Search results

Opracowanie ma charakter poglądowo-teoretyczny, powstało bowiem na podstawie przeglądu dostępnej literatury przedmiotu (polskiej i zagranicznej). Publikacja skierowana jest zarówno do naukowców jak i studentów zajmujących się tematyką starzenia się ludności, starości i osób starszych oraz do coraz szerszego grona zainteresowanych tymi zagadnieniami praktyków, w tym polityków i decydentów oraz reprezentantów usług publicznych, przedstawicieli mediów i organizacji pozarządowych.

Projekt "Polskie organizacje imigranckie w Europie" realizowany w latach 2015–2020 (początkowo w Instytucie Zachodnim w Poznaniu, a od 2017 r. w Ośrodku Badań nad Migracjami Uniwersytetu Warszawskiego) miał dwa cele badawcze. Pierwszy z nich, o charakterze diagnostycznym, polegał na określeniu stanu polskich organizacji imigranckich w wybranych krajach europejskich – Norwegii, Szwecji, Niemczech, Holandii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Francji, Włoszech i Hiszpanii. Drugi miał charakter wyjaśniający i polegał na próbie znalezienia odpowiedzi na pytanie, co kształtuje stan polskich organizacji imigranckich w badanych krajach. Poprzez porównanie zjawisk i procesów występujących we wszystkich badanych krajach staraliśmy się odnaleźć zarówno podobieństwa, jak i różnice w sytuacji organizacji i czynnikach ją kształtujących.

Współcześnie niezależność sądów i niezawisłość sędziów stanowią podstawowe atrybuty wymiaru sprawiedliwości w demokratycznym państwie prawnym. Na gruncie systemu konstytucyjnego Finlandii ustawa zasadnicza z 1999 roku tworzy dualistyczny ustrój sądownictwa, składający się z sądów powszechnych i administracyjnych. Celem niniejszego opracowania jest poddanie przepisów finlandzkiej ustawy zasadniczej, będącej konstytucyjną podstawą organizacji i funkcjonowania sądownictwa powszechnego w Finlandii, analizie prawnej, która pozwoli na wysunięcie wniosku, że sądy działają jako obiektywne i bezstronne organy wydające wyroki stosunkowo jednolite w podobnych sprawach. W swoich orzeczeniach są one niezawisłe i nie podlegają kontroli państwa w zakresie orzekania. Orzeczenia sądowe są ostatecznym środkiem gwarantującym stronom poszanowanie ich praw w stosunkach z państwem.

Przedmiotem podjętej analizy jest potencjał opowieści (storytellingu) w pracy kierowniczej. Głównym celem artykułu jest przedstawienie storytellingu w roli metody wspomagającej kształtowanie kultury szkoły jako organizacji uczącej się, a także zainspirowanie do dostrzeżenia i wypróbowania potencjału opowieści w procesie kierowania placówką edukacyjną. W świetle nieustannie dokonujących się w świecie zmian zachodzi potrzeba głębokiej reorganizacji modelu szkoły – od instytucji nauczającej do uczącej się. Podstawowym założeniem procesu kierowania organizacją uczącą się jest rozwijanie współpracy opartej na otwartej komunikacji polegającej na ujawnianiu i uzgadnianiu różnych punktów widzenia, akceptacji odmiennej percepcji zachodzących zdarzeń, praktykowaniu krytycznej refleksji w celu zmiany i doskonalenia codziennych praktyk w uczących się społecznościach. W szkołach rozwijających się w kierunku organizacji uczących się nabiera znaczenia współtworzenie wizji przez wszystkie podmioty oraz wdrażanie zmian niezbędnych do uzyskania wspólnie wypracowanych wartości. W tekście podjęto próbę odpowiedzi na pytanie: Jakie walory storytellingu mogą być wykorzystane we wsparciu działań kierowniczych zmierzających do kształtowania kultury placówki edukacyjnej jako organizacji uczącej się? Przedstawiono przy tym w syntetycznym ujęciu uniwersalny charakter opowieści oraz możliwości wykorzystania jej w praktyce kierowania szkołą.