Suchergebnisse

Przedmiotem rozważań i analiz w artykule jest m.in. ocena procesu legislacyjnego związanego z utworzeniem Krajowej Administracji Skarbowej wraz z następczą pragmatyką kadrowo-płacową w tym obszarze. Przeprowadzone badania wykazały, że reforma rządowej administracji danin publicznoprawnych w zakresie tzw. konsolidacji administracji podatkowej, służby celnej oraz kontroli skarbowej nie została należycie przygotowana. W tym zakresie autor wskazuje główne jej mankamenty, popierając swoje tezy materiałem empirycznym. ; The subject of consideration and analysis in the article is, among others, an assessment of a legislative process related to the creation of the National Revenue Administration, and a subsequent pragmatics relating to its HR and payroll policy. Studies have shown that a reform of the government administration of public levies in the field of the so-called consolidation of the tax administration, customs service and fiscal control has not been adequately prepared. In this respect, the Author identified main shortcomings of that reform, supporting his views with empirical material.

Policja to instytucja zajmująca się nie tylko ochroną bezpieczeństwa i porządku publicznego, wykrywaniem przestępstw o charakterze kryminalnym czy poszukiwaniem osób zaginionych, ale prowadzi ona również działania zmierzające do utrzymania porządku publicznego w sytuacjach zagrożeń, wynikających z naruszenia prawa. Do niej należy szeroko pojęte zwalczanie terroryzmu i unieszkodliwianie osób oraz grup terrorystycznych. To właśnie policjanci podczas wykonywania takich czynności jak zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego, czy
to w miejscach publicznych, czy na drogach, wodach, w ruchu kolejowym czy powietrznym, codziennie narażają swoje życie i zdrowie, stawiając czoła różnym zagrożeniom. W każdej niemal interwencji funkcjonariusze narażeni są na obrażenia ciała, które niejednokrotnie mogą doprowadzić do kalectwa, a w niektórych szczególnie groźnych sytuacjach nawet do utraty życia. Ryzyko doznania obrażeń i kontuzji jest konsekwencją zachowania osób, wobec których podejmowane są czynności służbowe eliminujące zachowania niezgodne z prawem. To właśnie świadomość i obecność takich zagrożeń powoduje wśród policjantów lęk oraz wysoki poziom stresu, który przekłada się na efektywność służby i skuteczność w realizacji podjętych interwencji. Rozwiązaniem sytuacji, takich jak próby czynnej napaści na policjanta, stawianie oporu czynnego czy ataku z użyciem niebezpiecznego narzędzia, może być wskazanie i charakterystyka czynników przeciwdziałających, które mają wpływ na poziom bezpieczeństwa osobistego każdego policjanta. W artykule zostały przedstawione oraz scharakteryzowane wybrane kategorie zagrożeń, mogące zaistnieć podczas interwencji, ponadto autor dokonał analizy istotnych czynników warunkujących wysoką skuteczność zarówno w przeciwdziałaniu, jak i w odpieraniu wszelkiego rodzaju niebezpieczeństw, z jakimi interweniujący funkcjonariusze mają do czynienia.

Podstawowe płaszczyzny
osobowo-moralnego wzoru funkcjonariuszy
mundurowych stanowią istotny
element budowania etyki funkcjonariuszy
publicznych w ogóle. Formując
wspomniane płaszczyzny, odwołano się
do modelu aretologicznego urzędnika
publicznego, zgodnie z którym należy
wyróżnić: cnoty obywatelskie, dobór
kadr do służb mundurowych, cechy osobowo-moralne, samodoskonalenie i
rozwój służb mundurowych. I nie jest
to kwestia mody, kryzysu wartości czy
przesadnego podkreślania ideału służby,
ale konieczność tworzenia szerszej
wizji samych formacji mundurowych,
a także utraconego po II wojnie światowej
etosu służby publicznej w Polsce.
Najważniejsze wydaje się dostrzeżenie
jego elementów, ale nie intuicyjnie,
lecz uznanie grupy cech moralnych za
ważną kategorię zarówno od strony teoretycznej,
jak i praktycznej. I chociaż
takie pojęcia, jak: cnota obywatelska,
służba publiczna czy powołanie do
służby, brzmią dziś nieco archaicznie,
już samo pytanie: jakie cechy moralne
powinien posiadać funkcjonariusz
mundurowy, wskazuje na jego podmiotowość
oraz zmusza do głębszego
zastanowienia. Nie należy się przy tym
ograniczać do "sztywnego" katalogu powinności
(obowiązkiem funkcjonariusza
jest bycie: rzetelnym, odpowiedzialnym),
ale traktować kategorie etyczne
sytuacyjnie, jak również jako komponenty,
które trzeba rozwijać. Lepiej jest
przecież powiedzieć: funkcjonariusz
mundurowy to osoba pełniąca funkcję
publiczną; to ktoś, kto wzbudza zaufanie,
nie manipuluje, nie kłamie, dotrzymuje
danego słowa, szanuje godność
własną i obywatela. Ponadto elementy
etyczne nie mogą odnosić się do wybranych
fragmentów służby, ale obejmować
i przenikać całokształt realizowanych
zadań. Prowadzi to wówczas do
ich wzmacniania. Największy niepokój
budzi fakt braku wyraźnych elementów
etycznych w postaci praktycznych implikacji,
tak istotnych dla funkcjonariuszy
mundurowych. Rozwinięcie tego
problemu stanowi przedmiot niniejszego
tekstu.

Konstrukcje odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez zwierzęta wolno żyjące (łowne oraz podlegające ochronie gatunkowej) stanowią przedmiot regulacji przepisów szczególnych ustawy — Prawo łowieckie oraz ustawy o ochronie przyrody. W niektórych wypadkach wynagradzanie tego rodzaju uszczerbków może opierać się na zasadach ogólnych, czyli unormowaniach kodeksu cywilnego z zakresu czynów niedozwolonych. Pod tym względem doniosłe znaczenie ma zwłaszcza art. 417 § 1 k.c., zawierający podstawową formułę odpowiedzialności odszkodowawczej m.in. Skarbu Państwa z tytułu niezgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej. Na tej podstawie prawnej można obciążyć odpowiedzialnością jednostkę Policji, jeżeli jej funkcjonariusze, wadliwie realizując swoje obowiązki służbowe, przyczynili się do wyrządzenia przez zwierzę wolno żyjące szkód innym podmiotom.

W artykule przedstawiono podstawy teoretyczne skutecznego motywowania do pracy i satysfakcji z niej. Rozważania teoretyczne wsparto przykładami wyników badań nad motywacją i motywowaniem w armiach wielu państw, a także w Policji i Służbie Więziennej. Przeanalizowano czynniki motywacyjne w służbach mundurowych – wojsku, Policji, Straży Granicznej i Służbie Więziennej. Przedstawiono również wnioski do budowania skutecznego systemu motywacyjnego w służbach mundurowych, z uwzględnieniem specyfiki tych formacji. Wnioski i rekomendacje zawarte w artykule mogą zostać wykorzystane również w innych służbach mundurowych, o przyjęcie do których ubiegają się żołnierze i funkcjonariusze na wczesnym etapie służby i rozwijają w nich swoją karierę (Straż Graniczna, Straż Przybrzeżna, Służba Celna, Państwowa Straż Pożarna).

Tematem tego artykułu są doświadczenia przedstawicieli i przedstawicielek polskich warstw ludowych, którzy w pierwszych latach powojennych weszli w pole czynnego zaangażowania politycznego jako działacze partyjni czy funkcjonariusze państwowi. Główną tezą tekstu jest stwierdzenie, że przedwojenny polski ruch komunistyczny i powojenne struktury władzy stanowią przestrzeń jednocześnie zachodzenia na siebie oraz napięć pomiędzy między historią ludową oraz historią polityczną,. W wymiarze źródłowym taką rolę spełniać mogą zaś akta osobowe działaczy i działaczek pochodzenia robotniczego i chłopskiego. W tekście sygnalizuję korzyści jakie historycy i socjologowie wynieść mogą z pogłębionej i empatycznej analizy tej bazy źródłowej, ukazującej wzorce socjalizacji politycznej, dynamikę biograficznych transformacji oraz ich postrzegania, statusową niepewność "byłych robotników" i "byłych chłopów", horyzonty ich aspiracji oraz roszczenia do sprawczości i jej polityczne ograniczenia.

Celem artykułu jest odpowiedź na dwa pytania: W jaki sposób w nowych demokracjach opancerzonych dochodzi do ograniczenia prawa do zgromadzeń? Co wynika z takiego sposobu ograniczenia prawa do zgromadzeń dla istoty nowych demokracji opancerzonych? Przedmiotem zainteresowania Autora był Marsz Niepodległości, zorganizowany w 2019 r. we Wrocławiu. Postawiona została następująca hipoteza: limitacji prawa do zgromadzeń, gwarantowana w systemach legislacyjnych współczesnych demokracji, ma służyć realizacji nadrzędnego celu militant democracy. W procesie tym wyjątkową rolę spełniają funkcjonariusze Policji, odpowiadający za skuteczną realizację decyzji właściwych władz. W poszczególnych częściach Autor omawia m.in.: istotę prawa do zgromadzeń i jego miejsce w prawie międzynarodowym i polskim porządku prawnym, limitacje tego prawa, a także proces rozwiązania wrocławskiego Marszu Niepodległości w 2019 r.

Służba więzienna pełni istotną rolę w działaniach podejmowanych na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego państwa. Chroni społeczeństwo przed sprawcami przestępstw, nie tylko izolując ale i przygotowując ich do powrotu do społeczeństwa, prowadząc oddziaływania resocjalizacyjne i readaptacyjne. Realizujący służbowe zadania funkcjonariusze Służby Więziennej stają na przeciw zagrożeniom i wyzwaniom kreowanym szczególnymi warunkami służby zarówno z uwagi na miejsce, jak też konieczność kontroli i nadzoru osób uznanych przez wymiar sprawiedliwości za przestępców. Celem artykułu jest przedstawienie unormowań prawnych, które zapewniają środki ochrony prawnej stanowiące element bezpieczeństwa funkcjonariuszy Służby Więziennej, oraz wskazanie konieczności podnoszenia świadomości ochrony prawnej w trakcie wykonywania przez nich swoich obowiązków służbowych. Zagadnienia dotyczące ochrony prawno-sądowej omówione zostały na podstawie różnych gałęzi prawa, w szczególności prawa konstytucyjnego, prawa karnego, prawa cywilnego i prawa pracy.

Celem artykułu jest
omówienie zasad właściwego szkolenia
osób mających podejmować czynności niebezpieczne, a mianowicie funkcjonariuszy Policji, którzy w sytuacji
zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego,
znajdując się jednocześnie pod wpływem napięcia emocjonalnego, niejednokrotnie muszą podejmować decyzję o użyciu broni palnej. Autorka
wskazuje, iż efektywna profilaktyka
może być realizowana tylko i wyłącznie na podstawie rzetelnej wiedzy dotyczącej broni i warunków, w jakich
funkcjonariusz się nią posługuje.
To podczas profilaktyki uwydatnia się
najwięcej zaniedbań i najwięcej działań pozornych. Zagrożenie nie wynika
z braku wiedzy, lecz z posiadania wiedzy fałszywej. Zmienność warunków
społeczno-gospodarczych oraz ekonomicznych wymaga od funkcjonariuszy
Policji rozwijania posiadanych zdolności, umiejętności czy kompetencji,
a nawet pokonywania własnych ograniczeń, w możliwie najszerszym zakresie, gdyż prawidłowa ocena występującego zagrożenia i prawidłowe użycie
przez funkcjonariusza broni palnej
w sytuacji tego wymagającej są warunkiem bezpieczeństwa nie tylko samego
policjanta, lecz także innych osób.

Celem artykułu jest
omówienie zasad właściwego szkolenia
osób mających podejmować czynności niebezpieczne, a mianowicie funkcjonariuszy Policji, którzy w sytuacji
zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego,
znajdując się jednocześnie pod wpływem napięcia emocjonalnego, niejednokrotnie muszą podejmować decyzję o użyciu broni palnej. Autorka
wskazuje, iż efektywna profilaktyka
może być realizowana tylko i wyłącznie na podstawie rzetelnej wiedzy dotyczącej broni i warunków, w jakich
funkcjonariusz się nią posługuje.
To podczas profilaktyki uwydatnia się
najwięcej zaniedbań i najwięcej działań pozornych. Zagrożenie nie wynika
z braku wiedzy, lecz z posiadania wiedzy fałszywej. Zmienność warunków
społeczno-gospodarczych oraz ekonomicznych wymaga od funkcjonariuszy
Policji rozwijania posiadanych zdolności, umiejętności czy kompetencji,
a nawet pokonywania własnych ograniczeń, w możliwie najszerszym zakresie, gdyż prawidłowa ocena występującego zagrożenia i prawidłowe użycie
przez funkcjonariusza broni palnej
w sytuacji tego wymagającej są warunkiem bezpieczeństwa nie tylko samego
policjanta, lecz także innych osób.

Praca w policji stanowi dla funkcjonariuszy szczególny rodzaj obciążenia psychofizycznego. Zagrożenie utraty zdrowia lub życia oraz innych cenionych wartości staje się w pełni realne. Występujące w toku służby sytuacje trudne powodują poczucie obciążenia obowiązkami, konieczność dużego zaangażowania, są też źródłem napięć emocjonalnych, deprywacji różnych potrzeb, w tym zwłaszcza poczucia bezpieczeństwa, akceptacji społecznej, niekiedy skutkują konfliktem wartości. Długotrwały stres może byś więc źródłem permanentnego przemęczenia, w konsekwencji prowadzić do obniżenia jakości pełnionej służby i wypalenia zawodowego, a w dalszej perspektywie dezadaptacji zawodowej i odejścia z policji. Stąd potrzeba stałego monitorowania tej problematyki. Niniejszy artykuł oparty został na badaniach empirycznych autora i poświęcony jest określeniu zależności między odczuwanym stresem funkcjonariuszy Policji a ich sposobami radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Stwierdzono istotną zależność między tymi zmiennymi. Okazuje się, że funkcjonariusze wykazują wysoką odporność na stres, a w sytuacjach trudnych najczęściej stosują styl unikowy lub też koncentrują się na rozwiązaniu powstałych problemów.

W 2002 r. wprowadzony
został przez Parlament Europejski jednolity numer alarmowy 112. Od tego
czasu, pomimo jego prawidłowego funkcjonowania, wiele zgłoszeń o sytuacji
zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego
(nagłe zachorowanie, wypadek) zamiast
pod numer alarmowy 112 trafi a na numer alarmowy Policji — 997. W takiej
sytuacji ofi cer dyżurny poza przyjęciem
zgłoszenia i przekazaniem go do dyspozytora medycznego musi posiadać wysokie kompetencje do niesienia pomocy
telefonicznie osobom jej potrzebującym.
Funkcjonariusze pełniący służbę na
stanowisku dyżurnego jednostki organizacyjnej Policji to osoby, które odbyły
specjalistyczny dwudziestotrzydniowy
kurs, w trakcie którego nabyły niezbędne kwalifi kacje do przyjmowania
zgłoszeń na numer alarmowy. Czy zatem posiadają pożądane kompetencje
do przyjmowania zgłoszeń o zagrożeniu
życia lub zdrowia, czy może powinni
odbyć dodatkowe szkolenie, podobnie
jak dyspozytorzy medyczni w Centrum
Powiadamiania Ratunkowego. Na podstawie analizy zgromadzonej
dokumentacji, autor artykułu wskazuje na fakt, iż policjanci służby dyżurnej
wielokrotnie wykazywali, że posiadają
wysokie kompetencje w zakresie telefonicznej pomocy osobom znajdującym się
w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia.

Algirdas Brazauskas należał do pokolenia, które dorastało w sowieckiej Litwie. Jako młody człowiek został członkiem partii komunistycznej, a następnie wysokim funkcjonariuszem partyjnym. W następnych latach podkreślał, że zawsze czuł się jednak bardziej Litwinem niż komunistą. W latach pieriestrojki Brazauskas zyskał opinię partyjnego reformatora i z poparciem Sajudisu został pierwszym sekretarzem Litewskiej Partii Komunistycznej. Doprowadził do zerwania łączności partii z KPZR. W 1990 r. był jednym z sygnatariuszy niepodległości Litwy, został także wicepremierem. Po rozpadzie ZSRR odzyskał znaczenie w litewskiej polityce. W latach 1993-1998 sprawował urząd prezydenta, a w latach 2001-2006 był premierem litewskiego rządu. Zmarł w 2010 r. Algirdas Brazauskas belonged to a generation that grew up in Soviet Lithuania. As a young man, he joined the communist party and climbed the ranks to become a top official. In later years, however, he avowed that he had always felt more a Lithuanian and less a communist. During the perestroika, he was perceived as a party reformer and, supported by the Sąjūdis, became the first secretary of the Communist Party of Lithuania, eventually breaking away from the CPSU. In 1990, he was one of the signatories of the act of Lithuanian independence and also became a deputy prime minister. Following the dissolution of the Soviet Union, he re-emerged as a leading figure in Lithuanian politics. From 1993 to 1998, he was the republic's president and, from 2001 to 2006, the head of Lithuanian government. He died in 2010. ; Algirdas Brazauskas należał do pokolenia, które dorastało w sowieckiej Litwie. Jako młody człowiek został członkiem partii komunistycznej, a następnie wysokim funkcjonariuszem partyjnym. W następnych latach podkreślał, że zawsze czuł się jednak bardziej Litwinem niż komunistą. W latach pieriestrojki Brazauskas zyskał opinię partyjnego reformatora i z poparciem Sajudisu został pierwszym sekretarzem Litewskiej Partii Komunistycznej. Doprowadził do zerwania łączności partii z KPZR. W 1990 r. był jednym z sygnatariuszy niepodległości Litwy, został także wicepremierem. Po rozpadzie ZSRR odzyskał znaczenie w litewskiej polityce. W latach 1993-1998 sprawował urząd prezydenta, a w latach 2001-2006 był premierem litewskiego rządu. Zmarł w 2010 r. Algirdas Brazauskas belonged to a generation that grew up in Soviet Lithuania. As a young man, he joined the communist party and climbed the ranks to become a top official. In later years, however, he avowed that he had always felt more a Lithuanian and less a communist. During the perestroika, he was perceived as a party reformer and, supported by the Sąjūdis, became the first secretary of the Communist Party of Lithuania, eventually breaking away from the CPSU. In 1990, he was one of the signatories of the act of Lithuanian independence and also became a deputy prime minister. Following the dissolution of the Soviet Union, he re-emerged as a leading figure in Lithuanian politics. From 1993 to 1998, he was the republic's president and, from 2001 to 2006, the head of Lithuanian government. He died in 2010.

Algirdas Brazauskas należał do pokolenia, które dorastało w sowieckiej Litwie. Jako młody człowiek został członkiem partii komunistycznej, a następnie wysokim funkcjonariuszem partyjnym. W następnych latach podkreślał, że zawsze czuł się jednak bardziej Litwinem niż komunistą. W latach pieriestrojki Brazauskas zyskał opinię partyjnego reformatora i z poparciem Sajudisu został pierwszym sekretarzem Litewskiej Partii Komunistycznej. Doprowadził do zerwania łączności partii z KPZR. W 1990 r. był jednym z sygnatariuszy niepodległości Litwy, został także wicepremierem. Po rozpadzie ZSRR odzyskał znaczenie w litewskiej polityce. W latach 1993-1998 sprawował urząd prezydenta, a w latach 2001-2006 był premierem litewskiego rządu. Zmarł w 2010 r. Algirdas Brazauskas belonged to a generation that grew up in Soviet Lithuania. As a young man, he joined the communist party and climbed the ranks to become a top official. In later years, however, he avowed that he had always felt more a Lithuanian and less a communist. During the perestroika, he was perceived as a party reformer and, supported by the Sąjūdis, became the first secretary of the Communist Party of Lithuania, eventually breaking away from the CPSU. In 1990, he was one of the signatories of the act of Lithuanian independence and also became a deputy prime minister. Following the dissolution of the Soviet Union, he re-emerged as a leading figure in Lithuanian politics. From 1993 to 1998, he was the republic's president and, from 2001 to 2006, the head of Lithuanian government. He died in 2010. ; Algirdas Brazauskas należał do pokolenia, które dorastało w sowieckiej Litwie. Jako młody człowiek został członkiem partii komunistycznej, a następnie wysokim funkcjonariuszem partyjnym. W następnych latach podkreślał, że zawsze czuł się jednak bardziej Litwinem niż komunistą. W latach pieriestrojki Brazauskas zyskał opinię partyjnego reformatora i z poparciem Sajudisu został pierwszym sekretarzem Litewskiej Partii Komunistycznej. Doprowadził do zerwania łączności partii z KPZR. W 1990 r. był jednym z sygnatariuszy niepodległości Litwy, został także wicepremierem. Po rozpadzie ZSRR odzyskał znaczenie w litewskiej polityce. W latach 1993-1998 sprawował urząd prezydenta, a w latach 2001-2006 był premierem litewskiego rządu. Zmarł w 2010 r. Algirdas Brazauskas belonged to a generation that grew up in Soviet Lithuania. As a young man, he joined the communist party and climbed the ranks to become a top official. In later years, however, he avowed that he had always felt more a Lithuanian and less a communist. During the perestroika, he was perceived as a party reformer and, supported by the Sąjūdis, became the first secretary of the Communist Party of Lithuania, eventually breaking away from the CPSU. In 1990, he was one of the signatories of the act of Lithuanian independence and also became a deputy prime minister. Following the dissolution of the Soviet Union, he re-emerged as a leading figure in Lithuanian politics. From 1993 to 1998, he was the republic's president and, from 2001 to 2006, the head of Lithuanian government. He died in 2010.

Autorzy opracowań dotyczących
systemu bezpieczeństwa
państwa definiują w sposób podobny
przedmiot ochrony systemu. Na przestrzeni
lat dostrzegalna jest także zmiana
podejścia identyfikowania obszarów
zagrożeń bezpieczeństwa państwa.
"Nadrzędnym celem działań państwa w
dziedzinie bezpieczeństwa wewnętrznego
jest utrzymanie systemu podmiotów
w ciągłej gotowości i zdolności
do reagowania w przypadku wystąpienia
różnorodnych zagrożeń" (M. Zdyb,
J. Stelmasiak, K. Sikora, <i>System bezpieczeństwa
i porządku publicznego</i>,
Warszawa 2015, s. 13.). Autor niniejszego
artykuły wskazuje nie tylko na
realizację zadań poszczególnych służb
w tym systemie, ale przede wszystkim
na nowe ustawowe zadania ministra
właściwego do spraw wewnętrznych w
zakresie sprawowanego nadzoru nad podległymi służbami, które realizowane
są przy pomocy inspektora nadzoru
wewnętrznego. Ustawowe dookreślenie
zadań i uprawnień ministra właściwego
do spraw wewnętrznych pozwoliło
na usystematyzowanie zakresu obowiązków
nałożonych na poszczególne
służby nie tylko w zakresie informacyjnym,
ale także dostępu ministra do
informacji będących w ich dyspozycji.
Przyjęte rozwiązanie dotyczące utworzenia
Biura Nadzoru Wewnętrznego w
Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i
Administracji zgodnie z oczekiwaniami
ustawodawcy ma doprowadzić do urealnienia
nadzoru ministra właściwego
do spraw wewnętrznych nad podległymi
służbami, co ma skutkować podniesieniem
jakości ich pracy oraz sprawnym
diagnozowaniem i skuteczną likwidacją
obszarów nadużyć, których dopuszczają
się funkcjonariusze Policji, Straży
Granicznej, Służby Ochrony Państwa
oraz Państwowej Straży Pożarnej.