Search results

The term "freedom of expression" is quite broad and holistic. It includes, within its ambit, not only the conventional freedom of speech and freedom of media, but also the freedom of thoughts, cultural expression, conscience, and intellectual inquiry. Freedom of expression ensures an individual's right to express his/her views openly within the domain of constitution, which also contains the right to be criticial of the prevailing injustices, illegal, anti-social activities, and incompetence and failure of ¬¬¬the government. All this is with a guarantee of safety and without any apprehension or fear of retaliation. Freedom of expression, in contemporary times, also embraces the right to be informed and seek information by the public, to express opinions, and advocate amendments, including changing the regime without resorting to violent means through peaceful measures available in the public domain, with reasonable restrictions. In the past decade and half, Turkish experience as a transitional democracy presents an interesting case study to explain as to how the state of freedom of expression is causally related to the failure of the EU-driven reform process undertaken by the ruling AKP (Turkish: Adaletve Kalkınma Partisi) since the year 2002, when the party won the Parliamentary elections in Turkey for the first time. The issue about the press freedom and freedom of expression in Turkey has for very long time, attracted a great amount of scholarly attention and provoked extensive debate both inside and outside Turkey. Although Turkey remains one of the rare democracy in the West Asia, a region with strong monarchic and semi-monarchic tradition of government, a series of development in the past years has raised several interrogations about the qualitative and quantitative aspects of democracy in Turkey under the AKP.

Since some years there has been a significant trend in the democratization of health care in the Netherlands. Where in the old days patients used to be able to just rest and receive care, nowadays they have to get active. Not only do they have to keep working as much as possible, they are expected to actively participate in their own treatment, like finding out where you can get the best doctor or how to give yourself injections. Also they have to participate in client councils of the hospital. In this book, Margo Trappenburg discusses the positive but foremost the negative aspects of this hyper- democratization of health care. - Nog niet zo lang geleden betekende ziek zijn dat je was vrijgesteld van maatschappelijke verplichtingen. Zieken mochten verzuimen van hun werk en zieken hoefden niet mee te doen aan sociale evenementen die zij niet aankonden. Ziek zijn was misschien niet leuk, maar je rustte er wel lekker van uit. Tegenwoordig ligt dat heel anders. Van zieken wordt verwacht dat zij zoveel mogelijk blijven werken en hun normale taken blijven doen. Teveel rust heet therapeutisch onverantwoord. Naast de normale verplichtingen van gezonde burgers krijgen zieken er zelfs een groot aantal taken bij. Zij moeten actief participeren in hun eigen behandeling, ze moeten zichzelf leren prikken, stoma-zakjes verwisselen, oefeningen doen, uitzoeken waar de beste arts zit voor hun specifieke kwaal, en uitzoeken bij welke verzekeraar zij zich het best kunnen inschrijven als klant. Daarnaast moeten ze idealiter meepraten in de cliëntenraad van het ziekenhuis of de instelling waar zij worden behandeld, meedenken met de medici die richtlijnen opstellen over hun ziekte, meepraten met onderzoekers die van hen willen horen waarnaar zij onderzoek zouden willen doen, meedenken met de overheid over zorgvoorzieningen en het basisverzekeringspakket en meedoen aan talloze cursussen, symposia, en themamiddagen over vraagsturing, empowerment en 'het patiëntenperspectief'. Margo Trappenburg bespreekt in Genoeg is genoeg de positieve, maar vooral ook de negatieve gevolgen van deze hyperdemocratisering in de zorg.