This book analyses Christian presentations of Christ for Muslims in the most creative periods of Christian-Muslim dialogue, the first half of the ninth century and the second half of the twentieth century. In these two periods, Christians made serious attempts to present their faith in Christ in terms that take into account Muslim perceptions of him, with a view toward bridging the gap between Muslim and Christian convictions
стаття ; У статті розглядається історико-богословський контекст формування відносин між державою і Церквою в Римській імперії IV століття. ; The Nicene Council did not put an end to the Arian polemic. After the Council there came a long period of the struggle for reception of the Nicene Christology. The controversy became a subject of an interest for the Emperor since it was perceived as a threat for the imperial unity. For this reason, the custom of the Emperor to intervene in the ecclesiastical affairs began to increase even in the field of doctrine. Such situation evoked a reaction of bishops and became an opportunity for defining the role of the Emperor in the Church. There are two main standpoints in this regard in the fourth century: one of the pro-Arian bishops and the other of the anti-Arian bishops. The chief purpose of this paper was to illustrate the pro-Arian bishops' standpoint concerning the Emperor in the Church. The analysis of historical sources and literature proved that the attitude of the pro-Arian bishops towards the Emperor was the position neither of an absolute submission nor the whole independence. Their model of relations between the Church and state was influenced primarily by Eusebius of Caesarea, who transformed to the Christianity the ancient Hellenistic political theory and Hebrew view of authority. In the context of these ideas the Emperor as the alive law had a special role in the Church. It was manifested especially on the synods. The pro-Arians allowed the Emperor to intervene even in the sphere of Church doctrine. Their attitude towards the Emperor differed greatly from the model elaborated during the ante-Nicene period. On the other hand, the pro-Arians tried to remain faithful to the teaching of Church Tradition. In this perspective they could not consider the Emperor as the head of the Church. The end of the Arian controversy did not discharge the Church of intervention of the Emperor, but underscored the role of the Emperor in the Church. The Eastern Church in the period of reception of the Nicene Christology was programmed to be dependent on the Emperor. Thus, the pro-Arian attitude towards the Emperor sowed the seeds of future Byzantine Caesaropapism.
Reflections on God, Christ and cosmos in the writings of Paul and the Pauline School show that these authors were familiar with important notions from Graeco-Roman cosmology and theology. George van Kooten comes to the conclusion that they might even have adopted a way of thinking in which Judaism and Graeco-Roman cosmology were forged into a new synthesis, and Christ was viewed as a cosmic god. In this development, Paul and the authors of the Pauline School took up various positions which were all represented in contemporary discussions about God and cosmos in the philosophical schools. Against this background this study also sheds new light on the specific relationship between Colossians and Ephesians.
Highly christology elements appear in Jacques's sister. Jésus-Christ's name or its attributes appear on several occasions in expressions that are not insignificant, and the text produces an image of Christ and the way of life it advocates, but does not merely explain the synthetic terms of a faith, but offers a more existential perspective. A few expressions can be interpreted as a network of particularly significant references to Christ: the 'beautiful name', the 'law of freedom', the 'original face' and the 'implanted parole'. ; International audience ; Highly christology elements appear in Jacques's sister. Jésus-Christ's name or its attributes appear on several occasions in expressions that are not insignificant, and the text produces an image of Christ and the way of life it advocates, but does not merely explain the synthetic terms of a faith, but offers a more existential perspective. A few expressions can be interpreted as a network of particularly significant references to Christ: the 'beautiful name', the 'law of freedom', the 'original face' and the 'implanted parole'. ; Des éléments de haute christologie apparaissent dans l'Épître de Jacques. Le nom de Jésus-Christ ou ses attributs y figurent à plusieurs reprises dans des expressions qui ne sont pas anodines, et le ce texte produit une image du Christ et du mode de vie qu'il préconise sans se limiter à l'explicitation des termes synthétiques d'une confession de foi, mais en proposant une perspective plus existentielle. Quelques expressions peuvent être interprétées comme un réseau de références particulièrement significatives faites à la personne du Christ : le «beau Nom », la «Loi de liberté », le «visage originel », la «Parole implantée ».
Christianity, despite the diversity of currents, appears to be a holistic spiritual tradition that carries out its activity in specific historical, political and economic conditions. The main idea of Christianity is the personality of Jesus Christ. Christological doctrine as a systematic learning of Jesus Christ is the most important aspect of Christian doctrine, the key to understanding other religious issues: the dogma of the Trinity, pneumatology, ecclesiology, religious anthropology and soteriology.Religious positions of Christianity from the 1st century of Christian history, were naturally associated with the gospel image of Jesus Christ, generating endless attempts to interpret His substance. The most difficult Christological question for the theologians was to determine the relationship between the human and divine nature of Jesus Christ. To translate the category of faith, which reflects the most regularities and relations that exist in reality in systematized theological thought, became an uneasy task before which Christian thinkers were put in the conditions of the domination of Greek philosophy. However, the Christian dogma was Apophatic, and the content of theological truth was most often manifested through the negation of the theological fiction. In opposition to the Gnostics, the reality of the human nature of Christ was confirmed, and in the controversy with Judaism and the Arians, the reality of His Divinity was protected.In the 4th century, the Christological thought reached such a limit, when further elucidation of questions became impossible without the development of exact theological terminology, as well as without a deep knowledge of anthropology and philosophy in general. Therefore, in Antiochian theologians, in the Christological problems, special attention was paid to the moral aspect of the doctrine of the double essence of Christ, separated from the main postulates of Greek philosophy. A peculiar interpretation of Christology was presented in the concepts of the Antiochian theologians Diodore of Tarsus and Theodore of Mopsuestia. Diodore of Tarsus, developed theology of incarnation, which, and differed in the return to realism in his representation of the human nature of Christ, tended to identify two sides of his Personality in the form of two separate individuals and thus provoked Nestorian disputes of the next century. The follower of Diodore's ideas was Theodore of Mopsuestia, whose doctrine also follows the tendency to think and talk about Christ as two different individuals. ; Рассматривается важный христологический диспут, который возник в конце четвертого столетия между представителями александрийского и антиохийского направлений богословской мысли. Предметом дискуссии стало определение соотношения божественной и человеческой природы в Особе Христа. Установлено развитие Диодором Тарсийским богословия Воплощения, которое имело тенденцию определять две стороны Его Личности в виде двух отдельных индивидуумов. Проанализирована христологическая модель Теодора Мопсуестийского, согласно которой Христос обладал двумя разными личностями. ; Розглядається важливий христологічний диспут, який виник у кінці четвертого століття між представниками олександрійського і антіохійського напрямків богословської думки. Предметом дискусії стало визначення співвідношення божественної та людської природи в Особі Христа. Встановлено розвиток Діодором Тарським богослов'я Втілення, яке мало тенденцію визначати дві сторони його Особистості у вигляді двох окремих індивідуумів. Проаналізована христологічна модель Теодора з Мопсуестії згідно якої Христа володів двома різними особами.
Sobór Nicejski nie położył kresu kontrowersji ariańskiej. Po soborze nastąpił długi okres walki o recepcję chrystologii nicejskiej. Kontrowersja stała się przedmiotem zainteresowania cesarza, ponieważ postrzegano ją jako zagrożenie dla jedności cesarstwa. Z tego powodu zwyczaj ingerowania cesarza w sprawy kościelne stawał się coraz częstszy i nawet dotyczył nauki Kościoła. Taka sytuacja wywołała reakcję biskupów i stała się okazją do określenia roli cesarza w Kościele. W IV w. istniały dwa główne stanowiska w tej kwestii – biskupów proariańskich i antyariańskich. Głównym celem artykułu było ukazanie stanowiska biskupów proariańskich wobec cesarza. Analiza źródeł historycznych i literatury wykazała, że ich postawa wobec cesarza nie była ani bezwzględnym podporządkowaniem się ani całkowitą niezależnością. Ich model stosunków między Kościołem a państwem został zainspirowany przez Euzebiusza z Cezarei, który przeniósł na grunt chrześcijański antyczną, hellenistyczną teorię polityczną oraz hebrajską koncepcję władcy. W kontekście antycznych idei cesarz jako żywe prawo posiadał szczególną rolę w Kościele. Przejawiała się ona szczególnie na synodach. Biskupi proariańscy dopuścili cesarza do interweniowania nawet w sferę kościelnej doktryny. Ich postawa wobec cesarza znacznie różniła się od modelu wypracowanego w dobie przednicejskiej. Z drugiej jednak strony biskupi proariańscy starali się dochować wierności Tradycji Kościoła. Z tego powodu nie mogli uznać cesarza za jego głowę. Zakończenie kontrowersji ariańskiej nie uwolniło Kościoła od zależności od cesarza. Kościół Wschodni w okresie recepcji Credo Nicejskiego został niejako zaprogramowany pod kątem uzależnienia od cesarza. W ten sposób postawa proariańskich biskupów legła u podstaw przyszłego bizantyńskiego cezaropapizmu. ; Sobór Nicejski nie położył kresu kontrowersji ariańskiej. Po soborze nastąpił długi okres walki o recepcję chrystologii nicejskiej. Kontrowersja stała się przedmiotem zainteresowania cesarza, ponieważ postrzegano ją jako zagrożenie dla jedności cesarstwa. Z tego powodu zwyczaj ingerowania cesarza w sprawy kościelne stawał się coraz częstszy i nawet dotyczył nauki Kościoła. Taka sytuacja wywołała reakcję biskupów i stała się okazją do określenia roli cesarza w Kościele. W IV w. istniały dwa główne stanowiska w tej kwestii – biskupów proariańskich i antyariańskich. Głównym celem artykułu było ukazanie stanowiska biskupów proariańskich wobec cesarza. Analiza źródeł historycznych i literatury wykazała, że ich postawa wobec cesarza nie była ani bezwzględnym podporządkowaniem się ani całkowitą niezależnością. Ich model stosunków między Kościołem a państwem został zainspirowany przez Euzebiusza z Cezarei, który przeniósł na grunt chrześcijański antyczną, hellenistyczną teorię polityczną oraz hebrajską koncepcję władcy. W kontekście antycznych idei cesarz jako żywe prawo posiadał szczególną rolę w Kościele. Przejawiała się ona szczególnie na synodach. Biskupi proariańscy dopuścili cesarza do interweniowania nawet w sferę kościelnej doktryny. Ich postawa wobec cesarza znacznie różniła się od modelu wypracowanego w dobie przednicejskiej. Z drugiej jednak strony biskupi proariańscy starali się dochować wierności Tradycji Kościoła. Z tego powodu nie mogli uznać cesarza za jego głowę. Zakończenie kontrowersji ariańskiej nie uwolniło Kościoła od zależności od cesarza. Kościół Wschodni w okresie recepcji Credo Nicejskiego został niejako zaprogramowany pod kątem uzależnienia od cesarza. W ten sposób postawa proariańskich biskupów legła u podstaw przyszłego bizantyńskiego cezaropapizmu.
Introduction : the centrality of rights -- Jesus Christ and the hope of rights -- Rights, cultures, and transcendence : ambiguity and tension -- Human rights, history and Christology -- The hermeneutics of rights in the history of interpretation -- Christology in human rights focus : towards a humane christology -- Christology in relation to global human rights strategy -- Rights reconsidered : building a postfoundational pathway -- Christology for human rights -- Making rights stick.
An Evaluation Of Hick's Philosophy Of Religious PluralismEpistemological Methodology; Nonpropositional Epistemology; Transcendental Agnosticism; Doctrinal Reductionism; Conclusion; 3 Hick's Theology of Religious Pluralism; Introduction; Hick's Deconstruction of Traditional Christology; The Jesus of History and the Origins of Christology; Two-Natures Christologies; Historical Side-Effects of the Incarnation Dogma; The Doctrine of the Atonement; Hick's Reconstructino of a new Christology; Conclusion; 4 An Evaluation of Hick's Historical Arguments ; Historical Methodology.
Access options:
The following links lead to the full text from the respective local libraries:
The article deals with potential ethical implications of contemporary Christological studies. In a first section the argument is made that doctrine and ethics belong together. In the central section, this claim is illustrated with reference to recent approaches to Christology. Under the theme 'Christology and Ethics' six popular approaches are discussed with a view to their respective ethical implications. In each instance, representative examples are provided. The six approaches are those that underline living in communion with Christ, that emphasize remembering Jesus, that call for discipleship, that employ the threefold office, that are based on the worship of Christ and that emphasize Christ's promised future. In a brief, final section three conclusions are developed regarding Christology and public theology, or Jesus and politics.
In May 1849 Wagner fled Dresden after the failure of the uprising of which he was a leader. His last creative work in Dresden was prose sketches for an opera Jesus of Nazareth, the result of his study of the Graeco-Roman world and the New Testament together with some knowledge of biblical criticism. Although he portrays Jesus as a social revolutionary in that he attacks the Pharisees, oppression and injustice, he is by no means a political messiah; indeed Wagner emphases his sacrificial death which results in the giving of the Holy Spirit. Key theological themes of the work which I explore include Jesus' messiahship, law and freedom, and the significance of his death.
This article focused on Contextually Christology reflections. They are Leonardo Boffs Christology reflection in Latin America, Aloysius Pieris in Asian, and Banawiratmas in Indonesian as the examples of Contextual Christology reflection with different context. Comparative method is used to learn the idiosyncrasy of each author in context to present the meaning of Jesus Christ in the churchs struggle and experiences in different context. From this research it was found that contextually Christological reflection found an image of Christ in which it lives and edifying the church struggle now a days. Christians are the majority group in Latin America. The faiths of Jesus Christ encourage fighting for liberation and justice in the middle of various socio economic and politic life of bondage. In Asia, Christian are minority, the preaching of the faith of Jesus Christ as a savior is only effective in a dialogue with a view to safety in Asian religion. In Indonesian contextual, the dialogue with the local community in introducing Christ to be approached by understanding the meaning of sacrifice in relation with a real love of the neighbor.
