Search results

For more than sixty years American grand strategy is based on the conviction that external environment is of fundamental importance for US core interests in security, prosperity and domestic liberty. There was the foundation for containment policy and after the cold war succeeding presidents on this conviction have based their deep engagement in world affairs. In XXI century as American supremacy has been steadily diminished, Washington is still ready to lead the world, but wants to share with partners the burdens of keeping it in order. The idea of partnership isn't put into words explicitly. It emphasizes burden-sharing between US and the partners, sometimes is about the transfer of crisis-management capacity and it has sought to advance American leadership as well. European states – NATO and EU members – are seen as indispensable Washington's allies, densely connected with the US through transatlantic partnership. Due to community of values and the convergence of strategic interests, and because of its own peculiarity EU is not and won't be America's strategic rival. After few years of diminished interest in old continent, when president B. Obama focused his attention on domestic policy and on problems in other world's regions, since March 2014 he has decided to take the initiative in European affairs. Russia's aggression towards Ukraine has serious consequences for Washington's European and global strategy. In Europe there is increased request for US leadership. From American point of view it might come with expectations, that the allies will be eager to strengthen their cooperation with Washington in other regions, especially in Asia.

The scholarly attractiveness of the subject has been prejudged by the fact, that the United States of America was the first country in history which had constitutionalized the principle of division of governmental power. However, this principle has hitherto found rather a humble reflex in the literature. In Chapter I the author discusses the significance of the aforementioned principle in contemporary constitutionalism, dealing at the same time with some terminological questions. Chapter II concerns the general origin of the theory of separation of power from ancient times till the Constitutional Convention of 1787. Chapter III has been dedicated to the institutional background of the doctrine of division of governmental power of the "Founding Fathers", namely, to the governmental experiences stemming out of binding of the Articles of Confederacy, the colonial constitutional charters and the state constitutions. Chapter IV regards the ideological and social background of that doctrine. Chapter V affects the motivation of constitutionalization of the principle of division of power in the views of the Framers. In Chapter VI the author presents the very doctrine of division of power of the "Founding Fathers", especially its foundations concerning the coordination of governmental powers (i.e. Congress, the President, and the Supreme Court), their functions and competences, structure, procedure of creation as well as term. Chapter VII refers to the problem of guarantees of the division principle, both formal (checks and balance system) and material ones (James Madison's conception of pluralism and social distribution of power). Chapter VIII comprises some conclusions.

A relation between USA and Egypt are especially important in the scope of the security and stabilization process in Middle East and reflects on the whole world. According to the deep changes in many countries of Middle East and North Africa, started by the Arab Spring at the beginning of 2011, US policy had to transform, and have to be adjusted to the new circumstances and Egypt is particular important for the USA interests in the area. To achieve this, a deep analysis of the situation in Egypt is needed and also clear picture of the real stance of the main powers in this country. The situation when USA bases only on the support of the despotic rulers or just the leading parties is not acceptable for the future relations between USA and Egypt. If Americans wants to keep it's influence on the Middle East, the new policy of dialogue, partner relations and respecting peoples will is have to be introduced.

Polish national parishes of the Roman Catholic Church in the United States of North America were the most important institutions in exile in this country. The greatest development occurred during farmers' emigration from Poland's land (1870-1914). The first Polish parish was created in 1854 in Panna Maria in Texas. In 1870 there were 10 such parishes, and in 1910 over 500. Each parish had from over a dozen families to several tens of thousands of the faithful. In 1880 there were around 2 thousand faithful to one priest, and in 1910 – around 4 thousand. From 1870 onwards, there were two clashing trends attempting to unify American Poles: one (Polish Roman Catholic Union of America) strove to integrate social and political activity around church institutions (parishes, Catholic associations), the other one – Polish National Alliance, did it concentrating on national organizations. Both fractions trying to maintain the cultural integrity of Poles – the Republic of Poland's independence – were very popular with Polish clergy. In December 1912, the leaders of the largest Polish organizations established the National Defense Committee. On 8 June 1913, the Polish National Council was created, 2 October 1914 – the National Council and the National Defense Committee appointed the Central Polish Committee. After 1900 two political trends developed in Poland, and each of them sought support among American Poles. Both Roman Dmowski and Józef Piłsudski attempted to receive financial aid. In the mid-1913, Dmowski established the Polish National Committee, which was later transformed into the Polish National Department. Similarly, the Polish community in the USA, due to different attitudes to Poland's independence was divided into two fractions. The National Department shared Dmowski's views while the National Defense Committee shared Piłsudski's views. Ignacy Paderewski, who came to the United States in May 1915 tried to reconcile both parties. From 1 July 1917 onwards, he was formally authorized to represent the organization of the Polish community while talking to the authorities of the United States. American Poles, irrespective of their views, tried to achieve their goals by being active in various fields and striving to influence President Thomas W. Wilson. All efforts made by Ignacy Paderewski and the Polish National Committee based in Paris proved to be effective. Polish parishes became the basis for the recruitment to the Polish Army. In November 1917, 35 395 people declared their readiness to join the army. President Wilson gave in to the pressure of the Polish community, and on 8 January 1918, he issued the fourteen-point resolution, in which the 13th point of the peace program devoted to Poland stated that: 'An independent Polish state should be erected(…)which should be assured a free and secure access to the sea.' ; Polskie parafie narodowościowe Kościoła rzymskokatolickiego w Stanach Zjednoczonych Północnej Ameryki były najważniejszą instytucją wychodźstwa polskiego w tym kraju. Największy ich rozwój nastąpił w czasie emigracji chłopskiej z ziem polskich (1870-1914). Pierwsza polska parafia powstała w r. 1854 w Pannie Marii w Teksasie. W r. 1870 takich parafii było ok. 10, w r. 1910 ponad 500. Wielkość tworzonych parafii wahała się od kilkunastu rodzin do kilkudziesięciu tys. wiernych. Na jednego duszpasterza w 1880 r. przypadało ok. 2 tys. wiernych, w 1910 r. - ok. 4 tys. Od 1870 r. wśród Polonii amerykańskiej ścierały się dwa kierunki starające się jednoczyć Polaków amerykańskich: jeden (Zjednoczenie Polskie Rzymsko Katolickie) dążyło do zintegrowania działań społeczno-politycznych wokół ośrodków kościelnych (parafii, towarzystw katolickich), drugi - Związek Narodowy Polski robił to w oparciu o organizacje narodowe. Obydwa odłamy dążąc do zachowania integralności kulturowej rodaków, ze względu na cel nadrzędy - niepodległość Rzeczpospolitej - cieszyły się poparciem polskiego duchowieństwa. W grudniu 1912 r. przywódcy największych polskich organizacji utworzyli Komitet Obrony Narodowej. 8 czerwca 1913 r. powołano Polską Radę Narodową. 2 października 1914 r. - Rada Narodowa i Komitet Obrony Narodowej powołały Centralny Komitet Polski. Po r. 1900 rozwinęły się w Polsce dwa zasadnicze nurty polityczne, z których każdy szukał poparcia wśród Polaków amerykańskich. Zarówno Roman Dmowski, jak i Józef Piłsudski zabiegali o ich wsparcie finansowe. W połowie r. 1913 Dmowski założył Komitet Narodowy Polski, który później przemianowany został na Wydział Narodowy Polski. Podobnie Polonia amerykańska ze względu na różnicę poglądów co do sprawy niepodległości Polski podzielona była na dwa zasadnicze odłamy. Wydział Narodowy podzielał pogląd Dmowskiego. Komitet Obrony Narodowej podzielał pogląd Piłsudskiego. Zwaśnionych od maja 1915 r. próbował godzić przybyły do Stanów Zjednoczonych Ignacy Paderewski. Od 1 lipca 1917 r. legitymował się on formalnym pełnomocnictwem liczących się w strukturze Polonii organizacji do reprezentowania ich wobec władz Stanów Zjednoczonych. Polacy amerykańscy bez względu na przekonania, starali się osiągnąć swoje cele poprzez rozwijanie aktywności na wielu płaszczyznach, usiłując wpłynąć na prezydenta Thomasa W. Wilsona. Skuteczne okazały się wysiłki podjęte przez Ignacego Jana Paderewskiego i Komitet Narodowy Polski z siedzibą w Paryżu. Polskie parafie stały się podstawą akcji rekrutacyjnej do Armii Polskiej. W listopadzie 1917 r. gotowość do wstąpienia do Armii Polskiej we Francji zgłosiło 35 395 osób. Prezydent Wilson ulegając presji Polonii, 8 stycznia 1918 r. sformułował czternastopunktową rezolucję, w której trzynasty punkt programu pokojowego poświęcił Polsce, stwierdzając, iż: "ma być utworzone niepodległe państwo polskie z wolnym dostępem do morza".

Artykuł przedstawia politykę USA wobec Turcji od zakończenia I wojny światowej do schyłku 1920 r. Politykę tę w zasadniczy sposób kształtowało antytureckie oraz proormiańskie nastawienie prezydenta Thomasa Woodrow Wilsona. Pomimo że USA nie były w stanie wojny z Turcją, delegacja amerykańska aktywnie uczestniczyła w dyskusjach konferencji pokojowej w Paryżu na temat przyszłości tego państwa. Amerykański prezydent miał także duży wpływ na decyzję o podziałach mandatowych Bliskiego Wschodu. The article presents the policy towards Turkey pursued by the United States in the period from the end of the Great War to the late 1920s. The policy was shaped to a large extent by anti-Turkish and pro-Armenian attitude of President Thomas Woodrow Wilson. Despite the fact that the United States were not at war with Turkey, the American delegation actively participated in talks of the Peace Conference in Paris about the future of Turkey. The American president had also great impact on the decision about mandate divisions of the Near East.

Artykuł przedstawia politykę USA wobec Turcji od zakończenia I wojny światowej do schyłku 1920 r. Politykę tę w zasadniczy sposób kształtowało antytureckie oraz proormiańskie nastawienie prezydenta Thomasa Woodrow Wilsona. Pomimo że USA nie były w stanie wojny z Turcją, delegacja amerykańska aktywnie uczestniczyła w dyskusjach konferencji pokojowej w Paryżu na temat przyszłości tego państwa. Amerykański prezydent miał także duży wpływ na decyzję o podziałach mandatowych Bliskiego Wschodu. The article presents the policy towards Turkey pursued by the United States in the period from the end of the Great War to the late 1920s. The policy was shaped to a large extent by anti-Turkish and pro-Armenian attitude of President Thomas Woodrow Wilson. Despite the fact that the United States were not at war with Turkey, the American delegation actively participated in talks of the Peace Conference in Paris about the future of Turkey. The American president had also great impact on the decision about mandate divisions of the Near East.