Part-time employment in European Union countries and Turkey
Kuşkusuz; gelişmiş ülkelerde daha fazla kişisel isteklerin karşılanması arzusunun artmasıyla birlikte, kısmi süreli hizmet sözleşmelerinin sağladığı esneklik bireylere çekici gelmektedir. Unutulmamalıdır ki, kısmi süreli hizmet sözleşmelerinin çoğalması, genel olarak nüfus yapısı yada ülkelerin ekonomik ve teknolojik gelişmişlik dereceleri ile yakından ilgiliyse de ki bu özellikler ayrıca genel olarak bir ülkede yeni oluşacak iş alanlarının sayısını ve niteliklerini de etkiler. Bunların yanında; kısmi süreli hizmet sözleşmelerindeki artış, toplumun farklı statülerde çalışanlar ve nüfus gruplarına yönelik istihdam politikalarına sahip olmasına ve bunlara ek olarak bir bütün olarak; bireye koşulsuz çalışma hakkını tanıması, iş güvencesi gibi kişinin hayatın her kademesine entegrasyonunu sağlamasına yönelik, bireylerin hiçbir ayrımcılığa uğramaksızın kullanabilecekleri türden prensiplere sahip olması ile de yakından ilgilidir. Ayrımcılığın önlenmesi ve kısmi süreli hizmet sözleşmesi ile çalışanların korunmasına yönelik önemli adımlar hem bölgesel hem de evrensel boyutta atılmıştır. Uluslararası Çalışma Örgütünün 1994 tarihli 175 sayılı sözleşmesi ve 182 sayılı tavsiye kararı, bu tür girişimlere örnek gösterilebilir ki bunlar özellikle atipik çalışma biçimlerini konu alan ilk UÇÖ belgeleri olarak ayrı bir öneme sahiptirler. Ardından A.B. düzeyinde 6 Haziran 1997 tarihinde; Sosyal Taraflar, Kısmi Süreli Hizmet Sözleşmelerine Yönelik Bir Çerçeve Anlaşma imzalamışlardır. Daha sonra 15 Aralık 1997'de bu anlaşma A.B. Konseyi tarafından direktif haline getirilmiştir. Çerçeve anlaşma; ayrımcılığı önlemek maksadıyla, kısmi süreli hizmet sözleşmesi ile çalışanların çalışma koşullarına ilişkin genel prensipleri ve minimum gereklilikleri belirleme gayesi güder. Anlaşma, A.B. hukukunda ilk kez, kısmi çalışanlar ile tam gün çalışanlara eşit davranılması ilkesini ve ayrımcılık yasağına ilişkin prensipleri getirmiştir. There is no doubt that the flexibility provided by part-time work arrangements is attractive in industrial countries where the desire for greater freedom of individual choice is constantly growing. It must be recognised, however, that any increase in part-time employment will mainly depend on population trends, on economic and technological progress which determine the number and nature of the jobs to be filled, on employment policies in regard to the different classes of workers and population groups, and on the degree to which society as a whole accepts the principles of the right to work, job security and full participation in all spheres of life, both public and private, without discrimination of any kind. To avoid discrimination and protection of part-time employees, vital steps have been taken. Firstly, at the international level Convention (No. 175) and Recommendation (No. 182) on Part-time Work 1994, which are the first ILO instruments specifically dealing with an "atypical" form of work must be recognized. And after on 6 June 1997, the Social Partners signed the European Framework Agreement on Part-time Work. This agreement was transposed into European legislation by the Council Directive 97/81 EC of 15 December 1997. The framework agreement lays down the general principles and minimum requirements relating to the employment conditions of part-time workers so as to eliminate discrimination. The agreement establishes, for the first time in EU law, the principle of non-discrimination and equal treatment for part-time employees in relation to their full-time counterparts.