Suchergebnisse

W tekście wskazano na konieczność wprowadzenia istotnych zmian polityki publicznej wobec niepełnosprawności – związanych ze zmianą paradygmatu z medycznego na społeczny. Zaproponowano jednocześnie i pokrótce omówiono trzy perspektywy teoretyczne, które mogłyby być pomocne w analizie polityki publicznej wobec niepełnosprawności, a w przyszłości służyć jej przeformułowaniu. Są to:• perspektywa biograficzna i trajektoria życia codziennego,• ujęcie problemu w ramach procesu wykluczenia społecznego,• analiza polityki publicznej w kategoriach spodziewanego niepowodzenia.Na zakończenie przedstawiono rozróżnienie pomiędzy polityką społeczną i polityką publiczną wobec niepełnosprawności, wskazując na przewagę podejścia charakterystycznego dla nauk o polityce publicznej.

Polityka społeczno-gospodarcza jako jedna z dziedzin branżowych polityki publicznej kreowana może być przez różne organy państwa, wśród nich znajduje się także druga izba parlamentu. Zauważyć jednak należy, że nie jest to główna domena działalności izby drugiej. Widoczne ograniczenie udziału drugiej izby w kreowaniu polityki społeczno-gospodarczej państwa dostrzec można zwłaszcza w tych państwach, w których realizowany jest model bikameralizmu asymetrycznego, przykład może stanowić parlament Republiki Czeskiej, którego izba druga nie bierze udziału w procesie uchwalenia ustawy budżetowej.Analizując prace Senatu RP, także nie można powiedzieć, że kreowanie polityki społeczno-gospodarczej państwa jest działalnością priorytetową wyższej izby polskiego parlamentu, pomimo tego, że Senat posiada instrumenty, które pozwalają brać udział w kreowaniu tej polityki. Chociaż wśród projektów ustaw zaproponowanych przez izbę wyższą parlamentu polskiego rzadko można znaleźć te dotyczące kreowania politykispołeczno-gospodarczej, można jednak podać przykłady inicjatyw ustawodawczych, które proponują zmiany w systemie podatkowym, prawie pracy, zmiany dotyczące opieki społecznej czy też rent i emerytur. Dzięki inicjatywom ustawodawczym Senatu powołane do życia zostały izby obrachunkowe i związki pracodawców.Aktywność Senatu w dziedzinie polityki społeczno-gospodarczej państwa dostrzec można w działalności komisji senackich. Tutaj zwrócić uwagę należy na poprawki do ustawy budżetowej czy opiniowanie umów międzynarodowych. Senat jako "izba refleksji" przywiązuje dużą wagę do organizowania licznych seminariów i konferencji, także dotyczących polityki społeczno-gospodarczej państwa. Należy jednak podkreślić, że Senat marginalizuje swoją rolę w dziedzinie polityki społeczno-gospodarczej. Podejmuje działania niejako na marginesie innej działalności. Dostrzec można brak w tych działaniach programów długofalowych i kompleksowych. Senat wykorzystuje instrumenty ustrojowe, czyni to jednak w sposób umiarkowany

Determinanty finansowe związane z sytuacją budżetową jednostek samorządu terytorialnego odgrywają najważniejszą rolę wśród całokształtu czynników wpływających na podejmowanie i prowadzenie inwestycji przez jednostki terytorialne. Finanse są kluczowym elementem funkcjonowania jednostek samorządu terytorialnego oraz podstawowym wyznacznikiem realności i powodzenia każdej inwestycji. Celem artykułu jest przedstawienie determinant finansowych związanych z sytuacją budżetową jednostek samorządu terytorialnego w Polsce i ich wpływu na realizację inwestycji przez te podmioty. Charakterystyce poddano wydatki na inwestycje, dochody własne, wynik budżetów ze szczególnym uwzględnieniem nadwyżki operacyjnej.

Cechą procesów rozwojowych na Mazowszu jest głęboka polaryzacja między Warszawą i jej obszarem metropolitalnym a resztą województwa. Stolica i otaczające ją gminy to centrum innowacji w skali kraju, choć jednocześnie nastawione bardziej na imitację i adaptację zewnętrznych rozwiązań, aniżeli kreację oryginalnej innowacji. Sytuacja na obszarach wiejskich w regionie jest pod tym względem znacznie gorsza. Polityka publiczna może pobudzić innowacyjną gospodarkę na tych terenach, choć jest to zadanie niezwykle trudne. W artykule zaprezentowano rekomendacje w zakresie wybranych kierunków polityki publicznej, zwłaszcza umożliwiających dywersyfikację działalności gospodarczej poza rolnictwo, co wydaje się najbardziej pożądanym kierunkiem zmian modernizacyjnych

Since 1978 China has been undergoing a dual process of:– systemic transformation from a centrally-planned state-command economic model to a market-based open economic model, and– the acceleration of socio-economic development to become a high income economy.This article argues that to accelerate economic growth in the transformational period, China has been following the provisions of the Post-Socialist Developmental (PSDS) model. This model fuses two processes: post-socialist economic transformation (PST) and the establishment of the developmental state (DS). Historically, the DS model is believed to be the systemic, institutional and policy arrangement responsible for spectacular civilizational advancements of East Asian economies in the second half of the twentieth century.In effect China is attempting to imitate its developmentally successful neighbours, in particular, Japan and Korea, despite being significantly different in terms of its capacity and historical-institutional experiences. It does so by introducing economic nationalism as the paramount state ideology, by creating a central economic bureaucracy to guide reforms, by keeping planning as an important state instrument, and, foremost, by maintaining a strong and authoritarian state in charge of development and keeping the society relatively weak, nevertheless engaging it in the process of policy creation. At the same time the PSDS model's implementation results in the state's preference for a gradual path of systemic reformulation.Moreover, China's economic policies resemble the economic policies of Japan and Korea. The industrial policy is focused on targeting certain sectors and industrial production is, to a large extent, aimed at export. The state utilises market distortive instruments in its policy of international economic expansion.Even the current efforts at economic liberalization by the administration of president Xi Jinping are not aimed at dislocating the PSDS principles. In fact, many recent institutional and organizational changes prove that the state's leadership is willing to continue its PSDSdetermined path. Moreover, external and internal factors contribute to this conviction; hence China's interventionist state will prevail in the foreseeable future.

W Irlandii, pomimo dość młodej populacji tego państwa, diagnozuje się wzrost osób starszych. Prowadzone są zatem liczne badania i studia nad procesem starzenia się społeczeństwa, zmiennymi socjoekonomicznymi charakteryzującymi tę część populacji oraz jej potrzebami. Wiąże się to z koniecznością projektowania i wdrażania określonych rozwiązań w polityce publicznej, wręcz wymusza pewne posunięcia ze strony rządzących, m.in. w sferze systemu emerytalnego. W związku z tym, głównym celem artykułu jest prezentacja najważniejszych danych związanych z systemem emerytalnym Irlandii oraz dochodami osób w wieku 65 lat i starszych. Realizując to dążenie, zaprezentowano w opracowaniu dane demograficzne, elementy systemu emerytalnego w tym państwie oraz informacje o dochodach osób starszych. W części poświęconej populacji Irlandiizostały ujęte nie tylko bieżące i starsze dane na temat udziału osób 65+ w społeczeństwie, lecz także przedstawiono prognozy dla tej grupy wiekowej, uwzględniając różne scenariusze migracji i dzietności. Wykorzystano te zmienne do ilustracji procesu starzenia się społeczeństwa oraz ukazania głębokości i powagi tego zjawiska w przyszłości. Z kolei w sekcji poświęconej systemowi emerytalnemu kierujemy naszą uwagę na składowe tego systemu, takie jak emerytura państwowa, emerytura zawodowa czy emerytura prywatna.Ich znaczenie dla osób starszych analizuje część poświęcona dochodom, jakie w Irlandii osiąga ta grupa wiekowa. W tej sekcji omówiono więc źródła dochodów, ich wysokość, procentowy rozkład oraz zmienne wpływające na dochód, takie jak wykształcenie, sektor zatrudnienia, liczba przepracowanych lat.

Problem zmian klimatu ze względu na koszty społeczne i ekonomiczne staje się w ostatnich latach jednym z czynników antagonizujących bądź scalających narodowe systemy polityczne i występujące tam podmioty. Casus Norwegii jako czołowego w Europie producenta oraz eksportera ropy i gazu wydaje się zasługiwać na szczególną uwagę. Główne podmioty polityczne w tym państwie, jak: Norweska Partia Pracy (DnA), Partia Konserwatywna (H), Socjalistyczna Partia Lewicy (SV), Chrześcijańska Partia Ludowa (Kr.F), Partia Centrum (S), Partia Liberalna (V) wyrażają w kwestii celów narodowej polityki klimatycznej dość istotną zbieżność, choć różnią się w kwestiach operacyjnych. Istotnym wyjątkiem w podejściu do omawianej problematyki jest stanowisko Partii Postępu (Fr.P).Celem artykułu jest analiza założeń programowych w obszarze polityki klimatycznej i ochrony klimatu wszystkich ugrupowań parlamentarnych oraz ocena ich praktycznej implementacji w minionej dekadzie.

Jeszcze kilka lat temu zatrudnienie weterana było kojarzone w Stanach Zjednoczonych z działalnością charytatywną. Obecnie zarówno administracja publiczna, jak i wiele firm sektora prywatnego wyrażają chęć pomocy byłym żołnierzom. Wygaszanie obecności Amerykanów w Afganistanie, połączone z cięciami wydatków na obronę, spowoduje, że z sił zbrojnych będzie musiało odejść w ciągu najbliższych pięciu lat około miliona żołnierzy. Większość z nich zasili rynek pracy, jednak znaczna część, zwłaszcza najmłodszych weteranów wojen w Iraku i Afganistanie, pozostanie bezrobotna. Sprawy weteranów są niezwykle istotne zarówno dla prezydenta Stanów Zjednoczonych, Kongresu, jak i całego społeczeństwa amerykańskiego, gdyż związane są z ekonomiczno-społeczną stroną funkcjonowania państwa. Natomiast błędne wyobrażenie na temat byłych żołnierzy uniemożliwia wykorzystanie ich potencjału oraz nabytych w wojsku umiejętności i nie przekłada się w żaden sposób na ekonomię państwa. Taka sytuacja jest frustrująca, ponieważ weterani potrafią być bardzo dobrymi pracownikami, posiadają wiele zalet, które są pożądane wśród zatrudniających, m.in. umiejętności przywódcze, współdziałanie, lojalność, inicjatywę.

TTIP – Transatlantyckie Partnerstwo w sprawie Handlu i Inwestycji to umowa, która niesie wiele zagrożeń dla gospodarki, środowiska naturalnego, praw konsumenta, praw pracowniczych oraz dostępności do usług publicznych w państwach Unii Europejskiej.Zawarte w umowie mechanizmy, w tym dotyczące rozstrzygania sporów między państwami a inwestorami zagranicznymi, oznaczają także liczne zagrożenia dla demokracji. Korzyści, które mają wynikać z realizacji tej umowy, przypadną przede wszystkim wielkim korporacjom uczestniczącym w handlu transatlantyckim, zagrożenia będą dotyczyły przede wszystkim obywateli i społeczeństw państw unijnych. Przewidywane niemalpowszechne stosowanie, w wyniku umowy, zasady wzajemnego uznawania przepisów, oznaczać będzie w praktyce obniżenie zabezpieczeń chroniących prawa obywateli, pracowników i konsumentów w Unii Europejskiej. Liberalizacja handlu w ramach TTIP będzie czynnikiem wymuszającym zwiększoną konkurencję również wobec małych i średnich firm polskich, a w rezultacie także presję na zmniejszenie płac i innych kosztów, w tym związanych z koniecznością przestrzegania norm czy standardów. Zagrożeń jest więc zdecydowanie więcej niż korzyści.

Autor analizuje problematykę partycypacji społecznej w Polsce w kontekście jej znaczenia dla polityki publicznej. Omawia bariery, które ograniczają rozwój partycypacji. Dostrzega je w sposobie funkcjonowania systemu demokracji ("wadliwa demokracja" wg rankinguDemocracy Index) oraz po stronie dialogu (m.in. wyodrębnienie nurtów dialogu społecznego i obywatelskiego, co jest nietypowe, jak na zachodnioeuropejskie standardy). Za barierę uznaje również sposób postrzegania przez klasę polityczną tego, czym jestdemokracja. Wywołuje on bowiem wiele konsekwencji, m.in. prowadzi do obniżania standardów funkcjonowania sfery publicznej, powielania przestarzałego modelu zarządzania państwem, niedorozwoju ram prawnych dialogu obywatelskiego czy do niskiej jakości polityki publicznej.Autor opisuje również najważniejsze zjawiska obrazujące sposoby funkcjonowania dialogu społecznego i obywatelskiego. Analizuje źródła ich obecnej kondycji, zarówno historyczne, jak strukturalne i polityczne.

Obszar teorii i badań, którego dotyczy artykuł, to wielopoziomowe rządzenie (multi--level governance). Celem artykułu jest wprowadzenie do nauki o polityce publicznejdwóch nowych pojęć: konkretyzacja celu oraz wielopoziomowa koordynacja celu.W badaniach ugruntowujących tę propozycję zastosowano podejście jakościowe. Miałyone charakter uczestniczący poprzez działanie (participative action resarch) w ramachpraktyki polityki (policy work, policy practice). Autor jako przedstawiciel jednej z sieciorganizacji pozarządowych brał aktywny udział w procesie realizacji Strategii Europa2020 w Polsce w latach 2012–2015. Zasadniczym instrumentem badania uczestniczącegobyły działania na rzecz modyfikacji celu dotyczącego ubóstwa, który został ustalony przezpolski rząd w roku 2011. Pozostałe dane pochodzą z analizy dokumentów i obserwacjiuczestniczącej. W ich wyniku możliwe było uzyskanie głębszego zrozumienia procesuwielopoziomowego rządzenia w jednym z obszarów i propozycja nowych kategorii analitycznych. W rezultacie badań wyróżniono kilka faz krajowej konkretyzacji celu oraz dwaokresy wielopoziomowej koordynacji. Zaproponowano nowe kierunki rozwoju badań.

W czerwcu 2015r. Sejm przyjął nowelizację Kodeksu pracy, zgodnie z którą wprowadzone zostaje ograniczenie łącznego czasu trwania umów o pracę na czas określony zawieranych z jednym pracodawcą do 33 miesięcy, o ile nie istnieją obiektywne powody, aby tego typu kontrakt został zawarty na dłuższy okres. Zmiany, które wejdą w życie 22 lutego 2016 r., obejmują również m.in. zrównanie czasu trwania okresów wypowiedzeniamiędzy umowami terminowymi i na czas nieoznaczony – dotychczas w umowie o pracę na czas określony zawieranej na sześć miesięcy lub dłużej można było zawrzeć klauzulę o możliwości jej rozwiązania z dwutygodniowym wypowiedzeniem. Zmiana przepisów jest reakcją na rozpowszechnienie w Polsce praktyki zatrudniania na podstawie umów terminowych. Osiągnęło to skalę niespotykaną w innych krajach Unii Europejskiej. Nowe regulacje mogą spowodować, że po raz pierwszy od kilku lat udział zatrudnionych na czas określony wśród pracowników najemnych może ulec zmniejszeniu.Problem nadmiernego udziału elastycznych form zatrudnienia doczekał się w ostatnich latach w Polsce bogatej literatury. Stał się przedmiotem badań ekonomistów i socjologów oraz dyskusji specjalistów prawa pracy. Popularność elastycznych form zatrudnienia spotkała się również z aktywną krytyką ze strony związków zawodowych, co znalazło odbicie w mediach – dość wspomnieć o karierze terminu "umowy śmieciowe" począwszy od 2012r.Autor podejmuje próbę syntetycznego omówienia problemu elastycznych form zatrudnienia, obejmującego kwestie: przyczyn ich popularności wśród pracodawców, intensywności stosowania różnych form zatrudnienia na podstawie dostępnych danych, kształtu przepisów ochronnych krajowego prawa pracy i praw pokrewnych regulujących zawieranie różnego rodzaju umów na rynku pracy w świetle wymogów stawianych przez Unię Europejską i Międzynarodową Organizację Pracy, a także społecznych i ekonomicznych konsekwencji stosowania elastycznych form zatrudnienia.

Autor przedstawia i podsumowuje główne teorie opisujące specyfikę Unii Europejskiej jako organizmu wewnętrznie złożonego, który ma cechy zarówno organizacji międzynarodowej, konfederacji, jak i federacji. Wielu badaczy porównuje proces tworzenia UE do procesu powstawania państwa, ale niektórzy porównują Unię do Stanów Zjednoczonych. Jeszcze inni badacze twierdzą, że struktura UE z jej wielopoziomowym systemem rządów przypomina neośredniowieczne imperium. Występują w niej zachodzące na siebie systemy władzy i obszary lojalności.
Autor wskazuje także, że strukturalnie funkcjonowanie UE można zobrazować za pomocą modelu wielopoziomowego zarządzania (multilevel governance). W tym modelu Unię Europejską można uznać za system polityczny sui generis; nie jest więc ona analogiczna do państwa narodowego, lecz traktowana jak system zarządzania bez formalnego rządu.Pojęcie to odnosi się do wzrostu współzależności w sferze ponadnarodowej. W drugiej części tekstu autor analizuje problematykę suwerenności państw i samej Unii. Dokonuje przeglądu stanowisk, które w różny sposób oceniają poziom wpływu, jaki proces europeizacji wywiera na politykę wewnętrzną państw.

Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie zmian, jakie dokonały się w polskimprzemyśle, z uwzględnieniem sfery produkcji i usług oraz wymiany międzynarodowejpo przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Doceniając znaczenie właściwego prowadzenia polityki prorozwojowej w Polsce i Unii Europejskiej, jeden z podpunktów poświęcono analizie tendencji dotyczącej podstawowych wskaźników rozwoju przemysłuw Polsce, a ostatni strategii Europa 2020. W publikacji opis analityczny został uzupełnionyzestawem danych ujętych w tabelach ilustrujących rozwój przemysłu w Polsce na tle UniiEuropejskiej. W artykule wskazano, że na dynamikę produkcji w Polsce wpłynął m.in.ponaddwukrotny wzrost w zakresie produkcji urządzeń elektrycznych, komputerów,wyrobów elektronicznych i optycznych, a także w produkcji wyrobów z metali. StrategiaEuropa 2020 to dla Polski i UE program wzrostu i rozwoju społeczno-gospodarczego.Efektem realizacji strategii Europa 2020 ma być gospodarka oparta na wiedzy, niskoemisyjna, promująca technologie przyjazne środowisku, oszczędzająca zasoby, a zarazemzachowująca dbałość o spójność społeczną.

Działalność holdingów międzynarodowych stała się kluczowa dla gospodarki europejskiej. Szczególną uwagę należy zwrócić na aspekty podatkowe, które są związane z transgraniczną działalnością holdingów. Coraz częściej stosują one w swojej strategii agresywną optymalizację opodatkowania. Polityka podatkowa poszczególnych państw członkowskich okazała się mało skuteczna. Jednocześnie brak wspólnej i zharmonizowanej polityki podatkowej przeciwdziałającej optymalizacji opodatkowania stał się poważnym problemem dla Unii Europejskiej. Dlatego ideą Komisji Europejskiej jest – z jednej strony – wypracowanie koncepcji podatkowej, która będzie w stanie skutecznie przeciwdziałać międzynarodowej optymalizacji opodatkowania stosowanej przez holdingi, z drugiej zaś – będzie integralna z wewnętrznymi systemami podatkowymi państw członkowskich.