spiritual father; and they begged him to give them some rules to live by. He wrote down a few simple rules for the three aspirants, gave them his blessing and encouragement. As soon as possible Father Nerinckx laid the whole affair before the loca! ordinary, Bishop Flaget, "who gave the undertaking his warmest approval and placed it under the care of Father Nerinckx." Father Nerinckx had said that hardships, disappointments, poverty, toi!, death would be their portion through the years; but with trust in Divine Providence and confidence in the watch-ful direction of their pastor they persevered. They increased in numbers and spread to other localities and states until at the present time, 1957, the Sisters of Loretto have 70 houses' in the United States. They staff 106 schools counti'ng grade and high schools separately. These are: 2 senior colleges, 1 junior college~ 21 senior high schools, 1 junior high school, 80 grade schools, and 1 pre-school. They teach in Alabama, Arizona., California, Colorado, Illinois, Kentucky, Missouri, New Mexico, Texas; Virginia, and Wyoming. In 1923 and 1933 they opened houses 134 May, 1957 FATHER CHARLES NERINCKX in China which flourished until the sisters were expelled by" the Communists in 1949. In founding the Institute of the Sisters of Loretto, Father Nerinckx called into service his rich knowledge of' canon law and church history, especially the history of the religious orders of the Church, to which he added a wealth of personal experience and his acquaintance and appreciation'of the rugged American spirit of independence, initiative, and adaptability. The French Revolution had not made him fearful, but it had made him cautious. Therefore, after a three-year trial period of his simple rule based on that of St. Augustine, he journeyed to Rome and submitted it to the highest ecclesiastical, authorities. He petitioned that the young Institute be placed .directly under pontifical juris-diction. This petition was granted; the Institute of the Sisters of Loretto became an exempt order.~in the third year of its existence. The spirit of the Society was determined from its inception. It is the same today. It is succinctly expressed in the words love and sacrifice. In more detail is the following summation from the first printed Holy Rule: The Sisters of Loretto are to impress most deeply upon their minds that the sacred obligation ot: the vows they pronounce are voluntarily as-sumed and must be meticulously fulfilled; silence hnd recollection must be cherished to stimulate an ever more intimate union with the Suffering Jesus and His Sorrowful Mother at the Cross; hardships and labor must be welcomed and embraced, not only as a way of livelihood, but as well. deserved penance for sin and mortification for atonement; and, finally, a great desire and a consistent effort to see religion and morals improve by a pious education of youth. The object, therefore, of the Congrega-tior~ is. twofold: the sanctification of its members, and the education of youth. While Father Nerinckx was busy with the establishment of the sisterhood, he did not neglect his othe~ duties or the organiza-tions he had started in his various parishes and stations for stim-ulating the spiritual welfare of his people. In 1806 at his church of Holy Mary on the Rolling Fork, he established a~ Confrater,nity of the Ros~ary, a children's Rosary Sodality called "Lilietum," a Confraternity of the Scapular; and, in 1809 in St.' Charles 135 SISTER M. MATILDA Review for Religious Church, he founded the first Holy Name Society in thee United States. Records of these organizations are still extant. It is interesting to note that there were 1,100 names on his Rosary roster; more than 600 on his Lilietum or children's Rosary Sodality list; 971 on his Scapular Society record; and 259 on his Holy Name Society register, every name. carefully written in his own hand. That Father Nerinckx was blessed with remarkable and dis-criminating foresight is shown by his efforts in behalf of the colored race in beginning a Negro oblate sisterhood in connec-tion with the Sisters of Loretto. Father Nerinckx was the product of the best European civilization, and he naturally found the conditions of slavery most repellent to his Christian principles. This is disclosed by his paternal solicitude for the wretched lot of the colored man in the United States. Whether by foresight, or by study of the American type of freedom and justice, he must have been convinced that the emancipation of the Negro would Come sooner or later in the young republic for he bent his efforts to .prepare for that crucial time of transition from slavery to freedom. To Christianize and educate these erstwhile slaves and to lead them to the right enjoyment of freedom, Father Nerinckx felt that the best means would be a sisterhood of their own race trained for this arduous work. Conviction for Father Nerinckx meant action, and he set to work. He arranged for the Sisters of Loretto to admit several colored girls into their school. It is on record that some of these became aspirants or postulants in May, 1824; but, after the death~of Father Nerinckx the following August, we hear no more of these young women. Whatever records of subsequent decisions in their regard that may have been kept were lost in the disastrous fire that laid the Motherhouse in ashes in 1858. Dr. J. A. Burns, C.S.C,, in his able work, The Catholic School System in the United States, says that this project of Father Nerinckx's, the Negro sisterho'od, "is in itself sufficient to stamp him'as a man whose educational ideas ran far ahead of his time." 136 May, 1957 FATHER CHARLES NERINCKX Bishop Flaget, greatly~, pleased with ,the success bf the Sisters of Loretto in their educational work for girls, Wished to provide the same opportunities for boys., He asked Father Nerinckx to establish a similar society for young'men, the object of which would be the education of orphan boys and boys of the middle class, "whose poverty so often" prevents the"Church and state from being benefitted by their talents." Father Nerin~kx's mind seems to have been running ~ilong the same lines, for he very readily acquiesced to his superior's request and set to 'work at once. With money collected from his own congreg~ltions and three thousand dollars collected by the sisters, the good missibnary purchased a farm which he named Mt.Mary. The loss of the main building and four smaller ones by fire .early in 1819 blighted the .prospects for the time being .and caused Father Nerinckx to underake a second voyage to Europe to appeal to his countrymen for funds and possible vocations. He returned in 1821 accompanied by several, fine young men, toost of whom joined the Jesuits, among them the renowned Fathers Peter J. de Smet and J. F. Van Assche. On!y three came to Kentucky aS aspirants for the brothei'hood, and one of these died very'shortly after his arrival. During Father Nerinckx's pro. tracted stay in Europe, Reverend William Byrne, who had been appointed to attend Holy Mary's and St. Charles's congregations, had opened a.boys' college on the property .Father Nerinckx had bought. He was decidedly averse, on the return of the older priest, to yielding possession, so Father Nerinckx had re-course to the 'bishop. Of this~ interview .Father Howlett writes, "Father Nerinckx expostulated with Bishop Flaget. over the changed destiny of the farm; but the bishop did not care to dis-lodge Father Byrne, who had begun with his sanction," Rather than give occasion, for scandal~ the weary traveler in humble sub. mission to authority diopped, the matter. Eventually, lacking encouragement, 'funds," and property, he gave up his cherished plans for a brotherhood. 137 SISTER M. MATILDA Review ]or Religious Father Nerinckx was always a student. In his four years of forced seclusion at the hospital in [Dendermonde he must have spent much time in close application, for his manuscripts of this period, if printed, would form eight or ten octavo volumes. They were in Latin, a language in which he excelled. Much that he wrote then and afterwards has been lost, but ~omething still remains in the convent at Dendermonde, and some manuscript volumes" on pastoral theology and kindred subjects may be found in the parish library at Meerbeke. "These show the depth of his trained mind, filled with an elaborate store of Scripture, the Fathers, the history of the Church, and sound theological prin-ciples~" 'Shortly after his death an act of vandalism destroyed all his b~,oks and writings except his little Treatise on Mission-arz'es and an exposition of the Reign of Satan, edited by a Dominican Father from notes left by the Belgian priest. These and his beautiful letters to Bishop Carroll prove he was a master of Latin compositibn. His original Rule, written in English, fbr the Sisters .of Loretto and his hand-penned catechism written in Flemish are' treasured at their motherhouse: Father Nerinckx in his nineteen years on the Kentucky missions built rio fewer than fourteen churches. Some o~ these he literally built with his own hands; in fact, he e~pended some manlaal labor on all Of them. They were mostly of logs; the last on the list was of brick and is still in a good statd o'f preserva-tion. The fourteen follow: H61y Mdry, Calvary, 1805i St. Cl'iarles, 1806; St. Clara's, 1808; St. Bernard's, Casey Creek, 1810; St.' Romoldus (now St. Romuald), Hardinsburg, Breck-enridge C6unty, 1810-1816; St. Paul's, Grayson County, "181.1; St, Augustine's,' Grayson Springs, (~rayson County, 1811; St. John.'s,'Rude's Creek, Hardin County, 1812;' St. John Baptist, Bullitt' County, 1812; St. Anthony's, Long Lick,. Breckenridgh County,i: 1812; St. Benedict's~ Spencer. ¯ Cdunty," 1'815; St. Augusfine's; Lebanon," 1817, finished b)~ Father Deparcq in i820; St. Vincent's,: New Hope, 1819; Holy Cross,.1823. This last is still used as a parish church. ., ~. May, 1957 FATHER CHARLES NERINCKX This zealous Belgian priest loved the house of God." Log churches of necessity h~d tO be plain, their furnishings in k~eep.- ing with the poverty of the faithful; but the pastqr so. ught the very best for the altar, especially for the tabernacle where the Bl~ssed Sacrament was to dwell. Everything connected with the Holy .Mysteries fired his devotion. Unless on a long journey or gravely ill never did he miss offering the Holy Sacrifice. On each of his journeys to Euro.pe, the first, in the interests of the sisterhood, the second, in that of the intended brotherhood', Father Nerinckx accumulated and brought to Kentucky church furnishings, paintings, sacred vessels, etc., estimated at over fifteen thousand dollars. Thus were the humble log churches enriched for divine services. He kept nothing for himself so that it was said at his death that his only legacy to the Lorettines was an unbounded confidence in Divine Providence and a very deep devotion to the Suffering Jesus and the Sorrowful Mary, devotions he instilled into them from the very beginning of the Institute. Having begun the study of English when he was past forty years of a, ge, Father Nerinckx never became versatile in its use. Hence, though learned and of solid judgment, he could never be credited with brilliancy of speech or writing in English. His discourses were plain, mattei'-of-fact instructions, couched in broken English with no ornamental figures, to enhance them. Were it not for his earnestness and sincerity and the spiritual impact of his words, he probably would have been considered a tiresome and disagreeable speaker. He sought not for elo-quence, but only that he might carry God's message to souls; and this he did in his humble, simple speech. Archbishop Martin John Spalding writes of this Kentucky missionary: M. Nerinckx," though kind and polite to all, wasorather austere in his manners, as well as rigid in his discipline. He WaS, however, always 'much mord rigid with himself, than with others. He never lost a mo-ment. He. knew well ~hat a priest who does his duty has little time to spare for idle conversation. Wherever good was to be done, or a 139 SISTER M. MATILDA Review for Religious soul to be saved', there he was. found, by day or by night, in rain or in sunshine, in winter or in summer. When not actually engaged in the ministry, he was always found at home, employed in prayer or in study. Reverend William J. Howlett, author of Life of Req;erend Charles Arerittckx, says: In matters of faith, religion, and moral practices he was stern, and made no compromise with sin and its dangers. Cursing, drinking, horse-racing and dancing were either sinful or productive of sin, and he op-posed them rigorously . If in his preaching he showed no mercy to sin, in the confessional he had the heart of a father for his sinful chil. dren, and in all his missions his heaviest work was in the confessional, which Bishop Spalding says, 'was usually thronged by penitents, from early dawn until midday, all of whom, without one exception, were deeply attached to him.' Nor do we hear that he was in the habit of refusing absolution to any greater extent than a prudent confessor does today.'. Duty was a great thing wi~h him, and when duty called him he brought into action those great powers of mind and soul which he so modestly disclaimed. These characteristics, while they made him diffident" ot himself, gave him a wonderful estimate of the faith and practices of the Church, and a dread of evel-ything that sezmed to him to be a departure from.her teachings or a relaxation in her time-honored discipline. He could never become a heretic, for he held too firmly to what he had been taught; he never could become a schismatic, for authority was to him the most sacred thing in the world after his faith; he never could become a sinner, for the shadow of sin was a nightmai.e ~o him. These three things, with his great desire for the honor of God and the salvation of his own and his neighbors' souls, will be seen to have beenthe guiding motiv'es of his life. In a letter to Bishop England, Bishop Flaget wrote of Father Nerinckx" thus: "His love for retirement wa~ such, tl~at" h~. n~ever ~aid a visit of mere Ceremony. Indeed, hi never vis-i~ edl except when the good of his neighbor or the duty of his ministry made it obligatory to do so . Praye~ appeared to be hi~ grea'tes't, and only solace, in the 'midst of his contifiual labors." And this tribute was from.his bishop. The subject of this sket'ch was a man of action as can be seerl "fro~ the variety of his 'undertakings. There remains one point still to be mentioned,, his interest in the civilizing and Christianizing .6f the Indians. ' When ~difficulties arose in Kentuck~y, Father Neririckx felt that pi~rhaps, they i:ould be effectively and. charitably settled by 140. May, 1957 FATHER CHARLES NERINCKX his withdrawal for atime., He was grieved to see unwarranted changes made in the rule of the Sisters of Loretto and in their schools, and he felt greater changes were still to come. If the changes came from Rome he would gladly accept--but how would Rome know the exact state of affairs? His own methods were cast aside for untried ones. Just what the deciding factor was that sent him a second time into exile, this time to Missouri, he never made known; but to Missouri he went. He performed the visitation of the Loretto house in Perry County, then trav-eled to St. Louis to meet and confer with the commissioner of Indian affairs to arrange for some Indian girls to be enrolled with the sisters at Bethlehem, the Perry County foundation.On his return journey to Bethlehem he detoured to minister to a settlement of some ten families who had not seen a priest for two years. After this last act of charity he was taken ill; he died at St. Genevieve, Missouri, on August 12, 1824. He was buried on the 14th in the sisters' cemetery at Bethlehem convent, Bishop Rosati being present and giving the final absolution. Bishop Rosati is r.eported to have said that he consideredFather Nerinckx's remains ~he most priceless treasure of his diocesel Be that as it .may, he refused Bishop Flage~'s and Father Chabrat's petitions 'for the removal of the remains~ yielding only io the diplomacy of the mother superior of Loretto. The re-enterment at Loretto Motherhouse took place in December~ 1833." : Father Nerinckx's major concrete contributions to the up-building of the Church in K.~ntucky were: the administdrin.g of the sacraments td the faithful.throughout' the" region,-th~ build[ ing of houses of worship, the organizing of districts into parishes, th'e c611ecting and. transportation of.,tho,us.ands'6f dollars~ worth of. church supplies and furnishings which he distributed to poor and needy .churches, two journeys to Europe in the interests of the Church' arid the. sist'e'rhbod which h~. h°ad fotinded in Cdn-~ junction with 'Miss Mary Rhodes and.companioris--the Congre-gation of the Sisters of Loretto, the first purely American sister-hood devoted to education founded and continuing without 1.41 SISTER M. MATILDA foreign affiliation. These, directly or indirectly, can be seen. But 0nly' the"angels of God have recorded his prayers, longings, and aspirations and measured his mental and physical sufferings, the dangers he encountered in traversing the wilderness, his penances and mortifications, his dominant virtue of humility, the frustra-tion of his desire to lead the contemplative life. Instances of some of these could be given, but the full import of them is not ours to record. His spirit lives on not alone in the religious congregation of Loretto, but in the faith of the Catholics of Kentucky, a staunch, vibrant, active Catholicity the seeds of which were planted in pioneer days by the saintly. Belgian exile, Rev-erend Charles Nerinckx. SUMMER INSTITUTES The tenth annual Theological Institute for Sisters will be con-ducted under the auspices of St. Xavier College in cooperation with the Dominican Fathers of the Province of St. Albert the Great June 24 to August 2, 1957. The double purpose of the institute is: to contribute to the spiritual development of sisters and to strengthen the preparation of religious who are teachers of religion. The basic curriculum is open to sisters without a bachelor's degree. An advanced program, for those who have completed the basic course, leads to a master's degree from the Dominican House of Studies, River Forest. For a listing of courses write to: St. Xavier College, 103rd and Central Park Avenue, Chicago 43, Illinois. In keeping with ancient Benedictine traditions and the spirit of the modern liturgical revival, St. John's Abbey, internationally known litur-gical and educational center where students may join with the monastic choir 'in chanting the divine office and may take part in solemn liturgical ceremonies, is conducting summer courses in liturgy and Gregorian chant. These courses, supl~lemented with opportunities for study of modern church music hs well as applied music in voice and organ, are designed to assist choir directors and organists in carrying out the in-structions on church music by the present Holy Father a.nd by St. Plus X. For further information write to: Dora Gunther, O.S.B., St. John!s University, Collegeville, Minnesota. (Continued on Page 175) 142 Current: Spiritual W'rit:ing Thomas ~, O'C~lhghan [Most of the readers of RE~tlE\V FOR RELIGIOUS have not the opportunity of keeping up with the numerous articles which are being written on various points of spiritual theology. It is with the intention of trying to supply for this need that we hope to publish about every six months a survey of current periodical literature. This survey will take the form mostly of quotations from, and synopses of, some of the more interesting articles which have appeared recently. For the most par~ the survey will confine itself to English language periodicals.--The Editors.] general. God Within Q. What is your ideal of sanctity? A. To live by love. Q. What is the quickest way to reach it? A. To become ~ery small, to give oneself wholly and irrevocably. Q. Who is your favorite saint? A. The Beloved Disciple, who rested on the heart of his Maste~. Q. What point of the Rule do you like best? A. Silence. Q. What is the dominant trait in your character? A. Sensitivity. What is your favorite virtue? A. Purity. What fault of character do you dislike most? A. Egoism in Q. Give a definition of prayer. A. A union of her who is not with Him who is. Q. What is your favorite book? A. Tire Soul o.f Gkris/. In it I learn all the secrets of the Father who is in heaven. Q. Have you a great longing for heaven? A. I sometimes feel homesick for heaven, but, except for the vision, I possess it in the depths of my soul. Q. What is your motto? A. 'God in me and I in Him.'~ The young Carmelite who filled out this questionnaire in the first week of her postulancy died ~fifty years ago, at ~the age of twenty-six, after just fi.ve years of~ religious life. Her~ name~ was Elizabeth Catez, but she is known today more dommonly as Sister Elizabeth of the Trinity, or Elizabeth"0f Dijon. TO this young and holy Carmelite ig dedicated the .September, 1956, issue of Spiritual Life, the,gery~ fine Catholic quarterly,,published by the Discalced Carrrielite Fathers. ~This questionnaire is quoted'by Fathbr Denis of the Holy Family, O.C.D. in "A Sketch of the Life of Sister Elizabeth of the Trinity," S,~iritual Life, II (1956), 149-150. THOMAS G. 0'CALLAGHAN Review for Religious In "A Sketch of the Life of Sister Elizabeth of the Trinity," the article from which we have taken the above-quoted ques-tionnaire, Father Denis of the Holy Family, O.C.D., gives a fine introduction to the life and doctrine of Sister Elizabeth. A fuller and more theological treatment of her spiritual doctrine he leaves to two other articles, published in the same issue, by E. I. Watkin and Father Gabriel of St. Mary Magdalen, O.C.D. Father Gabriel says of Sister Elizabeth that "she succeeded in con-structing a lucid synthesis of the spiritual life, corhbining . . . [an] intimate life with the Trinity and progressive assimilation to Christ" (p. 174). In fact, we might say that his entire article, "The Indwelling in Sister Elizabeth of the Trinity," is a develop-ment of that proposition. Those who center their spiritual life on the divine indwelling and who desire to live united to God-within will find in this issue of Spiritual Life some fine, spiritually nourishing matter. They will also understand why Sister Elizabeth, who "found he'aven on earth, since heaven is God, and God is in my soul," is rapidly becoming a favorite among contemplative souls. It might also be added here that Elizabeth's "Prayer of a Praise of Glory to the Trinity" (p. 165). contains exce~llent subject matter for mental, prayer. The Saints St. John, recalling his vision of the blessed, wrote: "I saw a great multitude [of the' blessed in heaven] which no man could number . . ." (Apoc, 7:9). In apparent contradiction to these ~vords there appeared in the American Ecclesiastical Review an excellent and. scholarly article, written by Father John F. Bro-derick, s.J., entitled "A Census of the Saints (993-1955).'" How many saints are there? No definitive list has ever been compiled, although biographical dictionaries exist which run to several thousand names; one for Ireland alone claims three -~ Vol. CXXXV (1956), 87-115. 144 May, 1957. SPIRITUAL WRITINGS thousand. Most of these dwelt in the ancient or medieval periods. But before being able to determine the number of saints, ¯ one would first have to clarify the meaning of the word saint, and then establish what authority has the right to recognize sainthood. For up to and even beyond the year 1000 A.D. the power to designate sainthood was not rest6cted to the Holy See, as is now the case, but was left to local ecclesiastical authorities. When this process later found papal approval, explicit or tacit, it became known as equivalent canonization. But by no means all the early saints have won Roman approval; some lack official approbation of any kind. Their title has come by way of popu-lar devotion on the part of the faithful, or is due to the careless-ness or mistakes of those who put together early martyrologies, etc. Hagiography abounds in problems of this kind. The present article, however, restricts itself to those saints solemnly canonized by the popes, the form of canonization with which we are nowadays familiar. A very carefully worked-out chart, the product of considerable research, forms the heart of the article. It enumerates in chronological order--according to the date of death--all formally canonized saints from the time of the first canonization in 993 up to the present. Also noted are: the liturgical classification of each saint, age at death, year of c~inonization, vocational status (laity, secular clergy, religious), principal occupation, and land of birth. The data therein contained are analyzed in the final section of the article and many interesting points are indicated. Canon-ized saints are discovered to ~otal two hundred and eighty-three, Male saints number two hundred and twenty-seven, female fifty-six. Martyrs total sixty-nine. At death ages ranged from eleven to over one hundred. Wide variations can be detected between the date of death and canonization, the periods varying from a few months to six centuries. Well over one half of the canoniza-tions have been delayed two centuries or more, a factor which 145 THOMAS G. O'(~ALLAGHAN Review ]or Religious must be kept in mind in discussing the failure of North America to produce native saints. The laity has produced about one sixth of the saints; the secular clergy, slightly less; religious, the rest. At least thirty-five saints have been married. Of canonized religious about one fifth were women, almost equally divided between contem-platives and active institutes. In external occupations the widest range is visible, from the lowly housekeeper or farm laborer to the emperor and empress. A surprisingly high number, about forty percent, were engaged in governing as civil or ecclesiastical superiors. Founders and foundresses of religious institutes, very prominent in recent can-onizations, total sixty-six saints. More than one half ~he saints have come from the upper class in society; the rest are about equally divided between the" middle class and the numerically vast lower class. Latin coun-tries account for two thirds of the saints, especially Italy with ninety-five and France with fifty-five. Three saints have been born in the Western Hemisphere, but seventeen have labored there. The current trend is toward more frequent canonizations. In the 632 years between the first formal canonization and 1625, when Urban VIII established the modern regulations, the aver-age was fourteen per century; since then it has risen to sixty. Father Broderick, s.J., made mention of the different social classes of the saints. Another article has appeared recently which throws some light on this subject. Those familiar with second nocturns are well acquainted with parenlibus who were either nobilibus or honestis or pauperibus. But they may not be sure of the precise meaning of these terms. Father Bull0ugh, O.P., writing primarily about Dominican saints in "'Class Dis-tin~ tion Among the Saints," an article which appeared in the August, 1956, issue of Life of the Spirit, helps to clarify the ma, tter. He suggests that these three words designate three 146 May, 19,67" SPIRITUAL WRITINGS distinct social classes and that these social classes in turn. were largely based, at least originally, on occupations. The nobiles were those who had money and property andwere employers; the honesti were merchants or artisans, mostly self~employed, who made a living at thei~r~ own particular work or trade; the pauperes were wage earners, obtaining their money by working for some-one else. (If that is so, it is going to be difficult to find any saints who were born, as the pleasantry has it, of paltperibus sed honestis parentibus.) ~. Liturgy in School Under the 'title, "Toward a Living Parish," Mongignor Martin B. Hellriegel frequently contributes to Worship a serids of' practical suggestions for increasing the li~ur'gical life pa~:ish. His excellent suggdstions, however, need not be limited to the parish ch'urch. Man~, of them could--by a little imagina-tive adaptation--prove most hi.-lpful to Catholic school teachers; even college professors. At times teachers would like to make a few interesting remarks to their classes about some liturgical feast which the Church is celebrating, or they may be looking for ideas as to how the students might celebrate in their school some of the more important feasts. Very often they will find in Monsignor Hellriegel's articles exactly what they are looking for. For example, in the October, 1956, issue of Worship he comments on some of the feasts which occur during that month. He opens the article with some reflections on the feast of the Guardian Angels, offering fine matter which could be used for a talk of three or four minutes to Catholic students. Then he makes some practical points about the way that this feast could be celebrated in the parish. One or two of these points could easily be used by teachers for school. The next feast on which he com'ments is 6ur Lady's Maternity, celebrated on the eleventh of October. This is a much more deeply signifidant "Mother,s Da~,'; than the second Sunday in May. What afine point that would make in talking 147 THOMAS G. 0'CALLAGHAN Review for Religious to children: our Lady's "Mother's Day." Is it not true that many parochial school teachers could easily pass over this feast without even a mention of it? For the feast of St. Luke, October 17, there is a very simple suggestion for a reverent display of the Holy Gospel. This cbuld be used to remind the students not only of "the holiness and dignity of the Gospel, and of the respect we owe to it, but also of our indebtedness to the holy evangelists . . . who have recorded for us the 'God spell,' the good tidings of the life and teaching of our Lord Jesus Christ" (p. 573). Today Halloween is too often identified with "trick or treat" or vandalism. Monsignor explains the original spirit be-hind the festivities held on the eve of All Saints, or Hallow's" Eve (from which is derived the word Hallo,ween). Just the explanation which he gives would be an enlightenment to so many Catholic school children. There are also detailed sugges-tions for the celebration of this feast in a parish, some of which could profitably be adapted for school use. If Catholic school teachers could find the time to glance through "Toward a Living Parish" whenever it appears,' they would surely find some helpful matter for their classroom. Prayer In Life of the Spirit Dora Aelred Sillem, O.S.B., has an interesting article on the relation between liturgical and con-templative prayer.:' Many feel that there is a certain conflict be-tween contemplative and liturgical prayer, that they even attract different temperaments and distinguish vocations. It must be admitted that some divergence does exist: there is the tendency of contemplative prayer to simplicity, while the liturgy has a certain "surface multiplicity . . . with its complexities of cere-monial and chanti its elaborate and absorbing symbolism, its richness of doctrinal content and conceptual teaching" (p. 209}. :l"The Liturgy and Contemplative Prayer," Id.[~' o, l/re Sp]ril, XI (1956), 209-217. 148 May, 1957 SPIRITUAL WRITINGS Yet, if we consider the historical relation between the liturgy and mental prayer, it will become evident that they have long existed together with mutual dependence. The primitive liturgy allowed of pauses for silent prayer, of which our [lectam'us genua and levate are a token survival to which the restored Holy Week liturgy has given back a measure of reality; and Cassian, describing the psalmody of the Egyptian monks, ~hows us how, after each psalm or section of a psalm, a pause was made for private and wordless prayer. In ancient and medieval monastic life, the hours of lectio divina, continuous in theme and sources with the liturgy, were intended to be hours of prayer as well as of study. Towards the end of the Middle Ages, partly perhaps as the more scientific and metaphysical study of theology replaced the older, more devotional and more readily prayerful lectio divina, provision was made, both among monks and friars, for set periods of mental prayer; and this obligation has passed into canon law and into the constitutions of all religious families . At all times, vocal liturgical prayer has been nourished by and overflowed into solitary and wordless.prayer (pp. 215-216). Not only has there been this historical mutual relationship, but the very natures of liturgical and contemplative prayer show their close interdependence. Thus, the author concludes his article with these words: "It is essential to consider liturgical prayer and mental prayer, not as competitors, still less as alterna-tives, but as two indispensable expressions of a single life of prayer in Christo, accepting their diversity not as a tension or a problem, but as an enrichment, convinced of their mutual dependence and of their power to deepen each other indefinitely" (p. 217). Our Lady's Titles Father Gerald Vann, O.P., has a few suggesti6ns--and he insists that they are nothing more than suggestions--about the way that some of the titles of our Blessed Mother in the "Litany of our Lady" might be more fittingly translated.4 Many titles in the Litany are "either poor translations or indeed downright mistranslation~, or at any rate show a lamentable lack of any sense of language, any feeling for the beauty of words" (p. 438). Here are some of the present tittles put side by side with "Notes on Our Lady's Litany," Worship, XXX (1956), 437-441. 149 THOMAS°G. 0'CALLAGHAN Review for Religious some of Father Vann's suggested changes: Mother most amiable --Mother so lovablei Mother inviolate--Mother ever a Maiden; Mother most pure~--Mother of .perfect love; Holy Virgin of virgins--Holiest of all virgins; Virgin most vener, able--Virgin.whom we revere; Virgin most renowned--Virgin whose praises' ,~e sing; Seat of wisdom--Fountain of wisdom; St~iritual vessel--Chalice~ of spiritual life; Singular vessel of dev'otion--Splendid chalice o.f dedication. Father Vann not ohly suggests these and other new translations, but also e~pl~ins in his. brief article the reasons why these new 'titles could be justified as prdferable. Certainly r~an.~, of the chan~es suggeste'd are more ineaningful, as well.as being more beautifully phrased, and would thereby be helpful in our "Litany devotion. The Creation and Fall Those who teach Christian doctrine, whether in the grades, higl~ s.chool, or college, have undoubtedly found many problems in t.ryin, g t.o~interpret the sci:iptural account of the cr~eation of the world ,.and man, of the .origin of woman, of the first, sin, etc. For the first three chapters of Genesis, in which these matters occur, are one of the most difficult sections of the Bible.' But Father "H. J.: Richards, although fully appreciating the difl~- cuities, believes that it is possible to say something worthwhile on ~hese first three chapters and on the essential matter which they contain', without getting hopelessly enmeshed in exegetical difficulties. He fulfills this purpose in "The Creation and the Fall," a very brief but solid and interesting article ap.pefiring in the October, 1956, number of Scripture. The ,author of Genesis, Father Richards insists, was not a scientist. He was ,"concerned with .God's plans for the world and for mankind. He does not set out to teach us natural sciences. He has quite enough to do to teach us our super. natural science, of the one supreme God to whom everything owes it's existence, of man's place in God's scheme, of man's dignity an&his failure to live up to it, and of God's love for him '1'50 May, 1957 SPIRITUAL WRITINGS even in his sin" (p. 114).~ Father Richards shows very clearly how the author of Genesis attains this purpose. Let us give here an example of the refreshing way that Father writes on this matter. After explaining the account of the Creation as it appears in Chapter i, he goes on to write: And if there is a different account of creation in.Chapter 2, with man placed first on the list instead of last, don't let us get so excited over the difference that we forget to see the same point being made, that man cannot be lumped along with ~he rest of creatures. He is unique, and the rest is made for him. And if this time the 'whole story 'is more pic-turesque, with a Divine Potter modelling man with His own hands and breathing into him His own breath, don't let us be so prosaic about it that we miss the main point: man~s unique relationship with God. And if that relationship is illustrated even further by" the garden in which God walks with Adam in the cool 6f the evening, don't let us try ko find the garden on a map. Could anyone have devised a more dramatic way of presenting the clos2 intimacy with himself that God had planned for man from the beginning? It is we who hav~rfiade up the myth of an Old Testament God of thunder and terror and fear. It is not so in Genesis {p. 112}. After the creation of the universe and of man, Father Richards goes on in the same graphic way to explain the origin of woman and the place intended for her by God, the dignity of marriage, the fall of man, and God's love for him even in his sin. This short article is well worth reading. Spiritual Theology Series In th~ September, 1956, issue of Cross and Crown there begins a "series of articles which will explain the meaning and problems of. spiritual theology, or, if you wish, of the interior supernatural life of the Christian" (p. 252). The general title for this series will be "Spirituality for All," The first article, written by Father John L. Callahan, O.P., the editor of Cross and Crown, emphasized "the necessity of growth in charity" (p. 252), for it is in this charity, this l~abit of divine love, that per-fection essentially consists. From this beginning~ the series will proceed as follows to explain I) The foundations of this growth. Divine life is communicated to man through grace, the seed of glorj~ to possess grace necessarily~ im-plies the possession of the theological virtues of faith and,hope: . THOMAS G. 0'CALLAGHAN Review for Religious 2) The cause of growth. Charity is the form, the life, the mover of all the virtues. In the words of St. Francis of Sales: 'A perfect life means perfect charity, for charity is the life of the soul.' 3) The models of growth. Christ is our perfect exemplar of charity, and His Blessed Mother a mirror of that model. 4) The instruments of growth. Divine life is communicated to man through the sacrarhents. 5) The first instrument of growth. This is the healing and cleans-ing work of the divine tool of baptism by which man is incorporated in Christ. 6) The aids to growth. Christ instituted the sacrament of penance to restore divine life lost bymortal sin. With this is coordinated the practice of mortification. 7)' The Mass, a means of growth. The Holy Sacrifice lived by as-pirants to a perfect life is a powerful instrument of spiritual progress. ~ 8) Holy Communion is the food for growth in spirituality, uniting the soul most intimately to the Source of grace and charity. 9) Signs of growth can be the advancement in both the spiritual and corporal works of mercy. 10) The steps of growth through the process of purgation to 1 I) The fruition, which is contemplation, or the actual experience of the divine indwelling (pp. 252-253). Religious in a Diocese The editorial in the December, 1956, issue of Spiritual Life says: "The total function of every Catholic diocese in the world is to gather together as many men as possible into the life of Christ, and commit them to His mission. To do this with maximal efficiency, it needs the unified, intelligent, complemen-tary, planned activity of parishes and religious orders" (p. 201). What contribution can religious institutes make to this total function of the diocese? Father James Egan, O.P., gives the answer in "A Religious Order and the Spiritual Life of a Dio-cese" (pp. 217-226). "The purpose of this article is to explore other [i.e. than schools and parishes] possible services that a religious order or its members can render to the spiritual life of a diocese" (p. 219). If.such is the purpose of this article, it should be of interest to religious. Let us see very briefly some of the contributions which Father Egan believes a religious institute could and should make for the spiritual service of a diocese. 152 May, 1957' SPIRITUAL WRITINGS The first two immedi~lte fruits which should come to a diocese from the presence of a religious foundation within it are: first, the life of prayer and mortification of the religious should draw down God's rich blessings upon all the ~nembers of the diocese, bishop, priests, and parishioners; secondly., the manifest sp.iritual joy and.peace of religious should be a con-stant lesson to all who come in contact with them that true peace and happiness can be found in this world, provided it" is not sought from the world. Some religious .institutes, like the Benedictines, can offer to the faithful, especially those who have grown to appreciate the place of the liturgy in their life, the occasion of assisting, at the liturgy in all its full splendor. Other religious aid the spir-itual life of a diocese by communicating their spiritual treasures to the faithful by means of third orders. Closely linked "to this latter is the practice of spiritual direction. Many diocesan, priests, because of other spiritual demands, simply have not the time which would be required for the spiritual direction of those parishioners who would request and/or need it. Religious foun-dations in a diocese, however, would mean for the laity a greater Opportunity for that spiritual direction which is so necessary for Christian perfection. Among the other activities frequently carried on by religi-ous in a diocese are those of the parish mission, directed primarily perhaps to the conversion of sinners, and the retreat, usually aimed more at the nourishment of a ~ieeper spiritual life. The healthy spread and growth of the retreat movement, carried on mostly by religious groups, has done much for the spiritual life of the faithful in many American dioceses. There is also the c6ntribution Which religious are making in many dioceses of making "available to the. !aity a more intimate acquaintance with theology a~d philosophy as these are linked up with the cult'ural life of the modern world" (p. 224). In this intellectua'l field '~h~re could also be mentioned the help 153 THOMAS G. O'CALLAGHAN .which~ many religious groups, ~particularly the Paulists, can offer by way of convert instruction. '~ Las.tly, it will do well to recall--although it might seem strange --that the presence in the diocese of those religious institutes who have members in the mission field means an opportunity for the faithful of a diocese to offer both men and support to the mission-ary activity of the Church. That is a blessing not merely for the religious insti~tites, but for the diocese as well. "Each religious group," concludes Father Egan, "has its own contribution to make; yet" each must not insist on i~s own good to the detriment of the common good of a diocese, which is in the care of the bishop: ~On the other hand, the bishop must respect the distinctive character of the religious groups in his diocese. With such mutual respect, the common good of all the faithful will" always be served by the united efforts of dios-cesan and religious priests" (p. "22'6). DELAYED VOCATIONS Spiritual directors who are asked about religious orders or con-gregations of sisters that have the policy of accepting older women are frequently at a loss as to where to direct these applicants for further information. If orders or congregations which have such a policy will send their title and address, the REVIEW FOR RELIGIOUS may be able to publish a°list in a subsequent issue. The age limitatioi~s for admit-tance should be specified as well as whether the foliowing classes of women are accepted: widows, married women who ard legally sep-arated permanently with ecclesiastical permission, those who have been ifivalidly married in the past but who have sincerely amended their lives and would-now like to enter the dbnvent. GUIDANCE FOR RELIGIOUS It seems that some who were planning on. using, Guidance for 'Rel,glous, b~,' ~ath~r Gerald Keily, S.J'.~, insummer sessmns ai'e w'on~ . dering, whether they may gtill obtain copies. F6r~kheir information;~we should like to say ~hat the second p~iht~ng of the book is now com-. pleted, and it may be obtainefl~from The Newman Press, Westminster, 154 Apost:at:es and 'Fugi!:ives I. Definition of Apostasy and Flight 1. Definition of apostasy (c. 644, ~ !). ApOstates and fugitives leave religion voluntarily but illicitly, pe~manentiy in the case of the apostate, temporarily in that of ~the fugitive. Both' me~ and women may be apostates or fugitives. Aft ~ipostate from religion is a professed of perpetual vows who either leaves or remains outside of every house of his institute without any valid permission, and manifests externally, either explicitly or impliC-itly, the absolute intention of never returning to any house of his institute. (a) Perpetual vows are necessary, Novices~ and postulant~ can-not be apostates. They are also free to leave religion at any time. A professed of temporary vows cannot be an apostate; nor is he a fugitive if he leaves religion with the expressed inten-tion of not returning, since a fugitive is one who has the inten-tion of returning (cc. 19; 2219, § 3). Solemn vows are always perpetual; but perpetual simple vows, whether in an order or a congregation, also suffice for apostasy. (b) Illicit absence required. The illicit absence necesgary for apbs-tasy is verified by leaving the religious house without any valid permission (explicit, implicit, presumed, tacit, particular, general) or, if one h~s permission to go out, by ~remaii~ing outside the house beyond the length of any valid permission. The re!igiou~ must be illicitly outside any house of his institute, e: g., ~a religious who goes to another .house of his own institute without any permission does not verify the illicit absence demanded for apostasy. (c) Intention of never returning required. "Apostasy demands that religious obedience be cast off completely and not merely to a particular superior or superiors. The ~intention'~ therdfore must be not to return to any hous~ of his institute. The inten- 155 JOSEPH F. ~ALLEN Review for Religious tion ,must also be absolute, not conditional. For example, a religiou~ who has the intention of not returning to his institute unless he is transferred to another house has a conditional, .not an absolute, intention and is not an apostate. He is an apostate as soon as his intention becomes absolute. This intention must be externally manifested. The external manifestation may be by any means sufficient to express an intention of ihe will," e. g., orally, in writing, by gestures, or facts. The intention is manifested explicitly if th~ religious states orally or in writing that he is leaving the institute forever. It is mani-fested implicitly by any fact that implies the intention of leaving the institute forever, e. g., if he attempts or contracts marriage, assume~ a permanent employment, begins a course of ,studies, or has all his personal belongings sent to him. (d) Presumption of such an intention (c. 644, ~ 2)- If there is no certain proof that the religious has ,manifested, this inten-tion, he is p~Tesumed to have done so and to be an apostate after an illicit absence of one month, ,e. g., January. 12-February 13, provided he has not actually returned during this time nor mani-fested to his superior the intention =of returning. Ii~ in these circumstances hE claims that ~he was not an apostate,, he will have to prove his assertion by establishing the lack of at ieast one ~f the essential elements of apostasy, e. g., that he was not absent illici.tly, that he did not express the intention, of. not returning, or .th.at he was-physically or morally unable to return or correspond with his superior. 2. Definition of flight (c. 644, §-3).~ A fugitive is a .professed religigus of either perpetual or temporary vows' or a member of a' society without .public vows in which common life is a grave obligation who: 1° either leaves or actually remains outside every house, of.his institute without .any valid permission beyond three complete ~days or. e'xtemally, manifests, eXplicitl~ or im-plicitly, the intention 'of.prolong!ng his absence for .this same time; 2° ~but with tbe~ intention of returning to at least some 156 May, 1957 APOSTATES AND FUGITIVES house of his institute. An~ professed, oeven of only temporary vows, can be a fugitive. The concepts of leaving or remaining outside without any valid permission are to be understood in the same sense as explained above for an apostate. (a) Beyond three full days. An apostate intends to sever him-self completely from religious obedience, and it is therefore required that he externally manifest the intention of never re-turning to his institute. A fugitive is one who intends to with-draw himself from religious obedience for a notable period of time. This intention also must be externally manifested. There-fore, flight is verified at any moment in an illicit absence that the religious manifests explicitly or implicitly the intention of pro-tracting such an absence for a notable period. Common opinion determines this period as beyond three full days, .e.g., if begun on Monday, the notable absence i~ attained on Friday. The sole fact of an illicit absence beyond three full days is an implicit manifestation of the intention of withdrawing from religious obedience for a notable period of time. However, since many au'thors demand an actual illicit absence beyond three days for flight and say nothing of the case of an intention of notable absence, the crime of flight is not ~certainly vei'ified and the pe'nalties are not incurred unless the illicit "absence is actually prolonged beyond three cJays. When' the'intention or actual absence is for a less~r period, even if for a seriously sinful pur-pose, the case is not consi'dered one of flight but of a mere illicit or furtive departure from religion. (b) With the intention of returning. It is presumed, that the religious has this intention of returning unless he manifests externally the intention of never returning, in which case his intention is that of an apostate. It i~, thdrefore, not ndk~ssary to manifest externally khe~intention of returning, which is' con-tained in the intention of depaFting from the ifistitute' only ]~or a time. If his intention is' never to return to a partidulaF house or houses but to return to at least some hohse of his institute, his in~tehtion is still that~ of a fugitive and 'not o'f an apostate. 1.57 JOSEPH F. GALLEN, Review for Religious Apostasy is not a partial but a complete severance of religious obedience. II. Canonical Penalties for Apostasy and Flight 3. For apostasy (c. 2385). (a) Excommunication. An apostate incurs ipso facto an excommunication reserved to his own higher superior if the delinquent is a member of a clerical exempt institute or to the ordinary of the place where the absolution from the excommunication is given ff the delinquent is a mem-ber' of any other type of institute. (b) Prohibition of legitimate ecclesiastical acts (c. 2256, 2°). An apostate incurs ipso facto an exclusion from the licit exercise of legitimate ecclesiastical, acts. The more general and prac-tical prohibitions of this penalty are that the religious may not licitly exercise the administration of ecclesiastical property as a superior, treasurer, or member of a council, vote in an ecclesias-tical election, or be a sponsor in baptism or confirmation. This penalty remains after his return and after an absolution from the excommunication, but a local or religious ordinary can dis-pe. nse from it in virtue of c. 2237 in either public or occult cases. In more urgent occult cases confessors can suspend the penalty if it cannot be observed without scandal or infamy. They must impose' the obligation of having rec6urse within a month to the Sacred Penitentiary or the ordinary and of observing the man-dates of either (c. 2290, § 1). In an extraordinary case when recourse is impossible, the confessor can dispense and give the mandates himself according to the norm' of c. 2254, ~ 3 (c. 2290, § 2). (c) Privation of privileges. An apost~ite incurs ipso facto a privation of the valid use of all privileges granted by the Holy See to religious in ge.neral and to his own institute, e. g., exemp-tion, indulgence~s. It is probable that he is not deprived of suffrages, since these are not a privilege. This penalty, also remains, as ab. ove, but can be dispensed by a local or religious 158 May, 1957 APOSTATES AND FUGITIVES ordinary., The power of the confessor is the same. (d) Perpetual loss of active and passive voice. If he returns, the apostate is perpetually del~rived of active and passive voice. Therefore, he is deprived perpetually of the right of voting val-idly in any electoral chapter, whether general, provincial, or local, and of the right of receiving validly any offce that is con-ferred by election. He can receive an office that is conferred by appointment, and a religious woman retains the right of voting for the prolongation of the term of the ordinary confessor (c. 526). This .penalty also remains after the absolution from the excommunication. In occult cases it can be dispensed "by the local or religious ordinary, but in publii: cases only by the Holy' See (c. 2237, ~ 1, 3°). The power of the ~onfessor is the same as above. Religious ordinaries can have the po~er of dispens-ing from this penalty in public casek in virtue of a privilege possessed by their institute.' (e) To be otherwise punished by superiors. Canon 2385 com-mands that a returned apostate be otherwise punished by his loc~,l or higher superiors in conformity with the constitutions and in accordance with the gravity of his crime. If any such ferendae senten/iae danonical penalties are prescribed in the constitutions of a clerical exempt .in.stitute, the superior is. ordi-narily obliged to inflict them buts'according to the norms of c. 2223, ~ 3. If" canonical penalties are not so pi'escrilSed; the superiors of the same institutes cain iriflicto canonical penalties, penances, and penal remedies when scandal or special ~ra¢ity was ~erified in the transgression, according~ to the norm of c. 2222, ~ 1. Superiors in other institutes c~ln inflict only the ordinary and private penances in use in the par'ticu[ar institute. ¯ .4. For flight (c. 2386). (a) General suspension. A religious fugitive who is a .priest, deacQn, or subdeacon ind[urs by" the ve.ry ~fact of.t0e.flight a gener~! suspe~ns!on that'~is reserved i,n.:,,exa~ct!y ~Cf. Riesner, /ll~ostates attd Vugitfiw's, /rom "Religious lnstitittes,~91; Jone, :Commentariura in Codicem luris Canonici.'.III, 553; ~Cloran, Pre~ie~'s.an,t Prac-tical Cases, 296. i;59 JOSEPH F. GALLEN Review for Religious the same way as the excommunication for apostasy explained above. The suspension and other punishments of this canon certainly "extend also to thd clerical and lay members of clerical societies 'without public vows. It is probable that c. 2386 does not extend to lay societies without public' vows, since the Code Commission applies it explicitly only to clerical societies and the canon itself speaks of a religious fugitive. Therefore, in fact the canon does not extend to lay societies (cc. 19; 2219, § 1).~ (b) Privation of office. A fugitive incurs ipso facto the pri: ration of any office that he may hold in religion. Office is to be taken in a wide sense and, consequently, includes-that of pastor, parochial vicar, of any sup.erior, whether general, provincial, Or local, of any councilor or treasurer, master or assistant master of novices, of junior p3ofessed, tertians, general or prox(incial sec-retary, principal of a school, director of studies or schools.3 The fugitive is" deprived of all offices he now holds but is not rendered incapable of being elected or appointed to the same or different offices in the future. Since' it is a question of office in the wid~ sense (c. 145), this penalty can be dispensed by the local or religious ordinary,t The power of the confessor is the same as above. (c) To be otherwise punished on his return. Canon 2386 com-mands that the punishments prescribed in the constitutions for returned fugitives be inflicted; and, if the constitutions prescribe nothing on the matter, the higher superior is to inflict punish-ments according to the gravity of the offense. If any ferendae sentenliae canonical penalties are prescribed for flight in the constitutions of a clerical exempt institute, the superior designated in the constitutions is ordinarily obliged to inflict these penalties, ~ Bouscaren, Canon Law Digest, I, 330; Cappello, De Censuris, n. 539; Beste, lntroductio in Codicem, 968; Cocchi, Commentarium in Codicem luris Canonlci, VIII," n. 262; Vermeersch-Creusen, Epitome luris Cano.nici, III, n. 590; Jone, op. cir., III, 555; Schaefer, De Religlosis, n. 1565; Wernz-Vidal, lus Canonicum, VII, n. 521. z Cf. Coronata, Institutiones'luris Canonici, IV, n. 2191; Riesner, op. cir., 102. 4Cloran, op. cir., 86; 204-05. 160 May, 195"; APOSTATES AND FUGITIVES but according to the norms of c. 2223, §. 3. If canonical penal-ties are not so prescribed, the higher superior of the same insti-tutes can inflict canonical penalties, penances, and penal rem-edies when scandal or special gravity was verified in the trans-gression, according to the norm of c. 2222, ~ 1. Higher superi-ors in other institutes can inflict only the ordinary and private penances in use in the particular institute. III. The Obligations of Apostates and Fugitives (c. 645, .~ 1) 5. Apostates and fugitives are freed from none of the obliga-tions of their institute aild are consequently obliged by its vows, Rule, constitutions,~ordinances, and customs. They have a seri-ous obligation in conscience to return as soon' as is morally possible to their institute. To be worthy of sacramental absolu-tion, they must actually return, sincerely intend to return, or at least sincerely intend to submit themselves to the directions of their superiors. If the apostate or fugitive considers that he can no longer fulfill the obligations of the religious life, theforinali-ties necessary for an indult of secularization are to be initiated. If the return of the culpable religious involves grave inconveni-ence, superiors may permit him to remain outside religion until the ,indult of secularization has been obtained.~ These same obligations.are true of a professed of temporary vows who illicitly leave~ or remains outside his institute with the intention of never returning, even0though canonically he is neither an apostate nor a fugitive. IV. Obligations of Superiors with regard to Apostates and Fugitives (c. 645, ~ 2) . 6. Obligations. All the superiors of the apostate or fugitive but primarily the immediate higher superior are obliged to find him, effect his return, and receive him back if he is. sincerely repen-tant. This ,obligation in the case of an apostate or fugitive nun falls on the local ordinary of her monastery. From charity the ~Cf. Creusen, Religious Men and PVomen in the Code, n. 342; Bastien, Dir,'ctoire Canoniqu~', n. 622; Jombart, Trait/ de Droit Canonique, I, n. 909. 161 JOSEPH F. GALLEN Review for Religious ordinary of the place .where she is s.taying should give l~is assis-tance as also any other local or~linary whose efforts can be help-ful. If the monastery is subject in fact to regulars, the obliga-tion extends cumulatively also to the regular superior. Superiors may fulfill this obligation personally or through another. At times, another religious, a priest, friends, or relatives may have greater influence with the offender. Superiors, especially of religious women, will frequently be compelled to deal with the delinquent through another to avoid the danger of scandal to the laity or of infamy to the institute. The seeking of the offender is always to be done with prudence and charity, i. e., with the avoidance of scandal, infamy, or hardship to either the delin-quent or the institute. Since no time is prescribed by canon law, the obligation of seeking apostates and f, ugiti.ves binds only when and as long as there is probable hope that the offender will amend and return. 7. Repentant delinquent. The institute is obliged to take back the apostate or fugitive only if he is sincerely repentant, . The institute has the right of proving the sincerity of his repentance on his return by a period of trial. If sincere repentance is lack-ing, .the superior should .counsel the religious to ask for an indult of secularization or, if he will not do this, begin the. formalities of a dismissal, If he appears repentant but his return and pres-ence can be a cause of trouble to the institute and superiors find serious difficulty/ in receiving him back, they may present the facts of the c~.se to the Sacred Congregation of Religious and await its decision.~ - ~" 8. Delinquent unwilling to return. If the apostate or fugitive is. unwilling ~0 return, superiors should ounsel him;to ask for an i"nduit of secularization; if he will not do thi~, the~) are to ~'resort to dismissal. A religious ~of temporary vows who is.a fugi-tive or' who illicitly leaves or remains outsidd the' institute with the intention of never returning may be dismissed because of this one act. His action is a crime or equivalenyly such and is of greater import tha,n.the "serious reason demanded in c. 647. 162 May, 1957 APOSTATES AND FUGITIVES Superiors are to judge fro~ the culpability of this act, the type of religious life he had lived in the past, hope of amendment, scandal .given, harm or inconvenience to the institute in retaining him, and from other pertinent circumstances whether he should be dismissedfl V. Dismissal of a Professed of Perpetual Vows for Apostasy or Flight 9. For apostasy. The supposition is that superiors have striven to effect the return of the delinquent and he will not return. He is then to be counselled to ask for an indult of secularization. If he will not do this, superiors are to begi~n the admonitions neces-sary for dismissal. It is the common opinion that the dismissal of an apostate should not be done with precipitation and by merely fulfilling the letter of the law, i. e., by giving the first admonition at once, the second three day.s later, and then after an interval of six days forwarding the matter to the competent authority for .dismissal. One or two authors even state that three months should be allowed to elapse before the formalities of dismissal are begun. This appears to be an exaggeration of a somewhat similar norm that existed before the code. It would be prudent to allow abotit two months to elapse between the crime and the completion of the formalities requisite for dis° missal.7 An admonition lookii~g to dismissal may also be given to a repentant apostate or fugitive who has returned to his insti-tute, since his crime furnishes the basis for an admonition,s 10. For flight. The supposition i~ the same as in the preceding paragraph; and the same recommendation of a space of" about two months applies here also, particularly since flight is a lesser crime than apostasy. Frequently, therefore, the religious will be presumed to be an apostate, because an illicit absence of a month gives the presumption of apostasy. If the religious will not °Cf. Palombo, De Dimissione Reli#iosorum, n. 153, 4. 7 Cf. Larraona, Commentarittm Pro Reli#iosis, 4-1923-178. 8Cf. cc. 649-651, § 1; 656 Goyen~che, De Relioiosis, 203. 163 JOSEPH F. GALLEN petition an indult of secularization, the formalities of a dismissal are to be begun. VI. Support and Dowry of an Apostate or Fugitive 1 i. The Code of Canon Law does not oblige the institute to sup-port an apostate or fugitive. Such support may be given, espe-cially when it will aid or effect the return of the delinquent. It would often serve only to prolong the absence. The institute has no obligation to give a charitable subsidy to a religious woman except when the religious wishes to return but~ superiors do not wish to receive her back because of scandal, harm, or hardship, and the delinquent is forced to'live outside religion until she obtains an indult of secularization or the case is settled by the Holy See.~. The capital sum of the dowry is to be returned to a pro-fessed religious, woman who definitively leaves the institute, licitly or illicitly, whether her vows have been dispensed or not (c. 551, ~ 1). A fugitive from religion is only temporarily absent from her institute and therefore the dowry is not to be restored to her. Since c. 551, ~ 1, makes no distinction between a licit and illicit definitive departure, it is the more'probable opinion that the dowry should be restored to an apostate religious woman when it is certain that she will not return. It is also probable that the institute is not obliged to return the dowry until the apostate is secularized or dismissed, .since mere apostasy does not canon-ically and completely sever the apostate from her institute. The same doctrine is to be affirmed of a religious woman of tempor~ary vows who.illicitly leaves, or remains outside of the institute with the intention of not returning, even though canonically she is neither an apostate nor a fugitive. 9Cf. Riesner, 0,~. ciL, 134-35. 164 PRAYER FOR RELIGIOUS VOCATIONS [In the Vatican daily newspaper, Osser~,atore Romano, for February 7, 1957, there appeared the text of a prayer personally composed by the Holy Father for vocations to the religious life. The prayer has been enriched by His Holiness with the following indulgences: ten years each time it is recited and a plenary indulgence under the usual conditions, provided the prayer has been said daily for an entire month (AAS, February 27, 1957, p. 101). A translation of the prayer from the original Italian text follows:] Lot:d Jesus Christ, sublime m~del of all perfection, who not only unceasingly invite privileged souls to tend towards the loftiest of goals, but who also move them by the powerful force of Your example and the efficacious impulse of Your grace to follow You on so exalted a path, grant that many may know Your sweet inspirations and respond to them by embracing the religious state, there to enjoy Your special care and Your tender love. Grant that there may never be lacking the religious who, as the messenger of Your love, may represent You day. and night beside .the cradle of the orphan, at the bed of the suffering, and near the old and the infirm who perhaps otherwise would have no one on this earth to stretch to them a hand of pity~ Grant too that in the lowliest school as in the greatest cathedrdl there 'should always sound a voice which is an echo of Your own and which teaches the way to heaven and the duties proper to each human person; and grant that no country, however ~backward and remoLe, be deprived of the call of the Gospel inviting all peoples to enter Your kingdom. Grant that there may be multiplied and increased those flames by which the world may be further set on fire. and in which shines forth in all its splendor the spotless holiness of Your Church. Grant also that in every regiofi there may flourish gardens of elect souls who by their contemplation and their penance repair the faults of men and implore Your mercy. And grant that through the continual immolation of such hearts, through the snow-whi~e ptirity of such souls, and through the exdellence of their virtue, there may always be here on earth'a perfect and living e~ample of those children of God whom you came to reveal. Send to these battalions of your chosen ones numerous and good vocations, souls firmly determined to make themselves worthy of. such a signal grace and of the institute to which they aspire and to a~chieve this by the exact ,observance 'of their religious duties, by assiduous pr.ayer, by,constant mortification,, and by the perfect adherence of their will to Your will. Enlighten, Lord Jesus, many generous souls with the.glowing light of the Holy Spirit who is substantial and eternal love; and by the powerful" intercession of Your loving Mbther Mary enkiridle and keep burning the fire of Your charity, to the glory of the Father and of the same Spirit, who live and.reign with You, world with6ut end. Amen. 165 Survey ot: Roman Documen!:s R. I::. Smit:h, S.J. IN THE present article those documents will'be ~urveyed which appeared in /lcta ./tpostolicae Sed~is (AAS) be-tween October 1, 1956, and December 31, 1956. Accord-in~ gly, all references throughout the article are to AAS of 1956 (v. 48). Crusade for Peace It is rare indeed when over a two-week period three en-cyclicals appear in rapid succession; but this is what happened between October 28, 1956, and November 5, 1956, when events in Hungary and the Middle East p'rompted the Vicar of Christ to publish for the entire world three encyclicals. The first, pub-lished on October 28, 1956 {'AAS, pp. 741-744), consists of a plea for all true Christians to unite in a crusade of prayer for the people of Hungary and for the other peoples of Eastern Europe who are deprived of religious and civ.il liberties. The Pontiff especially p;,.~.~s that those in their early youth join this crusade of prayer for peace, for, as His Holiness says, "We put great trust especially in their supplications." The second en-cyclical was i,ssued on November 2, 1956 (AAS pp. 745-748); in it Plus XII first gives thanks to God for the appearance of what would seem to be a new era of peace through justice .in Poland and Hungary; then he turns to consider the flame of another warlike situation in the Middle East; hence he u~ges that the crusade of prayer be continued that the grave" problems confronting the world today be solved not by the way of violence but by the way of justice. The third of the encyclicals, dated November 5, 1956 (AAS, pp. 748-749), laments the new servi-tude imposed on the Hungarian people by force of foreign arms, warns ~the oppressors that the blood of the Hungarian people cries to the Lord, and urges all Christians to join together in 166 ROMAN DOCUMENTS prayer for those who have met death' in the recent painful events of Hungary. Five days later on November 10, 1956 (AAS, pp. 787- 789), the Holy Father continued his work for peace by broad-casting a message to all the nations and leaders of the world. His speech was an anguished plea for peace and freedom and concluded with the prayerful hope that the name of God may, as a synonym for peace and liberty, be a standard for all men of good will and a bond between all peoples and nations. The Vicar of Christ's plea for a crusade of prayer leads naturally to a consideration of what he had to say on the sub-ject of the apostolate of prayer when addressing the directors of the Apostleship of Prayer on S~ptember 27, 1956 (AAS, pp. 674-677). The apostolate of prayer, says the Pope, is a form of apostolic endeavor that is open to literally every ChriS-tian, no matter what his state or condition may be; nor can th6se who are engaged in an active apostolic life neglect the apostolate of prayer; for actmn must be rooted in a spirit of prayer and of virtue. All Christians, therefore, are urged to practice the apos-tolate of prayer; and it is the hope of the Supreme Pontiff that they do so by membership in the Apostleship 6f Pr~yer since this association teaches its members.to do all for the salvation of the world and to draw ever closer to the Heart of Christ. As air penetrates and joins all things, concludes Pius XII, so too the Apostleship of Prayer should be an-exercise common to all the apostolic works of the entire Church. Liturgy and Worship ~'One o'f the most important documents issued during the last months of 1956 wa~ the teXg of th.e address delivered by His ~Holiness on .September 22, 1956 (AASI pp. 71,.i-725), to the International CongreSs. of Pastora! ~Liturgy. The Holy Father .first, considers the relations that exist between the liturgy band the ~Church, relations that~ may be summed up in the following,, two ~principles: The liturgy is a living function of th~ ~hole Church; ¯167 R. F. SMITH Review for Religious the liturgy is not, however, the whole of the Church. All Catholics, therefore, must, each in his own way, participate in the liturgy; but they should also remember that the liturgy does not remove the importance of priv.ate and individual worship and that it does not lessen the Church's functions of teaching and governing. The Pontiff then turns to a consideration of the relations between the liturgy of the Mass and Christ. It must not be forgotten, teaches the Holy Father, that the central element of the Eucharistic Sacrifice is that where Christ offers Himself; this takes place at the Consecration where in the act of trans-substantiation Christ acts through the person of the priest-cele-brant. Hence, wherever the consecration of bread and wine is validly effected, the action of Christ Himself is also accomplished. There can, then, be no real concelebration of Mass unless the concelebrants not only have the necessary interior intention, but also say over the bread and wine, "This is My Body"; "This is My Blood." It also follows that it is not true to say that the offering of a hundred Masses by a hundred priests is equal to the offering of Mass by a single priest in the presence of a hundred devout priests. The Holy Father next considers the real presence of Christ in the Eucharist. He first corrects an erroneous explanation of Christ's presence in the Eucharist, according to which after the Consecration Christ is present only in the sense that the appear-ances of bread and wine have a real relation with our Lord in heaven. Such an explanation, Plus XII points out, does not do justice to the Eucharist, of which it carl be simply said: It is the Lord. The Holy Father concludes this section by warning against any diminishing of esteem for the presence of Christ in the tabernacle. The altar of sacrifice and the tabernacle of the rdal presence are in no way opposed to each. other, for it is the same Lord who is immolated on the altar and who is really present in the tabernacle. 168 May, 1957 ROMAN DOCUMENTS Finally, the Holy Father considers the divinity of Christ and the liturgy and remarks that the divinity of our Lord must not be allowed to remain on the fringe of the liturgy. It is, of course, to be expected that man should go to the Father through Christ who is man's Mediator; but it must also be remembered that Christ is" not only Mediator, but also the equal of the Father and the Holy Spirit. Several documents were issued in the last quarter of 1956 which dealt with beatification and canonization processes. By a decree of May 13, 1956 (AAS, pp. 842-843), the Sacred Congregation of Rites approved the reassumption of the cause of the bessed martyrs Roch Gonzalez, Alphonsus Rodriguez, and John del Castillo, priests of the Society of Jesus. Under the same date the same Congregation (AAS, pp. 843-844) also approved the reassumption of the cause of Blessed Mary Cres-centia H6ss, virgin, professed member of the Third Order of St. Francis. On August 15, 1956 (AAS, pp. 804-806), the Congregation of Rites decreed that the beatification of Pope Innocent XI could safely proceed; and on October 7, 1956 (AAS, pp. 754-759), the decree of his beatification was accord-ingly issued. On the same day (AAS, pp. 762-778) His Holi-ness delivered a lengthy panegyric on the new Blessed. Blessed Innocent XI, the Pope pointed out, directed his entire pontificate to the accomplishment of three goals: the perfecting of the re-form begun by the Council of Trent; the protection of the rights and liberty of the Church, especially in France; and. the saving of Christian Europe from the inroads of Turkish power. These three external achievements were accompanied, said the Pope, by three internal qualities: constant union with God in prayer; love of poverty joined to a desire to help those in need; and a strong purpose to seek only ~he will of almighty God. Finally, it should be noted in relation to canonization matters that on February 19, 1956 (AAS, pp. 688-691), the Congregation of Rites approved the introduction of the cause of the Cardinal Archbishop of Seville, Marcellus Spinola Maestre (1835-1906). 169 R. F. SMITH Review for Religious The Sacred Congregation of Rites on October 31," 1956 (AAS, pp. 844-845), added to the blessings of the Church by issuing a formula for the blessing of stone quarries and another for the blessing of establishments for the working and finishing of marble. The Holy Father contributed to the Church's life of worship by the message which he .broadcast to the Second National Eucharistic Congresk of the Philippines on December 2, 1956 (AAS, pp. 834-838); he urged in the course of his broadcast that Catholics should show their faith and trust in Christ's Eucha-ristic presence not so much by words or songs, as by truly Christian deeds. Finally, a broadcast of October 28, 1956 (AAS, pp. 831-834), in which the Holy Father discussed the practice of consecration to the Sacred Heart, shoold not be neglected. Since the act of consecration is an act of love and of self-dedication, says the Vicar of Christ, this act can be performed only by one in the state of grace. Moreover, to live out the act of consecration once made means that the person must be grad-ually transformed into another Christ; and the Holy Father concludes his speech by teaching that whoever consecrates him-self to the Sacred Heart enrolls himself in an army of peace which neither rests nor halts until the kingdom of Christ is estab-lished in all hearts, in all families, and in all institutions. Addresses to Doctors. Medicine and its associated fields have been the repeated subject of speeches and addresses throughout the reign of Plus XII and the last few months of 1956 saw no exception to 'this general rule. The most important of these addresses was that given by the Holy Father on September 11, 1956 (AAS, pp. 677-686), to the seventh plenary meeting of the International Association of Catholic Physicians, held at The Hague, Holland. In this radio broadcast the Supreme Pontiff discussed the matters of medical morality and of positive law dealing with medical matters. 170 May, 1957 ROMAN DOCUMENTS The ultimate source of all medical morality and law, begins the Pope, is to be found in the individual's right to life, to in-tegrity of body, and to the means necessary~ to preserve life and integrity. All these rights, he continues, are received by the individual directly from his Creator, not from the state or any group of states. This, means, then, that the individual does not bear the same relation to the state in medical matters that a physical part bears to the physical whole in which it exists. ~ After considering the obfligations which flow from the essen-tial conditions of. human nature and which are :measurable by objective norms and which to a considerable extent are contained in .the Ten Commandments as understood and explained by reason and the Chur~ch, the Pontiff then takes up the matter of positive medical law understood as a set of norms which have been established in a body politic to control the training and activity of physicians and which are civilly enforceable. Such positive law in medical matters, the Pope says, is necessary, since the prin-ciples of medical morality lacl~ sufficient precision to adequately cover all the concrete, medical situations that are of importance to society. Medical morality and positive medical law are in a certain sense autonomous in their respective spheres, but in the final analysis positive medical law must be subordinate to medical morality. Positive medical law, then, must never be in contra-diction, to the moral order which is expressed in medical morality. Positive law, for example, cannot permit mercy-killing nor direct abortion. A month earlier than the previous talk on August 19, 1956 (AAS, pp. 666-670), the Pontiff addressed a group of cancer specialists~ urging them to observe wheat for lack of a better name may be called medical humanism. This is an attit.ude of mind which, when treating a patient, does not limit itself to a consideration of the patient's sickness only, but considers the entire man including his economic, social, psychological, and moral conditions. .He concludes his address to these cancer specialists ~by expressing the wish that their zeal to fight the 171 R. F. SMITH Review for Religious physical evil of cancer may be matched by a zeal to combat the even greater evil which is called sin. The Holy Father also ad-dressed another group of cancer researchers on October 6, 1956 (AAS, pp. 793-797). After detailing the recent research into a cure for cancer, the Pope concludes by encouraging them in their labors, for, as he says, they are fighting one of the con-sequences that the sin of man has introduced into the world. Economic and Social Problems A number of documents issued by Plus XII in the last three months of 1956 dealt with subjects that can be termed roughly economic and social matters. On September 9, 1956 (AAS, pp. 670-673), the Holy Father addressed the First Congress of the International Association of Economists, pointing out to its members that economics, like any other science, must start with the observation of facts considered in their entirety. It was failure to see all of economic reality, says the Pontiff, that led to the contradiction betw.een the economic theory of the physi0cra.ts and the frightful social misery that actually existed in reality. Similarly too, the h/!~arxist view failed to see all of economic reality, for it eliminated all spiritual values and thereby put men into a bondage as oppressive as any slavery. The true economist, then, must embrace in his economic theory the many facets of man that affect economic reality, especially man's gift of free and personal decision. The Holy Father concludes his address by recalling to his audience the Christian ideal of poverty as a means of personal freedom and social service; although, he remarks, this ideal is not directly within the purview of economics, still economists can find in that ideal a o general orientation that will bring them valuable insights. On October 8, 1956 (AAS, pp. 798-801), the Holy Father addressed a group of owners of small businesses from the coun-tries of Germany, Belgium, .Italy, and the Netherlands. In his allocution to them the Vicar of Christ stres'sed'the necessity of small business for the stability of a country and gave his audience salutary, reminders of the relations that should exist in such busi- 172 May, 1957 ROMAN DOCUMENTS nesses between owners and employees. On the Feast of Christ the King, October 28, 1956 (AAS, pp. 819-824), His Holiness spoke to a group of Italian workers on the subject of the reign of Christ in the world of labor. The reign of Christ, says the Pope, must begin in the minds of men; and, therefore, a deep knowledge of the truths of the Catholic faith must be spread among men. But the reign of Christ must also penetrate to the hearts of men that they might all become living stones of that edifice which is Christ. Moreover, the kingdom of Christ must extend even to the factories where men work that these too may be governed by His justice, which alone can bring a solution to modern social problems. And finally, the kingdom of Christ is a kingdom of love, and therefore of peace, for love of its very nature is a uniting force. In the Basilica of St. Peter on November 18, 1956 (AAS, pp. 826-831), seven thousand Italian workers from Turin were received by the Holy Father who addressed them on various social and economic matters. He recalls to their minds that, though economics must deal with such matters as the laws of production and consumption, it must also be aware of those moral laws which must be considered if any economic situation is to be handled successfully. He warns them that the enemy of the human race is today represented among men by Communism and concludes by urging the workers not to fear scientific and technical progress, for there is no reasonable basis for assuming that such progress will eliminate the need for human workers. On October I0, 1956 (AAS, pp. 779-786), the Holy Father broadcast a message to the shrine of the house of Loretto where a group 6f Italian women had gone on pilgrimage. The Pontiff first recalls to his hearers the dignity of woman accord-ing to Catholic principles; she, like man, is a child of God, redeemed by Christ, and given a supernatural destiny; further-more, woman shares with w/an a common temporal destiny, so that no human activity is of itself forbidden to woman. Man 173 R, F. 'SMITH Review for Religious and woman, then, are equal as far as personal and fundamental values .are concerned, though their functions are different. The fundamenial function of woman is motherhood; for it is by this that woman ordinarily attains both her temporal and her eternal destiny; this, of course, in no way prevents the perfection of womanhood being achieved in other ways, especially by the voluntary acceptance of a higher vocation. Finally, the Holy Father acknowledges that woman should be a force in the modern world and one :of the aims of woman's activity should be to strive to see' that the nation's institutions, laws, and customs respect the special needs of women. Miscellaneous Topics An important document issued by the Hoiy Father in the concluding months of 1956 is the text of a speech given by him on September 14, 1956 (AAS, pp. 699-711), to a group of Italian priests interested in the adaptation of pastoral activity to the needs of contemporary life. The main body of the text is concerned with the need for preaching today modeled on the preaching 6f Christ and that of the Church. At the conclusion of the talk the Supreme Pontiff then formulates a general prin-ciple tl~at should control all those working to adapt themselves to modern situations: there can be no valid adaptation to modern conditions unless that adaptation be shaped by and oriented towards the teaching power of the Church. Individual theologi-ans must remember that the teaching o~ce of the Roman Pontiff and of fhe bishops is of divine right, while their own right to teach is delegated to them. by the Church. The Vicar of Christ notes in conclusion certain areas where modern adaptation has not been shaped by the teaching power of the Church. Among such areas are to be included the tendencies of. the "new theol-ogy" as explained in 1950 in the encyclical Humani Generis; situation ethics; the pretended superiority of Christian marriage and the conjugal act over virginity;, and. the independence of art from all norms other than artistic ones. On September 20, 1956 iAAS, pp. 790-793), the Holy 174 May, 1957 ROMAN DOCUMENTS Father addressed the Seventh Congress oi: the International Astronautical Society. After recalling the history of human effort during the last fifty years to achieve interplanetary travel and to invent artificial earth satellites, the Vicar of .Christ con-tinues by saying that interplanetary travel is a licit aim and pur-pose, for all creation has been given to man. On the other hand, he points out that the boldest explorations of space will but lead, to greater divisions among men, unless humanity be-comes more deeply impressed with the solidarity of that t!amily of God which is the human race. The last document to be noted is a decree of the Sacred Congregation of Seminaries and Universities~ dated June 21, 1956 (AAS, p. 846), by which Niagara University is canonically and perpetually erected. This concludes the documents which have appeared in AAS during 1956; the next article will summarize the documents of AAS for the first months of 1957. SUMMER INSTITUTES (Continued from Page 142) In its second annual series of Institutes for Religious Won~en Gonzaga University aims at "equipping nuns of all congregations with the insights that reflect God's point of view." This year's schedule is as follows: June 17-28, The Sacramental Life and the Mass; July 1-12, Understanding Human Nature--Part II; Personal Holiness II. Write to: Rev. Leo J. Robinson, s.J.~ Gonzaga University, Spokane 2, Wash-ington. From July 1 to August 9 The Catholic University of America will conduct a Marian Institute which has been established to provide sys-tematic training in the theoloy about the Blessed Virgin. Address cor-respondence to: Director of the Summer Session, The Catholic Uni-versity of America, Washington 17, D. C, OUR CONTRIBUTORS SISTER M. MATILDA is archivist at Loretto Motherhouse, Lo-retto, Nerinx P. O., KentuCky. THOMAS G. O'CALLAGHAN is professor of ascetical and mystica[ theology at Weston College, Weston, Massachusetts. JOSEPH F. GALLEN is professor of canon law at Woodstock College, Woodstock, Maryland. R. F. SMITH is a mem-ber of the faculty of St.Mary's Cbllege, St. Marys, Kansas. !75 Communications [EDITORS' NOTE: Those who send communications will help us greatly if they type the communications double- or triple-spaced and allow generous margins. Occasionally we receive material for a particular issue or time of year~ Since our deadline for sending copy to the printer is two months before the publication date, such material should reach us three months before it is to appear. Communications, like articles and questions, should be addressed to our editorial office, not to the business office. The complete address is: The Editors, REW~W :FOR REL~O~0US, St. Mary's College, St. Marys, Kansas. The address of the business office (where subscriptions, requests for back numbers, changes of address, etc., are to be sent) is given on the inside back cover.] Introductory Note As an editor, I should like to suggest that the communication on the religious habit may stimulate profitable discussion if our readers will ignore the suggestion that the sisters who answered Father Teufel's questionnaire (cf. our January number, p. 3) are disgruntled religious. Concentration on this point can lead only to bitterness. As a teacher, I should like to add that I once conducted a discussion (without a questionnaire) involving the same points brought out by FathEr Teufel. Sisters representing a large number of institutions took part in this discussion. Their conclusions were similar to those expressed in Father Teufel's article. I can vouch for the fact that these sisters were excellent religious, devoted to their institutes. I am sure that the same could itnd should be said about the sisters who replied to Father Teufel's questionnaire. As a priest, let me say that we men are not eager to tell women how to dress. Moreover, many of us think that the problem of garb is not limited to sisters' habits. Priests and religious men who live in hot climates (which--by the way--are not limited to mission co'n-tries) often discuss the possibility of having some substitute for the black suits and cassocks. The underlying reason of these discussions is not lack of mortification; it is rather the very important matter of cleanliness, as well as efficiency. Gerald Kelly, S.J. The Religious Habit Reverend Fathers: The article on the religious habit published in the January issue of the REVIEW FOR RELIGIOUS has attracted considerable attention 176 COMMUNICATIONS among the religious of my. community. I am wondering about the reaction of others. Those with whom I have spoken are within the average age group mentioned in the article--at least twenty-five years in religion. Their reaction (like my own) has been one of shock at the revelation of what looks like a deep resentmefit in the minds of certain religious against the inconveniences and occasional" embar-rassment or discomfort caused by the religious habitl May I offer a few comments? 1. The attitude of a religious toward her habit. From the day she receives it, the religious in any well-trained community is imbued with the idea of the sacredness of the "holy" habit. She. regards it as a privilege to wear a garment blessed by Holy Church. On the day of her "clothing" she is reminded that she has put off (at least in will and intention) the "old" self and has puton Christi Each morning thereafter as she puts on her habit she recites a prayer recall-ing the day when she was vested with the nuptial robe indicative of her union with Christ. 2. The care given to the habit is that given to somethi~ng sacred, as, for example, the vestments in the sacristy. It is put on and removed over the head (never stepped out of). It must be lifted on going down stairs or in crossing a muddy or dusty passage. It must be kept free of spots and never allowed to become ragged. 3. Some of the remarks on the time expended on the,care, of the habit seem to indicate that the religious who made these remarks have no idea of the time and care that a woman in the world must consume in keeping well groomed. 4. These religious.applied for the habit they wear. They accepted it along with the rules and customs and the spirit of their particular commu.nity. If today they are disgruntled at its form, might not this be an indication of a falling off in fervor and esteem for the institute whose uniform they once gladly adopted? In regard to the attractibn of vocations, young girls are drawn to particular institutes by their spirit or their work. They accept the habit without criticism and love it for what it represents. 5. It is true that many communities have been loyally putting up with certain inconveniences which custom imposed in the matter of clothing. The sisters of past generations accepted all this in.a spirit of penance. The present-day abhorrence of inconvenience is--alas! 177 COMMUNICATIONS Review for Religious --carried into the convent by many a postulant; but surely her attitude changes as she grasps the meaning of mortification and in the pursuit of "personal holiness" becomes more eager for penance. 6. The Holy See, in its kindly interest in the spiritual progress of dqdicate.d souls, has made aa effort to relieve the religious of incon-veniences arising from the manner of dress designed in far distant days. If each community attends to the rectification of thos~ features of the habit which come under these benign instructions, then indi-vidual religious will have no ground for interior rebellion, much less for outspoken criticism. Suggestions may always be made; surely-- but, should we add, objectively. The personal savor of many of the criticisms published indicated an absorption in self and a seeking of ease that seemed at variance with the striving after perfection which religious life implies. The remarks on the rosary were particularly offe_nsive. 7. It seems a pity that the attitude of seventy-two religious in one small corner of the earth should be taken as indicative of the reaction of thousands of sisters all over the world. Seculars picking up this article will be justly shocked; for they generallyo have the greatest esteem for the religious habit, no matter how antiquated or outlandish it may appear at first sight. 8. There is an old saying--"Cucullus non facit monachum.'" The habit certainly does not make the sister, but it does indicate that the person ~lothed in it is set apart from the world; that the restrictions it imposes are accepted as part of the price of her dedication; and that the uniform of her pai:ticular unit.in the army of the King is worn with an ""esprit de corps'" that cancels all inconveniences and be-stows .on the wearer a certain distinction. I shall be interested in learning the reaction of other religious ¯ communities to Father Teufel's article. Perhaps it was intended to b~ provocative. If the day of persecution should ever ~me (which G~d forbid!) when these same disgruntled nuns would be stripped of the holy habit (weighing ten pounds!) and forced to don a secular dress as light as 14 ounces, what a chorus of lamentation would rise to heaven! Surely in their zeal for reform these good sisters were led by a tempting quegtionnaire beyond the limits of discretion. In their heart 6f hearts they feel, I a.m sure, that they are privileged to wear any religious habit. Surely after twenty-eight years they have 178 May, 1957 COMMUNICATIONS at least in some degree died to the world in order to put on Christ, A Sister Vocal Prayers in English Reverend Fathers: May I make use of the communications department of the REVIEW FOR RELIGIOUS tO invite the opinions of other religious concerning a problem that has arisen in our community in regard to the conversion of many of our Latin prayers into English. I do not refer to the Divine Office or to the Little Office of the Blessed Virgin, but to 'the vocal prayers said in common morning and evening, those before and after meditation, the particular examen, and recently, the grace at meals in English. When we recited these prayers in Latin we used a uniform pitch, recto tono, and the even free rhythm of syllabic chant. Now we are thinking of carrying this method over into the English versions of these prayers so as to keep perfect unison in pitch with a similar rhythm. This poses the problem of modifying the emphasis and weight of the English accent, and submerges the natural inflections of the voice ordinarily used in reading English prose. It seems to us it would be in keeping with the spirit of liturgical prayer to lift our voices above the mundane methods of ordinary speech to a higher form of vocal player similar to the Latin recto tono or liturgi-cal recitative even when it is cast in the vernacular. We should like to know what other communities are doing about this problem. Do they chant English vocal prayers recto tono? Do they strive for the even rhythm of syllabic chant? Are there any printed works on this subject? Since many communities are converting many of their community prayers into English, it seems to me the opinions and practices of other communities will be of interest, not only to our sisters~ but to many other readers of the REVIEW FOR RELIGIOUS. Mother M. Cecilia, O.SIU. Ursuline Convent Paola, Kansas 179 t oo1 Reviews [Material for this department should be sent ~to Book Review Editor, REVIEW FOR RELIGIOUS, West Baden College, West Baden Springs, Indiana.] THE SPLENDOUR OF THE CHURCH. By Henri de Lubac, S.J. Translated by Michael Mason. Pp. 289. Sheed and Ward, New York 3. 1956. $3.50 The original title of the book, Meditation sur l'Eglise, more humbly indicates the source of these reflections which magnificently reveal the splendor of the Church. We are grateful to the author for allowing us to look deeply into his soul on fire '~with an ever-growing affection" for the Church. The subject matter was supplied by informal talks and conferences given largely at days of recollection to priests with whom the author shares the treasures he has so sincerely pr!zed himself. This is consequently not a systematic treatise on the Church or the Mystical Body. Any one desiring an orderly dogmatic treatment had better not begin with this book. A gen-erous acquaintance with the scientific background of the theology of the Church is supposed, but on this new light and unsuspected bril-liancy- is cast by these conferences. What cannot but amaze the attentive reader is the erudition which has gone into the making of this brilliant book.' Tradition is literally pillaged to support the propositions presented, not so much for proof as for a luminous display of the light that has been shed through the ages on the dogma of the Church. The coverage of the literature on the subject, manifest in. numberless footnotes, is formidable, both in regard to the founts of tradition, as well as the pe¥iodical literature in many tongues. It was a pleasant surprise to find Social Order amongst the sources cited. The march of thought in the book may be here briefly outlined though it is not easy to summarize the wealth of material offered. The Church is first of all a mystery, our own myster~ par'excellence. In its dimensions the Church reaches back not merely to the apostles but tO th~ prophets, and Adam himself is to be reckoned with these; and forward to the end of."time. The one Church, however, has two aspects, active and passive, the power that assembles and the assembly thus constituted. The Church is at once our mother and ourselves; pastor and flock, Church teaching and Church taught, but always within unity. It is inspiring to note what further leads such familiar distinctions suggest to the prolific mind of the author. 180 BOOK REVIEWS A fourth chapter examines the. relation between the Church and the Eucharist, "the Heart of the Church." "If the Church is the fullness of Christ, Christ in His Eucharist is truly the heart of the Church" (p. 113). A further chapter faces the conflict that has been introdt~ced by the presence of the Church in the world, creating a rivalry between the two and constant "reciprocal embarrassment," which is really nothing more than the duality set up by the Gospel and postulated by man's dual nature as animal and spirit. The bril-liant subsequent chapter exhibits the Church as "the sacrament of Christ": "she is the great sacrament which contains and vitalizes all the others" (p. 147). There follows a warm exposition of the Church a~ our mother, "E~'Hesic~ ~1ater," which would make profitable read-ing for such as suspect a childish sentimentalism in the words "Mother Church." The author is candid enough to review the difficulties that present themselves to the man who finds his love and loyalty for the Church embarrassed by practical problems that invite criticism. Father De Lubac's solutions build up to a finer and more stable loyalty. The final chapter, "The Church and Our Lady," has appealed to this reviewer as the finest of all, being ~that of greatest length (,50 pages), and covering the treatise of Mariology from an unusual angle. The author begins by cleverly se. lecting,a Barthian denunciation of our position. "It is in Marian doctrine," declares Barth, "and the Marian cult that the heresy of the Roman Catholic Church is apparent --that heresy which enables us to understand all the: rest" (p. 239), Candidly accepting the challenge our author admits as a~.fundamental Catholic thesis that Mary and the Church must be understood togegher, and proceeds to illustrate the thesis by a. detailed review of the Church's liturgy through the centuries, above, all the liturgical, application, of theoCanticle of Canticles to both.Mary and the Church. In this conclu.ding tribute both our Lady and the Church are once again mutu.al!y illumined by a dazzling ~splendor. In its.exterior form and presentation the volume lives up to the high standards ofthe publishers. A'considerable number of errors have crept into the Latin of.the footnotes; .these sh~oulcl be cayefully chec.k~ed before a new. printing.--~AI.O~.s~u~ C. I~E.Xlp~.:R, S.~. . A PATH ~HROUGH GENESIS. By Bruce Vawter, C.M. Pp. 308. Sheed and Ward, New York 3. 1956. $4.00. Nbt many dec~ades ago, it' was ~xibmatic in bibiic~il ~ircles that 181 BOOK REVIEWS Review for Religious "Catholic works are not read." Fortunately, the recent Catholic rev~ival in the field of biblical scholarship has effectively challenged this intellectual boycott. If the axiom is still true nowadays, it is true in the sense that Catholics themselves are not yet acquainted with their own scholars' efforts to enrich their spiritual heritage. Usually, one dan plead lack of time and i~sufficient background for studying the Bible, especially the Old Testament. But Father Vawter has helped put the lie to that excuse. A Path Through Genesis is a concise, informative, and even inspiring introduction to private reading of the Old Testament in general, and of Genesisin particular. Its value as a general intro-duction consists chiefly in its interesting and pedagogically sound treatment of the book which is most likely to present problems to the average reader--the first he meets: Genesis. Wisely, the author has decided to write a guide for the reading of Genesis, rather than a book about Genesis. Selected portions of the ~text are printed in t:ull to save the reader the wearisome task of using two books at ,once. The commentary linking these substantially large passages is most readable, and Father Vawter uses to advantage his gift for delight-fully apt comparisons to help bridge the gap between Hebrew thought patterns and our own. Popular in style, the book is almost com-pletely free of the cumbersome apparatus of scholarship--footnotes, though it is by no means innocent of the results of serious research. In fact, it is rather surprising that the results of careful, painstaking study can be expressed with such disarming simplicity; but such is the reader's happy discovery. The author has thoughtfully included a number of maps, pictures, and diagrams which enable the book to "teach itself." This is not to say that' its reading is effortless, which "would be, after all, a doubtful compliment. With careful but not taxing attention, the book will open the eyes of the reader to the real meaning of Genesis. And it will either remove his groundless fears that "the difficulties of God's book will weaken our faith in Him," or bring the reader out of the "pious daze" that usually afflicts him when he reads the Bible without facing what it says, Father Va~cter's A Path Through Genesis is recommended not just to seminarians and teachers of college religion, but to any seri-ous- minded person who wants to appreciate God's word, especially in the New Testament. For it is hard to see how one can understand the New Testament, especially ~he letters of St. Paul, without being 182 May, 1957 .Book ANNOUNCEMENTS rather well-acquainted with the only sacred writings Paul knew and constantly used. In Father Vawter's ~vords: "I think tliere is no better way to discourage Bible reading than by the oft-repeated advice to 'read the New Testament first, then the Old.' This is one of those witless axioms supposedly based on experience, but in reality pure untested theory." Perhaps the book would be ot~ special interest to teachers of grade-school religion. Even if the matter contained in the book is not directly brought out in class, it should help form the teacher's mental background and help her avoid unnecessarily dogmatic statements about the creation of the world and the "historical facts" in the Bible. It is this reviewer's teaching experience that many well-intentioned but uninformed statements heard by students in the grades have found their reaction in a sophomoric rationalism that appears openly only several years later. In other cases, such remarks have not aided faith, which is, after all, a light, but rather have fos-tered that "pious daze" which befogs the knowledge of God and His striking providence. Any grade-school teacher knows what embar-rassingly straightforward questions can be asked by' those precocious little ones who could well be the Church's most valuable. ~apostles in future years. A wise teacher will need to face such ~i~:t~roblem-filled child not just with an answer, and a sound one at thai, but with her own informed assurance. Father Vawter's book serves this twofold need admirably.--CH~,RgEs H. GIBLI~, S.J. 8OOK AN NOUNCF:/~I=NT~; THE BRUCE PUBLISHING COMPANY, Milwaukee 1, Wisconsin. The Shroud of Turin. By Werner Bulst, S.J. Translated by Stephen McKenna, C.SS.R., and James J. Galvin, C.SS.R, This is the most complete book in English on this controversial question. Though written by one man, it really represents th.e combined work of experts in many fields who allowed the author to use the results 6f "~heir in-vestigations and checked his final copy to make sure that ~th.ey were ~orrectly presented. The photographs are excellent and wogih the ~pric~ of the book. In addition to the information you acquire~in read- 'ing the book, you will find that you. have gained~.,a ,better and more vivid appreciation of what the Passion meant to Christ.° Hence, ~though it is a strictly scientific book, it may well ~erve as spiritual 183 ]~OOK ANNOUNCEMENTS Review fo~" Religious reading. It will make Christ much more real for you. Pp. 167. $4.75. Reflections on the Passion. By Charles Hug9 Doyle. These are short essays, one for each day of Lent except Holy Saturday. They are what you .would expect to hear from a pastor before the p~lrish Mass each day of Lent. Pp. 93. $1.85. Our Saviour's Last Night and Day. By Rev. A. Biskupek, S.V.D. In these brief pages the author gives us a moving account of the Passion of our Lord. He harmonizes the history of the Passibn as given by the four evangelists. Pp. 80. Paper $1.00. The Rubricator. By Earl Dionne. The rubricator is a rotating di~k which indicates "the proper position of any officer of a solemn high Mass at any.part of the Mass. There are four such rubricators: one for the solemn high Mass, one for the solemn requiem high Mass, one for the pontifical solemn high Mass at the faldstool, and one for the pontifical solemn high Mass at the throne. Each sells for $1.00, the set for $3.50. THE DEVIN-ADAIR Company, 23 East 26th Street, New York, 10. A Brief Introduction to the Divine Office. By Joseph J. Ayd, s.J. Revised by James I. O'Connor, S.J. Seminarians and all who are trying to learn the Divifie Office will find this book very hel'pful. Pp 7. $0.3~. FIDES PUBLISHERS ASSOCIATION, 744 East 79th Street, Chi-cago 19, Illinois The Journal of aSouthi~rn Pastor. By J. B. Gremillion. Many a problem of pastoral theology is presented, and dis~cussed ifi these pages which you will not find in the standard texts on pastoral theology, for .they w~re not problems when the texts wei'e written. Pp. 305. $3.95. M. H. GILL AND SON, LTD., 50 Upper O'Connell Street, Dublin, Ireland. The Incurable Optimist and Other Spiritual Essays. By Robert Nash, S.J. Father Nasb has a talent for putting the truths of faith, particularly as they concern the trivialities and cafes of every day livi'ng, in an interesting and ,striking way. 'The essays first appeared in The Sunday Press, Dul~lifi. You may judge his popularity by the 184 May, 1957 BOOK ANNOUNCEMENTS fact that this is the third collection of his essays to be published. Pp. 112. 6s. B. HERDER BOOK COMPANY, 15 S. Broadway, St. Louis 2, Missouri. Handbook of Ceremonies. By John Baptist Mueller, s.J. Revised and re-edited by Adam C. Ellis, S.J. This seventeenth edition of a very popular handbook has been completely revised and, to a great extent, re-written to bring it into conformity with the ne# rubrics for both Mass and office. Even the new ceremonies for Holy Week are included. The musical supplement is now printed in the Gregorian notation. You will like everything about this book with the possible dxception of its price. Pp. 482. $6.50. THE LITURGICAL PRESS, St. John's Abbey, Collegeville, Minnesota. Meditating the Gospels. By Emeric Lawrence, O.S.B. The two leading ideas of this new meditation book are: prayer is a convers
Issue 25.4 of the Review for Religious, 1966. ; Life Charter for the Sisters of the Precious Blood by Sisters Angelita and M. Agnes, Ad.PP.S. 557 Practice of the Holy See by Joseph F. Gallen, S.J. 590 The Cloister Grille by Mother Mary Francis, P.G.G. 615 Mystery and Holiness of Community Life b~ Charles A. Schleck, C.S.C. 621 Identity and Change by ~qister M. Howard Dignan, B.V.M. 669 A Paradox of Love by Brother F. Joseph Paulits, F.&C. 678 Meaningful Adaptation by Sister Marie Leonard, LH.M. 684 The Hyphenated Priest by George B. Murray, S.J. 693 Having Nothing by Sister Helen Marie, O.&F. 703 Survey of Roman Documents 714 Views, News, Previews 718' Questions and Answers 726 Book Reviews 732 VOLUM~ 25 NUMBER 4 July 1966 SISTER ANGELITA MYERSCOUGH, Ad.PP.S. SISTER MARY AGNES KURILLA, Ad.PP.S. A Life Charter for. the Sisters Adorers of the Most Precious Blood Vatican II's Decree on the Adaptation and Renewal of Religious Life directs that "constitutions, directories, custom books, books of prayers and ceremonies and such. like be suitably reedited and, obsolete laws being suppressed, be adapted to the decrees of this sacred Synod" (n. 3). These decrees, everyone recognizes, are focused in the mystery of the Church. Vatican II's theol-ogy of the Church clearly lays emphasis on .its dynamic aspect as the People of God joined together in Christ and made' alive in the Spirit. While its institutional character, which has been emphasized in recent cen-turies, is never lost sight of, the stress is. strongly on this prophetic element. ~ The Council's teaching on religious life, too, is un, derstandably influenced by its pastoral ecclesiology. It .is the prophetic element of religious communities, their existential reality as worshiping communities of frater-nal love and. apostolic service, rather than their juridical organization, that is underscored. While no formal theol-ogy of.religious life has been expounded by the Council, certainly Chapter Six of the, Constitution on the Church as' well as the Decree on the Adaptation and Renewal of Religious Life lay evident stress on the dy-namic inner element. It would seem, consequently, that in the revision of documents, this orientation of the Church on the reli-gious life in an ecclesial context must be borne in mind to assure that such revision be truly "adapted to the de-crees of this sacred Synod." At pre.sent, many congregations of 0sisters have a, single Sister Angelita Myerscough, Ad. PP.S., and Sister Mary Agnes Kutilla, Ad.PP~., are sta-tioned at the Pro-vincial Mother-house of the Sisters Adorers of the Most Precious Blood; Ruma (P.O. Red Bud), Illin6is 62278. VOLUME 25, 1966 557 Sisters Angellta and Mary REVIEW FOR RELIGIOUS 558 basic document, the "constitutions," approved by the Church. Such a document often contains minutiae of practice as well as canonical norms for government, the regulation of the novitiate, of profession, and so on, besides more basic guidelines for living. Frequently the canonical prescriptions of such a document quantita-tively far outweigh the few articles which give genuine guidance and motivation in living the Christian life in the particular spirit of the congregation. For example, many constitutions, theoretically meant to be a guide to holiness, make no reference or only a very meagre ref-erence to the work of the Holy Spirit. Clearly, constitutions structured in this manner were conceived in a framework of ecclesiology which stressed the institutional character of religious life. The ques-tion arises: Should the work of revision not look to-ward a more basic document which would delineate the dynamic plan of religious life in a particular congre-gation within the Church, a document that would sketch the ideal of life in community consecrated to God in the way of the gospel counsels in that particu-lar congregation? Faced with this problem, the American constitution-revision committee of the Sisters Adorers of the Most Precious Blood, working in preparation for their gen-eral chapter (Fall, 1965), explored the possibility of such an approach. After discussion and examination of the-basic principles that should guide such work of renewal in the light of the Council's teaching and its spirit, the committee concluded that revision work should distinguish the different levels of elements in the-present constitution,. It should attempt, in the first place, to draw up a very basic document which would be so structured as to give genuine guidelines for living, defining the life of the sister rooted in. an ecclesial community, sharing the particular charism of the foundress. A secondary document, the committee decided, should be drawn up which would contain the canonical and juridical elements' of a statutory nature, necessary for the functioning of the congregation as an organization, as an institution. Regulations of the more minute practices, inasmuch as they need to be spelled out at all, might well be contained in a third document, readily responsive to continuing adaptation by an internal au-thority of the congregation as a whole or at the provin-cial, or even local, level. Pressured for time, the American constitution-commit-tee prepared a draft of a first basic document, a kind of life charter for the congregation, that stressed its dynamic character. It is this preliminary document--a draft copy needing much further refinement which is printed here as a possible source of help to others. The general-chapter'of the congregauon, meeting in Rome in August and September of 1965, neither d~s-cussed nor approved the work proposed by the American interprovincial ~committee, ,.nor another ~revision, sub-mitted from another part o[ the ,c, ongregation. Instead, the chapter "ffdoPt.ed a plan for '.further work on the revisiofi of constitutioris Under:,the direction of 'an interfiati0nal Committee which is to use as a poiiat of departure the work" already prepared. -- The'f0110wifig life'charter, ~hen; has not been adopted by the congregati6n -' for 'submis~iofi to the competent e~ccles~asucal authority. It does, however, represent an effort at revision of constitutions thatwould give. the sisters a life charter expressing in a manner consonant with the~spiTit of renewal in the Church today the essen-tial "char~icter"'hnd original slSirit,~ of the Congregation of the Sisters' /~dorers "of the Most .Precious Blood [ounded ' in It~ily in 1834 by'Blessed Maria De Mattias. There, is no question of an ~ff6rt to creat a radically new spirit or new way of life, but rhther-a sincere attempt at genuine renewal more faitHful"to the charism of origins than the later, "more juridical' ~onstitutions of 'recent decades. The sisters who have examined this work have re-acted favorably; for they expect revised constitutions to be a norm they can truly live by, motivated inwar~dly, led by the Spirit to faithful response to their Christian vocation in the Church today. On the other hand,° ecclesi-astics whose business it is to examine the revised docu-ments of religious may, at least at first, react unfavor-dbly. Learned as they are in the law and long accustomed to judge constitutions' by their c6nformity to specific canons and general" norrnae~ they may hesitate before this~,kind' of approach, even "though the Whole spirit and work of the Council suggests it. Perhaps'it Will be some time before' i't will become,evident that the s~rvices of theologians, .bib~l~ical scholars, and histori'ans of Chris-tian spirituality are also needed in the work of exiamining p~oposed revisions'or n~w constitutions of religious com-munities. It may take even 10ngdrqor the time to come wheh scholarly religious (even womenl) may be invited 'to" help in the Careful htudy of proposed documents preliminary to the Church's Official approval of l such constitutions~ as ~/" ~ay of life. .' ¯ " '. ' Permission for ~oublication of this tentative effort has been granted by Mother Marciana Heimermann, Ad.PP.S., general superior of.the congregation, who had been a member of the American intetprovincial com-mittee working on this document. Lile;Chart~r ', VOL~UME 25, 1~66 ' 559 Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 560 PART I. THE COMMUNITY OF CONSECRATED LOVE CHAPTER I. THE CONGREGATION IN THE CHURCH God graciously calls Certain persons whom He has brought, into His household through baptism to wit-ness more fully to the paschal mystery by profession of the gospel counsels in a religious congregation. This way of life is a sign of the.Church, called to b~ the community of God's holy people, walking in His presence, living together in the spirit of the beatitudes while awaiting the glorious coming of our Lord Jesus Christ. To be a sister in the Community of Adorers of the Most Precious Blood, founded by Maria De Matfias, is to pledge oneself wholly to the adoring, redeeming love of the Son of God who gives His Precious Blood, chalice of the new and eternal testament, as daily seal of God's covenant with His chosen people. ¯ Thus the Eucharistic celebration is the sum and sum-mit of life in the Community, and the center which draws each member to Christ's compelling love. Let each sister,, then, be the living image of this compelling' !ove, of which the Precious Blood is a sign, an expres. sion, a measure and a pledge,1 offered in filial adoration to the Father, poured out in compassionate redemption of the neighbor. Through the Blood of Christ, each member gives herself wholly to God in consecrated love, for the building up of the Church, the Body of Christ (Eph 4:12). In Him she is to love and be loved; to serve, teach, heal, comfort the distressed; to deal patiently with wrong, so that through her the whole of creation may move toward "that beautiful order Of things which the great Son of God came to establish through Divine Blood." 2 The Sister Adorer looks to Mary, Mother of God and first adorer of the Most Precious Blood, to know the true meaning of her adoring, redeeming vocation: wom-anly surrender to God, and motherly service to others. She sees this reflected in her holy foundress, Maria De Mattias, who was so attracted to the paschal .mystery under sign of the redeeming Blood of the Lamb, that great love for the Church, vivified by the paschal 1 First Constitutions o] the Congregation, 1857, p. iv. ~ Letter of Blessed Maria De Mattias to Bishop Annovazzi, Nov. 13, 1838. presence of Christ, was the source of her apostolic strength. In this, her aim was that which the Church defines as the purpose of all apostolic work: "that all who are made sons of. God. by faith and baptism should come to 'praise God in the .midst. of His Church, to take part in the sacrifice and to eat ttie Lord's supper." 3 The sister sees too how Maria's' love for Mary most holy, gave such boundless depths to her dedication to her neighbor, St. Joseph, St. Gaspar del Bufalo, and St. Francis Xavier are special patrons of this" congregation. In them the paschal mystery has been achieved, for they have suffered and have been glorified with Christ. Now they teach the. sister to draw' all to .the Father through Christ, in the power of the Holy Spirit, thus fulfilling her vocation of adoring, redeeming love,-gloriously trium-phant in the paschal mystery. CHAPTER ~II. P~ERSONA.L GRowTH IN COMMUNITY' 1. Accep,,tance The Community, in receiving a young woman into its midst, accepts responsibility for her. As all of the sisters share in,receiving her, all are to remain aware of this resp6nsibility, pledged to God, to the Church, to the congregation, to all the People of God whose leaven she is to be. ~ God has called this baptized person to dedicate her life to Him in, consecrated love, and has guided her to our cQngregation. The Church takes her into religi6us life ~acc0rding to our cbnstitutions, and during the Eucharistid.sacrifice makes her act an event in salvation history by accepting the young person's public profes-sion of vows as a Sister Adorer of the Most Precious Blood. , Gift for gift, Community and member extend to one another the.,ctiarity Of Christ. For the work she opens herself to do. for God, the Community cares for her and gives her a suitable education so that with her po-tentials unfolding, she might fulfill both herself and her commitment in the lifetime God appoints to her. 2. Initiation Although early education in religious life is desig-nated in successive stages as postulancy, noviceship, and scholasticate, they hre fundamentally one, a unifying growth "forming a personal continuum. It is the way in which the person progressively deepens: her baptismal commitment- as a Christian and reorientates and re- Constitution 'on the Sacred Liturgy, n. 10. + + + LiIe ~,harter VOLUME 25, 1966 ÷ .÷ ÷ Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 562 patterns its, outward expression .as a Sis~ter Adorer.of.the Most Precious Blood. The postulancy,acitudints her with religibus .life;!in general and with our congrtgation in. particular.It tests her~readiness to become a member 6f thd, Community and safeguards her from entering pretipitately on, a way of life. f6r which she may'.bd fundamenfally umuited. In the noviceship, the Director;of Novices assists.her to learn and to live the' life of the ~congregation.by bringing her. first of all to ':a,.'more ,,intensely .shared ~member-ship in the. Church;' and then~,,an understanding of .the vocation of the Sister Adorer, ~ledicated 'to the glory of the :Precious Blood as it manifests' itgelf in the adoring, redeemifig love of the Savior at~ the. present moment in The Director explains to her the.~ principles ~of' reli, gious life in the light of the counsels,,of~ Sacred Scripture, the requisites of the vows as determined,by the Church, and how th~e are lived i~a fourfbld growth: as a reli-gious whose aim is union with God; as member of a reli, gious Community-family i~nt9 which she isinteg~fited through .charity; as' an: apostle,:~ .well.~repared tO give excellent service in the spiri~tiiM ~ahd ~orp'oral workg of mercy; as member of a well=ordered '~Sb'cietyI ~vh0se. in: terests' she. prom6tts thr6ugh tbopetation~and pr'odu~: tivity. Above all the noviceship prepares her 0to be a Sister Adorer of/the Most Precious Bl6~d,'~'d~voted~ ~0 the Church~-.and ready to be at i'her disposal thttiOgh' he~- C~mn~Unity. Then, what the novice has begqn, to live in the noviceship, 'she freely bi~ds~ h~iself ~.~o continue with the profession of. vows: 3. Identification The newly professed sister give~ herself during her scholasticate to her edla~ation., for th~ ~apostolate by deepening her realizati6n 'of the redemptive aspects of the Precious Blood,' by devoting ~herSelf to studie~, and by a.cquiring the skills she will need ~in her future s~r,~- It will b~ her privilege in whatever assignment she may receive, to bring others closer to God, to find Him in the truth, beauty, and goodness of this world, arid to comriaunicate (1 Col 9:22) her discovery to Others', Her purposeis to be°all things to~a.!l:~people, even a~. the Precious Blood is"'all~ 'things to all' members oF the Mystical' Body, to .win "all for Christ, and in Him to restore.all things tothe Fatherr ¯ .~he scholastic sister is to learn' ~aduall~', for all times; and to the extent of her abilities the habit of intellec-tual effort, the strenuous .discipline. of long exacting hours of concentration to master truth and ~o express it in whatever form of science or art it may require. In this she experiences on a n~tural level, a distinctive kind of asceticism which detaches her from the non-essential and channels her efforts toward the essential. That grace may build on a well-founded nature,' her intellectual capacities, her possible artistic bent, her emotional responses, all her human endowments are stimulated and cultivated to enter into the total com-mitment which she has made of herself to God in reli-gious life. Let the sister esteem and strive for every excellence in her perfectible nature, that she may bear witness to the Gospel call: "Be ye perfecL even as your heavenly Father is perfect" (Mt 5:48). The Director of Scholastics and the faculty who work with the young sister are to her an exemplification bf the Adorer's vocation. Let these sisters, therefore, be truly guiding lights, united in mind and heart with one another, giving that selfless devoted service which is inspired in them by the redemptive Blood of the Savior. At the end of the years of scholasticate, the young sis-ter should find herself spontaneously at home in her Community, well identified with her congregation in its adoring, redeeming vocation, its community life, its Christ-like and professionally competent service, its stability as a human organization pledged to a divine purpose, to which she is ready to give herself in works of mercy. 4. Creative Growth In the eternalplan of God, each person is to fill some moment of salvation history in fellowship with others. The sisters will find that the twofold commandment of charity binds them to others in God whose creative love underlies their human and divine relatedness. The apostolate of mercy is the pursuit of this related-ness. Let the sisters be perceptive of another's needs, whether of body or of mind; respectful of his person, no matter of what age or circumstance; gentle and skilled in filling each particular need as it requires to be filled. Thus their service will be truly creative, and in the mutual exchange of giving and receiving helper and helped may witness to the greatest of the beatitudes: "Blessed are the merciful for they shall obtain mercy" (Mt 5:7). Let the sisters regard their assignment to a particular community, place, and work as part of God's arrange-ment in their lives, trusting His word that "to those ÷ ÷ ÷ VOLUME 25, 1966 563 $i~t~r~ Angelita and Mary Agn~s REVIEW FOR RELIGIOUS 564 who ,love God all things work together unto good" (Rom 8:28). The sisters in the individual houses need to establish themselves in harmony as a community of God's holy people, reflecting the Church and witnessing to the joy of the beatitudes if ~hey are to proclaim the word of God in. sincerity and truth (see 2 Cor 1:12). It is to be expected that weariness, routine, exhaustion [~om physical and mental work, loneliness, misunder-standing and conflicts, emotional disturbances, personal inadequacies, the pressure of time will disturb them frequently. All these form the unique cross each must ~adjust to and carry with whatever natural and super-natural helps she may have a4ailable, without how-ever, unduly inflicting her cares on others. These diffi-cult experiences are her exercises in and test of maturity. Let the sister accept them generously and use them as creatively as she can to make herself that image of God which was meant to be from all ete,rfiity. In a more positive way, let the sisters be open to what-ever is beautiful in their environment and experience. Their feminine graces are God's gift to them and are meant to be cherished and cultivated, to be part of the consecrated love they offer Him. To sustain a ,high level of excellence in their apostolate, the sisters need to remain relevant to their umes, eager to learn through continued in-service educa-tion, to ~.mprove their skills, to deepen their, perceptions, and courageously, confidently try what may be new and unfamiliar in their work. For greater cooperation and efficiency, the sisters are to acquaint themselves with the best methods, procedures, and human skills of admin-istration in their contemporary "world. Moreover, there is pfirticular need that the sister~ do not neglect their civic and social duties in society which needs the moral support and spiritual idealism represented by reli-gious. If God has endowed a sister with "leadership, ability to communicate, and other necessary requisites, let her be of service also in rdligious and secular professional organizations. In her close and frequent contacts with clergy and laity, she is to be aware of her solidarity with them, of the common gifts and needs which unite her to them. Together they all share in the universal call to holiness, "to put on as God's chosen ones, holy and beloved, a heart of mercy, kindness, humility, meekness, patience" (Col 3:12). Together with them, ttie sister "in this temporal service will manifest to all men the love with which God loved the world." 4 Let their mutual relationship with clergy or laity Constitution on the Church, n. 41. be marked by courtesy, genuine concern .and. considera, tion, cooperation and esteem for one another's vocation, fhat in fostering the wholeness and holiness of one another, they may bear witness to one faith, one baptism, and one Father who is over all and above all (see Eph 4:5). " The creative growth of a sister during her years of active service will. continue in a fourfold way to intensify her religious life, to unite her more closely to her Com-munity- family, to extend her apostolic service, and to make her a vital member of her congregation in 15to-moting its welfare. 5. F, ulfillment The life of a.,Sister Adorer is outwardly apostolic and inwardly contemplative in varying proportions. As hard work, illness, and.age take their toll ,of physical ~health and endurance in the sister, she comes face to face with the gradual decline of ,her active service-~ She must sacri-fice the satisfactions of her former ,absorbing outward activities one by one. Perhaps her greatest trial is to feel useless and a burden. This too is part of God's purposes, for it: means that she is entering on a vital and new apostolate, that of prayer and suffering. The contemplative aspects of her lifelong vocation .are now to receive more exclusive attention. She becomes in ever greater measure part of the spiritual vitality of her Community, Her very presence among her sisters, her life spent in prayer and retirement, the Small Services she.can still render, the wisdom, of her years, all are. an in-spiration to the younger members. One of her .great services at this time is her readiness to see her Commu-nity change to meet the needs of the times and her sup-port of this with confidence that the Holy Spirit will guide the Community aright. She gives her Community a deeper faith, a more complete trust in. God, a more selfless devotedness through her prayers and sufferings, her very passiveness in physical weakness, as~ ,the paschal mystery is coming to fulfillment in her life. She accepts death as she ac-cepted her call to the gospel counsels--as a means to union with God. Her final act is one of community, stepping from among her sisters on' earth to the company of her sisters in heaven. Her final achievement is the Christian pass-over through death to glory. CHAPTER III. THE GOSPEL COUNSELS IN COMMUNITY The vows of religious are a covenant with God, made with Him through His Church, drawing all of one's life ÷ + + VOLUME 25, 1966 565 4. 4. Sisters ,4ngelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 566 on earth now into that union with Him which the Son of God mediates in us through His holy word and through the fullness of His paschal mystery for all eternity. Vows are a sacred bond by which a person is to~ally dedicated to God, loved beyond all things. The vows effect, a visible community in the Church, based not on property, nor on marriage, nor on independent self-determination, but on consecrated love. 1. Poverty The Word is made flesh at the Incarnation and in the Eucharist that all material things might receive divine significance through the Body of Christ, presented to the Father in His Resurrection and glbrious Ascension and daily offered ~anew at the Holy Sacrifice. With full appreciation of the goodness of: material things, the sister, too, by her vow of poverty, gives a new significance to things. She surrenders their independent use to the sovereignty of God. Thereafter the whole significance of her poverty lies in her dependence on God in faith. By .her vow of poverty, the Sister Adorer of the Most Precious Blood is a sign in the Church, publicly wit-nessing through consecrated imitation of the poverty of Jesus, to the supremacy of His adoring, redeeming love in her life. Let her commit herself wholeheartedly to the gospel counsel of leaving all things .to follow Christ. With St. Paul, she is able to abound or to be needy (see Phil 4:12), neither condemning the riches of human culture, nor placing her heart's joy. in them for their own sake. Freed from the spirit of dominion over earthly goods, with faith in God and trust in His providence, let the sister cast all her care on the Lord for He has care of her. Let her lay aside all temporal anxiety, to be witness to the beatitude: "Blessed are you poor, the kingdom of heaven is yours" (Mt 5:3). And if the Lord occasionally permits the sister to lack something that is necessary, let her thank Him, realizing that this privation' renders her more like to God who, being Lord of the universe, rendered Himself poor for love of her. Impelled by love for their vow of poverty and in-spired by the spirit of their Mother Foundress to whom the poor were most dear, let the sisters be genuinely concerned with the needs of the poor. "Give special attention to the poor," she tells her sisters, "and try to lead them on to good; send them to confession often, because God wants them for Himself since they have been ransomed by the Precious Blood of His most holy Son." 5 The sister's detachment' foreshadows the life of heaven, echoing, the very life of the Trinity in whom no one per-son Claims anything separately, for all .life is held equally in the common good.of die divine nature. The. religious ~ Community as a whole also has its commitment to,pove'rty, standing before the world as a sign of Christ's all-sharingAove, For all that the congre-gation possesses "is channele6~to the holy People of God who are served¯ through the works of mercy in which the members en~age, ~ ,' As a 'faithful~ steward, the Community administers the~Master's goods 6n~rusted.to it by the Church, that the ~'poor might bed.fed, ttie ,sick healed, the ignorant taught, the needy, visited, aged and orphans cared for; for whatever is done to the least of these, is done to Christ (see Mt 25:40). ' 2. Consec~'ated Virgin(!y The consecrated virgin~ is a covenant~sign of God's union with His holy people; He is one who loves, and can be loved uniquely and personally, universally and perpetually. The sister's life means that ~a ,human being is called to experience God's° personal love and that a human person is called to be .the ,bride of the Lord. She is also a sign of the eternal blessedness of. heaven where one's .love will be open .to all in its utmost intensity. , The Sister Adorer of the Most Precious. Blood,~as~,a Christian virgin is a witness, of. the fullness of God's~.love which called forth all of the Precious Blood on the cross for the Redemption of mankind. The sister's re-sponse to this initiative of God!s infinit.e and ,personal love for her is to identify herself fully with the Church, the one and only bride of Christ, ~to be caught, up ,totally in the life of worship and in t, he fruitfulness,,0L~ the Church as she unfolds her mission in thelworks of mercy. Let the sister's bridal .,relationship with Christ~,be evident in her loving receptivity~ of~the things¯ ofrGod, in her generbsity and interest ~in all ~His °concernS.As Mary:, accepted' the ;role, of universal motherhood at the Incarnation, so the sister,, overshadowed, oby the "Holy Spirit, consecrates her. ~lo~e to God for universal spiritual motherhood. She promises to devote herself to the task of fostering and nourishing the Christ-life in,souls redeemed by the Precious Blood and called to divine sonship in the risen Savior . ¯ The sister is an understandable sign 'of0 the divine love only insofar as she loves as Christ loves, with a * Letter oI Blessed Maria De Mattias to Sister Maria Gaetani, April 5, 1862. ' , + ÷ ÷ VOLUME 25,.11966 567 ÷ ÷ ÷ Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 568 deep, unique personal love. The sister must be willing to take the risk involved in forming deep personal and truly human friendships.with those called to be sons of God through the paschal mystery. Without friend-ship she runs thelopposite risk of becoming selfish, hard, unloving, and ineffective in truly helping others. By. the vow of virginity a sister renounces the intimacy, complementarity, and companionship of a husband as life partner, the satisfying experience of sex, the hope of children of her own flesh, and the delights of a home of her own. She must be careful not to seek .compensation for the lack of these .physical fulfillments by possessive-ness or a need to dominate. Let her find courage in God's personal love for her, and let her dealings with men be a mature sharing and concern for the work of the Church. ~Vhen the heart is not constantly filled with a strong faith and trusting love, virginity can become a burden. The sister's total committment to the apostolate re-quires above all, faith in the kingdom of God which is at hand, the readiness to work, and the willingness to suffer and sacrifice for the attainment of "that beautiful order of th!ngs which the grea~ Son of God came to es-tablish in His Blood." e This purity of heart can take root only when it is founded in deep personal prayer and nourished by spir!tual.reading. Devotion to Mary most holy and a profound humility will safeguard her .fidelity to her divine Spouse, who is continually calling to her: "Arise, my love, my dove, my beautiful one, and come" (Ct 2:10). 3. Obedience Our' Savior Jesus Christ redeemed the world through His obedient love, Himself.becoming a new covenant in His own Blood, to form for the Father a new people to be a communion of love.7 His Spirit who dwells fin their midst draws them powerfully into the current of Christ's obedient love by which the unfolding of God's redeeming plan goes for-ward through space and time. A Sister Adorer of the Most Precious Blood is called by the Father to live wholly within this.~ current of Christ's obedient love pulsing in the Church, and trans-forming the world. Let each sister by her vow of .obedience respond joyfully to this call, for through the vowed religious obedience of all the sisters together, the congregation is constantly renewed by the Father as a Community of o Letter of Blessed Maria De Mattias to Bishop Annovazzi, Nov. 13, 1838. ~ Constitution on the Church, n. 9. (See 1 ~or 11:25.) love pledged to ~arry forward the redeeming mission of Christ. Thus the congregation as a whole becomes a living sign, witnessing to the dynamic presence now of Christ's loving sm'render to the Father, which all are called to share. Thus, too, superiors and sisters together, experienc-ing authority in the bondsof charity, pledge themselves to do the will of God lovingly on earth as it is done in heaven so that the religious Community becomes a sign of the final destiny of the world made wholly conformed to God's loving design. A. What a Sister Vows By her vow of obedience a sister commits herself to be fully obedient~ to the Father's will within the framework of the Congregation of the Sisters Adorers of the' Most Precibus Blood as patterned by its constitutions and statutes. Let the sister surrender her whole person to Christ in the .Church, in and through her religious congrega-tion, thereby placing all her talents and life energies at the service of Christ'S' redeeming mission. Thus she will also be aspiring to the most complete fulfillment possibld of her own unique destiny~ in God's saving designs for her. By her vow of obedience, the sister likewise publicly affirms her decision to forego all individualistic planning of her .life's endeavors and activities in order the more fully to carry out the will of the Father in a Community of redeeming love and service. The' sisters will center their, common life of obedient service in the Eucharist. Here they will renew their self-surrender with Christ in His paschal sacrifice. In joyous fellowship they will find here the humility, power, and love for daily fidelity to the calls of obedience. B. Obedience of Superiors Because the sisters live their life of service in com-munity, in the human condition of a world in process of redemption, it is necessary that some sisters be given the responsibility of directing the service of others. The authority which these sisters bear must be pri-marily an authority, a service, of love to show forth the goodness and kindness of God our Savior, as was the authority which the Father gave to Jesus and which He in turn entrusted to His Church. While the superior must often be an administrator of temporal affairs and a guardian of discipline and ob-servance, her role is primarily to be a leader in charity and service. Hers is a ministry of love to her sisters, in 4, L~I~ VOLUME 25, 569 Sisters Angelita and Mayo Ag~s REVIEW FOR RELIGIOUS 570 health an~d in,illness, in,,rest, and in work, inall their temporal and spiritual needs. ~ . The sister .who is given the office of superior mustE be first in obedience.It is her task in a very special way. to discern the wil~l of God, .as fa.r as sh~ canl at each time~ point of God's unfolding salvation plan fdr the whole community and for each individ~ual sister in all .the major concerns of life.~andI .ser, vice within th_e,.con.grega- , In~.o~der to discern what God wills for, ~each~ and for all,, let the sister'.charged with the service of superior pray unceasingly for light from the Spirit and .listen~at~ten-tively to His promptings. Let her reflect, study, and enter into dialogue With others,'e~pe6ially with her sis~ ters, remembering with St: Benedict. that "the Lord often reveals what is better :through him who. is younger" (St. Benedict). _ ,Relying on the Spir.it, she can confidently hope to . discern as far as possible within the limits of the human condition, the.manifestations of God's will, first of all in His living word in the Sctiptures.:~nd in the voice of the living Church. She will discern His will throug.h the guidance of the constitutions and statutes, the history and the spirit of .the congregation, bearing willingly the,, burden of inter-preting them in love and prudence according to corn crete circumstances. She will likewise find God's will manifest through the God-given endowments and aspiratigns of the si.sters, through the present needs of the world, and especially the needs of the immediate area of the ~ apostolate. Al-ways her supreme norm in seeking, to ~know God's will for the Community and for each sister, in ,the concrete moment will be the law of Christ which is the law of love. Not only will the superior listen to the Spirit as He speaks through her sisters and others in order to discern God's purposes, but she will also communicate as far as possible to all her sisters her own insights and under-standing of what she.believes,God wishes for the Com-munity and for each sister. Thereby she will better ful-fill her role as leader in love and service°by promoting a thoughtful and mature involvement~ of all the sisters in the common service of the Community in Christ's re-demptive work. For a sister to fulfill the difficult service of superior, it is important that she be a religious who is strong and mature, prudent and, patient, secure befo~'e God, her neighbor, and herself.- She is to manifest a firm trust in her sisters. .She will be watchful not to promote an unworthy subservience among the sisters, nor will she allow those who are more authoritarian to dominate the Commu-nity. She will be alert to discourage all childish obedi-ence. Rather, she will promote a genuine Christian obedi-ence o[ humble faith and love. In this way, she can help each sister continually to develop toward the Spirit-given freedom in God's service which enables each to enter more fully into the current of Christ's loving obedi-ence by which the world is redeemed. Many sisters must necessarily share the responsibility of serving the sisters as superiors at different levels within the entire congregation. The superior general serves the entire congregation, the provincial superior the prov-ince, and the local superior the sisters of her house. It is important that they all respect, love, and support one another in their mutual task of directing the sisters ac-cording to God's will. Each superior at her level of service focuses the unity o[ her sisters in their loving, obedient service. "The Institute of the Most Precious Blood is made up of many individuals, but it must be but one heart and one soul, since there must be but one will, the will of God. and this will is made known to us through holy obedience." s C. Obedience of the Sisters Because the superiors bear the heaviest burden of obedience in the community, it is clear that all the other sisters must seek to have for them above all a strong Christian love and trust. The sisters will manifest this love in many ways, Be-cause "love is kind and patient" (1 Cot 13:4), they will accept the superior as their leader in service with all her human frailty, trying not to demand of her a perfection in life and in discernment to which even the best su-perior can only approximate. They will do their utmost to avoid unkind criticism of the superior and her deci-sions. All the sisters will support the superior by their prayer, especially in their daily covenant renewal in the Eucharist.~ The sisters will wish the superiors to deal with them honestly and frankly. They will expect the superior to direct them firmly, to discuss with them their service in the apostolate and their progress in loving obedience in community, and to correct them in love when neces-sary. s Letter of Blessed Maria De Mattias to Sister Maddalena Capone, April 8, 1850. ~ Constitution on the Sacred Liturgy, n. 10. + 4. + Life ¢lmrUr VOLUME 25, 1966 ÷ ÷ Sisters Angelit9 and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 572 The religious obedience of the sisters is not the forma-tive obedience of children toward parents, nor merely the prohibitory or regulatory obedience necessary for good order in any society or community. Rather, by the vow .of obedience each sister commits her life freely and responsibly to the redeeming work of Christ in His Church as it is specified through the religious Con-gregation of the Sisters Adorers of the Most Precious Blood. Hence it should be dear that no individual sister, by appeal to her vow, can shirk mature responsi-bility, for all her actions, since her vowed commitment to Chrigt's obedience makes her all the more fully re-sponsible for freely directing her whole life according to God's will.~ For this reason, each Sister Adorer should always seek to obey with faith, with a ready promptness, intelli-gently and with a sense of personal responsibility; above all, with sincere humility, not only externally and superficially, but with true cooperation of mind and heart. In faithfulness to their vowed obedience the sisters must wish the superior to be as fully right as possible in her discernment of God's will for all and for each. For that reason they should be. willing to give her all possible help in the measure of their own resourcefulness in discerning God's plan according to times and circum-stances and their personal insights. All are responsible for offering to the superior, with prudence, humility, and love, whatever suggestions and information they believe will be helpful to her in her task as superior. At the same time the sisters will be kare-ful not to impqse their point of view unduly, realizing fully that their suggestions sometimes will not be fol-lowed and often cannot be. The sisters will recognize that in many circumstances it is neither desirable nor possible for the superiors to explain decisions made. The sisters will sincerely try to recognize in such decisions a true discernment of God's will and obey in faith and joy. If, however, a sister is humbly convinced that a more serious decision does not truly accord with God's plan in. the given circumstances, it is her responsibility to make known to the superior, with all humility and love, her reasons for so judging. If after reconsidering the matter the superior con-firms the original decision, then a sister will, as far as possible according to her conscience, follow out the directive, trusting in the supporting grace of Christ, who "learned obedience through the things that He suffered" (Heb 5:8j. In so acting, a sister is not blindly yielding to an nn- reasonable command. Rather in faith she seeks its rea-sonableness within the larger framework of her life of obedient love and service in the Church. In rare in-stances when a sister cannot in conscience obey a direc-tive, she must be willing humbly arid with love to bear with Christ the suffering which her decision entails. Indeed, through, her vowed commitment, each sister has freely entered into the depths of the paschal mystery of Christ's loving obedience by which He redeeins the world. She knows that thereby she has pledged herself to a pattern of service which at times will certainly lead her, as it has the saints, to share the anguish and suffering and death of our beloved Savior, "obedient even to the death on the cross" (Phil 2:12). Though she is aware of her own weakness in face of the ultimate demands of religious obedience, she will rely on the power of the Spirit poured forth constantly from the opened Heart of the risen Lord. Through the strength of His love she can confidently renew her vowed pledge to be obedient with Christ through death to glory. Living as she does in a community of love under the sign of the saving Blood of Christ, each sister, whether superior or subject, will find her life of obedience con-stantly thrusting her forward in the current of Christ's redeeming love, more and more fulfilled in her own per-son as she is more wholly given to the service of Christ's redeeming mission from the Father. CHAPTER IV. FELLOWSHIP IN CHRISTIAN LOVE 1. Fellowship The love of Christ has joined the sisters in fellowship with one another as members of the Community given wholly to the glory of the Precious Blood. This fel-lowship has as its sacramental sign and source the holy Eucharist which unites them to one another in Christ at the table of the Lord. From the sacred precincts of the altar each sister car-ries Christ with her to the daily encounters which await her. Let her meetings with her sisters as well as with all others be a recognition of her previous meeting with them through the Eucharist. The sisters are to receive one another as Christ has received each of them, as they have received Christ, in a holy communion. Let them bear one another's burdens and allow each one to be wholly that person and that reflection of God which the Creator has designed her to be from all eternity. Let individuality be tempered with a genuine availability to others in the spirit of the beatitudes. To have time for thi~ availability implies continual simplification of one's personal needs, not with rigid constraint but with a gentle yielding faith. 4- 4- + Lite Charter VOLUME 25, 1966 573 + + ÷ Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 574 Simplicity is found in the free joy of a sister who forsakes obsession with her own needs, her progress or her failures, in order to fix her gaze on the light of Christ.lo Perfect joy is in the laying aside of self in peaceful love; it is wonderment and thankfulness con-tinually renewed in the face of the free giving of Him who grants an abundance of spiritual and material bene-fits. 2. Communication God favors man with the gift of communication that he might come to live in unity and charity. Let the sisters communicate truly then, with God and neighbor, in word and action, in movement and manner, in writing and reading, in sound and in silence, as the need of the moment requires. God communicates His holy word to man in Sacred Scripture; the thoughts of His heart in the sacramental life of His Church; Himself in the Eucharist, His sacred Body, His Precious Blood. Let the sisters in return communicate themselves to Him with loving attention and peace of heart; in out-ward composure and inward silence; in the fellowship of His holy people, whether in the lit.urgy of the Church or in the public worship of the Community or in the solitude of private prayer. Formed thus by the w~rd of God, the sisters will com-municate with one another simply and openly in a way that their word may reflect the gentle word of God. The sister is to listen with care and receive the neigh-bor's word with faith and respect, opening herself to understand the true meaning of what the other is trying to communicate to her. Let each be considerate of the other's need, of one another's time, obligations, free-dom, the pressures of the other's work, so that conversa-tion may be neither pointless nor harried but may be shared with .purpose and with kindliness. Let movement and manner be a witness to the charity, joy, peace, and patience of the Holy Spirit who wishes to act in and .through each sister and for this has chosen her to be a symbol of given-ness in His living Church. Let the sister give herself generously to serve the holy People of God with all that she is and has. Let her word to them convey what the word of God imparts to her in her communion with Him. Writing is the image of one's thoughts; readirig, the reflection of one's interests; listening, .one's openness to sounds of truth and beauty and goodness. All are means 1o "It is in simplicity that one finds wha[ is natural, and the divine is in the natural" Pope John XXIII. to discover, and to serve God, one's neighbor, and~ one-self. Let the sisters also read and listen to the more subtle communications of God that surround them: the lessons of nature, the signs,and circumstances of the times, the needs of others, the quiet day-by-day directives of the Holy Spirit at work among the People of God, so that they may come.~to'know and further the ways ~of God with His creatures. Let their sound disturb no one, their silenc~ make no one anxious. , The sisters are" to cultivate God's manifold gift of communication with careful attention. Let their words be trifly vessels of truth. Let them. use this precious art with modest~ and discretion, with sincerity and good-ness, ~ith all beauty~ that through communication their joy'in~ unit~ and charity may be full. 3. ~'ommo'n Life The sisters are to find in, all community activities-- rest~ repast.; re~creation, common work, or study--a way living the beatitudes. In this they will be a sign of joy and sisterly love among people. "Let the sisters Open themselves to what is human and through their fellowship with the whole people of God they~will ,see all vain desire to look down on the world vanish from 'their hearts. ~ They will be present to their':day and age;' and will adapt themselves to the conditions, of the moment. "Let them give profound affection to their parents, relatives, and friends, and through its quality help them to recognize the absolute' iniperative of a sister's 'voca-tion." .Each meal of ,:the Community is an agape in which sisterly love is manifested in joyfulness and simplicity of heart, whether'the meal be taken in silence, accompanied by spiritual reading, or. cheered with conversation. May Christ .be seated at each table to bless the food which His bounty prgvides, and which loving hands have prepared with care for ,the bodies He has created. May He make of one heart all who share in the breaking of one bread at the Community repast. It is Chris~ who receives .their thanksgiving for the refreshing goodness the meal and of the companionship they have shared with one another at table. It is particularly at recreation that fellowship and communication can unfold that human kindness which nourishes charity. Recreation is a Community experience of the freedom of the children of God. It is an opening n See the Rule of Taiz~ (in French and English), 1961, p. 14. Else-where in this document there are also brief borrowings from or thoughts inspired by the same rule. + + 4- Liye Charter VOLUME 25, 1966 ÷ ÷ ÷ Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 576 of one to another, to all, the confident giving of oneself to the Community~ and the ready acceptance of others just as they are at the moment. Let a sincere desire to please pervade the atmosphere of recreation, no matter what activity fills the time, Consideration for one another will effect that happy me-dium of activity in which all can relax, be refreshed in mind, and strengthened in sisterly affection. The harmony of prayer and recreation in the Com-munity will reflect in the harmony of work by which each sister can prepare to give her best and .most for the spread of the kingdom of God in her apostolate. To do this while living in community requires orderliness: in things, in activities, in the use of time. Let the sisters promote the good order of the house by carefulness in the use of furnishings and equipment, by willing cooper-ation in household work, by a reasonable punctuality in observing the daily schedule. The sisters ,should try to achieve continuity in their work during the hours allotted to it, and they will be careful to allow this same continuity to others. Let each sister know how to give herself to her assign-ments according to the capacities God has given he.r, without comparing herself with others. In true under: standing of membership in the Mystical Body, let her give generously of herself to her Community and to the Church .and find in the variety of services rendered by the members of her Community an expression of the wonderful works of God. 4. The Spirit of the Beatitudes It is in the inner circle of one's Community that the joy of the beatitudes germinates and flourishes for the enrichment of the whole Church. As the first four beatitudes relate the sister to God, the last four relate her to her fellow human beings. To be poor in spirit is to know humility, to be of the "anawim" of God, who live out of His bounty and share His goodness with one another. It is to be aware of one's sinfulness before the holiness of God, but to use the consciousness of sin as a precondition for ttie holiness which God Himself perfects in those who accept all His arrangements in their lives. Meekness is complete suppleness before the designs of God, knowing that God does the decisive work and letting what is decisive rest with Him. It is to see past and through the human factors which are the outward cloud concealing the purposes of His providence. To see the reality .o[ evil as it desecrates the inner temple of God in the soul is to know sorrow, the sorrow and compassion of Christ, suffering servant of Yahweh. it is to unite whatever one has of suffering to the redeem-ing value of the Precious Blood through which evil is overcome by good, sin by grace, hate by love, Satan by God. Hence sadness of heart becomes a beatitude in the ioy of redemption through the paschal mystery. Hunger and thirst for holiness lead all who suffer from their own and others' unholiness to look to the holiness of God, to be open to His action as the dry ground is for rain. It is to find the emptiness of earth's fullness in the face of the fullness of God in whom one day they shall neither hunger nor thirst anymore. To be merciful is to have an open heart for the misery of others, to be ready to help bear their burdens of mind or body. This is the beatitude of love, the deepest mys-tery of Christ and of Christianity. Purity of heart is clarity and simplicity of motive and purpose; it is straightforwardness and honorable frank-ness, for only one who approaches others in trans-parent purity is able to communicate with them truly, and .from this experience know what it means to see and communicate truly with God. When sincere, straightforward communication is lack-ing, good will is weakened; and misunderstandings, strife, chaos abound. God's gift of a peacemaker at this point, one who works for and creates peace, bridges the misunderstanding, reconciles differences, dispels, quar-rels, says the first word to soothe irritations, and brings about that sweet reasonableness which is the root of charity. Lastly, in our imperfect world love can evoke hate for its response. To live as a Christian, and much more as a Sister Adorer of the Most Precious Blood, is to accept without indignation and without retaliation such a negative response. It is to know something of the oppo-sition and persecution which enveloped Christ and which cost Him His Precious Blood. But it is also toknow the humility of the Son of God who, though He was God, gave Himself for the redemption of mankihd by becom-ing their victim. In the end, it is to know also the beati-tude of the Resurrection, the triumph of the paschal sacrifice. PART II. THE coMMUNITY OF ADORING LOVE CHAPTER V. WORSHIP A sister's worship is her whole being's .tribute to God; ¯prayer is her communion with Him. His holy word ex-presses the living bond between Himself and His holy people. As God speaks to the sister in the words of Sacred ÷ + ÷ Lite Charter VOLUME 25, 577 4. Sisters An~elita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS Scripture, may she find it her joy to "speak to God through the same inspired words, For the word of God is the great treasure ,hidden among us: for worship, for apostolate, for community. God entrusts this treasure to His Church, which as His faithful householder brings forth from its riches new things and old, as the readiness of the times requires. Let the sister, then, receive each day's bounty of the word of God a.s Holy Mother Church unfolds it in the liturgy--in the Eucharistic celebration; in each of the sacraments; in the DiVine Office by which the whole day is permeated with the presence of God; in private prayer, spiritual reading, and meditation. Let her listen ¯ to the word ofGod with an open, reverent~heart and give herself fully, together with the people of God, to the liturgical celebration of the mystery of redemption. Each Sunday is to "renew the living hope of the Resurrection, that t.riumph of the .Precious Blood re-flected in us first through baptism, then through con-firmation and dedication by vow to the Precious Blood. Let the Lord's day be a day of joy and relief from work.1~ The sisters are to prepare for Sunday and the feastdays of the Church with loving attention to the mystery about to be renewed °and to celebrate the day in com-munity as a sign of the eternal fellowship of heaven. As she faithfUlly renews the sacred seasons each year with Holy Church, she is duly formed by them to that image which her Creator envisioned for her. 1. The Mystery of the Eucharist The title of Adorer of the Most Precious Blood finds its perfect flowering at Holy Mass when this divine Blood renews its ~eternal covenant mission: adoration of God and redemption of mankind. . Let the Holy Sacrifice of the Mass be the very heart of a sister's life, a sacrament of love, a sign of unity, a bond of charity, hei paschal banquet ih which Christ is eaten, her mind is filled with grace, and a pledge of future glory is given to her. The depth and height of her participation in this supreme act is without limit. For in each day's Mass she offers herself anew, together with her fellow sisters, and all .the holy People of Go'd, ~with this day's particular needs. Through Christ, he~ immaculate Victim and her Mediator, she and those with her are drawn day by day more perfectly into union with God. and with each other until God is all in all to them. , Th~ Mass will truly be for the sist~ '~a be~iuty ever ancient ever new if, living her life of prayer closely 578 ~ Constitution on the Sacred Liturgy; n. 106. united to that of the Church in her liturgy, she relives in herself each year the complete cycle of the redemptive mystery. Each day, in rich variety, the word of God forms her anew and prepares her; together with the celebrant and the holy People of God, to offer the Body and Blood of Christ to the eternal Father at the supreme moment of the Mass. The great "Amen" of the Holy Sacrifice associates the sister, her apostolate, her life in community, with Christ, so that in all things the Father is adored, the precious Blood glorified, and all the People of God, redeemed by the Blood of Christ, are made unto Him a kingdom. 2. The Other Sacraments Let each sister come to know the joy of salvation in being redeemed again and again for God's kingdom by the Precious Blood. While the sin of a member marks the whole body, God's forgiveness reestablishes the sin-ner within the community. Let the sister love the sacra-ment of forgiveness and its sacramentals: the acknowl-edgment of, and sorrow for sin as she approaches the Eucharistic sacrifice, the mid-day spiritual renewal, the evening contrition for the day's failures, the chapter of faults. Let her celebrate the paschal fast and other penitential days of the Church or of her Community with voluntary earnestness as circumstances allow, both alone and in community, that the rich graces of baptism and penance might continue their formative work in her. In sickness and physical debility, it is her privilege to be supported by the sacrament of holy anointing. 3. Prayer The sisters are to go with gladness to the hours of Divine Office, to be united to the Son of God, to the whole Church, and to their fellow sisters in. singing the praises of God. For Lauds as morning prayer and Vespers as evening prayer are the two hinges on which turns the Church's daily praise of God.1~ Let them sub-mit lovingly to the discipline of voice and movement which this address to God requires. Let their perfect manner be the vessel in which the incense of their praise as the community of God's holy people is offered. Holy Mother Church has enriched this congregation with the glories of the adoring, redeeming Blood of the Savior. It is most fitting, therefore, that each day, as a community, the sisters join one another in special adora-tion of the Precious Blood. And since all of salvation history is permeated with this Precious Blood, they are Constitution on the Sacred Liturgy, n. 89. + ÷ ÷ Liye Charter VOLUME 25, 1966 579 ÷ ÷ + Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 580 to search the Scriptures .diligently and prayerfully for this treasure. In this way their adoration will become more aware, their commitment more complete, and their life in community enriched from this living stream in which they all share,x4 Let there be freedom in private devotions, but let the first of these be friendship with the Son of God in the Eucharist. Here are to be found that necessary support and fulfillment of a life of consecrated love, pledged to God by vows. Here the sister learns to express her unique personal response to God for His goodness to her, her oneness in fellowship with the saints, and her genuine concern for the holy People of God on earth. A life of prayer that is full and sincere is one of hum-ble creative love. It is ready compliance with hard work, the .willing exposure of oneself to pain to be the faithful servant of God. A sister's penance is her daily care for the Church of God, and the incessant outpour-ing of all her energies for its welfare. Let the sisters come to know and to follow Christ in His hidden and public, life among us in the world today; to be ready and open to fellowship in His sufferings; to learn through personal assets or limitations, achieve-ments or frustrations, the power of His Resurrectibn in I.IS. Renewed daily in the Holy Spirit through mental prayer, let the divine presence penetrate all of one's being. The sisters are to foster inward quiet and the outward silence in which communion with God is most surely experienced. Let each give her fellow sis-ters the support of her regard for the other's personal encounter with God; and let her be most careful about disturbing the neighbor by word, manner, or action. Let the sisters Strive for that joyous composure of mind and body which walking in the presence of God will effect in them when whatever they do in word or in work is done in the name of the Lord Jesus Christ, giving thanks to the Father through Him in the power of the Holy Spirit. PART III. THE COMMUNITY OF REDEEMING LOVE CHAPTER VI. THE APOSTOLATE The Church presents Christ to the world daily in His ministry of love through her religious who have placed the kingdom of God and its needs above all earthly con-siderations by their vows of poverty, virginity, and obedience. Though not of this world, the faithful of Christ, and First Constitutions o] the Congregation, 1857 (preface). especially religious, are to be the light of the world, to glorify the Father before all men through their life of charity in the apostolate and through their united wor-ship of the Father. An authentic apostolate is the charity. of Christ poured forth into and from our hearts by the Holy Spirit who has been given to us. Let the Sister Adorer find in the Precious Blood the exemplification and wellspring as well as the vitality and reward of her life of charity in serving the People of God. For the Precious Blood in the Mystical Body of Christ, as the blood hidden safely in the framework of any li~¢ing body, exists by its very nature to be of service: first of all to form and renew itself daily for its mission, and then to nourish and to build, to cleanse and to safe-guard, to heal and restore, to calm and relieve distress, to enhance with wholeness every smallest unit in the entire living body. Let the sisters esteem this infinite treasure and learn from the hidden, self-immolating, life-giving seiwice of the Precious Blood of Christ in His Body, the Church, what their own mission within the Church is to be, as member shares with member in this living stream. Let them find in whatever work of mercy they are serving, some aspect of the Precious Blood for their contempla-tion, love, and imitation. God has given the congregation in its holy foundress, Maria De Mattias, a woman endowed for all times with a profound dedication to the divine Blood, with zealous love for her fellow man redeemed by this Blood, and with intense loyalty to the Church and her needs. Let the sisters carry on the spirit of dedicated apostolic cooperation in the work of redemption bequeathed to them by their foundress and be united in fellowship with one another, ". for no other purpose than the welfare of souls which cost the Son of GOd so much blood, and to promote the glory of His Church by means of this Institute . ,, 1.~ Let the sisters find encouragement and guidance in what Maria regarded as essentials, for the apostolate of her sisters: to be led by holy obedience, to act with purity of intention and with humility, to work with tireless industry, to be united to Christ in loving gener-ous sacrifice for the salvation of souls redeemed with His Precious Blood~ Above all, let the sisters glory in the Eucharistic cele-bration where the Precious Blood becomes trhly present and is shared by all the faithful, both as their light and Letter of Blessed Maria De Mattias to Bishop Annovazzi, May 2, 1838. ÷ ÷ ÷ Life Charter VOLUME 25, 1966 581 strength in the apostolate and as its joyous fulfillment and reward. In the life of the Sister Adorer, it is the triumph of the Precious Blood in herself as well as in those whom she has served, that will give her holiness its unique splendor as the paschal mystery reaches its ful-fillment in her. + + + Sisters Angellta and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 582 I. The Apostolate of Domestic Work Our Blessed Lord prepared for the years of His public life by the quiet, holy years of Nazareth as He worked with His hand.s toward the upkeep of a home. Closest to and most needed by the religious Community for its daily maintenance is the lowly apostolate of domestic work, sanctified by the Holy Family, and exemplified so well for sisters in our Blessed Lady herself who spent her life in the hidden unassuming duties of a home. Every sister has some domestic duties to perform each day; and for some sisters it is a full-time assign-ment, whether that be in a small mission convent, in a hospital, home for the needy, seminary, episcopal resi-dence, or one of the large houses of the congregation. ¯ Let the sisters see in these humble tasks a reflection of the activities in the home of the Son of God at Nazareth. The sisters who have the privilege of working with our Lady in this apostolate create the atmosphere of quiet contentment needed by the sisters to renew themselves physically and spiritually for further work in their re-spective assignments. If the sister, while doing domestic work, has taught herself to do her work lovingly, with some recollection, centering her thoughts now and then on the things of God, she will radiate peace and cheerfulness to her fel-low sisters, so that their reunion in community after the varied scenes of their scattered activities in the apostolate will be a truly welcome Community experi-ence. It should be possible for the sister doing full-time do-mestic work to enrich her life in 'many ways. Some gogd reading, arts, crafts and skills, the creative use of her hands, some share in a form of social apostolate in her environment will give her opportunity to serve others in different ways as well as to broaden her own experience. The sister at work in full-time domestic duties is at the heart and center of the convent home or the institution. Her services, her prayer and concern follow her sisters and those for whom her assigned work is done. What sh~ prepares and does for them endears her to them a hundredfold. If her works of mercy seem limited in scope, they are enriched in depth of meaning: she is a maker of the religious Community-family. 2. Catechesis . °/"'Our life is an ap~st01ic life, to bri~ag the good news to the people . 10 Do all the good you can for those who are waiting for the brehd of Christian doctrine" ~(Ble~sed Maria De Mattias).17 The imparting of Christian doctrine is the work most cherished by Maria De Matfias and 'the cong~egatior~ which she founded. As a member of the Church obedient." to the Holy Spirit; the sister is a witness to the faith that is'in her ag she educates the faithful in the things Of God. °Her greatest requisitd, therefore, is her own' personal holiness,'° fostered' through the sacramental life of the Church who directs her activities: /'Through o!~aptism ~nd ~nfirma~ion all are ~commissioned by the"Lord'Him-self to p~rticipate in the salvific mission of~he Church. Through Holy Eucharist that "charity toward God and man which is the soul of the apostolate is communicated and nodrished." In'fiddlity to the" living Church, the sister is to present Christ who is her message With' all the integrity, clarity, and intensity which her every word and action can con-vey. I.n g~eat charity and with all human competence, she is to adapt the divirle'~mess~g~ to the level of understand-ing of her h~arers, of whateCer age or condition they m,a~, be, ia'nd find,meanifigful' ways for them in which to express tSeir 'resp6.nge in faith, hope, and love to the word of God.' Mindful of the Church's word to her that "the aim and ~object "of"the apoS'tolat~ is that all who are made sons of God by faith and baptism should come together to~ praise God in* the midst of His "Church, to take part in the sacrifice, and t~ eat the Lord'~ supper," ~ the sister will do all ih he~ power to make the worship of God the climax'0f her endeavors. The Community is to use every means and every ef-fort to prepare the sisters well for the teaching of Chris-tian doctrine. Let it be the aim of all in the Comhaunity to be as closely associated as pos.sible with the sublime commission of bringing the light of the gospel and the gifts of the li'tu~gy to all the People. of God. Ttie siste~ is to ~egard it a~ a special i~Hvil~ge to pro-mote and to assist with retreats~ According to the Con-st~ tution 6n ~h~ Church, all' th~ Christian life and to the perfection of charity." ~ to Frequent saying of the foundress. x¢ Letter of Blessed Maria De Mattias to Vincenta Ferri, Oct. 20, 1855. . ~ ~s COnstitution on the Church, n. ~. ~ Constitution on the Sacred Liturgy, n. 10. ~ Constitution on the Church, n. 40. + + + Li]e Charter VOLUME 25, 1966 ÷ ÷ ÷ Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 584 Lay retreats for women offer these persons an oppor-tunity to study the!r relationship with God and neigh-bor, to weigh and to measure, and to grow in Mary-likeness to the full stature of Christian womanhood. As a prolongation of the apostolate of Blessed Maria De Mattias, the Sisters Adorers of .the Most Precious Blood welcome these, their sisters in the Mystical Body, and by a joyous serf-giving hospitality provide the leisure they need to walk and to talk with Christ. With great faith, let the sisters give themselves more intensely to prayer and penance at this time so that the retreatants may be receptive to the graces which the Holy Spirit wishes to impart to them. The' sister who shares wholeheartedlyin the retreat work ~ontributes toward the spread of God's kingdom on earth, for a saintly mother is a lamp burning in the sanctuary of the home, a saintly woman in other walks of life is the salt that savors the earth. Both by their kind-ness and goodness exert an apostolic influence; both en-hance the glory of the Most Precious Blood. 3. The Apostolate of Education Because grace builds on nature and all wisdom and knowledge is a reflection of the wisdom and knowledge of God, because the Church has a need of educated mem-bers, because it is the will of God and the desire 0f His people, the sisters are to undertake works of general edu-cation at all levels where they can give competent serv-ice. Let the sisters remember that they are called through their educational commitments to assist the great body of laity in the Church to become her apostles to the secular world, to permeate it with the spirit of Christ in justice, charity, and peace. Moreover, the laity, by their competence in secular training, by their activity ele-vated from within by the grace of Christ, can vigorously contribute their effort so that created goods may be per-fected by human labor, technical skill, and civic cnlture for the benefit of all mankind according to the design of the Creator and the light of His word.2x . As teachers of the laity, the sisters need to be and to remain through continued inservice education in the forefront of knowledge and culture in their generation, if the holy People of God whom they educate are to be helped in carrying out their commission to restore all things in Christ. The sisters are to be well prepared for their work, first of all through a broad cultural education and through whatever specialization of subject matter or Constitution on the Church, n. 36. method they may need in special instances. They are to meet and to maintain, even surpass, the current stand-ards of secular evaluating agencies, ~onsid.ering the greater excellence of the purposes which Catholic educa-tion has over the purely secular. In their association with the laity---children, youth, faculty members with whom they work, lay professors whose classes they attend, parents of the youth whom they teach and counsel, business men and employees-- the sisters are to extend the charity and courtesy of Christ, to give splendid and striking testimony of how the world can be transformed and offered to God through the spirit of the beatitudes32 Encouraged by the spirit of Blessed Maria, let the sisters bear in mind their more immediate aim in edu-cation, "that after having pursued these studies a young person is well trained to go through life holily and with dignity," as well as the ultimate~ divine purpose in this "most extensive field the Lord has confided to us, the fruit of which is the salvation of souls redeemed by the divine Blood." 28 4. Care o[ the Sick Human suffering has always been of deep concern to the Church, for she sees in her stricken members the image of the suffering Savior. From Christ her founder she learns compassion for the afflicted and seeks to al-leviate their need, whether of body or of soul. The Sisters Adorers of the Most Precious Blood, iden-tifying themselves with the Church, share this same com-passionate love. Let the sisters, therefore, whose gifts and training enable them to care directly for the sick per-form their services with the greatest kindness and un-derstanding of the patients' needs. Their professional services are to be of the highest excellence in that they are seeking not only to meet ac-cepted standards of performance, important as these are, but to communicate to their charges, along with pa-tient care, the peace and comforting of Christ. As the opportunity or the need arises, let the sisters convey to the sick a loving solicitude for their spiritual needs, without however undue insistence or pressure, par-ticularly with patients of some other faith. The sisters are to respect the religious convictions of all and in a truly ecumenical spirit be cordial and helpful to minis-ters and rabbis who come to visit and care for the spirit-ual needs of the members of their congregations. Let the sisters associated in any way with services to Constitution on the Church, n. 31. First Constitutions o] the Congregation, 1857, p. 53. ÷ + ÷ Li]~ Charter VOLUME 25, 1966 ÷ ÷ ÷ Sisters Angelita and Mary Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 586 the sick, however lowly and hidden .their tasks may seem to be, realize that they are making important ~con: tributions to the welfare of the whole, and that without their support some. more nearly related activities of pa-tient care would be seriously hindered. In unity and charity alofie can there be that cooperation which en-ables the members of the community, to work harmoni-ousl~ to carry on so complex a work." of the apostolate in a spirit of joyous service. In the numerous inter-related, departments of the health institutions which the sisters operate, care should be taken lest the machinery o[ organization overwhelm the person, and human values and needs be lost in the name of efficiency. On the other hand, it is necessary that each assign~ ment of duty b.e promptly and conscientiousl); fulfilled, since the activities and procedures of the whole institu-tion are so highly inter-related thht °they affect one an-other's operation. The ultimate value involved is the hu-man life' of.a sick person, a life that is 'often dependent on a matter of, minutes for survival through a crisis. 0 The sisters in the hospitals work closely with large numbers of the laity at various levels of authority: doc-tors, nurses, administrators, employees. It may be that at times sisters will have to show a readiness in Christian obedience toward lay persons in authority, Let the sis-ters'be the first to set an example of loyalty and coopera: tion, of diligence and a sense of resp6nsibility for the promotion of the general good. Let the close association of these laity'with the sisters reveal nothing in the latter except the pure charity Christ, evident in the sister's dedication, her gentleness, her courtesy even when she must be.~ finn, her poise in word and manner. Let this also be'evident to'visiting relatives and friends of the sick person. 5. Care of the Aged In their desire to serve the Mystical:Body more com, pletely, the sisters extend their apostolate to the care of the aging, men and women of an older gen.eration who come to,spend their declining year~ in their home for the aged. : ",. The.sisters chosen.lfor this work will deem it a privi-lege to be associated Closely with the aged and infirm, seeing in therh the presence of Christ and reveren~cing them for their wisdom, experience and merits, their sacrg rices and perseverance. They ,will be influenced in their appreciation of theelderly by God's own respect for a long life as exemplified in the beautiful biblical exam-ples of old age. . ; , " , ., In their care for the aged, the sisters, imbu6d' with a humanism based on Christian values, will accept thegn fully as persons, even though their physical, mental, or emotional limitations may ~nake them dependent on others for their needs. Let the sisters be carel~ul to help these people main-tain their sense ot~ personal dignity by utilizing their remaining abilities to the full. Elderly people have a need and a right to freedom in making their own choices and decisions in their life situations. All staff members have the corresponding duty to respect that right and to help the residents use all their resources of personality for as long as possible. It is faith in God and a tender compassionate love for His holy people which enable the sisters to give ,their services generously to the care of the aged. To do so in a competent manner, the sisters are to receive adequate training and preparation for their work. Their cheerfid and encouraging manner toward the aged, their helpful-ness to them, their regard for them as persons beloved of God, will create an atmosphere of peace and contentment in the home. Knowing that their residents are on the threshold of eternity and that for most of them this is their last home on earth, the sisters should make their lives as meaning-ful as possible, encouraging them to love God faithfully and.to look forward to meeting Him in heaven. 6. Care o[ Orphans The love and care of children, so dear to Christ in His earthly life, has a special appeal for the sister. The natu-ral endowments which fit her for motherly care of others is here given expression in a work which has in it the highest supernatural possibilities; Let the sister who is assigned to this work give herself to it with great kindness and sureness. Her first task will be to win the love of the children through the physical care which she gives them so that she will then be. able to carry out the more difficult task of social, moral, and re-ligious training. The sister should try in every way possible to under-stand her charges. Frequently these children have had disturbing experiences which have exposed and deepened certain natural weaknesses in them. Consequently their training will require greater patience and tact in helping them grow into good Christian men and women. Besides a broad generhl education, the sister engaged in this work needs to have some acquaintance with child car~ and child psychology.to enable her to care for prob-lem children. She herself must be emotionally mature and able to withstand and control a great deal of emo-tional irregularity in them. Li]e Charter VOLUME 25, 1966 587 ÷ ÷ ÷ Sisters Angellta end Ma~y Agnes REVIEW FOR RELIGIOUS 588 Their religious formation is her greatest concern, and it will be the quality of the sister's own religious convic-tions rather than the quantity :of her instructions which will effect the greatest good in them. She will lead them to love the Church through her feasts and celebrations; and as they are able to absorb it the sister will explain to them the meaning of: the great mystery of redemption. She will bring them to love the word of God and to understand the significance of the incidents in salvation history which reveal the greatness and goodness of God to His people. As they grow older, the sister will see to it that the children understand and practice their moral obligations to God, to themselves, and to one another; she will need to acquaint them with the problem of evil-in its many forms and with the Christian's way of dealing with it. Lastly, in a practical way, the older children will have to be prepared to be self-reliant and self-supporting to the best of their abilities. And even after they leave the sisters, it will remain a part of the sister's duty and privi-lege to follow them through the years with her interest; her prayers, and her wise counsel when they return to her periodically. 7. The Apostolate o[ Social Work While social work formally so called is a profession with its own particular requirements of preparation and operation, in its more general meaning social work re-fers to the non-institutionalized form of charity which is open to one and all on an individual to individual basis. The sisters frequently have the opportunity tO bring the charity of Christ to the needy of body and mind in their homes or wherever they may be found. Personal kindness and concern for another is at the heart of this apostolate, and here the sister can experi-ence in a simple basic way what it means to help the neighbor. An institution by its nature has to accept the person on its own terms and fit him into its operation. In the direct apostolate of social work the attention is wholly on the needy person, and the solution of the problem does not come ready made; it calls for the lov-ing initiative of the apostle. Most frequently this apostolate is found among the very poor, the underprivileged, the mentally distressed, whether in large cities or in remote rural areas, Let the sisters who are able to engage in this work do so with humility and simplicity, accepting the needy and their condition with understanding of the ihuman dignity be-hind the impoverished circumstances. With tact and gentleness, let the sisters offer their services as to Christ, remembering that their very pres- ence should speak of faith and confidence in. a loving providence, of love for one's fellow man. Let the sisters be careful not to impose their own standards or preconceived form of charity on whomever they contact, but with sensitive regard for the person fill the need as the person would like to have it filled, as much as possible. This work of mercy frequently rises out of the initia-tive of the sister, who besides fulfilling her duties in her assigned work will find in this added form of charity a way to enrich and motivate her daily routine. It is for her a more direct way to contact Chris( in His needy ones. As she goes about this work, the sister brings the mes-sage of the gospel vividly to people. She .is literally a witness that the kingdom of God is at hand, that the Church is the Church of the poor, that in the charity of Christ there is genuine human concern for the well-being of another, and that each person is precious before God. The sisters should expect rebuffs and opposition on the part of those who have been embittered against re-ligion or who have grown indifferent to it. It will be the sister's cheerful patience with, and genuine goodness to them which will dispel [ear and distrust and open the way for the love of Christ once more to come into their lives. CONCLUSION Through baptism, God has called us out of darkness into His marvelous light. Through the Eucharist-covenant, sealed in His Pre-cious Blood, He has made us a kingdom unto Himself. Within this kingdom we His purchased people, Sis-ters Adorers of the Most Precious Blood, vow to 'Him our consecrated love: In poverty--to use the things of this world as if we used them not; In virginity--for who shall separate us from the love of Christ? (Rom 8:35); In obedience--for He became obedient for us unto death, even to death on the cross (Phil 2:8). Wherefore, redeemed not by silver or gold, but by the Precious Blood of Christ, and in union with His Church, we sing for all time and for eternity, "Come, let us adore the Son of God, who has redeemed us with His Blood." ÷ ÷ VOLUME 25, 1966 589 JOSEPH F. GALLEN, S.J. Practice of the Holy See ÷ ÷ Joseph F. Gallen, S.J., resides at St. Joseph's Church; 321 Willings Alley; Philadelphia, Penn-sylvania 19106. REVIEW FOR RELIGIOUS 590 This article gives; from January 1962, the practical points of the practice of the Holy See concerning the reli-gious life" from rescripts, replies to quinquennial reports, and approvals of changes in articles or of general revi-sions of constitutions. Nature and Federation of Religious Institutes The evident fact that lay religious institutes authentb cally cooperate in the mission of the Church is stated simply in the constitutions of a missionary congregation of sisters: In approving the Congregation and its special end as it is stated in the. Constitutions, the Church gives to the Congrega-tion, and through it to all its members, the mandate of collabo-rating in her missionary apostolate. A no less evident and fundamental principle of the con-tinuation of the apostolate of Christ is reasserted in the same constitutions: "Let the Sisters care with preference for the poor and the outcasts no matterwhat their misery or deficiency may be." The Holy See has approved a closer association of some religious institutes of men and women, as is exemplified in the following approved articles of the constitutions of two missionary congregations of sisters: The Congregation is associated with the Cong3"egation of the. [a Congregation of priests and brothers] in view of the mutual help they will give each other in spiritual matters as well as in missionary activities. Each Congregation, however, shall keep its juridical and financial independence. -- The general purpose of the Congregation is to promote the greater glory of God and the honour of the Blessed Virgih,. by the sanctification of its members and by their co-operation in the apostolic work of the Chur~:h in the Missions, preferably the Missions of the Fathers of . (Cf. REwEw for RELm~oos, 17 [1958], 251-2; Questions on Religious Life, q. 150). The Redemptoristine Nuns, Monastery of St. Alphon-sus; Liguori, Missouri, received permission from the Holy See to resume solemn vows and introduce major papal enclosure. The solemn vows were pronounced on June 27, 1965. The instruction of the Sacred Congregation of Reli-gious on the apostolic constitution Sponsa Christi stated in number XXIII, 4: "Confederations of regional federa-tions can be allowed if need, or great advantage, or the traditions of the order recommend them" (Bouscaren- O'Connor, Canon Law Digest lor Religious, 351). By ~i decree of January 4, 1964, the Sacred Congregation sup-pressed the confederation of Visitandine Nuns. The federations remain. The pertinent parts of'the decree are: In consideration of the historical'origins of the Order of the Visitation of Holy Mary and the. spirit with which its Holy Founders have animated it but more particularly on account of the explicit declarations made by them to prevent the formation of a central government in .the Order, the Con-federation of the Visitation of Holy Mary has been suppressed together with all its canonical effects. On the other hand, in conformity with the original traditions, the entire group of monasteries with their Federations will constitute the Order of the Visitation of Holy Mary . The present group.ing bf the monasteries into federations will be revised and a~lapted in a way that will render them more homogeneous, both from a disciplinary and a geographic viewpoint. If necessary, the Sacred Congregation will contemplate the creation of new federations within the present organization. On May 15, 1965, the Mother McAu!ey ConferenCe of the Sisters of Mercy of the Americas unanimously adopted the following resolution: Be it resolved in accordance with the wishes of the' Church as expressed through the propositions on the religious life of the Second Vatican Council, definite steps be taken towards a World Federation of Sisters of Mercy; that as one such step this Mother McAuley Conference be formed into a Federation of the Sisters of Mercy of the Americas; that in such a federation the autonomy of each congregation be preserved. The officers of the federation are Mother M. Thomas Aquinas Carroll, R.S.M., Pittsburgh, Pennsylvania, presi-dent; Mother Mary Regina Cunningham, R.S.M., Bethesda, Maryland, vice president; Mother Mary Bernard Graham, R.S.M., Merion, Pennsylvania, secre-tary; and Mother Mary Patrick McCallion, R.S.M., North Plainfield, New Jersey, treasurer. The goals or purposes proposed to the McAuley Con-ference were: (a) to promote unity and stability of the institute and preserve the spirit of Mother McAuley; (b) to intensify the spirit of unity in the apostolic labors of the Sisters of Mercy in order to fulfill their mission in the Church; (c) to advance the cause of canonization of Mother McAuley; (d) to draw on the resourcefulness of all members of the institute in order that continuous + + + Practice Holy See VOLUME 25~ 1966 ÷ ÷ + $oseph F. Gallen, $.7. REVIEW FOR RELIGIOUS 599 development and. improvement be made in the works entrusted to the institute; (e) to cooperate in the planning for the promotion of the spiritual, intellectual, profes-sional, and apostolic growth of the sisters in formation, sisters in service, and sisters assigned to the apostolate of prayer. The functions discussed were: (a) to serve as a channel of communication to all member communities; (b) to recommend consultants in specialized areas when re-quested to do so; (c) to provide a source of information for creating in the mind of the major superiors an aware-ness of areas in need of study, necessary adaptations, and changes warranted in keeping with the mind of the Church; (d) to make recommendations that will promote excellence in the works of the institute, project a Mercy corporate image capable of attracting desirable candidates to the institute, and bring about unity without uni-formity in community living, emphasizing the virtues of charity and mercy. Any community of Sisters of Mercy in the United States, Canada, or Latin America may become a member, with formal application to be made after community approval. Active participation was to be had in federa-tion meetings either in the person of the major superiors and assistant major superiors or by proxy. On July 2, 1965, the following petition was addressed to the cardinal prefect of the Sacred Congregation of Religious: The Major Superiors of the Congregations of the Sisters of Mercy of the United States and Newfoundland,. both the in-dependent and those of the Union, have been meeting regu-larly since 1955 as the Mother McAuley Conference for mutual consultation on matters pertaining to their Institutes. At the meeting in Hooksett, New Hampshire in May, 1965, the matter of federation was discussed and accepted in principle. Thereafter major superiors of the Religious Sisters of Mercy, representing approximately 15,000 sisters, with the deliberative vote of their councils, have indicated their desire to federate as the Sisters of Mercy of the Americas and their Missions. May we through the Sacred Congregation of Religious peti-tion the blessing of His Holiness, Pope Paul VI, on this initial step towards greater excellence in our apostolic endeavors? In a letter of August 12, 1965, to the president, Mother M. Thomas Aquinas, R.S.M., the Sacred Congregation replied as follows: This Sacred Congregation is most pleased to have the news which you sent in your letter of July 2, about the desire and intention of the Major Superiors of the Religious Sisters of Mercy of the United States and Newfoundland to federate. This is preminently in line with the views of the Holy See and, as you know, has been the desire of this Sacred Con-gregation for some time. We thank you, Reverend Mother, and all the Major Superiors of the Religious Sisters of Mercy who have been taking part in the meetings, and we express the hope that you will be able to draw up in the near future a workable set of Statutes to govern the Federation, to be submitted to this Sacred Congregation. Sending you a special blessing for all the Major Superiors of the Religious Sisters of Mercy and their subjects . The aim will be to join eventually with federations of the Sisters of Mercy in Australia, Ireland, and so forth, to form a world confederation. A meeting looking towards this end will probably be held in "Pittsburgh in June, 1966. This federation can obviously be of interest to similar institutes, and we have already received inquiries about it. For that reason we have described this federation of the Sisters of Mercy very fully and have also prev.iously submitted the description of the federation to Mother M. Thomas Aquinas for her approval and correction. Members, Precedence, and Titles One congregation of sisters abolished the class, of lay sisters. In a general revision of its constitutions, a con-gregation of sisters omitted the article on precedence. The revision was approved with no animadversion on the omission. Two other sets of constitutions contain the fol-lowing sentences on precedence: In formal assemblies, for the sake of regularity, the follow-ing order shall be observed as to precedence.--The Sisters follow no order of precedence when approaching the Com-munion Table and the Sacrament of Penance. Personality development and fulfillment are obviously not to be attained at the expense of the common good and without regard for the interests of other individuals. Some customs of the religious life can unreasonably obstruct the sense of individuality and the development and fulfillment of the individual. I have often suspected this in the submergence of the family name by that of a saint. I admit that I have not seen any sign whatever of a universal agreement with this opinion. However, a congregation of sisters, in a revision approved May 12, 1964, changed its practice as follows: "The postulants shall wear a plain dress, different from that of the novices. They shall retain, even as professed, their family name." Religious Habit Several congregations of sisters included in a revision of Prmrtice of their constitutions or secured from the Holy See a faculty Holy See of the following tenor: VOLUME 25, 1966 Where the climate or the work of the Sisters may require some modification in the form or the color of the habit,, these 595 ]oseph F. REVIEW FOR RELIGi~)US modifications may be determined by the Superior General with" the consent of her Council. The inclusion of such an article in the constitutions is understandable, but it is to be remembered that the permission of the Holy See is necessary only for a sub-: stantial, permanent, and general change in the color or form of the habit (R~w~w FOR P~LIGIOUS, 18 [1959], 80- I; 13 [1954], 298; 21 [1962], 409). The Sacred Congrega-tion of Religious showed itself more liberal than one congregation by approving a change in the habit, "pro-vided the headband and veil were reduced somewhat." The Sacred Congregation approved a description of the habit~ in the constitutions that leaves a wider field of choice to the particu!ar institute. ,The pertinent articles are: " A habit suitable to the times and conformable to religious dignity, reserve, modesty, and poverty shall be worn by the members of the Congregation. The veil of the professed Sisters' is o.f bl.ack material and light in weight. The veil of the nowces ~s white. The coil is of white material. A rosary is - carried in the, pocket. A cincture of suitable material is worn. , The constitutions of this congregation had formerly stated: "Postulants shall wear a modest black dress dif-ferent from that of the novices." The revised article reads: "Postulants shall wear a becoming dress different from that of the novices." Canon 540, § 2 requires only that the dress of the postulants be modest and different from that of the novices. It may therefore be secular but modest; special and" uniform, but this is not of obliga-tion; religious, but different from that of the novices. Constitutions ordinarily merely state canon 540, § 2 in describing~the dress of the postulants and therefore, as the revised article given above, permit all the variations just listed. The Sacred Congregation for the Propagation of the Faith has recently and at least twice approved a descrip-tion of the habit in the constitutions that gives a much wider power to the particular institute. The only article on the habit in one of th~se congregations is the follow-ing: The Sisters wear the religious habit, in order to make~ manifest their total belonging to God, and also to safeguard themselves more easily from the spirit of the world. This religious habit shall be simple in style~ adapted to the climate and the customs of the country, as also to the activities of the Sisters. The veil, the crucifix, and the ring shall be the symbols of their religious consecration. The second congregation has only the two following articles: " The distinctive dress worn by a religious sister identifies her as a woman consecrated to God and belonging t.o a particular religious community. The habit is visible testimony of the sister's response to Christ's elective love and witness to His .presence in the world as One who serves. The religious habit is a reminder to all men of supernatural realities. Accordingly, the sisters shall wear a simple habit and veil expressive of their dedication. For a serious reason they may be excused by the mother general, or in urgent necessity by the local superior. The material in habit and veil shall vary according to the climatic conditions under which the sisters live and must be approved by the mother general with the advice of her council~ Major daanges or modifications of the habit may be made by the general chapter to meet the needs of the times. The habit is to be a symbol or sign of the consecration to Christ. The traditional form of the habit is not a natural sign of this consecration, as smoke is of fire, nor is there anything whatever in revelation on the religious habit. Therefore, the traditional form of the religious habit is a symbol of the consecration to Christ only from use. It follows with equal clarity that other forms of dress and other insignia can by use become expressive of the same consecration. Vatican .Council II stated: The religious habit, as a symbol of consecration, is to be simple and modest, poor yet becoming, and also in keeping with the demands of health and adapted to the circumstances of time and place and to the requirements of the apostolate. The habit of both men and women that does not conform to these norms is to be changed. The council has thus pointed out the obvious fact that the dress of religious men is not exempt from the necessity of adaptation. This very evident fact has often been disregarded in discussions on the religious habit. The council has also given general norms for decisions on the necessity and type of adaptation. There has been constant discussion on the religious habit but it may not be amiss to emphasize again that the retention of the dress and externals of past ages, by religious men or women, can project more of an image of quaintness and even eccentricity and strangeness than of consecration to Christ (Cf. K~wEw for R~i.iGiotJs, 18 [1959], 345; 14 [1955], 315). Dowry ÷ The dowry should ordinarily be actually given before ÷ first profession, since the institute is obliged by canon 549 to invest the dowry after the first profession. How- l'rvxt~e ever, in some recent approvals of constitutions, the Holy See Sacred Congregation of Religious has added that the dowry may be paid in parts, that is, in installments, and without limiting the time within which the installments VOLUME 25, 1966 595 ÷ ÷ ]oseph F. Galgen, REVIEW FOR RELIGIOUS were to be completed. The pertinent sentences in two sets of constitutions read: The Superior General, with the consent of her Council, may permit for just reasons that the dowry be paid to the Congregation by the family of the postulant in ~nstallments at determined times, o~ even after the death of the parents, proyided that meanwhile the interest is paid.--The dowry must be turned over to the Congregation before the taking of the habit, "or at least its payment must be assured by an act in ~due form valid in civil law, and in this case it shall be paid not later than the first profession. However, the prioress general with the deliberauve vote of her council may grant permission to the aspirant to pay the dowry in installments or after the death of her parents. (And see I~EVIlZW FOR RELIGIOUS) The modern practice of the Holy See in approving con* stitutions is to leave the determination of the amount of the dowry to the general chapter, which can change the amoun~t for different times and also impose a different amount for various countries. The chapter may also delegate the m6ther general with the advice or consent of her council to change the amount when this is judged necessary or advisable, and such a delegation is found in some constitutions. One set of constitutions approved by the Sacred Congregation for the Propagation of the Faith in 1964 reads: "Let the aspirants bring the dowry determined in the Provincial Chapter and approved by the Superior General and her Council." The Sacred Congregation of Religious permitted one congregation to abrogate the dowry completely. The rea-sons of this congregation were: a) The amount of money concerned is insignificant; b) in certain countries, the fact of asking for a dowry is not under-stood and very unfavorably interpreted; c) in a few countries, tl~e candidates cannot even pay that small contribution; in other countries, exceptions are not rare, and in these cases, the Province has to make up the amount of the dowry; d) the dowry constitutes a dead capital; e) the sum of money that the parents spend for the education of their daughters constitutes in itself a dowry. " The Holy See has frequently approved constitutions that contain an article of the following type: The higher superior [or mother general or mother provin-cial] with the consent [advice] of her council may remit in whole or in part the dowry of those who lack financial means but possess academic degrees, teachers' or nurses' certificates, or special abilities which can compensate for the dowry and make them especially useful to the congregation. The admissible equivalent for the dowry in such cases is much more widely expressed in many constitutions recently approved by the Holy See. These give the power of remitting the dowry in whole or in part: According to the rules established by the General Chapter --because they lack the means or because of other special reasons--of a candidate who lacks financial means or because of special reasons--those who are unable to furnish it--for just reasons--if the applicant .has an education which, ac-cording to the judgment of the superior general and her council, is useful for the congregation. Finally, one set of constitutions approved in 1964 states simply: "The Superior General with the deliberative vote' of her council can remit, in whole or in part, the dowry of a postulant." Admission of Candidates Recently approved constitutions frequently contain this article: "Only the Holy See or those who have received the faculty from it can dispense from the im-pediments listed in articles . " These are the diriment and merely prohibiting impediment~ of common law to entrance into the noviceship (hat are enacted in canon 542. Bishops and the superiors general of pontifical clerical institutes flow possess the faculty of dispensing from the diriment impediment of canon 542, 10: "Those who have renounced the Catholic faith and joined a non- Catholic sect." Because of this recently granted faculty, a clause has been added to the article of the constitutions on d!spensing fromthe impediments of common law, that is, "or who have received the faculty from it . " Profession and Canonical Examination The canonical examination commanded by canon 552 is proper to religious women and is made by the local ordinary or a priest delegated by him at least thirty days before entrance into the novices.hip, first religious profes-sion, whether temporary or perpetual by privilege, and the final perpetual profession, whether solemn or simple. A congregation of sisters was granted the following indult by the Holy See in 1963: "If necessary, and as an excep-tion, the sisters may take the canonical examination for perpetual vows a few days before the beginning of the retreat." By the law of their constitutions, these sisters make an eight-day retreat before perpetual profession. Anticipated Renewal of Temporary Pro[ession The same sisters have six years of temporary vows divided into three annual and one three-year professions. Accordin~ to the norms of canon law, temporary profes-sions are to be renewed on the anniversary day (August 15, 1965-August 15, 1966) and their renewal may not be anticipated by .more than a month (July 15, 1966). The revised constitutions of this pontifical congregation, ap-proved in 1962, read: 4- 4- Pro~t~e o] Holy See VOLUME 25, 1966 ,597 ÷ ÷ ÷ ]oseph F. Gallen, SJ. REVIEW FOR RELIGIOUS According to an indult of the Holy See the sisters, regard-less of the date of their first profession, renew their temporary profession on the feast of the Epiphany, January 6. It is not permissible to postpone the renewal of profession beyond the day of expiration of the vows. Anticipation of Perpetuai Profession Canon 577, § 2 grants the permission to anticipate the renewal of a temporary profession, but this does not include permission to anticipate perpetual profession nor to abbreviate the time of temporary vows established either by the Code of Canon Law or the particular con-stitutions (R~vmw for RELIGIOUS, 12 [1953], 262--3; 16 [1957], 379-80; Questions on Religious Life, q. 43). The same revised constitutions, however, contain the follow-ing faculty: By virtue of a special induh of the Holy See the superior general can, for just reasons, permit the taking of perpetual v.ows up to thirty days before the legitimate date; this profes-sxon, however, becomes effective only on the sixth anniversary of the first profession; and anticipation for a greater length of time., can take place only with the special permission of the Holy See. Poverty and Civil Will Apparently in an effort to bury the "envelope" system or to prevent its inception or resurgence, a congregation has included the following norm in its constitutions: "No sister may deposit a sum of money, be it great or small, under her own name in the bursar's safe." Since the pradtice of the Sacred Congregation of Religious re-quires that the will commanded by canon 569, § 3 be civilly valid, some congregations are expressing the article on the will substantially in the following form, which is taken from a recently revised set of constitutions: Before profession each novice shall freely dispose by will of all the property she possesses or which may accrue to her. She shall observe, as far as possible, what the civil law requires for the validity of the will; and, if prior ~to her profession she does not yet have the capacity of making a will, she shall make one as soon as possible after profession. (And see REview roa RrL~c~oos, 20 [1961], 222-24.) . Renunciation o] Patrimony An article of the revised constitutions of a congrega-tion of sisters, approved in i961, reads as follows: If there be question of giving away her patrimony or any notable part of it, that is, about one-third, the permission of the Holy See is required. For any amount less thafi one-third of the total, the permission of the superior general is suffi, cient . The permission of the Holy See is also required in case a notable.part of the patrimony of a religious is donated to the Congregation. (And see REv~.w fOR R~L~cxOUS, 12 [1953], 258-9; "16 [1957], ~I1, 21 [1962], 410.) The apostolic delegate has recently received the follow-ing faculty: "to allow a "donatio inter vivos' (e.g. as in the ¯ case of Sisters who wish to donate from their patrimony to the community or their parents)." Vatican Council II has enacted the following: "The constitutions of reli-gious congregations may permit that the members renounce their patrimonial property, whether already acquired or to be acquired in the future." Obedience Several more recently approved constitutions contain the following articles: In virtue of this vow the sisters are obliged to obey under pain of serious sin only when the lawful superior expressly commands anything in virtue of holy obedience in conformity with the Rule and the Constitutions. -- This obligation be-comes grave when the Superior commands in virtue of the vow, in the name of Jesus Christ, in the name. of holy obedience, or with similar expressions. -- This obligation binds under pain of serious sin only when the legitimate Superior expressly commands "in virtue of holy obedience" or ".under formal precept" or by any other equivalent expression. -- The Sisters are bound to obey in virtue of the vow of Obedience whenever a lawful Superior gives an order dealing directly or indirectly with the observance of the Rule and Constitutions: This obligation becomes grave when a Superior ives a formal command in virtue of holy Obedience. -- Bygthe Vow of Obedience the Sisters assume the obligation of obeying all commands of their lawful Superiors in everything that con-cerns, directly or indirectly, the observance of the vows, the Rule, and the Constitutions. A formal precept, which obliges under pain of mortal sin, is given only when the lawful Superiors command expressly in virtue of holy Obedience. Not all constitutions approved by the Sacred Congrega-tion of Religious, even at the same period of time as the above, contain the new wording; nor did I find it in the constitutions recently approved by the Sacred Congrega-tion for the Propagation of the Faith that I have read. The new wording, in congregations that have it, more clearly permits a precept under venial sin to be given by reason of the vow of obedience. Such a power is obviously to be most rarely used. To effect a precept under venial sin, the superior must give a precept that obliges im-mediately under sin, even though he is not required to state that it is in virtue of the vow of obedience. The reason is that the proximate matter of the vow of obedience, that which brings the obligation of the vow into actual existence, demands at least the strict command of a lawful superior. A strict command is the express imposition of an obligation immediately in conscience, immediately under sin, to do something, to omit some-thing, or to fulfill a punishment. The superior must manifest clearly the intention of obliging in conscience, e.g., "I command, order, forbid you in conscience." A VOLUME 25, 1966 599 ÷ Joseph F. G~en, S4. REVIEW FOR RELIGIOUS strict command is not the mere good pleasure of a superior (It would please), a desire (I would like), a counsel (It would be better), an admonition (Do not do that), or a merely penal precept, that is, a precept obliging only under a punishment for its violation. The superior may oblige under mortal or venial sin in serious matter but only under venial sin in light matter, since such matter does not admit a grave obligation. See Raus, De sacra obedientia, Lyons: Vitte, 1923, nn. 109-11; Ver-meersch, De religiosis institutis et personis, I, ed. 2, Bruges: Beyaert, n. 296; REv~.w for RELIO~OUS, 22 (1963), 586-7. One congregation added the following sentence to its constitutions: In keeping with the ~,irtue, the sisters should be encouraged to discuss with their superiors ideas which they think would contribute to the common good of the institute or further its apostolic work. Such an article obviously does not diminish the authority of the religious superior. Vatican Council II was not lessening the authority of bishops in counseling them: Wherefore, for the sake of greater service to souls, let the bishops call the priests into dialogue, especially about pastoral matters. This they should do not only on a given occasion hut at regularly fixed intervals insofar as this is possible. The council affirmed the same principle with regard to religious superiors: "Superiors should in a suitable manner consult and listen to subjects in matters that con-cern the entire institute." Another statement of the council explicitly safeguards the authority of superiors: Superiors should therefore gladly listen to their subjects and encourage their cooperation for the good of the institute and of the Church, but the authority of superiors to decide and order what is to be done remains undiminished. Penance More recent constitutions have frequently phrased the article on the frequency of confession: "The sisters will usually go to confession at least once a week." The norm in one set of revised constitutions approved by the Sacred Congregation for the Propagation of the Faith in 1964 is: "The Sisters will go to confession every week or at least every fortnight . " REVIEW FOR RELIGIOUS, 18 (1959), 161; 16 (1957), 116-7; Questions on Religious Life, q. 90. Divine 01~ce and Spiritual Reading Several congregations of sisters have obtained approval from the Sacred Congregation of Religious of a change to Lauds, Vespers, and Compline of the Divine Office from the recitation of the Little Office of the Blessed Virgin Mary. One has Lauds, Sext, Vespers and Compline, another Lauds, Terce or Sext, Vespers 'and Compline of the Divine Office. REwv.w FOR RwLIG~OUS, 24 (1965), 473- 4; 20 (1961), 304-6. On July 27, 1964, the Sacred Congregation of Religious approved a revised article of a congregation according to which the sisters make each day, if possible, and without strict obligation, a short spiritual reading. Once a week all must make a longer spiritual reading in the course of their weekly free half day. A similar article approved in May, 1964 reads: Every day: a part of the Office of the Blessed Virgin for morning and evening prayer, a half hour of mental prayer, holy Mass, spiritual reading, visit to the Blessed Sacrament, particu-lar and general examination of conscience, recitation of ofie third of the rosary. This article does not determine the length of the daily spiritual reading. Another congregation of sisters had fifteen minutes of spiritual reading and another half hour of mental prayer in the afternoon. This was changed by the congregation to the following: ". the sisters shall make a private spiritual reading which will be continued in prayer according to the needs of each. The spiritual reading and prayer shall in all be for an hour." Chapter of Faults One congregation omitted this chapter in its revision as proposed, and the revision as approved contained no correction on this point. Another congregation asked that the frequency of the chapter be reduced from once a week to once a month. The Holy See replied that it was to be held twice a month. Another recently approved set of pontifical constitutions reads as follows: Four times a year, preferably during the Ember Weeks, the local Superior shall hold a chapter of affairs with the members of her Community. At this chapter she shall give public ex-hortations which will help improve the spirit of the house and eliminate abuses which may have crept in; she shall discuss matters of discipline and of the apostolate with all the Sisters of the house; she shall recommend to the prayers of the Sisters the requests of petitioners and the welfare of benefactors. At this chapter, if any Sister should wish to confess an ex-ternal fault against the Rule, Constitutions, and Customs, she may do so. The Superior shall impose a moderate and discreet penance. Separate chapters shall be held for Sisters in the Juniorate and the Novitiate. Cloister: Associated Topics Companion. The Holy See continues to approve con-stitutions stating that sisters are ordinarily not to go out 4. 4, 4- Holy See VOLUME 25, 1966 601 ÷ ÷ ÷ ]oseph F. Gallen, ~, SJ. REVIEW FOR RELIGIOUS go~ without a companion. The Sacred Congregation of Reli-gious approved also the following two forms of the same article: Sisters are permitted to make visits and to leave the house without a companion when, in the judgment of the superior, there is a just cause for doing so. -- No Sister shall go out without the permission of her Superior, who should if possible send~a Sister or some trustworthy person as her companion. The 'Sacred Congregation for the Propagation of the Eaith approved a wide form of the same article: "Particu-lar circumstances or the customs of a country may require that the Superior assign a companion to the Sister who goes out." Going out at night. One set of constitutions approved by' the Holy See in 1964 enacts: "With permission of the higher superior, the sisters may attend evening meetings and programs of a religious, professional, or educational nature." Excessive remoteness from seculars. The excessive remoteness from conversation and contact with seculars inculcated in many constitutions and customs was the reason that motivated one congregation to request that the italicized words in the following article be deleted. The request was approved by the Sacred Congregation. Finally, in order to observe chastity more perfectly, they shall keep the rules of modesty and enclosure exactly, shun familiarities, abstain from conversation with seculars as much as possible, and frequently pray to God that their hearts, being filled with divine grace, may be kept pure and pleasing unto Him. ' A liberalizing,o[ the following type of custom is evi-dently in accord with reasonable norms of adaptation: The Sisteis are permitted to eat with others when this seems feasible. Sisters from other religious communities may b~ invited to eat within the enclosure. -- If refreshments are offered to visitors, the Sisters shall not eat or drink with them. Mee(ing o[ Discalced Carmelites The superior general of the Dis~alced Carmelites made the following petition to the Sacred Congregation of Reli-gious: Many Monasteries of Discalced Carmelite Nuns in the United States have mani[ested the desire o[ an Assembly o[ Prioresses, which would afford them the opportunity of an ex-change of ideas on the more urgent and actual problems of cloistered, Teresian life, especially what refers to the forma-tion of young Religious. In consideration of which and in compliance with the common desire of having the Superiors of the Order to direct the undertaking, the said Superior General requests: 1. authorization for all the Superioresses of the Monasteries of Discalced Carmelite Nuns in the United States to attend the proposed Assembly with a companion, provided such an attendance be freely accepted; 2. authorization for the Superior General to preside over the Assembly personally or by means of a Delegate. The Sacred Congregation replied: In virtue of the faculties granted by His Holiness, the Sacred Congregation for Religious, taking the above into account, benignly grants the favors as requested, provided the Local Ordinaries to whom it pertains have no objection and n. 23 of the "Inter Cetera" is to be observed. The Nuns are to observe the law of enclosure in the place, where they assemble, in as far as possible. Afterwards a report of the proceedings is to be sent to the Sacred Congregation for Reli-gious. Junior Pro[essed The ~ollowing article is pertinent to the frequent dis-cussion on an excessive separation of the junior professed: The junior professed Sisters are under the supervision of a Mistress in a separate section of the house. They are not, how-ever, to be totally segregated from the senior professed Sisters. Indults o[ Secularization The Sacred Congregation of Religious has, in some cases, replied to a petition for dispensation from the vows that an induh of secularization was not expedient, and has substituted an induh of exclaustration, e.g., for one or two years. See REVIEW FOR RELIGIOUS, 24 (1965), 475-6. The wording in the latest indults of secularization is the following: "This rescript has no validity if not accepted by the petitioner within ten days from receiving communication of it." And see REWEW VOR REL~GIOt~S, 15 (1956), 231--3. Charitable Subsidy The Sacred Congregation of Religious, is wont to cor-rect the wording on the competent local ordinary in the article on the charitable subsidy to the following: If any professed sister who leaves or is dismissed was received without a dowry or with an insufficient dowry and cannot provide for herself out of her own resources, the congregation is obliged in charity tO give her what is necessary to return safely and becomingly to her home, and to provide her, accord-ing to natural equity, for a certain period with the means of a respectable livelihood. This is to be determined by mutual consent, or in the case of disagreement, by the local ordinary o[ the [ormer religious (cc. 643, § 2; 647, § 2, 5°; 652, § 3). In a congregation that does not impose a dowry, the beginning of this article reads: "If any professed sister who leaves or is dismissed can-not provide for herself out of her own resources, the ÷ Prtwtice of Holy See VOLUME 25, 1966 603 4, 4- Joseph F. Gal/en, $.1. REVIEW FOR RELIGIOUS 6O4 congregation . " See REVIEW FOR RELIGIOUSi 15 (1956), 253-6. General Chapter Substitutes [or ex officio members of a chapter. While constitutions frequently, especially if more recently ap-proved, prescribe substitutes for the provincial at the general chapter and for the superior of larger houses at the general or provincial chapter, it is not the practice to enact substitutes for other ex officio members, e.g., for a general or' provincial councilor at a general or provin-cial chapter. Such substitution has been approved in one or two constitutions, e.g.: The superior general with the consent of her council shall provide a substitute for an ex officio member other than a general councilor who may be legitimately prevented from attending the general chapter. If there be question of a general councilor, the general council elects her substitute. -- If it should be necessary to replace an ex officio member legitimately prevented from taking part in the[provincial. ].chapter, the provincial superior shall provide a subsutute, w~th the con-sent of her council and the approval of the superior general with the advice of her council. The following article was proposed to the Sacred Con-gregation of Religious in 1965. The Sacred Congregation deleted the part in italics. Should a provincial superior be unable to attend the general chapter her place shall be taken by the first provincial councilor. In the case of any other ex officio member of the general chapter the substitute shall be chosen by the superior general with the consent ol her council. Ex officio membership [or regional superiors. Several congregations have given regional superiors ex officio membership in the general chapter, which to me is an evidently sound and prudent policy (See REvmw fOR RELIGXOUS, 21 [1962], 414). Delegates for six years. One congregation elects its delegates as follows: The delegates are elected for six years, that is, until the next regular meeting of the general chapter for elections. Once elected they remain as delegates for any chapter which may be convoked before the next regular meeting of the general chapter. Number o[ elected delegates. A few congregations foI-low the principle, of equality in number for their provin-cial or general chapter, e.g.: "There shall be as many delegates as there are members who attend the [General] Chapter by right of office." Another congregation has a similar norm: "The number of delegates to the Provin-cial Chapter will be at least one more than the number of members by right." In another revision approved in 1964 there are five elected delegates from each province: The number of delegates to be elected to the General Chapter is two Superiors and three non-Superiors from each province, or in the case of a Vice-Provincial Chapter, one Superior and two non-Superiors from each vice-province. One large congregation Of sisters has an unusual norm for the number of delegates from each province. The provincial chapter is composed of the provincial superior, councilors, secretary, and treasurer and, roughly, one delegate, superior or subject, for every fifty sisters of perpetual vows in the province but, in houses of less than fifty sisters of perpetual vows, one. delegate for every fifty to seventy sisters of perpetual vows. The provincial chapter then elects delegates according to the following norm of a revision approved in 1964: The Provincial Chapter when meeting for electing delegates to the General Chapter, shall elect by relative majority of votes one-third of its number as delegates and two substitute delegates. The Provincial Superior who is an ex officio delegate is not included in this number. The delegates from the provinces and vice-provinces in another change of constitutions approved in 1964 are: 6. Two delegates from each Province and one delegate from each Vice Province. 7. One added delegate for 200 Sisters and fraction of 200 for those Provinces having more than 300 Sisters. 8. Of the principal Superior of the Motherhouse