Suchergebnisse

Operations under the auspices of the Security Council mandate span over 70 years. Repeatedly involved in resolving armed conflicts, they have made a significant contribution to ensuring security and stability around the world. In practice, they have taken the form of operations by individual states, coalitions, other international organizations or simply as United Nations missions composed of contingents provided by Troop Contribution Countries (TCC). While operations under the auspices of the United Nations have been involved on several occasions in offensive activities under Chapter VII of the Charter of the United Nations, and the question of responsibility for these actions has been the subject of many legal analyses and judgments, missions organized by the United Nations are always recognized as neutral, and their activities as conciliatory and focused on monitoring the cessation of hostilities, or supervising the disengagement between the parties of the conflict, with the use of force limited to self-defence. Thus, such operations benefited from legal protection, and any action against them was considered a violation of international law. The current engagement of United Nations goes far beyond the traditional understanding of peacekeeping operations. UN missions are frequently authorized to employ all necessary means, up to and including the use of lethal force or even neutralization of the armed group. This creates a situation where in the light of International Humanitarian Law, such actions can be recognized as involvement in armed conflict. This article is intended to show the problems that the international community will soon face to in using United Nations' missions as an instrument for resolving armed conflicts and as a tool for restoring peace and providing stability and securityin the area of operations. It presents the processes of decision-making and subordination, which in some circumstances might result in the United Nations missions being deprived of legal protection and, in addition, made liable for non-compliance with the provisions of International Humanitarian Law. ; Operations under the auspices of the Security Council mandate span over 70 years. Repeatedly involved in resolving armed conflicts, they have made a significant contribution to ensuring security and stability around the world. In practice, they have taken the form of operations by individual states, coalitions, other international organizations or simply as United Nations missions composed of contingents provided by Troop Contribution Countries (TCC). While operations under the auspices of the United Nations have been involved on several occasions in offensive activities under Chapter VII of the Charter of the United Nations, and the question of responsibility for these actions has been the subject of many legal analyses and judgments, missions organized by the United Nations are always recognized as neutral, and their activities as conciliatory and focused on monitoring the cessation of hostilities, or supervising the disengagement between the parties of the conflict, with the use of force limited to self-defence. Thus, such operations benefited from legal protection, and any action against them was considered a violation of international law. The current engagement of United Nations goes far beyond the traditional understanding of peacekeeping operations. UN missions are frequently authorized to employ all necessary means, up to and including the use of lethal force or even neutralization of the armed group. This creates a situation where in the light of International Humanitarian Law, such actions can be recognized as involvement in armed conflict. This article is intended to show the problems that the international community will soon face to in using United Nations' missions as an instrument for resolving armed conflicts and as a tool for restoring peace and providing stability and securityin the area of operations. It presents the processes of decision-making and subordination, which in some circumstances might result in the United Nations missions being deprived of legal protection and, in addition, made liable for non-compliance with the provisions of International Humanitarian Law.

The purpose of this article is to attempt to answer the question whether a slave or female slave were criminally responsible for adultery. The Lex Iulia de adulteriis coercendis promulgated in 18 B.C., belonged to the so-called Augustan marriage legislation, introduced the term adulterium understood as a crime of public law. This law was very widely commented on by Roman jurists. However, the opposite views on the criminal liability of slaves under this statute are noticed in accessible legal sources. In the literature devoted to the Julian Act, this issue has not been sufficiently analyzed. ; Celem niniejszego artykułu jest próba udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy niewolnik lub niewolnica ponosili odpowiedzialność karną za adulterium. Uchwalona w 18 r. p.n.e. ustawa Lex Iulia de adulteriis coercendis, należąca do tzw. ustawodawstwa małżeńskiego Augusta, wprowadziła pojęcie adulterium pojmowane jako przestępstwo prawa publicznego. Ustawa ta była bardzo szeroko komentowana przez jurystów rzymskich. Jednakże w dostępnych źródłach prawniczych zauważa się rozbieżne poglądy dotyczące odpowiedzialności karnej niewolników na gruncie tej ustawy. W literaturze poświęconej ustawie julijskiej zagadnienie to nie zostało dostatecznie przeanalizowane.

In statutory legal cultures, both the introduction of mediation into the legal order and the determination of the legal status of the mediator and his responsibility require legislative action. This is the situation of the Polish legal order. Mediation proceedings in civil cases were introduced into the Polish civil procedure in 2005, while in 2015 the mediation model in civil cases was substantially significantly amended. The mediator's status has also changed as a result of the introduction of a new type of mediator – the so-called permanent mediator, and with a slightly different shaping of the legal liability of mediators. These changes were considered in the article. As a consequence, the reasons for the progressive professionalization of mediation activities have been strengthened. ; W kulturze prawa stanowionego zarówno wprowadzenie postępowania mediacyjnego do porządku prawnego, jak też określenie statusu prawnego mediatora i jego odpowiedzialności wymaga działań ustawodawczych. Z taką sytuacją mamy do czynienia w polskim porządku prawnym. Postępowanie mediacyjne w sprawach cywilnych zostało wprowadzone do prawa cywilnego w 2005 r., zaś w 2015 r. model mediacji w sprawach cywilnych został dość istotnie znowelizowany. Zmianom uległ też status mediatora w związku z wprowadzeniem nowego typu mediatora – tzw. stałego mediatora, a także z nieco innym ukształtowaniem odpowiedzialności prawnej mediatorów. Zmiany te zostały rozważone w artykule. W ich konsekwencji wzmocnione zostały przesłanki postępującej profesjonalizacji czynności mediacyjnych.

The 2015 amendments to the acts regulating mediation in the Polish legal order have intensified a trend of professionalization of mediator's activities. Although the possibility for the parties to choose ad hoc mediator (without any professional requirements) was maintained, the amendments have introduced the so-called permanent mediator, i.e. a professionally equipped person appointed by judge to mediate in a court dispute. Entry on the list of permanent mediators kept by district courts was made conditional on showing that a mediator has the appropriate, professional knowledge and skills. Currently, such skills and knowledge can be acquired in mediation centers. These centers run professional courses and training in many aspects of mediation. They also enable professional specialization in the field of civil, commercial, family, and other types of disputes. Currently, professionally prepared mediators and judges involved in mediation proceedings are proposing the transformation of mediator's profession into so-called regulated professions defined by a special parliamentary act on mediation and mediators. The presented article adopts an European perspective on the regulation of mediation and looks at the need for the possible transformation concerning the profession of mediator as regulated profession, as well as its limitations and the associated challenges. ; Dokonana w 2015 r. zmiana regulacji ustawowych dotyczących postępowania mediacyjnego i statusu prawnego mediatora wzmocniła profesjonalizację czynności podejmowanych przez mediatora w postępowaniu mediacyjnym. Została, co prawda, utrzymana możliwość doboru mediatora ad hoc przez strony sporu, ale w odniesieniu do mediacji sądowej wprowadzono instytucję stałego mediatora wyznaczonego przez sąd. Zarówno wpis na listę stałych mediatorów, jak i wyznaczanie ich do prowadzenia mediacji w ramach postępowania sądowego zostały uzależnione od zawodowej wiedzy, umiejętności i kompetencji mediatora. Obecnie wiedzę, umiejętności oraz kompetencje można uzyskać przede wszystkim w ramach ośrodków mediacyjnych. Praktyka funkcjonowania tych ośrodków pozwala na stwierdzenie, że kandydaci do zawodu mediatora muszą przejść profesjonalne szkolenie oraz nabyć umiejętności w praktyce mediacyjnej. Spełnienie tych wymogów pozwala mediatorom wnioskować o wpis na listę stałych mediatorów. Mediatorzy skupieni w ośrodkach mediacyjnych oraz sędziowie wykorzystujący mediację w praktyce sądowej postulują uchwalenie ustawy o mediacji i zawodzie mediatora na wzór regulacji ustawowych obowiązujących już w części państw europejskich. W artykule zostały rozważone argumenty dotyczące możliwości przekształcenia dotychczasowych fragmentarycznych regulacji mediacji i zawodu mediacji w zawód regulowany.

The article is devoted to a critical review of the European Parliament Resolution of February 16, 2017 on the regulations in the field of robotics. The authors analyze the approaches of the creators of the law in terms of perception of autonomous robots as subjects of law and pay attention to the legal liability for damage caused by robots. The authors conclude that the concept of robots as the subject of law and the possibility of endowing robots with artificial intelligence with the qualities of a legal or electronic entity are arguable. First of all, the legal personality of robots raises the problem of responsibility and protection of the rights of potential victims. The resolution of the European Parliament emphasizes the need for such a legal structure that will ensure the harmonization of the interests of developers and sellers of autonomous robots, users and victims – the imposition of liability on the manufacturer or liability insurance.

The present study concerns the issue of excluding administrative sanctions on account of the removal of trees and shrubs without a required permit. The existing discrepancy in the jurisprudence of administrative courts, concerning the release from administrative responsibility, was the reason for undertaking this research. In the light of undertaken studies it has to be emphasized that it is possible to release from liability by demonstrating by the owner or holder of the property, on which the removal of trees and shrubs without a required permit took place, that he did not know about the tree removal by a third party and could not prevent it. The burden of proof to demonstrate the above circumstances rests on the owner or holder of the property. The existing discrepancies in the jurisprudence of administrative courts should be removed by an amendment to the Nature Conservation Act and the introduction of normative criteria for exemption from possibility of imposition of an administrative penalty on account of the removal of trees and shrubs without a required permit. ; Przedmiotem niniejszego opracowania jest problematyka przesłanek wyłączenia możliwości wymierzenie kary administracyjnej z tytułu usunięcie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia. Do podjęcia badań dotyczących powyższego zagadnienia doprowadziła istniejąca w orzecznictwie sądów administracyjnych rozbieżność, dotycząca możliwość uwolnienia się odpowiedzialności administracyjnej.W świetle podjętych badań należy dopuścić możliwość uwolnienia się od odpowiedzialności z tytułu sunięcie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia poprzez wykazanie przez właściciela lub posiadacza nieruchomości, na której doszło do usunięcia drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia, w przypadku wskazania, że nie wiedział on o usunięciu drzewa przez osobę trzecią i nie mógł temu zapobiec. Obowiązek dowodowy wykazania powyższej okoliczności spoczywa jednak na właścicielu lub posiadaczu nieruchomości. Istniejące w orzecznictwie sądów administracyjnych rozbieżności, co do możliwości uwolnienia się od omawianej odpowiedzialności powinny zostać usunięte poprzez nowelizację ustawy o ochronie przyrody i wprowadzenie normatywnych kryteriów wyłączających możliwość wymierzenie kary administracyjnej z tytułu usunięcie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia.

This article presents a critical analysis of insurance fraud with a legal comparative perspective. In the author's opinion, it is beyond doubt that the Polish solution needs change. Nonetheless, the scope of this change may vary. A look at this type of prohibited act regulated in foreign legal systems may be helpful in formulating conclusions for the Polish law as it stands and proposals for the law as it should stand. Considering the above, part one of this article focuses on the legal-dogmatic analysis of the crime under Article 298 § 1 of the Polish Penal Code, and its counterparts in the subsidiary model (i.e., in Germany, Austria and Finland). A detailed study precedes the process of modelling the liability for the commission of an insurance fraud, taking into account the specificity of economic crime and the various approaches taken by European legislatures, while preliminary conclusions resulting from the analyses carried out have been formulated in the summary. However, it should be pointed out at this point that the presentation of the final conclusions will take place after the discussion regarding the independent model, which will be presented in part two of the article. ; Niniejszy artykuł zawiera krytyczną analizę oszustwa ubezpieczeniowego przy wykorzystaniu ujęcia komparatystycznego. W ocenie autora nie ulega wątpliwości, że polskie rozwiązanie wymaga zmian. Różny może być jednak ich zakres. Pomocna w formułowaniu wniosków de lege lata oraz postulatów de lege ferenda może być optyka na ten typ czynu zabronionego w obcych porządkach prawnych. W związku z powyższym w części pierwszej skupiono się na analizie dogmatycznej przestępstwa z art. 298 § 1 Kodeksu karnego oraz na jego odpowiednikach w subsydiarnym modelu w Niemczech, Austrii i Finlandii. Szczegółowy wywód poprzedza proces modelowania odpowiedzialności za realizację oszustwa asekuracyjnego, uwzględniający specyfikę przestępczości gospodarczej oraz różnorodne podejścia ustawodawców europejskich. W podsumowaniu pokuszono się o sformułowanie wstępnych wniosków, wynikających z przeprowadzonych analiz. W tym miejscu należy podkreślić, że finalne konkluzje zostaną zamieszczone w drugiej części opracowania, po uwzględnieniu rozważań dotyczących modelu samoistnego.

This article is a comparative analysis of the legal nature and the rights and obligations of parties concluding property insurance contracts under the provisions of the Maritime Code and the Civil Code. When navigating a ship, the shipowner conducts a business commonly referred to as the operation of a ship, which includes, inter alia, its use for business purposes. The shipowner business is therefore an economic activity and the owner is the entrepreneur who runs his business which s/he is liable for. It is his/her broad interest to insure permanent assets of his/her company against damage as well as his/her civil liability. As the text indicates, s/he is treated by the legislature more severely than a person conducting a standard property insurance. In addition, the legal nature of the policy, due to the requirements of maritime traffic, differs from that from the Civil Code. The purpose of this study is to identify the key differences between the two regulations.

The article addresses the notary's systemic position under the first Polish Law on Notaries of 27 October 1933. The analysis of the position of the notary carried out in part one of this article pointed to serious difficulties in the precise defining of this position, both among the scholars in the field and the judicature. To precisely define the systemic position of the notary, part two has provided an analysis of the provisions of the Law on Notaries regarding the professional self-government of notaries, supervision over notaries and their activities, disciplinary liability and compensatory liability of the notary, and the rules of preparation for the profession of notary. The analysis of the Law on Notaries of 1933 presented in the first and second part of this article, leads to the conclusion that the notary's position included in its legal position a combination of features of a public officer and a liberal profession. The legislature, using in Article 1 the term "public functionary", and not "state official", and giving notaries in Article 23 of the Law on Notaries the legal protection enjoyed by state officials, wanted to clearly emphasize the existing differences between them while at the same time underlining their close relationship to the state. The adoption of such a definition made it possible to grant notaries a wide range of powers. At the same time, it provided the basis to establish a professional self-government and entrust its bodies with significant powers in the area of disciplinary jurisdiction. The dualistic approach to the position of the notary was also reflected in the separate rules of training for the profession and in the special rules of notary's liability for damages. The state, by entrusting notaries with activities related to non-contentious judiciary, secured for itself an exclusive influence on the staffing of notary positions and covered the system of notaries by a strict supervision exercised by the Minister of Justice. The discussion presented in the article leads to a conclusion that the legislature approached the position of a notary in the Law on Notaries of 1933 in a special way, creating a combination of official and professional elements, which can be called a public function. In terms of the political and administrative system, regardless of the definition itself, the notary in practice performed the function of a person of public trust. ; Artykuł dotyczy problematyki pozycji ustrojowej notariusza na gruncie pierwszego polskiego Prawa o notariacie z dnia 27 października 1933 r. Dokonana w części pierwszej opracowania analiza pozycji ustrojowej notariusza wykazała istnienie poważnych trudności w precyzyjnym jej określeniu, zarówno wśród przedstawicieli doktryny, jak i judykatury. W celu precyzyjnego określenia pozycji ustrojowej notariusza w części drugiej przeprowadzono analizę postanowień Prawa o notariacie dotyczących samorządu zawodowego notariatu, nadzoru nad notariatem i notariuszami, odpowiedzialności dyscyplinarnej i odszkodowawczej notariusza oraz zasad przygotowania do zawodu notariusza. Przedstawiona w obu częściach artykułu analiza przepisów Prawa o notariacie z 1933 r. prowadzi do wniosku, że stanowisko notariusza zawierało w swoim położeniu prawnym połączenie cech urzędniczych i cech wolnego zawodu. Prawodawca, używając w art. 1 określenia "funkcjonariusz publiczny", a nie "funkcjonariusz państwowy", oraz nadając notariuszom w art. 23 Prawa o notariacie ochronę prawną przysługującą urzędnikom państwowym, chciał wyraźnie zaakcentować istniejące między nimi różnice, a zarazem podkreślić ich bliski związek z państwem. Przyjęcie takiej definicji umożliwiło przyznanie notariuszom szerokiego zakresu kompetencji. Jednocześnie stworzyło ono podstawy do powołania samorządu zawodowego oraz powierzenia jego organom istotnych uprawnień w zakresie sądownictwa dyscyplinarnego. Dualistyczne ujęcie stanowiska notariusza znalazło odzwierciedlenie również w odrębnych zasadach przygotowania do zawodu oraz w szczególnych zasadach odpowiedzialności odszkodowawczej notariusza. Powierzając notariuszom czynności należące do sądownictwa niespornego, państwo zapewniło sobie wyłączny wpływ na nadawanie posad notariuszom oraz poddało notariat ścisłemu nadzorowi Ministra Sprawiedliwości. Przedstawione w opracowaniu rozważania prowadzą do wniosku, że prawodawca ujął w Prawie o notariacie z 1933 r. stanowisko notariusza w sposób szczególny, stwarzając syntezę pierwiastków urzędniczego i wolno-zawodowego, którą można określić mianem funkcji publicznej. W zakresie ustrojowym, niezależnie od samej definicji, notariusz w praktyce pełnił funkcję osoby zaufania publicznego.

ccording to the Section 1 of the Council of European Union Framework Decision 2008/913/JHA on combating certain forms and expressions of racism and xenophobia by means of criminal law, each Member State shall take the measures necessary to ensure that the following intentional conduct is punishable: publicly condoning, denying or grossly trivialising crimes of genocide, crimes against humanity and war crimes. Section 74.1 ―Acquittal of Genocide, Crime against Humanity‖ of the Criminal Law provides for liability in the public glorification of genocide, crime against humanity, crime against peace or war crime or glorification, denial, acquittal or gross trivialisation of committed genocide, crime against humanity, crime against peace or war crime, including genocide, crime against humanity, crime against peace or war crime committed by the U.S.S.R. or Nazi Germany against the Republic of Latvia and its inhabitants. The article aims to initiate a debate on potential problems related to the application of the Section 74.1 ―Acquittal of Genocide, Crime against Humanity‖ of the Criminal Law. The author offers his vision of the regulatory framework application problems.