Search results

Artykuł omawia stosunki między Europą i krajami Bliskiego Wschodu oraz konsekwencje tych relacji w ciągu ostatnich dwóch dekad, poprzez analizę "arabskiej wiosny". Określenie "arabska wiosna" odnosi się do serii wydarzeń obejmujących demonstracje, przemoc i wojnę domową, które przetoczyły się przez kraje arabskie od końca 2010 r. Wywołane przez siły oporu wobec autorytarnych reżimów doprowadziły do upadku przywódców Egiptu, Tunezji i Libii. Protesty zwolenników demokracji, zrównoważonej gospodarki i likwidacji korupcji rządowej udało się jednak wykorzystać do swoich celów islamistom. Wprawdzie nie było wówczas jasne, jakie nowe reżimy przejmą władzę, ale powszechnie oczekiwano, że będą to siły islamistyczne. W kategoriach deklaracji, polityki i zaangażowania fizycznego Europa zareagowała na wydarzenia arabskiej wiosny pozytywnie w obawie, że wyniki protestów mogą zostać wykorzystane przez siły islamistyczne, mimo że przez dziesięciolecia państwa Zachodu łączyła z wieloma obalonymi tyranami współpraca i przyjazne stosunki. Polityka przymykania oka na brak demokracji i łamanie praw człowieka w tych krajach była jednak często postrzegana jako sprzeczna z wartościami europejskimi. W dniu 25 maja 2011 r. Unia Europejska opublikowała dokument przyznający, że nie udało jej się przeprowadzić reform politycznych w sąsiednich krajach arabskich. Po wydarzeniach arabskiej wiosny konieczne było wypracowanie nowego podejścia do wzmocnienia partnerstwa między Europą a światem arabskim. Cele europejskiej polityki wobec świata muzułmańskiego obejmują powstrzymanie masowej migracji muzułmańskiej, zmniejszenie wpływu fundamentalistycznego i radykalnego islamu na Bliskim Wschodzie, a także wśród muzułmanów w Europie, oraz zapewnienie dostaw surowców energetycznych z tych krajów. Sprostanie tym wyzwaniom będzie znaczącym krokiem we właściwym kierunku.

Artykuł omawia stosunki między Europą i krajami Bliskiego Wschodu oraz konsekwencje tych relacji w ciągu ostatnich dwóch dekad, poprzez analizę "arabskiej wiosny". Określenie "arabska wiosna" odnosi się do serii wydarzeń obejmujących demonstracje, przemoc i wojnę domową, które przetoczyły się przez kraje arabskie od końca 2010 r. Wywołane przez siły oporu wobec autorytarnych reżimów doprowadziły do upadku przywódców Egiptu, Tunezji i Libii. Protesty zwolenników demokracji, zrównoważonej gospodarki i likwidacji korupcji rządowej udało się jednak wykorzystać do swoich celów islamistom. Wprawdzie nie było wówczas jasne, jakie nowe reżimy przejmą władzę, ale powszechnie oczekiwano, że będą to siły islamistyczne. W kategoriach deklaracji, polityki i zaangażowania fizycznego Europa zareagowała na wydarzenia arabskiej wiosny pozytywnie w obawie, że wyniki protestów mogą zostać wykorzystane przez siły islamistyczne, mimo że przez dziesięciolecia państwa Zachodu łączyła z wieloma obalonymi tyranami współpraca i przyjazne stosunki. Polityka przymykania oka na brak demokracji i łamanie praw człowieka w tych krajach była jednak często postrzegana jako sprzeczna z wartościami europejskimi. W dniu 25 maja 2011 r. Unia Europejska opublikowała dokument przyznający, że nie udało jej się przeprowadzić reform politycznych w sąsiednich krajach arabskich. Po wydarzeniach arabskiej wiosny konieczne było wypracowanie nowego podejścia do wzmocnienia partnerstwa między Europą a światem arabskim. Cele europejskiej polityki wobec świata muzułmańskiego obejmują powstrzymanie masowej migracji muzułmańskiej, zmniejszenie wpływu fundamentalistycznego i radykalnego islamu na Bliskim Wschodzie, a także wśród muzułmanów w Europie, oraz zapewnienie dostaw surowców energetycznych z tych krajów. Sprostanie tym wyzwaniom będzie znaczącym krokiem we właściwym kierunku. ; This article addresses relations between Europe and the countries of the Middle East and the implications of these relationships over the past two decades, through an examination of the events of the 'Arab Spring.' The Arab Spring refers to a chain of events that swept through the Arab countries from late 2010, characterized by demonstrations, violence, and civil war. This was sparked by resistance to tyrannical regimes and led to the fall of the rulers of Egypt, Tunisia, and Libya. However, Islamists were able to utilize the protesters, who sought democracy, an equal economy, and the elimination of governmental corruption, to further their ambitions. At that time, it was not clear what the new regimes would look like, but it was widely expected that Islamist elements would gain power. Europe responded positively to these events, in terms of declarations, policy, and physical involvement, from the fear that Islamist forces would take advantage of the outcomes of the protests, despite the fact that, for decades, there had been collaboration and friendly relations between Western nations and many of the overthrown tyrants. This policy of turning a blind eye to the lack of democracy and human rights violations in these countries, however, had been perceived by many as contrary to European values. On May 25, 2011, the European Union published a document admitting their failure to achieve political reforms in the neighboring Arab countries. Following the events of the Arab Spring, a new approach to strengthening the partnership between Europe and the Arab world was needed. The objectives of European policy towards the Muslim world include halting massive Muslim migration, reducing the influence of fundamentalist and radical Islam in the Middle East and among Muslims in Europe, and ensuring a supply of energy resources obtained from these countries. Meeting these challenges will be a significant step in the right direction.

This article addresses relations between Europe and the countries of the Middle East and the implications of these relationships over the past two decades, through an examination of the events of the 'Arab Spring.' The Arab Spring refers to a chain of events that swept through the Arab countries from late 2010, characterized by demonstrations, violence, and civil war. This was sparked by resistance to tyrannical regimes and led to the fall of the rulers of Egypt, Tunisia, and Libya. However, Islamists were able to utilize the protesters, who sought democracy, an equal economy, and the elimination of governmental corruption, to further their ambitions. At that time, it was not clear what the new regimes would look like, but it was widely expected that Islamist elements would gain power. Europe responded positively to these events, in terms of declarations, policy, and physical involvement, from the fear that Islamist forces would take advantage of the outcomes of the protests, despite the fact that, for decades, there had been collaboration and friendly relations between Western nations and many of the overthrown tyrants. This policy of turning a blind eye to the lack of democracy and human rights violations in these countries, however, had been perceived by many as contrary to European values. On May 25, 2011, the European Union published a document admitting their failure to achieve political reforms in the neighboring Arab countries. Following the events of the Arab Spring, a new approach to strengthening the partnership between Europe and the Arab world was needed. The objectives of European policy towards the Muslim world include halting massive Muslim migration, reducing the influence of fundamentalist and radical Islam in the Middle East and among Muslims in Europe, and ensuring a supply of energy resources obtained from these countries. Meeting these challenges will be a significant step in the right direction. ; Artykuł omawia stosunki między Europą i krajami Bliskiego Wschodu oraz konsekwencje tych relacji w ciągu ostatnich dwóch dekad, poprzez analizę "arabskiej wiosny". Określenie "arabska wiosna" odnosi się do serii wydarzeń obejmujących demonstracje, przemoc i wojnę domową, które przetoczyły się przez kraje arabskie od końca 2010 r. Wywołane przez siły oporu wobec autorytarnych reżimów doprowadziły do upadku przywódców Egiptu, Tunezji i Libii. Protesty zwolenników demokracji, zrównoważonej gospodarki i likwidacji korupcji rządowej udało się jednak wykorzystać do swoich celów islamistom. Wprawdzie nie było wówczas jasne, jakie nowe reżimy przejmą władzę, ale powszechnie oczekiwano, że będą to siły islamistyczne. W kategoriach deklaracji, polityki i zaangażowania fizycznego Europa zareagowała na wydarzenia arabskiej wiosny pozytywnie w obawie, że wyniki protestów mogą zostać wykorzystane przez siły islamistyczne, mimo że przez dziesięciolecia państwa Zachodu łączyła z wieloma obalonymi tyranami współpraca i przyjazne stosunki. Polityka przymykania oka na brak demokracji i łamanie praw człowieka w tych krajach była jednak często postrzegana jako sprzeczna z wartościami europejskimi. W dniu 25 maja 2011 r. Unia Europejska opublikowała dokument przyznający, że nie udało jej się przeprowadzić reform politycznych w sąsiednich krajach arabskich. Po wydarzeniach arabskiej wiosny konieczne było wypracowanie nowego podejścia do wzmocnienia partnerstwa między Europą a światem arabskim. Cele europejskiej polityki wobec świata muzułmańskiego obejmują powstrzymanie masowej migracji muzułmańskiej, zmniejszenie wpływu fundamentalistycznego i radykalnego islamu na Bliskim Wschodzie, a także wśród muzułmanów w Europie, oraz zapewnienie dostaw surowców energetycznych z tych krajów. Sprostanie tym wyzwaniom będzie znaczącym krokiem we właściwym kierunku.

For decades, democratic countries have dealt with terrorist attacks carried out for the purpose of negotiations, which is the preferred modus operandi for some terrorist organizations. To what extent can a democratic regime effectively combat this abominable act while preserving a liberal or democratic character? Furthermore, these cases have become one of the most complicated dilemmas in both domestic and foreign policy. The prevalent opinion is that it is not possible to avoid meeting some of the demands of these terrorists. A government may even consent to paying a heavy price, so as to end the situation sooner. Media coverage influences this price, as extensive coverage of the terrorist attacks benefits the terrorists and thus increases their bargaining power. In contrast to the declarations of Israeli leaders in negotiations in cases of abduction, Israel has adopted a very flexible approach and is not interested in adopting the rigid approach of refusal to negotiate. The position of the opponents to negotiations with terrorist organizations is that the very negotiations with terrorist organizations legitimize them and the terrorist attacks, thus devaluing claims that terrorism is not a legitimate means of achieving one's aims, and prevents the use of force in these situations. When all the prisoner exchange deals by the State of Israel are examined, approximately 7,500 terrorists have been released in the framework of the different deals, including terrorists with blood on their hands, in return for 14 living soldiers and civilians and 6 bodies of soldiers. A total of 1,027 terrorists were released in the Shalit deal alone. ; W ciągu ostatnich dekad kraje demokratyczne padały ofiarą ataków terrorystycznych przeprowadzanych w celu nawiązania negocjacji, co jest preferowanym sposobem działania niektórych organizacji terrorystycznych. W jakim stopniu demokratyczne rządy mogą skutecznie zwalczać tę odrażającą praktykę, zachowując swój liberalny czy demokratyczny charakter? Przypadki te stały się także jednym z najbardziej skomplikowanych dylematów zarówno w polityce wewnętrznej, jak i zagranicznej. Przeważa opinia, że nie można uniknąć spełnienia niektórych żądań terrorystów. Rząd może nawet zgodzić się na zapłacenie wysokiej ceny, aby wcześniej zakończyć sytuację. Na wysokość tej ceny mają wpływ media, ponieważ szerokie relacje ataków terrorystycznych przynoszą korzyści terrorystom, a tym samym zwiększają ich siłę przetargową. W przeciwieństwie do deklaracji przywódców izraelskich odnośnie negocjacji w przypadkach uprowadzenia, Izrael przyjął bardzo elastyczne podejście i nie jest zainteresowany przyjęciem sztywnej postawy polegającej na odmowie negocjacji. Stanowisko oponentów negocjacji z organizacjami terrorystycznymi jest takie, że negocjacje takie legitymizują te organizacje i przeprowadzane przez nie ataki terrorystyczne, tym samym osłabiając twierdzenie, że terroryzm nie jest uzasadnionym środkiem do osiągnięcia własnych celów i uniemożliwia użycie siły. Po przeanalizowaniu wszystkich transakcji wymiany więźniów przez państwo Izrael, okazuje się, że około 7500 terrorystów, w tym terrorystów mających krew na rękach, zostało uwolnionych w ramach różnych transakcji w zamian za 14 żywych żołnierzy i cywilów oraz 6 ciał żołnierzy. W samej tylko transakcji Shalit uwolniono 1027 terrorystów.

The struggle against global terrorism is taking place, and it is between civilizations. It is a war against radical international terror, which is attempting to change the world order and is sowing fear among both citizens and governments. Huntington maintains that people can re-define their identity and consequently the boundaries and compositions of civilizations change. The phenomenon of the 'Islamic State' illustrates this. There is a cultural difference between civili¬zations that support Islamic terror, which tramples individual rights, and Western civilizations that are dedicated to pluralism and democracy. The Western world for already seven decades has been under attack by international terrorism, and the peak is the phenomenon of the 'Islamic State', which began in the Middle East and now is attacking Europe, and not just Europe. A dif¬ficult global war is being waged, and it is necessary to find an effective response to the threat. This response will include a multi-system strategy that addresses ideology, media, financing, and operational activity, including the handling of European residents who joined the ranks of the Islamic State and acquired operational experience, returned to Europe, and constitute an infrastructure of terrorism and terrorist attacks. The integration of forces and resources, significant operational activity, and legislative changes that curtail individual liberties, in cooperation with the moderate Muslim population, will enable the West and Europe to defeat the terrorist entities that trample in all ways the fundamental values of humanity and human life. ; Poniższy artykuł zasadza się na hipotezie, iż trzecia wojna światowa jest realną możliwością i prawdopodobnie będzie ona wojną pomiędzy cywilizacjami. Wojna ta, jest wojną z radykalnym międzynarodowym terroryzmem, którego celem jest zmiana porządku w świecie oraz zaszczepienie strachu w obywatelach i rządach państw. S. Huntington zakłada, iż ludzie są w stanie redefiniować swoją identyfikację kulturową, podobnie jak zasady oraz granice własnych cywilizacji. Fenomen tak zwanego Państwa Islamskiego jest szczególnym przykładem takiej zależności. Istnieje kulturowa różnica pomiędzy cywilizacjami wspierającymi islamski terroryzm (które odrzucają prawa jednostek) oraz cywilizacją Zachodu, które wyznają zasady pluralizmu i demokracji. Świat Zachodu od ponad siedmiu dekad jest nieustannie nękany przez międzynarodowy terroryzm, którego szczytem jest fenomen tak zwanego Państwa Islamskiego, które powstając na Bliskim Wschodzie zagraża Europie i nie tylko jej. Trudna światowa wojna, która nadchodzi musi być efektywną odpowiedzią na to zagrożenie. Odpowiedź ta wymaga multi-systemowej strategii, która uderza w ideologię, media, finansowanie, działalność operacyjną (włączając w to identyfikowanie obywateli europejskich, którzy dołączyli do ISIS i zdobyli doświadczenie bojowe i konstruują nowe siatki terrorystyczne na miejscu). Integracja sił i środków, aktywność operacyjna oraz zmiany prawne redukujące wolności osobiste we współpracy z umiarkowanymi muzułmanami, pomogą Zachodowi i Europie pokonać terroryzm, który zagraża fundamentalnym wartościom ludzkości i życia ludzkiego.

For decades, democratic countries have dealt with terrorist attacks carried out for the purpose of negotiations, which is the preferred modus operandi for some terrorist organizations. To what extent can a democratic regime effectively combat this abominable act while preserving a liberal or democratic character? Furthermore, these cases have become one of the most complicated dilemmas in both domestic and foreign policy. The prevalent opinion is that it is not possible to avoid meeting some of the demands of these terrorists. A government may even consent to paying a heavy price, so as to end the situation sooner. Media coverage influences this price, as extensive coverage of the terrorist attacks benefits the terrorists and thus increases their bargaining power. In contrast to the declarations of Israeli leaders in negotiations in cases of abduction, Israel has adopted a very flexible approach and is not interested in adopting the rigid approach of refusal to negotiate. The position of the opponents to negotiations with terrorist organizations is that the very negotiations with terrorist organizations legitimize them and the terrorist attacks, thus devaluing claims that terrorism is not a legitimate means of achieving one's aims, and prevents the use of force in these situations. When all the prisoner exchange deals by the State of Israel are examined, approximately 7,500 terrorists have been released in the framework of the different deals, including terrorists with blood on their hands, in return for 14 living soldiers and civilians and 6 bodies of soldiers. A total of 1,027 terrorists were released in the Shalit deal alone.

The struggle against global terrorism is taking place, and it is between civilizations. It is a war against radical international terror, which is attempting to change the world order and is sowing fear among both citizens and governments. Huntington maintains that people can re define their identity and consequently the boundaries and compositions of civilizations change. The phenomenon of the 'Islamic State' illustrates this. There is a cultural difference between civilizations that support Islamic terror, which tramples individual rights, and Western civilizations that are dedicated to pluralism and democracy. The Western world for already seven decades has been under attack by international terrorism, and the peak is the phenomenon of the 'Islamic State', which began in the Middle East and now is attacking Europe, and not just Europe. A difficult global war is being waged, and it is necessary to find an effective response to the threat. This response will include a multi-system strategy that addresses ideology, media, financing, and operational activity, including the handling of European residents who joined the ranks of the Islamic State and acquired operational experience, returned to Europe, and constitute an infrastructure of terrorism and terrorist attacks. The integration of forces and resources, significant operational activity, and legislative changes that curtail individual liberties, in cooperation with the moderate Muslim population, will enable the West and Europe to defeat the terrorist entities that trample in all ways the fundamental values of humanity and human life.