Search results

A rational economic person desires to achieve happiness by acting for his or her own benefit. Therefore, the key of human happiness is in the sense of pleasure and satisfaction. The concept of happiness, which has been emphasized more over time, has also started to be discussed frequently in economic terms. The economics of happiness at the focus of these discussions was built on an economy model based on society and nature. It is possible to mention many socioeconomic factors that add value to life and create happiness. Factors such as a clean environment, a good income level, relationships based on trust, healthy and quality life can be described as the causes of happiness. Today, a new social process is mentioned and happiness takes attention as well as technological developments in this society. This study has aimed to investigate the factors associated with happiness in the context of Society 5.0, using the panel data analysis method for 8 OECD countries between the years 2007-2019. In the study, it has been found that there is a statistically significant and positive relationship between GDP per capita and happiness. In addition, it was found that there is a statistically significant and positive relationship between human capital and happiness. It has been determined that there is a significant and positive relationship between renewable energy consumption and happiness. The happiness index, which is the dependent variable in the study, is explained by all other independent variables at the rate of 89 %.

Cybercrime or the computer-related crime is the most widespread form of transnational crime, which is in its social and economic characteristics significantly different from traditional and organized crime. Cyberspace offers countless opportunities for economic development, social interaction, and political cooperation, but also provides tools for illegal surveillance, personal data collection, influencing democratic processes, committing crimes, and exchanging numerous ways and methods of warfare. This paper provides an overview of legal documents in the Republic of Serbia related to information security, data security, and deviant behavior in cyberspace, with special emphasis on the analysis of the Strategy for Information Society Development and Information Security in the Republic of Serbia for 2021-2026. Using the criminological approach, this paper focuses on legislation concerning existing criminal offenses related to cybercrime and various forms of other criminal activities, but also on the international cooperation that Serbia achieves in the field of information and cyber security.

The forced migration movement from Syria, which began in 2011, has brought about significant changes in civil society within Turkey. The already existing complex relationship between the state and civil society, is further diversified in the context of forced migration, presenting the need to focus on the provision of humanitarian assistance, access to services, and integration of Syrian refugees who are legally under temporary protection, without international refugee recognition. Furthermore, state-driven cross-border humanitarian operations and security-oriented state policies also shape this landscape. Therefore, the interplay between civil society actors –existing, government-supported, and newly emerging– and security-oriented state policies contributes to this transformation. Historical and political realities, alongside global-local crises, influence the trajectory of change within civil society, positioning authorities as pivotal decision-makers in managing individuals' movement. Through in-depth interviews in different cities of Turkey with NGOs and refugee-led civil society members in 2018, the article uncovers the formation and progression of relationships between civil society actors and the state, revealing adaptations and adjustments based on contextual circumstances. The article seeks to move beyond comprehensive liberal and developmental perspectives, instead focusing on the evolving dynamics of state control within migration-related civil society.

Prosopografi olarak bilinen yöntemin öncüsü olan Lewis Bernstein Namier, İngiliz siyasetinin derinliklerini keşfedebilmek için yalnızca siyasi hareketlerin öncülerine odaklanmak yerine, parlamentodaki her bir bireyin ayrıntılı biyografilerini çıkarmıştı. Bu yöntemle Namier, insanların neden siyasete atıldığı sorusuna bir yanıt bulmayı amaçlıyor ve aynı zamanda parlamenterler arasındaki kişisel, bölgesel yahut sosyolojik bağları açıklamaya çalışıyordu. Böylelikle, elbette ideolojik yaklaşımların önemli bir payı olsa da bireylerin politikaya girme arzusunun içinde gizlenmiş dürtülerin birtakım 'ortak paydalar ve çıkarlar' olduğu anlaşılıyordu. Namier'in öncülüğünü yaptığı bu yöntemi kendisine rehber edinmiş bu çalışmada benzer bir deneme Türkiye siyasetine ve Türkiye Büyük Millet Meclisi üyelerine uyarlanmaya çalışıldı. Yalnızca siyasi partilerin liderlerine veya ön plana çıkmış isimlerine odaklanmaktan ziyade, yaş, cinsiyet, medeni hal, memleket ve meslek gibi temel ssosyo-demografik özellikler çerçevesinde, 2002 ile 2018 yılları arasındaki her bir milletvekiline odaklanan bu çalışma neticesinde, ideolojik zıtlıklarıyla bilinen siyasal yapıların dahi esasında sosyo-demografik bakımdan birbirine son derece yakın oldukları ve her ne kadar politikacılara dair dünya genelinde mevcut olan olumsuz bakış Türkiye'de de egemen olsa da, siyasetçilerin esasında o toplumun özelliklerini fazlasıyla barındırdığı yansıtılmaya gayret edildi.

Neoliberal hegemonya, toplumların sadece ekonomik ve siyasi yapılarını değiştirmekle kalmamış aynı zamanda bu toplumların üyeleri olarak neoliberal öznelerin duygusal dünyalarını da dönüştürmüştür. Günümüzde hegemonik neoliberal düzenin sürdürülmesinde hazzın üstünlüğü ve acının müstehcenleştirilerek yok edilmesi iki temel duygulanım biçimi olarak ortaya çıkmaktadır. Neoliberal toplumlar farklı düşünürlerce farklı biçimlerde tasvir edilmişlerdir. Palyatif toplumdan akışkan modern toplumlara kadar birçok toplum modelinin betimlenmesinin temelinde neoliberal siyasal rasyonaliteye hakimiyet vurgusu yatmaktadır. İçinde yaşadığımız toplumda yaşam ve verimlilik övülürken acı ve olumsuzluk gizlenmektedir. Neoliberal toplumlar birer performans ve olumluluk toplumlarıdır. Bu makalede acının toplumsal ve siyasal gelişime koşut bir biçimde gelişiminin ana momentleri vurgulanmaya çalışılacaktır. Bunun için toplumsal gelişmenin üçlü doğası üzerinden bir düşünce geliştirilerek acının da üçlü doğası olabileceği iddia edilecektir. Modernlik öncesi pastoral acıdan, acının ahlakileştirildiği neoliberal topluma uzanan süreçte acının dönüşümü üzerinde durulacaktır. Sonuçta insanın siyasal bir hayvan olduğu vurgusuyla, içinde bulunduğumuz neoliberal haz toplumunda yerinden edilmiş acının doğası üzerine düşünme teşvik edilecektir.

This study investigates the EU's stance on post-Gezi civic engagement, which is based on alternative alliances and against the anti-democratic extremes of state power. Using a Gramscian perspective, the paper underlines the fact that before the protests, Turkey's civil society had been politically socialized by the help of EU financial assistance as a sign of an ideology of consent. That is, the EU has focused on liberal-democratic cooperation with civic organic intellectuals, based on the conviction that civil society is the engine for social and political transformation. However, even though civil society organizations have strengthened their catalysing role and become a new counter-hegemonic political space since the Gezi protests, it is argued that Turkey's normative distance from the EU and the pragmatic links between the EU and Turkey over refugees have led the EU to reduce its financial relationships with Turkey's rights-based civil society.

İnsan hakları alanında sosyal hareketlerden ve taban örgütlerinden barolara, iş derneklerine ve gayriresmî iletişim ağlarına kadar uzanan çeşitli aktörler bulunmaktadır. İnsan hakları alanında en etkin aktörlerden biri olan sivil toplum kuruluşları (STK) hem ulusal hem de uluslararası düzeylerde insan haklarının tesisi, korunması ve geliştirilmesi için dünya çapında çeşitli işlevler görmektedir. Bu çalışma, insan hakları temelli STK'lar üzerinden, Türkiye'deki sivil toplum faaliyetlerinin ve mobilizasyon stratejilerinin sistematik bir incelemesini yapmayı amaçlamaktadır. Glasius'un sınıflandırmasından yararlan bu çalışmada, Türkiye'deki STK'ların, insan hakları gözlemcisi ve norm-dönüştürücü olarak seslerini duyurabilseler dahi, kanun yapıcı aktörler olarak bu hakların tesisinde ve korunmasında yetersiz kaldıkları savunulmaktadır. İnsan hakları STK'ları izlemede isim zikretme ve utandırma ve yargısal savunuculuk stratejilerini kullanırken, norm dönüşümünde çerçevelemeyi, kanun yapımında ise savunuculuk stratejileri yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu çalışma, içerik analiz yöntemini kullanarak STK'ların belgelerine odaklanmakta ve Türkiye'deki insan hakları ve sivil toplum ilişkisini inceleyerek akademik tartışmalara katkı sunmaktadır.