Suchergebnisse

AbstractThis paper aims to flesh out the celebrated notion of reflective equilibrium within a probabilistic framework for epistemic rationality. On the account developed here, an agent's attitudes are in reflective equilibrium when there is a certain sort of harmony between the agent's credences, on the one hand, and what the agent accepts, on the other hand. Somewhat more precisely, reflective equilibrium is taken to consist in the agent accepting, or being prepared to accept, all and only claims that follow from a maximally comprehensive theory that is more probable than any other such theory. Drawing on previous work, the paper shows that when an agent is in reflective equilibrium in this sense, the set of claims they accept or are prepared to accept is bound to be logically consistent and closed under logical implication. The paper also argues that this account can explain various features of philosophical argumentation in which the notion of reflective equilibrium features centrally, such as the emphasis on evaluating philosophical theories holistically rather than in a piecemeal fashion.

Flest getum við verið sammála um að fræði og vísindi séu ekki bara til fyrir fólkið sem leggur stund á þau heldur fyrir allan almenning líka. Fræðin eru fyrir okkur öll. Þegar betur er að gáð kemur þó í ljós að þessi sakleysislega hugmynd vekur upp ýmis heimspekileg álitamál, svo sem um gildi þekkingar, eðli vísinda og fræða og verkaskiptingu innan samfélaga. Til að svara þessum spurningum set ég fram heimspekilega kenningu sem ég kalla þekkingarlega jafnaðarstefnu og kveður í grófum dráttum á um að þekking allra sé einhvers virði. Eftir að hafa rökstutt þessa kenningu beiti ég henni til að varpa ljósi á hvernig best sé að skilja hugmyndina um að fræðin séu fyrir okkur öll. Í lok greinarinnar velti ég því líka upp hvaða praktísku afleiðingar það hefur fyrir fræðin ef fallist er á þessa hugmynd: Hvernig yrðu fræði sem raunverulega eru fyrir okkur öll?

AbstractWhat is scientific progress? This paper advances an interpretation of this question, and an account that serves to answer it (thus interpreted). Roughly, the question is here understood to concern what type of cognitive change with respect to a topicXconstitutes a scientific improvement (to a greater or lesser extent) with respect toX. The answer explored in the paper is that the requisite type of cognitive change occurs when scientific results are made publicly available so as to make it possible for anyone to increase their understanding ofX. This account is briefly compared to two rival accounts of scientific progress, based respectively on increasing truthlikeness and accumulating knowledge, and is argued to be preferable to both.

Til þess að sérfræðingar geti þjónað hlutverki sínu þarf fólk að treysta þeim þegar sérfræðingarnir tjá sig um sitt sérsvið. Á hinn bóginn virðist líka eftirsóknarvert að hugsa sjálfstætt og gagnrýnið um niðurstöður sérfræðinga – að trúa ekki endilega því sem manni er sagt. Ég ætla að velta þessari togstreitu fyrir mér og reyna að svara fjórum nátengdum spurningum: (1) Hvað felst eiginlega í því að treysta sérfræðingum? (2) Hvers vegna þurfum við oft að treysta sérfræðingum? (3) Hvaða sérfræðingum eigum við helst að treysta, og í hvaða kringumstæðum? (4) Og í hvaða kringumstæðum er mikilvægt að við hugsum gagnrýnið og komumst sjálf að rökstuddri niðurstöðu?