Search results

AbstractThe privatization of security services, which implies the dispersal of the legitimate right to use force, has been traditionally understood as operating at the expense of state sovereignty. The increasing privatization of security services around the world and the substantial growth of the private security sector in Turkey create the need to reassess the nature of this privatization. Drawing upon the work of Michel Foucault and other scholars of governmentality, as well as our own field research, we try to make such an assessment, without falling back on the traditional state-market (state-society) duality. Research shows that the Turkish private security sector, reported as being tied to both the exigencies of the state and the rules of the market, has an amorphic nature marked by intricate relationships, formal and informal, with public law enforcement agencies. We argue that the sector's privatization, although defended by some as a way to grant accountability and transparency to security services, is neither a remedy for those gaps, nor does it imply a straightforward decline of the state; rather, it is proof that the idea of an autonomous, unitary "state" should be revised and a sign that a different and intricate network of state apparatus and private experts continue to govern our lives in ways unique to neoliberalism.

Başlığın da işaret ettiği gibi bu yazının amacı, Türkiye'de sıkça rastladığımız-- dan farklı bir Foucault okuması için kaba hatlarını çizdiğimiz bir dizi öneri sunmak. Hareket noktamız Foucault'nun "iktidar" kavramının yeniden sorgulanması. Yaza-- rın 1970'Ierin ortalarından önce vurguladığı ve Türkiye'deki akademik ortamda yan-- kı bulan kavramsallaştırma, iktidarın baskılayıcı yönünün, öznenin bu baskıyı içselleş-- tirme yöntemlerinin öne çıkarılmasına neden oluyor. Bu da direnişin iktidarın değille-- mesi olarak düşünülmesine yol açıyor. Bununla birlikte iktidar--özne ve iktidar--direniş ikiliklerinin, özellikle bu şekilde algılandıklarında, hem politik alanın çapını daralttık-- larına hem de sosyal bilimciler olarak tahayyülümüzü sınırladıklarına inanıyoruz. Böy-- le bir okuma yerine, Foucault'nun 1970'Ierin ortalarlndan itibaren vurgulamaya baş-- ladığı ve kendi düşünce serüveni içerisinde gittikçe daha fazla önem kazanan "yöne-- tim" ve "yönetimsellik" kavramlarıyla düşünmeyi öneriyoruz. Pratik uygulamalardan yola çıktıkları için, bu kavramların, iktidar ilişkilerini somutta görmemize ve yanısıra, onları dinamik olarak kurgulamamıza katkıda bulunacaklarını düşünüyoruz. ; Başlığın da işaret ettiği gibi bu yazının amacı, Türkiye'de sıkça rastladığımız— dan farklı bir Foucault okuması için kaba hatlarını çizdiğimiz bir dizi öneri sunmak. Hareket noktamız Foucault'nun "iktidar" kavramının yeniden sorgulanması. Yaza— rın 1970'Ierin ortalarından önce vurguladığı ve Türkiye'deki akademik ortamda yan— kı bulan kavramsallaştırma, iktidarın baskılayıcı yönünün, öznenin bu baskıyı içselleş— tirme yöntemlerinin öne çıkarılmasına neden oluyor. Bu da direnişin iktidarın değille— mesi olarak düşünülmesine yol açıyor. Bununla birlikte iktidar—özne ve iktidar—direniş ikiliklerinin, özellikle bu şekilde algılandıklarında, hem politik alanın çapını daralttık— larına hem de sosyal bilimciler olarak tahayyülümüzü sınırladıklarına inanıyoruz. Böy— le bir okuma yerine, Foucault'nun 1970'Ierin ortalarlndan itibaren vurgulamaya ...