Search results

Արդի միջազգային հարաբերություններում պետության արտաքին քաղաքականության իրականացման գործում կարևոր դերակատարում ունի «փափուկ ուժի» հայեցակարգը։ Աշխարհաքաղաքական ուժային շատ կենտրոններ՝ ԱՄՆ-ը, ԵՄ-ն, ՌԴ-ն, Չինաստանը իրենց արտաքին քաղաքական զինանոցում վաղուց կիրառում են «փափուկ ուժի» ու դրա նոր մոդիֆիկացիայի՝ «խելամիտ ուժի» ռազմավարությունները։ Վերջին ժամանակներս «փափուկ ուժի» հայեցակարգային մշակումները հաջողությամբ յուրացնում և կիրառում են նաև որոշ տարածաշրջանային պետություններ։ Դրանց թվում հատկապես առանձնանանում է Թուրքիան, որը վերջին տարիներին էականորեն ընդլայնել է միջազգային և տարածաշրջանային գործընթացներում իր մասնակցությունն ու անթաքույց հավակնություններ է ցուցաբերում մեծացնելու իր աշխարհաքաղաքական, աշխարհատնտեսական ազդեցությունը Կենտրոնական Ասիայում ու Հարավային Կովկասում։
Հոդվածի հիմնական նպատակն է բացահայտել Թուրքիայի արտաքին քաղաքականության գործիքակազմում «փափուկ ուժի» ինստիտուցիոնալ կառուցակարգերն ու դրսևորման առանձնահատկությունները։ Սույն հետազոտության շրջանակներում քննարկման առարկա են դառնում «փափուկ ուժի» արդի հայեցակարգային մոտեցումները, թուրքական «փափուկ ուժի» գործառության ինստիտուցիոնալ, մշակութային և տնտեսական չափումները։ Հոդվածում հիմնավորվում է այն թեզը, որ տարածաշրջանի երկրների մշակութային ու տնտեսական «յուրացումից» հետո Թուրքիան առաջ է քաշելու նաև նոր քաղաքական օրակարգեր, որոնց սպասարկման գործում «փափուկ ուժի» ռազմավարությունը շարունակելու է իրականացնել իր առանցքային գործառույթը։

Հոդ­վա­ծի շրջա­նակ­նե­րում քննարկ­վում են ադր­բե­ջա­նա-ար­ցախ­յան վեր­ջին լայ­նա­ծա­վալ պա­տե­րազ­մից հե­տո ձևա­վոր­ված տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին նոր status quo-ն­ ու դրա ազ­դե­ցութ­յու­նը Ար­ցախ­յան հա­կա­մար­տութ­յան կար­գա­վոր­ման վրա։ Հե­տա­զո­տութ­յան գլխա­վոր նպա­տակն է բա­ցա­հայ­տել Ար­ցա­խի ար­ժե­քա­յին նշա­նա­կութ­յու­նը հա­կա­մար­տութ­յան մեջ ներգ­րավ­ված ինչ­պես մի­ջազ­գա­յին դե­րա­կա­տար­նե­րի, այն­պես էլ հա­կա­մար­տութ­յան հիմ­նա­կան կող­մե­րի հա­մար, ցույց տալ Ադր­բե­ջա­նի և Հա­յաս­տա­նի հա­սա­րա­կութ­յուն­նե­րում հիմ­նա­հար­ցի ար­ժե­քա­յին փո­խա­կեր­պում­նե­րի է­վոլ­յու­ցիան։ Հոդ­վա­ծում հիմ­նա­վոր­վում է այն թե­զը, որ կոնֆ­լիկտ­նե­րի կար­գա­վոր­ման հա­մա­տեքս­տում բա­նակ­ցա­յին հա­յե­ցա­կար­գե­րի ձևա­վոր­ման ա­ռու­մով ար­ժեք­ներն ու­նեն վճռո­րոշ նշա­նա­կութ­յուն։ Ընդ ո­րում, կող­մե­րը ինչ­պես բա­նակ­ցութ­յուն­նե­րի հիմ­քում են դնում ո­րո­շա­կի ար­ժեք­ներ, այն­պես էլ կոնֆ­լիկ­տի բուն ա­ռար­կա­յի նկատ­մամբ ա­ռաջ են քա­շում տար­բեր ար­ժե­քա­յին նա­խա­պատ­վութ­յուն­ներ։ Մաս­նա­վո­րա­պես, ցույց է տրվում, որ Ար­ցախ­յան ա­ռա­ջին պա­տե­րազ­մի հաղ­թա­կան ա­վար­տից հե­տո հայ հա­սա­րա­կութ­յան հան­րա­յին-քա­ղա­քա­կան դիս­կուր­սում նկատ­վում են Ար­ցա­խի ար­ժե­քայ­նութ­յան նվազ­ման մի­տում­ներ։ Միա­ժա­մա­նակ, ադր­բե­ջա­նա­կան հան­րութ­յան շրջա­նում ընդ­հա­կա­ռա­կը՝ շո­շա­փե­լիո­րեն բարձ­րաց­վում է հա­կա­մար­տութ­յան ըն­կալ­ման ար­ժե­քա­յին նշա­ձո­ղը։ Հե­ղի­նակը կարևորում է այն գա­ղա­փարը, հա­մա­ձայն ո­րի՝ հայ­կա­կան պե­տա­կա­նութ­յան նա­խագ­ծի լիար­ժեք ու արդ­յու­նա­վետ գոր­ծա­ռութ­յան հա­մար Ար­ցա­խի ար­ժե­քա­յին նշա­ձո­ղի բարձ­րա­ցու­մը, դրա հաշ­վառ­մամբ՝ ՀՀ ազ­գա­յին անվ­տան­գութ­յան ու բա­նակ­ցա­յին նոր հա­յե­ցա­կար­գի ձևա­վո­րու­մը կեն­սա­կան և ռազ­մա­վա­րա­կան նշա­նա­կութ­յան ու­նեն։

Within the framework of the article, the author considers the evolution of dialogue development as a method of conducting a conversation and establishing communication in the context of the political thought of antiquity. In particular, the author concludes, that the dialogue occupied a central place in theancient Greek worldview, being an integral part of the ancient spiritual culture. And the ancient Greek social and political thought, according to the author, developed through the active use of dialogical technologies as the most effective and civilized mechanism for resolving disputes and contradictions, combining interests, and establishing cooperation between various subjects of communication interaction.

In this article, the author considers the problem of political dialogue through the prism of democratic transitions. In the context of the "third wave" of democratization analyzes the countries that have moved to the democratic form of government through a "big political dialogue", "round tables" and discussions. In the case of post-Soviet transformation, considering the experience of democratic transition in Armenia, the author emphasizes, that democracy in Armenia is in aconsolidation stage of its development. And in this process becomes important active introduction of dialogue forms of political communication and the creation of a culture of political dialogue.

The article discusses the problem of institutionalization of the political dialogue in the Republic of Armenia. In the context of democratic transformation reveals the basic regularities of constitutional construction, institutionalization of political conflicts and dialogical practices, endogenous and exogenous factors of constitutional reforms, as well as new opportunities of institutionalization of the constitutional political dialogue in Armenia.

Within the framework of this article, the author examines the basic models of political communications, identifies the characteristics and functional features of the application of dialogue forms of communication in the political space of modern society. In particular, highlighting the basic principles of building dialogue relationships in the communication field, the author offers an original - a dialogue oriented model of political PR Communications (DOPR), as the most effective mechanism to prevent political conflicts and building long-term PR communications in the political system of modern society.