Search results

W artykule zaprezentowano analizę problemu dotyczącego integracji z Unią Europejską przez pryzmat uwarunkowań historycznych, które mają istotny wpływ na włączenie Polski do obszaru centrum Europy. Założono, że jest to wynikiem podziału ekonomicznego na Europę Zachodnią (kapitalistyczną) i Wschodnią (rolniczą) w XVI wieku. To implikowało odmienność kulturową tych obszarów istniejącą do czasów obecnych w układzie centro-peryferyjnym. Podział ten wygenerowały, stosunki feudalne do II połowy XIX wieku na Wschodzie i kapitalistyczne na Zachodzie. Brak nowoczesnego państwa z jego strukturami administracyjnymi, silnej władzy i armii, mieszczaństwa (burżuazji) oraz nowych prądów religijnych (protestantyzmu) złożyły się na swoistego rodzaju rozwój anomii i dystopii w Polsce. Drugim wątkiem analizy naukowej było zagadnienie zaniechania integracji z Unią Europejską po 2015 roku. W wyniku tego zaistniała możliwość znalezienia się Polski poza centrum cywilizacyjnym Europy Zachodniej. Wizja Polski, jako peryferia Europy jest swoistą anomią i dystopią dla społeczeństwa i państwa.

Artykuł prezentuje problem integracji Polskiej z Unią Europejską przez pryzmat dychotomii przełomu lat 2015–2016. Pierwszą kwestią, którą w nim poruszono to dążenie Polski do połączenia się z systemem euroatlantyckim po odzyskaniu suwerenności politycznej w roku 1989. Wydawać by się mogło, że uzyskano w tej kwestii wielki sukces, który miał być wyznacznikiem polskiej polityki zagranicznej na XXI wiek. Było to przyjęcie naszego kraju do NATO 12 marca 1999 roku, a następnie akcesja do Unii Europejskiej w 2004 roku po kilkunastu latach starań i przygotowań. Okres taki trwał 11 lat do momentu przejęcia władzy przez PiS w wyborach październikowych 2015 roku.

Istnienie w Europie ruchów separatystycznych i dezintegracyjnych, punktów zapalnych oraz konfliktów zbrojnych przekonuje, że nasz kontynent nie jest miejscem spokojnym ani bezpiecznym. Nawet, jeżeli uważamy go za najbezpieczniejszy na naszym globie. Po 1989 roku zapanowała w Europie demokracja, w latach 1999–2013 do zachodnich struktur obronnych (NATO) i gospodarczych (UE) włączono kraje Europy Środkowo-Wschodniej, wiązano z tym wielkie nadzieje na przyszłość. W drugiej dekadzie XXI wieku w Europie pojawiły się zupełnie inne tendencje. W prawie wszystkich krajach europejskich nasiliły się ruchy separatystyczne i populistyczne. W artykule postawiono następujące pytania badawcze:1. Jakie jest źródło ruchów separatystyczno-populistycznych?2. Co leży u podstaw odrodzenia nacjonalizmu w państwach europejskich?3. Dlaczego polityka autonomii regionów nie skutkuje?4. Co może być skutkiem rozbicia etnicznego kolejnych państw w Europie? Posłużono się metodą komparatystyczną oraz analizą systemową. Rozpoznając badany problem, autor doszedł do następujących wniosków:1. W Europie występują problemy, które prowadziły i mogą doprowadzić do wojen.2. Żadne państwo nie może się czuć bezpieczne, nawet, jeśli samo jest stabilne i demokratyczne.3. Ekstremistyczne ugrupowania i ruchy polityczne mogą zdestabilizować kontynent.4. Jednym antidotum w uspakajaniu konfliktów oraz eliminowania sytuacji separatystycznych jest ugruntowana i stabilna demokracja.5. Polityka europejska (UE) powinna w tej kwestii być jednoznaczna i stabilna.

Istnienie w Europie ruchów separatystycznych i dezintegracyjnych, punktów zapalnych oraz konfliktów zbrojnych przekonuje, że nasz kontynent nie jest miejscem spokojnym ani bezpiecznym. Nawet, jeżeli uważamy go za najbezpieczniejszy na naszym globie. Po 1989 roku zapanowała w Europie demokracja, w latach 1999–2013 do zachodnich struktur obronnych (NATO) i gospodarczych (UE) włączono kraje Europy Środkowo-Wschodniej, wiązano z tym wielkie nadzieje na przyszłość. W drugiej dekadzie XXI wieku w Europie pojawiły się zupełnie inne tendencje. W prawie wszystkich krajach europejskich nasiliły się ruchy separatystyczne i populistyczne. W artykule postawiono następujące pytania badawcze:1. Jakie jest źródło ruchów separatystyczno-populistycznych?2. Co leży u podstaw odrodzenia nacjonalizmu w państwach europejskich?3. Dlaczego polityka autonomii regionów nie skutkuje?4. Co może być skutkiem rozbicia etnicznego kolejnych państw w Europie? Posłużono się metodą komparatystyczną oraz analizą systemową. Rozpoznając badany problem, autor doszedł do następujących wniosków:1. W Europie występują problemy, które prowadziły i mogą doprowadzić do wojen.2. Żadne państwo nie może się czuć bezpieczne, nawet, jeśli samo jest stabilne i demokratyczne.3. Ekstremistyczne ugrupowania i ruchy polityczne mogą zdestabilizować kontynent.4. Jednym antidotum w uspakajaniu konfliktów oraz eliminowania sytuacji separatystycznych jest ugruntowana i stabilna demokracja.5. Polityka europejska (UE) powinna w tej kwestii być jednoznaczna i stabilna. ; The existence of separatist and disintegrating movements in Europe, hot spots and armed conflicts, argues that our continent is neither peaceful nor safe place. Even if we consider it the safest place on our planet. After 1989, democracy prevailed in Europe, in 1999–2013 the Central and Eastern European countries were included into the Western defence (NATO) and economic (EU) structures, with great hopes for the future. In the second decade of the twenty-first century completely different tendencies appeared in Europe. Separatist and populist movements intensified their activity in almost all European countries (Rostowska 2018). The article raises the following research questions:1. What is the source of separatist-populist movements?2. What is the basis of the revival of nationalism in European countries?3. Why is the policy of autonomous autonomy not working?4. What can be the result of the ethnic disintegration of other countries in Europe? The article uses the comparative method and system analysis. Analyzing the problem, the author came to the following conclusions:1. There are problems in Europe that have led and may lead to wars.2. No state can feel safe even if it is stable and democratic.3. Extremist political parties and movements may destabilize the continent.4. The only antidote in calming conflicts and eliminating separatist situations is a well-established and stable democracy.5. European policy (EU) should be unambiguous and stable in this matter.

Artykuł prezentuje problem integracji Polskiej z Unią Europejską przez pryzmat dychotomii przełomu lat 2015–2016. Pierwszą kwestią, którą w nim poruszono to dążenie Polski do połączenia się z systemem euroatlantyckim po odzyskaniu suwerenności politycznej w roku 1989. Wydawać by się mogło, że uzyskano w tej kwestii wielki sukces, który miał być wyznacznikiem polskiej polityki zagranicznej na XXI wiek. Było to przyjęcie naszego kraju do NATO 12 marca 1999 roku, a następnie akcesja do Unii Europejskiej w 2004 roku po kilkunastu latach starań i przygotowań. Okres taki trwał 11 lat do momentu przejęcia władzy przez PiS w wyborach październikowych 2015 roku. ; The article presents the issue of Poland's integration with the European Union through the prism of the dichotomy encountered at the turn of 2015–2016. The first point it raises is Poland's desire to join the Euro-Atlantic system after regaining its political sovereignty in 1989. It would seem that great success was achieved in this matter, which was to determine Poland's foreign policy for the 21st century. Poland was accepted into NATO on March 12, 1999, and joined the European Union in 2004 after several years of effort and preparations. This attitude prevailed for 11 years until the PiS political party took power in the October 2015 elections.

Istnienie w Europie ruchów separatystycznych i dezintegracyjnych, punktów zapalnych oraz konfliktów zbrojnych przekonuje, że nasz kontynent nie jest miejscem spokojnym ani bezpiecznym. Nawet, jeżeli uważamy go za najbezpieczniejszy na naszym globie. Po 1989 roku zapanowała w Europie demokracja, w latach 1999-2013 do zachodnich struktur obronnych (NATO) i gospodarczych (UE) włączono kraje Europy Środkowo-Wschodniej, wiązano z tym wielkie nadzieje na przyszłość. W drugiej dekadzie XXI wieku w Europie pojawiły się zupełnie inne tendencje. W prawie wszystkich krajach europejskich nasiliły się ruchy separatystyczne i populistyczne. W artykule postawiono następujące pytania badawcze: 1. Jakie jest źródło ruchów separatystyczno-populistycznych? 2. Co leży u podstaw odrodzenia nacjonalizmu w państwach europejskich? 3. Dlaczego polityka autonomii regionów nie skutkuje? 4. Co może być skutkiem rozbicia etnicznego kolejnych państw w Europie? Posłużono się metodą komparatystyczną oraz analizą systemową. Rozpoznając badany problem, autor doszedł do następujących wniosków: 1. W Europie występują problemy, które prowadziły i mogą doprowadzić do wojen. 2. Żadne państwo nie może się czuć bezpieczne, nawet, jeśli samo jest stabilne i demokratyczne. 3. Ekstremistyczne ugrupowania i ruchy polityczne mogą zdestabilizować kontynent. 4. Jednym antidotum w uspakajaniu konfliktów oraz eliminowania sytuacji separatystycznych jest ugruntowana i stabilna demokracja. 5. Polityka europejska (UE) powinna w tej kwestii być jednoznaczna i stabilna. ; The existence of separatist and disintegrating movements in Europe, hot spots and armed conflicts, argues that our continent is neither peaceful nor safe place. Even if we consider it the safest place on our planet. After 1989, democracy prevailed in Europe, in 1999-2013 the Central and Eastern European countries were included into the Western defence (NATO) and economic (EU) structures, with great hopes for the future. In the second decade of the twenty-first century completely different tendencies appeared in Europe. Separatist and populist movements intensified their activity in almost all European countries (Rostowska 2018). The article raises the following research questions: 1. What is the source of separatist-populist movements? 2. What is the basis of the revival of nationalism in European countries? 3. Why is the policy of autonomous autonomy not working? 4. What can be the result of the ethnic disintegration of other countries in Europe? The article uses the comparative method and system analysis. Analyzing the problem, the author came to the following conclusions: 1. There are problems in Europe that have led and may lead to wars. 2. No state can feel safe even if it is stable and democratic. 3. Extremist political parties and movements may destabilize the continent. 4. The only antidote in calming conflicts and eliminating separatist situations is a well-established and stable democracy. 5. European policy (EU) should be unambiguous and stable in this matter.

It is recognized that politics is a part of social life, that is why it is also a part of culture. In this the political culture became in the second half of the twentieth century the subject of analyzes of the political scientists in the world and in Poland. In connection with this, political culture was perceived as a component of culture in the literal sense through the prism of all material and non-material creations of the social life. It has become an incentive to expand the definition of the political culture with such components as the political institutions and the system of socialization and political education. The aim of this was to strengthen the democratic political system by shifting from individual to general social elements.

Problems of the faith and religion of the laic State and their mutual relations in the times of the trembling world are very important and can not be overestimated. We should look for the answers how to reconcile the renaissance of the religiosity with the increased secularism in the different countries.
We are also talking about post-secularism. These issues determine the political divisions in Poland. Without a common dialogue, a desire for consensus, a rejection of fundamentalism, we can cease to exist as a Polish community. We are threatened by the transition from Utopia to dystopia. It all depends on how you react to these challenges will be the state and the Catholic Church. You should also reject all phobias and nationalism with national chauvinism

Artykuł prezentuje problem integracji Polskiej z Unią Europejską przez pryzmat dychotomii przełomu lat 2015–2016. Pierwszą kwestią, którą w nim poruszono to dążenie Polski do połączenia się z systemem euroatlantyckim po odzyskaniu suwerenności politycznej w roku 1989. Wydawać by się mogło, że uzyskano w tej kwestii wielki sukces, który miał być wyznacznikiem polskiej polityki zagranicznej na XXI wiek. Było to przyjęcie naszego kraju do NATO 12 marca 1999 roku, a następnie akcesja do Unii Europejskiej w 2004 roku po kilkunastu latach starań i przygotowań. Okres taki trwał 11 lat do momentu przejęcia władzy przez PiS w wyborach październikowych 2015 roku. ; The article presents the issue of Poland's integration with the European Union through the prism of the dichotomy encountered at the turn of 2015–2016. The first point it raises is Poland's desire to join the Euro-Atlantic system after regaining its political sovereignty in 1989. It would seem that great success was achieved in this matter, which was to determine Poland's foreign policy for the 21st century. Poland was accepted into NATO on March 12, 1999, and joined the European Union in 2004 after several years of effort and preparations. This attitude prevailed for 11 years until the PiS political party took power in the October 2015 elections.

In the contemporary global economic reality, many social, cultural and political problems emerge. Most of all, this problem is connected with economic and financial spheres. The paradox of contradictions manifests itself between the objective tendency of globalization and universalization and subjective particularism and egoistic interests of transnational corporations, governments and societies towards solving and eliminating them. The following paper presents these problems from the poit of view of the threats posed by megetrend of minimizing the labor costs and its far-reaching future results. The important question of robotization and automatization, which should be coordinated with a vision of a macro-scale social policy, is also mentioned. It is emphasised that such policy may be conducted in the area of European Union, because particular states, includuing Poland, are not able to cope with such challenges.

Problem przystąpienia Polski do strefy euro jest ponadczasowy, ważny nie tylko w kwestiach gospodarczych i politycznych, ale przede wszystkim cywilizacyjnych. Nasz kraj po upadku komunizmu opowiedział się za włączeniem do struktur europejskich (NATO i Unia Europejska). Była w tym wyborze zgoda elit politycznych, podporządkowano temu całą polską politykę wewnętrzną i zagraniczną. Cel został osiągnięty w latach 1999–2004. Wydawać by się mogło, że po osiągnięciu tego sukcesu państwo polskie dalej będzie się integrować z Zachodem, wpisywać się w krąg cywilizacji zachodnioeuropejskiej. To jedyna droga wyjścia z peryferii i zajęcia miejsca w centrum Europy i zachodniej cywilizacji, do czego Polska dążyła bezskutecznie przez kilkaset lat. Tymczasem okazało się, że większość elit politycznych z koniunkturalnych i doraźnych pobudek zmieniła w tej fundamentalnej sprawie zdanie. Jest to bardzo niebezpieczny trend polityczny, ponieważ możemy być w najbliższej przyszłości jako państwo, ale również społeczeństwo zmarginalizowani jako peryferie w przestrzeni europejskiej. Euro to nie tylko wspólna waluta, ale gwarant stałego miejsca w centrum Europy co mogłoby zapewnić Polsce bezpieczny byt, stabilność gospodarczą obecnie i w przyszłości, wyzwolenie się od przeszłości wschodnioeuropejskiej. ; The issue of Poland's accession to the eurozone is universal and crucial both in economic and political terms, as well as with reference to civilizational processes. After the collapse of communism, Poland opted to join European structures (NATO and the European Union). This choice was concordantly made by the political elite, and the entire internal and foreign policy of Poland was aimed at these goals, which were eventually achieved in 1999–2004. It might seem that having succeeded there, Poland would continue to integrate with the West and become a part of Western European civilization. This is the only way to escape the peripheries and take a central position in Europe and western civilization, something Poland has unavailingly endeavored to achieve for centuries. It has turned out, however, that on account of opportunistic and short-term gains the majority of the political elite have changed their standpoint on this fundamental issue. This political trend is quite dangerous as it may result in the Polish state and society being marginalized on the peripheries of European circles. The euro is more than a single currency, it is also a guarantee of Poland's permanent position in the center of Europe, that could ensure secure its existence, its present and future economic stability, and liberation from its Eastern European past.

Problem przystąpienia Polski do strefy euro jest ponadczasowy, ważny nie tylko w kwestiach gospodarczych i politycznych, ale przede wszystkim cywilizacyjnych. Nasz kraj po upadku komunizmu opowiedział się za włączeniem do struktur europejskich (NATO i Unia Europejska). Była w tym wyborze zgoda elit politycznych, podporządkowano temu całą polską politykę wewnętrzną i zagraniczną. Cel został osiągnięty w latach 1999–2004. Wydawać by się mogło, że po osiągnięciu tego sukcesu państwo polskie dalej będzie się integrować z Zachodem, wpisywać się w krąg cywilizacji zachodnioeuropejskiej. To jedyna droga wyjścia z peryferii i zajęcia miejsca w centrum Europy i zachodniej cywilizacji, do czego Polska dążyła bezskutecznie przez kilkaset lat. Tymczasem okazało się, że większość elit politycznych z koniunkturalnych i doraźnych pobudek zmieniła w tej fundamentalnej sprawie zdanie. Jest to bardzo niebezpieczny trend polityczny, ponieważ możemy być w najbliższej przyszłości jako państwo, ale również społeczeństwo zmarginalizowani jako peryferie w przestrzeni europejskiej. Euro to nie tylko wspólna waluta, ale gwarant stałego miejsca w centrum Europy co mogłoby zapewnić Polsce bezpieczny byt, stabilność gospodarczą obecnie i w przyszłości, wyzwolenie się od przeszłości wschodnioeuropejskiej. ; The issue of Poland's accession to the eurozone is universal and crucial both in economic and political terms, as well as with reference to civilizational processes. After the collapse of communism, Poland opted to join European structures (NATO and the European Union). This choice was concordantly made by the political elite, and the entire internal and foreign policy of Poland was aimed at these goals, which were eventually achieved in 1999–2004. It might seem that having succeeded there, Poland would continue to integrate with the West and become a part of Western European civilization. This is the only way to escape the peripheries and take a central position in Europe and western civilization, something Poland has unavailingly endeavored to achieve for centuries. It has turned out, however, that on account of opportunistic and short-term gains the majority of the political elite have changed their standpoint on this fundamental issue. This political trend is quite dangerous as it may result in the Polish state and society being marginalized on the peripheries of European circles. The euro is more than a single currency, it is also a guarantee of Poland's permanent position in the center of Europe, that could ensure secure its existence, its present and future economic stability, and liberation from its Eastern European past.