Suchergebnisse

The aim of the article is a political science analysis of the European Union's response to the humanitarian crisis in Syria. The following research hypotheses will be verified in the publication. Firstly, the European Union functions in an environment of dynamic changes that determine its decisions and actions, which take place on many levels of social life and at the same time on many levels. The European Union's actions in relation to the humanitarian crisis in Syria are determined by two main variables. The first one occurs at the international level – in this case, with a distinction between the level of the regional system – and combines the effects of the end of the Cold War and globalization processes, i.e. functional and structural elements. It is the hybrid war in Syria. The second variable, unprecedented in its scale, migratory pressure takes place at the level of the interior of the Member States. Secondly, following the hybrid war in Syria and the activity of the so-called Islamic State, the migratory pressure that the European Union began to experience became a threat to its liberal model as well as its internal cohesion. Therefore, by engaging in humanitarian aid for Syria, the European Union wants to prevent a serious crisis within its own structures. A methodological assumption was made according to which the phenomena and processes in the environment of the European Union functioning on many levels are independent variables, while its decisions and actions are dependent variables. In the context of the formulated research hypotheses, the subject of the analysis in the article is, firstly, to define the essence and dynamics of the humanitarian crisis in Syria. Secondly, the identification and analysis of the determinants of that crisis. Third, to show the actions of the European Union in the face of the humanitarian crisis in Syria. ; Celem artykułu jest politologiczna analiza reakcji Unii Europejskiej na kryzys humanitarny w Syrii. W publikacji weryfikacji poddane zostaną następujące hipotezy badawcze. Po pierwsze, Unia Europejska funkcjonuje w środowisku dynamicznych, warunkujących jej decyzje i działania zmian, które zachodzą na wielu poziomach życia społecznego i jednocześnie wielu jego płaszczyznach. Działania Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii warunkowane są przez dwie główne zmienne. Pierwsza z nich występuje na poziomie międzynarodowym – w tym przypadku z wyodrębnieniem poziomu systemu regionalnego – oraz łączy skutki końca zimnej wojny i procesów globalizacji, czyli elementy funkcjonalne i strukturalne. Jest nią wojna hybrydowa w Syrii. Druga zmienna w postaci bezprecedensowej w swej skali presji migracyjnej ma miejsce na poziomie wnętrza państw członkowskich. Po drugie, będąca następstwem wojny hybrydowej w Syrii i aktywności tzw. Państwa Islamskiego presja migracyjna, jakiej zaczęła doświadczać Unia Europejska stała się zagrożeniem dla jej liberalnego modelu, a także wewnętrznej spójności. Dlatego też angażując się w pomoc humanitarną dla Syrii, Unia Europejska chce zapobiec poważnemu kryzowi wewnątrz własnych struktur. Przyjęto założenie metodologiczne, zgodnie z którym funkcjonujące na wielu płaszczyznach zjawiska i procesy w środowisku Unii Europejskiej są zmiennymi niezależnymi, natomiast jej decyzje i działania zmiennymi zależnymi. W kontekście sformułowanych hipotez badawczych przedmiotem analizy w artykule jest po pierwsze, określenie istoty i dynamiki kryzysu humanitarnego w Syrii. Po drugie, identyfikacja i analiza uwarunkowań owego kryzysu. Po trzecie, ukazanie działań Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii.

Celem artykułu jest politologiczna analiza reakcji Unii Europejskiej na kryzys humanitarny w Syrii. W publikacji weryfikacji poddane zostaną następujące hipotezy badawcze. Po pierwsze, Unia Europejska funkcjonuje w środowisku dynamicznych, warunkujących jej decyzje i działania zmian, które zachodzą na wielu poziomach życia społecznego i jednocześnie wielu jego płaszczyznach. Działania Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii warunkowane są przez dwie główne zmienne. Pierwsza z nich występuje na poziomie międzynarodowym – w tym przypadku z wyodrębnieniem poziomu systemu regionalnego – oraz łączy skutki końca zimnej wojny i procesów globalizacji, czyli elementy funkcjonalne i strukturalne. Jest nią wojna hybrydowa w Syrii. Druga zmienna w postaci bezprecedensowej w swej skali presji migracyjnej ma miejsce na poziomie wnętrza państw członkowskich. Po drugie, będąca następstwem wojny hybrydowej w Syrii i aktywności tzw. Państwa Islamskiego presja migracyjna, jakiej zaczęła doświadczać Unia Europejska stała się zagrożeniem dla jej liberalnego modelu, a także wewnętrznej spójności. Dlatego też angażując się w pomoc humanitarną dla Syrii, Unia Europejska chce zapobiec poważnemu kryzowi wewnątrz własnych struktur. Przyjęto założenie metodologiczne, zgodnie z którym funkcjonujące na wielu płaszczyznach zjawiska i procesy w środowisku Unii Europejskiej są zmiennymi niezależnymi, natomiast jej decyzje i działania zmiennymi zależnymi. W kontekście sformułowanych hipotez badawczych przedmiotem analizy w artykule jest po pierwsze, określenie istoty i dynamiki kryzysu humanitarnego w Syrii. Po drugie, identyfikacja i analiza uwarunkowań owego kryzysu. Po trzecie, ukazanie działań Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii. ; The aim of the article is a political science analysis of the European Union's response to the humanitarian crisis in Syria. The following research hypotheses will be verified in the publication. Firstly, the European Union functions in an environment of dynamic changes that determine its decisions and actions, which take place on many levels of social life and at the same time on many levels. The European Union's actions in relation to the humanitarian crisis in Syria are determined by two main variables. The first one occurs at the international level – in this case, with a distinction between the level of the regional system – and combines the effects of the end of the Cold War and globalization processes, i.e. functional and structural elements. It is the hybrid war in Syria. The second variable, unprecedented in its scale, migratory pressure takes place at the level of the interior of the Member States. Secondly, following the hybrid war in Syria and the activity of the so-called Islamic State, the migratory pressure that the European Union began to experience became a threat to its liberal model as well as its internal cohesion. Therefore, by engaging in humanitarian aid for Syria, the European Union wants to prevent a serious crisis within its own structures. A methodological assumption was made according to which the phenomena and processes in the environment of the European Union functioning on many levels are independent variables, while its decisions and actions are dependent variables. In the context of the formulated research hypotheses, the subject of the analysis in the article is, firstly, to define the essence and dynamics of the humanitarian crisis in Syria. Secondly, the identification and analysis of the determinants of that crisis. Third, to show the actions of the European Union in the face of the humanitarian crisis in Syria.

As a result of the parliamentary elections held in the Czech Republic on October 20-21, 2017, the two left-wing parties of the Czech Social Democratic Party (ČSSD) and the Communist Party of Bohemia and Moravia (KSČM) achieved the worst results in the history of their parliamentary rivalry from the time of the Velvet Divorce [Výsledky voleb a referend: 2018]. This fact is part of the regularity of recent years also in Poland, Hungary and partly in Slovakia - weaker results in the parliamentary elections of left parties. This article is an attempt to show the political strength of the most important left-wing parties in these countries. It will be a kind of background that will help show the scale of the crisis. Otherwise, we should consider parties isolated from those that had a significant influence on state policy through the governance. The index of participation and government responsibility suggested by Giuseppe Ieraci will be helpful in this case. The second part of this article is an attempt to identify the causes of the crisis. It is known that the determinants of this state of affairs are many, the more necessary it seems to systematize them and attempt to indicate similarities in this respect in the Visegrad Group countries. This will allow us to determine if there are common features of the leftist crisis in the V4, which in turn may become the basis of discussions about left-wing issues in Central and Eastern Europe, leading to reflections on the contemporary challenges of left-wing parties. Although the national political scenes as well as the processes taking place in their areas, in the Czech Republic, Poland, Slovakia and Hungary are clearly different from the mechanisms and decisions in Western Europe, it is impossible to analyze the subject taken by the authors in isolation from the crisis of the West European Left Wing as well as the growing debate and critical voices towards liberal democracy, which, according to some European leaders, such as Viktor Orban, is a failure in the field of solving the most important problems of the modern state [Nowak 2018: 45]. ; W wyniku wyborów parlamentarnych, które odbyły się w R epublice Czeskiej w dniach 20–21 października 2017 r., dwie partie lewicowe – Czeska Partia Socjaldemokratyczna (ČSSD) oraz Komunistyczna Partia Czech i M oraw (KSČM) – uzyskały najgorsze wyniki w historii swojej rywalizacji parlamentarnej od czasu "aksamitnego rozwodu" [Výsledky voleb a referend: 2018]. Fakt ten wpisuje się w prawidłowość występującą w ostatnich latach również w Polsce, na Węgrzech i częściowo na Słowacji – słabszych wyników w wyborach parlamentarnych ugrupowań lewicowych. Niniejszy artykuł stanowi próbę wykazania politycznej siły najważniejszych ugrupowań lewicowych w tych państwach. Stanowić to będzie swoiste tło, które pomoże określić skalę wspomnianego kryzysu. Inaczej bowiem powinniśmy rozpatrywać partie izolowane od tych, które miały istotny wpływ na politykę państwa przez sprawowanie rządów. Pomocne będą w tym przypadku indeksy partycypacji i odpowiedzialności rządowej, zaproponowane przez Giuseppe Ieraciego. Druga część niniejszego artykułu to próba określenia przyczyn wspomnianego kryzysu. Wiadome jest, że determinantów takiego stanu rzeczy jest wiele, tym bardziej konieczne wydaje się ich usystematyzowanie oraz próba wskazania podobieństw w tym zakresie w państwach Grupy Wyszehradzkiej. Pozwoli to określić, czy istnieją wspólne cechy kryzysu lewicy w V4, co z kolei może się stać zalążkiem dyskusji o problemach lewicy w Europie Środkowej i Wschodniej, prowadząc do rozważań na temat współczesnych wyzwań partii lewicowych. Wprawdzie krajowe sceny polityczne, a także zachodzące w ich obrębach procesy w Czechach, Polsce oraz na Słowacji i Węgrzech różnią się wyraźnie od mechanizmów i rozstrzygnięć w państwach Europy Zachodniej, mimo to nie można analizować podjętego przez autorów tematu w oderwaniu od kryzysu lewicy zachodnioeuropejskiej, a także coraz silniejszej dyskusji oraz krytycznych głosów wobec demokracji liberalnej, która zdaniem niektórych przywódców europejskich państw, np. Viktora Orbana, przynosi klęskę na polu rozwiązywania najważniejszych problemów współczesnego państwa [Nowak 2018: 45].

Polityka państwa jest pochodną wielu czynników zarówno o charakterze wewnętrznym, jak i zewnętrznym. Realizowana jest poprzez odpowiednie działania w różnych dziedzinach jego funkcjonowania. Od 2015 r. nastąpiło ożywienie debaty nad kwestiami migracji, będącymi następstwem kryzysu imigracyjnego, humanitarnego, z jakim zmaga się Europa. Według danych Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba osób szukających schronienia lub lepszego życia w Europie wzrosła czterokrotnie w ciągu jednego roku. Sytuacja ta wymusiła podjęcie działań przez Unię Europejską oraz poszczególne państwa mających na celu ograniczenie skali nielegalnej imigracji. Celem artykułu jest analiza polityki migracyjnej Polski w kontekście działań podjętych przez instytucje unijne. Pierwsza część pracy zawiera rozważania teoretyczne dotyczące polityki migracyjnej. W drugiej natomiast autor przedstawił próby rozwiązania kryzysu migracyjnego przez Unię Europejską i postawę polskich rządów wobec imigrantów oraz kwestii ich relokacji. Artykuł przedstawia zmiany, jakich dokonano w polskim systemie prawno-instytucjonalnym. Podjęta analiza wskazuje, że w polityce migracyjnej, mającej w znacznej mierze charakter reakcyjny, naczelną wartością jest bezpieczeństwo. ; The state policy is a derivative of many factors, both internal and external. It is implemented through appropriate activities in various fields of its functioning. From 2015, there has been a revival of the debate over migration issues that are the result of the humanitarian crisis that Europe has been struggling with. According to data from the International Organization for Migration, the number of people seeking a refuge or a better life in Europe has increased fourfold in one year. This situation has forced action by the European Union and individual states aimed at limiting the scale of illegal immigration. The aim of the article is to analyze Poland's migration policy in the context of actions taken by EU institutions. The first part of the work contains theoretical considerations ...

The purpose of this paper is to analyze the specificity of institutional changes taking place in the framework of European integration, with particular emphasis on the crisis. Have these changes been increasingly often introduced by non-democratic methods in order to improve their efficiency? Regardless of whether they are gradual (incremental) or radical, are they implemented as a result of informal and discreet agreements reached in the restricted circles of the political and official elite, and bypassing citizens? Can one refer to national democracy without harming the progressing integration of the Old Continent? The analysis is based on two examples – the amendments to EU treaties concluded by the establishment of the Lisbon Treaty in 2007 and expanding the powers of the European Central Bank at the time of the eurozone crisis. ; The purpose of this paper is to analyze the specificity of institutional changes taking place in the framework of European integration, with particular emphasis on the crisis. Have these changes been increasingly often introduced by non-democratic methods in order to improve their efficiency? Regardless of whether they are gradual (incremental) or radical, are they implemented as a result of informal and discreet agreements reached in the restricted circles of the political and official elite, and bypassing citizens? Can one refer to national democracy without harming the progressing integration of the Old Continent? The analysis is based on two examples – the amendments to EU treaties concluded by the establishment of the Lisbon Treaty in 2007 and expanding the powers of the European Central Bank at the time of the eurozone crisis.

It is said that parliamentary democracy is in crisis. As a manifestation of the crisis is the dilemma concerning parliamentarian's responsibility to the voters. The imperative mandate idea is a potential response to the problem. The author analyzes the pros and cons of this form of mandate and speculates how its regulation could look. Last but not least, an answer to the question: is the imperative mandate a proper solution in the contemporary constitutional system, especially if it is a better alternative than the regular one. ; Spotyka się pogląd, że demokracja parlamentarna jest w kryzysie. Za jeden z tego kryzysu przejawów można uznać problem z odpowiedzialnością parlamentarzystów przed ich wyborcami. Odpowiedzią na to może być koncepcja mandatu imperatywnego. Autor rozważa w artykule zalety i wady takiego rozwiązania, spekulując również na temat tego, jak regulacja tegoż mandatu mogłaby wyglądać, a także podsumowując odpowiada z uzasadnieniem na pytanie, czy we współczesnych realiach jest to lepsza alternatywa wobec dominującej koncepcji mandatu wolnego.

The prestige of law is one of the most crucial issues addressed in the sociology of law. The awareness of the degree of acceptance of the law by its addressees is a fundamental factor in the introduction of possible changes in the legal system.The notion of "prestige of law" was introduced to empirical sociology by Adam Podgórecki in the research he conducted in Poland in 1964.A new perspective in the study was to go beyond classical socio-demographic variables and put an emphasis on personality variables. It was also one of the first such studies internationally. In the fifty years that have passed since A. Podgórecki's research, similar studies, even using exactly the same questions, have been repeated many times in both nation-wide and local studies. It should be assumed that the changes taking place in Poland and in the consciousness of its citizens during that time, such as the change of the system, increasing civil rights and freedoms, Poland's accession to international organizations, etc., might be reflected in the increasing level of the prestige of law. But did it happen? Unfortunately not. The analysis of empirical research devoted to the prestige of law in the following article, especially after the political transformation that took place in 1989, but also nowadays, is an attempt to explain the reasons for its persistently low level. ; Prestiż prawa to jedno z najważniejszych zagadnień podejmowanych w socjologii prawa. Wiedza na temat stopnia akceptacji prawa przez jego adresatów jest czynnikiem podstawowym dla wprowadzenia ewentualnych zmian w porządku prawnym. Pojęcie prestiżu prawa zostało wprowadzone do socjologii empirycznej przez Adama Podgóreckiego w badaniach pod tym tytułem, które przeprowadził w Polsce w 1964 r. Nowym ujęciem w przeprowadzonych badaniach było wyjście poza klasyczne zmienne socjodemograficzne i położenie nacisku na zmienne osobowościowe. Było to też jedno z pierwszych takich badań w skali międzynarodowej. W ciągu pięćdziesięciu lat, które minęły od badań A. Podgóreckiego, podobne badania, nawet przy użyciu dokładnie tak samo sformułowanych pytań, powtarzane były wiele razy, zarówno w badaniach ogólnokrajowych, jak i lokalnych. Należy założyć, że zmiany zachodzące w Polsce i w świadomości jej obywateli przez ten czas, takie jak zmiana ustroju, zwiększenie praw i swobód obywatelskich, wstąpienie Polski do organizacji międzynarodowych itp., mogą mieć odzwierciedlenie w zwiększającym się poziomie prestiżu prawa. Czy jednak tak się stało? Niestety nie. Przeprowadzona w niniejszym artykule analiza badań empirycznych poświęconych prestiżowi prawa, zwłaszcza po transformacji ustrojowej, jaka miała miejsce w 1989 r., ale również w czasach obecnych, stanowi próbę wyjaśnienia przyczyn stale utrzymującego się jego niskiego poziomu.

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Artykuł powstał na podstawie referatu wygłoszonego na ogólnopolskiej konferencji naukowej "Historia państwa i prawa – w kręgu aktualnego stanu badań" (Łódź, 25 kwietnia 2016 r.). Publikacja nie ma charakteru źródłowego, w sposób syntetyczny podsumowuje natomiast obecny stan wiedzy na temat Rady Nieustającej i wskazuje kierunki ewentualnych przyszłych związanych z nią badań. ; W obszernej literaturze naukowej dotyczącej okresu rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego nie pojawiła się jak dotąd kompleksowa monografi a poświęcona Radzie Nieustającej – pierwszemu w dziejach Rzeczypospolitej Obojga Narodów centralnemu, kolegialnemu organowi władzy wykonawczej. Dotychczasowe opracowania poruszają jedynie wybrane aspekty jej funkcjonowania. Tymczasem znaczenie Rady i rola, jaką odegrała w kształtowaniu ustroju państwa polskiego w schyłkowych latach XVIII w., wymagają uzupełnienia tej luki, a materiały źródłowe zgromadzone w zbiorach archiwalnych tworzą obszerne pole badawcze dla historyków państwa i prawa. ; As yet the extensive academic literature on the rule of King Stanisław August Poniatowski has failed to produce a detailed monograph on the Permanent Council: the first central, collective body with executive power in the history of the Polish-Lithuanian Commonwealth. Past studies merely deal with selected aspects of its functions. Yet, the importance of the Council and the role it played in the shaping of the political system of the Polish state in the last years of the 18th century require that this gap is fi lled. The source materials stored in archival collections provide a broad fi eld for research by historians of the state and law.

Artykuł recenzowany / peer-reviewed article ; This paper has two objectives – the first one is to present the current state and prospects of Poland's commitment in NATO-led crisis management operations. The second aim is to give recommendations for policy makers (what is the author's assumption) for this area. The author is trying to give answers to some research questions like: What is NATO's role in Poland's Security Policy? What is the role of crisis management operations in NATO's strategy from Lisbon. How was Poland participating in NATO's missions in last few years? And what are their consequences? The answers to these questions will help to make a number of general and specific conclusions. They also allow enunciating many recommendations which were placed in the final section of the text. The author encourages, among others, equal treatment of collective defense and crisis management operations. And the commitment in the above, which allows Poland's real potential. The author also makes the thesis, telling us about the need for a civil capacity to assist countries in the process of transformation. All of the recommendations are properly backed up and create a field for a content-related discussion on the following subject.

Rozważania podjęte w tekście koncentrują się wokół roli instytucji w procesach rozwoju społeczno-gospodarczego państw. Przedmiotem szczególnej uwagi jest jeden z wymiarów funkcjonowania instytucji, przejawiający się w rozumieniu ich jako efektywnych instrumentów redukowania dystansu rozwojowego wobec państw zachodnich. W tekście zauważono, iż w pierwszych latach po roku 1989 instytucje zniknęły z głównego nurtu ważnych debat intelektualnych. Wskazano główne źródła tego procesu: 1) popularne w latach 90. XX wieku przekonanie o globalnej konwergencji kapitalizmu oraz 2) dominującą w ówczesnej socjologii teorię modernizacji. W artykule postawiono tezę, iż instytucje wróciły do centrum debat akademickich i strategii rozwojowych z powodu splotu następujących procesów i wydarzeń: 1) szerokiej debaty poświęconej instytucjonalnym źródłom wzrostu i rozwoju zapoczątkowanej publikacjąpracy Darona Acemoglu i Jamesa Robinsona Why Nations Fail, 2) globalnego kryzysu ekonomicznego z roku 2008 zainicjowanego upadkiem amerykańskiego banku inwestycyjnego Lehman Brothers, 3) zróżnicowanym konsekwencjom kryzysu ekonomicznego, jakie można dostrzec w USA i w Europie, które ilustrują, 4) instytucjonalną różnorodność kapitalizmu. ; The paper describes the latest change in the research on social and economic development of states. This change is characterized mainly by a strong emphasis put on the role of institutions as key instruments of reducing the development gap between countries. It is argued that in the years after 1989 institutions have disappeared from mainstream academia and major intellectual debates because of: (1) the widespread belief in global convergence of capitalism and (2) the modernization theory which prevailed in the social science in the 1990s. The article indicates that institutions were once again brought into focus as a result of (1) a wider debate about the institutional sources of growth and development sparked by Acemoglu and Robinson's Why Nations Fail, (2) the beginning of the global economic crisis of 2008 triggered by the fall of American investment bank Lehman Brothers (3) diversified consequences of the economic crisis seen all over Europe and the USA which illustrate (4) the institutional varieties of capitalism.

The Ministry of Foreign Affairs and the head of Polish diplomacy at that time, Adam Rapacki, considered the Caribbean Crisis to be extremely dangerous for Poland. It was due to the fact that Warsaw maintained good economic relations with Washington. Since establishing diplomatic relations with Havana, relations between the Polish People's Republic (PPR) and Cuba had developed slowly. From 1960, PPR was forced to help Cuba, while not drawing any benefits from exchange trade. Larger commitment to improve relations with Castro's regimes was forced by Moscow. Poland was the last member of Eastern Bloc to establish relations with Havana. The United States of America reacted to these events in an extremely nervous manner. The administration of President John Kennedy threatened to cancel economic cessions granted to Poland. In this context, Adam Rapacki's visit to Havana in June 1961 seemed provocative from the USA point of view. British diplomacy, however, interpreted the Polish minister's speech at the University of Havana differently and maintained that Rapacki was careful not to offend the United States of America. Moreover, the Foreign Office believed that he was forced to make this foreign visit. When the Cuban Missile Crisis began, the Polish Ministry of Foreign Affairs tried to avoid any actions that could be seen as provocative by U.S. Navy forces, conducting a naval blockade of the island. The USSR did not inform its allies about the plan of placing the missiles on Cuba, which testified to the lack of sovereignty of the PPR and other Eastern Bloc states. The Polish Ministry of Foreign Affairs did not make any active moves regarding the crisis, but still tried to obtain the most reliable information on the events. The most informed person was PPR's ambassador in Washington, while those in Havana and Moscow had incomplete data. In addition, after the biggest threat of the outbreak of thermonuclear war has passed, it was the PPR that provided information about Fidel Castro's critique of Moscow's position towards the crisis. ; Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz ówczesny szef polskiej dyplomacji Adam Rapacki uważali kryzys karaibski za niezwykle groźny dla Polski. Wynikało to z faktu, że Warszawa utrzymywała dobre relacje gospodarcze z Waszyngtonem. Od czasu nawiązania relacji dyplomatycznych z Hawaną stosunki między PRL a Kubą rozwijały się wolno. Od 1960 r. PRL była zmuszona okazywać pomoc Kubie i nie czerpała zysków z wymiany handlowej. Szersze zaangażowanie na rzecz poprawy stosunków z reżimem Castro było wymuszone przez Moskwę. Polska jako członek bloku wschodniego nawiązała relacje z Hawaną najpóźniej ze wszystkich krajów wchodzących w jego skład. Na wspomniane ruchy Stany Zjednoczone Ameryki zareagowały w sposób niezwykle nerwowy. Administracja prezydenta Johna Kennedy'ego groziła cofnięciem cesji gospodarczych udzielonych Polsce. W tym kontekście wizyta Adama Rapackiego w Hawanie w czerwcu 1961 r. wydawała się z punktu widzenia USA prowokacyjna. Inaczej wystąpienie polskiego ministra odebrali brytyjscy dyplomaci, którzy utrzymywali, że podczas przemówienia na Uniwersytecie w Hawanie Rapacki starał się nie obrażać Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo Foreign Office uważało, że został on zmuszony do złożenia owej wizyty zagranicznej. W momencie, gdy rozpoczął się kryzys rakietowy na Kubie, polskie MSZ starało się za wszelką cenę uniknąć działań, które mogły zostać odebrane jako prowokacja przez siły US Navy, prowadzące morską blokadę wyspy. O zamiarach dotyczących rozmieszczenia pocisków atomowych na Kubie ZSRR nie poinformowało swoich sojuszników, co świadczyło o braku suwerenności PRL oraz innych państw bloku wschodniego. MSZ nie podejmowało żadnych aktywnych ruchów w tej kwestii, ale starało się pozyskać najbardziej wiarygodne informacje na temat rozgrywających się zdarzeń. Najlepiej poinformowany był ambasador PRL w Waszyngtonie, a jego odpowiednicy w Hawanie i Moskwie mieli niekompletne dane. Dodatkowo, po ustaniu największego zagrożenia związanego z wybuchem wojny termonuklearnej, to PRL przekazywała informacje o krytyce Fidela Castro kierowanej wobec Moskwy, a dotyczącej kryzysu.

The Ministry of Foreign Affairs and the head of Polish diplomacy at that time, Adam Rapacki, considered the Caribbean Crisis to be extremely dangerous for Poland. It was due to the fact that Warsaw maintained good economic relations with Washington. Since establishing diplomatic relations with Havana, relations between the Polish People's Republic (PPR) and Cuba had developed slowly. From 1960, PPR was forced to help Cuba, while not drawing any benefits from exchange trade.Larger commitment to improve relations with Castro's regimes was forced by Moscow. Poland was the last member of Eastern Bloc to establish relations with Havana. The United States of America reacted to these events in an extremely nervous manner. The administration of President John Kennedy threatened to cancel economic cessions granted to Poland. In this context, Adam Rapacki's visit to Havana in June 1961 seemed provocative from the USA point of view. British diplomacy, however, interpreted the Polish minister's speech at the University of Havana differently and maintained that Rapacki was careful not to offend the United States of America. Moreover, the Foreign Office believed that he was forced to make this foreign visit.When the Cuban Missile Crisis began, the Polish Ministry of Foreign Affairs tried to avoid any actions that could be seen as provocative by U.S. Navy forces, conducting a naval blockade of the island. The USSR did not inform its allies about the plan of placing the missiles on Cuba, which testified to the lack of sovereignty of the PPR and other Eastern Bloc states. The Polish Ministry of Foreign Affairs did not make any active moves regarding the crisis, but still tried to obtain the most reliable information on the events. The most informed person was PPR's ambassador in Washington, while those in Havana and Moscow had incomplete data. In addition, after the biggest threat of the outbreak of thermonuclear war has passed, it was the PPR that provided information about Fidel Castro's critique of Moscow's position towards the crisis. ; Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz ówczesny szef polskiej dyplomacji Adam Rapacki uważali kryzys karaibski za niezwykle groźny dla Polski. Wynikało to z faktu, że Warszawa utrzymywała dobre relacje gospodarcze z Waszyngtonem. Od czasu nawiązania relacji dyplomatycznych z Hawaną stosunki między PRL a Kubą rozwijały się wolno. Od 1960 r. PRL była zmuszona okazywać pomoc Kubie i nie czerpała zysków z wymiany handlowej.Szersze zaangażowanie na rzecz poprawy stosunków z reżimem Castro było wymuszone przez Moskwę. Polska jako członek bloku wschodniego nawiązała relacje z Hawaną najpóźniej ze wszystkich krajów wchodzących w jego skład. Na wspomniane ruchy Stany Zjednoczone Ameryki zareagowały w sposób niezwykle nerwowy. Administracja prezydenta Johna Kennedy'ego groziła cofnięciem cesji gospodarczych udzielonych Polsce. W tym kontekście wizyta Adama Rapackiego w Hawanie w czerwcu 1961 r. wydawała się z punktu widzenia USA prowokacyjna. Inaczej wystąpienie polskiego ministra odebrali brytyjscy dyplomaci, którzy utrzymywali, że podczas przemówienia na Uniwersytecie w Hawanie Rapacki starał się nie obrażać Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo Foreign Office uważało, że został on zmuszony do złożenia owej wizyty zagranicznej.W momencie, gdy rozpoczął się kryzys rakietowy na Kubie, polskie MSZ starało się za wszelką cenę uniknąć działań, które mogły zostać odebrane jako prowokacja przez siły US Navy, prowadzące morską blokadę wyspy. O zamiarach dotyczących rozmieszczenia pocisków atomowych na Kubie ZSRR nie poinformowało swoich sojuszników, co świadczyło o braku suwerenności PRL oraz innych państw bloku wschodniego. MSZ nie podejmowało żadnych aktywnych ruchów w tej kwestii, ale starało się pozyskać najbardziej wiarygodne informacje na temat rozgrywających się zdarzeń. Najlepiej poinformowany był ambasador PRL w Waszyngtonie, a jego odpowiednicy w Hawanie i Moskwie mieli niekompletne dane. Dodatkowo, po ustaniu największego zagrożenia związanego z wybuchem wojny termonuklearnej, to PRL przekazywała informacje o krytyce Fidela Castro kierowanej wobec Moskwy, a dotyczącej kryzysu.

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Liczba nielegalnych imigrantów napływających do Unii Europejskiej od kilku lat gwałtownie wzrasta. Stanowiska państw członkowskich UE, podobnie jak ich polityka dotycząca akceptowania (lub nie) napływu nielegalnych imigrantów znacznie się różnią. Podstawowe wartości Unii Europejskiej: pokój, demokracja, prawa człowieka, tolerancja i solidarność, wydają się zagrożone. Niektóre państwa UE podają w wątpliwość pozytywne czynniki związane z napływem imigrantów z powodu tego, iż nie przestrzegają oni podstawowych praw obywateli Unii Europejskiej. Są to nie tylko kwestie związane z bezpieczeństwem. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie wyzwań stojących przed instytucjami unijnymi, które muszą podjąć odpowiednie kroki w celu przezwyciężenia kryzysu migracyjnego, i związanych z tym możliwych przyszłych scenariuszy rozwoju projektu europejskiego. ; The illegal immigration fl ows towards European Union are rapidly growing up over the past few years. The Member States' opinions and policies diff er a lot in the matter of acceptance or not the refuges and illegal immigrants. The basic European values: peace, democracy, human rights, tolerance and solidarity seem to be imperilled. Some Member States are questioning positive assets of the immigrants infl ow because of the fact that the newcomers abuse the fundamental rights of the EU citizens. There are not only the security threats. The paper will address the challenges between European institutions' actions to solve the immigration crisis and the possible future scenarios of the integration process.

The article offers an overview of the European and Polish refugee policy before the so called refugee crisis of 2015 and the reactions to what has been defined as a critical situation . Prior to 2015 refugee policy has been carried out in the sphere of public ignorance and has not been an issue of public debate. In Poland this promoted the technocratic management and implementation of the EU policy. Stepping of the issue out of the shadows and the ensuing interest of public opinion resulted in the construction of exile as a social problem that calls for urgent policy making efforts. The dominant framing of its subject matter for the emergent Polish refugee policy has been security, while humanitarian concerns has been backgrounded. Stepping out of the ignorance sphere facilitated active reform, yet it also made some policy subject matter features to fall into the sphere of ignorance. ; Narodowe Centrum Nauki

A point of departure for this study was an observation that, in political sciences, much more often the focus is on the phenomena happening in the political centres of European states than on those taking place in their regions. The foregoing, however, seems a serious impediment to further the knowledge on making political decisions and their practical implementation. When one follows closely the processes the countries of our continent go through, it is hard not to notice that the events unfolding in the regions more and more often, and to a much greater extent, impact the politics of both particular states and the structures of the unified Europe. Perfect exemplifications of the aforesaid assumption have been in the recent years Scotland and Catalonia. Therefore, the main aim of the present study is to indicate principle reasons that would offer a compelling justification to investigate social, political, and economic phenomena occurring at the level of region in Europe.