Search results

ÖZETBu yüksek lisans çalışmasının amacı Avrupa Birliği (AB) ve Amerika Birleşik Devletleri (ABD) 'nin küresel güvenlik politikalarının gelişimini ve bunun atlantik ötesi ilişkiler üzerindeki etkilerini terörizm bağlamında incelemektir. Bu çalışma AB ve ABD arasında klişeleşmiş bir sav olan uluslararası konulardan, terör hususundaki fikir ayrılıklarının analizini ve incelenmesini amaçlamaktadır. Bu iki aktörün terör konusundaki davranışları hakkında ortak bir anlayış sağlanması tasarlanmıştır. Terör, küresel güvenlik tehditlerinden biri olarak kabul edilmektedir. 11 Eylül (9/11) olayları uluslararası arenada, AB ve ABD gibi iki temel aktörün gözünde, bu tehdit algısını daha da görünür kılmıştır. Bu çalışma 11 Eylül'ün bir katalizör görevi görerek, AB'nin stratejik düşüncelerinin gelişmesinde ve tehditlerle mücadelede daha küresel bir role adapte olabilmesindeki önemini göstermektedir. 11 Eylül olayları AB'nin dış politika yapısındaki yeni mekanizmaların gelişimine ivme kazandırmakla beraber daha önceden eksik olan AB'nin stratejik vizyona sahip uluslararası aktörlük rolünü güçlendirmek için itici bir kuvvet yaratmıştır. AB'nin durumuna ek olarak bu çalışmada, 11 Eylül'ün Amerika'nın güvenlik algısı ve terör karşıtı politikalarındaki etkileri üzerinde de durulmuştur. Akademik çevrelerde, AB ve ABD'nin uluslararası tehditler karşısındaki tutumlarının farklılıklarının temelinde yatan farklı stratejik kültürleri ve farklı yöntem kullanmalarına dair bir varsayım üzerinde kuvvetli tartışmalar vardır. Bu çalışma, aktörlerin yasal belgeleri üzerinden, küresel güvenlik politikalarını terör bağlamında incelenmeye çalışmaktadır. Bu çabayla, her iki aktörün de güvenlik stratejileri dikkatle gözden geçirilmiştir. Belgelerin ve politikaların değerlendirilmesinden sonra, AB ve ABD arasında uluslararası sorunlar bağlamında kesin çizgilerle ayrılmış bir bölünme olmadığı ele alınmıştır. AB ve ABD'nin terör karşıtı politikalarında hem uyum hem de ayrılıklar bulunmaktadır. Bu uyum ve ayrılıkların ötesinde, küresel güvenlik tehditlerinin engellenmesi için terör karşıtı politikalar konusunda aktörlerin işbirliği ve uyumlu çalışmaları kaçınılmaz bir zorunluluktur. ABSTRACTThis study aims at analysing the evolution of the global security policies regarding terrorism in the European Union (EU) and the United States (US) and the impact of this on transatlantic relations. This study has the objective to analyse and check the stereotypical claim on the divergences of the European Union (EU) and the United States (US) towards the international issues in terms of terrorism. It is intended to provide an insight on these two actors' attitudes on the particular issue of terrorism. Terrorism is regarded as one of the global threats to security. September 11 (9/11) events made this threat perception more prominent in the eyes of the major actors like the EU and the US in the international arena. This study reveals the importance of 9/11 as a catalyst for the EU to develop strategic thinking and to adopt a more global role in dealing with the threats. 9/11 accelerated the development of new mechanisms in EU's foreign policy structure and an impulse has been created to strengthen the EU's role as an international actor with strategic vision, which was lacking before. In addition to the case of the EU, the effects of 9/11 in the US' security perception and counter-terrorism policy are underscored in this study. There is a vigorous debate in the academic world over the US and EU approaches towards international threats with a claim that they have different strategic cultures and that they use different instruments. This study tries to make an analysis of the security policies of the actors respectively with regard to terrorism through the examination of the official documents of the actors. The Security Strategies of both of the actors are also scrutinized with such endeavour. After the evaluation of the documents and the policies of the EU and the US, it is argued that there is not a clear cut division between the US and the EU approaches in dealing with the international problems. There are both convergences and divergences in the counter-terrorism policies of the EU and the US. Beyond these convergences and divergences, their cooperation and coordination on counter-terrorism policies is inevitable in order to prevent global threats to security.

ÖZETBireysel, ülkesel, bölgesel ve uluslararası güvenlik önemlidir. Güvenlik, tehdit algılamasına bağlıdır ve tehdit algılaması da değişmiştir. Günümüzde tehdidin kaynağı, zamanı ve yeri önceden bilinememektedir. Küresel dünyada tehditlerin bu özelliğinden, istikrarsızlığın ve çatışmaların olduğu bir bölge, uzaktaki ülkeyi de ilgilendirmektedir. Bu bölgelerin, kitle imha silahlarının artması, terörizm, etnik çatışmalar, uyuşturucu kaçakçılığı, insan kaçakçılığı ve yasal olmayan göç gibi günümüz tehditlerinin çoğalmasına zemin oluşturduğu belirtiliyor. Bu bölgelerin kontrolü, güvenlik sorunu olmaktan çıkartılması ve entegre bölge yapılmasının dünya güvenliğine katkıda bulunduğu belirtiliyor. Güney Kafkasya coğrafi olarak stratejik, çatışmaların ve önemli oranda enerji kaynakları bulunan bir bölgedir ve birbirleriyle bağlantılı güvenlik algılamaları ve kaygılarının olduğu devletler sistemi bir güvenlik kompleksini oluşturduğu için Güney Kafkasya bir güvenlik kompleksi olarak tanımlanmaktadır. Bu çalışmada NATO'nun Güney Kafkasya politikaları bu açıdan ele alınmıştır ve bu bölgenin güvenlik kompleksi özellikleri analiz edilmiştir. Öncelikle, güvenlik konusunda teorik altyapı sağlanmıştır. İkinci bölümde, NATO'nun kuruluşu ve değişim süreci ele alınmıştır. Güney Kafkasya bölgesinin coğrafi, tarihi, sosyo-ekonomik özellikleri ve de bölgesel ve bölge dışı güçlerin bölgeye ilgisi üçüncü bölümde analiz edilmiştir. Dördüncü bölümde NATO'nun Güney Kafkasya politikaları ele alınmıştır. Güney Kafkasya Avrupa güvenliği içinde değerlendirilmektedir ve Kafkasya ve Orta Asya'ya NATO'da coğrafi öncelik verilmektedir. Bu bölgedeki programların, NATO'nun uzun dönem stratejisi olan reformların teşvik edilmesi ve desteklenmesiyle Avrupa-Atlantik bölgesinde istikrarın artırılmasıyla tutarlı olduğu belirtilmektedir. ABSTRACTSecurity is important in individual, state, regional and international level. Security is determined by threat perception and threat perception has changed. Now, source, time and place of a threat cannot be known beforehand. In globalized world, a destabilized, conflicting area is also concern of a distant country because of the characteristics of new threats. These areas are considered as breeding grounds for contemporary threats, proliferation of weapons of mass destruction, terrorism, ethnic conflicts, drug trafficking, human trafficking, and illegal migration. Their control, desecuritization, and transformation into an integrated region are defined as contributing to world security. South Caucasus is geographically strategic, conflicting region with considerable energy resources and it is defined as a security complex with such characteristics, since the security complex is a set of states with interlinked security perceptions and concerns. In this study, NATO policies in South Caucasus are analyzed from this perspective and security complex characteristics of this region is analyzed. First, theoretical background on security is provided. Formation of NATO, transformation process is analyzed in second chapter. Then, geographical, historical and socio-political characteristics of South Caucasus region and involvement of regional and outer powers are analyzed in third chapter. In fourth chapter, NATO policies in South Caucasus are analyzed. South Caucasus is considered in the European security area, geographic priority is given to South Caucasus and Central Asia. NATO programs in these regions are defined as consistent with NATO's long-term strategy to enhance stability across Euro-Atlantic region by encouraging and supporting reform.

ÖZETTÜRKİYE'NİN AVRUPA BİRLİĞİ'NE KATILIM SÜRECİ BAĞLAMINDA TÜRKİYE'DE KÜRTÇE DİL HAKLARI: AVRUPA ULUS-DEVLET MODELİ VE AZINLIK HAKLARINA ELEŞTİREL BİR YAKLAŞIMDil haklarının kaydadeğer bir şekilde uluslararası gündemi meşgul etmeye başladığı Soğuk Savaş sonrası dönemden itibaren, uluslararası kuruluşlar ve Avrupa kuruluşları azınlıkların dil haklarının korunması üzerine önemli metinler yayınlamaktadır. Bu gelişme, 2000 yılından itibaren ivme kazanan Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne katılım süreci sebebiyle Kürtçe dil haklarının güncel bir soruna dönüştüğü Türkiye'deki mevcut eğilime de denk düşmektedir. Bu çalışma, Avrupa diasporasındaki ve Türkiye'deki Kürt entelektüellerinin görüşlerini dahil ederek, bu sürecin Türkiye'deki Kürtçe dil hakları sorunu üzerindeki etkilerini incelemiştir. Avrupa diasporasında ve Türkiye'de ileri gelen Kürt entelektüelleriyle yapılan görüşmeler, bu sürece yönelik olarak Kürt dilsel topluluğunun takındığı farklı tutumları ortaya çıkarmıştır. Bu sürecin incelenmesi, azınlıkların dil haklarının korunması üzerine uluslararası ve Avrupalı mekanizmaları da sınırlayan liberal ulus-devlet söylemine içkin çelişkiler üzerine bir analizi de ihtiva etmektedir. Bu inceleme, aynı zamanda, azınlıkların dil hakları üzerine uluslararası ve Avrupalı metinlerin, dilsel azınlık toplulukların beklentilerini neden karşılayamadığını da açıklamaktadır. Bu bağlamda, bu çalışmanın kuramsal iskeleti, dile özel bir atıfla, çoğunluk ve azınlık, birey ve topluluk, kamusal ve özel alanlar arasındaki ikili karşıtlıklar üzerine yapısökümcü bir analiz yardımıyla, dil haklarının sorunsallaştırılmasına hasredilmiştir. Böylece bu çalışma, Avrupa diasporasındaki ve Türkiye'deki Kürt entelektüellerinin Türkiye'deki Kürtçe dil hakları sorununa yönelik görüşlerini liberal ulus-devlet felsefesi ve azınlık hakları üzerine eleştirel bir analizle bağlantılandırarak, milliyetçi söyleme yönelik yakın dönem eleştirel yaklaşımlarla ilişki kurmaya çalışmıştır. ABSTRACTKURDISH LINGUISTIC RIGHTS IN TURKEY WITH REFERENCE TO TURKEY'S ACCESSION PROCESS TO THE EUROPEAN UNION: A CRITICAL APPROACH TO THE EUROPEAN MODEL OF NATION-STATE AND MINORITY RIGHTSInternational and European organisations have issued significant documents on the protection of the linguistic rights of minorities since the beginning of post-Cold War era, when the question of linguistic rights has started to remarkably occupy the international agenda. This development has been matched by a parallel trend in Turkey, where the Kurdish linguistic rights have become a topical issue since 2000 due to the acceleration of Turkey's accession process to the European Union. This study examines the implications of this process on the question of Kurdish linguistic rights in Turkey through the inclusion of the views of Kurdish intellectuals in European diaspora and Turkey. The interviews conducted with the prominent Kurdish intellectuals reveal the diversity of standpoints that the Kurdish linguistic community takes with regard to this process. The examination of this process also includes an analysis on the contradictions within the liberal nation-state discourse, which delimits the international and European mechanisms for the protection of the linguistic rights of minorities. This examination explains why the international and European documents on the linguistic rights of minorities cannot meet the expectations of the linguistic minority communities. In this sense, the theoretical backbone of this study is devoted to the problematisation of linguistic rights with the help of a deconstructivist analysis on the binary oppositions between the majority and the minority, between the individual and community, and between the public and private spheres with a special reference to language, which has been a significant constituent of the liberal nationalist discourse. Therefore, this study tries to become involved in contemporary critical approaches to the nationalist discourse through connecting the views of the Kurdish intellectuals in European diaspora and Turkey on the question of Kurdish linguistic rights in Turkey with a critical analysis on the liberal nation-state philosophy and minority rights.

ÖZETBu çalışma 1990'lar sonrası gündeme gelen Avrupa Birliği'nin Mülteci Politikasının uyumlaştırma sürecini ve İspanya ile Almanya'daki yasal pratikleri konu edinmiştir. Göç, dünya tarihinin temel fenomenlerinden biridir ve insan yaşamının normal süreçlerinden biridir. Sosyal gelişim göç unsuru olmadan düşünülemez. Göç, toplumları değiştirmiş ve süreçlerin karakterlerini değiştirmiştir. 1990'lara kadar "soft" güvenlik politikası unsuru olan göç, özellikle Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa'daki sosyalist rejimlerin çözülmesinden sonra Batı Avrupa devletleri için önemli bir "hard" güvenlik politikası unsuru haline dönüşmüştür. Doğu Avrupa ve Afrika ülkeleri kaynaklı göç dalgaları nedeniyle bir çok Avrupa Birliği ülkesinde mülteci politikası sertleşen yönde bir seyir izlemeye başlamıştır. Avrupa Birliği düzeyinde imzalanan Schengen ve Dublin anlaşmaları bu değişimin bir sonucunu yansıtmaktadır. 1990'lardan beri bir güvenlik sorunu haline dönüşmeye başlamış olan göç, artık insani bir mesele olarak algılanmaktan uzaklaşmıştır. Bu yeni güvenlik anlayışına göre göçmenler artık sadece yabancı olarak algılanmamakta, düzeni bozan sorunlu insanlar olarak görülmektedir, ama göçmen toplum düzenini tehdit eden bir tehlikeden daha ileri düzeyde bir tehdit olarak görülmeye başlanmıştır. Yasadışı göçe karşı çıkarıldığı ileri sürülen yeni yasalar ve uygulamaya konan yeni düzenlemeler, biyometrik kimlik dokümanları, parmak izi içeren pasaportlar (Almanya örneğinde), kamusal mekandaki gözetleme aygıtları ve ulusal hükümetler yerine Brüksel'e bağlı olan Avrupa Polis Gücü, insan hakları örgütleri ve sendikal organizasyonlar tarafından Avrupalı toplumların güvenlikleştirilme sürecinin bir parçası olarak değerlendirilmektedir. ABSTRACTThis study examines the europeanization process of the European Union' asylum process after 1990s and the legal practices in Kingdom of Spain and Germany. Migration is an elemental phenomenon in the world history and a normal part of human-beings lives. The social progresses are conceivably without migration. Migration has characterized the epochs and changed the societies. Until 1990's was the migration a soft-politics issue, but especially after the collapse of Soviet Union and East European socialist regimes, the migration became an important hard-politics issue for West European countries. Due to the migration waves from East Europe and African countries, it came in several European Union states to a restrictive course change in the asylum politics. The agreements of Schengen and Dublin on the level of the European Union were a result of this course change. Since 1990s is the migration not a humanitarian issue anymore, it is a security issue. According to this new security understanding of the migration are immigrants not only foreigners anymore. They are strange people, who disturb the order, but the immigrant is not only a danger for the order in the society. The new laws and new regulations against the "illegal migration", biometric identity documents, new passports with fingerprint (in case of Germany), observation systems in public places and European police force, which is responsible to Brussels instead of the national governments, which are responsible to their citizens are seen by civil rights and labor organizations as a process of "securitization" of European societies.

ÖZETSURİYE'NİN BÖLGESEL GÜÇ OLMA ARAYIŞINDA LÜBNAN POLİTİKASI, 1970-2005 Suriye'nin Lübnan politikası, bölgesel güç olmaya yönelmiş Suriye dış politikasının önemli bir unsurunu oluşturmaktadır. Tezin amacı, Hafız Esad'ın iktidara geldiği 1970'ten 2005'e kadar, bu politikanın özelliklerinin nasıl değiştiğini, Suriye'nin genel politikalarından ve bölgesel ortamdan nasıl etkilendiğini ve bunları nasıl etkilediğini değerlendirmektir. İsrail'in 1982 Lübnan işgali gibi bazı engellere rağmen bu süre zarfında Suriye Lübnan üzerinde etkili bir kontrol kurabilmiştir; ancak bu, 2005'te Suriye birliklerinin Lübnan'dan çekilmesiyle büyük ölçüde sınırlandırılmıştır. Bu çalışmada Suriye'nin Lübnan'da önemli çıkarları olduğuna, bu çıkarları korumak ve geliştirmek için Suriye rejiminin Lübnan'a aktif bir ilgi gösterdiğine, ve bu ülke üzerinde nüfuz ve kontrol sağlamaya çalıştığına işaret edilmektedir. Suriye'nin Lübnan politikası bölgesel planda Suriye'nin konumunun gelişmesine katkıda bulunduğu ve bundan etkilendiği gibi, aynı zamanda hem Suriye politikalarının gerilemesinin bir belirtisi hem de bunu tetikleyen bir faktör olabilmiştir. Bu açıdan, Lübnan politikası Suriye için hem fırsatlar hem de riskler sunmuştur. ABSTRACT Syria's Lebanese policy constitutes a major component of Syrian foreign policy oriented towards regional predominance. The objective of the thesis is to evaluate how the character of this policy changed, how it affected and was affected in its turn by the general Syrian policies and regional setting, from Hafiz Asad's rise to power in 1970 to 2005. Despite some setbacks like the 1982 Israeli invasion of Lebanon during this period, Syria managed to establish an effective control over Lebanon; however this was greatly reduced with the withdrawal of Syrian troops in Lebanon in 2005. It is pointed out in this study that Syria has essential interests in Lebanon, and in order to secure and promote these interests, Syrian regime has demonstrated active involvement in the country and has attempted to achieve a position of influence and control over its affairs. Syria's Lebanese policy both contributed to and was affected by the improvement of the Syrian position in the regional plan; in the same way, it could be both a contributing factor to and a symptom of the decline of Syrian policies. In this context, its policy in Lebanon presented Syria both opportunities and challenges.

ÖZETAB ve kurumlarının ırksal ayrımcılık alanında geliştirdiği politikaların, maddi etkenler kadar özellikle İkinci Dünya Savaşı sonrasında geliştirilen fikir, norm ve kuralların da etkisinde olduğu fakat AB'nin yetkilerini kullanmasının sınırlı olduğu iddia edilmektedir.ABSTRACTIt is argued that the ideas, norms and rules developed especially after the Second World War, as well as the material factors, have influenced the EU and its institutions to develop policies in the area of racial discrimination however, the use of the competences are limited.

ÖZETAvrupa Topluluğu'nun sosyal yönü, Avrupa entegrasyon sürecinin başlangıcından beri vardır. Ancak, Avrupa Topluluğu'nun temel amacı, Topluluk üyeleri arasında etkin bir ortak pazar oluşturarak ekonomik bütünleşmeyi sağlamak olduğundan sosyal politikanın genel Topluluk politikaları içindeki rolü küçüktü. Üye ülkeler arasında Topluluk'un sosyal alandaki rolü konusunda hiçbir zaman bir konsensüs oluşmadı. Ancak, zaman içinde, Topluluk üyeleri ekonomik bütünleşmesinin başarısı için etkin sosyal politikaların gerekliliğini kavradılar. Dolayısıyla, Toplululuk'un sosyal yönüne dikkat çekildi ve 1980'lerin sonlarında bu yönde adımlar atılmaya başlandı. Topluluk seviyesinde etkin bir sosyal politika 1980'lerin sonunda siyasi destek kazandı ve Avrupa entegrasyon süreci boyunca, birbiri ardına gelen Antlaşma revizyonlarıyla devam etti. AB sosyal politikasının bu tarihsel gelişme sürecine paralel olarak, Tek Avrupa Senedi (TAS) ile başlayarak, sosyal politikanın yasal ve yönetişim yönlerinde bir dönüşüm gerçekleşmiştir. AB'de sosyal politika alanı hala üye devletlerin yetkisinde olmasına rağmen, özellikle 1990'lardan itibaren, AB sosyal politikasının yönetişiminde hiyerarşik yapıdan hiyerarşik olmayan yapıya doğru bir gelişim olmuştur. Bu yönetişim yaklaşımında, AB'de değişik katmanlardan çok sayıda aktör, sosyal politika yapım sürecine dahil edilmiştir. AB sosyal politikasının geçirdiği bu gelişim süreci, Avrupa sosyal ortaklarının sosyal politika yapım sürecine katılmalarıyla sosyal diyaloğun yolunu açmıştır. Bu açıdan, Avrupa sosyal diyaloğu, 1985'te o günkü Komisyon Başkanı Delors'un başlattığı 'Val Duchesse' görüşmelerinden bu yana AB'nin gündeminde yer almaktadır. Avrupa sosyal diyaloğunun Maastricht ve Amsterdam Antlaşmaları'yla kurumsallaşmasıyla sosyal diyaloğun etkisi, bağlayıcı olmayan ortak görüşlerden, Komisyon tarafından denetlenen ve Konsey kararıyla uygulanan çerçeve anlaşmalara kadar ulaştı. Avrupa sosyal diyaloğunun bu aşamalı gelişiminde, sürecin temel aktörlerinden olan sosyal ortakların rolü ön plana çıkmıştır, çünkü bunların Avrupa seviyesinde temsili, sosyal diyaloğun Avrupa seviyesinde kurumsallaşması açısından önemlidir. Böylece, Maasricht Antlaşması'ndan beri, bir tarafta işçi sendikaları diğer tarafta işveren örgütlerini Avrupa seviyesinde temsil eden Avrupa sosyal ortakları, sosyal politika yapım sürecinde kurumsal bir role sahip olmuşlar, ve işgücü piyasası ile ilgili konularda yasal olarak bağlayıcı anlaşmaları görüşebilir duruma gelmişlerdir. Bu doğrultuda, sosyal ortakların gücü, sosyal ortaklara Laeken Avrupa Konseyi ile 'otonom çerçeve anlaşmalar' hazırlama ve uygulama yetkisinin verilmesi ile daha bağımsız bir rol verilerek arttırılmıştır.Bu bağlam içinde, çalışma Avrupa sosyal diyaloğunun ve sosyal ortakların rolünün AB sosyal politika yapım sürecindeki etkisini yönetişim yaklaşımı bağlamında araştırmaktadır. Avrupa sosyal diyaloğunun bağlayıcılığı olan çıktıları ve kapsamı kısıtlı olduğu görülmektedir. AB kurumsal yapısının sosyal diyalog üzerindeki etkisi de kısıtlıdır. Avrupa sosyal ortakların temsil yapılarında da eksiklikler mevcuttur. Ancak, bütün bunlara rağmen, Avrupa sosyal diyaloğu, AB sosyal politikasının meşruluğuna katkısı açısından AB sosyal politkasının önemli bir parçasıdır. Bu açıdan, Avrupa sosyal diyaloğu, sadece temelinde uzlaşma, konsensüs, işbirliği olan Avrupa sosyal modelinin önemli parçalarından biri olarak değil, aynı zamanda genel çerçevede Avrupa yönetişimin ve AB'deki demokratikleşmenin önemli bir mekanizması olarak karşımıza çıkmaktadır. ABSTRACTThe social dimension of the Community exists since the inception of the European integration process. However, as the primary rationale of the Community was economic integration among the member states in order to create an effective internal market within the Community in the initial phases, the role of social policy in overall Community policy was minor. There has never been consensus among the member states as to the role of the Community in the social field. However, in time, the member states of the Community perceived the necessity of effective social polices for the accomplishment of economic integration. Thus, increased attention was paid to the social dimension of the Community, with a clear commitment to its development from the late 1980s. This idea for an active social policy, which began to gain political support in the late 1980s, continued its progress with the successive Treaty revisions throughout the European integration process. In parallel to this progressive historical development of European Union (EU) social policy, there has been a transformation in the legal and governance aspects of social policy, starting with the Single European Act (SEA). Although the social policy field is still within the domain of the member states, especially in the 1990s, there has been a transformation in the governance of EU social policy from a hierarchical mode of governance to a non-hierarchical mode of governance, producing soft law rather than the regulatory mode of hard law. According to the governance approach, multiple actors at multiple levels of the EU are involved in the social policy-making process with deliberation and problem-solving efforts. This development of EU social policy paves the way towards the European social dialogue through the active involvement of the European social partners in the social policy-making procedure. In that regard, the European social dialogue has been on the EU's agenda since 1985, when it was initiated with the 'Val Duchesse' talks under the presidency of Delors. With the institutionalization of the European social dialogue process through the Maastricht and Amsterdam Treaties, the influence of the European social dialogue has increased from merely issuing non-binding joint opinions to the point where it now makes framework agreements implemented by Council decision and monitored by the Commission. In this incremental development of the European social dialogue, the role of the social partners as the core actors of the process has come to the fore, since their representation at European level is important for the institutionalization of the social dialogue at European level. Thus, since the Maastricht Treaty, the European social partners, which represent trade union and employer organizations, has enjoyed an institutional role in the policy-making process and can negotiate legally binding agreements on labour market issues. Moreover, the power of the social partners has been enhanced with the Laeken European Council, when they were granted greater independence in the preparation and implementation of 'autonomous agreements'. In this context, the study explores the extent of the influence of the European social dialogue and the role of the social partners in EU social policy-making procedure with reference to governance in the EU. It is notable that, despite the limited outcomes of the European social dialogue process regarding binding legislation, the limited scope of the European social dialogue, the limited influence of the EU institutional framework on the social dialogue, and the deficiencies in the representative structures of the social partners, the European social dialogue is a significant part of EU social policy in terms of its contribution to its legitimacy. In that regard, the European social dialogue has emerged not only as one of the vital parts of the European social model, which comprises the concepts of compromise, consensus, and cooperation, but also as an important mechanism in the general framework of European governance and democratization of the EU. Key Words:EU social policy, EU/ European social policy governance, European social dialogue, European social partners

ÖZETBu tez, AB İsrail'in yerleşiminci siyasetine karşı sözel yanıtlarının ötesine geçtmesi sebebiyle, AB'nin İsrail'e karşı olan politikasında yeni kaymanın olduğunu araştırmayı hedeflemektedir. AB - İsrail ilişkilerinin modelini analiz ederek, ikili ilişkilerin 2009 - 2016 yılları arasındaki gerilmesini inceleyerek, AB'nin 2015'te İsrailli yerleşmelerin mallarını etiketleme kararı Tel Aviv'deki sağcı politikalara şiddetli bir ret mesajı göndermek için alınan siyasi bir karar olarak değerlendirilebilir.Bu tez, AB'nın dış politikanın araçlarının teoresine dayanarak, ve onun işgal edilmiş veya tartışmalı/kavgalı bölgelerin malları ile alaklı ticari anlaşmalarını analiz ederek, yerleşmelerin mallarını ayırmanın AB'nin Orta Doğu'daki rolünü kurtarmayı hedefleyerek AB'nin çıkarlarını koruduğunu ve güvenlik önceliklerine hizmet ettiğini teyit etmektedir. Bu tez Avrupalı seçkinlerin AB'nin dış politikasındaki karar verme süreçlerindeki rolünü inceleyerek, etiketleme kararının AB'nin ve İsrail'in Orta Doğu'daki çıkarlarının çeliştiğini iddia etmekte. Bu kanaat anlamlı Avrupalı seçkinler arasında büyüyüp İsrail ile çelişen çıkarlar ile ele almanın şeklinde, şiddetli eleştiriden (söylem) dış politika araçlarını aktifleştirmeye (eylem) doğru, bir değişmeyi zorlamıştır.ABSTRACTThis thesis endeavours to elaborate that there is a new shift in European foreign policy towards Israel, when the EU decided to go beyond rhetoric against Israeli settlement policy to take action. By analysing the pattern of EU-Israel relations, and studying the regression of the two sides' relations between 2009-2016, the EU decision to label Israeli settlement products in 2015 could be evaluated as a political position aimed to send a serious refusal message to the right-wing policies in Tel Aviv.Relying on theorising on European foreign policy instruments, and analysing European trade treatments of products originated in other occupied or disputed territories, the study affirms that distinguishing settlement goods were of European interest in order to rescue its role in the Middle East, and its security priorities. By studying the role of European elites in driving the decision making process in EFP, the study claims that the labelling decision reflects the deep divergence between European and Israeli interests in the Middle East. This convention has been raised among considerable sectors of European elites in a way pushed forward to create a shift in the way they deal with interests that clash with Israel, from hard criticism (rhetoric) to activating FP tools (action).

ÖZET1980 yılında, 12 Eylül askeri müdahalesi sadece Türkiye'deki sosyal ve siyasi yapıyıdegil, medyayı da etkilemistir. Özellikle Turgut Özal hükümetleri tarafındanuygulamaya konan neo-liberal politikalar yeni ekonomik ve sosyal yapıyı etkilemistir.Ayrıca, 1980'li yılların baslarından itibaren baslayan neo-liberal sosyal ve ekonomikdegisimler nedeniyle, Türk medyası, özellikle de basın, sosyal sorumluluk prensibindengiderek uzaklasmaya baslamıstır. Bu dönemde Türk medyasında, köse yazarlarıarasındaki entelektüel polemikler, arastırmacı gazetecilik ve fikir gazeteciligi, magazingazeteciligi ile yer degistirmistir. Dahası, medyanın sahiplik yapısındaki degisimolgusu, Türkiye'deki neo-liberal dönüsümün sonuçlarından biridir. 1950'li yıllardanitibaren birçok Türk isadamının pekçok gazete satın almıs olmasına karsın, 1980'lerinsonu ve 1990'ların baslarından itibaren sermayenin genis ölçüde medya sektörünegirmesinden bahsetmek mümkündür. Bu noktada, Basbakan Turgut Özal'ın isadamıAsil Nadir'i, Günaydın ve Günes gibi gazeteleri satın alması konusundacesaretlendirdigini söylemek gereklidir. Medyadaki diger bir önemli gelisme de basınisletmelerinin, 1990'lı yıllarda medya holdinglerine dönüsmesidir. Türk isadamlarınıngazete, dergi satın alıp özel televizyon kanalları kurmaları, yogun tekellesmeegilimlerine neden olmustur. Bu durum medya ve siyaset arasındaki iliskiyi etkilemistir.Ardından, medya isletmeleri artık özel sirketler gibi yönetilmeye baslamıstır. Vehükümete yönelik olarak, televizyon kanallarının yayın politikaları ile gazetelerinyayımcılık politikalarında medya patronlarının hükümetten ekonomik çıkar saglamalarıönemli ve belirleyici bir unsur olmustur. ABSTRACTIn 1980, the 12 September military intervention not only affected social and politicalstructure, but also madia and its structure in Turkey. Especially the neo-liberal policieswhich were put in practice by Turgut Özal's governments influenced new economic andsocial structure. Besides, because of the neo-liberal social and economic policiesbeginning from the early 1980s, Turkish media, especially the press, drew from itssocial responsibility concept. In this era, intellectual polemics between the columnists,investigative and opinion journalism were replaced by the magazine coverage in themedia. Furthermore, the phenomenon of the changes in the media ownership was alsoone of the results of the neo-liberal transformation in Turkey. Although some Turkishbusinessmen purchased several newspapers since the 1950s, it can be argued that asfrom the late 1980s and early 1990s, the business capital widely penetrated into themedia. Here, it is important to underline that Turgut Özal, the Prime Minister,encouraged Asil Nadir to purchase various newspapers such as Günaydın and Günes.Another important development in the media was that the media managements turnedinto the media holdings during the 1990s. That Turkish businessmen purchasednewspapers, magazines, even founded television channels caused a huge monopolistictrends. This circumstance influenced the relations betwen media and the politics. Thenmedia corporations were now started to be managed as the business companies. And, inthe broadcasting policies of the television channels or publishing policies of thenewspapers towards the government, media bosses' attempt of gaining economicbenefit from the government became a determinant element.

Olumsallık, bir şeyin böyle olmak zorunda olmadığını ya da başka türlü olabileceğini ifade eder. Bir şeyin olumsal olması sadece zorunlu olmaması demek değil, aynı zamanda öngörülmüş amaçlarının gerçekleşmeme ya da öngörülmemiş sonuçlarının doğma olasılığı taşıdığı anlamına gelir. Bu özellikleriyle olumsallık, Hannah Arendt'in de vurguladığı, eylemin doğasına bağlı iki kısıtla maluldür: İlki eylemin geri döndürülemezliği, ikincisi ise belirsizlikler içinde meydana gelen eylemin öngörülemezliği. Feminizm, eylemin olumsallığını ehlileştirmeye yönelik erkek egemen siyaset biçimine karşı olumsallığa dayalı bir siyasal kuram ve pratik sunmaktadır. Öncelikle feminizm, temel savı itibariyle olumsaldır; kültürel olarak farklı biçimler alsa ve yüzyıllar içinde değişen farklı üretim ilişkileriyle eklemlense de ataerki, doğal ve zorunlu değildir. İkinci olarak feminizm, eylem biçimi açısından olumsaldır; gündelik hayatta ataerkiye karşı verilen her mücadele, büyük yapıların dönüştürülmesinde bir etki yaratır. Olumsallığa dayalı bir kuram ve hareket olarak feminizm, siyasete, feminist mücadelenin ötesinde daha doğrudan bir ilişkiyle bağlıdır. Feminist mücadele sadece ataerkiye karşı verilen bir mücadele değil, siyasal eylemin anlamına dair çağdaş bir deneyim kaynağıdır. Feminist kuram, sadece toplumlara kök salmış erkek egemenliğini değil, ortak yaşamın ortaklaşa düzenlenmesi anlamında genel olarak siyaseti de kuramlaştıracak araçlar sunar. Dolayısıyla feminizm bir yandan siyaset kuramından beslenirken, diğer yandan oluşturduğu deneyim mirasıyla siyaset kuramının ufkunun belirlenmesinde rol oynayan bir kaynaktır. Bu çalışmada, Arendt'in işaret ettiği tarzda olumsallığa dayalı bir siyasal eylemin pusulası olabilecek ilkeleri feminizmden doğru düşünmenin olanakları ve bunun geniş anlamda siyasal eyleme katkıları ele alınacaktır.