Suchergebnisse

Motivata dalla fortissima campagna denigratoria contro il generale Oreste Bara-tieri da parte della quasi totalità della stampa italiana, dopo l'umiliante sconfitta africana di Adua, Giuseppina decise di assumerne la difesa pubblicando alcuni articoli sul Raccoglitore di Rovereto. Ebbe inizio così nell'aprile 1896 la loro corrispondenza che, dopo un anno di pausa, andò avanti fino alla fine di ottobre 1899. ; Prepiska između Giuseppine Martinuzzi i generala Oreste Baratierija započela je u travnju 1896. g. kada je ona vrlo hrabro objavila u listu Raccoglitore di Rovereto nekoliko članaka u njegovu obranu. Naime, gotovo sav talijanski tisak oštro, nemilosrdno i pakosno bio je napao generala nakon njegovog ponižavajućeg poraza na afričkom bojištu kod Adue. U to je vrijeme general iščekivao presudu sudskog procesa koji je bio pokrenut protiv njega, a koji je završio njegovim oslobađanjem. Giuseppina su susrela s generalom i dobila je njegovu izjavu, ali je nije objavila. Nakon jednogodišnjeg prekida prepiska je nastavljena, na poticaj Giuseppine, koja je vjerojatno imala na umu započeti akciju Baratierijeve rehabilitacije u talijanskom javnom mijenju. Koncem 1897. general je objavio svoje afričke Memoare koji su unaprijed osuđeni u talijanskom tisku. Nekoliko mjeseci potom, u ponešto dopunjenom izdanju, Memoari su objavljeni i na francuskom jeziku. Francuska Revue de deux Mondes, a osobitonjemačkiJahrbücher für die deutsche Armee und Marine objavili su pozitivne osvrte na Baratijerijevu knjigu. Giuseppina je privolila Lajosa Domokosa, direktora tršćanskog lista Il Lavoratore,da objavi nekoliko članaka u korist Baratijerija. Slični napisi pojavili su se potom u desetak talijanskih novina i časopisa. Giuseppinina misija bila je završena, pa je vjerojatno to bio povod definitivnog prekida prepiske, u listopadu 1899., premda je general poživio do početka travnja 1901. Prepiska sadržava 33 Baratijerijeva pisma koja govore o njegovom bolu zbog sudbine koja ga je zadesila, o odnosu prema domovini, o tadašnjem socijalističkom previranju, o njegovom viđenju talijanske političke scene, ali i o talijansko-slavenskim odnosima u Istri. Naravno general je u pismima opetovano upućivao Giuseppini izraze duboke zahvalnosti zbog njegove obrane, ali i osobitog poštovanja zbog njezine pisane riječi.

Le 34 lettere che qui pubblichiamo sono state scoperte recentemente da Cesira Batini, abbracciano gli anni 1870-1888 ed integrano pertanto il carteggio Luciani- Millevoi pubblicato nei due volumi precedenti degli Atti (XLIII e XLIV). Anche in questo nuovo carteggio sono trattati argomenti che illustrano molto bene il pensiero dei due protagonisti, le condizioni in cui essi vissero e operarono, nonché la situazione socio-politica istriana di quegli anni. ; Ovog ljeta, nakon što je objavljen prvi (u časopisu Atti XLIII) i drugi dio (Atti XLIV) korespondencije Luciani-Millevoj, dr. Cesira Batini pronašla je još 34 pisma iz navedene korespondencije, koje ovdje objavljujemo kao korisnu dopunu onim već tiskanima. Ova pisma obuhvaćaju razdoblje od 1870. do 1888., s time što kao i kod prethodne korespondencije nedostaje dvogodište 1871.-1872. Dopisivanje između Labinaca Tomasa Lucianija i Piera Millevoia započelo je 1865. g., ali je kontinuitet uspostavljen tek 1873. da bi potom trajalo sve do 1888. g., kada je ono prekinuto zbog iznenadne Pierove smrti. U novoj prikazanoj korespondenciji iznijeta su isključivo sačuvana pisma koja je Tomaso uputio Pieru. Veći dio pisama napisan je u Veneciji gdje se Tomaso trajno nastanio 1870. godine. Piero je bio oženjen Tomasovom nećakinjom Lucijom. Istinsko prijateljstvo između Tomasa i Piera dobrim dijelom bilo je odraz njihovog međusobnog poštivanja i dijeljenja istog političkog stajališta. Piero se iskazao kao liječnik kirurg u Vodnjanu i Labinu, bio je ujedno liječnik labinskih ugljenokopa, a bavio se istraživanjima onovremenih bolesti: malarijom, kolerom, dizenterijom i sl. U zrelim godinama predstavljao je istarske liječnike u Pokrajinskom zdravstvenom vijeću sa sjedištem u Trstu, a potom se opredijelio i za politiku, pa je od 1883. g. zastupao istarske Talijane u bečkom Parlamentu. Tomaso je 1861. g. napustio Labin da bi se u Milanu, a potom u Firenci politički angažirao na pripojenju austrijske Istre Kraljevini Italiji, koja je bila u nastajanju. Pisma su svakako korisno štivo za shvaćanje onodobnih društvenih i političkih previranja u Labinu, Istri i na sjeveru Italije.

L'epistolario degli Albonesi Luciani-Millevoi abbraccia il periodo che dal 1865 arriva al 1888 quando si interrompe a causa della morte improvvisa del Millevoi. Nel carteggio sono trattati argomenti che illustrano molto bene il pensiero dei due protagonisti, le condizioni in cui essi vivevano e operavano, nonché la situazione sociopolitica istriana di quegli anni. In questa seconda parte del carteggio (la prima è stata pubblicata nel volume XLIII) sono abbracciati gli anni 1880-1888. ; Dopisivanje između Labinjana Tomasa Lucianija i Piera Millevoia započelo je 1865. g., ali je kontinuitet uspostavljen tek 1873. da bi potom trajalo sve do 1888. g., kada je ono prekinuto zbog iznenadne Pierove smrti. Ovaj drugi dio korespondencije (prvi je dio objavljen u 43. svesku Atti-ja) obuhvaća godine 1880.-1888. U prikazanoj korespondenciji iznijeta su isključivo sačuvana pisma koja je Tomaso uputio Pieru. Veći dio pisama napisan je u Veneciji gdje se Tomaso trajno nastanio 1870. godine. U pismima prevladavaju osjećaji najdublje prijateljske i rodbinske povezanosti: Piero je bio oženjen Tomasovom nećakinjom Lucijom. Istinsko prijateljstvo između Tomasa i Piera dobrim dijelom bio je odraz njihovog međusobnog poštivanja i dijeljenja istog političkog stajališta. Piero, se iskazao kao liječnik kirurg u Vodnjanu i Labinu, bio je ujedno liječnik labinskih ugljenokopa, a bavio se istraživanjima onovremenih bolesti: malarijom, kolerom, dizenterijom i sl. U zrelim godinama predstavljao je istarske liječnike u Pokrajinskom zdravstvenom vijeću sa sjedištem u Trstu, a potom se opredijelio i za politiku, pa je od 1883. g. zastupao istarske Talijane u bečkom Parlamentu. Tomaso je 1861. g. napustio Labin da bi se u Milanu, a potom u Firenci politički angažirao na pripojenju austrijske Istre Kraljevini Italiji, koja je bila u nastajanju. Pisma su svakako korisno štivo za shvaćanje onodobnih društvenih i političkih previranja u Labinu, Istri i na sjeveru Italije.

L'epistolario degli Albonesi Luciani-Millevoi abbraccia il periodo che dal 1865 arriva al 1888 quando si interrompe a causa della morte improvvisa del Millevoi. Nel carteggio sono trattati argomenti che illustrano molto bene il pensiero dei due protagonisti, le condizioni in cui essi vivevano ed operavano, nonché la situazione sociopolitica istriana di quegli anni. ; Dopisivanje između Labinjana Tomasa Lucianija i Piera Millevoia započelo je 1865. g., ali je kontinuitet uspostavljen tek 1873. da bi potom trajalo je sve do 1888. g., kada je ono prekinuto zbog iznenadne Pierove smrti. U prikazanoj korespondenciji iznijeta su isključivo sačuvana pisma koja je Tomaso uputio Pieru. Veći dio pisama napisan je u Veneciji gdje se Tomaso trajno nastanio 1870. godine. U pismima prevladavaju osjećaji najdublje prijateljske i rodbinske povezanosti: Piero je bio oženjen Tomasovom nećakinjom Lucijom. Istinsko prijateljstvo između Tomasa i Piera dobrim dijelom bio je odraz njihovog međusobnog poštivanja i dijeljenja istog političkog stajališta. Piero, se iskazao kao liječnik kirurg u Vodnjanu i Labinu, bio je ujedno liječnik labinskih ugljenokopa, a bavio se istraživanjima onovremenih bolesti: malarijom, kolerom, dizenterijom i sl. U zrelim godinama predstavljao je istarske liječnike u Pokrajinskom zdravstvenom vijeću sa sjedištem u Trstu, a potom se opredijelio i za politiku, pa je od 1883. g. zastupao istarske Talijane u bečkom Parlamentu. Tomaso je 1861. g. napustio Labin da bi se u Milanu, a potom u Firenci politički angažirao na pripojenju austrijske Istre Kraljevini Italiji, koja je bila u nastajanju. Pisma su svakako korisno štivo za shvaćanje onodobnih društvenih i političkih previranja u Labinu, Istri i na sjeveru Italije.

Giuseppina Martinuzzi (Labin, 1844. – Labin, 1925.), labinska pedagoginja, učiteljica, pjesnikinja, društvena i politička djelatnica, u oporuci napisanoj 1897. godine izrazila je želju da svoju ostavštinu, sastavljenu od mnoštva knjiga, novina, mapa, bilježnica i rukopisa objedinjenih u Knjižnicu Giovanni Antonia Martinuzzi, nakon smrti ostavi rodnom gradu Labinu. Nakon Giuseppinine je smrti 1925. godine njenoj želji udovoljeno te je Knjižnica ostala u Labinu, ali krajem Drugoga svjetskog rata, zbog neadekvatnih uvjeta čuvanja, dio je ostavštine premješten u današnju Sveučilišnu knjižnicu u Rijeci, a dio je ostao u Labinu. Godine 1961. labinski je dio pohranjen u Narodnom muzeju Labin i tu je ostao do današnjega dana. Na inicijativu Narodnoga muzeja Labin i Grada Labina te uz pristanak Sveučilišne knjižnice u Rijeci 2018. godine Ministarstvu kulture RH upućen je zahtjev za povratom riječkoga dijela Giuseppinine ostavštine u Labin, čemu je udovoljeno u srpnju 2019. godine. Građa iz Sveučilišne knjižnice u Rijeci, sastavljena od mapa različitih sadržaja, prenesena je u Narodni muzej Labin u studenom 2019. godine te je time Knjižnica Giovanni Antonia Martinuzzi ponovno dobila svoj izvorni oblik i postala cjelina kakvom ju je formirala Giuseppina Martinuzzi. ; Giuseppina Martinuzzi (Labin, 1844 – Labin, 1925), Labin-born pedagogue, schoolteacher, poet, social and political worker, expressed in her will in 1897 a desire to leave her material legacy, composed of a large number of books, newspapers, maps, notebooks and manuscripts all forming the Giovanni Antonia Martinuzzi Library, to her hometown of Labin. After Giuseppina's death in 1925, her wish was granted and the library remained in Labin, but at the end of World War II, due to inadequate storage conditions, part of the library was moved to today's University Library in Rijeka, while the other part remained in Labin. In 1961, the Labin holdings were moved to the Labin National Museum and have remained there to this day. At the initiative of the National Museum of Labin and the City of Labin and with the consent of the University Library in Rijeka, a request was sent to the Ministry of Culture of the Republic of Croatia in 2018 to return the Rijeka portion of Giuseppina's library to Labin, which was granted in July 2019. The material from the University Library in Rijeka, composed of folders holding various contents, was transferred to the National Museum of Labin in November 2019, so that the Giovanni Antonia Martinuzzi Library regained its original form and became a whole as originally envisioned by Giuseppina Martinuzzi. ; Giuseppina Martinuzzi (Albona, 1844 – Albona, 1925.), pedagoga, maestra, poetessa, operatrice sociale e politica, con volontà testamentaria del 1897 espresse il desiderio che dopo la sua morte il suo lascito, composto da molti libri, giornali, mappe, quaderni e manoscritti raccolti nella Biblioteca Giovanni Antonia Martinuzzi, venisse consegnato alla sua città natia. In effetti dopo la morte di Giuseppina, avvenuta nel 1925, il suo desiderio fu esaudito e la sua Biblioteca fu collocata ad Albona. Dopo la seconda guerra mondiale, a causa delle inadeguate condizioni di conservazione, una parte del suo lascito fu trasferita nell'odierna Biblioteca universitaria di Fiume, mentre l'altra rimase ad Albona. Nel 1961 la parte rimasta ad Albona fu consegnata al Museo popolare di Albona, dove tuttora si trova. Su iniziativa del menzionato Museo nonché della Città di Albona e con il benestare della Biblioteca universitaria di Fiume nel 2018 fu inoltrata al Ministero alla cultura della Repubblica di Croazia la richiesta di restituzione ad Albona della parte fiumana del lascito di Giuseppina, e questa fu accolta nel luglio 2019. La documentazione custodita presso la Biblioteca universitaria di Fiume, composta da mappe di contenuti diversi, fu trasportata al Museo popolare di Albona nel novembre 2019 e in tal modo la Biblioteca Giovanni Antonia Martinuzzi acquistò nuovamente la sua forma originaria e ridiventò quell'insieme che Giuseppina Martinuzzi aveva creato.