Search results

W artykule tym staram się zrekonstruować, jak ujmowano dotąd cancel culture, a także zaproponować własną ramę rozumienia tego fenomenu. Dlatego też dokonuję przeglądu jego definicji oraz wskazuję na związki kultury unieważniania z uniwersalnymi procesami oddolnego, pozaprawnego karania, a także przedstawiam pięć ram interpretacyjnych, w których zazwyczaj cancel culture się umieszcza. Następnie prezentuję własny sposób ujmowania tego zjawiska. Zgodnie z nim pojęcie kultury unieważniania rodzi się jako reakcja establishmentu na upowszechnianie sieciowych form oddolnego karania i może być rozpoznawane jako próba podtrzymania kontroli nad procesami przyciągania uwagi oraz budowania reputacji przez tych, którzy dominują. W artykule staram się też pokazać, iż skonstruowanie pojęcia cancel culture przynosi odwrotne do zamierzonych skutki: prowadzi do upowszechnienia sieciowego unieważniania, osłabia zaufanie wobec działań konstytutywnych dla kapitalizmu afektywnego, wzmacnia też procesualny charakter kultury.

W artykule wyjaśniam, czym jest biofobia, identyfikuję jej podstawowe formy oraz źródła, a także wskazuję, skąd się bierze jej, również współczesna, żywotność. Intepretuję też biofobię jako postawę niezbędną do wytworzenia specyficznej tożsamości człowieka jako nad-gatunku, całkowicie odrębnego wobec innych form istnienia. Pokazując integralny związek między miastem a biofobią, prezentuję różnorodne jej przejawy praktykowane w stosunku do drzew obecnych na terenach zurbanizowanych, szczególnie mocno koncentrując się na zjawisku tak zwanej tujozy. To z kolei pozwala mi wykazać pułapkowy charakter biofobii, ale też wykorzystywanie jej w procesach klasowego wykluczania oraz do legitymizacji procesów rozwojowych. W zakończeniu artykułu przybliżam kilka koncepcji uspołecznienia, które swoją istotą czynią ograniczenie biofobii i budowanie biofilnych relacji z innymi niż ludzkie formami istnienia.

W swoim artykule staram się pokazać, jak dwa kluczowe dla współczesności procesy, a więc digitalizacja oraz usieciowienie rzeczywistości, przeobrażają kategorię masy i umasowienia. Te ostatnie zjawiska, traktowane przez nauki społeczne jako symptomy niepokojących zmian społecznych, fenomeny przejściowe o krótkotrwałym charakterze, dziś znacząco zmieniają swoją naturą. Jej identyfikacja zostało w tekście oparta na prezentacji tego, jak masa ewoluuje od początków Internetu do dzisiaj, przechodząc przez trzy stadia, określone mianem masy 1.0, 2.0 i 3.0. W tym ostatnim, najbardziej współczesnym stadium pojawia się to, co określam mianem sieciowych mas pracujących. Ich charakterystyka oraz refleksja nad tym, czym różnią się one od klasycznych mas, stanowi ważną część artykułu.

.

Głównym celem pierwszej części artykułu jest zaproponowanie, by zastąpić kategorię "solidarność międzypokoleniowa" (która ma charakter bardzo zideologizowany, bardziej życzeniowy niż opisowy i jest bardzo kłopotliwa do zastosowania w zmiennym, złożonym środowisku społecznym) pojęciem "ambiwalencja międzypokoleniowa". To ostatnie odnosi się do sprzecznych ze sobą oczekiwań, zobowiązań, norm, działań poszczególnych generacji, do ambiwalencji, które choć dzielą, to jednocześnie stanowią istotę stosunków międzypokoleniowych. Kategoria ta dużo trafniej niż pojęcie solidarności międzypokoleniowej opisuje relacje łączące przedstawicieli poszczególnych pokoleń przede wszystkim dlatego, że bardzo dobrze odzwierciedla specyfikę związków pomiędzy poszczególnymi generacjami, które pojawiają się w ponowoczesnym, pełnym sprzecznych oczekiwań świecie, a także dlatego, że akcentuje ona, iż specyfikę poszczególnych kategorii pokoleniowych określa w dużej mierze to, jak radzą sobie one ze sprzecznościami obecnymi w relacjach ze starszymi generacjami, z ambiwalencjami charakterystycznymi dla określonego czasu i miejsca. Druga część artykułu poświęcona jest próbie scharakteryzowania tego, w jaki sposób ambiwalencje przenikające dziś międzypokoleniowe stosunki artykułują się w codziennych działaniach, przede wszystkim tych realizowanych za pośrednictwem kultury materialnej, a także tego, w jaki sposób współczesna specyfika tej ostatniej takie sprzeczności wzmaga.

.

The article comprises an attempt to answer the question why some material objects are, in a social and cultural sense, more long-lasting than others. The answer lies in the model of the life-space of the things. This space is created by two basic dimensions. The first is defined by the character of the relationships created by the objects (this dimension comprises the opposition between the technical relations versus the communicative ones). The second is defined by the character of the relationship between the body of the user and the material object (this is created by the opposition: accessible or inaccessible to sensory experience). The transition of the material object through this space is the life-way of the object, and it is precisely this which defines the longevity of the object and thus the length of time it persists within a specific community. The author determines that long-lasting objects are above all those which are linked with the community, or users, by single, unambiguous relationships and links, while those which have ambivalent and multiple links are of shorter lifespan. Whether or not a thing has a long life or not is determined therefore by the multiplicity of meanings it has which render impossible its role as a stabiliser of the links that constitute a community, as a foundation of the individual's identity, a guarantee of ontological security.