Search results

Drawing on Piromalli's letters and accounts, this paper analyze the conversion strategies he adopted in his missionary work and what could be seen as a paradigm shift in his policy. In his Account of his Own Successes, written in 1637, Piromalli clearly embraced what at the time was a 'classic' approach: to discuss first the matter of the union with the local ecclesiastical hierarchies; then, when—as it often happened—this failed, to gather some disciples among the schismatics who would preach correct creed among local people on a more practical and day-to-day basis. However, in another account that Piromalli wrote in 1654, just a few months before being officially appointed the Archbishop of the Diocese of Nakhichevan, he claimed that although the Armenian 'clergy was already educated and enlightened in the Catholic truths', only the conversion of the wealthy Armenian merchant families of New Julfa could persuade other Armenians to embrace Catholicism. Since, as he wrote, 'all missionary efforts are wasted' in converting New Julfan Armenians, he maintained that it was necessary for the Pope to ask 'the Princes of Venice and Tuscany' to threaten the New Julfan merchants that they would be denied access to their ports, unless they chose to convert. This paper will consider this shift by discussing Piromalli's attempts to bring the whole Armenian Church into union with Rome, including his role in the union of the Polish Armenian Church. It will also analyze his embracing of a more Realpolitik approach in light of the emerging Armenian merchant colony of New Julfa.

In the historical-comparative Armenian studies the following prototypes are reconstructed for the Old Armenian վ (v): *ṷ, *u, *p and *ksṷ. As a matter of fact there are two phonemic prototypes, if we take into account that according to the concept accepted by the comparative Indo-European studies the *ṷ and *u are the positional variations of the same phoneme and one sound combination. The quantitative ratio of վ (v) with the upper mentioned prototypes, as well as the genealogical relations of *ṷ/*u with labiodental [v]-s of the other Indo-European languages on one hand, and the corresponding typological equivalents of վ (v) loan words made from old languages (Indo-European and non Indo-European) on the other hand, show that the main prototype of the Armenian վ (v) has been the Indo-European bilabial semi-vowel *ṷ. The relationships of վ (v) with the other prototypes are comparatively later phenomena and are mainly due various phonetic change processes. ; Պատմահամեմատական հայերե­նա­գի­տության մեջ հին հայերենի վ (v)-ի համար վերականգնվում են *ṷ, *u, *p և *ksṷ նա­խա­ձևերը: Ըստ էու­թյան՝ վե­րա­կանգնվում է երկու հնչույթային նախա­ձև, եթե նկատի ունենանք, որ հա­մե­մատական հնդեվրո­պա­բանության մեջ ըն­դուն­ված պատ­կերացման համա­ձայն *ṷ-ն և *u-ն միևնույն հնչույթի դիրքային տարբերակներն են, և մեկ հնչ­յու­նա­կա­պակ­ցական: Ինչպես վերոհիշյալ նախա­ձևե­րի հետ վ (v)-ի քանա­կա­կան հարա­բե­րակ­ցությունը, այնպես էլ *ṷ/*u-ի ծագումնա­բա­նական առնչու­թյուն­ները հ.-ե. այլ լեզու­ների շրթն­ատամ­նային [v]-երի հետ՝ մի կողմից, ու հին լեզուներից (հնդեվ­րո­պա­կան և ոչ հնդեվ­րո­պական) կատարված փոխ­առու­թյուններում վ (v)-ի հա­մա­պա­տաս­խան­ների տիպա­բա­­նա­կան համար­ժեք­ները՝ մյուս կողմից, ցույց են տալիս, որ հյ. վ (v)-ի բուն նախա­ձևը եղել է հ.-ե. երկշրթնային *ṷ կիսա­ձայ­նը: Մյուս նա­խա­ձևերի հետ վ (v)-ի առնչություն­ները համեմատաբար ուշ երևույթներ են և առա­վելապես պայմանավորված են հնչյու­նա­փոխական տարբեր գործըն­թաց­ներով: ; В историко-сравнительном арменоведении для древнеармянского վ (v) восстанавливаются праформы *ṷ, *u, *p и *ksṷ. В сущности говоря, две фонемные праформы, если иметь ввиду, согласно принятому в сравнительной индоевропеистике изображению, *ṷ и *u являлись позиционными вариантами той же фонемы, и одно - звукосочеатание. Как количественное соотношение վ (v) с вышеназванными праформами, так и генеологоические отношения *ṷ/*u с губно-зубными [v] других языков, с одной стороны, и соответствующие типологические эквиваленты վ (v) в заимствованиях из древних языков (индоевропейских и неиндоевропейских) - с другой стороны, показывают, что исконной праформой арм. վ (v) был индоевропейский билабиальный полузвук *ṷ. С другими праформами отношения с վ (v) - сравнительно поздние явления и в основном обусловлены различными процессами фонетических изменений.