Search results

De Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) werd opgericht in 1919 vanuit de gedachte dat sociale rechtvaardigheid een voorwaarde is voor duurzame vrede. Op 7 februari 2019 werd in Leiden de honderdste verjaardag van de ILO gevierd. In deze bundel zijn bijdragen opgenomen over het thema van het eeuwfeest, de toekomst van werk en de toekomst van de ILO. Met een toenemend aantal flexwerkers aan de "onderkant" van de arbeidsmarkt, voortschrijdende globalisering en het ontstaan van nieuwe vormen van werk - platformarbeid, zelfstandigen zonder personeel (zzp-ers) - staat de toekomst van werk in het middelpunt van de belangstelling. Waar gaat het heen, en belangrijker: waar moet het heen? De ILO heeft zich als internationale organisatie bewezen. Vrijwel alle landen van de wereld zijn lid, een behoorlijk aantal van de Conventies is geratificeerd. Een van de uitdagingen voor de komende eeuw vormt de verhouding van de ILO met multinationale ondernemingen, die in grensoverschrijdende productieketens ("global supply chains") de dienst uitmaken. Dat geldt, mede tegen die achtergrond, ook voor het toezichtmechanisme van de ILO. Is de tijd rijp voor een "global social label" of de oprichting van een internationale arbeidsinspectie?

In 2016 vierde de Dienst Onderzoekscoördinatie van de Leuvense universiteit zijn dertigste verjaardag. De geschiedenis van deze door de gereputeerde geneticus Herman Vanden Berghe opgerichte dienst, die de voorbije decennia een sterke expansie beleefde, fungeert in dit boek als kapstok voor een ruimer verhaal over het onderzoeksbeleid aan de Leuvense universiteit. Daarbij gaat het onder meer over het streven naar excellentie, over de stimulansen voor interdisciplinair onderzoek en internationalisering, over de opkomst van de bibliometrie, over de uitbouw van een open access-beleid, over de groeiende aandacht voor wetenschappelijke integriteit, over verdeelsleutels en supercomputers, rankings en publicatiedruk, peer review en tenure track. Dit alles wordt besproken tegen de achtergrond van het Vlaamse, Belgische en Europese wetenschapsbeleid en met oog voor de internationale ontwikkelingen op het vlak van onderzoek en onderzoeksmanagement

Het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) is een van de meest vooraanstaande onderzoeksinstituten ter wereld op het terrein van de sociale geschiedenis, zowel in het wetenschappelijk onderzoek als in het verzamelen en beheren van een unieke internationale collectie archieven. Dit boek onderzoekt de geschiedenis van het Instituut van 1935 tot 1989. Centraal staat de ontwikkeling van het Instituut in de richting van een steeds sterkere professionalisering. Een ontwikkeling in wisselwerking met een driehoek van externe invloeden: de politieke en maatschappelijke context; de ontwikkeling van sociale geschiedenis als academische discipline; en het institutionele en bestuurlijke kader. Het is het verhaal van betrokken historici en activisten, die het erfgoed van en uit de arbeidersbeweging en andere emancipatiebewegingen wilden veiligstellen en voor onderzoek beschikbaar maken. Het boek neemt de lezer mee naar spectaculaire reddingsacties van archieven en bibliotheken die bedreigd waren door de opkomst van Hitler, de ineenstorting van het IISG tijdens de bezetting, en de wonderbaarlijke terugkeer van de meeste collecties na de oorlog. Tijdens de wederopbouw volgde een zoektocht naar een plaats in de academische infrastructuur. Intern raakte het Instituut ontregeld tijdens de roerige jaren zestig en zeventig. In de jaren tachtig vond het IISG de weg naar verdere professionalisering zonder zijn oorspronkelijke bestaansrecht en drijfveren uit het oog te verliezen.

Kurt Baschwitz is één van de grote pioniers van de psychosociale wetenschap. Hij stichtte de eerste naoorlogse van de journalistenopleiding, legde de basis voor 'communicatiewetenschap & mediastudies' aan de Universiteit van Amsterdam, en was medeoprichter van de roemruchte '7e' faculteit voor Politieke en Sociale Wetenschappen aan de universiteit van Amsterdam. In het begin van de 20e eeuw werkte hij als journalist in Hamburg en vanaf 1916 vanuit het neutrale Rotterdam. Na WO I werd hij hoofdredacteur van een gezaghebbende weekblad in Duitsland. Na de machtsovername door Hitler vluchtte hij naar Amsterdam. Hij werd medewerker van het nieuwe Internationale Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en 'privaatdocent' aan de universiteit. In de oorlog werd hij bij een razzia opgepakt, gedeporteerd naar Westerbork, maar kwam weer vrij. Na de oorlog werd hij de eerste hoogleraar Perswetenschap. Hij is de auteur van boeken over fascinerende onderwerpen als 'e massa' en de 4P's: Pers, Propaganda, Politiek en 'Persecuties' (vervolgingen), die stuk voor stuk geïnspireerd waren door zijn eigen dramatische ervaringen. Maar de 'aartsvader' dreigt ten onrechte te worden vergeten. Jaap van Ginneken vult deze leemte met de plaatsing van de unieke betekenis van het wetenschappelijk werk van Baschwitz in de geschiedschrijving van de sociale wetenschappen ingebed in een boeiend beschreven historische context