Suchergebnisse

The aim of this work is to present the role of Poland in the system of international relations governed by the principles of (neo) liberalism, mainly in the context of crisis phenomena taking place in the West. The hypothesis of this article is as follows: the downturn in Western liberal structures may lead to the modification of the functions and legal and economic system of the Polish state, undermining the principles and rules of liberal democracy applicable there. The turbulence to which the liberal structures of the West are subject may be problematic for those states that have identified their longterm interests with the phenomena of globalization/liberalization and do not have their own strategies of action and more autonomous tools to achieve national goals. Should the western zone weaken, there may be a possibility not only of a geopolitical transformation but also of significant political and economic transformations in countries like Poland. The state may fall into the zone of influence of the new center in a geographical or functional sense, which will impose a different civilization model, based on alternative economic principles and institutional solutions, violating the rights of individuals, minorities, and private businesses. The compulsion to adapt to the new rules that will emerge as a consequence of lowering the role of liberal institutions, the foundations of which are not yet known, may lead to a reduction in the level of protection of citizens and capital in the region. The work includes comments on the functioning of the (neo) liberal system of international relations, the socio-political transformation of Central and Eastern European countries, and Polish internal/foreign policy in the face of the crisis in the Western zone. ; W artykule podjęto próbę przedstawienia roli Polski w systemie stosunków międzynarodowych regulowanym zasadami (neo)liberalizmu, głównie w kontekście zjawisk kryzysowych rozgrywających się na Zachodzie. Postawiono następującą hipotezę: dekoniunktura zachodnich ...

Unia Europejska odgrywa na arenie międzynarodowej wiele ról, a jednym z priorytetowych kierunków w jej polityce zagranicznej jest region śródziemnomorski. Od połowy lat 90. XX wieku UE stara się odgrywać jednocześnie kilka ról wobec państw w nim położonych. Najważniejszymi z nich są role: aktywnego aktora w rozwiązywaniu konfliktu arabsko-izraelskiego; promotora środków budowy zaufania, partnerstwa, bezpieczeństwa i rozbrojenia; promotora reform rynkowych i zrównoważonego rozwoju; propagatora demokracji i praw człowieka oraz dialogu międzykulturowego.Efektywność ról międzynarodowych, analizowana na przykładzie unijnej polityki śródziemnomorskiej, jest jednak niska, ze względu na konflikt między rolami deklarowanymi, rzeczywistymi i oczekiwanymi. W konsekwencji region śródziemnomorski nie został przekształcony w obszar pokoju, stabilności, dobrobytu i porozumienia międzykulturowego, co od 1995 roku było deklarowanym przez Unię Europejską celem. ; The European Union acts in numerous capacities on the international arena, and one of its priorities in foreign policy involves the Mediterranean. Since the mid-1990s, the EU has been trying to play several roles in its relations with countries in this region, the most significant being: an active participant in solving the Arab-Israeli conflict; a promoter of measures to build trust, partnership, security and disarmament; a promoter of market reforms and sustainable development; an advocate of democracy and human rights as well as cross-cultural dialogue.Assessed on the basis of its Mediterranean policy, the efficiency of the EU's international roles, however, is poor, on account of the conflict between the roles the EU declares to be playing, and its actual and expected roles. As a consequence, the Mediterranean has not transformed into the area of peace, stability, welfare and cross-cultural understanding which has been declared as the EU's objective since 1995.

Unia Europejska odgrywa na arenie międzynarodowej wiele ról, a jednym z priorytetowych kierunków w jej polityce zagranicznej jest region śródziemnomorski. Od połowy lat 90. XX wieku UE stara się odgrywać jednocześnie kilka ról wobec państw w nim położonych. Najważniejszymi z nich są role: aktywnego aktora w rozwiązywaniu konfliktu arabsko-izraelskiego; promotora środków budowy zaufania, partnerstwa, bezpieczeństwa i rozbrojenia; promotora reform rynkowych i zrównoważonego rozwoju; propagatora demokracji i praw człowieka oraz dialogu międzykulturowego. Efektywność ról międzynarodowych, analizowana na przykładzie unijnej polityki śródziemnomorskiej, jest jednak niska, ze względu na konflikt między rolami deklarowanymi, rzeczywistymi i oczekiwanymi. W konsekwencji region śródziemnomorski nie został przekształcony w obszar pokoju, stabilności, dobrobytu i porozumienia międzykulturowego, co od 1995 roku było deklarowanym przez Unię Europejską celem. ; The European Union acts in numerous capacities on the international arena, and one of its priorities in foreign policy involves the Mediterranean. Since the mid-1990s, the EU has been trying to play several roles in its relations with countries in this region, the most significant being: an active participant in solving the Arab-Israeli conflict; a promoter of measures to build trust, partnership, security and disarmament; a promoter of market reforms and sustainable development; an advocate of democracy and human rights as well as cross-cultural dialogue. Assessed on the basis of its Mediterranean policy, the efficiency of the EU's international roles, however, is poor, on account of the conflict between the roles the EU declares to be playing, and its actual and expected roles. As a consequence, the Mediterranean has not transformed into the area of peace, stability, welfare and cross-cultural understanding which has been declared as the EU's objective since 1995. ; 8 ; 49 ; 61 ; 4 ; Rocznik Integracji Europejskiej

Safeguards Agreements are the important legal institution in the system of international control of peaceful utilization of the atomic energy. The control is kept by the International Atomic Energy Agency. The control activities of this organization have to secure that any help offered by itself, by its request, or under its supervision or control cannot be diverted into any military goals. The control activities of the Agency in this scope have to preclude any proliferation of nuclear technology by means of eliminating the situations of inadequate utilization of the Organization's assistance by a State and to prevent a seizure or increase in an army nuclear supplies used and produced in the objects subjected to the safeguards system of the IAEA. The control activities of the Agency is regulated by many acts, the essential ones are: the IAEA Statute, the Safeguards Document, the Inspectors Document. They provide the key model of the control system. These provisions are specified in the Safeguards Agreements. The agreements are concluded between the Agency and one or several member states and they contain commitments of the states- -parties to the agreement to use materials equipment and installations subjected to the IAEA safeguards solely for peaceful goals, the organization is granted the right to control carrying out the commitments of the contracting states. The agreements can concern whether a project of utilization of the Agency assistance or bilateral or multilateral regulation in the scope of utilization of the atomic energy, enabling a contracting state to apply to the organization asking for executing safeguards, they can also refer to any activity of a state pertinent to the atomic energy which is unilaterally subjected to the safeguards of the Agency. The author of the article indicates at the substance of the Safeguards Agreements and discusses their particular types in the IAEA regulations and practice. These are: Project Agreements, Safeguards Transfer Agreements, Safeguards Execution Agreements, Unilateral Safeguards Submission Agreements, Supplementary and Subsidiary Agreements. The development of the International Atomic Energy Agency control system is also discussed. ; Digitalizacja i deponowanie archiwalnych zeszytów RPEiS sfinansowane przez MNiSW w ramach realizacji umowy nr 541/P-DUN/2016

The overthrow of Libyan dictator, Muammar Al-Gaddafi, was a significant event in the Arab Spring. He was brought down by young Libyans assisted by an international coalition, mandated by the United Nations. The attitudes of different countries to the intervention in Libya were highly diversified. This paper orders, describes and partially explains the reasons behind the behavior of political elites in several countries, trying to present their motivation. The first country to be presented is Mali, which supported the dictator to the very end. Next come the countries with an ambivalent attitude to the Arab Spring in Libya, namely China, Russia and Germany. The third group of countries encompasses France, the United Kingdom and the United States. The paper is concluded with an analysis of the activities of the UN and NATO. ; Istotną częścią Arabskiej Wiosny było obalenie libijskiego dyktatora Muammara Al-Kaddafiego. Dokonała tego, oprócz młodych Libijczyków, międzynarodowa koalicja, posiadająca mandat Organizacji Narodów Zjednoczonych. Stanowiska państw dotyczące interwencji w Libii na areniemiędzynarodowej były silnie zróżnicowane. Poniższa praca porządkuje, opisuje i częściowo wyjaśnia przyczyny postępowania elit politycznych niektórych państw, starając się odzwierciedlić motywy, które nimi kierowały. Jako pierwsze zostało opisane państwo będące sprzymierzeńcem dyktatora do samego końca - Mali. Następnie państwa, których stosunek do Arabskiej Wiosny w Libii był niejednoznaczny - Chiny, Rosja i Niemcy. Trzecia grupa państw, która doprowadziła do zbrojnej interwencji to Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Na koniec zostały przeanalizowane działania Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego.

Istotną częścią Arabskiej Wiosny było obalenie libijskiego dyktatora Muammara Al-Kaddafiego. Dokonała tego, oprócz młodych Libijczyków, międzynarodowa koalicja, posiadająca mandat Organizacji Narodów Zjednoczonych. Stanowiska państw dotyczące interwencji w Libii na arenie międzynarodowej były silnie zróżnicowane. Poniższa praca porządkuje, opisuje i częściowo wyjaśnia przyczyny postępowania elit politycznych niektórych państw, starając się odzwierciedlić motywy, które nimi kierowały. Jako pierwsze zostało opisane państwo będące sprzymierzeńcem dyktatora do samego końca – Mali. Następnie państwa, których stosunek do Arabskiej Wiosny w Libii był niejednoznaczny – Chiny, Rosja i Niemcy. Trzecia grupa państw, która doprowadziła do zbrojnej interwencji to Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Na koniec zostały przeanalizowane działania Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego. ; The overthrow of Libyan dictator, Muammar Al-Gaddafi, was a significant event in the Arab Spring. He was brought down by young Libyans assisted by an international coalition, mandated by the United Nations. The attitudes of different countries to the intervention in Libya were highly diversified. This paper orders, describes and partially explains the reasons behind the behavior of political elites in several countries, trying to present their motivation. The first country to be presented is Mali, which supported the dictator to the very end. Next come the countries with an ambivalent attitude to the Arab Spring in Libya, namely China, Russia and Germany. The third group of countries encompasses France, the United Kingdom and the United States. The paper is concluded with an analysis of the activities of the UN and NATO.