Suchergebnisse

Van expanded cinema en countercinema tot pong.arten countergaming (1968-2006). In dit artikel reflecteert Jack Post over de verdwenen politieke dimensie van hedendaagse digitale interactieve kunst, vergeleken met de ideologisch-kritische ambities van de film in de jaren zeventig. Volgens Post is het polariserende en politiserende discoursover film en ideologie naar de achtergrond verdwenen, onder ander vanwegeeen postmodernistische radicalisering van het artistieke debat, dat zich steedssterker kenmerkt door elkaar uitsluitende binaire opposities.

Includes bibliographical references. ; Misdaad is een van Suid-Afrika se grootste enkele maatskaplike vraagstukke - een wat groot sosiale, ekonomiese, en politieke implikasies inhou. Die Republiek van Suid-Afrika is sover bekend, die land met die hoogste gevangenisbevolking per 100 000 lede van die bevolking ter wereld. As gevolg van die hoe daaglikse gevangenisbevolking verduur ons dikwels heftige kritiek van die Internasionale gemeenskap en loop ons die gevaar om internasionaal verder geisoleer te word as gevolg van die swak beeld wat ons hoe gevangenisbevolking skep. Die doeltreffende hantering van die misdaadvraagstuk is alleen moontlik indien daar samewerking bestaan tussen die staat en die gemeenskap. Ongelukkig het 'n gees van geheimhouding in verband met aspekte van misdaad (byvoorbeeld ons gevangenisadministrasie) bygedra tot 'n onbetrokkenheid van ons gemeenskap by die rehabilitasie van oortreders. Die gees van die moderne rehabilitasie-filosofie le daarin opgesluit dat oortreders (sover prakties moontlik) binne gemeenskapsverband gerehabiliteer moet word, aangesien gevangenisstraf as strafmaatreel in sy doel gefaal het. Die ontwikkeling van alternatiewe tot gevangenisstraf in die meeste Westerse lande is grootliks die resultaat van navorsing oor die effektiwiteit van gevangenisstraf. Die gevangenisowerhede in die lande is in die algemeen ook aktief betrokke by die beplanning van gemeenskapsgerigte rehabilitasieprogramme vir oortreders. Wat Suid-Afrika betref is daar nog feitlik geen navorsing gedoen oor die effektiwiteit van gevangenisstraf nie. Kritiek op ons gevangenisstelsel berus dus dikwels op populere opvattings. Die gevangenisowerhede moet dikwels heftige kritiek verduur wat dalk ongegrond mag wees. Sekere strafhervormers het in die verlede ons gevangenisstelsel soms vir politieke gewin aangeval, met die gevolg dat ons gevangenisstelsel al hoe meer geisoleerd begin raak het van die gemeenskap, wat dit veronderstel is om te bedien. Die vraag kan tereg gevra word of ons gevangenisstelsel nie die speelbal is van politici, wat eie gewin nastreef nie. Sekere radikale elemente strewe na die omverwerping van wet en orde, waarvan die gevangenis 'n onontbeerlike deel uitmaak. Daarenteen is dit ongelukkig so dat daar ander politici is, wat leemtes in ons strafregstelsel en gevangenisstelsel wil toesmeer. Die gevolg is dat die noodsaaklikheid van strafhervorming nie behoorlik besef word nie. Strafhervorming is alleenlik moontlik indien leemtes in die Strafregstelsel geidentifiseer word en aan die gemeenskap bekend gestel word, sodat die gemeenskap betrokke kan raak by die proses van strafhervorming. Vonnisse van gemeenskapsdiens, wat impliseer dat oortreders die een of ander vorm van gratis diens tot voordeel van die gemeenskap lewer, is n ideale manier om gemeenskapsbetrokkenheid te bewerkstellig. Hoewel die tipe vonnisse nie ''n kitsoplossing is vir die misdaadvraagstuk nie, kan dit gebruik word om sekere oortreders uit die gevangenis te hou. In die ondersoek poog ondersoeker om 'n beskeie bydrae te lewer tot ons tergende misdaadvraagstuk. Die navorsingsonderwerp handel eerstens oor die beginsels van vonnisoplegging en 'n teoretiese bespreking oor die doel en waarde van gevangenisstraf. Aangesien die primere doel van die studie is om aanbevelings te maak oor gemeenskapsdiensvonnise as 'n alternatief tot gevangenisstraf in Suid-Afrika word in hoofstuk 4 en 5 gepoog om die waarde van gevangenisstraf in Suid-Afrika te evalueer deur middel van teoretiese en praktiese navorsing. Ten einde riglyne te bepaal vir die toepassing van gemeenskapsdiensvonnisse word in hoofstuk 6 en 7 'n bespreking gegee van die toepassing van gemeenskapsdiensvonnisse in Engeland, Wallis en die Verenigde State van Amerika. Een van die belangrikste dele van die studie is hoofstuk 8 waar 'n eksperimentele projek om 'n gemeenskapsdiensstelsel in Kaapstad te loods bespreek word. In die slot hoofstuk word aanbevelings gemaak met betrekking tot die toepassing van gemeenskapsdiensvonnisse in Suid-Afrika.

De relatie tussen belastingen en maatschappelijke verantwoordelijkheid is complex. De belastingwet moet immers bepalen wat ieder geacht wordt te betalen, maar slaagt daar vaak niet goed in. Ook kan de wet in strijd komen met het rechtvaardigheidsgevoel. Wat betekent dat voor de verantwoordelijkheid van de belastingplichtige? Bovendien zet de belastingwetgever vaak juist bewust aan tot calculerend gedrag. De complexiteit van de tegenwoordige fiscale wet- en regelgeving biedt sommigen mogelijkheden een wel zeer voordelige fiscale weg te bewandelen. Het staat ieder vrij de voordeligste weg te kiezen, maar ergens is er een grens en is er sprake van onverantwoordelijk fiscaal gedrag. Nu de fiscaliteit onder een maatschappelijk en politiek vergrootglas ligt, is bezinning (extra) noodzakelijk. Deze inleiding biedt enige achtergrondinformatie om meer grip te krijgen op dat complexe fenomeen belastingen, de daaraan inherente maatschappelijke verantwoordelijkheid en de roep om betere fiscale governance en moreel verantwoord fiscaal gedrag (en advies). Ik bespreek eerst de diepere maatschappelijke betekenis, de rechtvaardiging, de functies en een aantal dimensies van belastingen. Aansluitend laat ik zien hoe belastingontwijkend gedrag, dat mede door de globalisering mogelijk wordt gemaakt, in het oog van de storm is geraakt. Dat leidde tot meer aandacht voor de morele aspecten van fiscaal gedrag en tax governance.

The Dutch civil service has undergone profound changes over the last two decades. Although certainly not unique in this respect reform has left its mark on the size, the organization and the preferred mode of operation of the civil service. In this contribution we will concentrate on the aspects related to the labour market for civil servants. We intend to explore the relation between the changes in demand for civil servants and the changes in how (future) civil servants are educated and trained for a job in government. Using the 'market' metaphor we will look at the demand for and the supply of civil servants working at the central level of government.

Elkaar versterkende processen van maatschappelijke en technologische ontwikkeling leiden tot fragmentatie, waardepluraliteit en culturele dynamiek. De rol en functie van de overheid (beter: overheden) komt daardoor in een ander licht te staan. Waar de hedendaagse samenlevingen als context voor overheidssturing veelal met de netwerkmetafoor worden beschreven, wordt de overheidsrol vaak in termen van netwerksturing gedacht. Zowel actoren als relaties in een netwerk worden gekenmerkt door autopoiese. Niettemin is verandering mogelijk door koppeling van bestaande patronen aan nieuwe input. Sturingsstrategie?n moeten daarbij worden beoordeeld naar de wijze waarop zij met diversiteit in waardeori?ntaties en werkelijkheidsdefinities omgaan.

South Africa has a long and well-documented history with regard to the design and implementation of national development and regional policy. With the first official policy initiatives in the 1960s, it was decided by the then National Party that a policy of separate development (apartheid) of ethnic groups had to be implemented in the national space economy. In this sense, there is no doubt about the explicit nature of this policy, as it had very specific spatial objectives and implications from the national level down to neighbourhood level. With the democratisation of the Government in 1994, this negative policy connotation led to the establishment of numerous spatial development policies without any significant 'spatial' application. At the moment, however, numerous national government departments implement spatial investment programmes on a spatially explicit basis, with little coordination between these spheres and sectors of government. Research has shown that, on a global level, national and regional development policy increasingly has to be focused on a selected number of cities with inherent economic agglomeration benefits. This article aims to provide a scientifically based perspective on what the policy approach of the Presidency's envisaged National Spatial Framework (RSA, 2012) should include, i.e., an explicit and spatially selective approach focused on cities with existing agglomeration economies ; Suid-Afrika het 'n lang en goed-gedokumenteerde geskiedenis met betrekking tot die formulering en implementering van nasionale- en streekontwikkelingsbeleid. Die eerste amptelike beleidsinisiatiewe is in die 1960's deur die Nasionale Party daargestel toe 'n beleid van aparte ontwikkeling (apartheid) van die verskillende etniese groepe in die nasionale ruimte geïmplementeer is. Daar is geen twyfel aan die eksplisiete aard van dié beleid nie, aangesien dit spesifieke ruimtelike doelwitte op nasionale tot plaaslike vlak gehad het. Met die verkiesing van 'n demokratiese regering in 1994, het die negatiewe konnotasie wat eksplisiete beleid dra, die gevolg gehad dat menige beleide intussen daargestel is sonder enige noemenswaardige ruimtelike fokus. Tans is daar egter verskeie nasionale regeringsdepartemente wat ruimtelik-eksplisiete programme implementeer, met min koördinasie tussen hierdie verskillende sfere van die regering. Navorsing toon dat, op globale skaal, nasionale en streekbeleid toenemend op 'n beperkte aantal stede met inherente ekonomiese agglomerasievoordele gefokus moet wees. Hierdie artikel het ten doel om 'n wetenskaplik-gefundeerde benadering daar te stel wat in die Presidensie se voorgestelde Nasionale Ruimtelike Raamwerk ingesluit kan word (RSA, 2012). Die raamwerk behoort gebaseer te wees op 'n eksplisiete en ruimtelik-selektiewe benadering, gefokus op stede met bestaande agglomerasievoordele

South Africa has a long and well-documented history with regard to the design and implementation of national development and regional policy. With the first official policy initiatives in the 1960s, it was decided by the then National Party that a policy of separate development (apartheid) of ethnic groups had to be implemented in the national space economy. In this sense, there is no doubt about the explicit nature of this policy, as it had very specific spatial objectives and implications from the national level down to neighbourhood level. With the democratisation of the Government in 1994, this negative policy connotation led to the establishment of numerous spatial development policies without any significant 'spatial' application. At the moment, however, numerous national government departments implement spatial investment programmes on a spatially explicit basis, with little coordination between these spheres and sectors of government. Research has shown that, on a global level, national and regional development policy increasingly has to be focused on a selected number of cities with inherent economic agglomeration benefits. This article aims to provide a scientifically based perspective on what the policy approach of the Presidency's envisaged National Spatial Framework (RSA, 2012) should include, i.e., an explicit and spatially selective approach focused on cities with existing agglomeration economies ; Suid-Afrika het 'n lang en goed-gedokumenteerde geskiedenis met betrekking tot die formulering en implementering van nasionale- en streekontwikkelingsbeleid. Die eerste amptelike beleidsinisiatiewe is in die 1960's deur die Nasionale Party daargestel toe 'n beleid van aparte ontwikkeling (apartheid) van die verskillende etniese groepe in die nasionale ruimte geïmplementeer is. Daar is geen twyfel aan die eksplisiete aard van dié beleid nie, aangesien dit spesifieke ruimtelike doelwitte op nasionale tot plaaslike vlak gehad het. Met die verkiesing van 'n demokratiese regering in 1994, het die negatiewe konnotasie wat eksplisiete beleid dra, die gevolg gehad dat menige beleide intussen daargestel is sonder enige noemenswaardige ruimtelike fokus. Tans is daar egter verskeie nasionale regeringsdepartemente wat ruimtelik-eksplisiete programme implementeer, met min koördinasie tussen hierdie verskillende sfere van die regering. Navorsing toon dat, op globale skaal, nasionale en streekbeleid toenemend op 'n beperkte aantal stede met inherente ekonomiese agglomerasievoordele gefokus moet wees. Hierdie artikel het ten doel om 'n wetenskaplik-gefundeerde benadering daar te stel wat in die Presidensie se voorgestelde Nasionale Ruimtelike Raamwerk ingesluit kan word (RSA, 2012). Die raamwerk behoort gebaseer te wees op 'n eksplisiete en ruimtelik-selektiewe benadering, gefokus op stede met bestaande agglomerasievoordele

• Opsomming: Inwoners van Suid-Afrika behoort deurlopend herinner te word dat hulle 'n waterarmland bewoon en dat kennis oor die fisiese omgewing en die aard en omvang van effektiewe openbare bestuur van watervoorsiening van strategiese belang is. Die oppervlakte- en grondwater wat in die rivieropvanggebiede saamvloei is hidrologies en geohidrologies verbind deur die hidrologiese kringloop. Laasgenoemde manifesteer in 'n natuurlike omgewing wat nie net gekenmerk word deur 'n toestand van wye diversiteit en kompleksiteit nie, maar ook deur die behoefte aan goed gestruktureerde openbare dienslewering op veral die plaaslike regeringsfeer. Teen die einde van April 1994 was die voorsiening van openbare drinkwater en basiese sanitasiedienste aan al die landsinwoners op al die owerheidsfeer- en veral die plaaslike regeringsfeeragendas die hoogste in die openbare diens geskiedenis van Suid-Afrika. Gevolglik is die Regering nie net meer gemoeid met die verskaffing van genoegsame drinkwater alleen nie, maar ook met die fasilitering van die implementering van 'n holistiese en geïntegreerde benadering aangaande die effektiewe, doeltreffende en ekonomiese bestuur van die ontwikkeling, vervoer, opgaar, behandeling en verspreiding van water. As die enigste bestuurder en bewaarder van die land se waterbronne is die Departement van Waterwese en Bosbou (DWAF) sedert veral die oorgang na 'n demokratiese bestel in 1994 proaktief in die evaluering van bestaande beleidsdokumente sowel as die voortbring van verbeterde wette en uitvoerbare openbare beleid aangaande waterbestuursaspekte in die land. Dit is ook opmerklik dat primêre nasionale wetgewing aangaande die bestuur van openbare water sedert die 1956 - en die jongste 1998 waterwetgewing transformasie ondergaan het en dat die mees optimale voertuig tot meer effektiewe, doeltreffende en ekonomiese implementering van die nuwe getransformeerde openbare waterverwante wetgewing die 284 munisipaliteite in die land is. Dit is dan ook op hierdie regeringsfeer waar die spreekwoordelike 'motorkarwiel die teerpad tref' en die sukses al dan nie, van nuut geïmplementeerde openbare beleid evalueer kan word. Die fokus van die artikel is om vanuit 'n dissiplinêr geïntegreerde perspektief die toepassing van watergewing in Suid-Afrika op munisipale owerheidsfeer krities in oënskou te neem.

• Opsomming: Inwoners van Suid-Afrika behoort deurlopend herinner te word dat hulle 'n waterarmland bewoon en dat kennis oor die fisiese omgewing en die aard en omvang van effektiewe openbare bestuur van watervoorsiening van strategiese belang is. Die oppervlakte- en grondwater wat in die rivieropvanggebiede saamvloei is hidrologies en geohidrologies verbind deur die hidrologiese kringloop. Laasgenoemde manifesteer in 'n natuurlike omgewing wat nie net gekenmerk word deur 'n toestand van wye diversiteit en kompleksiteit nie, maar ook deur die behoefte aan goed gestruktureerde openbare dienslewering op veral die plaaslike regeringsfeer. Teen die einde van April 1994 was die voorsiening van openbare drinkwater en basiese sanitasiedienste aan al die landsinwoners op al die owerheidsfeer- en veral die plaaslike regeringsfeeragendas die hoogste in die openbare diens geskiedenis van Suid-Afrika. Gevolglik is die Regering nie net meer gemoeid met die verskaffing van genoegsame drinkwater alleen nie, maar ook met die fasilitering van die implementering van 'n holistiese en geïntegreerde benadering aangaande die effektiewe, doeltreffende en ekonomiese bestuur van die ontwikkeling, vervoer, opgaar, behandeling en verspreiding van water. As die enigste bestuurder en bewaarder van die land se waterbronne is die Departement van Waterwese en Bosbou (DWAF) sedert veral die oorgang na 'n demokratiese bestel in 1994 proaktief in die evaluering van bestaande beleidsdokumente sowel as die voortbring van verbeterde wette en uitvoerbare openbare beleid aangaande waterbestuursaspekte in die land. Dit is ook opmerklik dat primêre nasionale wetgewing aangaande die bestuur van openbare water sedert die 1956 - en die jongste 1998 waterwetgewing transformasie ondergaan het en dat die mees optimale voertuig tot meer effektiewe, doeltreffende en ekonomiese implementering van die nuwe getransformeerde openbare waterverwante wetgewing die 284 munisipaliteite in die land is. Dit is dan ook op hierdie regeringsfeer waar die spreekwoordelike 'motorkarwiel die teerpad tref' en die sukses al dan nie, van nuut geïmplementeerde openbare beleid evalueer kan word. Die fokus van die artikel is om vanuit 'n dissiplinêr geïntegreerde perspektief die toepassing van watergewing in Suid-Afrika op munisipale owerheidsfeer krities in oënskou te neem.

Während die deutschen Medien im April 2016 die Veröffentlichung der Panama Papers, den Krieg in Syrien und die bevorstehenden Olympischen Spiele in Rio verfolgten, ereignete sich, von der Weltöffentlichkeit scheinbar unbemerkt, die schlimmste ökologische Katastrophe in der Geschichte des Landes. Eindeutigstes Indiz: Ein Meer toter Fische und eine Bevölkerung in Aufruhr.(Elektronische Langversion des im Druck erschienenen Artikels.)

De klassieke verzorgingsstaat maakt steeds meer plaats voor een 'participatiesamenleving'. Verwacht wordt dat actieve burgers met gezamenlijke inzet en vrijwilligerswerk hun lokale leefomgeving leefbaar houden. Het is echter de vraag in hoeverre hedendaagse dorpelingen daadwerkelijk gemotiveerd zijn tot meer vrijwillige inzet voor de lokale leefbaarheid. Als belangrijke voorwaarde voor lokale participatie wordt lokale binding gezien. Echter, een toenemend aantal dorpelingen zou vooral een consumptieve en residentiële band met het dorp hebben en hun sociale levens zouden zich overwegend buiten het dorp af spelen. In dit proefschrift onderzoek ik hoe hedendaagse dorpsbewoners met hun dorp verbonden zijn en hoe moderne vormen van dorpsbinding samenhangen met de wil om actief te worden in het dorp. Om hierop antwoord te geven wordt gebruikt gemaakt van een landelijke en representatieve database waardoor de conclusies van toepassing zijn voor het gehele Nederlandse platteland. De resultaten van de studie laten zien dat de hedendaagse trend naar een zelfstandig en zelfredzaam platteland veel potentie biedt aan mobiele burgers die graag de verantwoordelijkheid willen nemen voor de inrichting van hun eigen leefomgeving. Hierdoor kunnen actieve bewoners steeds meer een stempel drukken op de leefomgeving die zij delen met minder betrokken bewoners. Een goede sociale cohesie is echter een belangrijke voorwaarde voor lokale inzet. Zolang de onderlinge sociale contacten goed zijn is het aannemelijk dat het platteland een aantrekkelijke woonlocatie blijft waar mensen met diverse wensen en behoeften naar volle tevredenheid kunnen wonen. Daarnaast zouden overheden zich wel actief moeten blijven inzetten om de levenskwaliteit van kwetsbare groepen te garanderen. ; Rural residents become increasingly responsible for local affairs through voluntary and community activity. This transition to a 'participation society' is remarkable, because recent societal developments have indicated less rather than more engagement within local communities. Due to increased levels of mobility, rural residents have an increased freedom of choice to select those living environments that fit with their lifestyles. As a result of this process many villages became 'residential', in which villagers live but do not necessarily spend their professional and social lives. Residents may be selective in not finding every aspect of rural living equally desirable and may also choose non-identification and nonparticipation. Thus, in order to discuss the opportunities and limitations provided by the 'participation society', the relationship between the changing forms of place attachment and villagers' involvement in village life is the key focus of this thesis. The use of a nationwide and representative database allows for valid and reliable statements that apply to the wider rural population. The dominant picture that emerges from this thesis is one of a countryside that is open to a greater role to its residents. However, good social relations among residents are pivotal to guarantee a living environment in which all rural residents, regardless of age and geography, express high levels of satisfaction. Also, this thesis argues that governments should ensure that the needs of vulnerable people are also being met.

Als thema voor dit jaarverslag hebben we gekozen: 'de kracht van kennis'. Een prachtige en krachtige titel, want het verwoordt precies waar wij voor staan. Als Erasmus MC zijn we immers een kennisinstituut. We ontwikkelen nieuwe kennis met ons onderzoek, we onderwijzen die kennis om jonge mensen te inspireren en bij te dragen aan de medische wetenschap en we passen nieuwe kennis toe in de patiëntenzorg. Kennis veroudert snel, dus wetenschappelijk onderzoek is geen luxe. Nieuwe kennis doen we ook op met Ruimte voor Nieuw. In onze beleidsvisie Koers '08 hebben we hoge ambities. Om die ook daadwerkelijk te realiseren, hebben we in 2005 het initiatief genomen tot het doelmatigheidsprogramma Ruimte voor Nieuw. Ruimte voor Nieuw is een veranderingsprogramma waarmee we de afdelingen ondersteunen om het werk doelmatiger en efficiënter uit te voeren. Dit leidt tot meer kwaliteit voor, onder meer, onze patiënten. Met de financiële en personele ruimte die dit oplevert, kunnen we onze doelen realiseren die passen binnen Koers '08. De politiek en de zorgverzekeraars vragen van ons om regelmatig te toetsen óf we nog doelmatig werken. Maar we vragen het ook van onszelf. Ruimte voor Nieuw is dus bedoeld om onze kwaliteit te verbeteren en de innovaties mogelijk te maken. In 2005 is het Havenziekenhuis een volle dochter van het Erasmus MC geworden. Dat is om twee redenen spannend. Ten eerste omdat het een uitdagende constructie is om als UMC een algemeen ziekenhuis in de familie te krijgen. Ten tweede heeft het Havenziekenhuis een grote traditie die bewaard moet blijven terwijl het toch zal moeten vernieuwen en financieel gezond moet worden. We moeten in 2006 kijken welke zorg we op welke locatie handhaven en waar we de patiënt in de regio het beste mee kunnen bedienen. In 2005 veranderde de samenstelling van de Raad van Bestuur. Ik begon in januari 2005 na het vertrek van Rien Meijerink. Charlotte Insinger begon in mei van hetzelfde jaar om onze toegenomen span of control te verlichten, die als gevolg van de nieuwbouw is ontstaan en om specifieke financiële kennis toe te voegen. Charlotte heeft met haar komst een belangrijke en frisse kijk meegebracht vanuit onder andere Robeco en Shell. Op personeelsgebied hebben we in 2005 in het Erasmus MC het 'jaargesprek nieuwe stijl' geïntroduceerd, waarin we werken met drie organisatiebrede competenties: samenwerken, initiatief en resultaatgerichtheid. Dit jaargesprek is bedoeld om als medewerker en leidinggevende in kaart te brengen wat de individuele kansen, wensen en mogelijkheden zijn. Dat is essentieel voor inhoudelijke groei. Het Erasmus MC wil groeien naar een open, eerlijke en kwetsbare mensenorganisatie en dit jaargesprek nieuwe stijl is hiervoor een voorwaarde. We vinden het onze maatschappelijke verantwoordelijkheid om te tonen en te verantwoorden wat we doen met het geld dat we van de verzekerden en de overheid ontvangen. Daarom doen we dit jaar mee aan de pilot van het Jaardocument Maatschappelijke Verantwoording Zorg, dat met het verslagjaar 2006 verplicht zal zijn voor alle zorginstellingen. Dit verantwoordingsdocument is voor ons als UMC nog verre van ideaal, maar we kunnen ons ermee goed voorbereiden voor de komende jaren.

Wêreldwyd is politieke verandering en soms politieke transformasie (ingrypende sentraal-beplande politieke verandering van 'n progressiewe aard) aan die orde van die dag. Die aard en uitkoms van hierdie politieke verandering verskil van staat tot staat en van samelewing tot samelewing, wat daarop neerkom dat biljoene mense daagliks gekonfronteer word met die uiteenlopende en dikwels konflikterende eise van 'n veranderende politieke omgewing. Hierdie veranderings en die gepaardgaande eise sou kon insluit vernuwing ingevolge post-industrialisasie; die renaissancegedagte (NEPAD en die Afrika-unie) soos in die vooruitsig gestel deur onder meer Thabo Mbeki; verhoogde lewenstandaarde; beter dienslewering; industrialisering; modernisasie en groter politieke vryheid soos beliggaam in die strewe na die bereiking van die demokratiese ideaal.

__Abstract__ What ought government to do? This has been the guiding question of the research that resulted in this Dissertation. In it, the author makes a number of contributions to the field of public economics by challenging conventional wisdom on optimal taxation, optimal redistribution, and optimal minimum wages. Among other things, it is shown how government should use corrective taxation when people do not always act in their own interest, why a decrease of the minimum wage is part of a reform that would make everybody better off, and that income taxation and unemployment benefits should be higher in times of high involuntary unemployment. __In Dutch__ Verlaag het minimumloon en compenseer mensen met een laag inkomen via lastenverlichting. Dat advies geeft econoom Aart Gerritsen de overheid in zijn proefschrift 'Essays in Optimal Government Policy'. Volgens hem kan herverdeling van inkomens beter worden georganiseerd door middel van progressieve belastingen dan met het wettelijk minimumloon. Gerritsen verwerpt verder een aantal conventionele wijsheden over zowel het wettelijk minimumloon als optimaal belastingbeleid. Zo pleit hij voor hogere inkomstenbelasting en werkloosheidsuitkeringen ten tijde van economische tegenspoed. Gerritsen analyseerde voor zijn proefschrift de effecten van minimumloon en lastenverlichting op het netto-inkomen van laagbetaalden. Hij stelt dat discussies over het minimumloon doorgaans gebrekkig zijn omdat ze niet ingaan op alternatieve manieren van herverdeling. Volgens Gerritsen is er echter een andere manier om het netto-inkomen van laagbetaalden te verhogen: via de belastingen. Op basis van zijn analyse komt hij tot de conclusie dat een verlaging van het minimumloon, gecompenseerd door lastenverlichting voor lage inkomens, sociaal wenselijk is. Net als een hoger minimumloon kan ook een lastenverlichting leiden tot een hoger netto-inkomen voor laagbetaalden. Er zijn echter twee punten waarop een minimumloon cruciaal verschilt van een belastingverlaging voor deze groep. Aan de ene kant leidt een minimumloon tot hogere loonkosten en daardoor tot hogere werkloosheid onder laaggeschoolden. Dit is een welvaartsverlies. Aan de andere kant biedt deze hogere werkloosheid onder laaggeschoolden hen prikkels om meer te investeren in scholing om op die manier aan de hogere werkloosheid te ontkomen. Dit is een welvaartswinst, omdat hoger geschoolden doorgaans meer belasting betalen. Op basis van data van een groot aantal OESO-landen concludeert Gerritsen dat voor vrijwel ieder land de winst van het scholingseffect te klein is om de schade van het werkloosheidseffect te kunnen compenseren. Gerritsen adviseert dan ook een lager minimumloon met compensatie via lastenverlichting. Hogere uitkeringen Gerritsen ontwikkelde daarnaast nieuwe inzichten op het gebied van de inkomstenbelasting. Zowel belastingen als uitkeringen geven werknemers prikkels om minder te werken. Normaal leidt dit tot minder economische activiteit en zijn ze daarom schadelijk voor de economie. Gerritsen laat zien dat deze logica niet opgaat tijdens perioden van hoge werkloosheid. Er zijn dan immers al teveel mensen op zoek naar werk die het niet kunnen vinden. Het ontmoedigende effect van belastingen en uitkeringen leidt er in dat geval toe dat mensen die weinig belang hechten aan werk vrijwillig uittreden of minder gaan werken. Dit is sociaal wenselijk omdat zij hiermee ruimte creëren op de arbeidsmarkt voor mensen die meer belang hechten aan een baan. Om die reden zouden de inkomstenbelasting en werkloosheidsuitkeringen hoger moeten zijn ten tijde van economische tegenspoed, aldus Gerritsen. Tot slot breekt Gerritsen met de standaard economische welvaartsanalyse, die aanneemt dat mensen altijd in hun eigen belang handelen. Hij analyseert data over het subjectieve welzijn van Britten en komt tot de conclusie dat werknemers met een laag inkomen gemiddeld minder werken dan goed is voor henzelf. Werknemers met een hoog inkomen werken gemiddeld juist meer dan goed voor hen is. Om dit te corrigeren, zou de Britse overheid lagere marginale belastingtarieven voor de onderkant en hogere marginale belastingtarieven voor de bovenkant van de inkomensverdeling moeten doorvoeren.

Bankenfusies leiden tot betere toegang tot krediet voor bedrijven Diana Bonfim onderzocht verschillende dimensies van risico in de bankensector, en de gevolgen van risico voor de toegang van bedrijven tot krediet. Golven van bankfusies kunnen structurele veranderingen in het evenwicht van de kredietmarkten veroorzaken, met belangrijke gevolgen voor de concurrentie. Bonfim ontdekte dat bakenfusies leiden tot een betere toegang tot krediet voor bedrijven, maar dat ze een tegenovergesteld effect hebben op de toegang voor krediet van huishoudens. Daarnaast leiden fusies tot een algehele daling van de rente. Bonfim onderzocht eveneens wat er gebeurt met bedrijven nadat ze hun verplichtingen op bankleningen niet zijn nagekomen. Met behulp van een unieke dataset van Portugese bedrijven constateert Bonfim dat in de helft van de gevallen het faillissement wordt afgewikkeld binnen vijf kwartalen. De meeste bedrijven behouden toegang tot krediet onmiddellijk na het oplossen van de niet nagekomen verplichtingen. Daarnaast heeft slechts een minderheid van de bedrijven daarna toegang tot nieuwe leningen. Kleine bedrijven hebben meer problemen met het herstellen van de toegang tot krediet. Vooral wanneer het faillissement lang en zwaar is; indien zij lenen van slechts één bank; of als verplichtingen met de belangrijkste geldschieter niet worden nakomen. Bovendien is het waarschijnlijk dat de helft van de bedrijven met huidige betalingsproblemen in de toekomst opnieuw in gebreke zal blijven. Bonfim constateert dat bedrijven met herhaald verzuim van betaling gemiddeld genomen kleiner zijn en langer en heviger in gebreke blijven bij het betalen van crediteuren.