Search results

One of the questions in social science is about the relationship between theory and practice. It goes back to the ancient Greek philosophers whose world was strictly separated into polis and oikos. The actors of polis were engaged in the formation of a democratic society requiring active action in the sense of vita activa. According to Arendt, with the decline of the polis and the emergence of the new forms of the society, vita activa was initially set in opposition to vita contemplativa and then later devalued in favour of vita contemplativa. However, with Galilei and Kant, there has been a counter-movement, which no longer understood theory as isolating oneself from the world but as shaping social realities. Theory and practice are joined today by the concept of research. The relationship between theory and practice will be examined initially within a historical perspective offering the genesis. Then the features of some institutions are discussed in terms of their communications with theory and practice and redefined accordingly.

This study intends to investigate the concept of social capital on the basis of evidence provided by theoretical perspectives and empirical studies. Various definitions of social capital touch upon beliefs, values, networks, and trust by complicating the meaning and creating conceptual chaos. In addition to shaky conceptual foundations, methodological inadequacies are also framing numerous problems and challenges. Moreover, lack of power, class, race, gender etc. analysis in the literature makes it difficult to contribute to poverty alleviation. In this respect, first, the origins of the social capital, definition, and the development of the concept will be explored. The investigation of the role of the World Bank in the promotion of the concept and the empirical evidences will constitute second part of this work. It is argued here in order to foster mechanisms of development, social capital projects require broader, more collaborative, and innovative approaches.

The Dunning Kruger Effect, which states that individuals with little or no knowledge about a subject have more self-confidence than experts, was first put forward as a result of a social experiment in 1999. Over time, the concept has become a theory that has been accepted in the literature and has been the subject of studies in some branches of science and has been translated into Turkish as Cahil Cesareti. In this direction, the aim of the study is to analyze the Google search frequencies of the words "Dunning Kruger Effect" and "Ignorant Courage" and to determine the level of awareness of the concepts in the USA and Turkey comparatively. As a result of the Google Trends data and literature review, it has been determined that the Dunning Kruger Effect theory is known in the USA both in the general category and in the finance category. In Turkey, it has been seen that the related concept is known in the general category and has been the subject of some studies. In addition, it was stated that the related concept does not have financial awareness, as a result of both Google Trends data and literature search. In this direction, the study adds originality to the national literature at the stage of determining the level of awareness of the Dunning Kruger Effect theory, whose Turkish equivalent is Ignorant Courage, in the finance literature.

ood is a basic requirement for living things. This study aims to analyze the effects of economic infrastructure, social infrastructure and household characteristics on food security in Indonesia using the Johnsson and Toole (1991) methods. There were 285,908 households studied originating from the 2015 SUSENAS data. The model used in this study was the general ordered logistics model. Based on the results of the study there were 29.51% of food security, 25.12% of vulnerable food, 23.14% of food shortages and 22.33% of households at food insecurity. The results of this study also revealed that ownership of transportation modes, electricity use, fuel use, education of household heads and household health insurance significantly affected food security. The government program in the form of giving poor rice (RASKIN) provides poor results reducing the chance of food security by 11% and increasing the chances of food insecurity by 6%.

The aim of this study is to take lessons for policy makers by examining the theory and practice of the social ecology approach, which is studied as an alternative model to climate change, capitalism and state organization discussions, through field applications. In order to achieve this aim, the basic concepts of social ecology and the approach of ecological society to the city were examined through the examples of southeastern Turkey and 'Rojava'. In the study, an answer has been sought to the research question of "are social ecology-based field practices and theory compatible?" In the theoretical framework, the political, administrative, social and economic discourses of the ecological approach, which puts nature at its center are explained as four criteria of analysis. In the discussions part, the field practices are examined in terms of the reflection of the theory in practice, taking into account the suggestions in political, administrative, social and economic dimensions. Contrary to rhetoric, it has been explained with the kiwi bird metaphor that the practices of PKK/KCK do not adequately reflect Bookchin's social ecology approach.

This paper investigates the association of religiosity and trust to community participation or volunteering in development. Social trust is measured in several indicators, is an important aspect of development process, since social trust related to many development outcomes, such as growth, democratic stability as well as subjective well- being. In economic terms, when people trust each other, transaction cost can be reduced, organization can perform better, government policy could stimulate output faster, and many more. Utilizing Indonesia Family Life Survey (IFLS) wave 2014 this study finds the following results. Firstly, social trust closely associated with individual characteristics. Maturity, better educational and income level improve individual trust and individual participation in community activities. Secondly, individual subjective report about religiosity strongly associated with willingness to participate in various community activities. Policy relevant with this finding it is important to promote tolerance and religiosity, as these aspects can improve social trust. Social trust closely associates with more participation in community activities for accumulating public services and public goods. As more public services and public goods are available, nationally better welfare can be promoted.

Bu tez çalışması Adalet ve Kalkınma Partisi'nin Sosyal İnşacılık Kuramı Bağlamında Dış Politika uygulamalarında Suriye Krizini değerlendirmek amacıyla hazırlanmıştır. Hazırlanan çalışmada literatür taraması yöntemi kullanılmıştır. Çalışmanın birinci bölümünde kuramsal açıdan dış politika kavramının gelişimi ve inşacılık kuramı ele alınmıştır. İkinci bölümde iki ülke arasındaki ilişkiler bağlamında Suriye krizi ele alınmıştır. Üçüncü ve son bölümde sosyal inşacılık kuramı bağlamında adalet ve kalkınma partisi dönemi Türk dış politikasının analizi yapılarak Suriye krizi değerlendirilmiştir. ; This thesis study was prepared to evaluate the Syrian Crisis in foreign policy applications in the context of Justice and Development Party's Social Construction Theory. The literature search method was used in the study. In the first part of the study, the development of the concept of foreign policy from the theoretical point of view and the theory of constructivism are discussed. The second part deals with the Syrian crisis in the context of relations between the two countries. In the third and last chapter, the Syrian crisis was evaluated by analyzing Turkish foreign policy in the context of justice and development party period in the context of social construction theory.

İlk olarak 1920 yılında Amerika'da yayın hayatına adım atan radyo, Türkiye'de 1927 yılından itibaren dinleyicilere ulaşmaya başlamıştır. Değişen dünyada gerek teknoloji, gerekse toplumsal alanda yaşanan dönüşümler radyo yayıncılığı üzerinde etkiler oluşturmaktadır. Tüm bu etkilerin sonucunda zamana direnip, alternatif kitle iletişim araçlarıyla yarışını sürdüren radyolar açısından varlık ve gelecek sorgulamaları devam etmektedir. Bu çalışmada Türkiye'deki radyo yayıncılığı yeni kurumsal kuram bağlamında incelenmiştir. Araştırma için öncelikle alan yazını taranmış, hazırlanan görüşme soruları, Türkiye'deki radyolardan alınan örneklem grubundaki yetkili kişilere yöneltilmiştir. Yeni kurumsal kuram kapsamında eş biçimlilik ve kurumsal değişim boyutları üzerinden sektörü değerlendirmeyi amaçlayan bu çalışmanın, radyonun dünü, bugünü ve geleceğine dair açıklama sunabileceği düşünülmektedir. ; Firstly, radio stepped into broadcasting in the United States in 1920, it has begun to reach out to audiences in Turkey since 1927. In the changing world, both the technology and the transformations in the social field have effects on radio broadcasting. As a result of all these influences, the existence and future interrogations in terms of radios, which maintain the race with alternative mass media, continue. In this study, radio broadcasting in Turkey it was examined in the context of the new institutional theory. Primarily made literature research, prepared interview questions were directed to authorized persons, in a sample taken from the radio group in Turkey. It is thought that this study, which aims to evaluate the sector through the dimensions of isomorphism and institutional change within the scope of new institutional theory, may provide an explanation of the past, present and future of radio.

Türkiye'de temel yerel yönetim birimleri olarak belediyeler çeşitli hizmetler sunmaktadır. Türkiye'de belediyelerin sosyal politika uygulamaları ise "sosyal belediyecilik anlayışı" olarak adlandırılmakta, her geçen gün yaygınlaştıkları görülmektedir. Bu çalışmada öncelikle sosyal belediyeciliğin teorik temellerini ortaya koymak üzere sosyal politika ve yerel yönetimler ortaya konulmuştur. İkinci bölümde Avrupa Birliği'nde sosyal politika ve yerel yönetimler ile İngiltere, İsveç ve İspanya örneklerinde yerel sosyal politikalara değinilmiş, son bölümde ise Türkiye'de sosyal belediyecilik anlayışının gelişimi anlatılmıştır. Bu inceleme sonrasında sosyal yardımlar alanında yaşanan dönüşüm ortaya konularak, sosyal belediyeciliğin sosyal devlete bir alternatif olup olmadığı tartışılmaktadır. Çalışma, ağırlıkla literatür taramasına ve sosyal yardımlarla ilgili düzenlemelerin ve politikaların incelemesine dayanmaktadır. Çalışmanın temel araştırma konusu değişen sosyal devlet anlayışı ve sosyal belediyeciliktir. Yaptıkları hizmetler bakımından değerlendirildiklerinde sosyal devletten doğan açığı kapatmaya yönelik programlara dayanan sosyal belediyecilik anlayışının, Türkiye'de tam olarak uygulamaya geçirebilmesinde yeterli alt yapı, mali kaynak ve yetişmiş personel sahip olmadıkları saptanmıştır. Bunun yanında, sosyal yardımların, siyasi kayırmacılık içerdiği ve merkezi hükümetin etkisinde yürütüldüğü yönünde yaygın bir kanı ve bulgular olduğu saptanmıştır. Türkiye de sosyal belediyecilik olarak nitelendirilebilecek uygulamalar, 1970'lerden sonra hayata geçirilmeye başlamış ve 1990'lardan sonra artışa geçmiştir. Sosyal belediyecilik olarak nitelendirilebilecek hizmet düzeyinin Türkiye'de düşük olduğu, tüm dezavantajlı kesimleri içeren bir kapsayıcılıkta olmadığı görülmektedir. ; As basic units of local governments in Turkey, municipalities offers many services. Social policies of these municipalities are called as "social municipality approach" and these approach spread day by day. In this study firstly local government and social policy concepts has been presented to see social municipality in theory. After social policy and local governments in the European Union has been analysed in addition to local social policies in samples of England, Sweden and Spain, development of social municipality approach in Turkey has been examined. In this study, the transformation in social municipality has been presented, it has been discussed whether social municipality is an alternative to the social state in Turkey. The present study is mostly based on literature review and analysis of regulations and policies about social assistance. The main subject in the present study is changing social state concept and social municipality. It has been found out that there is lack of necessary background, financial sources and competent staff in the process of being able to apply the understanding of social municipality which compensates for the shortcomings stemmed from social state considering its services. In addition to these facts, it has been stated that there is a common belief and evidence about that social assistance includes political favoritism and it has been carried out under the pressure of the government. Turkey began to be implemented after the 1970s and increased after the 1990s's It is observed that the level of service that can be described as social municipality in Turkey is low and that it is not inclusive of all disadvantaged segments.

Liberalizm'in birey, evrensellik, temsil ve katılım ekseninde; Marksizm'in sınıf siyaset ve pratikler perspektifinde yaşadıkları krizler, toplumların üzerindeki iktidar baskılarının artmasına yol açmıştır. Siyasal alandaki devletin lehine genişleyen boşluğu doldurabilmesi için yeni bir özneye ihtiyaç duyulmaktadır. Aranan yeni özne, çatışmalarına rağmen farklılıkların eklemlenmelerinden ortaya çıkacaktır. Muhalifi inşa etmenin yöntemini bize Laclau ve Mouffe'un Agonistik Radikal Demokrasi Teorisi verir. Bu çalışma I. bölümünde Agonistik Radikal Demokrasi Teorisi'nin, içinden türediği krizleri ortaya koymayı amaçlar. II. bölümde birey, kolektif ve toplumun kimlikleri incelenecektir. Ardından yeni bir özne konumu olarak "Radikal Muhalif"i ortaya çıkaran yöntem ve ortaya çıkış koşulları değerlendirilecektir. Eşdeğerlik Zinciri, bir topluluğun üyelerinin bazı etik- politik ilkeler üzerinde anlaşmalarıyla kurulur. Bu üyelerin özelliği birbirinden oldukça farklı kimliklere de sahip olabilmeleridir. Böylece teorinin inşa ettiği muhalif özne artık tikel ve özcü bir kimlik değildir. Yeni bir hegemonik özne konumunun inşa edildiği bu süreçte zorunluluk kategorilerinin hiçbiri işlemez. Sürece olumsal bir yapılanma hakimdir. Bu yeni örgütlenme sürecinde bütün katılımcıların kimlikleri hegemonik kimliğe uyarlanır. Bu yapılanmada, toplumsal farklılıkların yeni bir biçimde, çatışmalarını sürdürerek bir çatı altında birleşmeleri tasarlanır. ; The crises that have been both experienced in the centerline of the individual, universality, representation and the participation of liberalism, and in the perspective of class politics and practices ofMarxism, caused the increasing of the power pressure on societies. That is need to have a new subject position to replace the expanding absence which is in favor of the goverment in the political sphere. In spite of the conflicts of diversities, the subject that is required, will arise from its own articulations. Laclau and Mouffe's Agonistic Radical Democracy Theory gives us the methot of constructing the opposition. This study aims to reveal crises that originates from the Agonistic Radical Democracy Theory in the I. chapter. In the II. chapter, the individual, collective and the identities of the communities will be examined. Subsequently, the method and the conditions providing the "Radical Opponent" to come about as a new subject position will be evaluated. The equivalance chain is constituted through the agreements on some ethic- political principles of the members of a society. The feature of these members is that they also have the quite different identities. Thus, the opponent subject which is constructed by the theory is not a particular or an essentialist identity anymore. In this process that constructed by the new hegemonic subject position, none of these necessity categories are inoperative. A contingent construction is dominated in process. In this new process of organisation, the identities of the while participants are adapted a hegemonic identity. In this construct, social diversities are conceived gather under a single roof in a new form, while they maintain their conflicts. ; İÇİNDEKİLER Sayfa ÖZET -- i ABSTRACT -- ii İÇİNDEKİLER -- iii KISALTMALAR -- v GİRİŞ -- 1 BİRİNCİ BÖLÜM LACLAU VE MOUFFE'UN AGONİSTİK RADİKAL DEMOKRASİ KURAMINI TÜRETEN KRİZ ALTYAPISI 1.1.MARKSİZMİN KRİZİ -- 7 1.2.LİBERALİZMİN KRİZİ -- 22 İKİNCİ BÖLÜM MUHALİF ÖZNENİN İNŞASI 2.1. ÖTEKİNDEN TÜREYEN "ÖZ-NE"NİN KURULUŞU -- 48 2.2. ÖTEKİYLE OLANAKLI OLMAK: VAR OLMANIN DAYANILMAZ ÇATIŞMASI -- 50 2.3. YENİ ZAMANLARIN YENİ ÖZNESİ: YENİ TOPLUMSAL HAREKETLER -- 58 2.4. YURTTAŞ -- 66 2.5. ÇOĞULCULUK VE SINIRLARI -- 82 2.6. KİMLİK VE FARK -- 90 2.7. EŞİTLİĞİ YENİDEN OKUMAK: BİR EŞDEĞER DENKLİK ZİNCİRİNE EKLEMLENMEK -- 100 2.8. GENEL TAMLIK ŞEMASI FORMU- GEÇİCİ LİDERİN YERİ -- 110 2.9. RADİKAL MUHALİF -- 115 iv SONUÇ -- 135 KAYNAKÇA -- 143

Bu makalede, sosyal bilimler külliyatına son birkaç on yılda esaslı bir giriş yapmış 'kimlik', 'farklılık', 'kendi' ve 'öteki' kavramlarının, Uluslararası İlişkiler disiplininin başat kuramlarınca nasıl algılanmakta oldukları incelenecektir. 1990'lı yıllarla birlikte disiplinin içine düşmüş olduğu üst-anlatı boşluğu yalnızca kimlik meselelerince doldurulamayacak olsa da, bu meseleleri içselleştirmeyen geleneksel Uluslararası İlişkiler kuramlarının, geçerliliklerini yitirme tehlikesi ile karşı karşıya oldukları iddiasında bulunulacaktır. Bu iddiadan hareketle, kimlik temelli bir çerçevede anlaşılabilecek olan 11 Eylül 2001 olayları, Uluslararası İlişkiler kuram-yapımı üzerindeki etkisi ve kimlik meselesine yaptığı vurgu bağlamında örnek olay olarak incelenecektir. Makalenin esas amacı, günümüz Uluslararası İlişkiler kuram-yapımının, geleneksel kuramları toptan yok saymak yerine, bu kuramları yeniden gözden geçirmek ve yapısökümüne uğratıldıklarında altlarından çıkan tek tip kimlikleri, önyargıları ve taraflılıkları ortaya çıkartmak amacı gütmesi olduğunu göstermektir. ; This article attempts to analyze how the conceptualizations of 'identity', 'difference', 'self' and 'other' that have gained a recent popularity in mainstream social sciences in the last decades have been understood by leading International Relations theories. Although the meta-theoretical gap in International Relations studies that had been realized after the end of Cold War cannot be completely fulfilled by these conceptualizations, it will be suggested that no valid International Relations theory can be developed and maintained without internalizing the identity matters as their initial assumptions. Concordantly, the particular events of September 11, 2001 that might be analyzed within the framework of identity will be brought to the fore for how identity matters should affect the International Relations theory-making. The ultimate purpose of this study is to demonstrate that what is needed today in the study of International Relations is not to demolish its conventional theories altogether, but is rather to show the necessity of their re-evaluation for their stereotypical identity perceptions, prejudice and bias, which break out clearly once they are deconstructed.

TEZ10571 ; Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2015. ; Kaynakça (s. 145-157) var. ; ix, 158 s. : 29 cm. ; Şiddet literatürü üzerine yapılan bir tarama, kolektif siyasal şiddet analizi için bütüncül bir paradigmatik yaklaşımın ve metodolojinin söz konusu olmadığını göstermektedir. Bu durum araştırmacıların, genellikle, siyasal şiddetin farklı türlerinden birine odaklanarak vakaya özgü yaklaşımlar geliştirmesinden kaynaklanmakta ve netice olarak da kolektif siyasal şiddet analizinde kullanılacak bütüncül bir çerçevenin geliştirilmesini engellemektedir. Bu çalışma, mevcut literatürün eksikliklerini ve sınırlılıklarını geride bırakmaya yardımcı olacak yeni bir yaklaşıma ihtiyaç olduğunu savunmaktadır. Kaynak Mobilizasyonu ve Yeni Toplumsal Hareketler yaklaşımlarının siyasal fırsat yapıları, çerçeveleme süreci, kaynak mobilizasyonu, örgütsel hareketlilik stratejileri, harekete katılım ve kimlik inşası süreçleri gibi kavramsal ve metodolojik araçlarıyla, kolektif siyasal şiddet analizi için gerekli olan bütüncül yaklaşıma katkı sunabileceği savunulmaktadır. Bu yaklaşım, farklı zamansal ve mekânsal koşullarda ortaya çıkan kolektif siyasal şiddetin daha iyi anlaşılabilmesi için gereklidir. Ayrıca çalışmanın vaka analizi olarak, varsayılandan daha karmaşık bir örgütlenme sunan ve mevcut literatürün analizde yetersiz kaldığı Hamas örneği seçilmiştir. ; A survey of the existing literature on political violence reveals that there is no single paradigmatic approach and method with which to study collective forms of political violence. Scholars usually focus on one type of political violence, developing a case-specific approach, which is not adequate to the task of providing a comprehensive framework with which to analyze different forms of collective political violence. This study points to the need for a new framework which overcomes the shortcomings and limitations of the existing literature. It argues that social movement theory (including both Resource Mobilization approach and New Social Movements theory) can contribute to the development of such a comprehensive approach by providing the base for another way of understanding and interpreting collective political violence as it offers the necessary conceptual and methodological tools such as political opportunity structures, framing processes, resource mobilization, organizational mobilization strategies, movement participation and processes of identity construction. It is, thus, necessary to combine the theoretical insights of social movement theory and the literature on political violence to better analyze collective political violence in different contexts at different times. In this study, these arguments are presented through a case study of Hamas, a complex organization, which is often inadequately analyzed within the existing literature on collective political violence.

DOI:10.17336/igusbd.305500 ; 15 Temmuz 2016 tarihinde Türkiye'de gerçekleştirilen başarısız darbe girişimi, medya yayınlarında AKP (Adalet ve Kalkınma Partisi) ile Gülencilerin güç mücadelesi çerçevesinde geniş bir şekilde tartışılmış olmakla birlikte, konuyla ilgili yeterli akademik çalışma vak'anın yeniliği sebebiyle henüz mevcut değildir. Bu nedenle, akademik çalışmalardaki bu eksikliğin giderilmesine katkıda bulunmak ve "güç mücadelesi" anlatısını aşarak, darbenin esaslarını ortaya koymak önem arz etmektedir. Bu çalışmada, anılan darbe girişiminin neden(ler)inin ve amaç(lar)ının, Sivil-Asker İlişkileri teorileri ve Türkiye'deki geçmiş darbeler ışığında açıklanması amaçlanmıştır. Bu bağlamda; askerin siyasete müdahalesini teşvik eden ulusal ve uluslararası dinamiklerin analizi neticesinde, 15 Temmuz darbe girişimini gerçekleştirenleri cesaretlendiren en belirleyici faktör olarak uluslararası yapının altı çizilmiştir. Bunun yanında, Türkiye Cumhuriyeti tarihindeki benzersizliği açısından darbenin amacı da özellikle vurgulanmıştır. ; Failed coup attempt on July 15, 2016 in Turkey has been largely debated in media releases within the framework of the "power struggle" between the AKP (Justice and Development Party) government and the Gulenists, whereas very few academic studies are available yet on it because of the novelty of the event. Therefore, it is important to make contribution to reduce the lack of academic studies and to identify the bases of the coup by transcending the "power struggle" narrative. This paper aims to explain the reason(s) and aim(s) of the coup attempt in light of the Civil-Military Relations theories and former military interventions in Turkey. In this context, the international structure is highlighted as the most decisive factor encouraging the plotters for the coup on July, 15, after analyzing domestic and international dynamics inciting the military intervention into the politics. Besides, the aim of the coup is emphasized especially in terms of its uniqueness in the history of the Turkish Republic.

Doktora Tezi ; 2002 yılında gerçekleştirilen genel seçimler sonucu iktidara gelen Adalet ve Kalkınma Partisi, Türkiye'nin Ortadoğu bölgesinde geleneksel olarak sürdürdüğü güvenlik öncelikli dış politika anlayışını terk etmiş ve bu bölgede Komşularla Sıfır Sorun Politikası yaklaşımı adı verilen yeni bir dış politika anlayışı doğrultusunda hareket etmeye başlamıştır. Türkiye'nin Ortadoğu bölgesinde yer alan ülkelerle olan sorunlarının ekonomik, kültürel ve toplumsal araçlar vasıtasıyla çözümlenmesini ve bu ülkelerle olan ikili ilişkilerin imkanların el verdiği ölçüde geliştirilmesini amaçlayan bu yeni dış politika anlayışı, kısa vadede kendisinden beklenen sonuçları vermiş ve Türkiye'nin Ortadoğu bölgesinde yer alan birtakım ülkelerle olan ilişkilerinde dikkate değer bir ilerleme gerçekleşmiştir. Fakat bu ilerleme çok uzun soluklu olmamıştır. Özellikle söz konusu bölge içerisinde yer alan İsrail'le yaşanan Mavi Marmara Krizi ve Arap Baharı olarak nitelendirilen halk hareketlerinin Suriye'ye sıçramasının ardından bu ülkeyle yaşanan Suriye Krizi, Komşularla Sıfır Sorun Politikası yaklaşımının işlevselliğini önemli ölçüde yitirmesine ve bu bağlamda başarısız olmasına neden olmuştur. Nitekim söz konusu politikanın başarısız olmasının ardından Türkiye, yaşanan bahsi geçen krizlerin etkisiyle, Ortadoğu bölgesinde yeniden güvenlik öncelikli bir dış politika takip etmeye başlamıştır. Bu doğrultuda çalışma, Türkiye'nin 2002-2012 yılları arasında yeni dış politika anlayışı çerçevesinde şekillendirdiği Ortadoğu bölgesine yönelik dış politikasının temel esaslarını ve bu esaslarda meydana gelen değişiklikleri neorealist kuram çerçevesinde açıklamak amacıyla yapılmıştır. Çalışma, tanımlayıcı bir niteliğe sahip olarak, 2002-2012 yılları arasında Türkiye'nin Ortadoğu bölgesine olan dış politikasını ve bu politikanın temel dayanak noktalarını neorealist teori çerçevesinde analiz ederek açıklamaktadır. Çalışma üç ana bölümden oluşmaktadır. İlk bölüm genel itibariyle çalışmanın kavramsal ve kuramsal çerçevesini içermektedir. İkinci bölümde Türkiye'nin Ortadoğu bölgesine yönelik dış politikasının tarihsel arka planı analiz edilmektedir. Üçüncü bölümde ise neorealist kuram çerçevesinde 2002-2012 yılları arası dönemde Türkiye'nin Ortadoğu bölgesine yönelik dış politikası değerlendirilmektedir. ; Abstract ; Justice and Development Party which came into power as a result of the general elections held in 2002 left the security-priority sense of foreign policy which Turkey traditionally maintains in the Middle East region and started to act in line with a new sense of foreign policy called as the Policy of Zero Problems with the Neighbours approach in this region. This new sense of foreign policy aiming the settlement of Turkey's problems with the countries located in the Middle East region via economic, cultural and social means and the development of the bilateral relations with these countries within the bounds of possibility gave the results expected from it and achieved a remarkable progress in Turkey's relationships with several countries located in the Middle East region. However, this progress was not very long-term. In particular, the Syrian Crisis experienced with Syria after the civil commotions characterized as the Mavi Marmara Crisis and the Arab Spring experienced with Israel located within the said region spread to Syria caused the Policy of Zero Problems with the Neighbours approach lost its functionality to a considerable extent and failed in this regard. As a matter of fact, after the said policy failed, Turkey started to follow up a security-priority foreign policy again in the Middle East region by the effect of the mentioned crisis experienced. Accordingly, the study was carried out for the purpose of describing the basic principles of Turkey's foreign policy for the Middle East region which Turkey configured within the framework of the new sense of foreign policy between the years of 2002-2012 and the changes which occurred in these principles within the framework of the neorealist theory. The study has a descriptive characteristic and analyzes and describes Turkey's foreign policy for the Middle East region between the years of 2002-2012 and the basic reference points of this policy within the framework of the neorealist theory. The study consists of three main parts. The first part includes the conceptual and theoretical framework of the study in general terms. In the second part, the Historical background of Turkey's foreign policy for the Middle East region is analyzed. In the third part, however, Turkey's foreign policy for the Middle East region within the period between the years of 2002-2012 is evaluated within the framework of the neorealist theory.